‌🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۱۰۲ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 بعد از کمی استراحت از جا برخاستم تا ضمن قدم زدن شاید به روزنه امیدی دست یابم. در یکی از ساختمانهای یک طبقه عده زیادی در حال رفت و آمد بودند. من هم وارد شدم، رسیدم و سالن بزرگی را دیدم که درِ اتاقهای متعددی به آن باز می‌شد و مملو از مجروح بود. حال بیشترشان وخیم بود، به طوری که از شدت دردناله می‌کردند ولی فریادرسی نبود. وارد اتاقهای دیگر شدم، مجروحانی را به حالت خوابیده دیدم. به طرف راهروها حرکت کردم، آنجا نیز مملو از مجروح بود. در داروخانه باز بود و داروها روی زمین ریخته بود. سعی کردم با استفاده از چراغ دستی آرام بخش‌ها را پیدا و به مجروحان تزریق کنم، اما چیزی نیافتم. در آشپزخانه بشکه ای پیدا کردم. آن قدر تشته بودم که حاضر بودم آلوده ترین آبهای دنیا را بنوشم. به یکی از راهروهای مملو از افراد برگشتم. یک صندلی خالی پیدا کردم و بدن خسته ام را روی آن انداختم. در این حال صداهایی را از بیرون محوطه ساختمانی که مرکز درمانی مجروحان بود و از انواع سلاح ها شلیک می‌شد شنیدم. سربازانی که فرمانده بالای سرشان نبود، به هر سمتی آتش می‌گشودند. برخی از آنها وارد ساختمان شده، فریاد زدند: آیا افسری نیست که ما را رهبری کند؟ هیچکس پاسخی نداد، گویا افسری غیر از من در آنجا حضور نداشت. به هر حال من پاسخی ندادم. برخی دیگر وارد شدند و از حاضران خواستند تا در درگیریها شرکت کنند، در غیر این صورت مهمات خود را برای ادامه جنگ و انهدام هدفهای مبهم در آن تاریکی شب به آنها تحویل دهند. در این هنگام رگ غیرت ابلهانه یکی که از گروهبانهای مجروح که در کنار من دراز کشیده بود، به جوش آمد و با صدای خرخر به سربازان گفت که سلاح و مهمات او را بگیرند و به دشمن درسی فراموش نشدنی بدهند تا فرصت قوا پیدا نکند. در این حال یکی از سربازان به من نزدیک شد و با لحنی مضطرب و نگران از من پرسید شنیده ام که امام خمینی دستور اعدام تمام جنگجویان مستقر در خرمشهر را صادر کرده است. گفتم: تصور نمی‌کنم چنین اقدامی صورت گیرد و اگر این دستور اجرا شود، چه کاری می‌توانیم بکنیم؟ پرسید: «آیا راه نجاتی وجود ندارد؟» گفتم: «تنها راه نجات عبور از شط العرب است.» گفت: «من می توانم شنا کنم ولی الان هوا تاریک و دیر وقت است.» گفتم: تصور می‌کنی ایرانی‌ها به تو فرصت عبور خواهند داد؟» گفت: بالاخره باید دل را به دریا زد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۹۶ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 همان طور که لباسهایش را عوض می‌کردم، گریه می‌کردم و زیر لب با علی حرف می‌زدم. علی آقا! علی جان! من دیشب اون قدر به تو التماس کردم؛ باشه، یعنی دلت برام نمی‌سوزه، اون وقت دلت برای اسرای عراقی می‌سوخت و کاپشنت رو در می آوردی و می‌کردی تنشون. ببين، ببين حال و روز من و بچه ت رو! ببین چه زجری می‌کشیم! ببین بچه داره از دست میره! علی آقا، حق داری؛ تو اون بالا خوشی، چرا باید به فکر ما باشی! به سختی جلوی سرازیر شدن اشک‌هایم را گرفتم. لباسهای علی جان را با آن حال زار پوشاندم و همین که از اتاق بیرون آمدم، زدم زیر گریه. پرستاری که جثه ای ظریف و چهره ای دوست داشتنی داشت پشت سرم‌ آمد. انگار دلش برایم سوخته گفت: «خانم چیت سازیان، این قدر نگران نباشید چیز مهمی نیست. خوب می‌شن.» صدای نازک و لحن مهربانی داشت. رفتم و کنار بابا نشستم. مادر تلفن زد: «فرشته داریم دعای جوشن کبیر می‌خونیم، تو هم بخون.» صدای دسته جمعی خانمها از آن طرف می آمد: «اللهم انى اسئلک باسمک یا حافظ یا باری یا ذاری یا باذح یا فارج یا فاتح یا کاشف یا ضامن یا آمر یا ناهی سبحانک یا لا اله الا انت الغوث الغوث... یک دفعه زدم زیر گریه. دلم تنگ بود. چقدر دوست داشتم در آن لحظات علی آقا کنارم باشد. شانه های قوی اش محکم تر از شانه های من بود. دلش بزرگتر و حالش همیشه از من خوب تر بود. قلبش آرام و توکلش بیشتر بود. بودنش چه خوب بود و نبودنش... نبودنش... زیر لب نالیدم. علی چه زود تنهام گذاشتی. اگه تو بودی، حتماً من الان آروم تر بودم. به من یاد می‌دادی چطور توکل کنم. علی هنوز هم هستی. میدونم هستی. اگه هستی، یه جوری خودت رو به من نشون بده. بگو که هستی بگو که حواست به من هست، مثل اون وقتا. بگو که من هنوز بیوه نشده‌م. بگو که سایه ت بالای سرمه. یقین دارم شهدا زنده‌ان و پیش خدا اعتبار و آبرو دارن. بگو تا بیشتر باورت کنم. بگو که همیشه هستی و هیچ وقت من رو، ما رو تنها نمی‌ذاری. بگو که مثل تمام باباها الان نگران بچه تی. بگو که عاشق پسرتی. بگو که ما رو دوست داری، علی تو رو خدا امروز تکلیف‌من رو مشخص کن. علی جان خودت رو بهم نشون بده!...» پرستاری که لحن مهربانی داشت در اتاق آندوسکوپی را باز می‌کرد. لبخندی زد و اشاره کرد که برویم تو. پسرم روی تختی خوابیده بود. دکتر صاف و اتوکشیده پشت میزش نشسته بود. با احترام اشاره کرد بنشینیم. بعد با لحنی جدی و مطمئن گفت: «خانم چیت سازیان پسر شما مورد خاصی نداشت. به التهاب بسیار کم روده ست که با یه رژیم غذایی ساده برطرف میشه. براتون می‌نویسم. فقط تا چند ماه میوۀ خام به هیچ وجه میل نکنن. برای ایشون فعلا خوردن حبوبات غذاهای آبکی، آش، آبگوشت، سبزی، ادویه جات، فلفل، و نوشابه ممنوعه. دکتر همان طور می‌گفت و می‌نوشت و من ناباورانه نگاهش می کردم. چند نوع دارو هم هست یه دوره دوماهه بخورن. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 شهادت اخلاص می‌خواهد #شهید_عبدالحسین_برونسی برادران بسیجى نقل می‌کردند: گاهى وقت‌ها مى‏‌دیدیم که کفش‌هایمان واکس خورده است. چون کسى را بین نیروها براى این کار مورد نظر نداشتیم متعجب بودیم و به پیگیرى قضیه پرداختیم و بعد از مدت‌ها فهمیدیم که وقتى نیروها مى‏‌خوابند، شهید برونسى واکس برمى‏‌دارد و کفش‌هاى بچه‏‌ها را نگاه مى‏‌کند و هر کدام نیاز به واکس دارد را واکس مى‏‌زند. صبحتون سرشار از مهربونی        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 بسیج عشایر و مساجد ۸ ▪︎حاج فرحان سعیدی طرفی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 در کنارم همسرم و تعدادی از بستگان و پسرانم بودند که گفتند ما ماشینی داریم. بهتر است هر چه سریعتر و قبل از رسیدن نیروهای دشمن بیمارستان را ترک کنیم. با سرم و لباس بیمارستان در حالی که از محل جراحاتم خون می ریخت مرا سوار ماشین کردند و به سوی ملاثانی (بین اهواز و شوشتر) راه افتادیم. در مسیر راه، صحنه های دلخراشی را دیدم. قلبم جریحه دار گردید. بعثی ها را نفرین می کردم و دوست داشتم اسلحه در دست داشته باشم و به این ناجوانمردان می تاختم. زنان و کودکان جیغ می زدند. هزاران هزار انسان پا برهنه و فقیر التماس می‌کردند و می گفتند ما را ببرید. اما فریادرسی نبود! بعضی از بس دویده بودند که از نفس افتاده و تشنه بودند و تقاضای آب می کردند. مردم هم مضطربانه انجام می‌گرفت. گروهی به سوی شرق رودخانه با قایق عبور می کردند و در آن سوی ساحل کارون پیاده می‌شدند و جمعی از شرق آمده و در غرب ساحل پیاده می شدند. هدف خاصی وجود نداشت. کجا مردم می‌خواستند بروند، نامعلوم بود؟ همه در تلاش بوده تا اسیر عراقی ها نشوند. نزدیکای غروب بود که اولین اطلاعیه از سوی رادیوی اهواز خوانده شد و گفته شد زاغه‌های مهمات بر اثر بمباران منفجر شده. این انفجارها وحشت زیاری به وجود آورده بود. با این وصف اطلاعیه رادیوی اهواز اثر چندانی در آرامش مردم نداشت و از آن تاریخ بود که شهر تخلیه گردید و مردم اهواز راهی شهرهای دور دست شدند. با این وجود بسیاری از مردم در شهر ماندند و در مساجد بسیج شدند و عده ی زیادی هم که در غرب شهر ساکن بودند پس از اسکان خانواده‌های خویش در اصفهان یا تهران و شیراز و قم، مجدداً به اهواز بازگشته و در دفاع مشارکتی فعال داشتند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی #بسیج_عشایر @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

آن روز بعداز صحبتهای بنده، مرا با خود به دفتر کارش برد و کلی شوخی کرد. گفت: «شیر پیا! شما استاد هستی اگر نیاز هست که به منزل بروی، تا همآهنگ کنم بروی اگر هم جبهه می روی، یاعلی. شما نیاز به آموزش نداری باتوجه به‌اینکه هم سن نبودیم ولی احساس کردم که مثل یک پدر یا مثل یک برادر بزرگتر محبت نشان می دهد. آنقدر مهربان، شجاع، با اقتدار، ولایتمدار، و دلسوز بود که شیفتهٔ اخلاقش شدم وقتی برگه اعزام را به دستم داد و با زبان بختیاری گفت: «عزیز سلام به گویل رزمنده برسون؛ و سی ایما هم دعا کن! تا بلکه بتونوم زودتر بیام خط مقدم؛ معلوم بود که آقا رحیم صفوی ازش خواسته بود؛ چرا که پادگان الغدیر مهم تر از خط مقدم جبهه بود؛ و شهید زال در امر مدیریت از توانایی بالایی برخوردار بود. دلتنگش شدم؛ و او متوجه شد؛ گفت: چرا گریه میکنی؟ گفتم: «تو عمرم اینقدر که شما طی این ۳ روز به این حقیر محبت کردی، تاکنون یاد ندارم هیچکس به من نشان داده باشد.» بله سردار شهید زال یوسف‌پور، نه تنها برای بنده حقیر، بلکه برای همه استثنایی بود؛ و این را وقتی به خط رفتم بیشتر متوجه شدم؛ همه از شجاعت و رشادت‌های زال می‌گفتند. من اعزام شدم؛ البته با تقاضای خودم که می‌خواستم برگردم همان منطقه سوسنگرد، و با گروه جنگهای نامنظم شهید چمران همان سازمان خودم که قبلا عملیات بستان بودم و مجروح شده بود. در ادامه که مدتی عملیات به‌سمت تنگهٔ چذابه بود، رفتم که سری به بچه‌های لشکر امام حسین(علیه‌السلام) بزنم. دلم برای رفقا تنگ شده بود؛ خیلی از آنها شهید و اسیر و مجروح شده بودند. وقتی رسیدم، گفتند: فلانی شهید ووو... آنجا شدید زیر رگبار گلولهٔ توپ، خمپاره و تیربار دشمن بود؛ از هرکس سراغ گرفتم، گفتند آسمانی شد. یکباره یکی از فرماندهان غیور بنام ارسلان حبیبی شهماروند که از دوستان خوبم بود و همچون شهید زال دوستش داشتم؛ و اخلاقش مثل شهید زال بود، بغل گشود و مرا در آغوش گرفت؛ و خاطراتی از گذشته را زنده کردیم. گفت:« فکر کردم شهید شدی و خندید». گفتم:« از بچه ها کیا هستن؟» گفت: « من هم اومدم ببینم کی هست، فعلا رفیقم، و برادر جون جونیم زال رو دیدم» گفتم:« زال که اصفهان بود؛ پادگان الغدیر، چطور اومد؟ گفت: «وضعیت رو که می‌بینی نیاز شدید دارند» گفتم:« اتفاقا به من گفت دعا کن و از شهدا بخواه تا من هم بیام» و گفتم، ببرم نزد زال تا کمی آرام بگیرم. #قسمت‌سوم راوی: عزیز ناصری پیدنی @defae_moghadas

؛🍂 اردوگاه اطفال خاطرات رمادی یک احمد یوسف زاده ⊱⊰᯽⊱╌⊰᯽⊱╌⊰᯽⊱⊰ 🔹 عید دیدنی به محمدحسن که به عصایش تکیه زده بود گفتم: «اتفاقاً پارسال همین روزا از شهرتون گذشتم. بعد نشانی‌های آن استخر پرآب و درختان اطرافش را به او دادم. لبخندی زد و گفت: «ها، غمپ آتشکده، به اونجا می‌گن غمپ آتشکده. در زندان گاهی یک نقطه ریز اشتراک بهانه درشتی می‌شود برای همدلی و رفاقت. همین که من سیصد و شصت روز پیش در یک کامیون عبوری، از شهر محمد حسن گذشته بودم و بر کرانه غمپ آتشکده شان استکانی چای نوشیده بودم برای خودش نقطه اشتراک درخوری شده بود که در تحکیم دوستی من و او تا آخرین روز اسارت توجهی تاثیرگذار داشت. به قاطع سه که رسیدیم از اولین راه پله به طبقه دوم رفتیم و آنجا میان دو آسایشگاه بیست وسه و بیست و چهار مانعی قرار داشت. دری آهنی که هنگام آزادباش اسرای قاطع سه همیشه بسته می ماند. آسایشگاه بیست و چهاریها، ساعت آزاد باش‌شان با دیگران فرق می‌کرد. بازار دید و بازدید در اتاق بیست و چهار داغ بود. حزب اللهی های اردوگاه از هر سه قاطع برای دیدن سید جعفر و آقا مهراب و سیدکمال و حسین روحانی و سایر بچه های آن آسایشگاه، که خیلی شان مثل حسین روحانی پاسدار بودند، می آمدند. سیدجعفر را بالاخره دیدم؛ خوزستانی، قد بلندی داشت، با تسبیحی در دست و همان سید عرب نشان مهر در پیشانی، آرام بود و آرامش عمیقی می‌داد به هرکسی که طرف صحبتش می‌شد. در اولین فرصت و با احتیاط سرود "سوی دیار عاشقان" را به عنوان سوغات عید دادم به سیدکمال. سید گفت: «حالا آهنگشم بلدی احمد آقا؟» گفتم: «بله، هر روز تمرین کردم که یادم نره و برسونمش به شما.» سرود را خواندم. این قسمت ادامه دارد ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #اردوگاه_اطفال #خاطرات_آزادگان @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂