وجود اقدس حضرت صاحب الزمان به منزله جان جهان است. پیش از وصل آن عالیجناب، همه دارایی‌های عالم هم که باشد روند فساد و تعفن، فرصت بهره‌برداری نمی‌دهد. غیبت آن دردانه وجود تمام عالم را به سستی و کرختی و بیماری و جراحت و درد و رنج و غم و اندوه و سختی و تنگی و آلودگی و فساد کشاانده. کی حضرت حق تعالی بار دیگر ما را از این کابوس اجباری بیدار خواهد فرمود و با ظهور حضرتش نجاتمان خواهد داد نمی‌دانم. اما می‌دانم این بی‌تحرکی انسان در غیبت آن عزیز عالم و حبیب خدا دارد درد را به مغز استخوانمان می‌رساند و لاجرم این درد و رنج و بیماری و عفونت و فساد و پلاسیدگی و از هم پاشیدگی بیشتر و بیشتر خواهد شد. آیا فریادرسی نیست؟!

بندگان خدا چون سجده را نزدیک‌ترین نقطه عالم تن و خاک به خدا می‌دانند، فرار می‌کنند به آن و در این گوشه دنج خود را به او نشان می‌دهند.

📸 تجمع اعتراضی مردم اردبیل به شایعه انتقال آیت الله سیدحسن عاملی به اذربایجان شرقی! ▫️در پی طرح انتقال آیت الله عاملی به شهر تبریز و آذربایجان شرقی به عنوان نماینده ولی فقیه در این استان، مردم شهر اردبیل با بستن بازارها و راه‌پیمایی خیابانی با این انتقال مخالفت کردند. 🔹گفتنی است چند سال قبل نیز وقتی بحث انتقال آیت الله عاملی به زنجان مطرح شد، مردم اردبیل با تجمع اعتراضی چنین اجازه ای را ندادند./ مجمع جوانان انقلابی ارومیه ✌️ شما هم صدای حوزه باشید! 🆔 @sedayehowzeh

الحمد لله ربّ العالمین که خداوند بزرگوارانی نصیب ما فرموده که چنان محبت آنان را با مردم گره زده... خداوند رحمت کند امام جمعه شهید تبریز را و خداوند حفظ کند باقی ماندگان از بزرگان را...

وَ قَالَ امیرالمؤمنین علی ابن ابی‌طالب (علیهما السلام): إِذَا قَدَرْتَ عَلَى عَدُوِّكَ، فَاجْعَلِ الْعَفْوَ عَنْهُ شُكْراً لِلْقُدْرَةِ عَلَيْهِ. به بهانه این فرمایش نورانی خواستم یادآوری کنم که گاهی ما احساس قدرت می‌کنیم و در حالات و مواقع مختلف گمان می‌کنیم، حالا که زورمان می‌رسد، می‌توانیم هر طور که آسان بود تحمیل کنیم اراده خود را که آن را درست می‌دانیم. واقعیت آن است که روش پیاده‌سازی اراده هم مهم است. یعنی حرف درست را، کار درست را، باید با روش درست و منش درست اجرا کرد. عمل صالح دو حیث دارد. یکی از آن جهت که حامل یک حقیقت نورانی است و یکی از آن جهت که ظرف مناسبی برای انتقال و ابلاغ حقیقت نورانی است. یعنی این ظرف باید با دو طرف تناسب داشته باشد. یکی برای حفظ و حمل حقیقت نورانی و یکی برای رساندن حقیقت نورانی به مقصد. مثلا یک سرنگ درونش تناسب دارد با حفظ دارو و بیرونش تناسب دارد با کاری که باید با بیمار انجام دهد و دارو را له بدن بیمار برساند. این در مورد هر ظرفی صادق است و ظروف به مناسبت مظروف و مورد استفاده مظروف، شکل‌های مختلف پیدا می‌کنند. اعمال صالح نیز چنین هستند. اعمال صالح واسطه انتقالند. باید تناسب دو طرفه داشته باشند. الغرض زمانی که شما مظروف قدرت را به دست آوردی، باید ظرف انتقال مناسب آن را هم تدارک ببینی. این مهندسی توزیع قدرت است به نحوی که تخریب نکند، بسازد. گاهی خیرخواهی‌های ما از جنس خاله خرسه است. دوست داریم اما بد عمل می‌کنیم. ملاحظه طرف مقابل را نداریم. با پتک سعی می‌کنیم جنس لطیف روح انسان را راهنمایی کنیم. باز اگر بخواهم مثال بزنم می‌توانم به این عزیزان هنرمند سفال‌کار یا مثل هنر قلمزنی یا سایر هنرها که متناسب با ماده خامی که زیر دست دارند، با هزار مراقبت به آن شکل می‌دهند و آن را زیبا می‌کنند. انسان به مراتب از هر اثر هنری گرانبهاتر و خدمت به آن سخت‌تر است. زیبا کردن انسان از عهده عمل صالح برمی‌آید. عمل صالح، عمل هنرمندانه است. گاهی ما خیال می‌کنیم حالا که خداوند اقتدار نظام اسلامی را حفظ فرموده، می‌توان با انبوه این نعمت و رحمت الهی هر طور که خواستیم بر روی دیگران تأثیر بگذاریم. لکن این درست نیست. قدرت‌ورزی ما باید با عفو درآمیزد و دست هنرمند آن را چنان اعمال کند که مخاطب همچون لباسی زیبا آن را بپذیرد. این همان قسمت سخت داستان است که بسیاری زیر بارش نمی‌روند و نمی‌پذیرند. گویا ایشان گمان می‌کنند همین که نظام طاغوت نیست کافی است و روش‌ها اگر مشابه انسان‌های طغیان‌گر بود مانع ندارد. در صورتی که دو سوی ماجرا مهم است. ظرف باید تناسبی داشته باشد با میل و نیاز طرف مقابل و با آن انس و نسبتی برقرار کند. در مسئله تبلیغ دین و امر به معروف و نهی از منکر، این مسئله بسیار جدی‌تر است. ما شاهدیم که شیاطین چگونه سموم جهنمی را در ظرف‌های مناسب‌سازی شده به خورد مردم می‌دهند. همان طور که طبیبان نیز داروهای خود را در ظرف‌های مناسب به بیماران تجویز می‌کنند تا وحشت و غربت بیمار فرونشیند و برطرف شود. چگونه است که در مورد داروی معنوی و حقایق نورانی ما از این مسئله غافلیم؟! یا لااقل کمتر دغدغه داریم. به نظر می‌رسد ما میانجی‌گری اخلاق در این باره را از یاد برده‌ایم. این در حالی است که در هنگام ضعف به آن توجه داشتیم. اما وقتی به قدرت رسیدبم خود را از آن بی‌نیاز دیدیم. چون احساس کردیم دیگر می‌توانیم هر طور خواستیم، هر چه را خواستیم به دیگران القاء کنیم. اولا اگر این روش درست بود که ما به روش پیشینیان اعتراض نمی‌کردیم. عمل پیشینیان از دو جهت باطل بود. هم از جهت مظروف و هم از جهت ظرف. مؤمن می‌خواهد مظروف کلمه طیبه را در ظرف عمل صالح بریزد و به مقصد برساند. دوم اینکه هر چند به یک غلبه نسبی و قوت و قدرت در مرتبه‌ای رسیده‌ایم؛ اما اگر نگاهی جهانی و وسیع داشته باشیم، ما همچنان در اقلیت هستیم و نیازمند انتقال پیام هنرمندانه. پیروزی ما در انقلاب اسلامی‌مان تنها یک قدم از راه و مرحله‌ای از مسیر بود. نباید به قدرت به دست آمده مغرور شویم. نکته سوم هم اینکه اساسا شکل قدرت در جهان تغییر کرده و قدرت‌های ترکیبی با اضافه شدن ابزارهای مختلف که قدرت نرم و سخت را در هم می‌آمیزند بسبار پیشرفت کرده‌اند و جز با عمل هنرمندانه نمی‌توانی اراده خود را به صورت مقبول و مشروع اعمال کنی. قطعا نیازمند مفصل‌بندی فراوان در اعمال قدرت هستیم. فصل قدرت‌های جامد صرف، به پایان رسیده و قدرت سیال با درجه آزادی بالا و انعطاف حداکثری و هوشمندی خارق العاده و دقت و ظرافت و لطافت فراوان می‌تواند کار را پیش ببرد. همه باید وارد میدان شوند تا این ابزار اعمال قدرت پیچیده و گسترده امکان تولید داشته باشد. بدون ورود همگان، قدرت خشک و شکننده و کوبنده خواهد بود.

💠 نظر تاج‌زاده درباره آیت‌الله جنتی 🔹 تاجزاده: جنتی چون دینش رو به دنیا نمی‌فروشه باهاش مخالفم! #سیاسی نامیرایی شو 👈 @Nameera

انتخابِ امتدادِ مردم با اینکه می‌دانستم تصویری از آیت الله رئیسی را جستجو و ثبت کرده‌ام، چند لحظه طول کشید تا او را پیدا کنم. بر خلاف انتظار، او را در مرکز قاب نیافتم و گمان کردم که اشتباهی رخ داده؛ اما هیچ اتفاقی رخ نداده است. این تصویر واقعی از آن چیزی است که باید در مورد او بدانیم. https://farsnews.ir/SaeedTotonkar/1717832053293188016

#لاریجانی از #روحانی هم #اوباما تر است. #روحانی‌پلاس

یادمان نمی‌رود فیلم تبلیغاتی روحانی که کپی‌برداری از فیلم تبلیغاتی اوباما بود. رئیس جمهور بدلی به درد پسا رئیسی نمی‌خورد.

مراسم سوگند وفاداریِ منافقین فقط اونی که اولش با "رَّبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْق" شروع میکنه 😁

نفاق از این هم درونی‌تر و عمیق‌تر می‌تواند باشد.

استارت زدم. ماشین روشن نشد. فهمیدم چقدر تنهام. یادم هست زمانی رو که وقتی همچین اتفاقی می‌افتاد، به اولین کسی که از راه می‌رسید می‌گفتی یه هل بده. اصلا گفتن هم لازم نبود. هر کس رد می‌شد وایمیساد هل می‌داد روشن می‌شد و می‌رفت. انگار نه انگار. الان اما بسباری گذشتند و دیدند که وسط کوچه خاموش کردم. هیچ کس حتی نپرسید. هممون تنهاییم. دنیاخواهی ما رو خیلی تنها کرد.

روزهای نزدیک به انتخابات، زمان برداشت محصول هست. مردم طی چند سال حوادث رو رصد می‌کنند و سعی دارند مافیا رو از شهروند بشناسند. گاهی این ناشناختگی تا نقطه قرار صندوق رأی باقی می‌مونه. مردم ما پیش از این تجربه چنین وضعی رو داشتند. سر صندوق می‌ری و با یکی دست می‌دی. حالا چیزی که از صندوق در میاد یا شهر هست و یا مافیا. در روزهای آینده قرار هست به یک نفر رأی بدیم. من نمی‌گم یکی مافیاست و یکی شهر. من می‌گم همه طرف‌ها شهر هستند. اما بعضی‌ها قبل از این نشون دادند که وقتی به قدرت می‌رسند، پشت دست مافیا بازی می‌کنند و شهر رو به سمت شکست می‌برند. اونها نشون دادند که اعتماد دارند به دشمن و هر چند ظاهرشون مثل مردم شهر هست؛ اما راهبردشون بر اساس خواست مافیاست. اونها فهم مافیا رو ترجمه می‌کنند به زبان ما و باعث میشن خیال کنیم این همون چیزی هست که دنبالشیم. مواظب باشیم لا کسانی که سرمایه مافیا در ایران هستند دست ندیم. رئیس جمهور شخص نیست، جریان هست. ببینیم به کدوم جریان رأی میدیم.

غرق در لذت شدم....

در انقلابی بودن پزشکیان تردید ندارم. اما او نشان داده که انقلابی پس‌مانده در دهه شصت است. یک سوپرانقلابی بی‌ترمز. عصبانی ضد سیستم. نه سیستم جمهوری اسلامی ایران. از آنان که خشک و جامدند و در شخص‌محوری رسوب کرده‌اند. آدم‌های چکشی شکننده. آنان که خیال می‌کنند امیرالمؤمنین چیزی مانند ابوذر بود. آدم‌هایی که نهج البلاغه را مثل خودشان می‌خوانند. معتقدم اگر نهج البلاغه را با اینکه برگزیده‌ای از انبوه بیانات نورانی و آسمانی امیرالمؤمنین است، نه برای توجیه خود که برای فهم امیرالمؤمنین بخوانیم آنقدر دلیل و عبرت دارد که ما را و تمام تاریخ را کفایت کند.

🎥 روز قیامت علاوه بر شخص، امت هم باید پاسخگو باشد @Farsna

به عنوان کسی که برایش حال خوب ایران یک اولویت جدی و اصلی به شمار می‌آید، انتخابات را امری جناحی نمی‌بینم. برای بنده انتخابات لازمه خودسازی و تقویت نفس لوامه به سمت نفس مطمئنه است و هر آنچه را معارض با آن باشد، در راستای تحقق خواست نفس شریر شیطانی و در داستان زیست نفس اماره قلمداد می‌کنم. لذا اینکه یک کشور با تمام مردمش پای صندوق‌های رأی بیاید و این مسئولیت را بپذیرد که انتخاب کند و باور کند که با انتخاب می‌تواند تغییر مثبت ایجاد کند و رشد کند و قوت پیدا کند بسیار ارزشمند و اصیل است. مملکت سست و تنبل و ناامید و افسرده و مضطرب و بدون چشم‌انداز و... ، به هزار دلیل می‌تواند از جوهر انتخاب فاصله بگیرد؛ اما بدون اینکه بهانه‌اش مهم باشد، آدم‌های بدون انتخاب آدم‌هایی هستند که ضعیف و آسیب‌پذیر و گرفتار نفس اماره‌اند. نفس اماره‌ای که همیشه راه‌های نشدن و نداشتن و نتوانستن و نخواستن را نشانت می‌دهد.

احساس مثبت من نسبت به انتخابات پیش رو این است که خون شهید رئیسی تمام محاسبات دشمنان را بر هم ریخت و موقعیت ممتازی را برای نظام رقم زد. این همدلی و انسی که بین مردم بر اثر اندوه بزرگ و سوگ ناگهانی به دست آمد همان تبدیل صبر بر مصیبت به رحمت و مغفرت و درود خداوند است. هر چه ولاء اجتماعی قوی‌تر و وحدت کلمه و وحدت علاقه و وحدت هدف جدی‌تر، قدرت انجام کارهای بزرگ در دسترس‌تر. به واسطه حال خوش شهید،‌ جامعه ایران به تلاطم افتاد و زیبایی‌های فراوان از خود آشکار کرد که به گمانم این شور و نشاط انتخاباتی هم می‌تواند یکی از آن زیبایی‌ها باشد. در یک جامعه همه باید حرکت کنند. حرکت یک عده و باقی ماندن عده‌ای دیگر یا حرکت یک عده و حرکت مخالف عده‌ای دیگر، جامعه را می‌فرساید و آن را ناکارآمد و زائل می‌کند. جامعه‌ای که فقر عمل صالح دارد، فقر بهره‌وری و بهره‌مندی خواهد داشت و چنین جامعه‌ای دچار قحطی شخصیت عمومی و خاص خواهد بود. زمانی که مردم حرکت می‌کنند، زندگی نیز در جامعه تقویت می‌شود. زمانی که مردم به میدان می‌آیند تمام واقعیت‌ها از پستوی تاریک عفونت و نخوت به فضای حل مسئله منتقل می‌شود. شجاعت یک ملت برای یک انتخاب بزرگ، نشان آشکاری از عظمت باطنی و جانی آن ملت است. ملت تمام اشتباهات و ضعف‌های خود را می‌پذیرد و برای اصلاح آن قدم در میدان می‌گذارد. برای من که خودسازی را مقابل خودخواهی می‌شناسم و مشارکت در انتخابات را همراهی و همدلی در عمل صالح می‌فهمم انتخابات حداکثری قدرت نفس لوامه انقلاب و پیوند نزدیک آن با نفس مطمئنه است.

البته شاید برخی گمان کنند که در هنگام انتخاب همه چیز رو می‌شود. بدی‌هایمان. خطاهایمان. اشتباهاتمان. کم‌کاری‌ها و ناتوانی‌هایمان. سوء تفاهمات و سوء ظن‌هایمان. انگار انتخابات یک صداقتی را در جامعه جاری می‌کند و همه را در برابر یک واقعیت جدی قرار می‌دهد. انتخابات راه حل است. راه حل گذشته‌هایی که هیچ وقت ایده‌آل و آرمانی نبوده و اکنونی که کم و کاستی‌های بسیار دارد و البته آینده‌ای که دوست داریم آن را بسازیم. هر انتخابات یک قدم بیشتر نیست؛ اما یک قدم بزرگ و مؤثر است. یک قدم درست ما را به هدف نزدیک‌تر می‌کند و انتخاب درست دقیقا همینجا تقدس و عظمت پیدا می‌کند. انتخابات معجزه نیست. انتخابات پذیرش متن واقعیت است. سنجش هر چیزی که الان در چنته داریم. انتخابات جای بازی نیست. موقعیت استثنائی برای یافتن مسیرهای ممکن است. کسی که از تحلیل و نقد خودش بترسد هیچ گاه به هیچ کجا نمی رسد. همیشه فرار می‌کند و قایم می‌ماند. همیشه گم می‌شود در جایی که نمی‌شناسد. البته شیطان‌ها و شیطانک‌ها سعی می‌کنند انتخابات را به ابتذال بکشند؛ اما مردم می‌دانند که چقدر انتخابات مهم است. وقتی همه ایرانی‌ها جمع می‌شوند و تصمیم می‌گیرند. تصمیمی مهم برای برآوردن نفس لوامه از چنگ نفس اماره جامعه و نزدیک شدن به نفس مطمئنه در برابر طراحی‌های نفس شریر شیطانی.

از نظر من هر کس که از مسیر شورای نگهبان عبور کند و به معرض انتخاب مردم گذاشته شود، انقلابی است. در بدترین شرایط بالفعل انقلابی است. ممکن است انسان مختار مسیر دیگری را برگزیند و در طول زندگی به سوی دیگری بلغزد و بغلتد؛ اما در زمانی که شورای نگهبان کسی را انتخاب می‌کند یعنی انقلابی بودن او را احراز کرده است. لذا صحنه انتخابات را محل جدال انقلابی و غیر انقلابی نمی‌بینم. هر چند در دوره‌هایی افرادی از اعتماد نظام به صورت بالفعل آنها سوء استفاده کردند و سرمایه نظام را به نام خود هدر دادند، اما قاعده بر این است که هر 6 عزیز حائز رتبه صلاحیت انتخاب شدن را دارند. ارزش اعتماد کردن را دارند. می‌توان روی آنها حساب کرد. روشن است که همه یکسان نیستند. نباید هم باشند. اما داستان پس از این دست مردم است. مردم حالا باید ببینند کدام یک می‌تواند آن یک قدم را بردارد. گاهی انتخابات‌ها نماد تردید است. یعنی انسان مشاهده می‌کند که عده کمی شرکت می‌کنند. خوب نشان می‌دهد که این جامعه به تصمیم نرسیده و از انتخاب پرهیز دارد. ما به خوبی می‌توانیم نشانه‌های این بی‌تصمیمی را در سطح جامعه در زمینه‌های مختلف ببینیم و رصد کنیم. گاهی مردم شرکت می‌کنند اما تردید خود را در صندوق‌ها نشان می‌دهد. کم و کیف رأی دادن هر دو می‌تواند قدر و قیمت و عمق و کیفیت جماعت را نشان دهد. اینکه یک فرد با حداکثر آراء برای خدمت پذیرفته شود و یا رأی اعتماد بین افراد مختلف تقسیم شود. مهم است. یکپارچگی جامعه کمک می‌کند تا افراد روی یک نفر به توافق برسند و بیشترین توجه را به او معطوف دارند. این خیلی زیبا و ارزشمند است. حتی اگر در آینده فرد نشان دهد که ارزش اعتماد را نداشته است. اینکه خود این مردم یکپارچه‌اند بسیار ارزشمند است. همین سرمایه بزرگ را افراد جاهل و متجاهل مصرف می‌کنند و مردم را هرز و هدر می‌دهند.

پس از آزمون‌های فراوان انتخاب، طی چند دهه اخیر، ایرانیان به یک رشد نسبی در فرایند مشارکت در انتخابات رسیده‌اند. البته هیچ گاه نمی‌توان ادعا کرد که در شرایط آرمانی به سر می‌بریم؛ اما می‌توانیم بگوییم که در گام دوم انقلاب به طور آشکاری وارد دوره انتخابات کیفی شده‌ایم. مقصود از انتخابات کیفی چیست؟ انتخابی که در آن به جای شخص، شخصیت مورد بررسی قرار گیرد. شاخص‌های منتخب اصلح و شاخصه‌های منتخب مورد اعتماد، شناسایی شود و سپس در بین افراد جستجو و تطبیق شود که کدام یک حائز صلاحیت بیشتر است. وقتی مردمی به این دانایی و توان و مهارت رسیدند که انتخاب را به صورت کیفی انجام دهند و نه تحت شرایط خاص یا تبلیغات خاص، آنگاه روشن می‌گردد که این گنج بی‌پایان و ذخیره نایاب، یعنی مردم، به دوره بلوغ مردم‌سالاری و آمادگی برای شأن فاخر اجتهاد و جهاد سیاسی شده‌اند. جامعه‌ای که نمی‌توانی آنها را با شعارهای شب انتخاباتی مرعوب و هیجان‌زده کنی. نمی‌توانی آنها را بترسانی یا مضطرب نمایی. نمی‌توانی آنها را احساساتی یا حواس‌پرت کنی. ملتی که در طول زمان انتخابش آرام آرام شکل می‌گیرد و تقویت می‌شود و آشکار می‌گردد. مردمی که دغدغه دائمی انتخاب دارند. مردمی که دیگر به خاطر حافظه کوتاه‌مدت تاریخی‌شان تحقیر نمی‌شوند؛ زیرا نشان می‌دهند که روندها را تشخیص می‌دهند و خط و خطوط و جریان‌ها را می‌شناسند و افرادی را نه بر اساس موضوعات سطحی که طبق نمودارهای طولانی‌مدت و دقیق انتخاب می‌کنند. در چنین شرایطی حتی اگر پاسخ ما به سؤال انتخابات درست و دقیق هم نبود آسیب جدی به مردم وارد نخواهد آمد. زیرا اولا همین مردم روزهای پس از انتخابات نیز آگاه و هشیار و فعالند و سعی می‌کنند آسیب انتخاب نامناسب را به کمترین میزان آن تقلیل دهند و دوما این می‌شود پایه مهارت بیشتر آنان در انتخابات بعدی.

حال که در بیابان خشک و خشن و سرد و تاریک غیبت محکوم به ماندن و مردنم، مرا در راه دفن کنید. در قدمگاه. تا قدم‌های سبز او روزی که همه زمین به قدوم مبارکش سبز می‌شود، تن خاکی مرا نیز سبز کند و برویاند و به سوی خویش بازم گرداند. ما یک دل سیر زیارت از عالم طلبکاریم. زیارت او که نزدیک‌ترین به خدا و نزدیک‌ترین به ماست. او بهترین دوست ما و برترین دوست خداست. در این غربت غریب و غیبت عجیب همه امیدواری ما آن نقطه و لحظه‌ای است که آمدنش را قاب کند. ای وای که چه با شکوه است لحظه دیدارش و چه زیباست دیده و دیدارش. السلام علیک یا بقیة الله فی ارضه و دلیل إرادته... ما بدون تو چگونه با خدا دوست خواهیم شد و جز در جهان تو محبت جز عادت معنی ندارد. ای بهانه عشق و دلیل دوستی و مسیر را رفاقت و مایه انس و اسوه انسانیت. السلام علیک یا خیر من تقمص و ارتدی...