راوى می‌گوید: زينب، دختر علی را [در ورودی شهر کوفه] ديدم... به مردم اشاره كرد كه ساكت شويد، پس نَفَس‏ها برگشت و زنگ [مركب‏ها] از كار افتاد. سكوت ناگهانى مردم و خاموش شدن صداى زنگ‏‌ها، با اشاره‏ حضرتش كه: «أَنِ اسْكُتُوا»، جز تصرّف ولايى حضرت زينب، چه می‌تواند باشد، واگر شخصيّتى مثل حضرت زينب (عليها السّلام) به آثار «حديث قرب نوافل» كه می‌فرمايد: «وَ لِسانَهُ الّذى يَنْطِقُ بِه» نرسيده باشد، ديگر چه كسى غير از معصوم می‌تواند برسد! شروع خطبه با جمله‏ «أَلْحَمْدُ لله...» بعد از آن همه گرفتارى، تنها لفظِ بدون معنا نيست؛ بلكه اظهار «مافى الضّمير» است... وقتى اين كلام به تنهايى استعمال شود، مراد توحيد خالص، در فعل و صفت و اسم و ذات است. يعنى شخصِ عارف، با اين كلام، ستايش را در تمام امور (فعل و صفت و اسم و ذات) مخصوص حقّ سبحانه قرار می‌دهد، و خلاصه، همه چيزها و كمالات را به او، و از او، و به سوى او مشاهده می‌كند، خواه امور به سود وى؛ و يا به‌ظاهر به ضررش باشد. به اين ترتيب، در آرامش كامل است؛ اگرچه به‌ظاهر و به اقتضاى عالم بشرى و يا وظيفه، كلامى از او صادر شود، و يا اظهار ناراحتى كند. #آیة‌الله_سعادت‌پرور (کتاب فروغ شهادت) #مقام_حضرت_زینب #قرب_نافله #حمد_مطلق @sooyesama

#شهید_آوینی #کربلا #شدن @sooyesama

#امام_حسین #قیام_درونی @sooyesama

امام باقر (ع) فرمود: حسین بن علی از کربلا به محمدبن حنفیه چنین نوشت: «بسم الله الرحمن الرحیم. مِن الحسین بن علی إلی محمد بن علی و مَن قِبَله مِن بنی‌هاشم: امّا بعدُ فکأنَّ الدنیا لم تکنْ و کأنَّ الآخرةَ لم تزلْ، والسلام». به‌نام خداوند مهرگستر مِهروَرز. از حسين بن علی به محمد بن علی [حنفیه] و ديگرِ بنی‌هاشم در نزد وی: اما بعد، گویا که دنيا هرگز تحقق نیافته و آخرت هميشگی بوده است، بدرود. (كامل الزيارات، ص۷۵) @sooyesama

شب عاشورا، برخی افراد به جهت ترس و تردید، حسین (ع) را تنها گذاشتند‌. اما برخی که شیدای این حقیقت زیبا بودند، ایستادگی کردند. پس زهیر گفت: اگر هزار بار در راه تو کشته شویم باز هم فدایی تو خواهیم بود. آنگاه امام حسین (ع)، به یاران صدیق خود فرمود: «فان کنتم قد وطنتم انفسکم علي ما وطنت نفسي عليه، فاعلموا أن الله انما يهب المنازل الشريفة لعباده لصبرهم باحتمال المکاره... و اعلموا ان الدنيا حلوها و مرها حلم، و الانتباه في الاخرة...» «اگر جان‌های خود را در جایگاهی که من در آن وطن گزیده‌ام، متوطن کرده‌اید پس بدانید که خداوند منازل شریف را بواسطه تحمل سختی‌ها به بندگانش می‌دهد... و بدانید که تلخ و شیرین دنیا، خوابی است، که بیداری از آن در جهان دیگر روی می‌دهد...» (بحارالانوار، ج۱۱، ص۱۴۹) @sooyesama

#زیارت_خون_خدا (جلسه نهم؛ زیارت اندیشه) https://eitaa.com/aqlemonavar

دين را از شيطان آن فتنه نيست که از دو کس: عالِمِ حريص بر دنيا و زاهدِ برهنه از عِلم. #ابوالحسن_خرقانی (تذکره الاولیاء) @sooyesama

امام صادق علیه السلام: إنَّ السُّجُودَ عَلَى تُرْبَةِ أَبِي‌عَبْدِاللَّهِ علیه السلام يَخْرِقُ الْحُجُبَ السَّبْع سجده بر تربت اباعبدالله علیه السلام، حجاب‌های هفتگانه را می‌شکافد. (وسائل الشیعة، ج۵، ص۳۳۶) .................. به معنای «سجده» و «تربت» توجه نمایید @sooyesama

گاهی غصه‌ها چه شیرین است حتی غم، گاهی چقدر دلنشین است برای بذری که اسیر پنجه خاک است، گاهی قطره آبی، سیلی خروشان برای رویش حیاتی دوباره است براستی گاهی قطره اشکی دریای آتشی را فرو نشاند @sooyesama

#استاد_سیدمحمدصادق_حسینی_طهرانی #کتاب_صوتی (باده توحید در کربلای عشق) قسمت اول: صفحه ۴۳ (مقدمه) @sooyesama @Nooremojarrad

#کویتی‌پور #عاشورا @sooyesama

اسم اعظم برگشتش به خود انسان است. انسان اگر انسان بشود، نفسش به کمال برسد، قوّتش به فعلیّت منتهی بشود، اسمی بزرگ‌تر از او نیست. حقیقتش این است که اسم اعظم حق، جناب انسان است. این اسم وجودی، اسم عینی و تکوینی است؛ یعنی موجودات خارجی. حرف لفظ نه... لفظِ مثلاً رحمان و رحیم نه، آن سِرَّش آن معنایش. البته لفظ حاکی از معناست، لفظ شاهد است، لفظ قِشر است. یک مرحلۀ نازل و نمودار و سایۀ اصل است. لفظ مثل این است که مرغ در هوا پرواز می‌کند ما شَبَح او را روی زمین می‌بینیم. این شبح روی زمین لفظ است، آنی که اصل است آن مرغی است که حیات دارد، آن مرغی است که در طیران است، آن مرغی است که در حد وجودیش ادراک و شعور دارد، و عمده آن مرغ است نه این سایه که لفظ است. و اگر انسان خودش را به معنا برساند واقعیت را دریابد خویشتن را بشناسد، و به نهال وجودش  آسیب نرسد، اگر آب حیات به او برسد آن بزرگ‌ترین اسم الهی خواهد بود. #علامه_حسن‌زاده_آملی #آدم #اسم_اعظم @sooyesama