نماز "شام غریبان" چو گریه آغازم به مویه‌هایِ غریبانه قِصه پردازم به یادِ یار و دیار آن چُنان بِگِریَم زار که از جهان رَه و رسمِ "سفر" براندازم من از دیارِ حبیبم نه از بِلاد غریب مُهَیمِنا به رفیقانِ خود رَسان بازم خدای را مددی ای رفیقِ رَه تا من به کویِ میکده دیگر عَلَم برافرازم... بجز صَبا و شِمالم نمی‌شناسد کَس عزیز من، که به جز باد نیست دَمسازم #حافظ @sooyesama

#زیارت_وارث #مهدی_سماواتی @sooyesama

پدرت در گودی قتل‌گاه، گونه بر خاک نهاد و سجده‌ای کرد که «لیس کمثله شیء». و تو که امتداد اویی، وارث این سجده بودی! یا سیدالساجدین @sooyesama

#علامه_حسن‌زاده_آملی #معنای_امام #شیعه_حقیقی @sooyesama

مبتدیان به اعمال مشغول باشند و از احوال محجوب. در اوسط، حافظ احوال باشند و از اعمال محجوب. و منتهیان، نه اعمال ایشان را از احوال محجوب تواند کرد و نه احوال ایشان را از اعمال. #ابوحفص_سهروردی (عوارف المعارف) #مراحل_سلوک                         @sooyesama

دریای مواج زندگی... این همه آن چیزی است که در برابر ماست. هراس غرق و هوس کشف، گامی به پیش و پایی به پس. غم از دست دادن، دوری، تنهایی و ادراک‌ناشدگی. دربرابر شادی تجربه‌های تازه، دستیابی به اهداف، دوستان هم‌دل و... . این‌ها موج‌هایی است که ما را بالا و پایین می‌برند. گاه موجی که بر آن سواریم ما را می‌فریبد که دریا چیزی جز این نیست. اما نباید ایستاد؛ زیرا موج‌ها، سلسله‌ای از رخ‌دادهای پیاپی‌اند که به نقطه ویژه‌ای می‌انجامند. برای رسیدن به پایان، باید راه را پیمود و رخ‌دادها را زیست؛ زیرا پایان، برآیند پیموده‌هاست. برای یافتن باید پیمود و برای پیمودن باید یافت. همه پایان را خواهیم یافت، اما آن‌گونه که راه را پیموده‌ایم. پایان، برای هریک از ما، راهی ویژه آماده کرده است. و تو ای دل عزیزم! این نکته ژرف را چه زود یافتی؟ چرا اینقدر زود پیر شدی؟ چه زود آهنگ رفتن کرده‌ای؟ از یافتن این نکته بیمار شده‌ای و تیماری نداری. به‌راستی چه کسی می‌تواند این درد عمیق کهنه را درمان کند؟ هیچ‌کس جز خود پایان. دوای رفتن، رسیدن است و داروی گذار، قرار. پس ای پایان عزیز! مرا در آغوش گیر و بیش از این به پیمودن محکومم مکن. بر در دروازه دل می‌نشینم و دست‌های تمنا را به آسمان آرزوها می‌گشایم، منتظر لحظه‌ای که باشکوه می‌آیی و رنج پیمودن را در آرامش رسیدن می‌شویی: ای لقای تو جواب هر سوال مشکل از تو حل شود، بی قیل و قال #ر_س #در_آغوش_پایان @sooyesama

گفته می‌شود شب عاشورا، برخی افراد به جهت ترس و تردید، سیدالشهدا (ع) را تنها گذاشتند‌. اما برخی که شیدای این حقیقت زیبا بودند، ایستادگی کردند. پس زهیر گفت: اگر هزار بار در راه تو کشته شویم باز فدایی تو خواهیم بود. آن‌گاه امام حسین (ع)، به یاران صدیق خود فرمود: «فان کنتم قد وطنتم انفسکم علی ما وطنت نفسی عليه، فاعلموا أن الله انما يهب المنازل الشريفة لعباده لصبرهم باحتمال المکاره... و اعلموا ان الدنيا حلوها و مرها حلم، و الانتباه في الاخرة...» «اگر جان‌های خود را در جایگاهی که من در آن وطن گزیده‌ام، متوطن کرده‌اید پس بدانید که خداوند منزل‌های شریف را به‌واسطه تحمل سختی‌ها به بندگانش می‌دهد... و بدانید که تلخ و شیرین دنیا خوابی است، که بیداری از آن در جهان دیگر روی می‌دهد...» (بحارالانوار، ج۱۱، ص۱۴۹) @sooyesama

گاهی می‌اندیشم: اگر شکوفه‌ها آگاهی داشتند چه می‌یافتند؟ آنها برای روییدن باید ساقه درخت را بشکافند و با سختی فراوان، خود را از لابلای آن شکاف، بیرون بریزند. این همه لطافت را از دل چوب سخت می‌گذرانند و تا به نمایش درآیند. رنج زیادی می‌کشند! درخت، که مادر آنهاست نیز آنها را می‌فشارد. این فشار هم تن را و هم دل را می‌شکند. اما گریزی نیست؛ روییدن کار دشواری است. اندکی پس از رویش، در تابستان، گلبرگ‌ها از پیکرشان قطع می‌شود و بر زمین می‌ریزد. آنها درد می‌کشند اما رشد می‌کنند. رشد می‌کنند و به میوه تبدیل می‌شوند. اما هنوز تلخ و ناپخته‌اند. پس خورشید با چهره‌ای برافروخته می‌تابد. می‌سوزند اما می‌رسند. شیرین می‌شوند و ارج می‌یابند. شکوفه‌ها، به‌رغم ظاهر زیبایی که دارند، رنج زیادی می‌برند. باید در آگاهی آنها فرو رفت تا رازهایشان را دریافت. درخت هستی، شکوفه‌های بی‌شماری دارد که تو، ای دل عزیزم، یکی از آنهایی. بردباری کن، سرانجام روزی شیرین خواهی شد. #ر_س #رنج #رویش @sooyesama

انا لله و انا الیه راجعون شهید اسماعیل هنیه، از پیروان طریقت قادریه بود. پدرش جزء مشایخ این سلسله و اسماعیل از کودکی تحت تعالیم معنوی او قرار داشت. شهادت در راه خدا، آخرین منزلی بود که هنیه پیمود. خدایش بیامرزد و با اهل بیت (ع) محشور نماید. @sooyesama

ای خدای بی‌نهایت جز تو کیست چون تویی بی‌حد و غایت، جز تو چیست... گم شدم در بحر حیرت ناگهان زین همه سرگشتگی بازم رهان... نفس من بگرفت سر تا پای من گر نگیری دست من ای وای من... یا ازین آلودگی پاکم بکن یا نه در خونم کش و خاکم بکن... مرده‌ای‌ام می‌روم بر روی خاک زنده گردان جانم، ای جان‌بخش پاک #عطار_نیشابوری (منطق‌الطیر) @sooyesama

مراقبات ماه صفر: ۱. هر روز ده بار دعای ذیل: یا شَدیدَ الْقُوى وَ یا شَدیدَ الْمِحالِ یا عَزیزُ یا عَزیزُ یا عَزیزُ ذَلَّتْ بِعَظَمَتِک جَمیعُ خَلْقِک فَاکفِنى شَرَّ خَلْقِک یا مُحْسِنُ یا مُجْمِلُ یا مُنْعِمُ یا مُفْضِلُ یا لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَک اِنّى کنْتُ مِنَ الظّالِمینَ فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیناهُ مِنَ الْغَمِّ وَکذلِک نُنْجِى الْمُؤْمِنینَ وَ صَلَّى اللّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ الطَّیبینَ الطّاهِرینَ. ۲. صدقه موکد منبع: مفاتیح‌الجنان #مراقبات_صفر @sooyesama

کوه‌ها مراقبه می‌کنند! و دریاها و درختان! جهان در خودکاوی عمیقی فرو رفته است، که پیش‌نیاز آفرینش این همه زیبایی و آراستگی است. دانشمندان گاه، گوشه‌ای از آن‌را درمی‌یابند و علمی جدید را پایه‌ریزی می‌کنند. اما این خودکاوی، پیوسته و بی‌کرانه است. خودکاوی برای یافتن، و رنج برای روییدن ضروری است. اما جهان، قرن‌های متمادی است که آرام، باوقار و بی‌صدا هردوی این‌ها را به‌دوش می‌کشد؛ خیلی پیش‌تر از آن‌که بشر باشد، یا آن‌که بیابد. #ر_س #نفس_کل #خودکاوی #رنج #رویش @sooyesama