• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_سوم #عطر_یاس #بخش_دوم . مے خواستم زنگ بزنم مامان و ریحانہ بیان دنبالش ببرنش دڪتر. صدایش نگران شد:وقت ناهارہ،آمادہ ش ڪن الان مغازہ رو مے سپرم بہ عمو خلیل و شاگرد بابا میام. بے اختیار گفتم:چشم! حتما تعجب ڪرد ڪہ با چند ثانیہ مڪث خداحافظ گفت! خودم هم جا خوردم! در طول عمرم بہ محراب "چشم" نگفتہ بودم! سریع روسرے سر ڪردم و بہ اتاق خالہ ماہ گل رفتم،روے تخت ڪنارش نشستم و گفتم:خالہ جون! پاشو لباس بپوش،آقا محراب دارہ میاد دنبالت برین دڪتر. بے حال زمزمہ ڪرد:خوبم رایحہ جانم! ڪاش بهش نمے گفتے! همانطور ڪہ ڪمڪ مے ڪردم بنشیند جواب دادم:ڪجا خوبے قربونت برم؟! رنگ و رو برات نموندہ! بدنت ڪورہ ے آتیشہ! از تخت پایین آمد،ڪمڪ ڪردم لباس هایش را تعویض ڪند. داشتم چادرش را روے سرش مے انداختم ڪہ صداے باز شدن در آمد و چند ثانیہ بعد صداے محراب! _یااللہ! معذب گفتم:بفرمایین! انگار من صاحب خانہ بودم! زیر بغل خالہ ماہ گل را گرفتم و باهم از اتاق خارج شدیم. محراب در چند قدمے اتاق ایستادہ بود،خالہ را ڪہ دید سریع بہ سمتش آمد و گونہ اش را محڪم بوسید! _سلام عزیزم! خوبے؟! خالہ اعتراص ڪرد،با لبخند! _چے ڪار میڪنے؟! الان مریض میشے بچہ! محراب لبخند زد:فداے سرت! چرا مراقب خودت نیستے؟! خالہ گفت:یہ سرماخوردگے سادہ س،انقد ڪہ تو و رایحہ فڪ میڪنین بزرگ نیس! نگاہ محراب بہ سمت من آمد،سریع گفت:ببخشین سلام! سرم را تڪان و آرام جوابش را دادم. آب زیر پوستش دویدہ و‌دوبارہ اندام چهارشانہ و پرش زینت قامت بلندش شدہ بود! زیر بغل خالہ را گرفت و گفت:ما میریم زود میایم. لبخند زدم:خیلے مراقب باشین خالہ هوا بہ هوا نشہ،هوا سردہ. سرش را تڪان داد:شما ڪہ سرما نخوردے؟! بہ جاے من خالہ جواب داد:نہ بابا! فڪ ڪنم خدا از روز تولد بدن این دڪترا رو واڪسینہ ڪردہ! تو این دو سہ روز انقد منو بغل و ماچ ڪردہ ڪہ حد ندارہ! محراب جدے نگاهم ڪرد،در عمق چشم هایش نگرانے موج مے زد‌. _مے خواے شمام بیاے دڪتر معاینہ ت ڪنہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان دادم:من خوبم! برین بہ سلامت! چند ثانیہ اے بہ چشم هایم خیرہ نگاہ ڪرد و سرش را پایین انداخت. تا نزدیڪ در حیاط همراہ شان رفتم،بعد از رفتن خالہ ماہ گل و محراب بہ سمت حیاط پشتے رفتم،از ڪنار عمارت گذشتم و وارد حیاط پشتے شدم. نگاهم را بہ درخت انار دوختم،اڪثر انارها خشڪ شدہ بودند. دو سہ انار تازہ در شاخہ هاے بالاتر جا خوش ڪردہ و خودنمایے مے ڪردند. حاج بابا مے گفت انار میوہ ے بهشتے ست،مے گفت یڪے از دانہ هاے انار از خودِ بهشت آمدہ! براے همین همیشہ با وسواس همہ ے دانہ هاے انار را میخوردم تا از برڪتِ بهشتے بے نصیب نمانم! مامان فهیم مے گفت،انارها عاشقند! عشق ڪہ بہ قلبشان فشار مے آورد تاب نمے آورند و مے ترڪند! این روزها حالِ قلب من هم شدہ بود مثل انارها،تاب عشق را نداشت و داشت مے ترڪید! ڪنار درخت نشستم و نگاهم را بہ شاخہ ے بالایے دوختم،بہ آن دو سہ انارِ هنوز مبتلا نشدہ،خوش بہ حالشان! دلم میل خوردن طعام بهشتے داشت اما دستم بہ انارها نمے رسید. از شدت سوز هوا،در خودم جمع شدم. نگران خودم بودم و آیندہ ے نامعلوم عشقے ڪہ دچارم ڪردہ بود. مردے ڪہ همیشہ بود و نبود! مردے ڪہ شاید هرگز نمے فهمید چہ دلے از من بردہ! مردے ڪہ بہ چشم خواهرے بہ من نگاہ مے ڪرد! بارها خواستم دعا ڪنم ڪہ ڪاش محراب هم مبتلا بشود اما پشیمان شدم! عشقِ با زور و التماس ڪہ بہ درد نمے خورد! محراب باید خودش مرا مے خواست نہ بہ اجبارِ و دعاے من! نہ این ڪہ از سر غرور اینطور بخواهم نہ! این خاصیت عشقِ خالص بود! پاڪ و منزہ از هر چیزے حتے التماس و غرور! چهرہ ے محراب را براے خودم تجسم ڪردم،پیراهن آبے روشن پوشیدہ بود. چقدر رنگ هاے روشن بہ چشم هاے تیرہ اش مے آمد! چقدر چهرہ اش دلنشین و پر از آرامش بود،از چشم هایش پاڪے مے بارید! چقدر غافل بودہ ام از این محراب! بہ جاے آن عشق آب دوغ خیارے باید مبتلایِ محراب مے شدم! باید زودتر محراب را ڪشف مے ڪردم! نمیدانم چند دقیقہ گذشت،سرماے هوا باعث شد از تماشاے درخت انار دل بڪنم و بلند بشوم‌. با قدم هاے بلند خودم را بہ داخل عمارت رساندم،ڪتاب چشم هایش را تازہ شروع ڪردہ بودم. بالاے روے تختم جا ماندہ بود،از پلہ ها بالا رفتم تا ڪتاب را بردارم. Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_چهارم #عطر_یاس #بخش_دوم . ریحانہ مشغول درس خواندن بود،از روے زمین بلند شدم و با احتیاط بہ سمت اتاق مامان فهیم و حاج بابا رفتم. آب دهانم را با شدت فرو دادم،شاید اگر جاسوس محلہ را پیدا مے ڪردم اوضاع بهتر مے شد! باید او را دنبال خودم بہ باغ قلهڪ مے ڪشاندم،نزدیڪ ڪشوے چوبے شدم و سریع ڪلید باغ را برداشتم. ڪلید را داخل جیب سارافونم انداختم و سریع از اتاق خارج شدم،ظهر بود و محلہ خلوت. با وسواس ڪت و دامن نوڪ مدادے رنگِ پشمے اے تن ڪردم و روسرے آبے تیرہ اے روے سرم انداختم و شال گردن سیاهم را دور گردنم پیچیدم. چند برگہ بہ عنوان اعلامیہ،همراہ ڪلیدِ باغ داخل ڪیفم چپاندم! یڪے از ڪتاب هایم را هم زیر بغلم زدم و از اتاق خارج شدم،حاج بابا ڪنار ریحانہ نشستہ و چاے مے نوشید. بہ زور لبخند زدم:حاج بابا! با اجازہ تون یہ سر میرم پیش زهرا و بر مے گردم‌. استڪان چاے را از لب هایش دور ڪرد:وایسا چند دیقہ دیگہ برمے گردم مغازہ مے رسونمت! ڪتابم را نشانش دادم:نہ ڪارم واجبہ! خیالتون راحت حواے جمع میرم و میام! مگہ از ڪوچہ ے ما تا ڪوچہ ے زهرا اینا چقد فاصلہ س؟! حاج بابا بلند شد:پس باهات میام! نباید مے آمد،باید تنها مے رفتم. اگر حاج بابا همراهم مے آمد بہ احتمال زیاد آن ڪسے ڪہ مے خواست تعقیبم ڪند،پشیمان مے شد! چشم هایم را مظلوم و لبم را جمع ڪردم:مراقبم حاج بابا! این چند روز ڪہ اینجام میخوام همہ چے عین قبل باشہ،بہ اندازہ ے ڪافے غمِ دورے از شما و تهران تو دلم چمبرہ زدہ! اینطورے بیشتر اذیت میشم! بیشتر مے ترسم! نفسش را با حرص بیرون داد:باشہ سریع برو و بیا! ڪتاب را بہ قفسہ ے سینہ ام چسباندم و لبخند دلبرانہ اے زدم،از آن ها ڪہ چالہ گونہ ام را بہ رخ چشم ها مے ڪشید! _چشم! از حاج بابا و ریحانہ خداحافظے ڪردم و از خانہ خارج شدم‌. از قصد نگاهے بہ اطرافم انداختم و ڪتاب و ڪیف را محڪم بہ خودم چسباندم! انگار ڪہ شے با ارزش و محرمانہ اے با خودم حمل مے ڪردم! همانطور ڪہ حدس میزدم ڪوچہ خلوت بود و بدون عابر،بقالے آقا رحمان هم بستہ بود. همہ در این ساعت مشغول استراحت و ناهار خوردن بودند،با قدم هاے آرام بہ راہ افتادم. از قصد آرام و با ترس قدم بر مے داشتم و مدام لبم را مے جویدم! سرڪوچہ ڪہ رسیدم دوبارہ اطراف را پاییدم،نگاہ سنگینے را احساس ڪردم اما خبرے از ڪسے نبود! در خیابان چند دقیقہ پیادہ راہ رفتم و ڪمے ڪہ از ڪوچہ دور شدم دستم را براے ماشین ها بالا بردم. پیڪان سفید رنگے جلوے پایم ترمز ڪرد و مقصد را پرسید. گفتم دربست تا قلهڪ و سوار شدم. مضطرب پاهایم را تڪان مے دادم،اگر نقشہ ام نمے گرفت و جاے محراب لو مے رفت چہ؟! اگر حافظ در باغ نبود چہ ڪار مے ڪردم؟! اگر اشتباہ فڪر مے ڪردم و فرد دیگرے تعقیبم مے ڪرد چہ؟! دو سہ روز بود ڪہ این فڪرها خورہ ے جانم شدہ بود تا این ڪہ دلم را بہ دریا زدم! نفس عمیقے ڪشیدم و در دل آیت الڪرسے خواندم. خدا خدا مے ڪردم اشتباهے مرتڪب نشدہ باشم! ماشین ڪہ جلوے باغ ایستاد،مضطرب بہ اطراف و پشت سرم نگاہ ڪردم. ڪوچہ خلوت بود و فقط صداے قار قار ڪلاغ ها بہ گوش مے رسید. ڪرایہ را حساب ڪردم و پیادہ شدم،بے اختیار چند ثانیہ بہ خانہ ے رو بہ روے باغ عمو باقر خیرہ شدم. محراب گفتہ بود یڪے از دوستانش براے ڪنترل رفت و آمدها در آن جا مستقر است. با زحمت نگاهم را از ساختمان دو طبقہ گرفتم،بہ سمت در رفتم و ڪلید را داخل قفل انداختم. باز ڪوچہ را از نظر گذراندن،خبرے از هیچڪس نبود! در را باز ڪردم و وارد باغ شدم. سرماے تنم با سوز دے ماہ هم دست شد و تنم را لرزاند. فشارم افتادہ بود،خواستم بہ سمت ساختمان قدم بردارم ڪہ از سمت راستم دستے از پشت درخت بیرون آمد و لولہ ے نازڪ ڪلتے را بہ شقیقہ ام چسباند! نفس در سینہ ام حبس شد،بہ ثانیہ نڪشید ڪہ صداے محراب نزدیڪ گوشم با حرص و بلند گفت:تو اینجا چے ڪار میڪنے؟! متعجب سرم را بہ سمتش برگرداندم،ڪلت را پایین برد. بہ زور لب زدم:مِ...ح... باقے حروف را ڪنار هم نچیدم،نفسش را با شدت بیرون داد و اخم ڪرد! _پرسیدم اینجا چے ڪار میڪنے؟! نفس عمیقے ڪشیدم و سپس دوبارہ نفسم را بیرون دادم،دست آزادم را روے قلبم گذاشتم:زَهرہ م ترڪید! نفسِ عمیق ڪشیدن فایدہ اے براے حالم نداشت،بہ نفس نفس زدن افتادہ بودم. قلبم محڪم خودش را بہ سینہ ام مے ڪوبید و دستم را مے لرزاند. Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_پنجم #عطر_یاس #بخش_دوم . همہ ے مردم بہ خیابان ها ریختند،تیتر روزنامہ هاے عصر درشت بود و پر رنگ. "شاہ رفت" من،ریحانہ و مامان فهیم هم بہ خیابان رفتیم،همہ ے مردم در خیابان مشغول شادے و آواز خواندن بودند! روزنامہ ها را بالا گرفتہ بودند تا همہ تیترش را ببینند! "شاہ رفت" روے دست مردم مے چرخید و در هوا مے رقصید! عدہ اے از جوانان سوار موتور شدہ بودند و با شوق فریاد مے ڪشیدند شاہ رفت و بوق مے زدند! مردم بہ هم شیرینے تعارف مے ڪردند،گل هاے میخڪ سنگ فرش خیابان ها شدہ بودند. پسر جوانے جعبہ ے شیرینے بہ دست بہ سمتم آمد،لبخند بہ لب شیرینے برداشتم و تشڪر ڪردم. ذوق زدہ بودم،دلم مے خواست خوشحالے محراب را ببینم! حتما از خوشحالے آرام و قرار نداشت،نمے دانم چند دقیقہ گذشت ڪہ از دور دیدمش! سوار موتورِ حافظ شدہ بود،از میان جمعیت بہ زحمت عبور ڪرد و ڪنار پاے ما ترمز‌. برعڪس تصورم،رفتارش عادے بود! با مامان فهیم و ریحانہ احوال پرسے ڪرد. نگاهش ڪہ بہ سمت من آمد،تبسم ڪم رنگے لب هایش را از هم باز ڪرد. پیش دستے ڪردم و سلام دادم. آرام جوابم را داد و گفت:چہ خبر از محلہ مون؟! مورد مشڪوڪ پیدا نڪردے؟! لبخند زدم و جواب شوخے اش را دادم:نہ هنوز! مطمئن شدم خبر میدم! تبسمش پر رنگ شد،از روے موتور پایین آمد و ڪنار ما ایستاد. متعجب نگاهش ڪردم،لبخند بہ لب نزدیڪ من ایستادہ بود و دیگران را تماشا مے ڪرد. فڪر مے ڪردم بیشتر از این ها خوشحال بشود! آرام پرسیدم:خوشال نیستے؟! سرش را بہ سمتم برگرداند:چطور؟! شانہ بالا انداختم:فڪ مے ڪردم بیشتر از اینا خوشال بشے! لبخندش عمیق شد:خوشالم ولے بیشتر بہ فڪر آیندہ ام! سپس ادامہ داد:رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنڪَ رَحْمَهً إِنَّڪَ أَنتَ الْوَهَّابُ! معنے آیہ را زمزمہ ڪرد:دلدارِ من! دل‌ هایمان را پس از آنكہ هدایتمان فرمودے منحرف مكن و از سوے خود رحمتے بر ما ببخش زیرا تو بسیار بخشنده‌ اے! پروردگار را "دلدارِ من" معنے ڪرد! بے اختیار پرسیدم:نگرانے؟! چند ثانیہ نگاهم ڪرد و سپس سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد! لبخند زدم:اما تا وقتے امثال تو هستین من نگران نیستم! میدونم همہ چیو دُرُس میڪنین! دو سہ قدم نزدیڪ تر شد،آرام زمزمہ ڪرد:حافظ پدر صلواتے یہ چیزے گفتہ،توام باور ڪردے این وسط من ڪارہ اے ام! بیخیال شو دختر حاج خلیل! متعجب نگاهش ڪردم:میدونے چیا گفتہ؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد،گونہ هایم داغ شد و سرخ. ناشیانہ صورتم را برگرداندم،شیطنت در صدایش موج مے زد. _اون باید خجالت بڪشہ تو چرا روتو بر مے گردونے؟! با حرص گفتم:نمیخوام راجع بش حرف بزنم! _دخترِ... با حرص بہ سمتش برگشتم:هزار دَفہ! من اسم دارم! چشم هایش مے خندیدند:خب چرا میزنے؟! خودم را نباختم:نمیدونم این دختر حاج خلیل چیہ ڪہ ورد زبونت ڪردے؟! یعنے ما زنا فقط ڪنار اسم شما مردا شناختہ میشیم؟! لبخند زد:نہ خیر! شما فرماندہ این و ما سرباز! براے همینہ شما پشت خطین و ما جلوے خط براے فدایے شدن! من مرد سالار نیستم دختر حاج خلیل! چپ چپ نگاهش ڪردم:آرہ معلومہ! ریحانہ خندید:شما دوتا انقد باهم جر و بحث مے ڪنین خستہ نمے شین؟! سریع گفتم:ما بحث نمے ڪنیم! تبادل اطلاعات میڪنیم! صداے خندہ ے محراب را شنیدم،بہ سمتش برگشتم. قبل از این ڪہ دهان باز ڪنم سریع گفت:من از طرف حافظ عذر میخوام! بعضے وقتا آب روغنش قاطے میڪنہ حرف نامربوط میزنہ! شانہ اے بالا انداختم و بہ مردم خیرہ شدم. چند ثانیہ بعد گفت:حرفے نزدے! بخشیدے؟! مردد گفتم:مهم نبود! _یعنے... میان حرفش دویدم:بخشیدمش! _بزرگے و ڪوچیڪے آدما بہ وسعت قلبشونہ! مے خواستم بگویم قلبِ من فقط بہ اندازہ ے تو جا دارد! چمبرہ زدے در قلبم و بیرون بیا نیستے! _این روزا مراقب باش،اوضاع پیچیدہ تر میشہ! نگران نگاهش ڪردم:یعنے چے؟! سرش را خم ڪرد و آرام ڪنار گوشم گفت:الان اوضاع بہ هم ریختہ س! وقتے شاہ رفتہ،ممڪنہ نیروهاے نظامے بخوان ڪشورو دَس بگیرن یا مثل ۲۸ مرداد ڪودتا ڪنن! از طرفے گروهاے مسلح بہ بهونہ ے مخالفت با حڪومت،هم با شاہ مشڪل دارن هم با انقلابیا! اگہ بین مردم دورہ بیوفتن خطرناڪن! نفس عمیقے ڪشید:خیلے نگرانم! از بے نظمے و انقلابے ڪہ نوپائہ مے ترسم! از ڪسایے ڪہ براے این مملڪت دندون تیز ڪردن بیشتر مے ترسم! دعا ڪن! روزاے سختے منتظرمونہ! بے هوا پرسیدم:منظورت از این نیروهاے مسلح،مجاهدین خلق ڪہ نیستن؟! چون فقط اونا مطرح و مسلحن! چند ثانیہ بہ چشم هایم زل زد و سپس بدون جواب،نگاهش را بہ رو بہ رو دوخت. گفتم:اونا ڪہ مشڪلے با انقلاب ندارن! تیز نگاهم ڪرد:لطفا ادامہ ندہ!این حرفارم جایے نگو! صبر ڪن زمان خیلے چیزا رو مشخص میڪنہ! Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_ششم #عطر_یاس #بخش_دوم . گذشت و گذشت تا اومدم خونہ تون و قاب عڪستو دیدم. خواستم یہ ڪوچولو سر بہ سرت بذارم و سر حرفو باهات وا ڪنم! تا این ڪہ اون پسرہ خودشو انداخ وسطو همہ چیو ریخ بہ هم! این ماجرا میتونس یہ طور دیگہ تموم بشہ یا ادامہ داشتہ باشہ اما اون نذاش! دارم از ایران میرم،شاید براے همیشہ! پیشانے ام را بالا دادم:خب اینجا اومدنتون براے چیہ؟! لبخند عصبے اے زد:سازمان دارہ منحل میشہ،همین روزا صداش درمیاد! دیگہ نمیتونم ایران بمونم،نمیتونم دروغ بگم عاشقتم و بدون تو مے میرم و از این حرفاے احساسے! ولے ازت خوشم میاد! انقد میفهمم ڪہ لیاقت تو بیشتر از ایناس! بیشتر از این مملڪت آشفتہ،بیشتر از اون پسرہ ے دیونہ! فڪ میڪنم بتونیم با هم از اینجا بریم،فڪ میڪنم تو همون ڪسے هستے ڪہ میخوام ڪنارم باشہ! از مادرت وقت خواستگارے خواستم و بهونہ آورد،جواب تو برام مهمہ! پوزخند زدم:اشتباہ اومدین آقاے اعتماد! فاصلہ ے ما بہ اندازہ ے فاصلہ ے زمین تا آسمونہ! یعنے با این همہ تجربہ اینو متوجہ نشدین؟! خونسرد نگاهم ڪرد:بخاطرہ محراب اینا رو میگے؟! چون اونو دوس دارے؟! اخم ڪردم:ربطے بہ اون ندارہ! منو شما آدم هم نیستیم! لبخندش پر رنگ شد:چرا بہ اون ربط دارہ! اونم انقد خاطر تو رو میخواد؟! چپ چپ نگاهش ڪردم:بہ شما ربطے ندارہ! بلند خندید و ایستاد،به دو سہ قدمے ام رسید:وقتے از حافظ خواستم ڪہ یہ ڪارے ڪنہ همو ببینیم سریع قبول ڪرد! گفتم مطمئنے میتونے؟! گفت آرہ! اگہ پاے محرابو وسط بڪشم میاد! آب دهانم را فرو دادم:چرا بهتون ڪمڪ ڪرد؟! بے رحم بہ چشم هایم زل زد و محڪم گفت:چون خوشش نمیاد دور و ور دوستش باشے! چون رفیقش تو گروهشون برو و بیایے دارہ. اگہ این انقلاب بہ جایے برسہ اونم چند سال دیگہ این وسط بہ یہ جایے میرسہ! نزدیڪ بہ اون بالاییا! تو رو مانع پیشرفت رفیقش و خودش میدونہ،ظاهرا دختر یڪے از این آخونداے پر شر و شور انقلابیو براش در نظر دارن! سپس چشمڪ زد و ادامہ داد:میدونے ڪہ از ڪدوم آخوندا! از همون آخوندا ڪہ این وسط مُهرہ س! دندان هایم را روے هم سابیدم. سرش را ڪمے نزدیڪ ڪرد:لیاقت تو بیشتر از آدمیہ ڪہ دوستت ندارہ و فقط واسہ ایدئولوژیش ازت استفادہ ڪرد! نتونستم بدون دیدن و صحبت ڪردن باهات برم! میتونے رو حرفام فڪ ڪنے،دو سہ روز دیگہ راهے میشم! بعد از رفتنم میتونم تورم بیارم اون ور! پوزخند زدم:ممنون از لطفتون! سفر بہ سلامت! دست هایش را داخل جیبش برد،سرش را تڪان داد:امیدوارم پشیمون نشے،از راهے ڪہ انتخاب ڪردے! از آدمے ڪہ منتظرشے! هر چند انتظار براے اون آدم بے فایدہ س! سپس بہ سمت در رفت و تقہ اے بہ آن زد،آرام گفت:درو وا ڪن،میخوام برم! صداے ڪلید در قفل پیچید و در باز شد،اعتماد بہ سمتم برگشت و دستش را بالا برد. _تو از اون دست زنایے هستے ڪہ نمیشہ فراموششون ڪرد! بہ امید دیدار! سپس سر برگرداند و از چهارچوب در عبور ڪرد‌. با حرص پشت سرش از خانہ خارج شدم،حافظ ڪنار در ایستادہ بود و با دستہ ڪلیدش بازے مے ڪرد! اعتماد نگاهے بہ صورتم انداخت و با قدم هاے محڪم و احتیاط راہ افتاد. جلوے حافظ ایستادم،سرش را بلند نڪرد. دندان هایم را روے هم فشار دادم:حیف! حیف نجابت و تربیتم اجازہ نمیدہ یہ ڪشیدہ ے آبدار تو گوشت بخوابونم و تو صورتت تف ڪنم! حیفِ محراب! حیفِ محراب ڪہ بہ تو میگہ رفیق! دیگہ نمیذارم دور و ورش بپلڪے! همہ چیو بهش میگم‌! سر بلند ڪرد،نگاهش سرد بود و بے حس! _بهترہ دس از سر محراب بردارے! در حد و اندازہ ش نیستے! چشم هایم از شدت وقاحتش گرد شد! نتوانستم خودم را ڪنترل ڪنم و بلند گفتم:حرف دهنتو بفهم! مے فهمے چے میگے؟! پوزخند زد:من خوب میفهمم چے میگم رایحہ خانم! اونے ڪہ نباید دور و ور محراب بپلڪہ من نیستم،شمایے! تنم از حرف هایش آتش گرفت،چشم هایم از خشم دو دو زد! _زهے خیال باطل! با آرامش نگاهم ڪرد:زهے خیال باطل؟! براے همین تا زنگ زدم گفتم حالش بدہ بدون ڪفش دوییدے اومدے؟! خون در صورتم دوید و گونہ هایم را سرخ ڪرد،رگ غیرت آذرے ام باد ڪردہ بود! حق نداشت مقابلم بایستد و آن گونہ گستاخانہ حرف هایے ڪہ بہ او مربوط نبود را بہ صورتم بڪوبد! _نمیدونم مشڪل شما با من چیہ؟! نمیدونم چرا این حرفاے نامربوطو میزنے؟! اما خوب میدونم حاج بابام دمار از روزگارت درمیارہ! بچرخ تا بچرخیم! ڪافیہ همون محرابے ڪہ مثلا سنگشو بہ سینہ میزنے... اجازہ نداد حرفم تمام بشود و جدے گفت:ڪہ چے ڪار ڪردم،پدرمو درمیارہ اما نہ بخاطرہ شما! بخاطرہ حاج خلیل و حس برادرانہ اے ڪہ بهت دارہ! انگار ڪسے سیلے محڪمے بہ صورتم ڪوبید! لال شدم! قلبم شڪست! 🖋بھ‌قلم‌لیلےسلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_هفتم #عطر_یاس #بخش_دوم . چشم هایم گرد شد و قلبم بے تاب! امیرعباس با حافظ ڪتڪ ڪارے ڪردہ بود؟! چرا؟! حاج بابا بدتر از من با صداے بلند گفت:محالہ حاجے! این بچہ اصلا... _بیا بریم سر و صورت حافظو ببین! فڪ ڪنم باید ببرمش درمونگاہ! اومد در زد و یهو پرید رو حافظ! حالا نزن ڪے بزن! یہ ڪلمہ ام زبون مبارڪشو نچرخوند بگہ چرا... ناگهان صداے عمو باقر آمد:حاج محمد! حافظ چطورہ؟! بردیش درمونگاہ؟! عمو محمد صدایش را بالا برد:بفرما اینم شاهد! اون موقع حاج باقر سر ڪوچہ داش با من حرف میزد! حاج بابا متحیر لب زد:چے بگم والا؟! امیرعباس اصلا اهل دعوا و این ڪلہ شق بازیا نیس! یہ دیقہ وایسا ڪتمو بردارم ببینم چہ خبرہ! سرش را ڪہ برگرداند نگاہ متعجبش بہ من افتاد. _تو چرا اومدے بیرون بابا؟! صدایم لرزید:امیر چرا آقا حافظو زدہ؟! شانہ بالا انداخت:نمیدونم والا! دارم شاخ در میارم! بہ سمت پلہ ها خیز برداشتم و گفتم:من ڪتتو میارم! میان راہ نگاهم بہ چهرہ ے در هم رفتہ ے عمو محمد و صورت آرام عمو باقر افتاد. زیر لب سلامے دادم و از پلہ ها بالا رفتم،بہ مامان گفتم عمو محمد با حاج بابا ڪار دارد و بیرون مے روند. ڪتش را برداشتم و سریع از خانہ خارج شدم. عمو باقر با آرامش بہ چهرہ ے عمو محمد چشم دوختہ بود. _جوونن و جاهل! یہ چیزے بین شون پیش اومدہ فیتیلہ شون گُر گرفتہ! من و تو ڪہ ریش سفیدیم نباید بیایم تو بازے اینا! دو روز دیگہ یادشون میرہ صورت همو ماچ میڪننو ناراحتیش میمونہ براے ما! بذا هرچے هس بین خودشون حل بشہ! صورت عمو محمد سرخ شدہ بود:حاج باقر! درد من این نیس ڪہ اومدہ تو خونہ م و بچہ مو گرفتہ زیر باد ڪتڪ! دردم اینہ ڪہ انگ بے ناموسے بہ پسرے ڪہ سر سفرہ ے من بزرگ شدہ چسبوندہ! حافظ با محراب تو قد ڪشیدہ حاجے! ڪجا خطا و چشم ناپاڪے ازش دیدے؟! یہ الف بچہ اومد زد تو گوش غیرت و تربیت و نون حلالے ڪہ خورد بچہ م دادم! تو باشے بہ غیرتت بر نمے خورہ؟! تنم لرزید! چرا امیرعباس بہ حافظ انگ بے ناموسے زدہ بود؟! بخاطرہ ماجراے ظهر؟! او ڪہ از چیزے خبر نداشت! بہ سمت حاج بابا رفتم و آرام گفتم:ڪتت حاج بابا! اخم هاے حاج بابا بدجور در هم رفتہ بود،زیر لب استغفار ڪرد و ڪتش را بہ تن! از در ڪہ بیرون رفت،در عمارت باز شد و محراب نمایان! متعجب بہ ما چشم دوخت و سلام ڪرد،سپس رو بہ عمو محمد گفت:حال حافظ چطورہ؟! الان ڪجاس؟! عمو باقر بہ جایش جواب داد:چیزے نشدہ! دوتا چڪ و لگد بہ هم پروندن تموم شدہ رفتہ! بهت خبر دادم ڪہ برے خودت با حافظ حرف بزنے! محراب نیم نگاهے بہ من انداخت و گفت:چشم الان میرم! باندے دور گردنش پیچیدہ و دستش را از آن آویزان ڪردہ بود،حاج بابا جلوے در عمہ مهلا اینا ایستاد و زنگ را زد. چشم هایش روے صورتم نشست:تو چرا اینجا وایسادے؟! برو تو هوا سردہ! آب دهانم را بہ زحمت فرو دادم،من من ڪنان گفتم:میشہ منم بیام؟! آخہ... صداے باز شدن در اجازہ نداد جملہ ام را ڪامل ڪنم،امیرعباس با صورتے سرخ شدہ و دماغے خون آلود در چهارچوب در ایستاد. رگ ورم ڪردہ ے گردنش توے چشم مے زد! با چشم هاے از حدقہ بیرون زدہ نگاهش ڪردم،نگاهش پر از خشم و هیاهو بود! حاج بابا اخم ڪرد:این چہ داستانیہ را انداختے؟! دستش را روے گردنش گذاشت،روے رگ ورم ڪردہ اش! صداے محراب نزدیڪ شد:شما دوتا چتون شدہ؟! امیرعباس نگاہ تیزے بہ محراب انداخت و رو بہ حاج بابا گفت:خان دایے توضیح میدم اما تنها! من و شما و حاج محمد ولاغیر! اخم حاج بابا غلیظ تر شد:باقر و محراب غریبہ یا آشناے دیروز و امروز نیستن! حد خودتو بدون بچہ جون! عمو باقر لبخند زد:حرف بدے نزد ڪہ حاج خلیل الڪے جوش میارے! حتما اینطورے صلاح میدونہ! امیرعباس سرش را جلوے عمو باقر خم ڪرد و با احترام گفت:من ڪوچیڪ شمام حاجے! قصد جسارت ندارم اما... باز از سر احترام حرفش را تمام نڪرد،محراب در چند قدمے من ایستادہ و مبهوت بہ امیرعباس چشم دوختہ بود. تازہ نگاہ امیرعباس بہ من افتاد،خشم در چشم هایش بیشتر شعلہ ڪشید! لبم را بہ دندان گرفتم،عمو باقر رو بہ محراب گفت:بریم بہ حافظ سر بزنیم! حاج محمد خیالت تخت ما میرسونیمش درمونگاہ! نگاہ محراب بہ صورت من رسید،نگاهش را میان من و امیرعباس گرداند. سپس براے امیرعباس سر تڪان داد:مراقب خودت باش داداش! امیرعباس سرد نگاهش ڪرد:برادرے اے میون ما نیس! هاج و واج نگاهش ڪردم،چشم هاے محراب بهت زدہ شد! مات و مبهوت بہ امیرعباس چشم دوختہ بود. _چے شدہ امیر؟! من ڪا... امیرعباس اجازہ نداد حرفش تمام بشود،سرد میان حرفش پرید و گفت:میدونے خوشم نمیاد ڪسے اسممو ڪم و زیاد بگہ! فقط بہ یہ نفر اجازہ دادم امیر صدام بزنہ ولاغیر! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے . Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_هشتم #عطر_یاس #بخش_دوم . عمو سهراب،عمہ مهلا و امیرعباس دم در منتظرشان بودند. از شب قبل مامان فهیم ڪمے حال ندار بود،هرچہ اصرار ڪرد حاج بابا قبول نڪرد همراهشان برود. من هم دل رفتن و تنها گذاشتن مامان را نداشتم،ریحانہ را همراہ بقیہ راهے ڪردم و خودم ڪنار مامان فهیم خانہ ماندم. امام دست در دست خلبانے از پلہ هاے هواپیما پایین مے آمد. مامان فهیم سلانہ سلانہ از اتاق بیرون آمد و با حال نزارش ڪنار من نشست. اشڪ شوق در چشم هایش جمع شدہ بود. امام از مردم تشڪر و سخنرانے ڪوتاهے ڪرد،مقصد جمعیت بهشت زهرا بود. قلبم از شادے محڪم مے تپید،نہ مثل همیشہ! دو برابر مے تپید! یڪ تپش سهم خودش بود و تپشے دیگر سهم شادے و هیجان محراب! گویندہ ڪہ شروع بہ خواندن شعارهاے فرودگاہ ڪرد ناگهان تصویر و صدا قطع شد. سریع سرود شاهنشاهے پخش شد و عڪس شاہ در صفحہ ے تلویزیون نقش بست! من و مامان،هاج و واج بہ هم نگاہ ڪردیم. مامان دندان هایش را روے هم سابید:اَہ! نڪبتا! تلویزیونو خاموش ڪن رایحہ! سریع تلویزیون را خاموش ڪردم و گفتم:دلمون خوش بود مراسمو از تلویزیون مے بینیم! حاج بابا و اقوام ڪہ چند ساعت بعد،از مراسم بازگشتند فهمیدیم چندین ساعت طول ڪشیدہ بود تا جمعیت بہ بهشت زهرا برسد! امام را در قطعہ اے ڪہ مزار شهداے هفدهم شهریور آنجا بود،سخنرانے ڪردہ بود. جمعیت زیادے بہ بهشت زهرا رفتہ بود،عمو باقر،محراب و خالہ ماہ گل و اقوام شان هم همراہ حاج بابا این ها رفتہ بودند. پس از اتمام مراسم سخنرانے،امام را بہ مدرسہ ے علوے بردہ بودند. از روز بعد مردم براے دیدن امام بہ مدرسہ ے علوے مے رفتند. مامان فهیم بہ من گفت ما ڪہ نتوانستیم بہ مراسم استقبال برویم،براے دیدن امام بہ محل اقامتش برویم‌. با شور و هیجان لباس پوشیدم و موهایم را ڪامل داخل روسرے جا دادم! همراہ مامان فهیم بہ سمت مدرسہ ے علوے راہ افتادیم،دل توے دلم نبود ڪہ امام را از نزدیڪ ببینم! آقا روح اللہ را! ڪسے ڪہ محراب فدایے راهش بود! نزدیڪ مدرسہ ڪہ رسیدیم نگاهم بہ پلاڪاردهاے روے دیوار افتاد. روے پلاڪاردے نوشتہ بود "زیارت قبول" و روے پلاڪاردے دیگر "با یڪ بار زیارت امام این توفیق را بہ دیگران هم بدهید" با قدم هاے بلند خودمان را مقابل در رساندیم،جمعیتے بہ سمت داخل در حرڪت بود و عدہ اے بیرون مے آمدند. بعد از ڪمے توقف وارد حیاط مدرسہ شدیم،صف آخر جمعیت ایستادہ بودیم و خوب جلو را نمے دیدیم. مامان فهیم ڪہ قدش از من ڪوتاہ تر بود پرسید:رایحہ امامو میبینے؟! روے پنجہ هایم ایستادم و با دقت اطراف را نگاہ ڪردم تا این ڪہ از پشت پنجرہ امام را دیدم! لبخند زدم:آرہ مامان! امام پشت پنجرہ واسادہ! گل از گل مامان شڪفت،او هم روے پنجہ هایش بلند شد و گردنش را بالا ڪشید. امام از پشت پنجرہ با لبخند محوے دستش را بالا برد و برایمان تڪان داد. لبخندم عمیق تر شد،از مامان پرسیدم:دیدے مامان؟! امامو دیدے؟! لبخندش پهن شد:آرہ عزیزم! دارہ برامون دَس تڪون میدہ! از میان جمعیت نگاهم بہ محراب افتاد! جلوے جمعیت،نزدیڪ بہ پنجرہ اے ڪہ امام پشتش ایستادہ بود،قد علم ڪردہ و با لبخند،محو آقا روح اللہ بود! نزدیڪِ نزدیڪ! در چند قدمے امام! •♡• همہ ے چشم ها بہ مدرسہ ے علوے بود و آقاے بختیار سرگرم مصاحبہ هاے خودش! دربارہ ے تشڪیل دولت موقت امام،گفتہ بود:اگر او مے خواهد چنین دولتے در شهر مقدس قم تشڪیل بدهد اجازہ خواهم داد! این جذاب خواهد بود،ما واتیڪان ڪوچڪ خود را خواهیم داشت! اما بہ طور جدے بہ آیت اللہ خمینے مے گویم بہ او اجازہ ے تشڪیل دادن دولت واقعے نخواهم داد،او نیز ایراد مے داند! درگیرے و تظاهرات در شهرهاے مختلف همچنان ادامہ داشت،شهرهاے سمنان و تربت جام عزادر شهداے خود بودند. بختیار اعلام ڪرد ڪہ حاضر بہ همڪارے با یاران امام است و از وزراے پیشنهادے ایشان در دولت ملے استفادہ مے ڪند. با بازگشت امام،سربازهاے بیشترے از ارتش فرار مے ڪردند. جواد شهرستانے،شهردار تهران،نخستین دولتے اے بود ڪہ بہ دیدن امام رفت و استعفایش را بہ ایشان داد. امام دوبارہ او را بہ عنوان شهردار تهران انتخاب ڪرد. آقاے بختیار چندبار خواست با امام دیدار ڪند اما امام گفت تا استعفا ندهد او را نخواهد دید. امام مهندس مهدے بازرگان را بہ نخست وزیرے انتصاب ڪرد. در پادگاہ لویزان،چند نقطہ از تهران براے توپ باران در نظر گرفتہ شدہ بود! استاد مطهرے،دڪتر بهشتے و مهندس بازرگان،مدام با ارتشیان تماس مے گرفتند و مے خواستند ڪہ بہ مردم بپیوندند و بدون خون و خون ریزے با همہ متحد بشوند. نوزدهم بهمن مردم براے تایید دولت دڪتر بازرگان در سراسر ایران،راهپیمایے راہ انداختند. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_نهم #عطر_یاس #بخش_دوم . متعجب یڪ تاے ابرویم را بالا دادم،چند قدم ڪہ جلو رفتم صداے زن را شنیدم. _پسرم! تو ڪہ انقد آقا و منصفے یہ ڪارے واسہ این پسر ناخلف من بڪن! جوونے ڪردہ! خریت ڪردہ! غلط زیادے ڪردہ! بغضش تبدیل بہ هق هق شد:بہ خدا من همین یہ بچہ رو دارم! پیر شدم تا قد ڪشیدہ! اشڪ مجالش داد،دستش را روے دهانش گذاشت و هق هقش شدت گرفت! محراب نفس عمیقے ڪشید و با لحنے مهربان و نرم گفت:مادر جان! والا منم هیچ ڪارہ ام،حڪمش با ڪسے دیگہ س! صداے لرزانش بلند شد:آقایے ڪن با دوس و رفیقات حرف بزن! یہ ڪارے واسش ڪن،یہ عمر ڪنیزے تو میڪنم! محراب تلخ لبخند زد:این چہ حرفیہ مادر؟! بستگے بہ پروندہ ش دارہ،وعدہ وعید الڪے بهتون بدم؟! پیرزن دوبارہ هق هق ڪرد و دستش را روے سرش گذاشت:پس من چہ خاڪے بہ سرم بریزم؟! محراب آہ ڪشید و نگاهش بہ سمت من آمد،سریع زیر لب سلام ڪردم. سرش را برایم تڪان داد و با ڪمے مڪث بہ پیرزن چشم دوخت. _بہ خدا توڪل ڪنین،ان شاء اللہ هرچے خیرہ پیش میاد! منم با چند نفر صحبت میڪنم اما قولے نمیدم! پیرزن اشڪ هایش را با پشت دست پاڪ ڪرد و بہ محراب خیرہ شد:خیر از جوونیت ببینے پسرم! خدا پدر و مادرتو بیامرزہ،خیر دنیا و آخرت نصیبت بشہ! دلم بعد خدا بہ شما گرمہ! محراب سر تڪان داد:التماس دعا! برین بہ سلامت! پیرزن لبخند نامطمئنے زد و خداحافظے ڪرد،چند قدم ڪہ دور شد بہ سمت محراب سر برگرداند:یہ عمر نون حلال گذاشتم دهنش،نمیدونم چے شد ڪہ شد این! ڪاش یہ ذرہ از مرام و غیرت تو،تو وجود بچہ ے منم بود! اما چہ ڪنم مادرم! تاب ندارم یہ خار دسِ بچہ م برہ! سپس با افسوس سر تڪان داد و با ڪمرے خم بہ سمت خیابان قدم برداشت! نگاہ ڪنجڪاوم هنوز روے پیرزن بود ڪہ با صداے محراب سر برگرداندم. _مادر اعتماد بود! مثل برق گرفتہ ها نگاهش ڪردم،بهتم را ڪہ دید لب زد:قرار بود فرار ڪنہ اما از قافلہ عقب موند و نتونس! چند روز پیش بچہ ها گرفتنش! نفسم را با آہ بیرون دادم:حالا چے میشہ؟! ابرو بالا انداخت:من قاضے نیستم! خواست بہ سمت عمارت برود اما مردد بہ سمتم برگشت:هنوزم نمے خواے بگے اون روز جلوے درتون چرا اون حرفا رو بهت زد؟! لبم را بہ دندان گرفتم:الان دیگہ گفتنش فایدہ ندارہ! لبخند مهربانے زد:شایدم داشتہ باشہ! ڪلیدها را داخل جیبش برگرداند و چند قدم بہ سمتم آمد. پرسید:جایے میرے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم:آرہ! پوسیدم ڪنج خونہ! لبخندش عمیق تر شد:ماشین بابا دستمہ،مے رسونمت! سریع گفتم:نہ! نہ! زحمت نمیدم! بے توجہ بہ من پشت رل نشست و ماشین را روشن ڪرد،لبخند ڪم رنگے لب هایم را ڪش داد،دلتنگش بودم! چشم هایش ملتهب و خستہ بودند،دلم نیامد معطلش ڪنم. با قدم هاے بلند خودم را بہ ماشین رساندم و در سمت ڪمڪ رانندہ را باز ڪردم. همانطور ڪہ روے صندلے مے نشستم گفتم:امیدوارم با این چشماے خواب آلود سالم برسیم! سپس در را بستم،لبخند ڪم رنگے ڪنج لبش جا خوش ڪردہ بود. بدون حرف حرڪت ڪرد،چند ثانیہ بعد پرسیدم:چرا مادر آقاے اعتماد اومدہ بود پیش شما؟! چشم هایم را بہ نیم رخ جدے و خستہ اش دوختم‌. آرام جواب داد:چون اعتمادو پیش من آوردہ بودن! نفس عمیقے ڪشید و ادامہ نداد،مثل خودش آرام گفتم:خب! _مادرش فهمید دنبالم تا اینجا راہ افتاد اومد! مے خواس براش یہ ڪارے ڪنم ڪہ متاسفانہ ڪارے از دس من برنمیاد،سپردمش بہ بچہ هاے دیگہ! ڪنجڪاو پرسیدم:چرا؟! با ڪمے مڪث جواب داد:چون باهاش خصومت شخصے داشتم! تہ دلم ازش ناراحت بودم،نمیخواستم بہ خاطر خودم از موقعیتم استفادہ ڪنم و بهش سخت بگیرم! متعجب لب زدم:چرا؟! اون... نگذاشت جملہ ام را ادامہ بدهم و گفت:شرایطمون برابر نبود! من قدرت و زور داشتم اما اون نہ! خصومت شخصے ربطے بہ موقعیتم ندارہ! مات و مبهوت بہ نیم رخ جدے اش خیرہ ماندہ بودم! چقدر این ڪارش برایم آشنا بود! حرڪتش عدالت محض بود! حاج بابا برایم تعریف مے ڪرد در جنگ خندق وقتے عمر بن عدود بہ امام علے توهین ڪرد و بہ صورتش آب دهن انداخت،امام از روے سینہ اش بلند شد و دور میدان جنگ چرخید و سپس او را ڪشت! وقتے از مولا علت ڪارش را پرسیدہ بودند،فرمودہ بود ترسیدم نیتم ڪاملا براے خدا نباشد،بلڪہ بہ دلیل خشم باشد! صحبت هاے محراب،مرا بہ یاد آن ماجرا انداخت! حرف هاے محراب زمین تا آسمان با حرف هاے حافظ تفاوت داشت! نفس عمیقے ڪشیدم و متفڪر بہ خیابان زل زدم‌. _حالا تو بگو! چے بین تو و امیرعباس و حافظ گذشتہ؟! _از چوغولے ڪردن خوشم نمیاد! راستے نپرسیدے ڪجا میرم آدرس نمیخواے؟! خندید:احتمالا ڪافہ نادرے نمیرے؟! با زهرا خانم! با چشم هاے گشاد شدہ بہ سمتش برگشتم،قبل از این ڪہ چیزے بپرسم خودش گفت:دُرُس حدس زدم؟! _بعلہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_ام #عطر_یاس #بخش_دوم . دوربینش هم روے سہ پایہ نزدیڪ عڪس قرار داشت. نفس عمیقے ڪشید و لباس هایش را تعویض ڪرد،بے توجہ بہ مهمانے شب و سردردش ڪہ بہ دلیل ننوشیدن قهوہ بود،روے تخت نشست و بہ تاج آن تڪیہ داد. دفتر خاطرات رایحہ را باز ڪرد و بے اختیار هواے اتاق را عمیق بو ڪشید! خبرے از بوے یاس نبود،انگار بوے یاس فقط در عمارت سفید تلنبار شدہ بود! مهتاب،وسوسہ ے رایحہ ے یاس شدہ بود! رایحہ ے محراب! رایحہ اے ڪہ از آن فرار مے ڪرد! رایحہ اے ڪہ با آن سر جنگ داشت! •♡• آبپاش را نزدیڪ ساقہ ے گل هاے محمدے گرفتم،با لبخند بہ غنچہ هاے باز شدہ خیرہ شدم‌. اواخر اردیبهشت ماہ بود و هوا غرق در عطر گل ها و شڪوفہ ها. درخت هاے حیاط عمو باقر شڪوفہ دادہ بودند و عمارت سفید غرق نور خورشید بود. سال پنجاہ و هشت،سال آرامے بہ نظر نمے رسید! روز دوازدهم فروردین،با راے اڪثریت "جمهورے اسلامے ایران" بہ رسمیت شناختہ شد. بالاخرہ آن همہ سختے و خون نتیجہ دادہ بود. از گوشہ و ڪنار ایران خبر نا آرامے ها و گاهے یڪے بہ دو ڪردن دولت عراق مے رسید. انگار حق با محراب بود،باید براے بعد از این دعا مے ڪردیم! تازہ شروع ماجرا بود! روزهاے آخر اسفند و بعد از این ڪہ محراب من را بہ ڪافہ نادرے رساند،خالہ ماہ گل گفت محراب تنها و ناگهانے بہ تبریز سفر ڪردہ. از تبریز ڪہ بازگشت،متوجہ شدیم براے دیدن حافظ رفتہ بود! حاج بابا مے گفت ظاهرا محراب حسابے از شرمندگے حافظ در آمدہ و دور رفاقتشان را خط ڪشیدہ! تہ دلم حسابے غنج رفت اما بعد حالم گرفتہ شد،نگران بودم مبادا محراب بہ خاطرہ حس انجام وظیفہ و برادرے بہ سراغ حافظ رفتہ باشد! دلم مے خواست فقط بہ خاطرہ من،غیرتش گرد و خاڪ مے ڪرد! فقط بہ خاطرہ رایحہ! از همان روزها محراب ڪم پیدا شد،از عمو باقر شنیدم ڪہ مشغول ڪار تازہ اے شدہ و سرش حسابے شلوغ است! ڪنجڪاو بودم تا بدانم این ڪار تازہ ڪہ دوبارہ محراب را از عمارت سفید دور ڪردہ چیست،انقلاب بہ نتیجہ رسیدہ بود اما انگار اهداف و ڪارهاے محراب نہ! در این بین وقتے مامان فهیم از خالہ پرسید تڪلیف الناز چہ شد؟! خالہ جواب داد قسمت نبود! محراب نخواست! شنیدہ بودم حاج فتاح هم در شوراے انقلاب جایگاهے براے خودش دارد و برو بیایے! همہ تعجب ڪردیم،فڪر نمے ڪردیم آن مرد بازارے ساڪت و سادہ تا این حد در گروہ انقلابے ها بالا رفتہ باشد. اما محراب چشمش را بہ روے این مسائل بستہ و دور وصلت با دختر حاج فتاح را خط ڪشیدہ بود! با صداے باز و بستہ شدن در عمارت،آبپاش را روے زمین گذاشتم. سریع گرہ روسرے ام را محڪم تر ڪردم و موهایم را ڪامل زیر روسرے جا دادم. دوبارہ ڪہ آبپاش را برداشتم صداے بم محراب بلند شد:یااللہ! لبخند پر رنگے روے لب هایم جا خوش ڪرد،ضربان قلبم بالا رفت. ڪم ماندہ بود از هیجان قلبم بایستد،حق داشت،حدود یڪ ماہ محراب را ندیدہ بود! گلویم را صاف ڪردم و محجوب گفتم:بفرمایین! صداے قدم هایش همراہ با جیڪ جیڪ پر از شیطنت گنجشڪ ها و بغ بغوے عاشقانہ ے یاڪریم ها در گوشم پیچید. صدایش را از چند قدمے ام شنیدم:سلام! خداقوت! با آرامش بہ سمتش برگشتم،خواستم جوابش را بدهم ڪہ با دیدنش حرف در دهانم ماسید! تہ ریش گذاشتہ بود و شلوار و بلوز سادہ ے سبزے بہ تن داشت،همراہ با پوتین هاے مشڪے! نگاهم بہ آرمے ڪہ روے جیب سمت چپ پیراهنش نقش بستہ بود افتاد. آرم طلایے رنگے،دستے را ڪہ اسلحہ اے بہ سمت بالا گرفتہ بود را نشان مے داد! بالاے اسلحہ آیہ ے "واعدوا لهم ما استطعتم من قوه" نقش بستہ بود! آیہ اے از سورہ ے انفال بود،معنے اش را مے دانستم! زمزمہ وار گفتم:هر نیرویے در قدرت دارید براے مقابلہ با دشمنان آمادہ سازید! خط ریزے ڪہ سمت راست پایین دست،ڪلمات را نقش زدہ بود بهتم را بیشتر ڪرد! "سپاہ پاسداران انقلاب اسلامی" لب هاے محراب بہ لبخند باز شد:دختر حاج خلیل! جواب سلام واجبہ ها! بہ خودم آمدم و با چشم هاے حیرانم گفتم:سلام! بهت نگاهم را ڪہ دید،نیم نگاهے بہ لباسش انداخت و پرسید:چیزے شدہ؟! ابروهایم را بالا انداختم:این لباس... مڪث ڪردم،خونسرد شانہ بالا انداخت:لباس سپاهہ! چند روز پیش چندتا گروہ متحد شدن و سپاہ مستقل شد! نمے دونستے؟! بہ چشم هایش چشم دوختم:چرا! ولے...این لباس تو تن شما چے ڪار میڪنہ؟! لبخندش پر رنگ تر شد و پیشانے اش را بالا داد:بهم نمیاد؟! بے توجہ بہ سوالش مبهوت پرسیدم:پاسدار شدے؟! چند قدم نزدیڪ تر شد و مقابل گل هاے محمدے زانو زد. آرامش در چهرہ اش موج مے زد،آرام و محڪم جواب داد:بعلہ! با احتیاط یڪے از ساقہ هاے گل محمدے را شڪست و داخل آبپاش گذاشت! سر بہ زیر گفت:تولدت مبارڪ! لبخند پر رنگ و متعجبے زدم:ممنون ولے تولدم فرداس! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_یڪم #عطر_نرگس #بخش_دوم . همانطور ڪہ ڪیفم را روے دوشم مے انداختم،گرہ روسرے ام را محڪم ڪردم و بعد از خداحافظے از چند نفر از بچہ هاے ڪلاس،از دانشڪدہ بیرون زدم. هوا ابرے بود و گرفتہ،درست مثل قلب و چشم هاے من! دانشگاہ شلوغ بود و چند نفر از دانشجوهاے انقلابے در حیاط با چند نفر دیگر از دانشجوها بحث مے ڪردند! تا از حیاط دانشگاہ خارج بشوم نگاهم بہ آن ها بود! از دانشگاہ ڪہ خارج شدم با صداے حاج بابا سر بلند ڪردم. _رایحہ جان! چشم هایم حاج بابا را دیدند و محرابے ڪہ ڪنارش سر بہ زیر ایستادہ بود! با لباس سپاہ خاڪے اش! با گونہ هایے سرخ شدہ از شرم! با انگشت هایے در هم گرہ خوردہ و پوتین هایے گل آلود! نفس در سینہ ام حبس شد،بے ارادہ مڪث ڪردم و با وسواس روسرے ام را مرتب! آب دهانم را با شدت فرو دادم و بہ سمت شان قدم برداشتم. خون در صورتم دوید،سرم را پایین انداختم و با تعلل مقابلشان ایستادم. از شدت شوق و اضطراب ڪیفم را محڪم بہ قفسہ ے سینہ ام فشردم! پیش دستے ڪردم و آرام گفتم:سلام! حاج بابا با لبخند جوابم را داد:سلام قیزیم! (دخترم) خداقوت خانم دڪتر! لبخند گرمے زدم:خداقوت بہ شما حاج بابا! شما چرا اومدین؟! حاج بابا سریع گفت:محراب یڪم پیش رسید،اومدہ بود بازار پیش من و باقر. ماشین دوبارہ ناز و نوز را انداختہ بود‌،زحمت ڪشید منو آورد. محراب زمزمہ وار گفت:انجام وظیفہ بود عمو! زحمت ڪدومہ؟! سپس همانطور آرام و سر بہ زیر ادامہ داد:سلام! مبارڪہ رایحہ خانم! ڪوتاہ و با هزار زحمت آن سہ چهار ڪلمہ را ادا ڪرد! شرمگین گفتم:ممنون! رسیدن بہ خیر! سرے برایم تڪان داد و رو بہ حاج بابا گفت:اگہ دیگہ ڪارے ندارین بریم عمو خلیل؟! حاج بابا در عقب را برایم باز ڪرد و خودش جلو نشست. با سرے پایین افتادہ،روے صندلے نشستم و نفس عمیقے ڪشیدم! مخلوط عطر نرگس و یاس زیر بینے ام پیچید! عطر محراب! محراب هم سوار شد و ماشین را روشن ڪرد،حاج بابا مدام راجع بہ وضعیت امنیت و جریان هایے ڪہ اتفاق افتادہ بود از محراب سوال مے پرسید و او ڪوتاہ و آرام در حدے ڪہ اجازہ داشت جواب مے داد! هواے ماشین گرم بود و سنگین،شاید هم من اینطور فڪر مے ڪردم! چند دقیقہ بعد ماشین،مقابل عمارت سفید ایستاد‌. نفس راحتے ڪشیدم و خجل گفتم:ممنون آقا محراب! لطف ڪردین! بدون این ڪہ بہ سمتم سر برگرداند مهربان گفت:ڪارے نڪردم! بہ ریحانہ و خالہ سلام برسونین! حاج بابا زودتر از من از ماشین پیادہ شد و بہ سمت در رفت. لب زدم:بزرگے تونو مے رسونم! دل رفتن نداشتم! بعد از چند ماہ فقط چند دقیقہ ڪنارش بودم،آن هم سر بہ زیر! محراب نفس حبس شدہ اش را بیرون داد و زمزمہ ڪرد:خدافظ! از ماشین پیادہ شدم و در را بستم. حاج بابا وارد خانہ شد. مردد و با زحمت نگاهم را بہ سمت نیم رخ محراب ڪشاندم،تہ ریشش ڪمے بلند شدہ بود و صورت سفیدش هم آفتاب سوختہ! خواستم سرم را برگرداندم ڪہ بہ سمتم برگشت و نگاہ هایمان بہ هم برخوردند! چشم هایش پر از دلتنگے و مهربانے بودند! پر از برق و عشق! لبش را محڪم گزید و سرش را پایین انداخت،ڪاش مے فهمید دردِ این لب گزیدن ها در جان من مے نشیند! آب دهانم را با شدت فرو دادم،از ماشین پیادہ شد. سرش را در سینہ اش فرو ڪردہ بود،گونہ هایش گل انداختہ بودند مثل گونہ هاے من! با قدم هاے بلند بہ سمت در رفتم،مقابل در ڪہ رسیدم صداے حافظ را شنیدم! _سلام رایحہ خانم! با چشم هاے گشاد شدہ بہ سمتش برگشتم و اخم ڪردم! سر بہ زیر بود و آرام! محراب سریع ڪنار من آمد،انگار آمادہ ے دفاع و حملہ شدہ بود! گرہ ڪورے میان ابروهایش انداخت و رو بہ من جدے گفت:شما برو تو! سرم را تڪان دادم:با اجازہ! خدانگهدار! بہ حافظ جوابے ندادم،نگاهش روے حافظ بود و براے من ڪلمہ ے خداحافظے را زمزمہ ڪرد. در را بستم و بہ سمت پلہ ها رفتم،میان راہ پشیمان شدم! حافظ برایش خطرناڪ بود! رو بہ خانہ گفتم:سلام بہ اهل خونہ! دستو صورتمو میشورم الان میام! سپس ڪیفم را در ایوان گذاشتم و پاورچین پاورچین بہ سمت در رفتم. گوشم را محڪم بہ در چسباندم و دندان هایم را روے لب هایم گذاشتم تا صدایے از دهانم خارج نشود. لحن صداے حافظ،محتاط بود و محافظ ڪارانہ! _داداش! نمیخواے دعوتم ڪنے بریم تو یڪم باهم اختلاط ڪنیم؟! محراب غرید:داداش؟! ڪدوم داداش؟! یادم نمیاد برادرے داشتہ باشم! چند ماہ قبل بهت گفتم رفاقت ما دود شد رفت هوا! حافظ نفس عمیقے ڪشید:اگہ منظورت بہ اون قضیہ س،بہ خدا ڪہ من بخاطرہ خودت... انگار محراب بہ سمتش رفت و حرفش را برید،صدایش آرام تر و عصبے تر شد! _خدا رو قسم نخور نارفیق! بخاطرہ من ناموسمو ڪشیدے تو دل آتیش و بہ همہ مون نارو زدے؟! گورتو گم ڪن! ‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_دوم #عطر_نرگس #بخش_دوم . موهایم را ڪامل زیر روسرے جا دادم،دیگر برایم مهم بود ڪہ تارے از موهایم دیدہ نشود! حتے یڪ تار! نہ بہ خاطر محراب،ڪہ بہ خاطر خدا! مے خواستم در یڪ مسیر ثابت و درست قدم بردارم‌. باید دست مے ڪشیدم از هم خدا را خواستن و هم خرماها را! دستہ ڪلیدم را برداشتم و از خانہ بیرون زدم،نزدیڪ عید بود و هوا بهارے. تهران در تب و تاب رسیدن سال جدید و خریدهاے نوروزے بود. منیریہ محل رفت و آمد بعضے از افراد براے رفتن بہ بازار بزرگ شدہ بود. مقابل در عمارت ایستادم و لبخند ڪم رنگ و عمیقے روے لب هایم نشاندم. زنگ را زدم و حدود یڪے دو دقیقہ بعد در باز شد! نمے دانستم باید لبخندم را براے خالہ ماہ گل پر رنگ تر ڪنم و یا براے محراب سرم را پایین بیاندازم. در ڪہ ڪامل باز شد،لبخند روے لب هایم خشڪید! الناز چادر رنگے بہ سر و با لبخندے گرم میان چهارچوب در ایستادہ بود. با تعجب یڪ تاے ابرویم را بالا انداختم و سریع بہ خودم آمدم. الناز پیش دستے ڪرد و با لحنے صمیمے گفت:سلام رایحہ جون! خوبے؟! لبخند آبڪے اے حوالہ ے چشم هایش ڪردم. _سلام عزیزم! ممنون! از دیدنت هم جا خوردم هم خوشال شدم! شما ڪجا اینجا ڪجا؟! ڪمے عقب رفت تا وارد بشوم،وارد حیاط ڪہ شدم هر دو طرف گونہ ام را بوسید و گفت:اتفاقے رام بہ اینجا افتاد! پوزخند زدم،حتما اتفاقے راهش بہ اینجا افتادہ بود! من هم گونہ هایش را بوسیدم و گفتم:خوب ڪردے! چندماہ بود ندیدہ بودمت! دستش را پشت ڪمرم گذاشت:خالہ مے گفت دانشگاہ تهران پزشڪے قبول شدے! تبریڪ مے گم! لبخندم را پر رنگ ڪردم:ممنون عزیزم! سپس نگاهم را بہ انگشت هاے دست چپش دوختم،خبرے از حلقہ ے ازدواج نبود! چادر رنگے اے ڪہ روے سر داشت از چادرهاے خالہ ماہ گل بود. همراہ هم از پلہ ها بالا رفتیم و وارد ایوان شدیم،تعارف ڪردم اول الناز وارد بشود،در حالے ڪہ پشت سر الناز مے رفتم خوب اطراف را دید زدم‌. خبرے از محراب نبود،نفس آسودہ اے ڪشیدم و بہ سمت خالہ ماہ گل قدم برداشتم. ڪنار میز غذاخورے ایستادہ و پارچ بلورے آب دستش بود. لبخندم گرم شد و پر جان! دست هایم را باز ڪردم و گفتم:سلام بہ خالہ جونم! سپس در آغوشش ڪشیدم،یڪ دستش را دور ڪمرم حلقہ ڪرد و پارچ را روے میز گذاشت. دست دیگرش را هم روے ڪمرم گذاشت و پرانرژے و گرم گفت:سلام عزیزم! خوبے؟! گونہ اش را بوسیدم و بہ چشم هایش خیرہ شدم. _شڪر خدا نفسے میرہ و میاد! اخم ڪرد:هنوز بہ بیس نرسیدہ اینطورے جواب میدے! همسن و سال من بشے چے میگے؟! خندیدم:شما ڪہ همش بیست و پنج سالتہ! شوخے میڪنم خالہ! خوبم! شما خوبے؟! عمو باقر ڪجاس؟! همانطور ڪہ گونہ ام را با محبت مے بوسید جواب داد:منم بہ خوبے تو خوبم! بازارہ! میدونے ڪہ این حاجیاے بازار دم عید وقت سر خاروندنم ندارن! از آغوشش بیرون آمدم و گفتم:بلہ در جریانم! تازہ دوهزارے ام افتاد ڪہ اگر عمو باقر خانہ نیست،پس الناز بہ خاطر حضور چہ ڪسے چادر سر ڪردہ بود؟! با فڪر این ڪہ محراب خانہ باشد،تنم همراہ قلبم لرزید! انگار مدتے بود ڪہ از هم فرار مے ڪردیم! با صداے الناز بہ خودم آمدم:خالہ ماہ گل! ظرفا رو چیدم،اگہ اجازہ میدین غذارم بڪشم! خالہ بہ رویش لبخند پاشید:زحمت ڪشیدے عزیزم! الان خودم میام،تو بشین! محجوبانہ جواب داد:ڪمڪ ڪنم راحت ترم! خالہ ماہ گل چند قدم بہ سمتش برداشت و گفت:باشہ بیا بریم آشپزخونہ! پشت سرش راہ افتادم و پرسیدم:من چے ڪار ڪنم خالہ جون؟! بہ سمتم سر برگرداند،با چشم و ابرو بہ طبقہ ے بالا اشارہ ڪرد. _زحمت بڪش محرابو صدا ڪن! فڪ ڪنم خوابہ! از صب ڪہ اومدہ از اتاقش بیرون نیومدہ! رنگ از صورتم پرید،ڪاش ڪار دیگرے مے خواست! شاید اگر رایحہ ے یڪ سال و چند ماہ قبل بودم بے خیال و با سر و صدا از پلہ ها بالا مے رفتم و چند ضربہ ے جانانہ بہ در اتاق محراب مے زدم و سر بہ سرش مے گذاشتم. اما دیگر همچین ڪارے از دستم بر نمے آمد! نہ من رایحہ ے یڪ سال و چند ماہ قبل بودم و نہ محراب! مرز نامرئے شرم و حیا،میان مان ڪشیدہ شدہ بود. مرزے ڪہ نامحرم بودنمان را بیشتر بہ رخمان مے ڪشید و اجازہ نمے داد خبرے از آن خونسردے و راحتے سابق در رفتارمان باشد! در ڪلام مان،نگاہ هایمان و برق چشم هایمان! این همہ فرار محراب از سر ایمان و حیا بود،آنقدر مے شناختمش ڪہ بدانم وقتے جلوے چشمم سبز نمے شود و یا اتفاقے همدیگر را مے بینیم سرش را توے سینہ اش فرو مے برد و آرام سلام مے ڪند یعنے حواسم هست! تو هم حواست باشد! ما آن آدم هاے سابق نیستیم! حالا ممڪن است من در هر نگاہ تو غرق بشوم و از خندہ هایت غرق در لذت! حالا ممڪن است دلم هے بخواهد تو را تماشا ڪند و گاهے از ڪمے تماشا ڪردن بیشتر! آدم ڪہ عاشق مے شود،نباید بہ دلش زیاد اختیار بدهد! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_سوم #عطر_نرگس #بخش_دوم . همانطور ڪہ از جلوے در دور مے شدم گفتم:الان برات یہ شربت درس میڪنم! بیا اتاق خان جون دراز بڪش! بہ سمت آشپزخانہ رفتم و براے همہ در استڪان هاے ڪمر باریڪ چاے ریختم و بردم‌. ریحانہ هم همراهم آمد و یڪ راست بہ سمت اتاق خان جون رفت. سینے چاے را ڪہ تعارف ڪردم،با سرعت براے ریحانہ شربت آبلیمو درست ڪردم‌. در بساط خان جون داروهاے شیمیایے ممنوع بود! وارد اتاق شدم و بہ سمت ریحانہ رفتم،بالشتے زیر سرش گذاشتہ بود،تنها روسرے و چادرش را درآوردہ و با همان لباس هاے بیرون دراز ڪشیدہ بود‌. ڪنارش نشستم و لیوان شربت را بالاے سرش گذاشتم،همانطور ڪہ دڪمہ هاے پالتویش را باز مے ڪردم پرسیدم:دل پیچہ ام دارے؟! با چشم هاے بستہ و رنگ پریدہ سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان داد. _پاشو لباساتو دربیارم. _راحتم! ول ڪن آبجے حال ندارم! مجبورش ڪردم بنشیند و پالتویش را دربیاورد. لیوان شربت را جلوے دهانش گرفتم. جرعہ اے ڪہ نوشید گفتم:اینو بخور دراز بڪش،بهتر نشدے برات عرق نعنا و نبات میارم! سپس دستم را روے پیشانے اش گذاشتم،یڪ نفس شربت را نوشید و دوبارہ دراز ڪشید‌. پتویے رویش انداختم و پیشانے اش را بوسیدم‌‌. از اتاق ڪہ خارج شدم حاج بابا پرسید:ریحانہ چطورہ؟! ببریمش دڪتر؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان دادم:نہ لازم نیس! فڪ ڪنم یڪم دیگہ حالش جا میاد،دماے بدنش ڪہ خوب بود،تنشم سست نیس بعید میدونم فشارش افتادہ باشہ. ڪنار عمہ مهلا نشستم و پرسیدم:عمو سهراب برنگشت تهران؟! جرعہ اے از چایش را نوشید و گفت:نہ عزیزم! تو رو ڪہ آورد تبریز خودشم رفت خونہ ے سما! منو امیرعباسم با داداش اینا اومدیم،گفتیم یہ سر بہ خان جون بزنیم بعد بریم خونہ ے سما. خان جون سریع گفت:مگہ من میذارم برین؟! بعد عمرے دختر حاج ڪاظم مرحوم اومدہ خونہ م! زنگ بزن شوهر و بچہ هاتم بیان! عمہ مهلا لبخند زد:شرمندہ نڪنین خان جون! دختر سما یڪم مریض حالہ نمیتونہ بیاد! فعلا تبریزیم،تن تن مزاحمتون میشیم! خان جون شانہ اے بالا انداخت و مشغول نوشیدن چایش شد. امیرعباس از ڪنار حاج بابا بلند شد و بہ سمت حیاط رفت‌. چند دقیقہ بعد ڪتاب بہ دست وارد شد و آن را بہ سمت من گرفت. ڪتاب را از دستش گرفتم و بہ جلدش نگاہ ڪردم. امیرعباس همانطور ڪہ رو بہ رویم مے نشست گفت:گفتم شاید اینجا راحت گیرت نیاد! با ذوق بہ "ڪتاب جمعه" نگاہ ڪردم و روے جلدش دست ڪشیدم،ڪتاب جمعہ هفتہ اے نامہ اے بہ سردبیرے آقاے احمد شاملو بود ڪہ بیشتر مطالب ادبے، اجتماعے و ڪاریڪاتور را در بر مے گرفت. روے جلدش عڪس سیاہ و سفید زنے بود ڪہ ڪاغذے را مقابل صورتش گرفتہ بود. روے ڪاغذ نوشتہ بود:"نمے توان نیمے از اجتماع را نادیدہ گرفت،زن" با نگاهے سرشار از مهر و محبت بہ صورتش چشم دوختم‌. _مرسے داداش امیر! سپس آرام تر ادامہ دادم:داش حوصلہ م سر مے رفت! خان جون نمیذارہ از ڪنارش تڪون بخورم! آرام خندید و گفت:فڪ ڪردم حالا حالاها میخواے اینجا بمونے! چشمڪ زدم:اون ڪہ بعلہ! با ڪمے مڪث گفت:فردا بر مے گردم تهران! ابروهایم از تعجب بالا پرید:فردا؟! چرا انقد زود؟! از ظرف خرمایے ڪہ روے ڪرسے بود دانہ اے خرما برداشت و داخل دهانش گذاشت:آرہ! قرارہ عضو سپاہ بشم! چشم هایم از شدت تعجب گرد شد بے اختیار بلند گفتم:چے؟! انگشت اشارہ اش را روے بینے اش گذاشت و با لبخند گفت:هیس! همسایہ هام فهمیدن! _حالت خوبہ امیرعباس؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:عالے ام! قرارہ محراب معرفم باشہ! نفس عمیقے ڪشیدم و گفتم:دوبارہ خوب جیڪ تو جیڪ شدین! یڪ تاے ابرویش را بالا انداخت و لبخند مرموزے زد! گونہ هایم گل انداخت و سرم را پایین! استڪان چاے را بہ لب هایم چسباندم و تا تہ سر ڪشیدم! امیرعباس هم هوایے شدہ بود،مثل محراب! لبخندش مهربان شد و لحنش نرم:جمع ڪن اون گونہ هاے اناریتو! هے برا من سرخ و سفید میشہ! با صداے زنگ تلفن خودم را از زیر نگاہ امیرعباس نجات دادم و بہ سمت تلفن دویدم! گوشے تلفن را ڪہ برداشتم صداے عمو باقر در گوشم پیچید. _الو! سریع و با لحنے مملو از محبت گفتم:الو سلام عمو! حالتون خوبہ؟! _سلام رایحہ جان! الحمداللہ تو خوبے عمو؟ حاج خلیل اینا رسیدن؟! _شڪر خدا خوبم! بلہ چند دیقہ پیش رسیدن. _نگران حال ریحانہ بودیم،محراب مے گفت تو ماشین حالش بد میشہ. حالش چطورہ؟! لبخند زدم و گفتم:خوبہ عمو نگران نباشین،یڪم حال ندار بود خوابید! _باشہ دخترم! بہ همہ سلام برسون،خصوصا بہ خان جون! ڪمے این پا و آن پا ڪردم و با مڪث گفتم:بزرگے تونو مے رسونم! شما تبریز نمیاین؟! _نہ عمو جون! قرارہ یہ سرے مهمون از تبریز برامون بیاد،شاید حاج حسین و مرضیہ خانمم یہ سر بیان تهران. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سے_و_چهارم #عطر_نرگس #بخش_دوم . در آن شرایط خارج شدن از دانشگاہ ڪار آسانے نبود! دست بہ دست هم از پلہ ها پایین رفتیم،در بین راہ هم با چند نفر برخورد ڪردیم و ڪم ماندہ بود نقش زمین بشویم! از دانشڪدہ ڪہ خارج شدیم سر و صداها بیشتر شد و واضح تر! صداے جیغ بلندے بہ گوشمان رسید،ضربان قلبم بالا رفت. از دور دود آتشے ڪہ بہ هوا مے رفت را دیدم،حق با شهبازے بود! دانشگاہ بہ میدان جنگ تبدیل شدہ بود! ساغر مضطرب ڪنار گوشم زمزمہ ڪرد:بہ نظرت برگردیم تو دانشڪدہ؟! با زبان لبم را تر ڪردم و نگاهم را دور تا دور حیاط چرخاندم. همہ در حال دویدن یا فرار ڪردن بودند! مردد گفتم:باید یہ جورے بزنیم بیرون! شاید بہ تو گیر بدن! همراہ هم با قدم هاے ڪوتاہ و احتیاط بہ سمت در راہ افتادیم. هرچہ نزدیڪتر مے شدیم جمعیت بیشتر مے شد. صداے شڪستہ شدن شیشہ و پخش شدن تعداد زیادے ورقہ و پروندہ باعث شد سر بلند ڪنیم‌‌. چند نفر از دانشجویان چوب بہ دست گرفتہ بودند و براے ترساندن بقیہ شیشہ ے پنجرہ ها را مے شڪستند! صداے همهمہ بلندتر شد،چند نفر ڪہ این صحنہ را دیدند عصبے و با سنگ بہ سمت دانشڪدہ هجوم بردند! صداے ساغر مے لرزید:خدا بہ خیر ڪنہ! از تہ دل زمزمہ ڪردم:آمین! بہ زور از میان جمعیت عبور ڪردیم و خودمان را نزدیڪ بہ در خروج رساندیم اما درهاے دانشگاہ بستہ شدہ و جمعیت زیادی مقابل در ایستادہ بودند! چند تن از دانشجوها روے بلندے ایستادہ بودند و جمعیت را رهبرے مے ڪردند! نگاہ مجید مهدوے ڪہ یڪے از دانشجوهاے پر شر و شور دانشگاہ بود بہ ما افتاد. اخم هایش را در هم ڪشید و انگشت اشارہ اش را بہ سمت ما گرفت. _ڪجا؟! مثل خودش اخم ڪردم و گفتم:مگہ شما مفتشے؟! قلدرانہ جواب داد:در حال حاضر بلہ! ڪسے بیرون نمیرہ تا تڪلیف مشخص بشہ! پوزخند زدم:شما چے ڪارہ اے؟! ساغر محڪم دستم را ڪشید و ڪنار گوشم زمزمہ ڪرد:دهنتو ببند رایحہ! با اینا ڪل ننداز! بلند گفتم:من با ڪسے ڪل ڪل ندارم! ما انقلاب ڪردیم ڪہ زیر ساطور و زور ڪسے نباشیم! مهدوے از روے بلندے پایین پرید،از بین جمعیت رد شد و در چند قدمے من ایستاد. یڪ تاے ابرویش را بالا انداخت:منظور؟! سرد و جدے بہ چشم هایش زل زدم:قرار نیس تو بہ ما زور بگے! صدایش را بالا برد و بہ سمت جمعیت چرخید:ما بہ ڪسے زور نمیگیم! دانشگا باید پاڪ سازے بشہ! چند نفر مشت هاے گرہ شدہ ے شان را بالا بردند و فریاد زدند:درستہ! مهدوے صدایش را بلندتر ڪرد:اینجا یا جاے ما انقلابیاس یا غیر انقلابیا! وجود اینا براے دانشگا سمہ! براے جامعہ سمہ! رگ گردنش ورم ڪردہ بود و تقریبا تا انتهاے حلقش را مے دیدم! _تا وقتے اینا تو جامعہ جلون میدن این انقلاب بہ ثمر نمے شینہ! با حرص گفتم:چرا ترو خشڪو باهم میسوزونین؟! دنبال اونایے باشین ڪہ جو دانشگاهو مسموم میڪنن نہ اونایے ڪہ شبیہ شما نیستن! انگشت اشارہ اش را بالا گرفت و محڪم تڪان داد. _شوراے انقلاب دستور دادہ احزاب سیاسے باید دفتراشونو تخلیہ ڪنن! امروز روز آخر بود و هیچڪدومشون نرفتن! سپس بہ سمت من برگشت:هرڪے با ما نباشہ از ما نیس! خانم نادرے تڪلیفتو مشخص ڪن میخواے تو این دانشگا بمونے یا نہ؟! از شدت تعجب چشم هایم گرد شد:شما تعیین میڪنے من اینجا باشم یا نہ؟! اخمش غلیظ تر شد:ما حواسمون بہ دور و ورمون هس! هرڪے بخواد نظم و راہ انقلابو مختل ڪنہ با ما طرفہ،مرد و زنم ندارہ! ساغر بازویم را ڪشید و مضطرب گفت:ول ڪن رایحہ! بازویم را از دست ساغر بیرون ڪشیدم و بہ سمت مهدوے رفتم‌. رو بہ رویش ایستادم و انگشت اشارہ ام را بہ سمتش گرفتم. _اون روزایے ڪہ شما تو فرانسہ الڪے دوتا بیانیہ میدادے و تو تظاهرات شرڪت مے ڪردے من شب تا صُب اعلامیہ مے نوشتم! پدر و خانوادہ ے من زیر ذرہ بین ساواڪ بودن! محڪم بہ قفسہ ے سینہ ام ڪوبیدم و گفتم:منو عزیزام تو ڪمیتہ مشترڪ بودیم! اما منم منم ڪردنمون گوش عالم و آدمو ڪر نڪردہ! تویے ڪہ بیرون گود نشستہ بودے تا آبا از آسیاب بیوفتہ... فریاد زد:ساڪت شو! سپس چوبے را ڪہ در دست داشت بہ قفسہ ے سینہ ام چسباند و بہ سمت عقب هلم داد. _با دوتا اعلامیہ نوشتن غیر انقلابے،انقلابے نمیشہ! _خیلے وقیحے! چوبش را ڪنار ڪشید و چشم هاے پر از غضبش را بہ صورتم دوخت. _عقب وایسا و تو ڪار ما دخالت نڪن! سپس بہ سمت جمعیت رفت و بلند گفت:میریم سر وقتشون! ما بهشون مهلت دادیم خودشون نخواستن! سپس بہ سمت دانشڪدہ ها راہ افتادند،نفسم را با حرص بیرون دادم و دندان هایم را روے هم فشار‌. ساغر مقابلم ایستاد،نگران بود و رنگ پریده‌. _خوبے رایحہ؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم،چند دقیقہ بیشتر نگذشتہ بود ڪہ دوبارہ صداے فریاد و شڪستہ شدن شیشہ و اشیاء در دانشگاہ طنین انداخت. . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻