امام صادق علیه السلام: ما اجْتَمَعَ فِي مَجْلِسٍ قَوْمٌ لَمْ يَذْكُرُوا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ يَذْكُرُونَا إِلَّا كَانَ ذَلِكَ الْمَجْلِسُ حَسْرَةً عَلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَة هیچ گروهی در مجلسی جمع نمی‌شوند که خداوند عز ّو جلّ و ما [اهل بیت] را یاد نکنند، مگر آنکه آن مجلس روز قیامت مایۀ حسرتشان خواهد بود (کافی ج۲، ص۴۹۶) @sooyesama

از عارفی پرسیدند: این حُسن شهرت از کجا آوردی؟ گفت: شبی مادر از من آب خواست، دقایقے طول کشید تا آب آوردم، وقتے به کنارش رفتم، خواب، مادر را ربوده بود. دلم نیامد که بیدارش کنم، به کنارش نشستم تا پگاه. مادر چشمان خویش باز کرد و وقتے کاسه آب را در دستان من دید، به ماجرا پی برد و گفت: «فرزندم، امیدوارم که نامت عالم‌گیر شود» @sooyesama

لو اعلمُ احداً یفهم اسرار الاسفار لشددتُ الیه الرحال للتلمذه علیه و ان کان فی اقصی الدیار اگر کسی را بشناسم که اسرار کتاب اسفار را می‌فهمد، بار سفر به سوی او می‌بندم تا نزد او شاگردی کنم، گرچه در دورترین سرزمین‌ها باشد. #علامه_محمدحسین_اصفهانی (مشهور به کمپانی) به نقل از علامه مظفر، مقدمه اسفار، ص۶ #جایگاه_کتاب_اسفار @sooyesama

هنگامی‌که شبِ دنیا بر ابراهیمِ دلت سایه افکند، قلب تو نیز چون ابراهیم (ع) در پی هر نوری خواهد رفت. در وادی ظلمت، هر ستاره‌ای جذاب است. پس می‌روی تا نور را ملاقات کنی. اما هر ستاره‌ای به زودی افول خواهد کرد و تو را در تاریکی شب، رها خواهد نمود. تا اینکه ماه را می‌بینی، و می‌پنداری ماه، نور پایداری خواهد داشت. اما پاسی از شب نمی‌گذرد که ماه نیز غروب می‌کند و برگ دیگری بر ناکامی‌های تو می‌افزاید. در همین افکار، روز فرا می‌رسد و خورشید، جهان را پر نور می‌نماید. و تو باز می‌پنداری که گمشده خویش را یافته‌ای و به نور مطلق رسیده‌ای؛ زیرا خورشید هم نور بیشتری دارد و هم زمان بیشتری پایدار است. درست، هنگامی‌که مست از ملاقات خورشیدی و شوق او را در سینه می‌پروری، او هم غروب می‌کند تا شکست دیگری بر شکست‌های وجودت بی‌افزاید. حالا بریده‌ای؛ از همه چیز و همه کس. اکنون می‌دانی که هیچ چیزی در این دار فانی، باقی نیست. هر کسی روزی غروب می‌کند و تو را در تاریکی خویش رها می‌سازد. پس پشت می‌کنی به همه رفتنی‌ها، غروب‌ها و افول‌ها. به غروب‌ها که پشت کردی، طلوع را خواهی یافت. طلوع بی‌پایانی که هرگز مرگی ندارد. نور مطلقی که زوال نخواهد یافت. آن‌گاه ابراهیمِ قلبت می‌گوید: به غروب کنندگان میلی ندارم و روی به نوری می‌کنم که آسمان و زمین را شِکُفت و شریکی برایش نخواهم دید. #ر_س #رو_به_نور (برداشتی آزاد از آیات ۷۹-۷۶ سوره انعام) @sooyesama

در مراقبه به دنبال نتیجه‌ها نباش. به دنبال تکرار تجرب‌های پیشین نیز مباش. در مراقبه تنها مراقبه کن. خود را به او بسپار و تسلیم باش. تسلیم تنها دری است که به خدا گشوده می‌شود. تخلیه و خلوت، تنها قایقی است که به سوی او روان می‌گردد. #آداب_مراقبه (ارسالی از اعضا) @sooyesama

ای جملهٔ بی‌کسان عالم را کس یک جو کرمت تمام عالم را بس من بی‌کسم و تو بی‌کسان را یاری یا رب تو به فریاد من بی‌کس رس #خواجه_ابوسعید_ابوالخیر @sooyesama

پیر ما گفت به پیمانۀ خمخانۀ هو ننهی دست اگر تا ندهی پیمانی... سخن آن بود که استاد گران‌مایه بگفت: حَسَنا در پی هر چیز روانی، آنی #علامه_حسن‌زاده @sooyesama

عبادات برای ادراک عبودیت و یقین به بندگی است. عبادات تمرین بندگی هستند و آدم با این تمرین‌ها، آرام آرام، حقیقت فقر و بندگی خود را می‌یابد، تا به توحید برسد. انسان در ابتدا عبادت را از سر تکلیف و با سختی انجام می‌دهد؛ زیرا عبودیت خود را باور نکرده است. کسی‌که خود را عبد نمی‌داند عبادت برایش سخت و مکروه است. اما تکرار عبادات، از روی توجه و آگاهی، به شهود عبودیت و یقین به آن می‌انجامد. پس از این یقین، انجام عبادات آسان و شیرین است؛ چراکه اقتضای وجودی آدمی است؛ «واعبد ربک حتی یأتیک الیقین» (حجر: ۹۹). برخی جهله صوفیه می‌پندارند که اگر به یقین رسیدند، عبادات برداشته می‌شود. این‌ها توجه ندارند که متعلَّق یقین در آیه شریفه، خودِ عبودیت است. بنابراین تحصیل یقین سبب رفع عبادات نیست، بل‌که سبب تشدید و عشق به عبادت است. نوعی مورچه هست که یک شب در سال، بال در می‌آورد. آن‌گاه می‌پندارد که از عقاب و شاهین برتر و بلندپروازتر شده است. برخی انسان‌ها نیز بر اثر کثرت عبادات ظاهری و غفلت از حقیقت عبادت، دچار غرور می‌شوند و چنین پندارهایی پیدا می‌کنند. #استاد_محمود_امامی (با تصرف و تلخیص) #عبادت #عبودیت @sooyesama

همه مقاطع زندگی انسانهای کامل، الهی و قابل زیارت است. اما برخی مقاطع گنجایش بیشتری برای ظهور توحید داشته است. اکنون حضرت سیدالشهدا ع را در سه مقطع مورد توجه قرار دهید: روز عرفه، روز عاشورا و روز اربعین. در عرفه، حضرتْ یک تقاضای توحیدی والایی را مطرح می‌نماید و در فقرات دعای عرفه به نمایش می‌گذارد. این فعلا دعا و درخواست است. اما دعایی برخواسته از جان مبارک حضرت، که اقتضای وجودی اوست. در عاشورا این دعا استجابت می‌شود و حوادثی پیش می‌آید که حضرت سیدالشهدا ع را به اوج تجلی توحیدی می‌رساند. در اینجا، آنچه پیشتر دعا بود، ظهور نموده و حضرت مظهر آن واقع شده است. در اربعین این تجلی توحیدی به مقام ختمیت می‌رسد؛ زیرا پس از عاشورا حوادث و بلایای تلخ‌تری رخ داد که همان اسارت آل الله بود. و سر مبارک حضرت که همراه این قافله بود، ناظر این قضایا بود. لذا این ابتلائات جدید، یک تجلیات عمیق‌تری می‌آورد که همان ختم تجلی توحیدی است. لذا زیارت ایشان در روز اربعین اهمیت ویژه‌ای دارد و از نشانه‌های مومن شناخته می‌شود. چراکه یوم اربعین روزی است که اوج توحید در حضرت نمودار شده است. لذا زیارت حضرت در این حال، آثار ویژه‌ای خواهد داشت. اینکه بیش از بیست میلیون نفر در چنین روزی، جذب این ساحت مقدس می‌شوند بخاطر همین ختم در تجلی است که دل‌ها را شیدا نموده است. #استاد_محمود_امامی #دعای_روز_عرفه #زیارت_روز_عاشورا #زیارت_روز_اربعین @sooyesama

امام صادق ع: إنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع عِنْدَ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَنْظُرُ إِلَى مَوْضِعِ مُعَسْکَرِهِ وَ مَنْ حَلَّهُ مِنَ الشُّهَدَاءِ مَعَهُ وَ یَنْظُرُ إِلَى زُوَّارِهِ. همانا حسین بن علی (ع) نزد پروردگارش، نگاه می‌کند به جایگاه اردوگاهش و محلی که شهدا با او قرار دارند و به زائرانش نیز نظر می‌اندازد. (وسائل الشیعه، ج۱۴، ص۴۲۳) @sooyesama

#لبیک_یا_حسین @sooyesama

محمد بن ابراهیم شیرازی از بزرگترین فلاسفه الهی و موسس قواعد الهیه و مجدد حکمت مابعدالطبیعه است. او اول کسی است که مبدا و معاد را بر یک اصل بزرگ خلل ناپذیر بنا نهاد و اثبات معاد جسمانی با برهان عقلی کرد و خلل‌های شیخ الرئیس را در علم الهی روشن کرد و شریعت مطهره و حکمت الهیه را با هم ائتلاف داد. ما با بررسی کامل دیدیم هر کس درباره او چیزی گفته از قصور خود و نرسیدن به مطالب بلند پایه اوست. #امام_خمینی (کشف الاسرار، ص۳۶) #جایگاه_صدرالمتالهین @sooyesama