🟣 یلدا در زمان گذشته که زمستان های سختی وجود داشت به "روز خانه" معروف بود که عمدتا مردم این فصل را در خانه خود سپری می کردند و از همین رو شاید شب یلدا و آغاز زمستان چندان خوشایند نبوده. همانطور که نظامی از آن چنین یاد کرده است: روز خانه نه روز بستان بود که‌ اولین روزی از زمستان بود ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 روزِ جَهانیِ زَبانِ عَرَبی (۱۸ دسامبر / ۲۷ آذرماه) ● حافظ دانستن یک زبان دیگر را "هنر" قلمداد می کند و می گوید: با اینکه اظهار هنر نزد یار بی ادبی است؛ ولی دهان من پُر از عربی است. اگر چه عرض هنر پیشِ یار بی‌ادبی‌ست زبان خموش، ولیکن دهان پُر از عربی‌ست ● مولانا نیز با حافظ موافق است و ترجیح می دهد به زبان عربی شعر بِسراید تا زبان فارسی ! و از همین رو مولانا بعد سرودن ابیاتی به زبان عربی می گوید: اینک به زبان فارسی شعر بگو، اگرچه عربی خوش تر است. پارسی گو گرچه تازی خوشترست ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 با کسان آن کن که با خود می کنی ● یکی از مهمترین روش‌های همدلی و اخلاقی رفتار کردن با دیگری، همین است که سعدی به نقل از یک پیر می‌گوید: یاد دارم ز پیرِ دانشمند تو هم از من به یاد دار این پند هر چه بر نفسِ خویش نپسندی نیز بر نفسِ دیگری مپسند ● اى پسرم نفس خود را ميزان ميان خود و ديگران قرار ده، پس آنچه را كه براى خود دوست دارى براى ديگران نيز دوست بدار، و آنچه را كه براى خود نمى پسندى، براى ديگران مپسند. يَا بُنَيَّ اجْعَلْ نَفْسَكَ مِيزَاناً فِيمَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ غَيْرِكَ فَأَحْبِبْ لِغَيْرِكَ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ وَ اكْرَهْ لَهُ مَا تَكْرَهُ لَهَا ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 زندگی سالیانه و روزانه...! ● انسان ظرفیت آن را ندارد که در یک روز برای سال های گذشته و سال های باقی مانده زندگی کند(فَلَا تَحْمِلْ هَمَّ سَنَتِكَ عَلَى هَمِّ يَوْمِكَ). خاصیت چنین افرادی تنگ دلی است که چون حسرت ها و آرزو های سالیانه دارند به اندوه دائمی مبتلا می شوند و در فکر آنکه مبادا سالی دیگر تهی دست شوند، هیچ بخشش و کرمی ندارند. برخلاف سعدی که زندگی او روزانه است و هر روز به روی دوست خرم است: مُمسِک برای مال همه‌ساله تنگ‌دل سعدی به روی دوست همه‌روزه خرم است ● نظامی می گوید: از بابت درهم، ناراحت و تُند خو نباش که وقتی تو باشی مهم نیست درهم نباشد. برخلاف عموم مردم که روزی مُرده و نیست می شوند؛ اما درهم و ثروت آنها باقی می ماند(مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَتْرُكْ دِرْهَماً وَ لَا دِينَاراً لَمْ يَدْخُلِ الْجَنَّةَ أَغْنَى مِنْهُ). ز بهر درم تند و بدخو مباش تو باید که باشی، درم گو مباش ● همان که حافظ می گفت: حیات و بودن را باید غنیمت شمرد؛ زیرا هر ضرر دیگری در قیاس با آن سهل و قابل چشم پوشی است. تو می‌باید که باشی ورنه سهل است زیانِ مایهٔ جاهی و مالی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

●━━━━━━─────── ⇆ㅤ ◁ㅤㅤ❚❚ㅤㅤ▷ㅤㅤ ↻ خيال خام پلنگ من به سوي ماه جهیدن بود...