حوزه انقلابی
هدایت شده از •
امروز دامنه‌ی نفوذ و شعاع وجود ، فراتر از این چیزهاست. کاری به آحاد روحانی نداریم؛ مجموعه‌ی ، امروز داستان دیگری است. امروز به پایمردی و همّت یک تقلید و بزرگ، در طول چند سال البته با کمک دیگران؛ لکن با محوریّت آن یک نفر یک به وجود آمده است. من گاهی این در ذهنم به وجود می‌آید که نکند بعضی از ما ، درست و این مسأله را متوجّه نشده باشیم! تشکیل یک حکومت براساس اسلام، یعنی و ، حکومت فقه آل محمّد علیهم افضل صلوات‌الله، چیز بسیار عظیمی است. انسان وقتی در عمق ماجرایی قرار دارد، عظمت آن را احساس و درک نمی‌کند. شما ملاحظه بفرمایید که بعد از سال ۴۱ هجری، یعنی سال علیه‌الصّلاةوالسّلام تا دوران جمهوری اسلامی، یک روز حکومتی بر پایه‌ی قرآن، در حالی که یک شخص هم در رأس آن حکومت باشد، تشکیل نشده بود. این شوخی است!؟ یعنی ، ، و ائمّه‌ی بعد از ، علیهم سلام‌الله، بر طبق آنچه که انسان از مجموع حالات آنان به دست می‌آورد، همت‌شان این بوده است که یک به وجود آورند. براساس روایاتی که در این زمینه داریم، بعضی و بعضی ، برای دوران‌های نزدیک به زمان خودشان. روایتی از امام صادق علیه‌الصّلاةوالسّلام است که خدای متعال، این امر، امر و الهی را برای سال ۷۰ معیّن کرده بود. «فلمّا قتل الحسین اشتدَّ غضب الله علی اهل الارض.» این، عبارت حدیث است. بعد خدا در این تأخیر انداخت تا سال ۱۶۰؛ و ما به شما گفتیم و شما آن را افشا کردید و خدای متعال آن را به تأخیر انداخت. سال ۱۶۰، اگر بر همین روالی که عمر مبارک ائمّه علیهم‌السّلام طی شده، طی گردد، می‌شود دوران امام موسی‌بن‌جعفر علیه‌الصّلاةوالسّلام. امام صادق علیه‌السّلام در سال ۱۴۸ رحلت فرمود. این گونه کار می‌کردند. برای این، کار می‌کردند. حرکت برای تشکیل نظامی بود که براساس قرآن به وجود آید. از ائمّه علیهم‌السّلام که بگذرید، امامزاده‌ها، جناب زیدبن‌علی، جناب حسین‌بن‌علی «شهید فخّ»، جناب محمّدبن‌عبدالله «صاحب نفس زکیّه»، ابراهیم‌بن‌عبدالله و دیگران و دیگران، بزرگانی بودند که برای تشکیل یک حکومت عدل حکومت علوی تلاش می‌کردند. بعد از دوران آنها نیز همین‌طور. حالا به مبارزات توأم با خودپرستی و سیاست‌بازی و هوای نفس کار ندارم. ، ، سلسله‌های مختلف در و و و بقیه جاها، را نمی‌گویم. این‌ها دنبال دنیای خودشان بودند؛ ولو در زندگی می‌کردند. اما نهضتهای صحیحی که به وجود آمد، برای این به وجود می‌آمد که بلکه بتوانند حکومتی تشکیل دهند که بر پایه‌ی قرآن باشد. بر پایه‌ی قرآن، یعنی چه؟ یعنی قوانین و مقرّرات و عمل نظام عمومی و جمعی در آن جامعه، براساس حکم دینی باشد. این یک؛ کسی هم که در رأس حکومت قرار می‌گیرد، با معیارهای دینی برای حکومت منطبق باشد. این دو؛ این، معنای حکومت و است؛ البته مراتب دارد. یک وقت کسی که در رأس حکومت قرار می‌گیرد، شخصیتی در حدّ یا است. یک وقت هم نوبت به روسیاهانی امثال بنده می‌رسد. به‌هرحال، نظام و ترکیب و قواره‌ی کلّی، همان است. اشخاص، البته کم و زیاد دارند، کوچک و بزرگ دارند. اما برای این تلاش می‌کردند. بنده در حالات بعضی از علمای بزرگ دیده‌ام که و امیدِ تشکیل حکومت در آنها هم بوده است. ازجمله مرحوم رضوان‌الله‌تعالی‌علیه است که از بعضی از اشعار منافسات او با خلیفه‌ی عباسی، این معنی به دست می‌آید که با خلیفه عباسیِ زمان، می‌کرده است. معلوم می‌شود که آن بزرگوار، آرزوی حکومت و خلافت داشته است که البته در جوانی به سال ۴۰۶ از دنیا می‌رود. یعنی تقریباً سی سال قبل از برادر بزرگش «عَلَم‌الهدی». همچنین «ابن طاووس»، که من در یکی از کتاب‌های او دیدم (الآن بعید العهدم؛ احتمال می‌دهم «کشف المحجة، لثمرة المهجة» باشد که از کتاب‌های نفیس ابن‌طاووس است و برای پسرش نوشته است. به گمانم در آن کتاب دیدم. الآن درست یادم نیست.) می‌گوید: «من از اخبار اهل‌بیت فهمیده‌ام که کسی از این بیت و از این خاندان خاندان بنی‌هاشم در این دورانِ غیبتْ به قدرت می‌رسد و تشکیل حکومت می‌دهد. من امیدوار بودم آن‌کس من باشم.» گویا آن بزرگوار، شرایطش را در خود جمع می‌دیده که طبعاً در کسی مثل ابن طاووس هم لابد جمع بوده است... http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=4010 🗓 ۱۳۷۲/۰۵/۰۵ 🔘 بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران، حضرت آیت‌الله امام خامنه‌ای، در جمع علما و روحانیون «تبریز»
383 مشاهده