"زبانحال حضرت زینب کبری (س) خطاب به رأس برادر" #یا_ثارالله بر سرِ نیـزه ، بــرادر...! بخـدا ، جـای تو نیست گرچه صـوتی ز روی نیــزه چو آوای تو نیست جــای تو عــرش بـریـن است نه بر روی زمیـن خــاک تیـــره ـ بخــدا ـ لایـق مــأوای تو نیست پسر حیــدری و سبط پیمبـر (ص) که : به دهر سروْ چون شاخه‌ای از قامت رعنــای تو نیست با چه رو شمــر دنی ، کُشت تو را تشـنه‌لبان ؟! دید چون رنگ به رخساره و سیـمای تو نیست بــه "ولای" تـــو ســـپردم دل محــنـــت زده را که کنــون در دل من غیـــر "تــولّای" تو نیست آمــدم تـــا کــه : ببــوسـم رخ گـلگـــون تــو را چه بگویم کــه سری بر تـن و بــالای تو نیست "خــاک عــالــم به سرم ، کز اثـر تیـــر و سـنان جای یک بوسه‌ی من بر همه اعضای تو نیست" آنقــدر زیـــر سُــم اسـب ، بـه تــو تــاختــه‌انـد که نشـانـی دگر از پیکـــر و اجـــزای تو نیست چشم من کاسه ی خــون است ز مظـلومـی تو بخــدا عــاطفــه در سینه ی اعـــدای تو نیست کـاش می‌شد که نبــینم تــن صــد چـــاک تو را کـه توانی به دو چشمم به تمــاشــای تو نیست کـاش می‌شد که دهـم جـــان به غــم فرقت تو که بجز خـون به دل خـواهــر تنهــای تو نیست بــا عـــزیــزان تـــو ام هــم‌سفــــر شـــام بـــلا که درین قافله جز داغ غـــم افــزای تو نیست گرچه خون است دلم ، صــبر کنم پیشه‌ی خود تا نگــوینـد که : این اُخـت شکیــبای تو نیست از تــو آمــوختــه‌‌ام خـــم نکنـــم قــامـت خود نــزد دشمــن، که جـز از مکتب والای تو نیست به مقــــام تـو کجـــا می‌رسد ای فــانــی عشق! صدچو مجنون‌که کسی نیز چولیلای تو نیست چون تــویـی خــون خـدا ، ای پسر شــیر خـدا خونبهــای تو به جـز خــالـق یکتـــای تو نیست خــون تــو ریخـت اگر روی زمیــن دشمــن تـو وسعـت روی زمیــن درخـور دریـــای تو نیست تو که هستی؟ کـه همه شـایـق عشـق تو شدند نیست یک‌تن که‌بجان عاشق‌وشیدای تو نیست پَــر قنــداق تو بخشید به فطــرس پــر و بــال معجــزی بهتـر ازین نیـز به امضــای تو نیست شــرح عشـق ازلـــی درخـــور هــر کـس نبــوَد خـامـه ی عشق به غیر از ید بیضـای تو نیست عـــرش تـا فـــرش همـــه ، مست تــولای تواند بـــاده‌ای نــاب تر از ساغــر صهبـــای تو نیست بی قرینی تو به ایثــار و سخـــا ای شـه حسن! حــاتــم طــایی، یک حــرف الفبـــای تو نیست هــر کـه دم میـزند از همـت و مـــردی و مــرام تـــار مـــویــی ز ســر زلـف چلیـــپای تو نیست وآنکـه خــود را ز کـرامـت بکنــد بــا تو قیــاس هــر کـه باشد بخـــداونــد ، مثــــنای تو نیست دم عیــسیٰ ز شمیـــم نفــس‌ات معجــــزه کـرد انبـــیا را بـه جهـــان ، غیـــر تمنـــای تو نیست یوسف مصـر ، اگر شهـــره به زیبـــایـی هسـت گــوشــه ‌ای از رخ زیـبــــای دل آرای تو نیست "دشمنت کشـت ولی نـــور تو خــامــوش نشد" هیچ نوری به جهان چون مَهِ سیمای تو نیست تــو شــدی اُسـوه ی آزادگــی و عشــق ، ولــی جز دنـائـت سخن از دشمـن رسـوای تو نیست (ساقـی) دلشـده در حسرت درگــاه تــو اَسـت حرمی چون حــرم و عـرش مُعــلّای تو نیست. سید محمدرضا شمس (ساقی) 1399 #شمس_ساقی eitaa.com/shamssaghi

#عزاداری_الوان ‌این عزاداری الوان ، همه از نادانی ست عقل در سیطره‌ی جهل و خطا زندانی ست گرچه غمبار بوَد حادثه ی کرب و بلا که دل آکنده‌ از اندوه و غم و حیرانی ست جاهلانند که از فلسفه ی مرگ حسین‌ درکشان گریه و اندوه و مصیبت‌خوانی‌ ست با چنین وضع اسفبار و چنان سبک غلط خلق گمراه ، گرفتار شبی بحرانی ست تا که طوفان جهالت بوَزد بر سر خلق کشتی عقل به دریای فنا قربانی ست هدف از روضه نه اندوه و گریبان‌چاکی ست بلکه بیداری ازین خوابگه طولانی ست خوابگاهی‌ست جهان ، مَهد خرافات و دروغ پاشو از خواب که این خواب ز بی ایمانی ست شد حسین بن علی کشته که : آگاه کند ، ملتی را که به دور از منش انسانی ست زیر بار ستم و ظلم نرفتن ، هدف است این پیامی‌ست که طبق سُوَر قرانی ست آنکه ایمان به خدا دارد و اولاد رسول(ص) کی دهد تن به خرافات ، که از نادانی ست اگر آباد ز خون شهدا ، دشت بلاست کاخ دین از ستم افسوس که در ویرانی ست (ساقیا) تا که گرفتار درین اوهامیم روز ما تیره تر از نیمه‌شب ظلمانی‌ ست. ‌ ‌سید محمدرضا شمس (ساقی) #شمس_ساقی eitaa.com/shamssaghi

(اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن) ا࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐ا #حی_علی_العزا ماه محرّم آمد و حیَّ علَی العَزا بر نیزه‌ می‌رود سر ِ سالار نینوا آن سر، که هست سَرور آزادگانِ دهر با تیغ کین جدا بشود از تن از قفا چون زیر بار ظلم یزید و متابعین هرگز نرفت زاده ی زهرا و مرتضا بست آب را به روی عزیزان اهل‌بیت ابن زیاد پست ؛ همان زاده ی زنا فرمان جنگ داد به بن سعد دون و گفت : خواهی اگر امارت ری را کنون ز ما آگاه باش اگرچه کثیرند لشکرت در جنگ با حسین، نیفتی به قهقرا جنگی بپا نمای ، مبادا که یک نفر از امت حسین بماند کسی به جا ناقوس جنگ را چو دمیدند؛ بی امان کشتند هر که بود ، از اصحاب باوفا بعد از شهادت همه یاران، سوی حسین آمد علیّ ِ اکبر رعنا ، به التجا ـ اذن پدر گرفت که بر ضد ظلم و کفر تا پا نهد به معرکه ، آن شِبهِْ مصطفا بی واهمه نهاد قدم در مصاف ظلم شد کشته، گرچه کُشت از آن لشکر دغا فریاد و آه و ندبه شد از خیمه‌ها بلند دیدند پیکری که شده قطعه قطعه را سوز عطش ز سینه توان را گرفته بود گرمای دشت، شعله کشان همچو اژدها از فرط تشنگی عزیزان اهل‌بیت (ع) فریاد العطش ز زمین خاست بر هوا عباس ، آن یگانه "علمدار شاه دین" رفت از فرات ، آب بَرد تا به خیمه‌ها با تیغ کین و کفر به فرمان شمرِ دون در علقمه ، دو دست علمدار شد جدا بگْرفت مَشکِ آب به دندان و شد روان بر سوی خیمه‌های عزیزان ، که از قضا مَشکش درید تیر و تنش را هدف گرفت دستی که داشت اِذن ، به کشتار اتقیا هرگز ندید چشم فلک این‌چنین ستم نشنیده نیز گوش فلک این‌چنین جفا بر کف گرفت کودک عطشانِ خود حسین فریاد زد که : تشنه بوَد می‌شود فنا آبی دهید محض خدا بر رضیع من انصاف اگر که هست درون دل شما گوشی نبود کور و کران را ز فرط بغض رحمی نبود در دل آن قوم بی حیا آبش نداد دستی و دستی بلند شد بر کف گرفت تیر و کمان را درآن فضا زیر گلوی اصغر شش ماهه ، حرمله تیر سه شعبه کرد ز سنگین‌دلی رها در کربلا نهایت بیداد و خشم و کین شد ثبت، با قساوت دل‌های بی خدا هفتاد و دو شقایق بستان معرفت پرپر شدند ، از ستم و جور اشقیا خون می‌چکید روی زمین از فراز عرش در سوگِ کشتگان سرافراز کربلا نخل امید لشکر آزادگان شکست پشت فلک خمید ، ازین داغ جانگزا در راه حق قدم چو گذاری علیه ظلم باید که بگذری ز خود و خویش و آشنا آنکو ز عشق ، فانی فی الله می‌شود در راه حق به شوق خدا می‌شود فدا خوشبخت آن کسی که کند ، بندگی حق راهی جز این چو نیست به سرچشمهٔ بقا بیچاره آن کسی که اسیر هویٰ شود خود را کند به بند مکافات ، مبتلا کرب و بلا مبارزه ی عقل و عشق بود آری! در این مبارزه عشق است رهنما (ساقی)! قلم چگونه تواند رقم زند ظلمی که شد به آل پیمبر ، به ناروا سید محمدرضا شمس (ساقی) #شمس_ساقی eitaa.com/shamssaghi

(اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یٰا اَبٰاعَبْدِاللّٰهِ الْحُسَیْن) ا࿐❁❈❁࿐✿࿐❁❈❁࿐ا #امام_سجاد_در_عزای_پدر از بس ‌کـه : در عــزای پــدر ، گـریه می‌کند خــون‌ها به‌ جــای اشک بصـر گـریه می‌کند بـانگ تــلاوتی که به گـوشش رسیده است بـــر نـیـــزه ، از لبـــان پـــدر ، گـریه می‌کند از ظهـر خـون و شام غریبـان اهل‌بیت (ع) هر شب نشـسته تا به سحـــر گـریه می‌کند چـون کشــتی ســـپاه حسیـنی بــه نیـــنوا در خون شده‌ست زیـر و زبـر گـریه می‌کند دیده به چشم خویش چو در آسمـان عشق بــر نیـــزه هــا طـــلوع قمـــر گـریه می‌کند دیــده گـــلوی اصغــــر در خــون تپــیده را پــرپــر شــده ز تیـــر سه‌ســر گـریه می‌کند بر روی نیـزه‌هـای سـتم ، دیـده است چـون هفتــاد و دو جــداشـده سـر ، گـریه می‌کند از مــرگ جانگــداز عــزیـزان مصطفی‌(ص) با اشـک و آه و خــون جگـــر گـریه می‌کند بیـــند چـو آل عصمــت حق را به حال زار در راه شــامِ غـــم بــه سفـــر گـریه می‌کند یـــاد لبـــان تـشــنـه ی بــابــا ، بــه روی آب چون می‌کنـد به دیــده نظـــر گـریه می‌کند آه و فغـــان تشــنه‌لبـــان را شـنــید و دیــد نـــزد ســـتـم نـکـــرد ، اثــــر ، گـریه می‌کند هر چنــد گــریــه‌خیـــز بـوَد شـرح کــربـــلا امـــا بــــرای خـلـــــق بشـــر ، گـریه می‌کند چون کـربلا حیــات مسلمانی است و دیــن بـــر مُســلمِ بـــدون خـبـــــر ، گـریه می‌کند این اسـت شـرح راز امـامــت ، کـه بـا دلـی خـالی ز بغـض و کیـنه و شـر گـریه می‌کند در کـــربـــلا، کـه هسـت نمـــاد مقـــاومــت بــر پیـــروان خســته‌ کمـــر ، گـریه می‌کند بـر آن جمــاعتی کــه : بــه بـــازار عـاشـقی پیــوســته مـی‌کنـــند ضـــرر گـریه می‌کند چون عــده‌ای شدند ز غفـلت، غـــلام ظـلم بــر شـیعـیــان تــشــنـه‌ی زر ، گـریه می‌کند (ساقی) همین بس‌است در احـوال آن امام در مــرگِ شـاهِ نیــزه به سـر ، گـریه می‌کند شد عاقبـت شهیــد به حکـم "ولیـــد" پست گردون دوباره از غمی عظمـا به غم نشست. سید محمدرضا شمس (ساقی) #شمس_ساقی eitaa.com/shamssaghi

«اَلسَّلامُ عَلَیكَ یا ثارَاللّٰهِ وَابنَ ثارِه» #مثنوی_غزل وقتی که خاک آغشته با خون خدا شد سِرّ نهان عشق ، آنجا بر مَلا شد هفتاد و دو پیکر، به دشت خون تپیدند خورشید عالمتاب را بر نیزہ دیدند دیدند یک سر بر فراز نی درخشان دارد تلاوت می‌کند آیات قرآن آیات حق تا بر فراز نی درخشید بانگ شهادت در تمام دشت پیچید زین ماتم عظما که عالم بینوا شد لوح و قلم گریان به دشت نینوا شد ارض و سما زین ماجرا در خون نشستند جنّ و ملک در ماتمی بی‌چون نشستند زیرا چنین ظلمی خدا حتیٰ ندیدہ خورشیدِ دشت کربلا را سر بریدہ واحسرتا آن ‌سر، که بر نی نغمه‌‌خوان است سوم امامِ بر حقِ ما شیعیان است آری که شد خون خدا بر دشت جاری بستان دین ، بار دگر شد آبیاری دشتی که شد میعادگاہ شیعه امروز شد قتلگاہ اصغر شش ماهه دیروز آتش کشد از هر طرف بر دل زبانه یاد آوری از کربلا ، گر عاشقانه می‌سوزد انسان را شرار ظلم اعدا دردا که تا محشر بُوَد این شعله بر پا سوز از شرار آهِ سالار شهیدان... لب‌‌تشنه اما مست، از دیدار جانان زیرا به جرم پاسداری از ولایت... دست یزید آغشته شد بر این جنایت کشتند و پیش چشم یاران سر بریدند عشق و شهامت را به چشم خویش دیدند نامردمی کردند با آن شاہِ عطشان قوم جنایتکارِ در ظاهر مسلمان مرگا بر این قوم دغلکار و سیه روز لعنت بر این نامردمان عافیت سوز بنگر دمی بر اهل‌‌بیت از این مصائب شد ناشکیبی بر شکیبی نیز قالب بر گفته هایم چوبه ی محمل گواہ است عشق است استاد و مپندار اشتباہ است زینب به همراهِ یتیمان در عزا شد در خیمه ی آلِ عبا محشر بپا شد اهل حرم ، گریان از این داغ شرربار گشتند اسیر چنگ جلّادان خونخوار ::: خار مغیلان در رَہ و طفل سه ساله... داغی به دل دارد به صحرا همچو لاله طوفان غم را می‌توان احساس کردن در صورت غمگین این طفل سه ساله شب پیش رو دارد مگر این ماہ تابان؟ کاین‌سان خرامان می‌رود با استحاله گویی خبر دارد که شب پایان ندارد چون ماهِ شامِ غم که دورش بسته هاله شاید که می‌داند دگر بابا ندارد؟! چون می‌کند بی او سفر با پای ناله آری اسیری می‌رود شهزادہ‌ی عشق این گلرخ محنت کش حیدر سُلاله وای از دمی که رأس بابا را ببیند در تشتی از خون با دوچشم غرق ژاله آیا گناہ این گل پژمان ، چه بودہ؟ آیا چنین حکمی که دارد در رساله؟ آیا چنین مهمان‌نوازی دیدہ چشمی؟ آن هم برای طفل بی بابا ؟... محاله! ::: ای مرگ و نفرین تا همیشه بر شما باد کی می‌توان گفتا شما را آدمیزاد؟ (ساقی) اگر اين صحنه را تصوير دارم بی شک جهانی را ز غصه ، پیر دارم پایان دهم غم را که دل‌ها غرق خون است بلکه ز جور اشقیا دارالجنون است یابن الحسن! بازآ و بر ما رخ عیان کن ما را برای نوکری ، امشب نشان کن امّیدوارم وارث خون شهیدان! مهدی موعود! آیی و با تیغ عریان گیری تقاص کربلا ، از دشمن دون... تا شاید این آتش رَود از سینه بیرون سید محمدرضا شمس (ساقی) 1386 #شمس_ساقی eitaa.com/shamssaghi

"اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا حَسَنَ بْنَ عَلِی الْمُجْتَبی" #زهر_غم زهر غم را ناگهان در جام ريخت در درون جام بد فرجام ريخت آتشی زد از جفا بر جان يار نانجيبی بَدسِرشت و بدتبار سوخت قلب زادهٔ خیرالنسا دومین شمع شبستان ولا گفت می‌سوزد گلوی و نای من از درون ، این سینهٔ سينای من من ز تو آبی طلب كردم، چرا؟ زهر غم دادی مرا ای بی وفا من امام و یاور و شوی تو ام مجتبایم ، يار دلجوی تو ام پس چرا با من تو اين‌سان گشته‌ای عاری از آداب انسان گشته‌‌ای همسری یا این‌که با من دشمنی؟ گرچه دانم بنده‌ی اهریمنی پاسخ پور مرا داری به سر؟ گر بپرسد از تو احوال پدر شرم از رويم نكردی بی حيا کآتش افكندی به جانم از جفا آنكه داده وعده بر تو مَرد نيست بی‌وفا حتی سگ ولگرد نيست سگ اگر نانی خورد از دست غیر بی‌وفایی می‌کند؟... البته خیر دُم بجنباند ، وفاداری کند سر بساید پیش پا یاری کند ای تو کمتر از سگان دوره گرد سرخیِ رویم ز جامت گشته زرد جام زهری که به کامم کرده‌ای فارغ از این ننگ و نامم کرده‌ای ننگ و نامی که تو بودی همسرم پاک شد شکر خدا از دفترم (ساقی) جام مراد من شدی گرچه دست آموز اهریمن شدی سید محمدرضا شمس (ساقی) 1392 #شمس_ساقی @shamssaghi