#حضرت_فاطمه_زهرا_سلام_الله_علیها #فاطمیه #مدح #مناجات #شام_غریبان #غزل نداریم از سر خجلت، زبان عذرخواهی را کدامین توبه خواهد برد از ما روسیاهی را ندیدم غیر تلخی در زبان با شکوه وا کردن شکرها در دهان دیدم شکوه شکرخواهی را نمی‌خواهند خوبان جز فقیری نعمتی از او گدایان خوب می‌دانند قدر پادشاهی را کجا جز سادگی نقشی پذیرد چهرهٔ زردم قلم یار مرکب نیست کاغذهای کاهی را بهار آمد، جهان دست و ترنج از هم نمی‌داند گواهی می‌دهد هر حُسنِ یوسف بی‌گناهی را بهار آموزگار وعده «یُدرِککُمُ المَوت» است دلا آماده شو آن لحظهٔ خواهی، نخواهی را چه فهمد تیره‌روز از «یُخرِجُ الحَیَّ مِنَ المَیِّت»؟ چه داند شب‌پرست، ‌آهنگ باد صبحگاهی را؟ کجا در پیش خصم اظهار عجز از آبرومندی‌ست؟ دلا از لوح سینه پاک کن اوهام واهی را من از دریای شورانگیز معنی عذر می‌خواهم که در تُنگِ غزل محبوس کردم شوق ماهی را قلم از خرمن اشراق امشب خوشه‌چین آمد که وقت مدح آن بانوی معنی آفرین آمد چه بانویی که هر شب سفرهٔ اشک است مهمانش همه کروبیان در عرش مبهوت چراغانش هزاران باغ عطرآگین به فطرت در وجود آمد ز گل‌های فضیلت‌پرور طرف گلستانش چه پلکی زد که مبهوتش زمین صد رنگ را گل کرد صد آیینه تمام آسمان‌ها گشت حیرانش... شکفته باغ بینش در جوار چشمۀ نورش نشسته آفرینش در کنار سفرۀ نانش خدا فرموده تا هجده سحر مهمان ما باشد فرشته‌خلقتی که خلق می‌پندارد انسانش اگر شعب ابی‌طالب، اگر غصب فدک باشد محال است آری آری، بگذرد از عهد و پیمانش نمی‌سازند با سازش هوادارن راه او گواه من وصیتنامهٔ سرخ شهیدانش مدینه، گرچه قبرش را نشان کس نخواهد داد زیارتنامه می‌خواند کنار قبر پنهانش همان قبری که از تشییع پنهانی خبر دارد از اندوه علی، از دل‌پریشانی خبر دارد چه اندوهی که شب خالی ز عطر یاس و شب‌بو شد زمان یک‌سر بدآهنگ و زمین یک‌باره بدخو شد من از «لاتَرفَعوا اصواتکم» در شهر می‌گفتم نمی‌دانم چرا در پشت این خانه هیاهو شد نمی‌دانم چه در شهر مدینه اتفاق افتاد که هر شب نالهٔ «عَجّل وفاتی» سهم بانو شد چه خوابی؟ تا سحر پهلو به پهلو می‌شود اما مگر با درد پهلو می‌توان پهلو به پهلو شد؟ دلش می‌خواست دست و بازویش وقف علی باشد غلاف تیغ اما میهمان دست و بازو شد همه دیدند دست او دگر بالا نمی‌آمد به هر زحمت ولی در روز آخر خانه جارو شد همان دستی که بعد از غسل بیرون از کفن آمد یتیمان را در آغوشش گرفت و خوب دلجو شد چه خوش آن شب، مُصَفّا کرد باغ مهربانی را چه زیبا ریخت در پای علی نقد جوانی را #جواد_محمد_زمانی #فاطمیه #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی

#حضرت_فاطمه_زهرا_سلام_الله_علیها #فاطمیه #مدح #مربع_ترکیب زنی از خاک، ‌از خورشید، از دریا،‌ قدیمی‌تر زنی از هاجر و آسیه و حوا قدیمی‌تر زنی از خویشتن حتی، از أعطینا، قدیمی‌تر زنی از نیّت پیدایِش دنیا، قدیمی‌تر که قبل از قصۀ ‌»قالوا بلی» این زن بلی گفته‌ست نخستین زن که با پروردگارش یا علی گفته‌ست ملائک در طواف چادرش، پروانه پروانه به سوی جانمازش می‌رود سلانه سلانه شبی در عرش از تسبیح او افتاد یک دانه از آن دانه بهشت آغاز شد، ریحانه ریحانه نشاند آن دانه را در آسمان با گریه آبش داد زمین خاکستری بود، اشک او رنگ و لعابش داد چه بنویسم از آن بی‌ابتدا، بی‌انتها، زهرا ازل زهرا، ابد زهرا، قدر زهرا، قضا زهرا شگفتا فاطمه! یا للعجب! واحیرتا! زهرا چه می‌فهمم من از زهرا و ما أدراک ما زهرا! مرا در سایۀ خود بُرد و جوهر ریخت در شعرم رفوی چادرش مضمون دیگر ریخت در شعرم مدام او وصله می‌زد، وصلۀ دیگر بر آن چادر که جبرائیل می‌بندد دخیل پر بر آن چادر ستون آسمان‌ها می‌گذارد سر بر آن چادر تیمّم می‌کند هر روز پیغمبر بر آن چادر همان چادر که مأوای علی در کوچه‌ها بوده‌ست کمی از گرد و خاکش رستخیز کربلا بوده‌ست غمی در جان زهرا می‌شود تکرار در تکرار صدای گریه می‌آید به گوشش از در و دیوار تمام آسمان‌ها می‌شود روی سرش آوار که دارد در وجودش روضه می‌خواند کسی انگار برایش روضه می‌خواند صدایی در دل باران که یا أماه! أنا المظلوم، أنا المقتول، أنا العطشان خدا را ناگهان در جلوه‌ای دیگر نشان دادند که خوبِ آفرینش را به زهرا ارمغان دادند صدای کودکش آمد، تمام عرش جان دادند ملائک یک به یک گهوارۀ او را تکان دادند صدای گریه آمد، مادرم می‌سوخت در باران برای کودک خود پیرُهن می‌دوخت در باران وصیت کرد مادر، آسمان بی‌وقفه می‌بارید حسینم هر کجا خُفته، قدم آرام بردارید! تن او را به دست ابری از آغوش بسپارید جهان تشنه‌ست، بالای سر او آب بگذارید زمان رفتنش فرمود: می‌بخشید مادر را کفن‌هایم یکی کم بود، می‌بخشید مادر را بمیرم بسته می‌شد آن نگاه آهسته آهسته به چشم ما جهان می‌شد سیاه آهسته آهسته صدای روضه می‌افتد به راه آهسته آهسته زنی آمد به سوی قتلگاه آهسته آهسته بُنَّیَ تشنه‌ای مادر برایت آب آورده... #سید_حمیدرضا_برقعی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی

#حضرت_عباس_علیه_السلام #اعیاد_شعبانیه #مدح #غزل نه در توصیف شاعر‌ها، نه در آواز عشاقی تو افزون‌تر از اندیشه، فراوان‌تر از اغراقی وفاداری و شیدایی، علمداری و سقایی ندارند این صفت‌ها جز تو دیگر هیچ مصداقی به خوبی تو حتی معترف بودند بدخواهان یزید آنجا که می‌گوید «الا یا ایها الساقی» تمام کودکان معراج را توصیف می‌کردند مگر پیداست از بالای دوش تو چه آفاقی؟ چنان رفتی که حتی سایه‌ات از رفتنت جا ماند رکاب از هم گسست از بس برای مرگ مشتاقی فرار از تو فراری می‌شود در عرصۀ میدان چنان رفتی که بعد از آن بخوانندت هوالباقی بدون دست می‌آیی و از دستت گریزانند پر از زخمی هنوز اما برای جنگ قبراقی به سوی خیمه‌ها یا «عُدّتی فی شِدّتی» برگرد که تو بی‌مشک سقّایی، که تو بی‌دست رزّاقی شنیدم بغض بی‌گریه به آتش می‌کشد جان را بماند باقی روضه درون سینه‌ام باقی #سید_حمید_رضا_برقعی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

#امام_سجاد_علیه_السلام #اعیاد_شعبانیه #مدح #مثنوی بسته‌ست همه پنجره‌ها رو به نگاهم چندی‌ست که گمگشتۀ در نیمۀ راهم حس می‌کنم آیینۀ‌ من تیره و تار است بر روی مفاتیح دلم گرد و غبار است از بس که مناجات سحر را نسرودم سجادۀ‌ بارانی خود را نگشودم پای سخن عشق دلم را ننشاندم یعنی چه سحرها که ابوحمزه نخواندم ای کاش کمی کم کنم این فاصله‌ها را با خمسه‌عشر طی کنم این مرحله‌ها را بر آن شده‌ام تا که صدایت کنم امشب تا با غزلی عرض ارادت کنم امشب ای زینت تسبیح و دعا زمزمه‌هایت در حیرتم آخر بنویسم چه برایت؟ اعجاز کلام تو مزامیر صحیفه‌ست جوشیده زبور از دل قرآن به دعایت در پردۀ‌ عشاق تو یک گوشه نشسته‌ست صد حنجره داوود در آغوش صدایت از بس که ملک دور و برت پر زده گشته‌ست «پیراهن افلاک پر از عطر عبایت» تنها نه فقط آینه در وصف تو حیران باشد حجرالاسود، الکن به ثنایت من کمتر از آنم که به پای تو بیفتم عالم شده سجاده و افتاده به پایت #سید_حمیدرضا_برقعی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

#امام_سجاد_علیه_السلام #اعیاد_شعبانیه #مدح #غزل آرزوی کوه‌ها یک سجدۀ طولانی‌اش آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانی‌اش دست‌هایش شاخهٔ طوباست مشغول دعاست ماه و خورشید و فلک در سایهٔ نورانی‌اش... می‌وزد از منبرش فریادهای «یاحسین» شام‌ها ویرانهٔ هر خطبهٔ طوفانی‌اش در کلامش ضربت شمشیر حقّ حیدر است عبدوَدها کشته، از شور حماسی‌خوانی‌اش اوست فرزند منا و مکه، فرزند صفا چشمه‌ها می‌جوشد از هر واژهٔ قرآنی‌اش #اعظم_سعادتمند #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی @shia_poem

🎙یقین روح محمد رفته در جسم علی اکبر #مدح حضرت علی اکبر(ع) 🔺بانوای: #حاج‌میثم‌مطیعی 🗒 متن شعر: meysammotiee.ir/post/307 ✅ @MeysamMotiee

#امام_حسن_مجتبی_علیه_السلام #مدح #چارپاره ای غریبی که غربت چشمت غزل ناب آشنایی شد حس و حالت به شعر جان بخشید حُسن تو آیتی خدایی شد  چهل و هفت گردش کامل سهم دنیای توست اما دل آن‌قدر حول محورت چرخید که دل آسمان هوایی شد صلح تو جنگ نابرابر بود قلم عهدنامه خنجر بود شاهد این مثال آوردم پسرت را که کربلایی شد ای نگاهت به سبزی قرآن صوت بارانی تو المیزان هرکه از جام تو عسل نوشید چشم‌هایش طباطبایی شد دو برادر نگو دو نیمۀ سیب هر دو بودید کم‌سپاه و غریب پس چرا آستان تو خاکی است او چرا گنبدش طلایی شد؟ کربلا ومدینه وکوفه با زیارات غیر معروفه همه را گشتم ونفهمیدم این غزل عاقبت کجایی شد #احمد_علوی #شعر_شیعه #کانال_تخصصی_شعر_آئینی

#امیرالمومنین #مناجات #مدح حاضر و غائب علی و کهف مصائب علی و حرز نوائب علی و جمع رغائب علی و بحر عجائب علی و کنز غرائب علی و توبه تائب علی و محرَم توّاب علی شمس الهی تویی و ما همه در سیاهی و جلوه مطلق تویی و من به خیال واهی و کیست که می رهاندم غیر تو از تباهی و اینهمه تیره راهی و لبم شده است ماهی و نام تو قلّاب علی! گیج شود قبله نما چرخ زند هر طرف از مکه، مدینه، آید از کرب و بلا، از نجف از رکن و مقام، از پی ات ای کعبه صاحب شرف از شش جهت آیینه به کف حور و ملک بسته صف از معجزه ی ناز علی! فوز عظیم دو جهان صاحب فائز، تویی آن در صف توحید طلب کرده مبارز، تویی آن حجت بالغ تویی آن عالم بارز تویی آن مبلغ دانش ز بلاغتِ تو عاجز تویی آن غایت اعجاز علی! ماه به بزم شور تو دف زند و پاره شود پرده گوش نه فلک مُصحف سی پاره شود فرشته دیوانه شود، ستاره آواره شود کشتی جان سوی تو تا کدام سیّاره شود؟ ای پدر خاک علی! ماه! بیا و دف بزن که بند جان پاره شود دف بزن آنچنان که طبل آسمان پاره شود بند گلو، بند گلوی حوریان پاره شود به نعره علی گلوی کهکشان پاره شود تا ته افلاک، علی! آنچه که بودِ تو کند ربِ ودود تو کند خُلد، سرود تو کند میلِ خلود تو کند نذرِ ورود تو کند جود، سجود تو کند مدحتِ جود تو کند مدحِ وجود تو کند کشور ایجاد علی! نفسِ محمد تویی و احمدِ احمد تویی و شاهِ سرآمد تویی و بحر تو و مد تویی و والیِ امجد تویی و کنزِ زبرجد تویی و حاصلِ ابجد تویی و جدِّ ابو الجد تویی و مَفخَرِ اجداد علی! دل پی تو می دود و می رود و نمی رسد فهم تو جوید خِرَد و می رود و نمی رسد گم شده شام ابد و می رود و نمی رسد جان ز ازل می رود و می رود و نمی رسد وقت ملاقات، علی! منتظر مردن آن لحظه عرض ادبم روی تو را بنگرم و از تو شفاعت طلبم دست بکش سرور من روی سر و چشم و لبم تا که ببندی لبم از ذکر خود ای روز و شبم افضل اوقات، علی! محمدسعید میرزایی

#امیرالمومنین #مدح چه افکار خوشی می‌پرورانم در سرم قطعاً که با شیرینی یادش همیشه بهترم قطعاً به غیرش هستی دنیا به یک ارزن نمی ارزد  گرفتارم، گدایم، مبتلای حیدرم قطعاً خدا را شکر تقدیرم به زیبایی رقم خورده که تا پایان عمرم ریزه خوار این درم قطعاً از اسمش نور می بارد، چه ایوانی نجف دارد که روزی می‌کُشد ما را صفای آن حرم قطعاً محبت ریشه می خواهد، ارادت حکمتی دارد مرا سویش کشانده شیر پاک مادرم قطعاً قلافش پِلک و چشم دلربایش تیزی شمشیر  به یک نیمه نگاهش می دهد بال و پرم قطعاً به جز او در دو عالم هیچ‌کس ساقی کوثر نیست  به دادم می‌رسد آن لحظه های آخرم قطعاً میلاد_حبیبی شعر_شیعه

#امیرالمومنین #یا_علی #مدح ابتدا شکوه می کند از بی وفایی یار: باز آی و باز بر سر چشمم گذار پا زین جا دگر برای خدا بر مدار پا گفتی که هان به دیده تو می نهم قدم بشتاب! چشم بین ز من و از تو یار، پا مهر تو بر خلافِ تو کز دیده می روی بیرون نمی نهد ز دل بی قرار پا تا دامن وصال کشیدی ز دست من بنهاد غم به سوی من از هر کنار پا من نیز مانده بر سرم از اضطراب دست من نیز رفته در گلم از اضطرار پا بر عشوه تو دل چه نهم چون نداشته است هرگز بنای کار تو چون روزگار پا تا کی نهی به راه جفا و ستم قدم؟ بیرون گذار یک ره از این رهگذار پا ورنه به شِکوِه بر در شاهی روم که هست بالای عرش و کرسیَش از اقتدار پا شاهی که افکنند دلیران ز کف سِپَر چون او نهد به معرکه با ذوالفقار پا شاهی که تا گشاده به راه جهاد دست در راه دین گذاشته شد صدهزار پا بینی جدا فتاده به میدان ز هر طرف در یک کنار سر ز تن و یک کنار پا از اژدهای تیغ تو کی خصم جان برَد همچون هزارپا بُوَدَش گر هزار پا؟ شاها به لای معصیتم رفته پا فرو دستم بگیر و زودم از این گِل برآر پا سائل شیرازی

🌹🔹🌹🔹🌹🔹🌹 #حضرت_زینب #مدح تندیس وقار و آیت حلم تدریس وفا حکایت علم مستوره ی بزم گاه عرفان منظومه کهکشان ایمان اثبات حیا ثبوت عصمت بینایی چشم قدس و عفت ماه فلک آفرین تقوا همزاد حیا قرین تقوا اسطوره همت و شهامت اعجوبه کارگاه خلقت ترکیب حیا و جوش مذهب آورده زنی به نام زینب(سلام‌الله‌عليها) #عابد_تبریزی 🌹🔹🌹🔹🌹🔹🌹

#منظر_رندان گونه: #حکایت/#مدح موضوع: #مباهله/#امیرالمؤمنین علیه السّلام قالب شعر: #قصیده وزن: #مفعول‌فاعلات‌مفاعیل‌فاعلن شاعر: #غمگین_اصفهانی ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ختم رسل ز فرط عنایات کامله بر پاپ‌های نجران بنْوشت مرسله کای قوم دور مانده ز شرع و صراط دین! تا کی ز حق ببایدتان بُعد و فاصله؟ آمد دمی که جهل ز سرها کنید دور شد وقت آن که کید ز دلْتان شود یله مأمورم از خدای احد تا که با شما یک کار از سه کار نمایم معامله یا دین حق قبول و یا جزیه‌ام دهید یا آن که با شما بنمایم مقابله چون شد وصول نامه بر آن قوم ناصواب از آن رسیله سخت افتاد ولوله آراستند مجلس شوری كه اندر او بتْوان مگر كنند همی حلّ مسأله کردند یک دو روزی با هم مکابره افتاد در میانه‌ی آن‌ها مجادله در آن گروه ده دله یک نفس پاک بود کاو بود با رسول و خداوند یک‌دله گفت: ای گروه! چند نمایید قیل و قال؟ تا چند و کی ببایدتان این مماطله؟ در امر هو کنید چرا این مسامحه؟ در دین حق کنید چرا این مساهله؟ باللَّـه! که این محمّد باشد همان کز او معدوم می‌شود همه ادیان باطله هان! بنگرید جمله بر اخبار انبیا هان! بنگرید جمله بر آیات منزله این است آن که موسی گفته است در حقش باشد شبان و هر چه بُوَد در جهان، گله این است آن یگانه پیمبر که بر مسیح مریم شد از دمش به یکی نفخه حامله گفتند پس ببایدمان سوی او کنیم زآنسان که خضر سوی بقا طیّ مرحله هشتاد تن که سیّد و عاقب بر آن گروه بودند شیخ و راهبر و میر قافله زآن پس سوی مدینه چو حاجی سوی حرم کردند طیّ مرحله با زاد و راحله کوته کنیم قصّه ز بعد سه روز چون کردند با رسول گرامی مقابله بس نکته‌ها شنیده و گفتند و عاقبت کردند ابلهانه قبول مباهله آن گه رسول و دختر و داماد و دو پسر گشتند حلقه‌وار به یک جایْ سلسله قرآن تمام از الف، آن گاه تا به یا گردید جمع یک‌جا چون بای بسمله باری؛ نکرده نفرین، دیدند آن گروه افتاده در زمین و فلک، شور و غلغله آماده از سحاب در آفاق، رعد و برق افتاده در جبال ز تب، لرزه زلزله نزدیک شد نجوم درافتد از آسمان نزدیک شد که چرخ بماند ز هروله از ترس گشت رُخْشان مانند زعفران وز بیم گشت دلْشان پرخون چو آبله سوی سحاب رحمت یزدان روان شدند افراخت بیم در دلشان چون که مشعله در نزد بوتراب نهادند رخ به خاک زآنسان که او به نزد خدا گاه نافله شاهنشهی که خصم خود اندر گه جدال پا در کمند بنْهد و گردن به سلسله آن کس که کم ز مزرعه‌ی قدرتش بُوَد از دانه، خرمن مه و از خوشه، سنبله هشتند بار جزیه ز ذلّت به دوش خویش مشرک هماره بار مذلّت کشد؛ بله از بعد این چکامه، «غمگین»! کجا رواست کز طبع خویشتن بنمایی دگر گله؟ در مدح آل احمد و احباب او مدام می‌کوش بهر کسب شرف نز پی صله شاعر: #غمگین_اصفهانی 🆔@halghe_rendan