#خوابنامه در اوایل دهه‌ی 40 که متشاعران شعر نو (نیمایی) به سعایت شعر کلاسیک می‌پرداختند؛ مرحوم سید علیرضا شمس قمی سروده‌ای دارد تحت عنوان (خوابنامه) با مطلع : خواب دیدم که اهورا پسری داد مرا نه پسر داد که جان دگری داد مرا که در سال 1342 در مقایسه‌ی شعر نو و شعر کلاسیک (کهن) سروده و در انجمن ادبی قم به ریاست دکتر ابوالفضل مصفا و انجمن ادبی صائب تهران، به ریاست استاد خلیل سامانی (موج) در جمع بزرگان آن زمان قرائت نموده است. با صدای شاعر 👆👆👆 ✅ بیت آخر متأسفانه ضبط نشده 👇 من به اشعار كهن گشته عجين نوسخن ، طالب اشعار نوين @shamseqomi

"اَلسّلامُ علیكَ یا اَمیرالمؤمنین" ا࿐❈❁࿐✿࿐❈❁࿐ا #مسمط على ای فدایی عشق حق! سر و جان فدای تو یا علی که بقای عالمیان بُوَد، همه از بقای تو یا على دوجهان و خِلقت ماخَلَق، بوَد از ولای تو یا علی نه عجب اگر که به مدح تو، زده دم، خدای تو یا علی که مدیح ذات خدا بوَد ، بخدا سزای تو یا علی بشر از مدیح تو عاجز است، اگرش خدا ندهد مدد خِرد از ثنای تو قاصر است، اگرش کمک نکند صمد سخن از بیان مقام تو، شده غرق حیرتِ لا تعد که به شأن ذات تو گفته حق، حسَنات و مدحت لایُرَد بخدا روا بوَد ار خدا، بکند ثنای تو یا على ز مدیح ذات و صفات تو، شده عقل خلق زمانه مات که بیان وصف صفات تو، نبوَد قرین مقام ذات ز علوّ فضل و کمال تو، متحیر آمده کائنات چو ثنای قدر و جلال تو، دو جهان ز فتنه دهد نجات بجز آن کسی‌ که نسوده سر، به در سرای تو یا علی تویی آن ولی جهان‌گشا، که جهان بوَد به تو پایدار تویی آن یگانهٔ حق ستا، که حقایق از تو شد آشکار تویی آن وحید موحّدین، تویی آن موحّد حق شعار تویی آن امیر سریر دین تویی آن مُسبّب هشت و چار که فراز دوش نبی بوَد، اثر دو پای تو یا علی تویی آنکه زهد و دیانتت، شده رهنمای موحّدین تویی آنکه منطق و حکمتت، شده مَشی و سرخط اهل دین تویی آنکه نهج بلاغتت، شده نهج طاعت متّقین تویی آنکه پند حقیقتت شده درس مکتب ناصحین تویی آنکه لایق تو بوَد، سخن خدای تو یا علی چو بخواست خالق لم یزل نظری بخود کند از کمال به عیان چو آینه بایدش، علی‌اش شد آینهٔ خصال به على نظر کن و حق ببین، ز کمال و مرتبت و جلال که علی‌ست آینه‌ی خدا، بخدای خالق ذوالجلال بخدا که صورت حق عیان، بوَد از لقای تو یا علی على ای خلاصهٔ کاف و نون! که فلک بوَد به اطاعتت على ای عصارهٔ مایکون! که ملک متابع طاعتت على ای حقیقت بندگی! که جهان رهین عبادتت على ای نتیجهٔ ماخَلق! که بشر طفیلی حکمتت على ای که خِلقت ماسَوا، نبوَد سوای تو یا علی بخدا قسم که به غیر تو ، نکنم به نقطه‌ای اتکا که منم به لطف تو متّکی، تو ز رأفتم شده متّکا نزنم دم از دگری مگر، که به مِدحت تو کند بنا نکنم نظر به کسی مگر، که تو اش نظر کنی از وفا بخدا قسم که همیشه دم، زنم از ولای تو یا علی منم آن کهینه غلام تو ، که به آرزوی تو زنده‌ام به درِ سرای تو خسروا ، ز خلوص، چاکر و بنده‌ام به ره وصال تو تا ابد، ز ازل شها گروَنده‌ام کلمات کاملهٔ تو را به سَماع جان شنونده‌ام که کلام کامل حق بوَد، سخن رسای تو یا علی به امید لطف تو زنده‌ام، که رسم به وصل جمال تو به هوای عشق تو سرخوشم، به امید درک کمال تو نه من از قصور کمال خود، شده محو عزّ و جلال تو که خلایق دوجهان شده، همه مات خلق و خصال تو همگان به طاعت و بندگی، شده در قضای تو یا علی چه خوش‌است اگر ز ره کرم، قدمی به دیدهٔ ما نهی تو شهنشهی و روا بوَد، که قدم به کوی گدا نهی نظرِ عطوفت و رحمتت، به جهانیان ز وفا نهی ز بلاد شیعه و مسلمین، همه جور و کینه جدا نهی که کسی به دفع معاندین، نرسد به پای تو یا علی ملکا به (شمس قمی) کنون، نظری ز مهر و وفا نما چو تو شاه ملک کرامتی، نظری به سوی گدا نما ز خزانهٔ حسنات خود، درمی به بنده عطا نما ز عطای عالیه‌ات شها، دل ما غریق صفا نما که دوچشم ما شده منتظر، به ره عطای تو یا علی شادروان سید عليرضا شمس قمی #شمس_قمی eitaa.com/shamseqomi

(تضمین غزل همای رحمت) #سروش_عرفان سحر از سروش عرفان بشنیدم این ندا را که رسید ساقی جان مِیِ جام هل أتی را ز خم غدیر عشقت ، بزدم مِی ولا را «علی ای همای رحمت! تو چه آیتی خدا را که به ماسَوا فکندی همه سایه‌ی هما را» چو علی‌ست مظهر حق به حقیقتش ولی بین همه حکمت خدا را ز رخش تو منجلی بین ز غدیر خم مپرسش، ز کمالش اوّلی بین «دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من ، بخدا قسم خدا را» اگرش خدا بخوانم، بجز او خدا نماند وگرش خدا ندانم، ز خدا جُدا نماند وگرش جدا شناسم، اثری بجا نماند «بخدا که در دو عالم، اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سرِ چشمه‌ی بقا را» تویی آنکه خصم گفتت به خم غدیر: بَخ بَخ تویی آنکه عالمی را ، ز فراق توست آوخ تویی آنکه بی ولایت! صف جنت است برزخ «مگر ای سحاب رحمت! تو بباری ار نه دوزخ به شرار قهر سوزد ، همه جان ماسوا را» چو حریم جانفزایش به شَه و گداست مأمن سر کوی دلربایش، سر بندگی بیفکن به صف نعال آن شه، بکن از خلوص مسکن «برو ای گدای مسکین! در خانه‌ی علی زن که نگین پادشاهی، دهد از کرم گدا را» علی آن شهی که جودش چو خدای حیّ ذوالمن علی آنکه بذل مهرش بدهد به خصم مأمن به جز از علی که خواهد ز پسر نجات دشمن «به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا» به جز از علی که گردد متبرّی از شوائب به جز از علی که باشد همه عمر در نوائب به جز از علی که سازد شب و روز با مصائب «بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که عَلم کند به عالم شهدای کربلا را» به رکوع، پیش فضلش فضلا و سرفرازان به سجود، پای زهدش عرفا و بی نیازان شده محو طاعت وی فقها و نکته سازان «چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان چو علی، که می‌تواند که به سر بَرد وفا را» حَسنات خُلق او را نتوان نگفت و نشنفت لمعات فیض او را نتوان به خُفیه بِنهفت که به عِلم و فضل و تقوا بخدا نباشدش جفت «نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیّرم چه نامم؟ شه ملک لافتیٰ را» چو علی بوَد به عالم شه کشور امامت همه گه کند تفقد، همه گه کند کرامت نظر بلند سِیرش، چو بوَد نعیم نعمت «به دوچشم خونفشانم هله! ای نسیم رحمت! که ز کوی او غباری، به من آر توتیا را» علی ای فدایی حق! سر و جان من فدایت که بقای هر دوعالم، همه هست در بقایت به نوید عفوّ ایزد، دو جهان به اتّکایت «به امید آن که شاید برسد به خاک پایت چه پیام ها که دادم همه سوز دل صبا را» علی ای طبیب وحدت به شفای دردمندان علی ای سروش رحمت به ندای پای بندان علی ای سراج رأفت به سرای دل نَژَندان «چو تویی قضایگردان، به دعای مستمندان که ز جان ما بگردان! رهِ آفت قضا را» به وجود بی مثالش، بنموده فخر آدم ز مَحاسن خصالش بستوده نیک خاتم دوجهان به پیش فضلش به مَثل چو قطره و یَم «چه زنم چو نای، هر دم ز نوای شوق او دم که لسان غیب خوش‌تر، بنوازد این نوا را» چو علی به مُلک هستی بوَدش مقام شاهی بنموده ذات باری، به فتوّتش گواهی چو لسان غیب هرشب بوَدم چنین مباهی «همه شب درین امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنایی... بنوازد آشنا را» هله (شمس قم) ز هجرش شده دل ز غم لبالب ز شرار ناله‌ی دل، تن و جان فتاده در تب شده هر سَحر نوایم، ز غم تو ذکر یارب «ز نوای مرغ یاحق، بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا» شادروان سید علیرضا شمس قمی 1345 #شمس_قمی eitaa.com/shamseqomi

قصیده‌ی (بدون نقطه) در منقبت امیرمؤمنان حضرت علی (ع) #مدح #شعر_بی_نقطه #امیرالمؤمنین (مــولا علــی) ای ولـــــیّ ِ والـــــی ِ والاـ عــلــــی وی علــی ِ عـــالـــی ِ اَعــلا عــلـــی ای سـمــیّ ِ کـــردگـــار ســرمــــدی وی وصــیّ ِ احمــــــد ِ والا عــلـــی هم اصــول و محــور علـم و کمـال هم اســاس عَـلّــم الاَسمـــا عــلـــی هــم رســول الـلــه را ـ اوّل وصــی هــم ولیّ الـلــه ِ عـــدل آرا عــلـــی هــم کمــال کـــامـــل ِ حـــیّ ِ وَدود هــم مــدار عـــالَـــم اَعـــلا عــلـــی هــم ســـرادار ســـرای کــــردگــــار هــم امـام و هـادی و مـولا عــلـــی اســـم او را ، داور کـــــلّ ِ امــــــور کــرد در عصر ورود اعطـــا عــلـــی درگـــــه عَـــــلّام را ، عــِلــــــم ِ ولا عـــــالَـــم لاحــــول را ، إلّا عــلـــی مـــاورا را رأی او سِحــــر حــَـــلال مـاسَـوا را سَــرور و اَولــیٰ عــلـــی در حــرم ، مــولــود او آمــد همــی مر حــرم را مَحــرمُ الاولی عــلـــی حـاصـل و محصـول درگــاه اَحــــد حــامـد و محمــودِ مُلـکِ لا عــلـــی حــاکــمِ ُحکــم ِ الهـــی در حـِکــَــم عـــالِـــم عِلـــم گُهـــر آســا عــلـــی صِهــر احمـــد ، سـرّ ِ الـلـه الصّمـَــد مِهـــر سرمد محــور طـاهـا عــلـــی داده در صـــدر سَمـــا معمـــوره ها کرده در مُلـکِ صمــد مــأوا عــلـــی لـوحِ کـرسی را علــی کِلـک علـــوم لوحـه ی "لـولاك" را "لـولا" عــلـــی مهـــر طالــع ، مــاه لامــِع ، روی او دُرّ ِ احـمـــــر ، لــؤلــؤ لالا عــلـــی روحِ ارواح و دَم ِ روح الـلّــهـــــــی طـور عــدل و هـادیِ موسا عــلـــی آدم و داوود و صـالح ، هـــود هــم داده دل‌هــا ، در رَه ِ مـــولا عــلـــی عسکــــر اســـلام را ـ هـــــادی ِ راه مَــر‌ کــــلام الـلـــه را ، آوا عــلـــی هم علـل ، هم درد ، هم معلـول درد هم دوای ِ دردهــــای ِ مـــا عــلـــی رادمـرد و عــامــل عـــدل و کــــرم اصل هر اِکـرام و هر اهــدا عــلـــی عـــالِـــم ِ کـــلّ ِ عـلـــوم ِ مـــاسَــوا ماحصل ، هـر علـــم را دارا عــلـــی در همــه اَعصــار ، اَعلــم عِـلـــم او در کمـال و عِلــم ، لا اِحصا عــلـــی مِهــرداد اهــل عِلــم و حِلــم و رای راهـدار ِ عـــامـی و أعمـــا عــلـــی در ره ِ ســودای کــــالای ِ کـمـــــال گـوهــر اَعـلا علـی ، سـودا عــلـــی سَــرورِ اَحــــرار ، امـــام ِ دادگــــــر عــدل کـامـل ، ماحی ِ کسرا عــلــی دادگـــــاه ِ اهـــــل ِ دل را ـ دادرس در مَهـالـک ، هــالـِک اَعـــدا عــلـــی در عمــل ، کــــوه وَرع ، سـدّ ِ وَلَــع در حِکــم سرّ ِ کمــاهـی را عــلـــی مَصـــدر ِ احکـــام داور ، در کــــلام صـدرِ اوّل ، صادر و صـدرا عــلـــی دل مـده ، ای دل! مگر در کــوی دل ره مــده در کـــوی دل ، اِلّا عــلـــی در وَلای او دو عــــالم ســر دهــــد هـا علــیٌ ، هــا علــیٌ ، هــا عــلـــی (شمس قم) جز بیت آخِــر مَدحتی گفت بی نقطه به عشقت یا عـلـــی شادروان سید علیرضا شمس قمی 1370 #شمس_قمی eitaa.com/shamseqomi