بیم آن دارم که زیاد با تو سخن بگویم مبادا خسته شوی و بیم آن دارم که سکوت کنم، مبادا گمان کنی که دیگر برایم مهم نیستی ..

برای شکستن من آن‌همه آسِمان ریسمان نیاز نبود که جانم، من با کوچک ترین نسیمِ بی‌مهری‌ات، قلبم هزار تکه می‌شد.

اینجوریه که یه‌عالمه غم نشسته رو دلت، میگی خب بزار برم پی‌ویِ فلانی حرف بزنم، خالی شم، شاید تونست یکم آرومم کنه، همدردم بشه. ولی می‌گردی، می‌گردی .. میبینی هیشکی دیگه واست نمونده. تک‌به‌تک همه‌رو رد میکنی، آخرشم مجبوری نت‌و خاموش کنی‌و با غمای تلنبار شده‌ی رو دلت، بخوابی.

باشد اشکال ندارد تو به من "فحش" بده گذر داغ لبت روی لبم می‌افتد ..

تو، بهمن‌ماه رفتی بعد از آن دیگر نفهمیدی .. که بهمن، اسمِ رویِ پاکتِ سیگارِ خیلی‌هاست.

دوست داشتن، عدد نبود که کم و زیاد بشود عزیزِ من! دوست داشتن مرگ بود، فقط یک‌بار و به یک شدت.

[1402/11/16]

با زبان شعر گفتم عاشقت هستم ولی، آمدی گفتی چه شعری، با اجازه این کپی!

مرا به او بخواهانید، او شخصاً مرا نمی خواهد.

شب چنان گريه كنم بى‌تو كه همسايه به‌زور، دست من گيرد و بيرون كشد از آب مرا ..

تو رفته‌ای و همه چیز در من مرده‌است، خنده‌هایم، برق چشم‌هایم، امیدم. می‌ترسم زمان هم تو را در من بمیراند.

گمان می‌کردم آن‌که دوستم دارد ،حتی اگر غرق در تاریکی‌ام باشم دوستم خواهد داشت، حتی اگر پر از زخم‌های روانی باشم، حتی اگر قادر به دوست داشتن خودم نباشم، او با وجود همه‌ ی این‌ها دوستم خواهد داشت و مرا درک خواهد کرد، اما نه ، هیچکس خود را به مخاطره نمی‌اندازد و دستش را داخل چاه نمی‌برد. تاریکی تنها برای ماست