بـاقــــیِ کــفــتـــــــار هـایِ نـابِــکـــار چـون چـنـیـن دیـدنـد ، گـفـتـنـد اَلْـفــرار مــــردِ دریـــــــــــا دل ، درونِ آب شـد آب را دیـد و دلـش بــــــــی تـاب شـد یـاد مـــــــاهــیِ رُبـاب افـتــاده بـود یــــاد لـبـهــای کــبـاب افـتــاده بـود یاد آن دخـتـــر که گـوشش پـاره شد یـاد آن بـی بـی که سخت آواره شد رفـت مــــرغِ ذهـنِ او تـا دور دست آن زمـان کـه فرقِ بـابـایـش شکـست دورِ بابا ، بـچـه هـا بـــــــودند جمع بـچـه هــا پــــــروانه ، بابا عـیـنِ شمع گـفـت بابا : «از اُتـاق مــــــــن همه_ خـــــــــــارج إلا بـچـه هــــایِ فاطمه» جـمـلـگی رفـتـند ، او هم سر به زیر داشت می شد خـــارج از نـزدِ امـیـر گـفـت بابا: «تو بـمـان عـبـاس جـان! تـو مــرو ، تـیـرم مـزن ، ابرو کـمـــان! از کـنـارِ بـسـتـرِ بـابـا نـــــــــرو جـــانِ زهـرا مـادرت سـقــا! نــــــــرو با دو پـایِ نـازِ خود سـاقــی دویـد در کــنـارِ بـسـتــرِ بـابـا رسـیــــــــــد دستِ او را حـضرتِ بابا گــــرفـت بـیـعـتی بابا از او آنجـــــــا گـرفـت گـفت: « ای عـبـاسِ مـن! ای نورِ عـیـن! کـربـلا ، جــانِ تـو و جــانِ حُـسـیـــن» حـلـقـه زد در چـشمِ دریـا ، موج اشک زد به آبِ رود سـاقـــــــــی زود مشک مـشک را از آب تا بـیـرون کـشـیـد از شریـعـه اســــب را بـیـرون کـشـید لـیـلـی اش را تا به خـشکی دیـد ، آب سخت چون مجنون به خود پـیـچـیـد ، آب مـنـتـظر بـود آب ، سـاقی لب دهـد بـــــــوسه ای از آن لـبِ پُـر تب دهـد لـیـلـیِ لـبـهـایِ آن سـقــــــایِ مست لـیـک قــلــــبِ آبِ مـجـنون را شکـست دســتِ رد بـر سـیـنـــــۀ آن رود زد قـیـدِ هرچه عـشــــقِ خـاکـی بـود زد داد تـرجـیـح آسـمـــان را او به رود طـالـبِ عــشـــــقِ زمـیـنـــی او نـبـود چون چنین شد ، گشت مجنونش حبـیب لـیـلـیِ خـونـش به رقـص آمد عـجـیـب مـشک را در دستِ چپ سـاقی گـرفت دست دیـگــر ، دسـتـۀ شـمـشـیـر ، سفـت زد به نـخـلـسـتــان ، که مـشکِ آب را_ ســالـم آرد نـزدِ شــــــــــــــاهِ کـربـلا در کـمـیـــــنِ مــــردِ پُـردل ، بـزدلان با کـمـان در پـشت ِهر نـخـلی نـهــان ناگـهـان از سمتِ بـیـشـه ، سویِ شیر گـشت جـاری ، سـیـلی از بـارانِ تـیـر سـیـنــه اش شد جـنـگـلــی از تـیــرها رودِ خـون شد چـشمش از بـی پـیــرها لالـه هـا بـشـکـفــت از دشتِ تـنـش صد شـقـایـق سر زد از پـیــراهـنش چـشمـه هـا جـوشـیـد از بـازویِ او دره هـا شــد بـاز از پــهـلـــــــویِ او سـاقی امـا ذره ای بـاکـــش نـبــود بـاکــی از آن جـسمِ صد چاکش نبـود نـعـره ای زد ، رعـد را آواره کـــرد برقِ تـیـغـش ، شب دلان را پـاره کرد از هـجـومِ ســـاقــــیِ بــی واهـمـه نـهـروانی شــــد به پـا در عـلـقـمــه آتـشـی افـکـنـد بـر جــــانِ خَـسـان او بُـریـد از ریـشـه بـــالِ کـرکـسـان گـرچـه بـود آزاد یـک دسـتـش فـقط هر طرف از تـیـــغِ او ، گرگی سـقـط هر طرف جـسمِ شـغـالی ، غرقِ خون هر طرف روبـــــاهِ رذلی ، سرنـگــون چــار پـایـانِ به ظـاهـر چـون بـشــر_ آن گُــــــــــــــروهِ از دَدان ، درنـده تر_ داشت می شد مـنـقرض چون نسلشان_ نسلِ دور از ریـشـه و بـی اصلـشـان_ #امام_حسین #اباالفضل #باب_الحوائج #علمدار #محرم #تاسوعا #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب) صفحه ۴