(ای وای... مادرم!) امـروز اگـر کـه خســته و زار و مشـوّشـم ای زنـدگـی!... گــــدازه‌ای از کــــوه آتشـم مــن پــاکبــــاز عشـق و وفـــا بوده‌ام ولی اکنون میان شعله‌ی غـــم چون سـیاوشـم مــن آن ســتاره‌سوختــه‌ی زندگی که غـم بـــر لــوح درد و رنـــج ، نمـــوده مُنقشـم امّیــد من بـرفـت و مــرا کــرد نــا امـیــد چون دست سرنوشت رقـم زد : بـَلاکشـم مـادر که رفـت ، روح مـرا بـُـرد با خودش ای وای، مـادرم! که نـدانـی چـه می‌کشـم؟ ای «زهـره‌ی» به ابر بلا گشته در خسوف! «شمسم» اگرچه بی رخ تو ، رفته تـابشـم رفتـی و روزگــار مــن اکنــون ســیاه شد ای مــادر، ای فــروغ دلــم، ای پـری‌وَشـم! (ساقی) مـن تـو بـودی و مســتانگـی مـن سـنگ اجــل شکست تو را جـام بی‌غشـم! سید محمدرضا شمس (ساقی) eitaa.com/shamssaghi

(رهایی از شبِ اندوه) #مرگ_بر_اسراییل بیا بیا که به سوی سَحر قدم بزنیم رهایی از شبِ اندوه را ، رقم بزنیم صدای فتنه‌ی دجّال می‌رسد بر گوش مباد آن که به راهِ خطا قدم بزنیم اگر که منتظر آن عزیز دورانیم ـ که خطّ بُطلان، بر مِحنت و اَلم بزنیم به پایمردی و همّت، به دفع لشکر کفر مَدد کنیم و بکوشیم و حرف، کم بزنیم درین زمانه که بیداد، می‌کند دشمن بیا که «لشکر بیداد» را به‌هم بزنیم چقدر دم بزنید از عرب‌ستیزی‌تان بیا که دم، ز وفاداری عجم بزنیم مباد آنکه شود حق مسلمین پامال بیا به وحدت، بر لشکر ستم بزنیم اگر که بیم تقابل بوَد به دل ما را چگونه می‌شود آیا دم از جَنم بزنیم؟ چنانکه پیرو مولای شیعیان هستیم علیه ظلم، بیا تا که دل، به یَم بزنیم شود که گردن کفّار را به وحدتِ مان به‌وقت مَعرکه با تیغه‌ی دو دم بزنیم سپس به نقشه‌ی جغرافیا به لطف خدا به روی «کشور صِهیونیان» قلم بزنیم به «اهتزاز» درآریم «پرچم حق» را چو بر فراز جهان و زمان، عَلَم بزنیم سپس به‌شوق و به‌شکرانه‌ی ولایت حق به طبل شادی‌مان، تا سپیده‌دم بزنیم ز جام (ساقیِ) کوثر زنیم باده‌ی عشق اگر قدم، به رهِ «شاهِ ذوالکرم» بزنیم. سید محمدرضا شمس (ساقی) eitaa.com/shamssaghi

(زبان‌حال هر ایرانی غیرتمند) #اسراییل_نابود_است. گر که طوفانی شده دریا ، چه باکی از بلا تا که هستم سرنشین کشتی آل عبا (ع) چونکه هستم شیعه و دلبسته‌ی عشق علی غم ندارم گر دَهَم جان، در مَصاف اشقیا دشمنی که عاری است از مِهر و لطف و عاطفه آنکه کرده در تمام عمر ننگین‌اش، جفا آنکه باشد بی‌خبر، از حق و از انسانیت بلکه از غفلت شده بر خودپرستی مبتلا از شقاوت می‌کُشد از طفل، تا برنا و پیر... چونکه داند خویش را شایسته بی‌چون و چرا بسته دل بر این جهانِ دون و از فرط غرور بی‌خبر باشد که باشد زندگانی بی بقا عاقبت مرگ است و عمر ما نباشد پایدار مرگ در پیش است فرقی نیست بر شاه و گدا او نمی‌داند که هرچه حق بخواهد آن شود هست غافل از دو روزِ عمر بی قدر و بها وقتِ رو در ر‌و شدن با این پلید ددسرشت می‌کنم بر حق توکل، با دلی غرق خدا تا شود نابود با لطفِ خدای لایزال بی‌گمان آن ظالمِ نابخردِ پُرمدّعا چون خدا فرموده در آیات قرآن مُبین: «مٰا رَمَیتَ اِذْ رَمَیتَ لٰکِنّ اللهَ رَمی‌‌‌‌‌‌ٰ» ۱ (ساقیا) روزی رسد که پاک می‌گردد زمین از وجود ظالمان، با دستِ ختم الاولیا (عج) سید محمدرضا شمس (ساقی) 1403/08/05 eitaa.com/shamssaghi ۱ـ «هنگامی که به سوی دشمنان تیر پرتاب کردی، تو پرتاب نکردی، بلکه خدا پرتاب کرد [تا آنان را هلاک کند.]» «سوره‌ی انفال ـ آیه‌ی 17»

(شهادت مرزبانان غیور تسلیت باد) اَمنیـّت کشـور است مَــدیــون شمــا آرامـش ملّـت است مَــرهـــون شمــا سرســبز بـوَد درخـت آسـایـش خلـق از همّـت و اِسـتادگـی و خــون شمــا سید محمدرضا شمس (ساقی) @shamssaghi

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یٰا قائِمِ آلِ مُحَمّد (عج) #صبح_امید اسیر زلف کمند تو ، گل‌عذارانند خراب نرگس مست تو هوشیارانند قرار برده نگاهت به غمزه از دل خلق که در مسیر عبور تو رهسپارانند بشوق آنکه کنی جلوه از کرانه‌ی غیب به رهگذار تماشا ، امیدوارانند چه چشم‌ها که به ‌در خیره ماند و در حسرت به گور رفته و اکنون خوراک مارانند چه سَروها که نشد خم شکوهِ قامت‌شان به نزد ظلم، که تندیس شرمسارانند به تنگ آمده دل‌ها ز موسم پاییز که خیل منتظران، در پی بهارانند بهار فصل شکوفایی اَست و شادابی که نغمه‌ساز فلک، چهچه هَزارانند چو شام غم به سرآید به‌شوق صبح امید به کنج میکده‌ی عشق، می‌گسارانند بیا و پرده ز رخ گیر و دل‌ربایی کن که مضطرب ز ظهورت گناهکارانند قیام کن که بگیری تقاص مظلومان! که در رکاب تو آماده، جان نثارانند پیاده‌ایم و حریفان سواره گرچه ولی ز عزم راسخ مان مات، شهسوارانند بزن به تیغ عدالت، تمام سرهایی که در مدارِ دیانت، ز کجمدارانند امید نیست کسی را به غیر درگه تو «که بستگان کمند تو رستگارانند» ۱ بریز (ساقی) هجران کشیده جامی را که تشنگان وصالت چو من هِزارانند . سید محمدرضا شمس (ساقی) eitaa.com/shamssaghi ۱ـ حافظ

(دروغ) دروغ، منشأ و سرچشمه‌ی فَساد بوَد که خوی و عادتِ افرادِ بَدنهاد بوَد دروغ، علّت پَستی و خوی اهرمنی‌ست نفاق، حاصل این خلق و خوی حاد بوَد دروغ‌گوی ، اگرچه برادرت باشد ولی برادری‌اش بدتر از شغاد بوَد کسی که بهره‌ور است از دروغ، بی‌تردید دروغ‌گویی او ، رو به ازدیاد بوَد دروغ، عقده‌گشای دل حقیران است شبی بوَد که به دنبال بامداد بوَد دروغ‌گوی چو بر نفع خویش می‌کوشد گمان کند که سوارِ خرِ مُراد بوَد ولی دریغ نداند که راه هموارش چو نیست راهِ سعادت، در انسداد بوَد اگرچه هست تنور دروغ‌گویان داغ دروغ‌گوی، ولیکن در انجماد بوَد دروغ‌گویی امری قبیح و شیطانی‌‌است که موجبات پلیدی و ارتداد بوَد کسی که در همه حالت دروغ می‌گوید چگونه قابل تأیید و اعتماد بوَد ؟ به دشمنی خدا بسته همت خود را اگر به ظاهر امر ، اهل اعتقاد بوَد دروغ موجب خواری و ذلّت بشر است تفاوتی نکند ، گر کم و زیاد بوَد دروغِ مصلحت‌آمیز هم بدون گمان حرام‌نطفه‌ی در حال انعقاد بوَد خوشا کسی که نگوید دروغ در همه حال اگرچه موجب تحقیر و انتقاد بوَد ولی به نزد خداوند و اولیا و رسول (ص) عزیز هست و رها از غم مَعاد بوَد به‌صدق کوش و حذر از دروغ کن (ساقی)! که در طریق خدا ، بهترین جِهاد بوَد. سید محمدرضا شمس (ساقی) @shamssaghi

«هفته‌ی کتاب و کتابخوانی گرامی باد» #کتاب حاصل اندیشه‌ های عالمان، باشد کتاب در حقیقت بحر عِلم بیکران باشد کتاب مونس تنهایی انسان بوَد در زندگی بهترین همراه و یار مهربان باشد کتاب ای که می‌خواهی شوی آگاه از راز جهان! مخزن اسرار و گنجی شایگان باشد کتاب اوستادی بی قرین و رهنمایی بی بدیل بر تعالی‌‌بخشی پیر و جوان باشد کتاب آنچه گردد موجب آگاهی و دانشوری در طریق زندگانی بی‌گمان باشد کتاب آنکه پاسخ می‌دهد بر ما بدون گفت‌وگو هر سؤالی را همیشه رایگان باشد کتاب آنکه دورت سازد از خبط و خرافات و خطا هم ز اوهام و اکاذیب و هوان باشد کتاب معرفت‌آموز انسان است و باشد سودمند آنچه بر انسان نمی‌بخشد زیان باشد کتاب برترین آموزگار زندگی، بر نسل‌ها مرجعی کامل، ز معنا و بیان باشد کتاب (ساقی) میخانه‌ی عِلم است و جام مَعرفت موجب سرمستی روح و روان باشد کتاب. سید محمدرضا شمس (ساقی) 1399 @shamssaghi

(السّلام علیكِ یا فاطمةالزهراء) #گل_یاس که دیده؟ سنگ به آیینه، بی‌بهانه زدن شرار، بر در و دیوار آشیانه زدن ؟ کمانِ جور کشیدن به پنجه‌ی بیداد به قصد غصب فدک، تیر بر نشانه زدن به‌سان باد خزان، در اوان فصل بهار به‌شاخ و برگِ «گل یاس» تازیانه زدن ز بغض و کینه و نفرت ز شاخه‌ گل‌چیدن ـ به‌داس ظلم‌، به‌هنگامه‌ی جوانه زدن به زهر حَنظل نارس ز جهل و بی‌خردی و حِقد و بخل ، به بنیان رازیانه زدن به‌شوق جاه و مقامی ز خو‌ی اهرمنی شرر ، به سینه‌ی غمدیده‌ی زمانه زدن در اوج خواری و زاری و از قَساوت قلب شبانه شعله‌ی حرمان به قلب خانه زدن چراغ خانه‌ی زهرا ، کجا شود خاموش به سنگ فتنه بر آن نور جاودانه زدن ؟ چگونه می‌شود آرام ، قلب ناآرام به تازیانه به بازوی نازدانه زدن ؟ شب گناه، به آلودگی سَحر کردن خراب رقص و سَماع و می مُغانه زدن ز فرط بلهوسی و رذالت و پستی به چنگ، چنگی و بر قیچک و چَغانه زدن پس از وداع نبی، با دسیسه و نیرنگ چو رهزنان، به دل مسلمین شبانه زدن به قصد غارت اموال مسلمین ناگاه به‌سان دزد ، به گنجینه‌ی خزانه زدن سپس به غصب خَلافت خلاف وعده‌ی حق بدون تکیه‌گهی دم ز پشتوانه زدن بدون هیچ وجاهت به تخت بنشستن دم از ولایت ِ الله، خودسرانه زدن به بال شب‌پره در آسمان شب نتوان نقاب ، بر روی آن اختر یگانه زدن رسول حکم ولایت، بزد به نام علی هنوز بی‌شرفان‌اند، گرم چانه زدن علی‌است شاه ولایت که تخت شوکت او کجا جدا شود از هم ، ز موریانه زدن ؟! علی‌است مظهر عدلی که در تقابل ظلم شده‌‌است شهره به اِستادگی و جا نزدن دریغ ، قافیه بسته‌‌است دست شاعر را به زلف شعر نداند چگونه شانه زدن... وگرنه از غم و اندوه، می‌توان دل را خلاف قاعده، بر بحر بی‌کرانه زدن! بسوخت (ساقی) دلخون، ازین غم جانکاه دگر چگونه توان؟ دم ، از این فسانه زدن!... سید محمدرضا شمس (ساقی) 1402/08/09 eitaa.com/shamssaghi

«هفته‌ی کتاب و کتابخوانی گرامی باد» 🌹 #گنج_جاوید نیست بهتر به جهان هیچ چو گفتارِ کتاب عالمان بهره‌ورستند ز پندارِ کتاب گر که خواهی شوی آگاه، از اسرار جهان سیر کن در دل گنجینه‌ی اسرار کتاب باغ و بستان جهان، سبز اگر هست، یقین برگِ زردند همه ، در برِ گلزار کتاب غرق در خواب جهالت بشود بی تردید هرکه غافل شود از دیده‌ی بیدار کتاب هست تاریک اگر خانه‌ی اندیشه‌، ولی نورباران شود از پرتوِ انوار کتاب بالِ پرواز خٍرد را به تن خویش مجوی که بوَد هر پَرِ آن، برگِ سبکبار کتاب نوکِ شاهین ترازوی عَدالت، شده اَست در توازن، همه از معنی و معیار کتاب گر بخواهی که تورا پشت و پناهی باشد تکیه کن در همه‌ی عمر، به دیوار کتاب گنج جاوید نیابد به جهان هیچ کسی گر که غافل شود از گنج گهربار کتاب ای‌خوش آن‌کس که به بازار فضایل گردد بهر آموختن خویش، خریدار کتاب ای‌خوش آن‌دل، که درین عصر مَجازی بشود به حقیقت، همه‌ی عمر، گرفتار کتاب (ساقیا) مستی جاوید اگر می‌خواهی!؟ جرعه‌ای نوش کن از باده‌ی سرشار کتاب. سید محمدرضا شمس (ساقی) 1403/08/19 @shamssaghi

(السّلامُ عَلَیكِ یا فاطمةَ الزهراء) #حضرت_زهرا ای‌که چون گنـج به ویران بقیـ ـع جا داری مَـدفـن خویش، نهــان از همــه دنیــا داری گرچـه مخفـی‌ست مــزارت، به زمــانـه امّـا بخــدا ، در دل غمــدیــده‌ی مــا جــــا داری مِحـــوَر آل عبــــایـی ، کــه مقـــــامـی والا چو علــی نــزد خــــداونــد تعــــالـیٰ داری خلــق اگـر که شـده افــلاک، طفیـلی تواند «هرچه خـوبـان همه دارند، تو تنهـا داری» می‌کند فخر، جهانی به تو ای دخت رسول! بـاغــی از لاله چــو در خــاکِ مُعــــلّا داری مانده‌ام مات، چه‌سان روی گلت شد نیلی؟ تو که شــیری چو علـی آن شه والا... داری سقط شد «محسنِ» تو، با لگــدِ قنفــذ اگر داغ او بــر دل، چـون لالــه‌ی حمــــرا داری «دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد» نــور حــق را چــو در آییـــنه‌ی ســیما داری ای بقیـعی کـه شـدی قبـــله‌‌ی دل‌هــا دانـی که تـو در دامــن خود حضرت زهـــرا داری چــار امــامـی که در آغــوش تو آرامیـدند یــادگـــارنــد کــه از حضــرت مـــولا داری تــو از این پنــج گلی که به دلت جــا دادی فخــر بر خود ز شـرف، نـــزد ثـــریــا داری گرچه ویـــران شده‌ای از ســتم قـوم دغــا غــم مخور زآنکه تو گـل‌های شکـوفـا داری آسمــان، نــزد تــو تعظیــم کنــد تـا به ابــد این مقـامی‌ست که از عتــرت طـاهـا داری (ساقیا) فخـر تو این است که از لطف خدا نسَـب حیــــدری از مـــــادر و بـــابـــا داری سید محمدرضا شمس (ساقی) 1393 @shamssaghi

(شهادت ‌مادرم‌ افسانه نیست) #زهرای_اطهر ای فاطمه! که دخت شاه انبیایی در بین مخلوق خدا خیرالنسایی امّ ابیهایی و مام اولیایی حتیٰ شفیع خلق، در روز جزایی آیا چرا نامردمان با تو عدویند؟ این نابکارارانی که با تو در نبردند با هتک حرمت بر حریمت حمله کردند بر در زدند آتش، چه‌سان گویند مَردند؟ والله عمری را ، به نامردی سِپَردند. مغلوب شیطانند و راه او بپویند اینان که پهلوی شریفت را شکستند هم رشته‌ی عمر تو را از هم گسستند ‌شد محسن‌ات سِقط و به خوشحالی نشستند میخِ در و ضربِ لگد هم شاهدستند ‌‌ ‌آیا چه‌سان این ظلم را افسانه گویند؟ غصب فدک کردند از دخت پیمبر از همسر شیر خدا ، زهرای اطهر کردند حتیٰ غصب تخت و جاهِ حیدر این تشنگانِ قدرت ، این قوم ستمگر چون غیر سود خویشتن چیزی نجویند کی می‌توان نامید ظالم را مسلمان درّنده خو را کی توان نامید انسان دم می‌زنند از حق اگر این نابکاران با فعل‌شان بر کفر خود دارند اذعان یعنی منافق پیشگانی چندرویند کافر یقیناً ، پیرو قرآن نباشد پابند عدل و منطق و میزان نباشد چون مَسلکش جز مَسلک شیطان نباشد در ظاهر است انسان ، ولی انسان نباشد حیوان و انسان همچنان سنگ و سبویند ‌ تبریک اگرچه بر علی گفتند در خم بودند اما از خباثت ، در تلاطم با خدعه و تزویر و با زور و تحکم کِشتند بذر کینه را ، در بین مردم این غاصبان که نزد حق بی آبرویند فرموده در قرآن خدا بر خصم ابتر کوثر بود زهرا و ساقی اَست حیدر زین رو بوَد مولا علی (ساقی) کوثر هستند چون این دو ، عزیزان پیمبر زین موهبت چون خار بر چشم عدویند ‌‌سید محمدرضا شمس (ساقی) @shamssaghi