بسمه تعالی مثنوی بلند ((آرزوی پدر)) در بیان حماسهء آقا اباالفضل العباس(ع) آن شـب از بـهــرِ امـیــرالـمـومـنـیــن کـودکـی آورده بــــود اُمُ الْــبَــنــیـــــن کـودکـی زیـبـا ، شـبـیـه قُـرصِ مــــاه کـودکـی مـاتِ رخِ او هـرچـه شــــــاه کـودکـی شـیـریـنـتـر از طـعـمِ عـسـل بـا نـمـکــتــر از قـصـیـده ، از غـــزل چـشـمـهـــایـش آسـمــانـی ، بـیـکــران مُــژِّه هـایـش تـیـــر و ابـروهـا کـمــان مَـحــوِ رنـگِ گـونـه هـایـش ، آفــتـــاب مـسـت از بــویِ دهـــــانِ او ، گُــلاب بُـلـبُـلِ لـبـهــای سُـرخَـش هـر گُــلـــی لال از وصـفِ لـبـش هــــــر بـلـبـلــی تـخـتـیِ پـیـشـانـیـش ، فـــرشِ خـــــدا آسـمــانِ سـیـنـه اش ، عــرشِ خـــــدا چـون بـه دنـیـا آمـد ایـــــن والا تـبــار فـصـلِ پـائـیــزِ جـهــان شـد نـوبـهــار خـشـک سـالی دور شـد ، بـاران گرفـت جـسـمِ بـی جـانِ دلـیــری ، جـان گرفـت آسـمـــانِ شـهـرِ شب ، پُـرنــــور شـد قـلــبِ هـر آئـیـنـه ای ، مـسـرور شـد چـشـمـه با لـبـخـنـد چـشمش را گشود پـای کـوبـی کـرد جـو ، رقـصـیـد رود مــــوجِ دریـــایِ شَـعَـف تـا اوج رفـت تـا بـه اوجِ قـلـه هـا ایــــن مـوج رفـت هـر قـنـاری از قـفـس بـیــرون پـریـد گُــل دمـیـد و نـوبـتِ خـوانـدن رسـیـد دشت و صحـرا ، جـنگل و دریا و کــوه شــاد از آن نـوزادِ سـر تـا پــا شُـکـوه فـاطـمـه ، دُخــتِ رسـولِ گُـل سـرشـت بـا پـدر ، گـرمِ تـبـسـم در بــهــشـــــــت دوسـتـدارانِ عـلـی ، غـرقِ سُـــــرور سـیـنـه هـایِ حـیـدری ، لـبــریــزِ شـور شـادمـان و خـوش ، بَـنی هــاشـم ، هـمـه از قُــــدومِ قــهــرمــــــــــانِ عـلـقـمـه خـانـۀ مـولا ، پُـــر از لـبـخـنـد و شـوق اهـلِ بــیــتِ مـرتـضـی ، سـرشـارِ ذوق بُـرد بـا خـود مُـجـتـبـی را ، مـوجِ وَجـد رفـت بـالاتـر حُـسـیــــن از اوجِ وَجـد زیـنـب از حـــدِ نـشـاط آمـــــد بـه دَر اُمِ کُــلــثـــوم از هـمـه خـوشـحـال تـر نـاگـهـان یـک لـحـظـه دیـد اُمُ الْـبَـنـیـن اشـک مــی ریــزد امـیــرالـمـومـنـیــن دیـد گـریــان شـیــرِ بـا احــســـاس را که بـغـل بـگـرفــتــه بـود عــبـــاس را دیـد مــی بـوسـد عـزیـزش را عـلــی جـایِ خـنـده ، سـخـت مـی گـریـد ولــی چـونـکـه می زد بـوسـه بر دستِ پـسر مـی چـکـیـدنـد اشـکـهــایـش بـیـشـتــر لـب کـه بـر بـازویِ کودک مـی نـهـــاد سـیـل مـــی بـاریـد امـیــرِ عـدل و داد گـریــه کرد آنـقـدر سـردارِ حُــنَــیـــن خـیـس شد دسـتـانِ سـقـایِ حُـسَـیــــن گـفـت بـا خـود حـضـرتِ اُمُ الـبَـنـیــن: «در شـگـفـتــم از امـیـــرالـمـومـنـیــــن بـا وجـودِ ایـن هـمـه شـادی ، چـــــــرا_ اشـک مـی ریــزد عـلــیِ مـرتـضـی؟! بی گمان این اشک ، اشکِ شوق نیست اشکِ شوق از این همه هِق هِق تُهیست» گــفــت:«ای عـشـقِ دلِ حــسـاسِ مـن عـیـبـی آیـا هـسـت در عـبـــاس مـن؟! دسـتـهــــایــش مـشـکـلـی دارد ، بـگـــو آنـچـه قــلــبــت را می آزارد بـگـــو» گـفـت سـاقــــــــیِ تـمـــامِ مـسـتـهــــا: «هـیـچ نـقـصی نیست در ایـن دسـتـهـا دستـهـــایـش از مـریـضی عـاری انـد بـــــازوانـش عـاری از بـیـمـاری انـد گـریـۀ مـن بـهـرِ چـیـزی دیـگـر است بـهـرِ روزی مـثـلِ روز مـحـشر است روزِ خــون رنـگــی کـه در دشـتِ بـلا مـــــی کُــنَـد بـر پـا قـیـامـت را خـــدا #امام_حسین #اباالفضل #باب_الحوائج #علمدار #محرم #تاسوعا #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب) صفحه ۱

آسمـان مــی بـارد آتـش بـر زمـیــــن تـشـنـگـی می رویـد از آن سـرزمـیـن مـی چـشـانَـد شـعـلـه بـسـیـار آفـتـاب داغ مـــی کـارَد بـیـابـان بـی حـسـاب بـادهـایِ سُــرخ از هـر سـمـت و سـو لـحـظـه هـایـی آتـشـیـــن در پـیش رو سـایـه هـا از سـوزِ گـــرمـا در فـغـان از حـــــــرارت آب هــم لَـه لَـه زنـان جـوجـه کـفـتـرهـــا ، اسـیـــرِ بــازِ تَـب بـچـه مــاهـی هـا ، زیـادی تـشـنـه لــب از عطش ، یک شـیـرخـواره در خُروش مــادرِ بی شـیـرِ او ، بی جُـنـب و جوش دخـتـری مـعـصوم چون حـور و مَـلَـک بـر لــبـــش از تـشـنـگـی ، صدهـا تَـرَک جـمـعِ حـیـوانـات ، سـیــراب از فُـرات لِـیـک از آن بـی بـهـره ، کـشـتیِ نـجـات دجـلـه جـاری بـهـرِ هـر پـوزِ کـثـیــف دور از آن امـــا دهــــن هـایِ نـظـیـف بـچـه هـایِ فـاطـمـه هِـق هِـق کُــنــان تــــــــولـه هـای هِـنـده امــا شـادمــان سـاقـیِ دشـتِ عطش صـبـرش تـمــام مـــی رَوَد رُخـصـت بـگـیـرد از امــام مــی زنـد زانـو به پـیشِ شـــــاهِ دیــن رو به آقـا کـرده مـــی گـویـد چـنـیـن: «بـسـتـه تـا کِـی بـالِ بازِ تـیـزِ شــــاه؟! رَعـد را آقـایِ مـــن! ، سـاکـت مـخــواه طـاقـتـم کـم ، سـیـنــه ام گـردیـده تَـنـگ راهـی ام کُـن ، راهـیِ مـیـدانِ جـــنــگ بـاغـبــانـا! ، سَـــــــروِ آزادی نـمــانــد غـیـرِ من در بـاغ ، شـمـشـادی نـمـانـد رودهـایِ تـشـنـه ، خـشک و بی خروش نَـهـرها افـتـاده انـد از جـنـب و جـوش کــــوه پـیـکـرهـا ، هـمـه نـقـشِ زمـیـــن تـکـسـواران ، واژگـــون از رویِ زیــن نـازنـیـنــان ، جـمـلـگــی در خـوابِ نـاز زیــرِ پــایِ پـسـتـهـــــا ، هـر سـرفـراز قـامـتِ بــــالا بـلـنـدان ، ریــــز ریـــــز زنده هر خَـس ، مُـرده اما هر عـزیـز مَـهـوَشـان ، رُخـسـارشـان در زیـرِ ابـر تا به کی بر این هـمـه بـیــداد صبـر؟! تا به کی خـاموش و سرد آتـشـفـشان؟! تا به کی بـیـرونِ گـود ایـن پـهـلـوان؟! بی نصیب از حـمـلـه تا کی نره شیر؟! تا به کی دور از نَـبَـرد ، این شیـرگیر؟! تـاب کی بـاشـد دلِ بــــــــی تـاب را؟! نـیـست هـیـچ آرامـشـی ، گـــــرداب را وقتِ طــوفـان ، بـرق می تـازد به شب وقتِ رزم عـریـان شـود تـیــغِ دو لـب می شـود تُـنـدر نـبـاشـد بــــی قـرار؟! گـــردبـــادم مـن ، نـمـــی گـردم مَـهــار مـن عُــقـــابـم ، کی نـگـیــرم راه اوج؟! إذنِ دریـا ده بـه ایـن بـنـشـسـتـه مـوج سـیـلِ خـشـمـم را نـیـنـداز از خُروش هـرچـه فرمایی تو خواهم کرد گوش» چــــــون روان آن سَـرو را آقـا بـدیـد یـک نـگـاهـش کـرد و آه از دل کـشـیـد گـفـت: «ای تـا سـاقِ پـایـت ، آسـمــــــان غـرقـت اقـیـانـــوس هـایِ بـیـکــــران ای پـنـاهِ هـرچـه کــــــــــوهِ اسـتــوار تـشـنـۀ تو چـشـمـه هـایِ خـوشـگُـوار ای شـکــــــــارِ چـشـمـهــایـت ، بـازهـا صـیـدِ ابـــــــرویِ تــو ، تـیـــرانـدازهـا قـامـتِ نـازت ، قــیــامـت مــــــی کـنـد بـر صـنـوبـرهـا ، امـامـت مـــــی کـنـد شب ، هـمیـنش بس ، که رنگِ مویِ توست روز ، مــی بـالـد ، کـه عینِ رویِ توست ابـــــــــــرهـا ، آهِ دلِ بـــــی کـیـنــه ات مـقـتـدایِ آیــنـــــــه هـــــا ، سـیـنــه ات غُـنـچـه از تـوصـیـفِ لـبـهــایِ تو لال بَــدر ، پــیـــــشِ صورتِ مـاهـت ، هِـلال #امام_حسین #اباالفضل #باب_الحوائج #علمدار #محرم #تاسوعا #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب) صفحه ۲

گُـل ، دهـانـش وا ، بـه مَـــدحِ خــنـده ات بُلبُل ای شیـریـن سـخـن! شرمـنده ات مـژه هـا را بـــاز خـنـجـر کـرده ای؟! جــانِ مـن! ، قـصـدِ بـرادر کـرده ای؟! بـاز هـم از چـهـره افـکـنـدی نـقــاب؟! دوست داری گُـر بـگـیـرد آفـتـــــاب؟! سَـروِ مـن! ، قـد راست کردی باز هم؟! تــو نـگـفـتـی می شود شـمـشـاد ، خَـم؟! نـیـسـتـی آیـا بـه فـکـرم ، نـورِ عـیــن؟! دوست داری بشکـند پـشتِ حـسـیـن؟! باشد ، امـا چـشـمِ مـاهـی هـا به توست مـاهـیـان امـیـدشـان تـنـهـــا به توست حـوضشان خـالـیـست ، همچون مشکِ تو کـامـشــان خـشـکـیـده همچون اشکِ تو دخـتــــــــر شـیـریـن زبـانـم را بـگــو مـی روی آب آوری بــهــرش عـمـو! مــــاهــــیِ شـشـمـاهـۀ سُــرخِ رُبـاب نـیـست در تُـنـگـش عمو! یک قطره آب مـی رسـد ایـنـک به گـوشـم از حَـــرَم یـا ابَـاالـفـضـلِ سـکـیـنـه دخــتـــــــرم دیـشـب ای زیـبــایِ مـن! گُـل کـاشـتی دیـدمـت چــــون عـزمِ دریــــا داشـتی دیـدمـت دیـشـب که خـوش می تـاخـتی خــوب کـارِ روبــهـــــــان را سـاخـتی جـمـعـشــان را خـوب بر هم می زدی دیـدمـت چـون تــیـــغِ دو دَم مـی زدی آن هـمـه صف را گـشـودی عـاقـبـت مَـشـکـهــا را پُــــر نـمــودی عـاقـبـت آب آوردی بـــــــــــــــــرایِ بـچـه هـا ای عـمـویِ بـا وفــــــــــــایِ بـچـه هـا! بـچـه هـا امـروز هــم تـشـنـه لـب انـد تـشـنـۀ مَـشـکِ تو همچون دیـشـب انـد سـاقــــــیِ مِـــــــیخـانـۀ دشـتِ بــلا! مـثـلِ دیـشـب شـــاد کـن قـلـبِ مـــرا مـثـلِ دیـشـب ، غـصـه هـایـم را بِــبَــر کـامِ خـشـکِ بـچـه هـا را کـن تـو تَــر» آمد از طـــوفـانِ غـم ، دریـا به خــشــم رو به مـولا کرد و گفت:«آقا! به چـشـم تَــر گـلــویِ بـچـه هـایـت مـــی کُــنـم یا که جــانـم را فـدایـت مـــی کُــنـم» زد به مَشک عـبـاسِ حـیـدر مـثـلِ برق شـد سـوارِ اســــبِ تُــنـدر مـثـل برق تـیــز مـــــــــی تـــازیـد مـــانـنـدِ پـدر زادۀ اُمُ الْـبَـنـیــن بــــــود ایــــن پـسـر مــــادرش اُمُ الـبَـنـیــن آن شـیـــر زن بــــــود از نـسـلِ یَــلانِ صـف شـکــن از تـبــارِ شــیـــــر بـــود اُمُ الْـبَـنـیــن دخــتــــرِ شـمـشـیــر بـود اُمُ الْـبَـنـیــن گـفـت روزی شـیـرِ حــق ، شــاهِ عرب بـا عـقـیــلِ آشـنـا بـا هــــــر نـــسـب: «من زنـی می خـواهـم از قومی دلـیـر تـا بـرایـم آورد یــــــک نــره شـیــــر» کـرد عـقـیـل ، اُمُ الْـبَـنـیـن را انـتخـاب گفت این است آنـکـه خواهی بـوتُـراب!» سـالـهـــایـی بـعـد از ایـن در کــربــلا_ شــــــد مُــحَــقَّـــق ، آرزویِ مـرتـضـی اُف بـه دنــیــــــا ، او که دریـا زاده بود حـاجـتـش ایـنـک بـه رود افــتــــاده بود آن طرف چـنـدیـن هـزار از روبـهــان دورِ آب آمـاده بـا تــیــــــر و کــمـــان یـکـه و تـنـهــــا بـه قـــلـــبِ آن هـمـه شب صفـت زد ، قـهـرمـــــانِ عـلـقـمـه گـرچـه سـاقـی بـود عــبــاسِ عــلـــی تــیـــــغ مـی زد مـثـلِ بـابـایـش ولــی او به یک ضربه ، دو صد سـر می پَراند بُـزدلان را سـر چـو حـیـدر ، می پَراند گـرد بـادِ خـــــشــــــمِ پــورِ بـوتُـراب خـار و خَـس ها را بِـکـَنـد از دورِ آب #امام_حسین #اباالفضل #باب_الحوائج #علمدار #محرم #تاسوعا #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب) صفحه ۳

بـاقــــیِ کــفــتـــــــار هـایِ نـابِــکـــار چـون چـنـیـن دیـدنـد ، گـفـتـنـد اَلْـفــرار مــــردِ دریـــــــــــا دل ، درونِ آب شـد آب را دیـد و دلـش بــــــــی تـاب شـد یـاد مـــــــاهــیِ رُبـاب افـتــاده بـود یــــاد لـبـهــای کــبـاب افـتــاده بـود یاد آن دخـتـــر که گـوشش پـاره شد یـاد آن بـی بـی که سخت آواره شد رفـت مــــرغِ ذهـنِ او تـا دور دست آن زمـان کـه فرقِ بـابـایـش شکـست دورِ بابا ، بـچـه هـا بـــــــودند جمع بـچـه هــا پــــــروانه ، بابا عـیـنِ شمع گـفـت بابا : «از اُتـاق مــــــــن همه_ خـــــــــــارج إلا بـچـه هــــایِ فاطمه» جـمـلـگی رفـتـند ، او هم سر به زیر داشت می شد خـــارج از نـزدِ امـیـر گـفـت بابا: «تو بـمـان عـبـاس جـان! تـو مــرو ، تـیـرم مـزن ، ابرو کـمـــان! از کـنـارِ بـسـتـرِ بـابـا نـــــــــرو جـــانِ زهـرا مـادرت سـقــا! نــــــــرو با دو پـایِ نـازِ خود سـاقــی دویـد در کــنـارِ بـسـتــرِ بـابـا رسـیــــــــــد دستِ او را حـضرتِ بابا گــــرفـت بـیـعـتی بابا از او آنجـــــــا گـرفـت گـفت: « ای عـبـاسِ مـن! ای نورِ عـیـن! کـربـلا ، جــانِ تـو و جــانِ حُـسـیـــن» حـلـقـه زد در چـشمِ دریـا ، موج اشک زد به آبِ رود سـاقـــــــــی زود مشک مـشک را از آب تا بـیـرون کـشـیـد از شریـعـه اســــب را بـیـرون کـشـید لـیـلـی اش را تا به خـشکی دیـد ، آب سخت چون مجنون به خود پـیـچـیـد ، آب مـنـتـظر بـود آب ، سـاقی لب دهـد بـــــــوسه ای از آن لـبِ پُـر تب دهـد لـیـلـیِ لـبـهـایِ آن سـقــــــایِ مست لـیـک قــلــــبِ آبِ مـجـنون را شکـست دســتِ رد بـر سـیـنـــــۀ آن رود زد قـیـدِ هرچه عـشــــقِ خـاکـی بـود زد داد تـرجـیـح آسـمـــان را او به رود طـالـبِ عــشـــــقِ زمـیـنـــی او نـبـود چون چنین شد ، گشت مجنونش حبـیب لـیـلـیِ خـونـش به رقـص آمد عـجـیـب مـشک را در دستِ چپ سـاقی گـرفت دست دیـگــر ، دسـتـۀ شـمـشـیـر ، سفـت زد به نـخـلـسـتــان ، که مـشکِ آب را_ ســالـم آرد نـزدِ شــــــــــــــاهِ کـربـلا در کـمـیـــــنِ مــــردِ پُـردل ، بـزدلان با کـمـان در پـشت ِهر نـخـلی نـهــان ناگـهـان از سمتِ بـیـشـه ، سویِ شیر گـشت جـاری ، سـیـلی از بـارانِ تـیـر سـیـنــه اش شد جـنـگـلــی از تـیــرها رودِ خـون شد چـشمش از بـی پـیــرها لالـه هـا بـشـکـفــت از دشتِ تـنـش صد شـقـایـق سر زد از پـیــراهـنش چـشمـه هـا جـوشـیـد از بـازویِ او دره هـا شــد بـاز از پــهـلـــــــویِ او سـاقی امـا ذره ای بـاکـــش نـبــود بـاکــی از آن جـسمِ صد چاکش نبـود نـعـره ای زد ، رعـد را آواره کـــرد برقِ تـیـغـش ، شب دلان را پـاره کرد از هـجـومِ ســـاقــــیِ بــی واهـمـه نـهـروانی شــــد به پـا در عـلـقـمــه آتـشـی افـکـنـد بـر جــــانِ خَـسـان او بُـریـد از ریـشـه بـــالِ کـرکـسـان گـرچـه بـود آزاد یـک دسـتـش فـقط هر طرف از تـیـــغِ او ، گرگی سـقـط هر طرف جـسمِ شـغـالی ، غرقِ خون هر طرف روبـــــاهِ رذلی ، سرنـگــون چــار پـایـانِ به ظـاهـر چـون بـشــر_ آن گُــــــــــــــروهِ از دَدان ، درنـده تر_ داشت می شد مـنـقرض چون نسلشان_ نسلِ دور از ریـشـه و بـی اصلـشـان_ #امام_حسین #اباالفضل #باب_الحوائج #علمدار #محرم #تاسوعا #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب) صفحه ۴

یـکـصدا گـفـتـنــد بـا هـم ایـن چـنـیـــن: «اوست فرزندِ امـیــرِ تـیـــــــغ و زیـن مـثـلِ مـا بی بُـتــه ها ، ترسو که نـیـست ایـــن دلاور مـرد ، عـبـاسِ علیست دسـتـهـایـش بـر بـــــدن تـا بـاقی است فـاتـحِ ایـن جـنـگ تـنها ســـاقـی است تا که بازو دارد این یـل ، رویِ پـاست نـیـست شـوخی ، زادۀ دستِ خـداست با کـه مـی جـنـگـیـد آیـا تــن به تــن؟! بـا دو دستِ حـیــدرِ خـیـبــر شـکـن؟! تـن به تـن ، ما را به دوزخ مــی بـرد اِشـکـمِ مـــــــا را یـکـایـک مــــی دَرَد جـمـلـگـی باید یـورش سـویـش بـریـم جـمـلـه حـمـلـه ســویِ بـازویـش بـریـم بـازوانـش گــر قــلـم شـد ، بـرده ایـم ایـن نـشـد ، او زنـده مـاهـا مـرده ایـم» بـد سـگـالان ، سـویِ ســاقـی تـاخـتـنـد شـیــر را در دامِ خـــــود انـداخـتـنـــد ضربه بر بازویِ سـقـــــا مـی زدنـد ضربه هـا را جـمـلـه یـکجا مـی زدنـد آنـقـدر شـمـشـیـر بر بـازو نـشست قطع شد دستِ چپِ سـقــــــایِ مست سـاقیِ ما مـشکِ را در دستِ راست_ بـُرد تا گـویـد هـنـوز او رویِ پـاست از هـجـومِ ضربـه هـا ایــن دست هـم مـثـلِ دستِ چپ شـــد از بــازو قـــلـم مـشک را سـاقـــی به دنـدانـش گـرفت قــــدرت از بـازویِ ایـمـانـش گـرفت گـفـت: «ای مـشک! ای تــمــــــامِ آبـرو! مــن اگر رفـتــم ، حـقـیـقـت را بـگــو تو بگو دست از تو ساقی بـر نداشت گرچه ساقی دست بر پـیـکر نداشت» آبـرو شد تـیـــــر باران عـاقـبـت مـشک هم شد اشک افـشــان عـاقـبـت پُــتـک آمــد بـر سرِ ســقــــای مـا تـا رهـا شـایــد کـنـد آن مـشــــک را واژگـون شد ساقی از بـالایِ زیـن آســمـــان افــتـــاد بـر رویِ زمـیــن مـشک را یــک آن رهـا امـا نـکـرد او فـرامــوش امـــرِ مـولا را نـکـرد بـا زبـانِ بــــی زبـانی ایـن چـنـیـن_ گـفـت آن سـقـــایِ عطشانِ زمـیــن: «مـن بـــــــرایِ آب ایـنـجـا آمــدم مـــــن بـــــــرایِ امـرِ مـولا آمــدم رخصتِ مـیـدان به من می داد اگر کی قـلم می شد دو دستِ شـیـرِ نـر؟! روزگـاری بـاز خـواهم گـشت ، من بـاز خواهم تاخت ، در ایـن دشت ، من روزِ رجـعـت ، روزِ غوغایِ من است روزِ رجعت ، روزِ جـبـران کردن است روزِ جـبـران کردنِ مـشکی که ریـخت روز بـرگـردانـدنِ اشکی کـــه ریـخت ایـن لـبـاسِ رزم در تـن بـاقــی است کی کِشم در بـرزخ از شـمـشـیـر دست بر نـخـواهـم داشت آنجا نـیـز هم دست از شـمـشـیـر و از اسب و عَلَم خـواهـد آمد آخـریـن سـروِ ســـوار آخـریـن دل بـــــــــیقرارِ بـا وقـار آخـریـن مشت ، آخـریـن دستِ کریم آخـریـن طوفـانِ سرشـارِ از نـسـیـم سـبـز پـوشِ سرخ پـرچم مــی رسد آخـریـن مــردِ دو عـالَــم مــی رسد مـــن به اذنِ آن سـوارِ سـبــز پـوش پـا به مـیـدان می گـذارم پُـرخروش مــــی کــنـم با اکـبــرِ مـولا حُسـیـن زنــــــــده یــادِ فـــاتـحِ بــــدر و حُـنـیــن رزمِ من ، در عصرِ مهدی دیـدنیست ظـلـم و بـیداد از زمـیـن برچـیـدنیست» بر وجود مقدس قمر منیر بنی هاشم ، باب الحوائج الی الله ، آقا ابوالفضل العباس(علیه آلاف تحیه و ثنا) و تعجیل در فرج حضرت ولیعصر(عج) ، دمادم(((صلوات))) #امام_حسین #اباالفضل #باب_الحوائج #علمدار #محرم #تاسوعا #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب) صفحه ۵