#شگفتی‌های_آفرینش آبزیان شیشه‌ای در ژرفای اقیانوس @sooyesama

گوش‌هایم را بگشا و در قلب من نجوا کن که نجاتم خواهی داد. آوایت را به گوش خواهم گرفت و برای در آغوش فشردنت شتاب خواهم کرد. سیمای خویش از من پنهان مدار؛ زیرا برای دیدار آن، مرگ را با خشنودی پذیرا خواهم شد؛ چه محروم ماندن از دیدار آن چهره، به‌واقع، خود مرگ است. جان من، چون خانه‌ای است که به‌سبب کوچکی، آمادهٔ ورود تو نیست. استدعا می‌کنم آن‌را وسعت بخشی. آن خانه، خرابه‌ای بیش نیست، تو از نو برسازش. چیزهایی در این خانه هست که تو از دیدنش خشنود نمی‌گردی. این‌را می‌دانم و پنهانش نمی‌کنم. اما چه کسی می‌تواند این خانه را از این چیزها بپیراید؟ #آگوستین_قدیس (آگوستین، اعترافات، ص۵۰_۵۱، دفتر پژوهش و نشر سهروردی) #نیایش @sooyesama

#شهید_ناصرالدین_باغانی #مراحل_عاشقی @sooyesama

#پیام_مناسبتی #غزه بمبی که عمل نکرد و هراسی که برجا ماند

امام صادق (ع): إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْعَبْدَ أَنْ يَطْلُبَ إِلَيْهِ فِي الْجُرْمِ الْعَظِيمِ وَ يُبْغِضُ الْعَبْدَ أَنْ يَسْتَخِفَّ بِالْجُرْمِ الْيَسِير خداوند بنده‌ای را که برای [ارتکاب] گناه بزرگ به او پناه می‌برد، دوست دارد. اما از بنده‌ای که گناه کوچک را ناچیز می‌شمارد، خشم می‌گیرد. (کلینی، الکافی، ج۲، ص۴۲۷) @sooyesama

هر مخلوقی در فصل شکوفایی‌اش، نیاز بیش‌تری به غذا دارد. لذا در بهار که فصل شکوفایی گیاهان است، نیاز به غذای نباتی افزایش می‌یابد. از این روی گیاهان به آب و نور و هرچه که غذایشان است، احتیاج بیش‌تری پیدا می‌کنند. در حالی‌که در پاییز و زمستان که فصل فسردگی و ایستایی گیاهان است، نیاز به غذا در آن‌ها کم‌تر است. آدمی نیز در فصل شکوفایی‌اش این‌گونه است. ما دو فصل شکوفایی آدمیت داریم: یکی رجب و شعبان و رمضان و دیگری ذی‌قعده و ذی‌حجه و محرم. آدم در این دو فصل شکوفایی نیازش به غذای حقیقی‌اش که توحید است، بیش‌تر است. چرا که زمینه رشد و شکوفایی آدمیتِ آدم در این ایام بیش‌تر است. لذا در این ایام دستورات بیش‌تری از سوی شریعت وارد شده، تا در این بستر آماده، آدمیت ما رشد بیش‌تری داشته باشد. #استاد_محمود_امامی #فصل_شکوفایی_آدمی @sooyesama

«ندای رجب ۱» قال رسول اللّه (ص): «إنَّ اللّهَ تَعالى نَصَبَ فِي السَّماءِ السّابِعَةِ مَلَكا يُقالُ لَهُ الدّاعي. فَإِذا دَخَلَ شَهرُ رَجَبٍ يُنادي ذلِكَ المَلَكُ كُلَّ لَيلَةٍ مِنهُ إلَى الصَّباحِ: طوبى لِلذّاكِرينَ! طوبى لِلطّائِعينَ! و يَقولُ اللّهُ تَعالى: أنا جَليسُ مَن جالَسَني، ومُطيعُ مَن أطاعَني، وغافِرُ مَنِ استَغفَرَني، الشَّهرُ شَهری، وَ العَبدُ عَبدي، وَ الرَّحمَةُ رَحمَتي، فَمَن دَعاني في هذَا الشَّهرِ أجَبتُهُ، و مَن سَأَلَني أعطَيتُهُ، و مَنِ استَهداني هَدَيتُهُ، و جَعَلتُ هذَا الشَّهرَ حَبلاً بَيني و بَينَ عِبادي؛ فَمَنِ اعتَصَمَ بِهِ وَصَلَ إلَيَ». پيامبر خدا (ص): «خداوند متعال، در آسمان هفتم، فرشته‌اى گماشته است كه به آن ، «داعى» مى‌گويند. چون ماه رجب فرا رسد، آن فرشته، هر شبِ آن ماه را تا صبح، ندا مى‌دهد: خوشا بر ذاكران، خوشا بر طاعت كنندگان! خداوند متعال مى‌فرمايد: من، همنشين كسى هستم كه با من همنشين باشد، و مطيع كسى هستم كه اطاعتم كند، و آمرزنده كسى هستم كه از من آمرزش بخواهد. ماه، ماه من است و بنده، بنده من و رحمت، رحمت من. هركه مرا در اين ماه بخوانَد پاسخش مى‌گويم و آنکه از من [چيزى] بخواهد، عطايش مى‌كنم و هركه از من هدايت جويد، راهنمايش باشم. اين ماه را رشته‌اى بين خودم و بندگانم قرار داده‌ام. هركس به اين ريسمان چنگ زند، به من مى‌رسد». (سید بن طاوس، إقبال الأعمال، ج۲، ص۶۲۸) #ملک_داعی #ندای_رجب۱ @sooyesama

🔰 امام باقر (ع): تَعَرَّض لِرِقَّةِ القَلبِ بِكَثرَةِ الذِّكرِ فِي الخَلَواتِ با یاد بسيار خدا در تنهايی‌ها، نازک‌دلی بجوى (تحف العقول، ص ۲۸۵) @sooyesama

امام هادی (ع): الْحِكْمَةُ لَا تَنْجَعُ فِي الطِّبَاعِ الْفَاسِدَةِ حکمت در سرشت‌های آلوده نمی‌نشیند (مجلسی، بحارالانوار، ج۷۵، ص۳۱۰) @sooyesama

در شب جمعه يازدهم رجب ۱۳۸۸ ه‍ ق مطابق با ۱۳۴۷/۷/۱۲ ه‍ ش، بر اثر مراقبت و حضور، التهاب و اضطراب شديدى داشتم؛ و با برنامه عملى جناب استاد علامه طباطبايى -رضوان الله عليه- روزگار مى‌گذراندم؛ تا قريب يك ساعت به اذان صبح كه به ذكر كلمه طيبه لا اله الا الله اشتغال داشتم، ديدم سرتاسر حقيقت و همه ذرات مملكت وجودم با من در اين ذكر شريف همراهند و سرگرم به گفتن لا اله الا الله اند. ناگهان به فضل الهى جذبه‌اى دست داد كه بسيار ابتهاج به من روى آورد؛ مثل اين كه تندبادى سخت وزيدن گيرد آن‌چنان صدايى پى در پى بدون هيچ مكث و تراخى بر من احاطه كرد، و سيرى سريع پيش آمد كه هزار بار از سرعت سير جت سريع السير در فضا فزونتر بود، و رنگ عالم را بدان گونه كه ديده‌ام از تعبير آن ناتوانم. عجب اينكه در آن اثناء گفتم: چه خوش است كه به دنيا برنگردم. وقتى اين معنى در دلم خطور كرده، به ياد عائله افتادم كه آنها سرپرست مى‌خواهند، باز گفتم: آنها خودشان صاحب دارند، به من چه. تا چيزى نگذشت كه از آن حال شيرين باز آمدم و خودم را در آنجا كه نشسته بودم ديدم. ان الله سبحانه فتّاح القلوب و منّاح الغيوب. از رویداد اين حالت گفته‌ام: از مردمِ ديو و دَد بریدن چه خوش است در گوشۀ خلوت آرميدن چه خوش است بى ديدنِ چشم و راه پيمودنِ پا سيرِ دو جهان كردن و ديدن چه خوش است #علامه_حسن‌زاده_آملی (انسان در عرف عرفان، ص۶۹) #ماه_رجب #عروج @sooyesama