#انتخاب_سخت #قسمت_اول #داستان 🔸 پاشنه کفش مشکی اش را بر روی آسفالت کوبید. دو قدم به راست رفت و دوباره همان راه را برگشت. برگ های خشک و زرد با وزیدن باد از کنار پایش خش خش کنان، رد شدند. چشم های مشکی کشیده اش را به رفتن برگ ها دوخت. ناگهان دستی بر روی شانه اش قرار گرفت. سارا هینی کشید و به عقب برگشت. صورت چاق سولماز عقب رفت، قهقهه زد و دست بر روی دلش گذاشت،گفت:«ترسو! » 🔸 سارا به دندان های ریز در پس خنده سولماز نگاه کرد و گفت:«با نمک! دیشب در آب نمک خوابیده بودی؟» 🔸 ابروهای مشکی اش را در هم قفل کرد، پشتش را به سولماز کرد و به سمت ساختمان دو طبقه آجری دانشکده حرکت کرد. تاپ، تاپ قدم های سولماز با تنه ای که به سارا زد، قطع شد. سارا به جدول باغچه دانشکده نزدیک شد. ایستاد. ابرو های کمانی سیاهش را بالا انداخت و گفت:«امروز زیادی شادی، چه شده است؟» 🔸 سولماز دوباره دندان هایش را به نمایش گذاشت و گفت:«من که مثل همیشه شاد هستم. تو باید بگویی چه شده است؟ با کتف گوشتی اش به بازوی لاغر و نحیف سارا زد و گفت:«عاشق دل خسته ات را ندیدم! » 🔸 سارا مکثی کرد و گفت:«بحثمان شد، رفت. » 🔸 سولماز خنده ریزی کرد و گفت:«خدا را شکر. » 🔸 سارا قدم اول را روی پله گذاشت و گفت:« حوصله بحث کردن ندارم؛ سر به سرم نگذار.» 🔸 « نمی دانم چرا خام حرف های امیر شده ای؟ به نظرم به درد زندگی نمی خورد.» 🔸 صورت سبزه سارا سرخ شد و گفت:« امیر واقعاً من را دوست دارد، من هم دوستش دارم، زندگی خوبی هم با همدیگر خواهیم داشت، فهمیدی؟» با هم وارد سالن دانشکده برق شدند. 🔸 سولماز با هیکل گوشتی اش راه سارا را سد کرد. گفت :«همین، دوستت دارد، دوستش داری. بنده خدا مگر دور و برش را ندیده بودی؟ همیشه اطرافش پر از دختر بود، قبل از اینکه همکلاسی ما بشود را یادت نیست؟» 🔸 سارا لب قیطانی اش را با دندان فشرد. راهش را چرخاند. همانطور که از کنار سولماز گذشت. نفرت از درون صورتش بیرون ریخت. گفت:«می دانی، از این حرف ها خوشم نمی آید که دوباره تکرارش می کنی.» 🔸 سارا قدم هایش را بلندتر برداشت. سولماز ابرو های نازکش را بالا انداخت. به زحمت دنبال او دوید. گفت:«مگر دروغ می گویم؟ چشم هایت را باز کن این پسر به دردت نمی خورد.» 🔸 سارا مکثی کرد و این دفعه تندتر از قبل به راه افتاد. گفت:«از موقعی که به من ابراز علاقه کرده که دیگر دخترها را دور و برش ندیده ام. خودش هم به من گفت: از موقعی که عاشق من شده است، دختر های دیگر را اصلاً نمی بیند.» 🔸 سولماز پالتو مشکی سارا را کشید. نفس نفس زنان گفت:«صب، صبر کن. نفسی گرفت و گفت:«کورس گذاشتی؟ من که مثل تو لاغر نیستم. اینقدر سریع راه می روی. فکر می کنی واقعاً دست از کارهایش برداشته؟ تو این پسر ها را نشناخته‌ای. مخصوصاً امیر را.» 🔸 سارا وسط راهرو ایستاد به پشت سرش نگاهی انداخت، دانشجو ها یکی،یکی یا چند نفری وارد کلاس های سمت چپ سالن می شدند. به سمت کلاس روبرویش قدم برداشت. سولماز دستش را بر چارچوب شیری در کلاس زد و گفت:«خیلی خوب، نمی خواهد قهر کنی. اما این سؤالم را لااقل ازش بپرس. اگر اینقدر دوستت دارد که به خاطرت تمام کارهایش را کنار گذاشته، چرا به خواستگاری ات نمی آید؟» 🔸 سارا بر روی بازوی گوشتی سولماز دست گذاشت و گفت:«امروز سر همین بحثمان شد، چیز دیگری هم نمی خواهم درباره این مسئله بشنوم، برای امروزم بس است. » 🔸 سارا به تابلو سفید کلاس خیره شد. با شنیدن خسته نباشید. به اطرافش نگاه کرد. کلاس تمام شده بود. همه وسایلشان را جمع می کردند. ادامه دارد ... 📝 @sahel_aramesh

#انتخاب_سخت #قسمت_دوم #داستان 🔸 سولماز روبرویش ایستاد وگفت:«امروز همه فهمیدند یک چیزیت شده، حتی استادها هم فهمیدند، حالا اگر من حواسم به ساعت کلاس نبود. با یک سؤال از خجالتم در می آمدند، ولی کاری به کار شاگرد اول کلاس ندارند. خدا شانس بدهد.» خم شد و دست سارا را بر روی سرش گذاشت وگفت:«دستت را به سرم بکش تا من هم مثل تو درس خوان و محبوب استادها شوم. » 🔸 سارا دستش را کشید. بند کیف مشکی اش را روی شانه باریک و ظریفش گذاشت و گفت:«امروز را بی خیال شو. واقعاً حوصله شوخی ندارم. » 🔸 شب ملحفه سیاهش را بر روی آسمان شهر کشید. باد هوهوکنان از میان شاخه درختان عبور کرد. تن عریان درختان را به لرزه درآورد. سارا و سولماز با گام های بلند از سوز سرما به ایستگاه اتوبوس پناه بردند. صدای بوق ماشینی، توجهشان را به طرف خیابان جلب کرد. 🔸 سارا به تابلو سفید کلاس خیره شد. با شنیدن خسته نباشید. به اطرافش نگاه کرد همه کیف و کتاب هایشان را جمع می کردند. سولماز روبرویش ایستاد وگفت:«امروز همه فهمیدند یک چیزیت شده، حتی استادها هم فهمیدند، حالا اگر من حواسم در کلاس نبود. با یک سؤال از خجالتم در می آمدند ولی کاری به کار شاگرد اول کلاس ندارند. خدا شانس بدهد. » خم شد و دست سارا را بر روی سرش گذاشت و گفت:«دستت را به سرم بکش تا من هم مثل تو درس خوان و محبوب استادها شوم. » 🔸 سارا دستش را کشید. بند کیف مشکی اش را روی شانه باریک و ظریفش گذاشت و گفت:«امروز را بی خیال شو. واقعاً حوصله شوخی ندارم. » 🔸 شب ملحفه سیاهش را بر روی آسمان شهر کشید. باد هوهوکنان از میان شاخه عریان درختان عبور کرد. آن ها را به لرزه درآورد. سارا و سولماز با گام های بلند از سوز سرما به ایستگاه اتوبوس پناه بردند. صدای بوق ماشینی، توجهشان را به طرف خیابان جلب کرد. سارا پژو دویست وشش امیر را شناخت. سولماز با دیدن امیر گفت:«خداییش،عاشق چه چیز این پسر ریق ماس دراز شده ای؟» 🔸 سارا چشم غره ای به سولماز رفت و گفت:«صدبار به تو گفتم از این کلمه بدم می آید، نگو.» 🔸 امیر شیشه ماشین سفیدش را پایین کشید. با لبخند گفت:«سلام، بیایید سوار شوید. می رسانمتان.» 🔸 سولماز آرام گفت:«از کی تا حالا مبادی آداب شده، چند بار تا حالا تو را رسانده است؟» 🔸 سارا سقلمه ای به پهلوی سولماز زد. حرف ها را زیر دندان با خشم خرد کرد و بیرون ریخت:«هیچ وقت. فکرش را بکن، بابام من را سوار ماشین غریبه ببیند. آنوقت حسابم با کرام الکاتبین است.» 🔸 امیر به چشمان سیاه سارا زل زد. ملتمسانه گفت:«می خواستم راجع به صحبت های امروزمان حرف بزنم.» 🔸 سولماز به طرف در عقب ماشین رفت. در را باز کرد. هیکل درشتش را به زحمت روی صندلی انداخت. گفت:«تا سر مترو مزاحمتان می شویم.» 🔸 سارا چشم هایش از کار سولماز گرد شد. یک لحظه بدون هیچ حرکتی به سولماز نگاه کرد و با خودش گفت:«من با تو که تنها می شوم سولماز خانم. » سارا با صورتی درهم به ناچار سوار ماشین شد. 🔸 امیر در حالی که دنده را عوض می کرد با چشم های سیاه و ریزش از آینه نگاهی به صندلی عقب ماشین انداخت و آرام گفت:«عزیزم، عشقم، تو که می دانی چقدر دوستت دارم. پس چرا اندکی دیگر صبر نمی کنی؟» 🔸 سولماز لب های گوشتی اش را به هم فشرد تا صدای خنده اش بلند نشود. سارا با ناز به صورت کشیده امیر نگاه کرد و جواب داد:«من نمی توانم بیشتر از این منتظرت بمانم. امیر دست کوچک و سبزه اش را بر روی فرمان ماشین مشت کرد.» 🔸 بغضی گلوی سارا را فشرد. گفت:«چون، چون خاله ام از بچگی من را برای هیرادش انتخاب کرده بود، چند روز پیش زمزمه های خواستگاری را میان حرف هایش با مامانم شنیدم. اگر تو من را... سرش را به سمت پنجره کرد و ادامه داد:«اگر من را دوست داری باید برای خواستگاریم بیایی.» ادامه دارد... 📝 @sahel_aramesh

#انتخاب_سخت #قسمت_سوم #داستان 🔸 سولماز ابروهایش را درهم کرد. دیگر نشانی از لبخند در صورت بزرگ و پهنش نبود. امیر ابروهای باریکش را درهم برد. با ناراحتی گفت:«می خواهی من را امتحان کنی؟» 🔸 سارا دستانش را در هم قفل کرد. با صدایی لرزان پرسید:«منظورت چیست؟ من حقیقت را گفتم و قصد امتحان کردنت را ندارم. هیراد، (پسرخاله ام) را هم پدرم دوست دارد و هم مادرم؛ چون به نظرشان همه چیز تمام است، هم از نظر اخلاقی هم از نظر رفتاری. تحصیلکرده هم هست. در این چند سال هم که درسش تمام شده برای خودش کار و کاسبی راه انداخته است.» 🔸 امیر ماشین را گوشه خیابان، نزدیک مترو نگه داشت. نیم نگاهی به سولماز ساکت انداخت. به در ماشین تکیه داد. لب های باریکش را از هم باز کرد و گفت:«خوب خانم خوشگل من، نظرش درباره هیراد خان چیست؟» 🔸 سارا در حالی که بند کیف مشکی اش را در دستش تاب می داد، سرش را پایین انداخت و گفت:«هیراد هیچ ایرادی ندارد. ولی من دوستش ندارم و هیچوقت به ازدواج با او فکر نکرده ام؛ ولی... قبلاً هم به تو گفته ام که پدرم وقتی تصمیمی بگیرد، هیچ کس نمی تواند نظرش را عوض کند.» 🔸 امیر گفت:«یعنی تو نمی توانی درباره زندگی خودت تصمیم بگیری؟» 🔸 سولماز در جایش کمی جابه جا شد و اُهمی گفت. سارا لب هایش را با ناراحتی برهم فشرد. چند ثانیه سکوت فضای ماشین را پر کرد. ناگهان در ماشین را باز کرد و گفت:«خداحافظ.» 🔸 امیر با سرعت بند کیف سارا را گرفت. با چشم های ریزش به سارا زل زد و گفت:«عزیزم منظوری نداشتم. لطفاً شماره خانه تان را بده تا مادرم تماس بگیرد.» 🔸 سولماز از ماشین پیاده شد. سارا به دست های گره شده امیر روی بند کیفش نگاه کرد. با عصبانیت گفت:«اگر نمی خواهی به خواستگاری بیایی، من مجبورت نمی کنم.» 🔸 امیر کیف سارا را کشید. سارا که نیم خیز شده بود، مجبور شد دوباره بنشیند. امیر با لحنی آرام گفت:«خوشگلم، ستاره زندگی من، ناراحت نشو. اصلاً کف دستم شماره خانه تان را حکاکی کن.» 🔸 سارا جلو خنده اش را گرفت و گفت:«لزومی ندارد کف دستت حکاکی کنم، در گوشیت ذخیره اش کن.» 🔸 سولماز جلوی دهانش را گرفته بود و به سارا نگاه می کرد. به محض خداحافظی سارا، خداحافظی گفت. دست سارا را کشید و با سرعت قدم برداشت. سارا با دست چپش بازوی سولماز را گرفت و گفت:«چرا اینطوری می کنی؟ یواش تر، بازویم کنده شد.» 🔸 سولماز به بینی خوش تراش سارا نگاه کرد و گفت:«سارا یک چیزی می گویم ناراحت نشو، چه امتیازی این آقااا امیر دارد که تو می خواهی با او ازدواج کنی؟» 🔸 سارا بازوی سولماز را رها کرد و گفت:«دوستش دارم، بفهم.» 🔸 سولماز گفت:«نمی توانم باور کنم فقط به خاطر دوست داشتنش با امیر می خواهی ازدواج کنی.» 🔸 سارا از سولماز فاصله گرفت و گفت:«من عجله دارم. بعدا می بینمت. خداحافظ.» 🔸 سارا به عقربه های ساعت نگاه کرد. دوباره با لبهای آویزان به تلویزیون چشم دوخت. با خودش گفت:«به مردها نباید اعتماد کرد، می خواست من را آرام کند که گفت زنگ می زنند. دو روز گذشته، هیچ خبری از امیر و خانواده اش نیست.» 🔸 یک دفعه صدای زنگ تلفن از گوشه سالن بلند شد. سارا از جایش پرید و به سمت تلفن رفت. شماره روی صفحه گوشی را نگاه کرد. دید شماره ناشناس است. با خود گفت:«ممکن است، مادر امیر باشد.» 🔸 دست پیش برد تا گوشی را بردارد ولی پشیمان شد. داد زد:«مامان!تلفن.» 🔸 راضیه سرش را از اتاق روبروی سالن بیرون آورد. یک تای ابرویش را بالا انداخت و گفت:««خوب گوشی را بردار. ایستاده ای استخاره می کنی.» 🔸 سارا شانه بالا انداخت و گفت:«شماره آشنا نیست.» 🔸 راضیه لنگان به سمت تلفن و سارا حرکت کرد، گفت:«از کی تا حالا شماره ناآشناها را جواب نمی دهی؟» 🔸 قبل از رسیدن راضیه صدای تلفن قطع شد ... ادامه دارد ... 📝 @sahel_aramesh

#انتخاب_سخت #قسمت_چهارم #داستان 🔸 تا راضیه خواست برگردد، تلفن دوباره زنگ خورد. سارا سریع گوشی را برداشت و آن را در میان دستان مادر قرارداد. راضیه همینطور که فاصله خودش را با میز تلفن کم می کرد به سرتا پای سارا نگاه کرد و به گوشی جواب داد:«بله.» 🔸 سارا نگاه خیره مادرش را تاب نیاورد و به سمت اتاقش رفت. با خودش گفت:«دختر چرا اینقدر دستپاچه ای؟ نکند مادر فهمیده باشد، منتظر تلفن بودم. اگر پرسید چه جوابی بدهم؟ یک کاریش می کنم. ولی شاید مادر امیر نباشد؟ اَه با رفتنم شک مامان را تبدیل به یقین کردم. آخرش هم نفهمیدم مادر امیر بوده یا نه.» اَهی کشید. پوست گوشه ناخنش را به دندان گرفت. سرش را بالا برد. راضیه به چارچوب در تکیه داده با چشمان مشکی کشیده اش به سارا نگاه می کرد. 🔸 سارا دستش را رها کرد. از روی صندلی چوبی بلند شد و گفت: «چیزی شده است؟» 🔸 راضیه لنگان داخل اتاق شد. گفت: «می شناسیش؟» 🔸 سارا به قد بلند مادرش، شانه های پهن وشکم جلو آمده اش نگاه کرد و گفت: «منظورت کیست؟» 🔸 راضیه لنگان خود را به تخت سارا رساند و با اهرم کردن دستان قوی اش بر روی تخت نشست. گفت: « همانی که منتظر تلفنش بودی، خواستگارت، همکلاسیت.» 🔸 سارا کنار مادرش نشست. لبان باریک، صورت گرد و پهن و رگ های بیرون زده دست مادرش را نگاه کرد. گفت :«منظورتان کیست؟» چشمانش را گرد کرد و گفت:«امیر؟» 🔸 راضیه سرش را تکانی داد. سارا چشمانش را به زمین دوخت. گفت:«پسر خوبی است.» با صدایی آهسته تر ادامه داد:«من یعنی ما همدیگر را دوست داریم.» 🔸 راضیه دستش را بر روی دستان کوچک و نرم سارا گذاشت. گفت: « دوست داشتن کافی نیست. اخلاقش چطور است؟ مرد زندگی هست یا نه؟ حواست به این چیزها بوده یا نه؟» 🔸 سارا من و منی کرد. زبانش را درون دهانش چرخاند. گفت:«فکر کنم مرد زندگی هست. ما با هم می توانیم به خواسته هایمان برسیم.» 🔸 راضیه فشار آرامی به دستان ظریف سارا آورد. گفت:«می دانی که هیراد هم خواستگارت است...» 🔸 سارا اجازه نداد تا حرف مادرش تمام شود. دست هایش را از زیر دست های او بیرون کشید، با صدای بلندتری گفت:« هیراد را دوست ندارم. او برایم همیشه پسر خاله است. نمی خواهم با او ازدواج کنم.» 🔸 راضیه به چشم های جمع شده ازخشم سارا نگاه کرد. گفت: «هیراد را نمی خواهی، باشد. به مرضیه می گویم. ولی انتظار نداشته باش بدون تحقیق، بله را به امیر خان بدهیم. امشب درباره اش با پدرت حرف می زنم.» 🔸 دستانش را دوباره اهرم کرد و با کج کردن بدنش به زحمت ایستاد وگفت: « دختر بزرگ کردم تا برای یکی دیگر صدایش را برایم بلند کند.» بدون نگاه کردن به سارا از در خارج شد. 🔸 سارا دوباره به جان پوست گوشه ناخنش افتاد. با خودش گفت:« احمق، احمق. این چه کاری بود.» موهای سیاهش را به هم ریخت. با سرعت بلند شد. دنبال مادرش از اتاق بیرون رفت. از پشت با دستانش مادرش را بغل کرد، گفت:« ببخشید، ببخشید. یک لحظه عصبانی شدم.» بدون اینکه منتظر جوابی از مادرش باشد. صورت سبزه مادرش را بوسید و به اتاقش برگشت. 🔸 زودتر از هرشب چراغ اتاقش را خاموش کرد. روی تخت دراز کشید. به صداها گوش داد. از میان صدای موتور و ماشین هایی که واردکوچه می شدند صدای موتور ماشین پدرش را شناخت. با ورود پدرش به آپارتمان، آرام به سمت در اتاق رفت. گوشش را به در چسباند تا حرف های پدر و مادرش را بشنود. هرچه صبر کرد چیزی درباره خودش نشنید. پشیمان به تخت رفت و با خودش گفت:« همه چیز فردا معلوم خواهد شود، فردا.» پلک هایش آرام آرام به وصال یکدیگر رسیدند. ادامه دارد... 📝 @sahel_aramesh

#انتخاب_سخت #قسمت_پنجم #داستان 🔸 در کابینت بالا را از دو طرف باز کرد، نگاهی به داخلش انداخت و درش را بست. سراغ یخچال رفت. دستش را روی دستگیره سفیدرنگ یخچال گذاشت. در یخچال را باز کرد. دستی در یخچال نیمه باز را بست. راضیه دستش را از دستگیره یخچال جدا کرد و گفت:«از صبح تا حالا در آشپزخانه می چرخی! فقط درها را باز می کنی و می بندی. یک کلام بپرس چه شد؟ سرسام گرفتم اینقدر این طرف و آن طرف رفتی.» 🔸 سارا سرش را خاراند و گفت:« بابا چه گفت؟» 🔸 راضیه سینی سیب زمینی ها را روی اپن آشپزخانه گذاشت و گفت:« قرار گذاشتند پدرت برود او را ببیند.» 🔸 سارا ابروهایش را بالا انداخت و گفت :« قبل از اینکه خواستگاری بیایند، بابا برای چه می خواهد او را ببیند؟» 🔸 راضیه سیب زمینی متوسطی از روی سینی برداشت. چاقوی تیزی را روی پوست آن سر داد. نگاهی به سر تا پای سارا انداخت. با ناراحتی گفت:« ناسلامتی ما پدر و مادرت هستیم. داماد آینده مان را اول ما باید بپسندیم. قیافه اش باید به دل پدرت بنشیند. طرز حرف زدنش را ببیند. از روی حرف هایی که میزند سبک مغزی یا عقل مدار بودنش را تشخیص دهد. به این سادگی ها نیست. نمی شود هر کسی از در آمد تو دخترمان را روی دستش بگذاریم. ما دخترمان را از سر جوی نگرفته ایم که به این راحتی بخواهیم قیدش را بزنیم.» 🔸 رنگ از صورت سارا پرید. توان روی پا ایستادن نداشت. کمی صندلی دور میز نهار خوری وسط آشپزخانه را عقب کشید. کجکی روی آن نشست. دست هایش از دو طرف بدن آویزان شد. با لحنی غم زده پرسید:«یعنی هیراد تمام این مراحل را طی کرده که شما به ازدواجم با او راضی هستید؟» 🔸 راضیه خنده ای عصبی کرد و گفت:«عجب، ما دختر بودیم و دختر ما هم دختر است. زمان ما هیچ دختری روی حرف پدر و مادرش حرف نمیزد. آنها انتخاب می کردند و فقط دختر سر سفره عقد بله می گفت.» سارا آرنج دستهایش را روی میز گذاشت. سرش را بین دو دست گرفت. انگشتانش را بین موهای سیاهش فرو کرد. گفت:«مامان طفره نرو. حرف را عوض نکن. جواب من را بده.» 🔸 چاقو از دست راضیه رد شد. انگشت اشاره اش را برید. راضیه از جا پرید. گفت:«مگر حواس برای آدم میگذارد این دختر؟!» به طرف جعبه کمک های اولیه گوشه آشپزخانه رفت. چسب زخمی برداشت. با پنبه و الکل روی زخم را پاک کرد. نتوانست چسب زخم را باز کند. با صورتی گرفته رو به سارا شد و گفت:«اصلا انگار نه انگار دستم را بریدم. مثل بوف نشستی نگاهم می کنی؟ بیا چسب را باز کن و روی زخم ببند.» 🔸 سارا پریشان و غمگین چسب را گرفت. کاغذش را پاره کرد. روی زخم دست مادرش چسباند. نمی دانست دلش برای مادرش می سوزد یا از بریده شدن دست او دلش خنک شده است. کمی فکر کرد. به نتیجه رسید؛ دلش اصلا به حال مادرش نسوخته بلکه از این اتفاق شاد هم شده است. با خود گفت:«دل من را می سوزانند خدا تقاصش را ازشان در می کند. می بینی سارا به ثانیه هم نکشید خدا جوابشان را داد.» خنده بر لبانش نشست. 🔸 راضیه با عصبانیت پرسید:«به چه می خندی؟» 🔸 سارا از روی صندلی بلند شد. گفت:«به هیچی. اصلا به خودم. شما که نمیخواهید جوابم را بدهید دیگر چه کارم دارید؟» 🔸 راضیه خنده ای از روی بی خیالی کرد. گفت:«حالا چه به خانم بر می خورد. بیا کمکم کن. سیب زمینی ها را رنده کن. الان پدرت از راه می رسد و نهار آماده نیست. من هم با این دست زخمی نمی توانم آن ها را رنده کنم.» 🔸 سارا به طرف اتاقش رفت. در حال رفتن با حالت بی تفاوتی گفت:«شما که میدانی دستم جان ندارد و نمی توانم خوب رنده کنم. از آن دستگاه همه کاره ای کمک بگیر که چند وقت پیش خریدی.» 🔸 راضیه آهی کشید و جمله:«دختر هم دخترهای قدیم» را با عصبانیت بین دندان هایش جوید. سارا وارد اتاق شد. به طرف میز تحریرش رفت. کشوی آن را جلو کشید. جعبه ارغوانی رنگی از داخل آن بیرون آورد. آن را به سینه اش چسباند. روی تخت نشست. آرام درش را باز کرد. ادامه دارد... 📝 @sahel_aramesh

#انتخاب_سخت #قسمت_ششم #داستان 🔸 شیشه عطر زیبایی را بیرون آورد. آن را جلو نور گرفت. به تلالو نور روی شیشه و هفت رنگ شدن آن خیره شد. درش را برداشت. اندکی از آن را روی مچ لاغر دستش اسپری کرد. مچ دو دست را به هم مالید. دستش را جلو بینی گرفت. چشمانش را بست و با اعماق وجودش بو کشید. بو را بلعید. با هر ضربان قلبش بو بیشتر در فضا می پیچید. تک تک سلول های بدنش بوی عطر امیر را گرفتند. عطری که روز تولد سارا برایش هدیه آورده بود. جعبه و شیشه عطر را روی میز تحریر گذاشت. روی تخت دراز کشید. چشمانش را بست. آینده را در ذهنش تجسم کرد. پدر از دیدن امیر شاد و خوشحال برگشت. به دخترش با حسن انتخابش آفرین گفت. مراسم خواستگاری به خوبی و خوشی سپری شد. سارا و امیر سر سفره عقد نشستند. سارا قرآن می خواند. امیر، از داخل آینه ی جلوش سارا را می پایید. قند درون دلش آب می شد. سارا خوش داشت با تأخیر انداختن بله گفتن کمی اذیت های قبل از آن روز را جبران کند. قرآن خواندنش را طول داد و به صداهای اطراف توجهی نداشت. ناگهان صدای راضیه رشته افکارش را پاره کرد:«بیا مادر، بابایت آمده است. بیا نهار، بیا دختر گلم.» 🔸 سارا مثل آدم خواب زده، از جا پرید. از طرفی ناراحت بود از رؤیای به آن شیرینی بیرون کشیده شد؛ از طرفی به خاطر سرآمدن انتظارش، خوشحال بود . بلند شد. از اتاق بیرون رفت. مادر وسط پذیرایی مثل همیشه روفرشی انداخته و روی آن سفره پهن کرده بود. سارا بارها به این کار ایراد گرفته و گفته بود:«میز نهارخوری برای چیست؟ اسمش رویش است، نهارخوری، پس باید نهار را روی آن خورد. چرا اینقدر اصرار دارید روی زمین بخوریم؟» 🔸 راضیه با لبخند در جواب گفته بود:«مادر من، حالا اسمش را گذاشتند نهارخوری، حتما نباید که بر طبق اسمش با آن رفتار کرد. در اسلام حتی به نحوه نشستن سر سفره غذا هم اشاره شده است. میز نهارخوری را فرنگی ها مد کرده اند برای من که می خواهم دو تا سیب زمینی پوست بگیرم یا ساعت ها روی پا باشم و اندکی کارهایم را اینطوری نشسته انجام دهم خوب است، اما برای غذا خوردن خوب نیست.» 🔸 سارا از حرف های مادرش به سرگیجه افتاده و گفته بود:«آخر چرا؟خوب اسلام یک حرفی زده باشد از کجا معلوم درست باشد؟» 🔸 راضیه لبش را گزیده و جواب داده بود:«دخترم آمدی و نسازی. اول که خدا تمام رفتارها و اعمال درست را توسط معصومین علیهم السلام برای ما بیان کرده است. بعد هم شما که درس خوانده هستید. هر جا به روایتی شک کردید می توانید از روی راوی یا مضمون آن یا ارجاعش به آیات قرآن صحت آن را تخمین بزنید. فعلا تا زمانی که کسی نتواند خلاف این روایات را اثبات کند ما روی زمین سر سفره می نشینیم. آن هم با رعایت بقیه آداب سفره.» 🔸 سارا هر چند قانع نشده بود. در برابر استدلال های محکم مادرش سکوت کرده و از آخرین بحثشان دیگر با او دهن به دهن نشد. سلام گفت. دست هایش را شست و کنار مادر روی زمین نشست. راضیه چند عدد شامی برایش داخل پیش دستی گذاشت. سارا پیش دستی را از او گرفت. نگاهی به شامی های سرخ شده انداخت. بزاقش به جنب و جوش افتاد. صدای قار و قور از معده اش بلند شد. پدر سر بالا آورد. سارا حالت غریبی درون چشمان پدرش حس کرد. پدر با تند مزاجی و پرخاشی بی سابقه گفت:«چرا غذایت را نگاه می کنی؟ بخور دیگر. نگاه ندارد.» 🔸 راضیه نگاهی به سارا انداخت و نگاهی به سهیل. نمی دانست برای آرام کردن پدر و دختر چه باید بگوید. فکری به ذهنش رسید. ادامه دارد... 📝 @sahel_aramesh

#انتخاب_سخت #قسمت_هفتم #داستان 🔸 دستی روی موهای مشکی و بلند سارا کشید و گفت:«گلکم نهارت را بخور به موقع خودش خیالت را راحت خواهم کرد.» 🔸 سارا با شنیدن این حرف برق امیدی درون دلش جرقه زد. پیش دستی را زمین گذاشت. تکه ای نان برداشت. لقمه ها را باعجله و بدون فرصت خوب جویده شدن قورت داد. راضیه گفت:«چقدر عجله داری؟ قدری آرام تر.» 🔸 سارا خواست حرفی بزند که لقمه داخل گلویش پرید. راضیه هول شد. سهیل چشم های میشی اش را گشاد کرد و به راضیه گفت:« چرا بِرّ و بِرّ نگاهش می کنی؟ بزن تخته پشتش، الان خفه می شود.» راضیه با کف دست چند دفعه محکم ما بین دو کتف سارا کوبید. سارا با دست به کافی بودن ضربه ها اشاره کرد. بعد از سرفه ای نفسش بالا آمد. گفت:«آخیش، نزدیک بود خفه بشوم.» 🔸 چهره راضیه درهم رفت. گفت:«چقدر بگویم آرام تر. مگر عزرائیل دنبالت کرده است؟» 🔸 سارا سرش را پایین انداخت. دست هایش را در هم گره کرد. گونه هایش اندکی به سرخی رفت. آهسته گفت:«عزرائیل که نه، شوق شنیدَ...» 🔸 راضیه لقمه ای با بی خیالی و طمأنینه از جلویش برداشت. داخل دهان گذاشت. آهسته و با دقت بین دندان هایش آسیابشان کرد. درون ذهنش فکرهای جور واجوری رژه می رفتند. قبل از اینکه سارا از اتاق بیرون بیاید، سهیل نظرش را درباره امیر به او گفته بود. او می دانست سهیل حتی از قیافه امیر، از آن صورت سبزه و چشمان ریز دو دو زننده در کاسه سر، خوشش نیامده بود تا چه رسد به حرف زدنش، به آن لحن لوس و کشدارش. سهیل به او گفت:«این پسر نمی دانم ما را چه حساب کرده است. چنان زبان می ریخت مثل اینکه کار تمام شده است. فکر می کند دختر یکی یکدانه مان را دو دستی تقدیمش خواهیم کرد. فقط به خاطر اینکه همکلاسی یا هم دانشگاهی هستند. هیچ شغلی ندارد. امیدوار است بعد از فارق التحصیلی شغل خوبی گیر بیاورد. پدر و مادرش حدود یکی، دو میلیون برایش پس انداز کرده اند. هیچ چیز دیگری از خودش ندارد. به نظرت با این مقدار پول می شود برای دختری که تا امروز هیچ سختی ای ندیده زندگی خوبی تدارک دید.» 🔸 راضیه مانده بود چه بگوید. واقعا با دو میلیون پول یک اتاق زهوار در رفته قدیمی در پست ترین نقطه شهر هم نمی شد کرایه کرد. اما با عشق سوزان درون سینه دخترش چه باید می کرد. لقمه اش را که فرو داد به سارا گفت:«نهارت را خوردی. برو سراغ درس و مشقت. شب با هم صحبت می کنیم.» 🔸 سارا نهارش را تمام کرد. به امید اینکه از زیر زبان پدرش حرفی بشنود به راضیه گفت:«ظرف ها را بدهید من می شویم.» 🔸 راضیه دست او را آرام کنار زد و گفت:«لازم نکرده است. کاری را که گفتم انجام بده.» 🔸 سارا نا امید با لوچه ای آویزان به طرف اتاقش برگشت. کتابش را از کیف کولی مشکی اش بیرون آورد. روی صندلی پشت میز تحریرش نشست و مشغول مطالعه شد. افکار مزاحم دست از سر او بر نداشتند. چشم هایش روی صفحات کتاب راه می رفت؛ اما ذهنش همه جا بود به جز کتاب. مدام با خودش احتمالات را مرور می کرد. صورت عبوس پدر جلو چشمانش آمد و نتیجه گرفت:«پدر از امیر خوشش نیامده است. حتما می خواهند شب بحث خواستگاری هیراد را جلو بکشند.» چند ثانیه گذشت. گفت:«نه، نه، اینطور نیست. تو چقدر احمق هستی سارا. قیافه پدر همیشه عبوس است. از روی قیافه او نمی شود به عمق وجودش پی برد. اگر از دست من ناراحت بود، اگر امیر را نپسندیده بود، هیچ وقت بعد از پریدن غذا در گلویم به مادر برای دست پاچه شدنش نمی توپید.» ادامه دارد... 📝 @sahel_aramesh

#انتخاب_سخت #قسمت_هشتم #داستان 🔸 سارا آرام آرام با افکار مزاحم انس گرفت. دست دور گردنشان حلقه کرد و به خواب رفت. 🔸 سر سفره عقد کنار امیر نشست. حاج آقا بلند و رسا خطبه می خواند. مادرش کنار او ایستاده و دست هایش را مدام بر هم می کشید. سارا چادر سفیدی بر سر داشت. چادر را آنقدر پایین آورده بود که هیچ کس نمی توانست صورت او را ببیند. قرآن روی پایش باز بود. به سفارش مادر، سوره نور را با صدایی آهسته می خواند. خطبه های حاج آقا را می شنید. فقط نمی دانست چرا دلش شور می زند. مثل اینکه زن همسایه تمام لباسهای چرک بچه های قد و نیم قدش را درون دل او داشت مشت مال می کرد و می شست. طبق قرار خودش حسابی امیر را برای بله گفتن چزاند. زیر لفظی گرفت، اما بله نگفت. پدر کنارش ایستاد. سرش را پایین آورد. گفت:«دخترم اگر منتظر اجازه ما هستی. ما اجازه ات دادیم.» 🔸 سارا به خواندن سوره ادامه داد و لب نگشود. بین افراد داخل اتاق همهمه شد. حاج آقا با صبوری حدود یازده دفعه از عروس خانم اجازه حق وکالت خواست. بالاخره سارا در دوازدهمین مرتبه بله گفت. خانم ها کل کشیدند. پدرش دفتری بزرگ جلو او گذاشت و چند جا را نشانش داد تا امضا کند. سارا بدون اینکه چادرش را کنار بزند، تمام آن ها را نخوانده از ذوق محرم شدن با امیر امضا کرد. ناگهان سکوتی دیوانه کننده بر اتاق حاکم شد. هیچ کس جز او و امیر درون اتاق نبود. سارا به طرف امیر برگشت. امیر چادرش را بالا زد. سارا با دیدن چهره داماد قلبش ریخت. ترس بر جانش افتاد. نفس در سینه اش ایستاد. صدای اذان گوشیش او را بیدار کرد. شتابزده از جا پرید. نشست. تمام بدنش می لرزید. دستان ظریفش را بالا آورد. لرزش بر آنها نیز اثر گذاشته بود. با دست ها صورتش را پوشاند و هق هق گریه اش بلند شد. 🔸 پدر و مادرش در اتاق را باز کردند. با تعجب به او نگاه کردند. راضیه کنار او روی تخت نشست. خواست دستان سارا را از روی صورتش بردارد. سارا هق هق کنان دست او را پس زد و گفت:«مامان دست از سرم بردار. من میدونم شما از امیر خوشتان نیامده است و با خاله قرار خواستگاری گذاشته اید.» 🔸 راضیه دستش را کنار کشید. با چشمانی درشت شده به سهیل که به در تکیه داده بود نگاه کرد. دستی روی سر سارا کشید. گفت:«دختر گلم، قرار شد ما شب در این مورد با هم صحبت کنیم. کی همچین چیزی گفته است؟» 🔸 سارا بریده بریده جواب داد:«هیچ ... کس ... حدس ... زدم ...» 🔸 راضیه دست سارا را گرفت. گفت:«خوب حالا بلند شو. برویم نماز بخوانیم، بعد مفصل درباره اش صحبت می کنیم.» 🔸 بعد نماز پدر روی یکی از راحتی های تکی کنار پذیرایی نشست. راضیه چادر نمازش را روی دسته راحتی دونفره گذاشت و روبروی سهیل جا خوش کرد. دستش را روی نشیمنگاه راحتی زد و خطاب به سارا گفت:«بیا اینجا کنار خودم بنشین. می خواهیم درباره آینده و خوشبختی ات صحبت کنیم.» 🔸 سارا با همان چادر نماز سفید گل گلش کنار راضیه نشست. گردی صورتش داخل مقنعه سرخود چادر گرفتار شده بود. راضیه گفت:«چادرت را بیرون بیاور. راحت بنشین.» 🔸 لبخند کم رنگی روی گوشه لب سارا نشست و گفت:«من راحت هستم. شما هم راحت باشید. زیاد فکرش را نکنید.» 🔸 سهیل دستی روی سبیل های مرتبش کشید. با صدایی لبریز از مهر و عطوفت گفت:«خوب برویم سر اصل مطلب. دخترم، مادرت گفت: این پسر همکلاسی ات است و از قرار معلوم همدیگر را دوست دارید. شاید هم فکر می کنی تنها اوست که می تواند تو را خوشبخت کند و به تمام آرزوهایت برساند. حالت را می فهمم و درکت می کنم. من هم زمانی جوان و خام بوده ام. گذر زمان چهره ام را چنین خشن و درهم کرده است. من و مادرت فقط به خوشبختی تو فکر می کنیم. زندگی سیب تلخ و ترش نیست که یک گاز بزنی و خوشت نیاید و بخواهی دور بیاندازی. باید به این فکر کنی که آیا این پسر که می خواهی زندگی مستقلت را با او شروع کنی مرد زندگی و اهل کار هست؟ اخلاق دارد؟ از ایمان چیزی سرش می شود؟» ادامه دارد... 📝 @sahel_aramesh

#انتخاب_سخت #قسمت_نهم #قسمت_آخر #داستان 🔸 راضیه دستان ظریف سارا را بین دستان سفید و تپل خودش گرفت. گفت:«پدرت راست می گوید. اگر فکر کرده ای که با پسری ازدواج کنی و بعد اگر از او خوشت نیاید راحت طلاق می گیری، از این فکر بیرون بیا. ما اصلا بین فامیل چنین عاداتی نداشته ایم.» 🔸 سارا با پرخاش دستش را از بین دست راضیه بیرون کشید. با خشم به صورت پف کرده مادرش خیره شد و گفت:« عقد نکرده دارید فاتحه زندگی ام را می خوانید؟ حالا کی خواسته طلاق بگیرد؟ حتی خوش ندارم درباره اش حرف بزنید.» 🔸 سهیل ابروهای پر پشتش را در هم کرد. چشم به چشم سارا دوخت و گفت:«دخترم، یک کلام ختم کلام، این همشاگردی شما که من دیدم مرد زندگی نیست. نمی دانم شما به چه چیزی در وجود او چشم امید بسته ای؟!» 🔸 سارا سرش را پایین انداخت و زیر لب گفت:« دوستم دارد.» 🔸 سهیل دستی روی موهای پرپشت و جو گندمی اش کشید و گفت:«دوست داشتن تنها برای شروع یک زندگی کفایت نمی کند. ما تو را مثل گلابی لای پنبه بزرگ کرده ایم چطور می خواهی سختی زندگی با کسی که آه ندارد با ناله سودا کند را تحمل کنی؟» 🔸 سارا سکوت کرد. راضیه گفت:«پدرت راست می گوید. وسط راه کم می آوری.» 🔸 سهیل پشت حرف راضیه را گرفت و گفت:« و آن موقع باید پای انتخاب خودت بایستی و توقع نداشته باش من و مادرت پشتت باشیم. راحتت می کنم. اگر هیراد را برای زندگی انتخاب کنی و با توجه به شناختی که ما از او داریم اگر مشکلی با هم داشته باشید که ضعف از طرف او باشد ما پشتت هستیم و هر کاری از دستمان بر بیاید انجام خواهیم داد؛ ولی در مورد همکلاسی ات هر اتفاقی در زندگی برایت بیافتد نباید روی ما حساب باز کنی. باید بسوزی و بسازی. تا صبح وقت داری به این موضوع فکر کنی و جواب قطعی ات را بدهی.» 🔸 تمام غم های عالم روی دل سارا نشست. اشک گوشه چشمش حلقه زد. برای اینکه پدر و مادرش متوجه حال او نشوند. سریع از روی صندلی بلند شد. به طرف اتاقش رفت. در را بست. خودش را روی تخت رها کرد. صورتش را روی بالش فشار داد. صدای گریه هایش را با این کار حبس کرد. از اعماق وجودش صدایی گفت:«کاش از روز ازل بوجود نیامده بودی تا در همچین دو راهی سختی گرفتار نشوی. حالا چه کار کنم؟ باید بین حمایت والدینم و عشقم یکی را انتخاب کنم. من از آینده چه خبر دارم. چطور بفهمم کدام انتخاب درست است؟» 🔸 ناگهان صدایی شنید. گوشهایش را تیز کرد. به اطراف نگاه کرد. صدا از گوشی اش بود. به طرف میز تحریر رفت. سولماز پیامی برایش فرستاد و پشت بندش تک زد. پیام را باز نکرد. گوشی را روی تختش پرت کرد و گفت:«سولماز دیوانه.» 🔸 فکری مثل خوره به جانش افتاد. نکند سولماز خبری از امیر داشته باشد. گوشی را برداشت. پیام را باز کرد. نوشته بود:«سلام جیگر، اگر فکر کرده ای از امیر خبر دارم تیرت به خطا رفته است. من از آن دخترها نیستم. فقط خواستم بگویم: قبل ازدواج چشمهایت را کامل باز کن و بعد از آن چشمهایت را ببند. نگذار عشق کاری کند که مسیر را اشتباه بروی.» 🔸 سارا گوشی را دوباره روی تخت پرت کرد و گفت:«ایش. دیوانه.» 🔸 شب به وصال صبح رسید. اما سارا نتوانسته بود حتی ذره ای از آرامش شب را در آغوش بگیرد. بعد از نماز قدری آرام گرفت. پلک های ورم کرده اش توان فراق نداشتند به وصل هم رسیدند. مژه های بلندش در آغوش یکدیگر رفتند و در کنار همدیگر ساعتی بدون رؤیا برای سارا آفریدند. سارا صبح، کلاس داشت. پدر، منتظرش بود تا او را به دانشگاه برساند. سارا با صدای پدر، از خواب ناز بیدار شد. با موهایی پریشان از اتاق بیرون رفت. 🔸 سهیل اخم هایش را در هم برد و گفت:«مگر کلاس نداری؟» 🔸 سارا به طرف روشویی رفت دندان های مرتب و سفیدش را مسواک کشید. چشمان پف کرده اش را مالاند. گفت:« مگر دیشب نگفتید تا صبح تصمیمم را بگیرم. من هم تصمیمم را گرفته ام. من پشتیبانی شما را با هیچ چیز روی زمین عوض نمی کنم. اما اگر بخواهم با هیراد ازدواج کنم دیگر نمی توانم دانشگاه بروم. نمی خواهم با همکلاسیم چشم تو چشم شوم و مجبور باشم به او جواب پس بدهم.» 📝 @sahel_aramesh