#مولانا_امیرالمومنین_علی_علیه_السلام #عید_غدیر #قصیده جلوه گر شد بار دیگر طور سینا در غدیر ریخت از خمّ ولایت می به مینا در غدیر می‌تراوید از دل صحرای سوزان بوی عشق موج می‌زد عطر انفاس مسیحا در غدیر چتر زرین آفتاب آورد و ماه از آسمان نقره می‌پاشید بر دامان صحرا در غدیر رودها با یكدگر پیوست كمكم سیل شد «موج میزد سیل مردم مثل دریا در غدیر» هدیه جبریل بود« الیوم اكملت لكم» وحی آمد در مبارک‌باد مولی در غدیر با وجود فیض «اَتمَمتُ علیكم نِعمتی» از نزول وحی غوغا بود، غوغا در غدیر بر سر دست نبی هر كس علی را دید گفت: آفتاب و ماه زیبا بود زیبا در غدیر آی ابراهیمیان! در موسم حج وداع این خلیل بت‌شکن، این مرد تنها در غدیر سرنوشت امت اسلام را ترسیم کرد غنچه لب‌های پیغمبر که شد وا در غدیر بر لبش گل واژه «من كنت مولا» تا نشست گلبُن پاک ولایت شد شكوفا در غدیر منزلت بنگر! که چون هارون امام راستان لوح ده فرمان گرفت از دست موسی در غدیر بوی پیراهن شنید آن روز یعقوب صبور یوسف گمگشته‌اش را کرد پیدا در غدیر زمزم توحید جوشید از دل آن آبگیر نخل ایمان سبز شد از صبح فردا در غدیر «بركه خورشید» در تاریخ نامی آشناست شیعه جوشیده‌ست از آن تاریخ آنجا در غدیر بعد از این اشراق صبح صادق از این منظر است پیش از این گر شام یلدا بود، یلدا در غدیر فطرت حق‌جوی ما را دید و عهدی تازه بست رشته پیوند با عترت دل ما در غدیر دست در دست دعا دارند گل‌های امید تا بگیرد این نهال آرزو پا در غدیر گرچه در آن فصل بارانی كسی باور نداشت میتوان انكار دریا كرد حتی در غدیر باغبان وحی میدانست از روز نخست عمر كوتاهی‌ست در لبخند گل‌ها در غدیر دیدهها در حسرت یك قطره از آن چشمه ماند این زلال معرفت خشكید آیا در غدیر؟ از علی مظلوم‌تر تاریخ آزادی ندید چون شکست آیینه «من کنت مولا» در غدیر دل درون سینه‌اش در تاب و تب بود ای دریغ كس نمیداند چه حالی داشت زهرا در غدیر... #استاد_محمدجواد_غفورزاده_شفق #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

#مولانا_امیرالمومنین_علی_علیه_السلام #عید_غدیر #چهار_پاره دل سپردم به مهر مهرویی گرچه آلود‌ه‌ای خرابم من عرش اعلی اگر شود جایم خاک راه ابوترابم من من خرابم شراب می‌خواهم تشنۀ بادۀ ابوالحسنم می نخورده جدا شدم از خود وای اگر که پیاله‌ای بزنم دل آواره کرده بیتوته گوشه‌ای از حریم شیر خدا تا خدا می‌برد مرا امشب یک نگاه رحیم  شیر خدا هاتفی بیخ گوش من می‌گفت: که نجف مرکز بهشت خداست همۀ چرخ و نه فلک با یک چرخش چشم مرتضی بر پاست چه کسی می‌رسد به فریادم در سرم پر شده هوای نجف این کنت؟ حبیبنا الغوث صاحب قبّۀ طلای نجف باز بر مصطفی سفیر آمد ای سفیر خدا دلت آرام! امر شد «یا نبینّا بلّغ» تا رسانی وظیفه را انجام جبرئیل امین غریق نوا مژده مژده بده رسول اله روی منبر بگو خدا گفته شیر یزدان شده ولی الله دست حیدر به دست پیغمبر دست هر دو میان دست خدا و «یدالله فوق ‌ایدیهم» جلوه کرده به عینه دراینجا حاجیان گرد کعبه و دلبر پا نهاده میان جمعیت با دلی مطمئن در آنجا داد مرتضی را نشان جمعیت با صدای بلند می‌فرمود این بود امر حی دادارم که علی می‌شود به او مولا هر که را من ولی و دلدارم بر لبش خند‌ه‌ای رسید و خواند این دعا را که «وال من والاه» اشکی آمد ز گوشۀ چشمش کرد نفرین که «عاد من عاداه» بحث حب علی و اولادش مطلب منبر پیمبر بود نفر اولی که عاشق شد فاطمه دختر پیمبر بود فاطمه کوثر رسول خدا اولین شیعۀ نگاه علی جز خداوند عالی اعلی همه در سایۀ پناه علی حضرت عشق! حضرت مولا سر نهادن به پای تو عشق است نیش تو  نوش و درد تو درمان هم جفا هم وفای تو عشق است من از پا فتاده را امشب دست بالا ببر، دعایی کن خسته‌ام از همه، ز خود بیزار ای خدایی مرا خدایی کن بسمل زیر پای تو دل من با نگاهی بکش خلاصم کن چشم تو چشمۀ عطای خدا نظری سوی التماسم کن یا امیری  و صاحب امری کی نگه می‌کنی به احوالم سیدی یا محول الاحوال فاطمی کن تمام اعمالم تو مراد تبارک اللّهی احسن الخالقین برای تو بود خاتم الانبیا محمد هم یکسره غرق در ولای تو بود طالب دیدن رخت هستم کعبۀ فاطمه ابوالزینب «اهل لاهوت واله لحنت» چون شوی غرق نغمۀ یارب پسرت یا علی، ابوالفضل است دخترت مادر مصیبت‌ها یاور بی کسان! گل توچه کرد؟ در دل لشگر مصیبت‌ها ای نگاه تو جاری رحمت مهرخود را به دل نما نازل ای تجلّی واقعی خدا دمی از جلوه‌ات ابوفاضل من غلام توأم ابوالسادات نوکر بی نوای فرزندت همۀ زندگی من! بنگر زنده‌ام در هوای فرزندت ای تمام امید ختم رسل کاشف الکرب مصطفی حیدر همه جا فاطمه صدا می‌زد انت مولای مرتضی حیدر خستۀ جستجوی تو آدم بندۀ مبتلای تو ادریس گر کند بر مقام تو اقرار می‌شود عاقبت به خیر ابلیس! روی موج بلند دریاها نام تو بادبان کشتی نوح شب قدر تمامی اعصار! و تنزّل، الیک حضرت روح طالب تو مقام ابراهیم در طواف تو هجر اسماعیل تشنۀ دیدن رخت زمزم محرم خانۀ تو جبراییل حافظ جان موسی عمران! تو مناجات یاد او دادی به خدا که به انبیاء عظام با ولای خود آبرو دادی! ای نوای خلیل درآتش! وی دعای مسیح، وقت شفا! درکنار مزار تو بودن شأن تنزیل جنت الاعلی مست چشمان تو دل یوسف دیده گریان هجر تو یعقوب متوسل به نام تو موسی مات و حیران صبر تو ایوب در فراق تو حضرت داود پاره کرده سحر گریبان‌ها ای گدای نگین حلقۀ تو در نماز شبت سلیمان‌ها سر نهاده به پای تو الیاس خضر بوسه زند به دست تو یونس از یاد تو مدد می‌جست کهفیان بیقرار و مست تو زکریا میان محراب طاق ابروی تو دعا می‌کرد لحظۀ سر بریدنش یحیی پیش پایت خدا خدا می‌کرد برده مهر تو هوش سلمان را عاشق واقعی تو عمّار مالک قلب مالک اشتر سر به دار تو میثم تمّار ای مقید به شرع تو مقداد کشتۀ بی کسی تو بوذر شیعۀ تو علی همینانند من کجا خاک خانۀ قنبر! ای غزل خوان چشم تو حافظ در به در بهر دیدنت سعدی مولوی خودکشی کند ز غمت! قنبرت می‌زند صدا بعدی! خواهم ازحق دمی تماشایت ای که گفتی«و من یمت یرنی» العجل یا اجل که منتظرم می‌زنم نعره «سیدی ارنی» #مجتبی_روشن_روان #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

#مولانا_امیرالمومنین_علی_علیه_السلام #عید_غدیر #مثنوی یکی گوید سراپا عیب دارم یکی گوید زبان از غیب دارم نمی دانم که هستم هرچه هستم قلم چون تیغ می رقصد به دستم نه دِئبـِل نه فَرَزدَق نه کُمِیتَم ولیکن خاک پای اهل بیتم الا ساقی مستان ولایت بهار بی زمستان ولایت از آن جامی که دادی کربلا را بنوشان این خراب مبتلا را چنان مستم کن از یکتا پرستی که از آهم بسوزد ملک هستی هزاران راز را در من نهفتی ولی در گوش من اینگونه گفتی   زاحمد تا احد یک میم فرق است جهانی اندرین یک میم غرق است یقینا میم احمد میم مستی ست که سرمست ازجمالش چشم هستی ست ز احمد هر دو عالم آبرو یافت دمی خندید و هستی رنگ وبو یافت اگر احمد نبود آدم کجا بود خدا را آیه ای محکم کجا بود چه می پرسند کین احمد کدام است که ذکرش لذت شُرب مدام است همان احمد که آوازش بهار است دلیل خلقت لیل النهار است همان احمد که فرزند خلیل است قیام بت شکن هارادلیل است همان احمدکه ستارُالعیوب است دلیل راه و علّامُ الغیوب است همان احمدکه جامش جام وحی است به دستش ذوالفقار امر و نهی است همان احمد که ختم الانبیاء شد جناب کُنتُ کنزاً مخفیا شد همان اوّل که اینجا آخر آمد همان باطن که برما ظاهر آمد همان احمد که سرمستان سرمد بخوانندش ابوالقاسم محمّد محمد میم و حاء و میم و دال است تدارک بخش عدل و اعتدال است محمد رحمةٌ للعالمین است شرافت بخش صد روح الامین است محمد پاک و شفاف و زلال است که مرآت جمال ذوالجلال است محمد تا نبوت را برانگیخت ولایت را به کام شیعیان ریخت ولایت باده غیب و شهود است کلید مخزن سرّ وجود است محمد با علی روز اخوت ولایت را گره زد بر نبوت محمد را علی آیینه دار است نخستین جلوه اش در ذوالفقار است به جز دست علی مشکل گشا کیست کلید کُنتُ کنزاً مخفیا کیست کسی دیگر توانایی ندارد که زخم شیعه را مرهم گذارد غدیر ای باده گردان ولایت رسولان الهی مبتلایت ندا آمد ز محراب سماوات به گوش گوشه گیران خرابات رسولی کزغدیر خم ننوشد ردای سبز بعثت را نپوشد تمام انبیاء ساغر گرفتند شراب از ساقی کوثر گرفتند علی ساقی رندان بلاکش بده جامی که می سوزم در آتش مرا آیینه صدق و صفا کن تجللی گاه نور مصطفی کن مرحوم #محمدرضا_آغاسی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

#مولانا_امیرالمومنین_علی_علیه_السلام #مسمط_مخمس آموخت تا که عطر زشیشه فرار را آموختم فرار ز یاران به یار را  دل می کشید ناز من و درد و بار را  کاموختم کشیدن ناز نگار را پس می کشم به وزن و قوافی خمار را *  گیرم که کرد خواب رفیقان مرا کسل  گیرم که گشت باده ازین خستگی  خجل گیرم که رفت پای طرب تا کمر به گل ناخن به زلف یار رسانم به فتح دل مطرب اگر کلافه نوازد سه تار را   * باید که تر شود ز لب من شراب خشک باید رسد به شبنم من آفتاب خشک دل رنجه شد ز زهد دوات و کتاب خشک  از عاشقان سلام تر از تو جواب خشک از ما مکن دریغ لب آبدار را * شد پایمال خال و خطت آبروی چشم از باده شد تهی و پر از خون سبوی چشم شد صرف نحوه نگهت گفتگوی چشم   گفتی بسوز در غم من ای بروی چشم تا می درم لباس بپا کن شرار را * بازار حسن داغ نمودی برای که؟    چون جز تو نیست پس تو شدستی خدای که؟ آخر نویسم این همه عشوه برای که ؟ ما بهتریم جان علی یا ملائکه؟ ما را بچسب نه ملک بال دار را * این دستپاچگی زسر اتفاق نیست هول وصال کم زنهیب فراق نیست شرح بسیط وصل به بسط و رواق نیست    اصلا مزار انور تو در عراق نیست معنی کجا به کار ببندد مزار را * با قل هوالله است برابر علی مدد یا مرتضی است شانه به شانه به یا صمد ؟ هستند مرتضی و خدا هر دو معتمد        جوشانده ای زنسخهء عیسی ست این سند گر دم کنند خون دم ذوالفقار را * ظهر است بر جهاز شتر آفتاب کن  خود را ببین به صفحه آب و ثواب کن این برکه را به عکسی از آن رخ شراب کن از بین جمع یک دو ذبیح انتخاب کن پر لاله کن به خون شهیدان بهار را *  من لی یَکونُ حَسب یکون لدهر حسب  با این حساب هرچه که دل خواست کرد کسب چسبیده است تیغ تو بر منکر نچسب    از انتهای معرکه بی زین گریزد اسب دنبال اگر کنی سر میدان سوار را * کس نیست این چنین اسد بی بدل که تو  کس نیست این چنین همه علم و عمل که تو کس نیست این چنین همه زهر و عسل که تو   احمد نرفت بر سر دوش تو بلکه تو رفتی به شان احمد مکی تبار را * از خاک کشتگان تو باید سبو دمد مست است از نیام تو عَمرِ بن عبدود در عهد تو رطوبت مِی، زد به هر بلد     خورشید مست کردو دو دور ِ اضافه زد دادی زبس به دست پیاله مدار را * مردان طواف جز سر حیدر نمی کنند  سجده به غیر خادم قنبر نمی کنند قومی چو ما مراوده زین در نمی کنند خورشید و مه ملاحظه ات گر نمی کنند بر من ببخش گردش لیل و نهار را * دانی که من نفس به چه منوال می زنم چون مرغ نیم کشته پر و بال می زنم هر شب به طرز وصل تو صد فال می زنم   بیمم مده ز هجر که تب خال می زنم با زخم لب چه سان بمکم خال یار را * امشب بر آن سرم که جنون را ادب کنم   برچهره تو صبح و به روی تو شب کنم لب لب کنان به یاد لبت باز تب کنم شیرانه سر تصرف ری تا حلب کنم وز آه خود کشم به بخارا بخار را * خونین دلان به سلطنتش بی شمار شد این سلطه در مکاشفه تاج انار شد راضی نشد به عرش و به دلها سوار شد  این گونه شد که حضرت پروردگار شد سجده کنید حضرت پروردگار را * آنکه به خرج خویش مرا دار می زند تکیه به نخل میثم تمار می زند تنها نه اینکه جار تو عمار میزند از بس که مستجار تو را جار می زند خواندیم مست جار همین مستجار را * از من دلیل عشق نپرسید کز سرم شمشیر می تراود و نشتر ز پیکرم پیر این چنین خوش است که هستی تو در برم   فرمود : من دو سال ز ایزد جوان ترم از غیر او مپرس زمان شکار را * از عشق چاره نیست وصال تو نوبتی ست مردن برای عشق تو حکم حکومتی ست آتش در آب می نگرم این چه حکمتی ست رخسار آتشین تو از بسکه غیرتی ست آیینه آب می کند آیینه دار را * زلفت سیاه گشته و شد ختم روزگار   خرما زلب بگیر و غبار از جبین یار تا صبح سینه چاک زند مست و بی قرار خورشید را بگو که شود زرد و داغدار پس فاتحه بخوان و بدم روزگار را * یک دست آفتاب و دو جین ماه می خرم   یک خرقه از حراجی الله می خرم صدها قدم غبار از این راه می خرم  از روی عمد خرقه کوتاه می خرم باپلک جای خرقه بروبم غبار را * یک دست آفتاب و هزاران دوجین بهار یک دست ماهتاب و بهاران هزار بار یک دست خرقه انجم پولک برآن مزار   یک دست جام باده و یک دست زلف یار وقت است ترکنم به سبو زلف یار را #محمد_سهرابی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

#مولانا_امیرالمومنین_علی_علیه_السلام #عید_غدیر #مثنوی #ترکیب_بند این صدای گرد و خاک بال کیست؟ این تلاطم های موج یال کیست؟ اولین بار است میخواند سرود!! آخرین بار است می آید فرود آمد و شوقی شد و در سینه ریخت برسرم بارانی از آئینه ریخت بند تسبیحم برایش دانه شد مسجد قلبم کبوترخانه شد آیه ای آورده سنگین و ثـقیل زیر این آیه تلف شد جبرئیل آیه ای از حضرت قدوس خم شیعیان ، الیوم اکملت لکم .... آیه ای آورد و خود پرواز کرد باب عشق و عاشقی را باز کرد آیه اش ظرفیت سی جزء بود وه که هم اعجاز و هم ایجاز کرد می شود با گفتن یک واژه اش یک صد و ده مرتبه اعجاز کرد می شود با خواندنش جبریل شد سینه ی هفت آسمان را باز کرد گفت باید از همین ساعت به بعد روز را با یا علی آغاز کرد گفت و گفت و گفت از حمد خدا با عبارات و اشاراتی رسا .... گفت حمد آن که باران آفرید از کویر و ابرها نان آفرید استجابت را شبیه آب کرد آه را از پشت طوفان آفرید شیعه ی خورشید ، یعنی ذره را آفرید اما فراوان آفرید از نکاح اسم رحمن و رحیم طفل اقیانوس امکان آفرید بعد از آن که شانه ای بر باد داد حال دریا را پریشان آفرید خود نمایی کرد بر جن و ملک حیدری از جنس انسان آفرید .... سایه را دنباله ی خورشید کرد نور را بر ذره ها تأکید کرد گفت زین پس هر کسی دارد نیاز  سوی حیدر پهن سازد جانماز هر که را من قبله بودم تا به حال کعبه اش باشد علی ، تم المقال ابن که دستم منبر دستش شده این که جبرائیل هم مستش شده روی این آئینه حق تابیده است عکس تجریدی خود را دیده است حرف حق را می زند آئینه وش با لب شمشیر تیز و مخلصش دستهایش بوی خیبر میدهد خستگی را از همه پر میدهد منبری از خطبه های ناب خواند در غدیر اسم علی را آب خواند السلام ای آب دریای صمد ای زلال قل هو الله احد ای که میگردی شبیه انبیا بر هدایت کردن قومت، بیا ای رسول مردم آئینه ها بعثت غارت، حرای سینه ها ای به بالای جهاز اشتران شأن تو بالاست در بالا بمان از تو می ریزد صفات کبریا ذات تو ممسوس ذات کبریا نردبان وصف تو بی انتها پله ی این نردبان سوی خدا چون تکلم میکنی موسائی ام تا که خلقم میکنی عیسا ئی ام جفت دردم، کشتی نوحت کجاست؟ جسم سردم، گرمی روحت کجاست؟ ای مسیح دردهای لاعلاج ما همه دردیم ، ظرف احتیاج ما همه زخم یتیم کوچکیم کن مدارا با همه ، ما کودکیم ما نسیم ذکر تقدیس توائیم حاجیان فصل تندیس توأئیم کوچه را میگردی و طی میکنی کوزه را ظرفیت می میکنی روی دوشت کیسه ی خرما و نان میروی در کوچه ها دامن کشان کیسه نه دل میبری بر روی دوش شیعه هستم شیعه ی خرما فروش ای سفیدی ای کبودی ای بنفش ای به چشم پای سلمان ، جای کفش ای به هر گام تو صدها التماس کیسه بر دوش سحر ای ناشناس ما همه مدیون شمشیر توئیم تشته ی نان جو و شیر توئیم بیعت گیجیم ما را راه بر با خودت تا اشتهای چاه بر #شیخ_رضا_جعفری #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

#مولانا_امیرالمومنین_علی_علیه_السلام #عید_غدیر #ترجیع_بند دوشین به شرابخانه اندر رفتم بزنم می مقرر با پیر مغان مجال صحبت گردید برای من میسر بر دست به لاله دادمش بوس بر پای به ناله سودمش سر گفتم ز تو بنده را سؤالیست ای خواجه ی راد بنده پرور گویند که چون ز گرد نعلین زینت ده عرش شد پیمبر بشنید و بدید اندر آنجا دست علی و کلام حیدر الله در آن میان کجا بود گر بود علی به پرده اندر؟ گفت از پی حل این معما کافی نبود هزار دفتر لیکن کنمت ز بیتی آگاه زین سّر نهفته ی مستّر در حالت مستی اندر این باب میخواند موافق قلندر در مذهب عارفان آگاه الله علی ، علی است الله رفتم به طواف کعبه شاید بر دوست کسیام ره نماید دیدم به طواف خانه رندی این طرفه کلام میسراید کاین مولد حیدر است و آن را کز خلق طواف و سجده باید گفتم که بدین کلام شرحی برگو که دل از گمان برآید من آمده ام به دفع حیرت حرف تو به حیرتم فزاید این خانه ی حق بود در اینجا هر بنده خدای را ستاید مخصوص علیاش گر بدانی در مذهب مسلمین نشاید گفتا دگر این سخن نگویی زی وحدت اگر دلت گراید گفتم که ز وحدتم سخن گوی تا عقده ز کار من گشاید خندید و به پاسخ من آورد این بیت که زنگ دل زداید در مذهب عارفان آگاه الله علی ، علی است الله گفتم به نصیری ؛ ای زمستی از اوج گرفته جا به پستی غالی به علی شدی و غافل از صانع کارگاه هستی چون شد که ز مغز تو برون رفت کیفیت بادهی الستی؟ در روز الست ربّ خود را گفتی تو بلی و عهد بستی امروز چه شد به دیگری دل بربستی و عهد را شکستی؟ گفتا مستیز با زبردست در حالت عجز و زیردستی پر طعنه مزن به من ، که چون من کس مینکند خداپرستی قائل به خداپرستی من گردی چو من ار ز خویش رستی گفتم ز خدا سخن چه گویی؟ آخر تو رهین حیدر استی آشف ز گفته ی من و کرد این بیت بیان به شور و مستی در مذهب عارفان آگاه الله علی ، علی است الله گفتم به یکی ز اهل عرفان کی مشکل خلق از تو آسان با آن همه شور و شوق دیدار تسکین ز چه یافت پور عمران؟ زان ارنی و لن ترانی آخر برگو به کجا کشید پایان؟ محروم شد از سؤال یا دید دیدار خدای حی سبحان؟ گفتا که بجز به جذبهی حق موسی ارنی نکرد عنوان آموخت چو حق طلب به سائل بر او نکند چگونه احسان؟ گفتم که به بنده در دو عالم ممکن نشود لقای یزدان موسیش چگونه دید؟ گفتا: گردید علی بر او نمایان گفتم که من از خدای گویم گویی تو از آن ولی ذوشان؟! گفتا نشنیدای مگر تو این بیت که مرده را دهد جان در مذهب عارفان آگاه الله علی ، علی است الله گفتم به محققی که از خاک چون کرد مسیح جا بر افلاک رفت آن گل باغ حق چگونه بیرون ز میان خار و خاشاک؟ گفت از پی قتل او مصمم گشتند چو آن گروه بیباک او برد سه ره ز ایلیا نام پس جا به فلک گرفت چالاک گفتم نشناسم ایلیا را گفتا که وصی شاه لولاک گفتم که مسیح باید آندم یاری طلبد ز ایزد پاک بر غیر پناه بردن او دور است ز رأی اهل ادراک گفت آنکه به حق دلیل خلق است بر غیر پناه برد؟! حاشاک گفتم که تو گفتی از علی جست امداد و بر آسمان شد از خاک! گفتا ز صغیر بشنو این نقل تا جان و دلت شود طربناک در مذهب عارفان آگاه الله علی ، علی است الله #صغیر_اصفهانی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

#مولانا_امیرالمومنین_علی_علیه_السلام #عید_غدیر #ترکیب_بند عرش برین شاهدِ شأن رفیع علی است ارض و سما گوشه ی ملک وسیع علی است یاد گرفتم من از محضر ابن الجواد عبد و مطیع خداست، هر که مطیع علی است چشم بصیر علی، چشم بصیر خداست گوش سمیع خدا، گوش سمیع علی است هیچ زمانی زره بر کمر خود نبست راوی این ماجرا، تیغ سریع علی است رهبر هر مکتبی عزت آن مکتب است سینه سپر کن بگو، عزت شیعه علی است منکر او تا ابد مُلحد و سردرگم است شاهد این حرف ها، عید غدیر خم است * حضرت ختمی مآب، دست علی را گرفت ولوله ای در میانِ همگان پا گرفت بعد به امر خدا، پیش نگاه همه دست علی را خودش یک تنه بالا گرفت با همه ی قوتش، خطبه ای از عشق خواند از نفس و خطبه اش مکتب حق پا گرفت گفت علی بعد من، رهبر این امت است در دل هر شیعه ای حب علی جا گرفت امر مهمی است که، ختم رسل یک به یک از همه ی جمعیت، بیعت و امضا گرفت باید از این ماجرا گفت به هر بی خبر باید از این راه گفت بیشتر و بیشتر * ریخت به هم نهضتش جهل فراگیر را کرد عیان صولتش کفر اساطیر را غیر علی هیچ کس حضرت فاروق نیست خطبه به خطبه شکست پایه ی تزویر را تیر ندانست او مست خدا بود و بس برد ز هوش و حواس، معرفتش تیر را وای از آن لحظه که در وسط کارزار سر بدهد مرتضی نعره ی تکبیر را غرق به خون در اُحد، پای نبی ایستاد در کف خود می فشرد، قبضه ی شمشیر را فوق ایادیِ خلق هست یَدُالله اوست نیست حریفش کسی، چون أسَدُ الله اوست * باده به کف حیدر است، حق علی و هو علی عِرض و شرف حیدر است، حق علی و هو علی فاتح خیبر علی است، جلوه ی داور علی است شاه نجف حیدر است، حق علی و هو علی چون دم پیکار شد، خیبر و بدر و اُحد اول صف حیدر است، حق علی و هو علی این سر میدان علی است، آخر میدان علی است چهار طرف حیدر است، حق علی و هو علی سوره ی توحید حق، خالق خورشید حق دُر صدف حیدر است، حق علی و هو علی کیست پس از مصطفی لایق این منزلت جایگزین نبی، شد علی از هر جهت * راه نجات خدا، سلسله ی موی اوست حلقه ی وصل دعا، حلقه ی گیسوی اوست پور ابیطالب است، سجده بر او واجب است قبله ی اهل یقین، در دو جهان روی اوست مرده به پا می شود، شمس عقب می رود کل جهان واله از یک خم ابروی اوست مدح علی را بس است، این که میان زنان حضرت خیرالنساء، همدم و بانوی اوست جوشن حیدر فقط، نفس بتول است و بس ذکر لب فاطمه، قدرت بازوی اوست او که خودش پایه ی اصلی اسلام بود همدم هر سائل و مونس ایتام بود * یثرب احمد چه شد این همه خاموش شد؟! بیت ولی خدا از چه سیه پوش شد؟ جهل سقیفه گرفت جای اولوالامر را بیعت روز غدیر، زود فراموش شد یک نفر این جا فقط پای علی سوخته همدم این عاشقی، نقشِ به بازوش شد آه از این فاجعه، زیر در خانه اش در وسط شعله ها فاطمه بیهوش شد سوخت و پیروز شد، در دل تاریخ ها تا به ابد عزت فاطمه منقوش شد صبر کنید اهل دل، می رسد آقایمان منتقم فاطمه، حضرت صاحب زمان #محمد_جواد_شیرازی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

#مولانا_امیرالمومنین_علی_علیه_السلام #عید_غدیر #مسمط بر وزن #رباعی سر چیست اگر در آستان بگذارد باید که به پای عشق جان بگذارد مجنونِ علی همین همان بگذارد از هرچه که هست بیش از آن بگذارد این بیت به روی دیدگان بگذارد: "هرکس که علی علی علی می‌گوید پا بر سرِ دوشِ آسمان بگذارد" در مصحف خویش حَیِ سرمد فرمود در عیدِ غدیرِ خم محمد فرمود یک روز دو روز نَه که ممتد فرمود فرمود به اصحاب و مجدد فرمود باید که شبیه آلِ احمد فرمود   مولاست علی و با علی حق میخواست منت به سر هر دو جهان بگذارد شد منبرشان از همه جا بالاتر بر دستِ نبی دست خدا بالاتر گویید : علی... یکصدا... بالاتر تکبیر بگویید شما ....بالاتر آنقدر خدا دست علی بالابرد تا دست به دست این جوان بگذارد این تیغ بنازم که دو سر می‌ریزد می‌چرخد و باز کُرک و پر می‌ریزد با جوهر خویش هِی جگر می‌ریزد از جمع سپاه بیشتر می‌ریزد از هر نفرش دوتا نفر می‌ریزد صد بار سپاه را بهم می‌دوزد یک تیر اگر که در کمان بگذارد از در بگرفت و گفت خود : یاحیدر تا کَند تمامِ قلعه از جا حیدر گفتند همه وقتِ تماشا : حیدر لاحول ولا قوه الا حیدر تا گفت خداوندِ تعالی حیدر هرگز نرسد به تار و مارت هرچند از جان ملک الموت توان بگذارد این غُلغله چیست در مصاف اُفتاده دشتی سپر و تیغ و قلاف اُفتاده سرها به روی قله‌ی قاف اُفتاده این همهمه در وقتِ طواف اُفتاده بر سینه‌ی کعبه گر شکاف اُفتاده تا منکر مرتضی طَوافش بکند حق خواست که بر کعبه نشان بگذارد از عشق تو شُکر باده را فهمیدیم دلداده‌ی بی اراده را فهمیدیم اجر دو قدم پیاده را فهمیدیم ما از نجفِ تو جاده را فهمیدیم معنیِ حلال زاده را فهمیدیم فرمود حسین تو : فقط می‌خواهد تا نام علی به کودکان بگذارد بر سیره‌ی مرتضی به جان پابندیم سربندِ علی و فاطمه می‌بندیم ما بر گُل روی مرگ هم می‌خندیم ما گورِ حرامزاده‌ها را کندیم گفتیم و جهان از این سخن آکندیم یک روز رسد که ذوالفقارش را حق بر دامنِ صاحب الزمان بگذارد آیینه شدیم زیر بارانِ نجف خاکیم ولی اسیرِ طوفان نجف ما دُر شده‌ایم در بیابانِ نجف دستیم همه دست به دامانِ نجف تا نعره زنیم پیشِ ایوان نجف "هرکس به ولایت علی شک دارد بامادرخویش درمیان بگذارد" #حسن_لطفی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

ای فاطمه را شمیم!کی می‌آیی؟ جان‌بخش‌تر از نسیم! کی می‌آیی؟ "یَابنَ الشُّهُبِ الثاقِبَه" کی می‌تابی؟ "یَابنَ النَّبَإِ العظیم" کی می‌آیی؟ #محمدجوادغفورزاده #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

از خدا خواسته ام تاکه به دستت برسد نامه هایی که نوشتم به تو از درد فراق #محمد_حبیب_زاده #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

می نویسم که شب تار سحر می گردد یک نفر مانده از این قوم که بر می گردد #سیدحمیدرضا_برقعی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

مرده‌ام، عیسی‌دمی خواهم، که یابم زندگی همره باد صبا بفرست بوی خویش را #هلالی_جغتایی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem