#تنها_گریه_کن #قسمت_هفتاد_سه می‌گفت:《 حاج آقا! یعنی شما میگی چون سنّم کمه، برای خدمت به اسلام و ایستادن جلوی ظالم کم بیارم؟》همین حاج آقا را که می‌گفت. حاجی خنده می‌آمد روی لبش لا اله الا اللهی می‌گفت و بلند می‌شد قرآن را از سر طاقچه برمی‌داشت و مشغول قرائت می‌شد. هیچ‌وقت، نه دلش آمد به محمد جدی بگوید خلاف میلش قدمی بردارد و مجبورش کند، نه به من. حاجی می‌رفت، محمد می‌رفت، من می‌ماندم با دنیایی از کار و دعای خیرِ هرکسی که می‌فهمید توی خانه‌مان چه خبر است. جمع ما یکی دوباری هم واسطه خیر شد و چندتا جوان را دست به دست هم دادیم و فرستادیم خانه‌ی بخت. بین آن همه سرشلوغی، نزدیک آمدن‌های محمد که می‌رسید، گوشم به زنگ بود و چشمم در. همیشه سحر می‌رسید. دفعه قبلی که آمده بود، چند ساعت مانده بود پشت در. ساعت هشت صبح بود که با صدای زنگ از خواب پریدم. سر سجاده خوابم برده بود. روز قبلش آن‌قدر کار کرده بودم که از خستگی نمی‌توانستم روی پا بایستم. صبح بعد از نماز، چشم‌هایم روی هم رفت. زنگ در که صدا کرد، حاج حبیب هم بیدار شد و نشست توی رختخوابش. پشت در محمد ایستاده بود با دوتا نانِ سنگک تازه توی دستش. گفت:《 خانم سادات! چایی‌تون حاضره؟》از ذوق دیدنش سروصورتش را بوسیدم. تا بساط صبحانه را آماده کنم، نشست توی آشپزخانه وَردستم و از احوال و اخبار پرس‌و‌جو کرد. سه چهار روز پیش تلفن زده بود، ولی حرفی از آمدن نه. از حرف‌هایش فهمیدم فرصت کوتاهی داشته و آمده خانه یک سری به ما بزند. گفت:《 صبح زود که رسیدم، رفتم نماز مسجد. بعدش اومدم و زنگ زدم. ولی انگار نشنیدین. گفتم حتما خوابین. دوباره برگشتم مسجد و رفتم تو پایگاه کمی خوابیدم. بعدش هم نونوایی و حالا هم اینجام.》ماتم برد. پرسیدم:《 محمد! مامان مگه شما کلید نداری؟ من صبح این‌قدر خسته بودم متوجه صدای زنگ در نشدم. خب چرا بیشتر زنگ نزدی؟ مادر خونه رو گذاشتی، رفتی تو پایگاه بسیج خوابیدی؟》خیلی ناراحت شدم. گفتم بچه خسته و کوفته آمده و کسی در را برایش باز نکرده. همین‌طور که داشتم سوال پیچش می‌کردم و سفارش می‌کردم که کلیدش را همیشه همراه داشته باشد، سرش را انداخت پایین و گفت:《 کلید داشتم مامان. ولی خب نخواستم بی‌هوا وارد خونه بشم. گفتم شاید با لباس راحتی خوابیده باشین.》 چه داشتم بگویم؟ ظرف پنیر را گذاشتم کنار نان سنگک و حاج حبیب را صدا زدم تا بیاید برای صبحانه. برایم درس شد؛ هم حرف محمد، هم گوش به زنگ بودنم برای آمدنش. زنگ در که کوتاه صدا کرد، پریدم. چادر به سر، کلید چراغ راهرو را زدم و رفتم پشت در. لنگه در را که کشیدم به سمت خودم و میان دو لنگه فاصله افتاد، سرک کشیدم بیرون تا محمد را ببینم. کوچه تاریک بود. یک باریکه‌ی نور از چراغ ضعیف راهرو افتاده بود توی کوچه. یک شبح سیاهی ایستاده بود کمی دور تر از در. شبحی که اصلا اندازه محمد نبود، نصف جثه‌ی او بود. مطمئن شدم این سایه‌ی ضعیف و کم‌جان، محمد نیست. خودم را کشیدم داخل و داشتم در را می‌بستم که صدای آشنایی پیچید توی کوچه.《 مامان نشناختی؟ محمدم.》 #ادامه_دارد..... #شبتون_امام_زمانی #مرکز_فرهنگی_خانواده_آذربایجانشرقی 💞@MF_khanevadeh

روزمان را با #قرآن آغاز کنیم 👇🌹مبارزه در راه خدا تا آخرین نفس وآخرین قطره خون [سوره يوسف (12): آيه 110 حَتَّى إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جاءَهُمْ نَصْرُنا (110) هنگامى كه پيامبران (از هدايت مردم) به آستانه نوميدى رسيدند ویقین كردند که همه مردم آنها را تکذیب کردند؛ آن گاه يارى ما به آنان رسيد 👇🌹پيامها 1⃣ -قساوت و لجاجت در انسان، تا آنجا اوج مىگيرد كه انبياى بردبار را نيز مأيوس مىكند. «إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ» 2⃣- امدادهاى الهى نسبت به پيامبران هم زمان خاصى دارد. «إِذَا اسْتَيْأَسَ ... جاءَهُمْ» 3⃣ - قهر الهى شامل انبيا و مومنان واقعی نمىشود. «فَنُجِّيَ» 4⃣ - راه خدا بن بست ندارد. «إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ ... جاءَهُمْ نَصْرُنا» 5⃣ - سنت خداوند در حمايت انبيا و هلاكت مجرمان است. «جاءَهُمْ نَصْرُنا، لا يُرَدُّ بَأْسُنا» 6⃣- انقلابیون نیز که ادامه دهنده راه انبیاء هستند گاهی تنها می مانند وقتی به یاس کامل رسیدند و یقین کردند که دیگر هیچکس آنها را کمک نمیکند وهمه آنان را تکذیب می کنند؛ یاری خدا می رسد«حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَ الَّذينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتى نَصْرُ اللَّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَريبٌ (214/ بقره) ‼️ برخورد با متنجس ‌ 🔷 اگر بدن یا لباس خونی نشود ولی به واسطۀ برخورد با خون، متنجس شود؛ مانند اینکه دست یا لباس نمازگزار که خیس است به خون خشک شده‌ای، برخورد کند و متنجس شود ولی عین خون منتقل نشود، اگرچه مقداری که نجس شده، کمتر از یک بند انگشت باشد، نمی‌توان با آن نماز خواند. 📕 منبع: رساله نماز و روزه، مسأله ۷۱ 💞@MF_khanevadeh

🔴 #بهانه_های_خوب_زیستن 💠 گاه برای اینکه شروع خوب و قشنگی در زندگی و روابط خود با همسر و فرزندان داشته باشید دنبال #بهانه باشید. مثلاً در ایّام عید ائمه علیهم‌السلام به همسرتان بگویید امروز به خاطر #تولد_امام_علی علیه‌السلام، ظرف شستن با من، یا بچه‌ها را ‌می‌برم برای خودشان خرید کنند، یا مثلاً نظافت خانه با من، یا امروز می‌برمت بیرون باهم غذا بخوریم و ... 💠 به هر حال به مناسبت اعیاد مختلف، کارهایی که می‌دانید در خانه و برای همسرتان کمتر انجام دادید آن را انجام بدهید و همین را بهانه‌ی خوبی برای #تغییر برخی رفتارهای خود در زندگی قرار دهید. 💠 کاری کنید که همسر و فرزندانتان هر موقع ایام عید ائمه‌ علیهم‌السلام از راه می‌رسد برایشان لذت خاصی داشته باشد چون #رفتارهای_زیبا و قشنگ‌تر‌ از شما می‌بینند. 💠 رفتارهای زیبایی چون مهربانی و محبّت شدید، دورهمی عاطفی، بخشیدن و عفو کردن، خوب صحبت کردن و احترام گذاشتن به افراد خانواده، کمک و خدمت کردن به یکدیگر، حل مشکلات افراد خانواده و دهها رفتار قشنگی که با آنها #آرامش را به خود و دیگران هدیه می‌دهید. 💠 یادتان نرود، به صاحب آن روز توسّل کنید و با او معامله کنید تا شیرینی آن روز را بچشید. 💞@MF_khanevadeh

🛑 چرا نباید تا ۲ سالگی بچه‌ها از گوشی همراه، #تبلت و تلویزیون استفاده کنند؟ رئیس انجمن چشم‌پزشکی ایران: 🔹تلویزیون دارای تصاویر متعددی هست که در ثانیه پردازش می‌شوند و به صورت تصویری در میاد، اما کودکان زیر ۲ سال باید تصاویر ثابت‌تری ببیند و برای همین تصاویر #تلویزیون و #موبایل در رشد #ذهنی کودک تأثیر منفی می‌گذارد. 🔹#والدین‌ عزیز بدانند مناسب‌ترین راه، استفاده از #کتاب است که تصویر ثابت دارد و بهترین وسیله برای رشد ذهنی کودکان #تربیت_فرزند 💞@MF_khanevadeh

راه های ساده برای شاد کردن خانم ها 1. زنها دوست ندارند میهمان ناخوانده داشته باشند ، بنابر این به آنها وقت کافی بدهید تا آماده شوند. 2. هر روز از همسر خود بپرسید چه کاری می توانید برایش انجام دهید؟ 3. بدانید که وقتی همسرتان اظهار سر درد می کند چاره او مسکن نیست بلکه یک لبخند است. 4. وقتی از شما خطایی سر می زند اظهار تاسف کنید. 5. وقتی اوضاع قمر در عقرب است ، لبخند را از یاد نبرید. 6. از تلاشهای همسرتان تشکر کنید و ببینید که چقدر موثر است. 7. به این فکر کنید که همسرتان بهترین زن دنیا ، بهترین مادر برای فرزندتان و بهترین عروس برای مادرتان می باشد و ببینید که او اینگونه خواهد شد. 8. خسیس نباشید و در ستایش همسرتان دست و دل بازی نشان دهید اما یادتان باشد مبالغه نکنید. 9. همسرتان را کمک کنید استعداد های نهفته اش را شکوفا کند . 10. به جای هدایای گرانبها وقتتان را در اختیار همسرتان قرار دهید ، نشان دهید که به او توجه می کنید. 11. هرگز با همسرتان نجنگید در عوض آنچه را در ذهن دارید بر روی کاغذی نوشته و همراه شاخه گلی به او بدهید. امیدوارم مفید بوده باشه براتون🌸❤️🌸❤️ 💞@MF_khanevadeh

#سبک_زندگی در اولین روز ماه رجب عقد کردیم و صادق که روزه هم بود، در هنگام خواندن خطبه عقد چندین بار در گوش من زمزمه کرد که «آرزوی من را فراموش نکنید و دعا کنید» خاطره شهید تجلایی را یاد آور می شدند که همسرشان برایش آرزوی شهادت کرده بود. اولین مکانی که بعد از عقد رفتیم، گلزار شهدا بود. وقتی که در گلزار شهدا با هم قدم می زدیم، فقط در ذهنم با خود کلنجار می رفتم که می شود انسان کسی را که دوست دارد برایش یک چنین دعایی بکند که با شهادت از کنارش برود؟ با خود گفتم اگر در بین این شهدا، شهیدی را هم نام آقا صادق ببینم این دعا را خواهم کرد. دقیقا همان لحظه ای که به این مسئله فکر می کردم مزار شهید صادق جنگی را دیدم . در آن لحظه حال عجیبی پیدا کردم اما بعداز آن به این دعا مصمم شدم. به روایت همسر شهید مدافع حرم صادق عدالت اکبری ─┅ঊ🍃🌹🍃ঊ┅─ 💞 @MF_khanevadeh

💚💚❤💚💚❤💚💚❤💚 💚 💚 💚 《 فنا فی‌الله شد اما بقا دارد سلیمانی مقام قدس در قُرب خدا دارد سلیمانی شهید فی سبیل الله، عزیز جان روح الله بلی در قلب حزب الله جا دارد سلیمانی》 یادتورا هرگز فراموش نخواهیم کرد.... 💞@MF_khanevadeh

🎥 معنای #خانه‌داری در کلام رهبر انقلاب 💞@MF_khanevadeh ‎‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌

#خانواده ⭕️ موضوع : 22 برای خانواده ات برنامه داشته باش همچنین برای مشاهده تمام کلیپ ها وارد لینک زیر شوید: 👉 https://shamiim.ir/Category/List 💞@MF_khanevadeh

🌺و باز هم سلام... سلامی با رایحه امید و یک خبر خوب، مجله آشنای جدید رسید 😍 🎁 فرصت شرکت در مسابقه تا پایان تیر ماه 🤩🤩🤩 🥇مجله آشنا شماره ۲۲۲ ایندفعه با طعم عشق، محبت، فرج و آرامش تقدیمتان میگردد 🔻برای دانلود مجله برروی لینک زیر کلیک نمایید👇👇👇 http://shamiim.ir/Uploaded/Files/DefaultFolder/1401331113817173_Ashena-222-WEB2.pdf 🔻برای شرکت در مسابقه مجله محبوب آشنا ۲۲۲ بر روی لینک زیر کلیک کنید👇👇👇 http://ashena.shamiim.ir/ 💞@MF_khanevadeh

#تنها_گریه_کن #قسمت_هفتاد_چهار آمد جلوتر و ایستاد در مسیر باریکه‌ی نور راهرو. چشم هایم را تنگ کردم و خیره شدم به صورتش. صورت محمد نبود. یک چهره‌ی استخوانی سیاه بود؛ با گونه‌هایی فرو رفته. دو سه تا پلک زدم تا بهتر ببینم. صدایش صدای محمد بود، وقتی پرسید بیام تو؟ از جلوی در کنار رفتم و تکیه دادم به دیوار راهرو تا بیاید داخل. تازه زیر نور لامپ دیدم چه به روزش آمده. زدم پشت دستم و گفتم:《 محمد! چرا این شکلی شدی؟》 خندید؛ کم جان و بی‌رمق. محاصره شدیم؛ نه راه پس داشتیم، نه پیش. مانده بودیم وسط نمکزار از یک طرف بدن شهدا مانده بود روی زمین، از یک طرف ناله‌ی زخمی‌ها بلند بود. به هم قول دادیم دوام بیاوریم. فکر میکردیم یکی دو روز بیشتر طول نمی‌کشد، ولی کشید. نه غذایی برای خوردن داشتیم، نه آب. خستگی عملیات، گرسنگی، تشنگی، هراس، بی‌خبری، عاقبتی که معلوم نبود کارمان به کجا می‌کشد، همه دست به دست هم داده بودند تا یک دقیقه، به اندازه‌ی یک ساعت کش بیاید. هم جسممان تحلیل می‌رفت، و هم روحیه‌مان. خصوصاً وقتی ناله‌ی زخمی‌ها یکی یکی تمام می‌شد و آمار شهدا بالا می‌رفت. آفتاب می‌تابید روی تنمان، بی اینکه سرپناهی داشته باشیم. سرمای شب مچاله‌مان می‌کرد، بی اینکه بتوانیم چاره‌ای کنیم. فقط توکل و تحمل کردیم و دوام آوردیم. سوی چشم‌هایمان ضعیف شد. بدنمان از رمق افتاد و بعد از پنج روز، بچه ها محاصره را شکستند. از سیصد نفر، مانده بودیم هفتاد نفر؛ از هفتاد نفر، یکی‌اش من. خدا محمد را برای سومین بار به من بخشید. محمد وقتی داشت این‌ها را بعد از چندین روز تعریف می‌کرد، هنوز صدایش می‌لرزید. آن‌قدر زار و رنجور بود که فکر کردم همین حالاست که نشسته، نقشِ بر زمین شود. از همان روز کار و بارم شد محمد. تمام توانم را گذاشتم و هرچیزی را که فکر می‌کردم برایش قوت دارد. فراهم کردم. قول داده بودم زود سرپا شود؛ بشود همان محمد تروفرز قبلی که توانسته بود از فرمانده نمره قبولی بگیرد. میوه و آبمیوه تازه طبیعی، عصاره گوشت، ماهیچه، ماهی و دل و قلوه کبابی، از هر چیزی که می‌توانستم، دریغ نکردم. هرکس حال محمد را می‌دید، سرزنشم می‌کرد. می‌گفت:《 ببین بچه‌‌ات را به چه روزی انداخته‌ای!》یا ازم می‌پرسید:《 اشرف سادات! از بچه‌ات سیر شدی؟》 یک‌طوری با من حرف می‌زدند که انگار سلامت بچه‌ام برایم مهم نبود. چی می‌دانم! لابد پیش خودشان فکر می‌کردند به این هم می‌گویند مادر؟ حالا کسی نبود بهشان بگوید ما محمد را مجبور به رفتن نکردیم. خودش دوست داشت. گاهی با خودم می‌گفتم کاش باد به گوششان نرساند که محمد دلش می‌خواهد زودتر قوت بگیرد و دوباره اعزام شود. تقریبا چهل روز طول کشید تا رنگ رخش جا بیاید. آب زیر پوستش برود و چشم‌هایش رمق پیدا کنند. در تمام این روزها، هی توی دل من و محمد را خالی کردند. هی پیغام فرستادند با بچه بد کردی که فرستادی جلوی گلوله. گفتند و گاهی توی دل محمد را خالی کردند، ولی من یک تنه ایستادم کنار محمد و گفتم:《 مادر! غصه نخوریا. گوشِت هم به حرفای اینا نباشه. به هیچی فکر نکن، خودم خدمتت رو می کنم 》 #ادامه_دارد... #شبتون_پر_از_یاد_خدا #مرکز_فرهنگی_خانواده 💞@MF_khanevadeh