🍂 هیچکس یاد غریبی تو نیست چله اشک گرفتیم برات به امیدی که سحر برگردی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #نماهنگ #یلدا @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 شب یلدا و روضه مادران بی پسر حاج خانم فرجوانی شیرزنی که فرزندش شد سردار غواص حاج اسماعیل فرجوانی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #یلدا #فرجوانی #کلیپ #نماهنگ @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

روزهـایمان برای دیدنتان ڪوتــــاہ بود ؛ خدا ڪند شب یلدا بہ شمـــــا برسیم . . . #انار_خوری_فرماندہ #شهـید_احمد_ڪاظمی #یلدا_باشهـــدا 🍉 ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس #یلدا @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۶۱ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 در اواخر ماه نوامبر که ایرانی‌ها حمله گسترده ای را در منطقه بستان آغاز کردند، رادیو و تلویزیون به رجزخوانی پرداخته، شجاعت سربازان دلیر صدام و غلبه آنان بر فارس‌های نژادپرست را تبریک می‌گفتند. هدف عراقی‌ها از این کار اعلام زنگ خطر و شکست جدید و عقب نشینی تاکتیکی نیروهای خودی بود. به این ترتیب، دو هفته بعد از رجزخوانی و پایکوبی، نبردها به اتمام رسید. فرماندهی اعلام کرد که ایرانی‌ها بر تنگه استراتژیک شیب تسلط یافته اند و نیروهای عراقی از قصبه بستان عقب نشینی کرده اند. رسانه های تبلیغاتی قبل از این شکست، از بستان به عنوان شهر و نه قصبه یاد می‌کردند. این شکست خفت بار هشدار صریحی به نیروهای عراقی بود. در طول این مدت خسارات وارده به عراقی‌ها از هر حیث سنگین بود و بسیاری از این خسارات در نتیجه حملات توپخانه نیروهای عراقی علیه یگانهای خودی به بار می آمد. بسیاری از افسران و سربازان که در این نبردهای وحشتناک شرکت داشتند می‌گفتند که اضطراب موجود بین واحدها باعث می‌شد تا هرکس سعی کند فقط خود را از مهلکه نجات دهد. ستاد فرماندهی به نیروهای تحت محاصره دستور مقاومت داده بود. آنگاه همه آنها را زیر آتش قرار داده بود. بی‌شک این اقدام عملی عمدی بود، زیرا صدام از به اسارت درآمدن نیروهایش نفرت داشت و حتی بارها گفته بود که ترجیح می‌دهد نیروهایش همگی کشته شوند تا اینکه به اسارت درآیند. در برخی از این نبردها صدام در ستاد فرماندهی پشت جبهه حضور می یافت تا شاهد شکست نیروها و عدم تحقق اهداف و رؤیاهایش باشد. یک روز فرمانده یکی از یگانهای جیش الشعبی از استان العماره وارد مقر فرماندهی شد تا به نمایندگی از طرف صدام نظاره گر روند درگیری ها باشد. یگانهای جیش الشعبی در برابر حملات کوبنده ایران فرار را بر قرار ترجیح می‌دادند و این تازگی نداشت. افراد جیش الشعبی اولین کسانی بودند که از صحنه نبرد فرار می‌کردند، ولی در مقابل دوربین تلویزیون بیشتر از دیگر نظامیان باد به غبغب می انداختند. صدام فرمانده جيش الشعبی را مورد اهانت شدید قرار داد و او را به خیانت و ترس متهم کرد، او در پاسخ گفت: اگر شما و گاردهای محافظتان که همیشه در میان آنها مخفی می‌شوید شجاع بودید پاسخ حملات ایرانی‌ها را می دادید. صدام که از شنیدن این سخن سخت برآشفته بود او را به دست خویش اعدام کرد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز لینک عضویت ↙️ @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

چقدر دلتنگیم ! تو را بخدا بگو به رفیقان ؛ دعا کنند ما را .... #پنجشنبه‌_های_دلتنگی #یاد_شهدا_باصلوات ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۵۴ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 نیمه های شهریور پاییز همدان با باد و سرما از راه رسید. علی آقا بعد از عاشورا به منطقه رفت من خانه منصوره خانم ماندم. پنجره ها را خیلی زود بستیم. لباسهای گرم را از بقچه ها در آوردیم. باد برگهای سبز درختان را ناجوانمردانه می‌ریخت. برگ‌ها قبل از زرد شدن ریختند و درختان را لخت و غور کردند. همه می‌دانستیم پاییز و زمستانی طولانی و سخت در انتظارمان است. شب‌های بلند پاییزی را با بافتن لباس برای نوزادی که در راه بود سپری می‌کردیم. منصوره خانم میل و کامواها را از توی کمدش بیرون آورده بود. بلوز قشنگی از یقه سر انداخته بود و با زمزمه ها و مویه‌های حزن انگیز مشغول بافتن آن بود. به منیره خانم هم یاد داده بود با هم چند دست بلوز و شلوار و کلاه برای نوزاد توراهی بافتیم. عصر بیست و هفتم آبان ماه بود. علی آقا که چند روزی در همدان بود، می خواست آن شب به منطقه برگردد. در این چند روزی که از جبهه برگشته بود تا توانسته بود به منصوره خانم و آقا ناصر محبت کرده بود. بیماری منصوره خانم بعد از شهادت امیر بحرانی تر شده بود و هر روز قسمتی از بدنش را درگیر می‌کرد اما هنوز از همه بدتر مشکل کلیه هایش بود که روز به روز وخیم تر می‌شد. علی آقا چند بار او را به بیمارستان برد و با چند پزشک حاذق و باتجربه درباره بیماری اش صحبت کرد و نتیجه ای نگرفت. نشسته بودیم توی هال. علی آقا بلند شد. آستین‌های بلوزش را بالا زد، پاچه شلوارش را چند تا زد و رفت وضو بگیرد. همیشه توی آشپزخانه وضو می‌گرفت. به دنبالش رفتم. انگار یکی می‌گفت: «فرشته خوب نگاهش کن. نگاهش کردم. آن قد و قامت ورزشکاری و عضلانی را شانه های پهن و درشتش را گردنی پهن و قوی داشت. پشت گردن و سرش به هم چسبیده بود. ساق پاهای گوشتی و سفیدش معلوم بود. با آن پاشنه‌های صورتی قلنبه که وقتی توی خانه راه میرفت محکم می‌کوبیدشان به زمین. مسح سر و پاها را کشید. فکر کرد من هم می‌خواهم وضو بگیرم. از جلوی سینک ظرف شویی کنار آمد. با دقت همه حرکاتش را زیر نظر داشتم. نباید هیچ چیز را فراموش می‌کردم. از آشپزخانه رفت توی پذیرایی. جانماز کوچکش را از توی جیب پیراهنش درآورد و با آن صدای محزونش شروع کرد به گفتن اذان و اقامه. به دنبالش آمده بودم و پشت سرش نشسته بودم و با بغض نگاهش می‌کردم. سرش را کج کرده بود و با تضرع نماز میخواند. توی قنوتش سه بار گفت: اللهم ارزقني توفيق الشهادة في سبيلك. وقتی نمازش تمام شد آمد کنار آقا ناصر نشست و شروع کرد به سفارش کردن. آقا جان این بار دیر بر می‌گردم؛ شاید دو ماه، بعد شاید برا فرشته هم نشه برگردم. به یکی از بچه ها سپردم از داهات برا فرشته روغن حیوانی بیارن. گفتم گوسفند زنده هم بیارن. من نبودم براش قربانی کنین. وقتی سفارش‌هایش تمام شد آمد طرف من. - فرشته، آلبومم بیار. رفتم آلبوم را از توی اتاق بیاورم. همین که می‌خواستم بیرون بیایم توی چهارچوب در رفتیم تو دل هم. خندید و گفت: «بیا بشینیم همینجا.» نشستیم و علی آقا آلبوم را باز کرد و ورق زد. عکس دوستان شهیدش را می‌دید و آه می‌کشید. گاهی می‌گفت: کو شهید نظری؟ شهید تکرلی! یادت به خیر شهید شاه حسینی. صورتش سرخ شده بود و اشک توی چشمهایش برق می‌زد. آلبوم را گرفتم و خواستم آن را کنار بگذارم. آلبوم را از دستم کشید و گفت: گلم، ولش کن این آلبوم تمام زندگی منه. انگیزه ماندن و جنگیدن منه. گفتم: خودت رو اذیت می‌کنی. اشک هایش داشت دانه دانه می چکید روی گونه هایش . - فرشته اینا همه عاشق آقا ابا عبدالله بودن. به خاطر آقا خیلی عرق ریختن، خیلی زخمی شدن، خیلی بی خوابی کشیدن، خیلی تشنگی و گرسنگی کشیدن، خیلی زیر آفتاب سوختن، اما یه بار نگفتن خسته شدیم، تشنه‌ایم، خوابمان می آد. به این عکسا نگاه می‌کنم تا اگه خسته شدم یادم نره شهید قراگوزلو شبا به جای خواب و استراحت نماز شب و زیارت عاشورا می‌خواند و های‌های گریه می‌کرد. به اینا نگاه می‌کنم تا اگه یه وقت آرزو کردم کاش منم خانه و زندگی داشتم یادم بیاد مصیب می‌گفت: زیاد آرزو نکنین چون مرگ به آرزوهای شما می‌خنده. یادم باشه امروز زمان آرزو نیست. زمان حرف نیست، باید عمل کنیم. هر کسی سری داره باید هدیه بده. دست داره باید بده. اگه پیره و نمی‌دانه بیاد جبهه باید از جبهه پشتیبانی کنه. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دشت آزادگان در روزهای شروع جنگ ۳۳ عبدالواحد عباسی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 یکی از کارهای نیروهای دکتر چمران کارهای شناسایی بود. یعنی اگر من دو ساعت پست می دادم، دو ساعت بعدش استراحت می کردم، بعد شناسایی می رفتم. یعنی کسی بیاید داخل سنگر بنشیند، اینجوری نبود. دائم بایستی فعالیت می‌کردیم و در وقت شناسایی هم تا قلب دشمن می رفتیم. این شیوه رزمیدن دستور شهید چمران بود. یعنی همه نیروهای جنگ های نامنظم، بایستی می رفتند و از پشت سنگر دشمن را می‌دیدند. به این ترتیب و در اثر تردد زیاد به محل استقرار دشمن، ترس از همه فرو می‌ریخت. در این مرحله رزمنده همه شناسائی ها را کرده باشد. با آگاهی و اطلاع از محل دشمن، امکانات او محور عملیات و دیدن دشمن، همه موارد، توسط رزمنده انجام گرفته باشد و او اطلاع کاملی از مأموریت خویش را داشت. دکتر چمران می گفت: مرد آن است که از دشمن بگیرد و به دشمن بزند. این سخن شهید چمران در حقیقت ورد زبان بچه ها بود و آن را تکرار می کردند. ما که وسایل و ابزار لازم نبرد در اختیارمان نبود، شیوۀ جنگمان این بود که از امکانات و ادوات دشمن به غنیمت بگیریم و با آنها به سرش بزنیم. رادیو بغداد گاهی می گفت: ستاد جنگ های نامنظم زیر نظر ماست و حتی اتهام دزدی به ما می‌داد‌. عراقی‌ها می‌گفتند: بچه های چمران دزدند و می آیند و از غذا و لباس و امکانات ارتش ما می‌برند. این دلالت بر قدرت و توانمندی نیروهای ما بود که دشمن را غافلگیر کرده و با شبیخون هایی که می زدند و خیلی سریع بود و امکانات عراقی ها را از قبیل اسلحه که ما در اختیار نداشتیم با زور ازشان می گرفتیم و علیه آنها به کار می بردیم. به این جهت رادیو بغداد بارها می‌گفت که بچه های چمران دزدند. لباس و مهمات ارتش ما را می دزدند و می روند. یکی از شیوه های عملکردمان این بود که شهید دکتر مصطفی چمران دستور آن را داده بود و این بود که ما کمپوت، کنسرو غذا ، لباس، مهمات اسلحه و ابزار جنگی در حین یورش به سنگرهای سربازان دشمن تهیه می‌کردیم. این تز شهید چمران بود که می گفت: «از دشمن بگیرید و توی سر دشمن بزنید». ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۶۲ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 شکست های پیاپی واحدهای ارتش بر روحیه آنها اثر بدی می گذاشت. دهم دسامبر ۱۹۸۱ فرمانده لشکر هفت مجبور شد یک گروهان کماندویی را به یک مأموریت شناسایی برای کسب اطلاع از تعداد نفرات ایرانی اعزام کند. در محل گردان که در نزدیکی تنگه شيشرب واقع شده بود تحرکی به وجود آمد و تمامی فرماندهان از جمله فرمانده تیپ در آنجا حضور یافتند. فرمانده مرا برای اندازه گیری فشار خونش احضار کرد. از سردرد شدیدی رنج می‌برد و فشار خونش لحظه به لحظه بالا می‌رفت. او و دیگران در یک تشنج روحی قرار گرفته بودند. ساعت ده شب، تمامی افسران به نقطه اوج ارتفاعات صعود کردند تا از محل دیده بانی، عملیات شناسایی نیروهای خودی را نظاره کنند. در آن موقع با وجود اضطرابی که اطراف مرا احاطه کرده بود، آرام و خونسرد بودم. تنها در قرارگاه گردان ماندم و یک سریال عربی را که از تلویزیون پخش می‌شد تماشا کردم. سریال حدود ساعت یک نیمه شب تمام شد، تلویزیون را خاموش کرده و بی آنکه پوتین‌های سنگینم را از پا درآورم بر روی تخت دراز کشیدم. همگی در حال آماده باش دائم به سر می‌بردیم. ساعت دو بامداد جمعه یازدهم دسامبر، صدای شلیک پیاپی توپ‌هایی به سمت محل استقرار یگانهای عراق به خصوص واحد توپخانه آرامش شب را برهم زد. ایرانی‌ها حمله ای را آغاز کرده اند. فرمانده تیپ و افسران عالی رتبه که عملیات شناسایی گروهان را زیر نظر داشتند، ستونی از نظامیان ایرانی را که در حال نزدیک شدن به مواضع نیروهای ما بودند را دیدند. نیروهای ایرانی با استفاده از نور ماه به پیشروی خود ادامه دادند تا اینکه در بین کانال‌های خشک آب که سر منطقه ممنوعه را پوشانده بود مخفی شدند. در این موقع به گروهان شناسایی دستور داده شد مأموریت خود را پایان داده و سریع به واحدهای مربوطه برگردد. نیروهای ایرانی از شکافهای متروکه در شمال به محل استقرار یگانها نفوذ کرده و از سمت چپ ما شروع به پیشروی کردند. آنها در دره کوچکی که حد فاصل مواضع نیروهای ما و نفرات مستقر بر روی خاکریز بود پنهان شده و دقایقی بعد آن خاکریز تسلط یافته و بیشتر نفرات مستقر در آن نقطه را تار و مار کردند. سپس، واحد دیگری از نیروهای ایرانی به عملیات نفوذی ادامه داده و اطراف مقر گردان را محاصره کردند غافل از اینکه یک گروهان پشتیبانی در ضلع چپ قرارگاه و بر روی دامنه استقرار یافته است. در این هنگام سربازان گروهان فریادهای الله اکبر افرادی را از پشت سرشان شنیدند. ابتدا تصور کردند که آنها سربازان عراقی هستند. سرگروهبان گروهان این مورد را به اطلاع ستوان دوم حسین رسانید، ولی او گفت: «آنها نفرات خودی نیستند مگر نمی‌شنوی که فریاد الله اکبر سر می‌دهند؟» ستوان حسین می‌گفت نشانۀ مشخص نیروهای ایرانی فریاد الله اکبر بود. آیا همین علامت ساده حکایت از واقعیت امر ندارد که چه کسی بر حق است و در نهایت چه کسی پیروز خواهد شد؟». به هر حال تلاش ایرانی‌ها برای محاصره قرارگاه گردان، به علت هشیاری افراد گروهان پشتیبانی که به سمت نیروهای پیشرو آتش گشودند، با شکست مواجه گردید با اینکه آتش گلوله ها و خمپاره ها به مقر گردان کشیده شد ولی به کسی آسیبی نرسید. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز لینک عضویت ↙️ @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂