گاهی وقت‌ها آدم می‌رسد به خوب آخرش که چی........ترین حالت ممکن در زندگی‌اش. درس خواندی خوب آخرش چی؟ ازدواج هم کردی خوب که چی؟ حالا کار هم پیدا کردی،حقوق هم دریافت کردی بعدش چه می‌شود؟ این حالت از دو جهت قابل بررسی است: گاهی ایجاد این حالت در وجود انسان مطلوب است، چرا که آدم وقتی ببیند همه‌ی آنچه هدف می‌پنداشته، هدف نهایی و متعالی نیست، به ضعف خویش، حقارت دنیا و نیاز خود به امری والاتر پی می‌برد. اما گاهی این حالت می‌شود خون ناامیدی و تزریق می‌شود در رگهای انسان و در ذره ذره‌ی سلول هایش جریان می‌یابد. قرار است انسان به کجا برسد؟ دویدن‌ها،حرف زدن‌ها، نوشتن‌ها و تلاش کردن‌ها چه چیز رابرایمان به ارمغان می‌آورد؟! برای رفع این حالت یاس، باید ذهن خود را معطوف به میزان تلاش خود نموده و اثراتی که در پرتو این تلاش نصیب ما و دیگران شده است را رصد کنیم.اصلاً گاهی فقط باید نشست و ثمره‌ی تلاش‌ها را نظاره کرد. تفکر در ثمره‌ی زندگی می‌تواند به رفع حالت یاس و ناامیدی در انسان کمک کند. #روز_نوشت #یاس #امید https://eitaa.com/roznevesht

این روزها، بسیار به این موضوع می‌اندیشم که چه‌کاری از دستم بر می‌آید تا حال جهان پیرامونم را تغییر دهم. گو اینکه همواره برخود وظیفه و رسالتی را واجب می‌دانم اگرچه گاهی در تشخیصش دچار حیرت می‌‌شوم. شرایط برایم عجیب است و ملال‌آور، اما امید، مرا به سمت خویش فرا می‌خواند.اصلا همین‌که واژه‌ی امید را در ذهنم تداعی می‌کنم حال دلم خوب‌تر می‌شود. من هر چه بیشتر می‌اندیشم بیشتر به این نتیجه می‌رسم که باید در برابر ناامیدی فراگیر جامعه‌ام بایستم. باید این گفتمان یاس و ناامیدی را به امیدهایی حقیقی بدل نمایم. خاصیت آدم‌ها عادت کردن است و ما باید به امیدواری عادت کنیم. اگرچه می‌گویند عادت، امر بدیست، اما عادت به چیزهای خوب، هرگز بدی به بار نمی‌آورد. انگار مردم جامعه‌ام به ناامیدی عادت کرده‌اند و انگار امید را فراموش کرده‌اند. من باید روزنه‌های امید را در متن زندگی بیابم و برآن متمرکز شوم. تفاوت زندگی قبل از امیدواری با بعد از آن از زمین تا آسمان است.وقتی امید را بیاوری وسط تمام دغدغه‌هایت، ذهنت آرام می‌گیرد و برای حلشان راهی پیدا خواهی کرد. #روز_نوشت #امید https://eitaa.com/roznevesht

بحران‌ها همیشه همراه با تهدید بوده‌اند و همراه با فرصت نیز. تهدید به خاطر آنچه از دستش می‌دهیم و فرصت بابت آنچه بدستش می‌آوریم. کرونا را شاید بتوان از شدیدترین بحران‌های بشری دانست.بحرانی که ترس مرگ ناگهانی را برایت رقم می‌زند و تو توان مهارش را هم نداری. دقیقا تکلیفت با خودت روشن نیست. تنها مجبوری برای رفعش متمسک به رعایت دستورات بهداشتی شوی و دست‌هایت را بیشتر و بیشتر بشویی تا شایداینگونه بتوانی ترس غالب بر وجودت را محو نمایی. کرونا عادت‌های روزمره‌ات رابهم ریخته، قرارهایت را برهم زده، برنامه‌هایت را نابسمان کرده و از همه مهمتر آرامشت را تهدید می‌کند. روزهای ابتدایی این بیماری امید به رفتنش بیشتر بود و حالا هرچه می‌گذرد تازه می‌فهمیم که باید زندگی مسالمت‌آمیزی را با این مهمان ناخوانده تا مدتها تجربه کنیم. حالا تاثیر این بیماری را نه تنها در مرگ که در زندگی نیز شاهد هستیم.سبک تدریس‌ها و تحصیل‌ها تغییر کرده است.درآمدها کم شده و فشارهای اقتصادی به دلیل از دست دادن شغل و مشتری افزون گشته است. حالا فقرا در حال فقیرتر شدنند، بچه‌ها از آموزش عقب مانده‌اند، پدرها درآمدشان حذف و یا کم شده است.مشکلات حضور دانش‌آموزان در فضای مجازی و بدآموزی‌ها هم که دیگر هیچ. حالا اکثرا در خانه‌اند. غایب از اجتماع و حاضر در فضای مجازی و مادرها هم مجبورند جور عدم حضور بچه‌ها سر کلاس درس را بکشند. اگر قرار باشد در این مشکلات بمانیم و تکان نخوریم هر روز افسرده‌تر از روز قبل خواهیم بود. پذیرش زندگی مسالمت‌آمیز با کرونا به معنای پذیرش تسلیم در برابر او نیست. ما نیازمند ایده‌های نابیم تا به واسطه‌ی آن‌ها تهدیدهای این شرایط را به فرصت تبدیل نماییم. توقف در این شرایط و صرفا گِله کردن چاره‌ی کار نیست. حفظ روحیه و تلاش برای تداوم مهمترین وظیفه‌ی ماست. ما حتی اگر بی‌صدا رنج می‌کشیم نباید از حرکت باز بمانیم. ما به رفتن نیازمندیم. به ماندن نیز. ما برای آنچه هستیم تلاش‌های فراوانی کرده‌ایم پس مفت و ارزان رهایش نمی‌کنیم. ما دوام خواهیم آورد..... #روز_نوشت #امید #کرونا #روز_های_خوب https://eitaa.com/roznevesht

مبهوتم. فقط نگاه می‌کنم. به آنچه هست. به آنچه نیست. به چیزهایی که باید باشند. مبهوتم. فقط نگاه می‌کنم. به جهان. به آدم‌هایش. به آن‌ها که می‌روند. به آن‌ها که باید بمانند. مبهوتم. فقط نگاه می‌کنم. به آنچه برایم رقم زدی و به آنچه برایم نمی‌خواهی. مبهوتم؛ اما به قول آنکه می‌گفت: ندانم کجا می‌کشانی‌ مرا ندانم کجا ... لیک دانم یقین، کزین تنگنا می‌رهانی مرا ... تنها چیزی که در اوج بُهت می‌فهمم این است که رهایم نمی‌کنی..... #روز_نوشت #خدای_مهربان_من #خدایا_خیلی_دوستتان_دارم #امید #شفیعی_کدکنی https://eitaa.com/roznevesht

رهبری عزیز دوباره به بودن با امید در فضای مجازی تاکید کردند. به‌راستی معنای این صحبت رهبری چیست؟ من وقتی این جمله را از رهبری خواندم یاد همان جملات معروف حضرت امام افتادم که در مخالفت با لایحه‌ی کاپیتولاسیون از مردم و علما و شهر‌ها خواستند که به داد اسلام برسید. حضور با امید در فضای مجازی، یعنی به داد اسلام و عقیده‌ی جوانان و نوجوانان رسیدن. معنایش این است که در این مسیر: غر زدن ممنوع خسته شدیم، نداریم نمی‌شود و نمی‌توانم و نمی‌‌گذارند و ... در این تفکر معنا ندارد. مبلغان خوبی برای اسلام باشیم در این فضا... #روز_نوشت #تبلیغ #امید #رهبرم https://eitaa.com/roznevesht

گاهی قلب آدم تنها می‌شود؛ غریب، بی‌کس و کار، مثل کودک بی والد؛ باید دست قلبت را بگیری و حضانتش را بدهی به خدا، او مهربان‌تر از مادر، از قلبت محافظت می‌کند. #امید

ما باختیم بد هم باختیم! من هیچ وقت این جمله را قبول نداشتم. نه دلار صد هزار تومانی توانست مرا به این نتیجه برساند که خودم را بازنده حساب کنم. و نه صندلی‌هایی که صاحبان اصلی‌شان رویش ننشسته‌اند! و‌ نه حتی آدم‌های شایسته‌ای که بی‌صندلی مانده‌اند! نه تولدم در کشوری به نام ایران! و نه تبعیض‌هایی که به اسم مصلحت به خوردمان دادند. بالعکس وقتی فکر می‌کنم که خاک ایران بیشتر از همه جای دنیا بوی خدا می‌دهد و آدم‌های این سرزمین بیش از همه جای دنیا عاشق کسی به نام "حسین" بوده‌اند و دلشان بیش از همه‌ی مردم دنیا رحیم و مهربان بوده است و بویِ نان و صدای اذان هنوز هم توی کوچه‌ها می‌پیچد! به خودم می‌گویم: ما بُردیم خوب هم بُردیم! 🖊 زهرا ابراهیمی #امید https://eitaa.com/roznevesht