سلام الله کاظم خانی | ۱۵ ▪️قبل از اسارت تمرین شهادت می کردیم ما قبل از اسارت، دنیایی برای خود داشتیم یکی از رفقای من چند هفته قبل از شهادتش روزی به خانه آمد در حالی که قاب عکسی در دستش بود بعد از سلام و احوالپرسی با حالت شوخی و خنده به مادرم گفت این عکس را برای این گرفته ام که وقتی شهید شدم آن را درون حجله ام بگذارید مادرم از این حرف خیلی ناراحت شد ولی او مادرم را دلداری داد و گفت شوخی کردم و وقتی به شهادت رسید همان عکس را درون حجله اش گذاشتیم. پیام رفیق شهیدمان این بود: حامی و پشتیبان ولایت فقیه و مدافع جمهوری اسلامی و مقید به انجام فرایض دینی باشید. قبل از اعزام به جبهه در حوزه علمیه حجره بودیم. به حقیر گفت : عبایم خیلی مناسب نیست، گفتم : عبای بنده تقدیم شماست، خیلی مسرور شد، لازم به ذکر است پارچه این عبا را حضرت آیت الله هاشمی به همه طلبه ها اهداء نموده بود، روزی قم رفته بودم دنبال یک خیاط خوبی بودم، که این پارچه را بدهم به خیاط، برایم عبا بدوزد.خیلی استفاده نکرده بودم، مشکی رنگ بود، در جبهه از آن عبا بهره گیری نموده بود، خوشا به حال آنان که با شهادت وضوی خون بگرفته، نماز عشق سرودند، خوشا به حال شهید سعید، حقا که سعید حق شدند. شهید بهمن بیگ زاده و پدر شهید امرالله بیگ زاده 🔻تبلیغات سلاح مهمی در جنگ است حضرت امام خمینی(ره) می فرماید: سلاح تبلیغات، برنده ترین سلاح هاست. بنده تبلیغات دینی را دوست داشتم و ضمن تحصیل در حوزوی در حوزه علمیه قائم(عج) چیذر تهران در طول هشت سال دفاع مقدس در حیطه تبلیغات فعالیت می نمودم سکونتم شهرستان آبیک بود. وقتی در حوزه برنامه درسی نداشتم ، جهت اعزام نیرو به جبهه های حق علیه باطل به تبلیغات حوزه مقاومت بسیج سپاه امام صادق(ع) حوزه آبیک مراجعه می کردم. این روند تبلیغی بنده از سال ۵۹ تا ۶۵ ادامه داشت در جایگاه خود تبیین خواهم نمود. 🔻چیزی شبیه به معجزه! روزی در تبلیغات سپاه یعنی در سال ۶۵ اماده جهت تبلیغ اعزام نیرو در روستاهای توابع شهر آبیک بودیم. ماشین های تبلیغات تویوتای سپاه، بلندگوها همراه با پرچم سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) جهت تبلیغ اعزام نیروهای بسیجی مهیاست. خیلی از راننده ها از شرکت ها ماموریت گرفته در سپاه فعالیت می نمودند. راننده ی مشتی و با صفایی را به من معرفی کردند با رفقا جهت تبلیغ به روستاهای مورد نظر حرکت کردیم. در حین حرکت، صفای دل ما نوار های صوتی حاج صادق آهنگران بود. آن دوران یک دوران حماسی و عاشقی بود. وی یک راننده ی محض نبود ،یک عارف شیدایی بود، فردی مخلص و مطیع ولایت بود، آن عزیز حاج امرالله بیگ زاده پدر شهید بهمن بیگ زاده بود. و در بعضی از روستاها جهت اعزام نیرو به جبهه های حق علیه باطل تبلیغاتی انجام داده بودیم . در حین تبلیغات یک چیزی شبیه به معجزه برایمان اتفاق افتاد، از مسیر اصلی نرفتیم، نزدیک غروب آفتاب بود گفتیم از جاده فرعی از دارالسرور به زیاران جهت تبلیغ حرکت نماییم مصمم شدیم که این روش، روش مطلوبی است زودتر به اهدافمان می رسیم .در حین رانندگی وقتی خواستیم مسیر را عوض نمائیم، کنار کانال آب طالقان به قزوین بودیم فرمان ماشین از کنترل خارج شد و نزدیک بود ماشین به کانال آب پرتاب شود ، با آن ضمیر ناخوداگاه، با صدای رسا این کلمه مقدس ((یا ابوالفضل العباس(ع) ادرکنی)) را فریاد زدیم در آن لحظه متوجه نشدیم که چگونه مسیر ماشین عوض شد.! 🔻تبلیغ دین، سنت الهی است و پشتیبانی خدا آنان را بس است خداوند متعال در سوره مبارک احزاب آیه 39 می فرماید: «الذین یبلغون رسالات الله و یخشونه و لا یخشون احدا الا الله و کفی بالله حسیبا» تبلیغ دین، سنت خداوند است و خداوند خود را وکیل آنها معرفی کند که تنها او برای آنها کافیست. آنان که به حق تبلیغ رسالت خدا به خلق کنند و از خدا می ترسند و از هیچ کس جز خدا نمی ترسند و خدا برای حساب و مراقبت کار خلق به تنهایی کفایت می کند. 🔻درخواست امام خمینی (ره) برای اعزام به جبهه‌ها یکی از انگیزه های قوی ما برای رفتن به جبهه ها لبیک گفتن به ندای ولی فقیه زمان بود، ایشان می فرمود: از همه جوانان غیور و اقشار برومند جمهوری اسلامی می خواهم که مثل همیشه به جبهه ها هجوم آورند و به سپاهیان حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بپیوندند و نفس های آخر عمر صدامیان را بگیرند که دست حق با شما است و چنانچه تا به امروز و در همه ی صحنه ها از امداد های غیبی و عنایات ویژه خود، شما را متنعم ساخته است بعد از این نیز یار و یاورتان خواهد بود و شما را تنها نخواهد گذاشت و ای کاش در کنار شما و در سنگر شما بودیم. آزاده اردوگاه تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #سلام_الله_کاظم_خانی

💐 احمد چلداوی | ۱۳۶ ▪️ هاشم به عراقی ها گفت مردونه میگم این مصری ربطی بما نداشت! وقتی ما را در آن زمین زراعی و نخلستان پیدا کردند یک کارگر مصری را آوردند که نگهبان همان نخلستانی بود که ما داخلش دستگیر شده بودیم. او متهم بود که به ما پناه داده و ما را مخفی کرده است. قایم شدن در یک گودال نیاز به کمک یک نفر دیگر در روی زمین داشت، اما ما این کار را بدون کمک کسی انجام داده بودیم. آنها نگهبان مصری را کتک می زدند و بازجویی می‌کردند. این بنده خدا از ترس خودش را خیس کرد. حالا دیگر هر از چند گاهی چشمانم را باز می‌کردم و زیر کتک آهی می‌کشیدم. از من پرسیدند: «این مصری با شما همکاری کرده؟» من گفتم: نه! اونو نمی شناسم. از هاشم هم همین سؤال را کردند. هاشم شجاعانه به عراقی ها گفت: فرار کردن از دست شما مردونگی زیادی می‌خواد پس من مردونه هم می‌گم؛ این بدبخت هیچ خبری از ما نداشت. 🔻هاشم مجددا سعی کرد فرار کند که موفق نشد! هاشم در همین فاصله اجازه گرفت که به دست شویی برود. او از همان جا هم می‌خواست فرار کند که متأسفانه باز هم موفق نشد و برگشت. 🔻بعثی ها باور کردند من در حال مرگ هستم مدتی که گذشت بعثی ها که خودشان را در بی رحمی خوب شناخته بودند، یقین شان شده بود من در حال مرگ هستم. البته شاید هم بودم خودم نمی دانستم. به همین خاطر یک آمبولانس آوردند تا من را به بیمارستان منتقل کند، البته با تعدادی نگهبان و تحت مراقبت‌های امنیتی. هنوز چیزی از شهر بلدروز دور نشده بودیم که آمبولانس وارد یک جاده خاکی شد و بعد از چند دقیقه به یک بیمارستان صحرایی رسیدیم، نگهبان ها با خشونت برانکارد را بلند کردند و از این که مجبور بودند به من سواری مجانی بدهند خیلی زورشان آمده بود. مدام فحش و ناسزا می‌دادند. زور هم داشت چون طبق قانون ارتش عراق آنها به خاطر فرار ما تنبیه شده بودند. پزشکیار نهیبشان زد: «این چه رفتاریه با یه اسیر مجروح می‌کنید؟ مگه نمی‌بینید حالش خرابه؟» سپس علائم حیاتی ام را بررسی کرد و بلافاصله یک سرم قندی نمکی به من وصل کرد. از رفتارش فهمیدم آن قدرها هم که خودم فکر می‌کنم حالم خوب نیست. مدتی گذشت تا کمی سرحال آمدم. شاید حوالی بعد از ظهر بود که من را به سمت ردهه السجن بیمارستان بعقوبه همان جایی که از آن فرار کرده بودیم برگرداندند. داخل آمبولانس نماز ظهر و عصر را خوابیده خواندم. 🔻بیمارستان نبود شکنجه خانه بود به بیمارستان بعقوبه رسیدیم. آمبولانس ایستاد و دو نفر سرباز با تمام وجود به استقبالم آمدند. جفت دستانم را با دستبند به تخت بستند. یکی از آنها نجم، همان نگهبان شب قبل ردهه بود. او را به شدت تنبیه کرده بودند و تنبیهات سخت تر و دادگاه نظامی هم در انتظارش بود. نجم هم حسابی از خجالت ما در آمد. او با تمام وجود با مشت، کابل و هر چه دستش می آمد به جانم افتاد، درست است ما فرار کردیم و او عصبانی بود اما او فراموش کرده بود انگار که اینجا بیمارستان است نه اتاق بازجویی بهرحال قانونی یا ارشدتری وجود نداشت که جلوی او را بگیرد و او هر کار دلش می خواست می کرد مثل همه سربازهای اردوگاه و من سعی می کردم کمتر عکس العمل نشان دهم تا بلکه منصرف شود و کمتر بزند. اما نجم بی رحم به شدت عصبانی بود. یک نگهبان دیگر هم به کمکش آمد. او شب قبل نگهبان نبود اما قبلاً با ما خوش رفتاری کرده بود، از این رفتارش خیلی پشیمان شده بود و می‌خواست تلافی کند. شدت شکنجه های این دومی خیلی بیشتر بود و انصافاً به قصد کشت می‌زد. روی تخت دراز به دراز افتاده بودم و امکان هیچ گونه عکس العملی نداشتم. در شکنجه های قبلی می توانستم دستانم را سپر سر و صورت کنم اما حالا دستانم را محکم به تخت بسته بودند و فقط می‌توانستم سرم را به چپ و راست بچرخانم. آزاده اردوگاه تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #احمد_چلداوی

🔻 فلسطین با این نوع مادرها هیچگاه از بین نخواهد رفت و آتش مبارزه تا آزادی کامل فلسطین همیشه شعله ور خواهد بود. مادری که در حال مهاجرت اجباری در حال تربیت فرزند خود با تفکر مقاومت است. با وجود این مادرها مقاومت همچنان مقاوم است . " جدت ۸۰ سال عمر کرد و دوبار مجبور شد مهاجرت کند . تو چند سالته ؟ ۸ سال تو الان یک بار مجبور به مهاجرت شدی ان شاالله به سرزمینمان برمی‌گردیم انشاالله ما پیروز هستیم خدا با ما هست و ما قوی هستیم ما به سرزمینمان باز خواهیم گشت و به هیچ وجه تسلیم نخواهیم شد و..

مرتضی رستی | ۱۱ ▪️با انتقال به اردوگاه شر حبیب کم شد در سلول‌های زندان الرشید بغداد، روزی از خیانت‌های حبیب یعنی از تحقیرها توهین‌ها و تنبیهاتی که به دست او صورت می‌گرفت خیلی ناراحت بودم بعد از نماز ( که نمازمان خودش در آن سلول‌ها شرحی دارد مثل تیمم بر‌ دیوارها و بخصوص تیمم ما مجروح ها بر روی زمین سیمانی کف گاها خونی و چرکی و نجس )‌ به خدا گفتم: خدایا ! ما اسیر عراقی ها شدیم یا ایرانی ها ؟ چه گناهی کرده‌ایم که یک هموطن باید بر ما مسلط باشد و اینقدر خودفروش و وطن فروش و خائن باشد؟ البته آلودگی سلولها و چرک و خون مجروحین و ظرف حلبی ادرار و وفور شپش و غیره هم که آزار خودش را داشت. 🔻خواب من درست درآمد! شب در خواب دیدم که چند تن از افسرهای عراقی وارد حیاط شده‌اند کاغذهایی در دست دارند همه را به ستون یک به خط کرده‌اند و اسامی ما را می نویسند و می‌گویند می‌خواهیم ببریمتون اردوگاه. اتفاقا صبح آمدن اسامی را نوشتند و دست‌های افراد سالم را بستند و در آهنی بزرگ باز شد و اتوبوس‌ها آماده گرفتند می‌رویم اردوگاه. انگار اتوبوس‌ هایشان مخصوص حمل زندانیان بود چون فقط راننده از شیشه جلو خودش به مقدار محدود به بیرون دید داشت. مامور عراقی، داخل اتوبوس ما تکرار می‌کرد که می‌رویم اردوگاه آنجا امکانات فراوان است، لباس می‌دهیم، حمام می‌روید، استراحت می‌کنید، صلیب سرخ می‌آید به خانواده‌ هایتان خبر می‌دهند! یکی از بچه‌ها که فکر کرد این مامور دلش برای ما سوخته گفت اگر می‌شود جایی نگه دارید که برویم دستشویی! او هم آمد با باتومی که دستش داشت چند تا محکم به سر و صورت او کوبید که تا لحظه رسیدن به اردوگاه از شدت درد سرش پایین بود و بی حال. اتوبوس جایی توقف کرد راننده در را باز کرد دو تا بعثی بالا آمدند و سه بار تکرار کرد: سرا باپین سرا پایین‌ سرا بایپن، کسی متوجه نشد! با کابل و میلگردی که در دست داشتند به سر چند نفر جلو زدن و به ما فهماندند یعنی سرهایتان را پایین بگیرید، نگاه نکنید. 🔻از اتوبوس پیاده شدیم اما کجا! ون مجاریح ؟ ( کو مجروح ها ؟) اول ما مجروح ها بلند شدیم و از اتوبوس پیاده شدیم، تا چشم کار می‌کرد سیم خاردار بود و راهرویی از حرام زاده‌ های بعثی که در دست هر کدام حربه‌ای بود برای زدن اسیر دست بسته . یکی میلگرد _یکی کابل _یکی چوب _یکی باتوم _یکی سیم خاردار _یکی سیم برق_ یکی کمربند_ یکی فانوسقه_ یکی نبشی_ یکی لوله. 🔻کشان کشان بیرون آورد! یکی از بچه ها زیر بغل مرا گرفته بود و بالاجبار باید از این راهرو رد می‌شدیم نفر اول چنان به کمرم کوبید که نفسم حبس شد و همچنین دوستی که زیر بغل مرا گرفته بود چندین ضربه خورد طوری که چند بار از دستش رها شدم فقط سرش را پایین گرفته بود و مرا می‌کشید، می دانست اگر مرا رها کند معلوم نیست زیر دست و پا چه بلایی سرم بیاد! کشان کشان ادامه داد راهرو تا محوطه ادامه داشت و اسیری که راهرو را تمام می‌کرد تازه به دست عده‌ای دیگر از بعثیون می‌افتاد. 🔻محوطه جهنم بود! وارد محوطه شدیم صحرای محشری بود. اسرا زیر دست و پای عراقی ها بودند با هرچه در دست داشتند می کوبیدند. برای هیچ کس راه فراری نبود حتی اگر کسی می خواست تندتر برود یا به دو برود، پشت پا می‌زدند تا به زمین بخورد و چند نفری بریزندروی سرش بزنند. اگر ماموری در دست چیزی نداشت با مشت و لگد و پوتین سر و صورت و دنده‌های اسیر صبور و مظلوم می‌کوبید. چه سر و صدایی بلند بود چه ناله‌ها و چه زجه هایی.فراموش نمی شود و حتی هنوز هم گاهی در خواب آن صحنه‌ها مثل بختک به جانمان می‌افتد یا اگر در ذهن مرور کنیم یا جلوی چشم مان آید زجر آور است. 🔻آب یخ برای شستشو بعد هم با آن سر و وضع خاک و خون مالی برای آمار به خطمان کردند. دستور دادند لباس‌هایی هم که از قبل بر تن داشتیم درآوریم بعد در آن سرمای آبان ماه تکریت توسط بعضی از اسرا با قوطی حلبی روغن، آبی به روی سرمان ریختند که مثلاً این خاک و خون‌ها شسته شود. به سوی آسایشگاه هدایتمان کردند آن هم با آن درب کوتاه که بایستی کاملا خم می‌شدی و معمولاً دو طرف این در دو بعثی می ایستادند با کابل یا میلگرد به کمر ‌ها می‌زدند وارد می شدیم و بعد از یک در آهنی دیگر وارد آسایشگاه شدیم و آنجا آمار می نشستیم. 🔻خبردار تا بی نهایت! افسر عراقی آنقدر خبردار داد که دیگر پاهای مان توان نداشت چون بر خلاف کشور ما که برای احترام به افسر مافوق، پا را به هم می‌چسبانند آنها پا را تا حدود نیم متر بالا آورده و چکشی به زمین می‌کوبند.( گاهی تا ده پانزده مرتبه خبردار و پا کوبیدن تکرار می شد تا آقای افسر عراقی راضی می شد). باز چند نفری به داخل آسایشگاه آمده با همان کابل‌ها در حالت نشسته سرا پایین تا توان داشتند همه را زدند و خارج شدند. اگر در حین زدن از کسی صدایی در می‌آمد او را بیشتر می‌زدند. آزاده اردوگاه تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #مرتضی_رستی

مرتضی رستی | ۱۲ ▪️نماز با شرایط خوف و وحشت آن روز که ما را در تکریت ۱۱ و در داخل آسایشگاه کتک زدند و مدتی ما را بحالت آمار در صف نگه داشتند نمی‌دانم چه مدتی بود شاید دو سه ساعتی به همین حال بودیم شاید بیشتر تا اینکه شب، افسری آمد و بعد از آمار و‌ سرشماری دستور داد بنشینید، کسی جرات نداشت حرفی بزند چون رعب و وحشت خاصی فضای آسایشگاه را فرا گرفته بود. از هیچ چیز خبری نداشتیم یعنی نمی‌ دانستیم آیا افسری داخل هست؟ یا نیست؟ آیا می‌توانیم حرکتی داشته باشیم؟ صحبتی بکنیم؟ 🔻نباید نماز بخوانی خیلی یواشکی دستم را به زمین زدم به عنوان تیمم و شروع کردم در دل نماز خواندن! نفر کناری گفت: میخوای با این کارت همه را به کشتن بدهی؟ توجه نکردم و نمازم را خواندم بعد که فهمید نمازم را تمام کردم و چند نفر رو هم با خودش همراه کرده بود شروع کردن به توهین کردن و بد و بیراه گفتن. گفتم من اعتقاداتی دارم و هر جا باشم باید نمازم را بخوانم. گفت: نمی‌گذارم با جان دیگران بازی کنی! گفتم: اگر حرکت مشکوکی کردم که برای شما زیان داشته باشد حق داری ولی من که رو به طرفی برنگشتم یا با صدای بلند نخواندم در دلم خواندم. آن شب به یاد ماندنی طولانی با هر مصیبتی بود صبح شد‌ در حالی که نمی‌دانستیم چه چیزی در انتظار ماست. آزاده اردوگاه تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #مرتضی_رستی

محسن جامِ بزرگ | ۴۷ خدایا چه بر سرم می آید خودت پناهم بده! من در لحظه اسارت، بشدت مجروح و آش و لاش بودم و بعید می دانستم عراقی ها من را با این وضعیت به پشت جبهه انتقال دهند؛ به همین جهت از همان لحظه، خود را افسر معرفی کرده بودم و آنها ذوق زده از اینکه یک افسر را اسیر کرده اند با اشتیاق زحمت حمل مرا که بشدت مجروح بودم به عقب کشیدند ولی در اردوگاه، نگهبان عدنان، به من شک کرده بود می گفت: تو افسر نیستی و تا بعد از ظهر مهلت داده بود تا خودم را معرفی کنم که واقعا چکاره ام وگرنه خونم به گردن خودم است! نفس ها در سینه حبس شده بود. بالاخره چیزی که مدت ها انتظارش را می کشیدم به سَرَم آمده بود. حیران و نگران غرق در افکار خودم شدم. 🔻خدایا نپسند من خوار و خفیف بشم! تا ظهر در سکوت ِسکوت با خدایم حرف زدم و در استیصال و ناامیدی، کارم و خودم را به او سپردم: خدایا تو می دانی که ما برای تو و برای حمایت از دین تو به جبهه آمدیم. ما این همه رنج و زخم و تحقیر را برای رضای تو و اعتلای جمهوری اسلامی تحمل کردیم. خدایا نپسند که سرباز بسیجی ات خوار و ذلیل شود. تو ارحم الراحمینی، تو احکم الحاکمینی ، تو ستّارالعیوبی، تو علّام الغیوبی... دستم را بگیر و کارم را به این شیطان ها واگذار مکن. خدایا جان من در دست تو و برای توست... 🔻پسر! تو خودت را افسر جا زدی! بالاخره بعد از ظهر وقت هوا خوری رسید. دو نفر زیر بغل هایم را گرفتند و یک نفر هم پای تازه از گچ نجات یافته را و لنگان لنگان و کشان کشان به حیاط و به اتاق نگهبانی حملم کردند. عدنان مثل میرغضب با کابل ، منتظرم ایستاده بود. چشم های از حدقه درآمده و هیبتش آدم را تکان می داد. نگاهی از روی تکبر به من انداخت و چشمش را از من برداشت و گفت: پسر( آن موقع من سی و سه ساله بودم و او از سر تحقیر به من می گفت پسر!) پس تو افسر نبودی و خودت را افسر جا زدی! - نه من افسرم، جا نزدم. - اگر افسر بودی، پس بین نیروهای بسیجی چه کار می کردی؟ - من آنها را آموزش می دادم. از تیپ سه قهرمان همدان به سپاه مامور شده بودم. - لباس چی می پوشیدی؟ - لباس خاکی، مثل لباس بسیجی ها، بدون درجه. - پس نیروهایت تو را چه جوری صدا می زدند؟ اگر درجه نداشتی؟ - به من می گفتند حاجی. - چرا حاجی، تو که ارتشی بودی؟ - من مکه رفته ام. ثانیاً مردم ایران به کسانی که پا به سن گذاشته اند می گویند حاجی. - در منطقه از چه ماشینی استفاده می کردی؟ با این سئوال معلوم بود او از دیگران سرنخ هایی پیدا کرده است و می خواهد مرا گیر بیندازد. گفتم: تویوتا وانت. دیگر چیزی نپرسید و با غضب فقط گفت: سرپایین! 🔻القاب عراقی ها! گروهبان کریم و به قول ما کریم سیاه( به تناسب رفتار و بعد قیافه، بچه ها به هر یک از ماموران نگهبان عراقی لقبی داده بودند: بخاطر خباثت و رفتار بسیار بدش، علی ابلیس، به دیگری می گفتند: دو ریالی کتک خورده! به آن یکی از بس فعل امشی را به کار می برد، می گفتند: محمد امشی. به آن یکی بخاطر هیکل بسیار درشت و برای اینکه دستش را مشت می کرد و می کوبید کف دست دیگرش و می گفت: من دو تا روح دارم یکی خودم یکی هم شیطانم، کسی نیست من با او مبارزه کنم؟ می گفتند: مصطفی شیطان! ) هم آنجا بود و با هم حرف می زدند. 🔻جعفر زمردیان را برای شناسایی من آوردند در این اثنا، زیر چشمی متوجه حضور جعفر زمردیان( از نیروهای نوجوان گردان، او در آن زمان ۱۶ سال داشت.) شدم. من به غیر از آن یک بار او را از ابتدای اسارت ندیده بودم. عدنان پرسید: این را می شناسی؟ سرم را ناخودآگاه بالا آوردم و گفتم: آره! محکم با کابلی که در دست داشت کوبید روی سرم و گفت: تو را نمی گویم قشمار! سر پایین ، با این هستم. و اشاره کرد به جعفر زمردیان. سر من پایین آمد. 🔻جعفر بخوبی از عهده برآمد ! جعفر خوشبختانه به سئوالها همان جوابهایی را داد که من جواب داده بودم، به جز یکی. وقتی از او پرسید: از چه وسایلی برای تردد استفاده می کردید؟ گفت: یک تویوتا وانت داشتیم و یک مینی بوس آبی رنگ. عدنان برگشت طرف من و پرسید: چرا نگفتی که مینی بوس هم داشتید؟ گفتم: سیدی! من که نمی توانم هم زمان سوار دو تا ماشین بشوم. یک وقت سوار تویوتا می شدم. یک وقت هم سوار مینی بوس! آزاده اردوگاه تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #محسن_جام_بزرگ

محسن جام بزرگ | ۴۸ ▪️عدنان دست بردار نبود! عدنان وقتی از بازجویی جعفر و من چیزی عایدش نشد، پیله کرد و با حرص و غضب گفت: ولی تو دروغ می گویی! - دروغم چیه؟ با عصبانیت و با لهجه کردی فارسی داد زد: تو فکر کردی من خَرَم؟! - من جسارت نکردم، خودتان فرمایش می کنید! - این حرف را تو در پادگان الرشید بغداد، وقتی در راهرو خوابیده بودی به بچه ها گفتی که من خودم را افسر معرفی کرده ام. مواظب باشید و کار را خراب نکنید. 🔻لو‌ رفته بودم و کاری هم نمی شد کرد! کار خراب شده بود. او عین کلمه و عبارات مرا تکرار می کرد! گفت: من چند تا شاهد دارم که تو این حرف را زده ای و افسر نیستی! گفتم: مثلاً کی؟ - همین این. و اشاره کرد به جعفر زمردیان. گفتم: دیدی که حرف های ما یکی بود، با اینکه من اصلاً او را ندیده ام. می خواهی از بقیه هم بپرس. دوباره به خریتش اعتراف کرد و گفت: فکر کردی من خرم، از بقیه هم می پرسم و حسابت را کف دستت می گذارم. 🔻تحریم شدم! پس از این ماجرا هر کی با من کوچک ترین صحبتی می کرد، به هر بهانه ای اذیت و آزار فیزیکی و روانی می شد.( یک بار محمد امشی گفت: اَنتَ اَکبرُالکذّاب...! تو بزرگترین دروغگو هستی. اگر توی دنیا یک نفر دروغگو باشد تو همان هستی! آنها در روزنامه هایشان عکس مرا بعنوان افسر چاپ کرده بودند و حالا داشتم لو می رفتم، بنابراین درصدد انتقام بودند. بد ضربه ای از من خورده بودند.) آزاده اردوگاه تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #محسن_جام_بزرگ

حسینعلی قادری | ۳۰ ▪️رعایت بهداشت با امکاناتی نزدیک به صفر شپش زیاد بود و باید نظافت بیشتری داشتیم و عراقی ها هم به این بهانه ما را اذیت می کردند و مرتیا باید پتوها رو توی آفتاب پهن می کردیم و تا غروب که مثلا یه مقداری آفتاب بخوره . یواش یواش وضعیت بهداشتی بهتر شد و شپش ها گم شد و زخم ها التیام پیدا کرد و خون چکون ها کمتر شد. 🔻بهداشت با شکنجه تیغ آوردند و گفتند که {برای بهداشت} سر و صورت هفته ای دوبار باید سر و صورت رو با ماشین بتراشید و هر دو هفته یک بار هم سر رو با تیغ زده بشه و این اجبار بود. روز اول آمدند و نفری یک نصف تیغ دادند و سر و صورت رو زدیم و مشکل خاصی نداشت. حالا هرچند سر رو بزن و ریش رو بتراش یه خورده سخت بود ولی دفعه اول رو به هر مکافاتی بود زدیم. از روزهای بعد بمحض که تیغ می زدیم اومدند تیغ ها رو جمع کردند و آمار می داد مثلا می گفت پنج بسته تیغ مال آسایشگاه فلان و‌ بعد تیغ ها رو جمع می کرد که اون خطری براشون نداشته باشه. 🔻تعداد تیغ ها را کم کردند روزهای بعد اومدن کم کم تیغ ها رو کم کردن رسید به زمانی که به هر نصف تیغی ۱۵ نفر، ۱۲ نفر!!! آزاده اردوگاه تکریت https://eitaa.com/taakrit11pw65 #حسینعلی_قادری