#تجربه_من ۱۰۴۶ #ازدواج_در_وقت_نیاز #سبک_زندگی_اسلامی #قسمت_اول من متولد آخرای سال ۷۷ هستم. تک دختر خونه، پدرم روحانی هستن و مادرم در یک برهه ای کارمند و در حال حاضر خانه دار هستند. تا وقتی من یکی دو سالم بشه کارمند بودن و به خاطر من که نیاز به رسیدگی داشتم خانه داری رو صلاح زندگی شون دید و من همچنان تک و تنها بدون هیچ خواهر یا برادری. تو تنهایی خودم به دختر عموم که هم سن من بود و یه داداش بزرگتر از خودش داشت، با حسرت به بازی کردند و دعوا کردناشون نگاه میکردم با عروسکم تنهایی خاله بازی می‌کردم. گذشت تا به کلاس اول ابتدایی رفتم و ۸ سالم شد، پدرومادرم از رفتارام فهمیدن چقدر گوشه گیر وتنهام و تو دومین ماه بهار، داداش کوچولوی من دنیا اومد و من خیلی وقتا به پدرمادرم اصرار میکردم که جای داداشمو شبا پیش من بندازن، خودم از اون مراقبت میکنم و دیدن که من اصلا حسادت نمیکنم تازه کمک حال مادرمم هستم. بعضی وقتا دستای کوچک داداشمو می‌گرفتم کنار گوشش درد دل میکردم. یادمه وقتی دنیا اومد، رفتم سبد اسباب بازیامو آوردم به مامانم گفتم توروخدا نی نی رو بذار زمین باهم بازی کنیم. اینقدر ذوق داشتم زودتر بزرگ بشه تا باهم دوتایی بدوبدو کنیم. وقتی داداشم دوماهه بود و من کلاس اولمو تموم کردم به خاطر یک سری مسائل از خونه پدر بزرگم که حالا ما و عموم اونجا زندگی میکردیم اسباب کشی کردیم و رفتیم تو یکی از شهرستانهای اطراف پایتخت کنار خانواده خاله م زمینی که از قدیم خریده بودیم رو ساختیم و ساکن شدیم. من و داداشم هر موقع که پدرمادرم بیرون بودن، می‌رفتیم خونه خالم که ۵تا بچه بزرگ داشت اونا باهاشون بازی میکردن و دخترای بزرگ خالم به درسای منو آخرین برادرشون که همسن من بودن میرسیدن ۴ سال اونجا زندگی کردیم با وجود تمام سختی ها و نداری ها کنار هم خوش بودیم و بعداً همینطور چند دفعه ای محل سکونت مون تغییر می‌دادیم و من هر موقع میخواستم به مدرسه جدید و همکلاسیای جدیدم عادت کنم باید از اون محل می‌رفتیم. گذشت تا پانزده شانزده ساله شدم. هر از چند گاهی زمزمه خواستگار شنیده میشد اما پدر مادرم همه رو رد میکردن، معتقد بودن من هنوز بچه ام و وقت ازدواجم نیست و درکی از ازدواج نداشتم راستم میگفتن، مهم ترین دغدغه من این بود که کی تعطیلی عید یا تابستون میشه تا من کتابهای غیر درسی تو کتابخونه اتاقمو با خیال راحت بخونم یا تمام پول توجیبیامو جمع کنم، عروسک بخرم برا عروسکام با اضافه پارچه ها، لباس محلی درست کنم. تا اینکه هجده ساله شدم و نیاز به ازدواج رو در خودم حس میکردم ولی از سر شرم و حیا جرأت گفتنشو به پدرمادرم نداشتم. خودم رو اینقدر مشغول فعالیت های مختلف مثل مسجد رفتن و هیئت رفتن و کارهای هنری، درسای مدرسه و کنکور و دانشگاهی که دوست نداشتم برم، میکردم که وقت فکر کردن به همچین موضوعی رو باید به وقت قبل خواب موکول میکردم. نوزده سالم بود علی رغم مخالفت های پدرومادر و اقوامم رفتم حوزه و دانشگاه نرفتم و یک سال خونه نشین شدم تا مادرم راضی بشه من حوزه برم. بماند که انقدر برخی اقوام ناجوانمردانه صحبتهایی می‌کردند که قلب آدم غصه دار میشد. از سال اول حوزه ام باب خواستگار و ازدواج تو خونه ما باز شد و هر از چند وقتی یکبار کسی با منزل ما یا تلفن مادرم وگاهی با پدرم من باب این قضیه تماس میگرفتن و اغلب اونها به خاطر نوع شخصیت من،منو رد میکردن یا میگفتن استخاره کردیم بد اومد و... گاهی هم من از اونها خوشم نمیومد رد میکردم. تا اینکه کرونا اومد و درس ها مجازی شد سال سوم رو تموم و وارد سال چهارم شده بودم و دیگه واقعا از تمام حرفا و حدیثای دیگران مبنی بر اینکه چرا خواستگارامو فراری میدم، خسته شده بودم. ماه محرم اون سال اینقدر با امام حسین درد ودل کردم که بعد از اتمام ایام عزاداری همسرم از طریق یکی از دوستانشون معرفی میشن به یک گروه واسطه گری و با فرم چند دخترخانم همسان گزینی میشن که شرایط اونها با معیار های همسرم مطابقت نداشت و بنده رو معرفی میکنن دفعه اول که فرم مشخصات منو خواندن منوهم رد کردن ولی بعد یه ماه پیگیر فرم من میشن درخواست آشنایی میدن که شماره خانوادم رو بگیرن برای دیدار اولیه صحبتهای اولیه. روزی که مادر همسرم تماس میگیرن تا قرار ملاقات بگذارند ما تو ماشین درحال رفتن به عروسی پسر عموم بودیم، که خارج از تهران بود. هواهم خیلی سرد، روز جمعه قرار شد بعداز ظهر بیان مادر و پدر و برادرم رفته بودن مراسم چهلم یکی از اقوام مادرم و من تنها تو خونه تمام کارهای پذیرایی و تمیزکاری رو انجام دادم یک ربع قبل از رسیدن مهمانها پدرومادرم اومدن و سریع لباس ختمشون عوض کردن. در کل جلسه خواستگاری ما بیست دقیقه فقط صحبت کردیم اونم با کلی خجالت و همون جلسه اول مادر همسرم جواب بله رو ازم گرفتن ادامه 👇 "دوتا کافی نیست"| عضو شوید👇 http://eitaa.com/joinchat/1096876035Ccaac6a6075