چقدر دست تو با دست من محبت کرد
و انحنای لبت بوسه را رعایت کرد
من از تو با شب و باران و بیشه‌ها گفتم
و هر که از تو شنید از بهار صحبت کرد
کتابِ چشم مرا خط به خط بخوان، خانم
که تابِ موی تو را مو به مو روایت کرد
سرودن از تو شبیه نوشتن وحی است
و آیه آیه تو را می شود تلاوت کرد:
اَلَم تَری که غزل کیف می کند با تو ؟
تنت ارم شد و من را به باغ دعوت کرد
و تن، تنت، که وطن شد غزل مطنطن شد
و رقص شد وَ تَتَن تَن تَنــانه حرکت کرد
به سمت عطر تو تا قبله‌ها عوض بشوند
و بعد رو به تو قامت که بست ، نیت کــرد
منم مسافر چشمت،مرا شکسته نخواه
و نیت غزلی در چهار رکعت کرد
رکوع کرد وَ تسبیح‌هاش پاره شدند
و مُهر را به سجودی هزار قسمت کرد
قنوت خواند : خدایا،چرا عذاب النار ؟
که آتشم به تمام جهان سرایت کـرد
و بی عذاب ترین عشق، آتشی شد که
فرشتگان تو را نیز غـرق لذت کرد
تشهد : اَشهَدُ اَن بوسه ات دو جام شراب
و اَشهَدُ که لبانم به جام عادت کرد
سلام بر تو که باران به زیر چتر تو بود
سلام بر تو که خورشید هم سلامت کرد
غزل تمام،نمازش تمام،دنیا مات
سکوت بین من و واژه ها سکونت کرد
وَ تو بلند شدی تا انار بشکوفد
دعای قلب مرا بوسه ات اجابت کرد
غـزل به روی لبت شادمانه می رقصید
و هر کسی که شنید از بهار صحبت کرد
#سیامک_بهرام‌پرور
