یک روز گذر کرد از این کوچه پر درد مردی که برای دل ما آینه آورد هرچند که بی‌تاب ترین مرد زمین بود با داغ شهیدان شما حوصله می‌کرد ای سبزترین فصل! مزن حرف جدایی امروز ببین باغ دلم بی تو شده زرد دیروز حضور تو شفای دل ما بود امروز چه پژمرده‌ام از داغ تو ای مرد! هر چند که مهمان ملائک شدی، اما یک روز به این باغ زمستان زده برگرد! #شعرخوانی #عبدالرحیم_سعیدی_راد @hafez_adabiyat

صد بار اگر دوباره آغاز کند دوراست به فهم تو دری بازکند مانند حسین هستی و تا اوجت تاریخ، محال است که پرواز کند آن روز گدازه دلم رادیدم خاکسترتازه دلم رادیدم وقتی که به روی دوش مردم می رفت تشییع جنازه دلم را دیدم از چنبر نفس رسته بودند آنها بت ها همه را شکسته بودند آنها پرواز شدند و پرگشودند به عرش هرچند که دست بسته بودند آنها خورشید اگربه مهر تابنده شده ست وز عطر بهار شهر آکنده شده ست تغییر نیامده ست در لیل ونهار ذرات تو در جهان پراکنده شده ست کم را به رواق کرمش می خواند تادرک حماسه غمش می خواند خارج شده از تابلو فرشچیان مارا به دفاع حرمش میخواند شام است، به صبح محشر اندازیمش خاکستر اگر، به آذر اندازیمش آن طرح نویی که در سرحافظ بود ما آمده ایم تا دراندازیمش #مصطفی_محدثی_خراسانی @hafez_adabiyat

به یمن طلعت آن آفتاب شورانگیز رسیده ایم به این بازتاب شورانگیز به فصل اولی از یک کتاب شورانگیز به نام تو ، به سبوی شراب شورانگیز ورق زدیم و به مستی رساند مان قلمت قدم زدیم و به باران کشاندمان قدمت هلا که جذبه ات «آرامشی ست طوفانی » شبیه هیچکسیّ و به خویش می مانی هلاکه«زلزله» در گوش «ناس» می خوانی قیام می کنی ابرو اگر بچرخانی چه بود در دلت ای آفتاب پیر خمین چه بودباتو به غیر از حدیث سرخ حسین؟ خمینی ای نفس صبح درشبان سکوت ای آشتیّ زمین با ترانه ی ملکوت برای آنکه وطن بگسلانی از طاغوت بگیرپنجه ی اعجاز خویش را به قنوت سلام بر توو وبرآن جبین مصطفوی برآن قیام حسینیّ و قامت علوی به بیعت آمده ایم ای دلیل ِ منزل و راه شعار چیست اماما! بیا و جان تو بخواه سلام کن ! که به دریا رسیده ایم از چاه قیام کن !که به افسانه می زنی ای ماه! الا که یوسف برگشته سوی کنعانی کرم نما و فرود آ که جانِ ایرانی درآن زمان که زمین صحنه ی خطاب تو شد تمام وسعت شب محوِ بازتاب توشد به پرسش آمدی وآسمان جوابِ تو شد هزارمرتبه تکثیرِ انقلاب تو بود نظربه چشم تودر خویش زیروروشدن است که با زلالی ِآئینه روبرو شدن است بزرگ ،بت شکنا! امّت تو بیدار است تبربه عزم ِ درختانمان گرفتار است تو نیستی ّ و به نام تو جاده هموار است هوا هوای ِ بهار ِظهورِ آن یار است سلام بر توو وبرآن جبین مصطفوی برآن قیام حسینیّ و قامت علوی #شعرخوانی #مرتضی_حیدری_آل_کثیر @hafez_adabiyat

فراق روی تو از شرح و بسط، بیرون است زما مپرس، که حال درون دل، چون است به خون نوشته‌ام، این نامه را که خواهی خواند اگر چه دود درونم، نشسته در خون است نکرد آتش شوق درون قلم ظاهر مگر ز شوق قلم دود رفته بیرون است نمی‌کنم سخن اشتیاق، کان تقدیر ز طرف حرف و زحد عبارت، افزون است بیا و قصه حالم بخوان، که بر رخ من نوشته دیده، به خطی، چو در مکنون است خیال روی تو دارد، مقام در چشمم سرشک چشمم، از آن رو مقیم گلگون است دل مقید سلمان، اسیر آن لیلی است که در سلاسل زلفش، هزار مجنون است #سلمان_ساوجی @hafez_adabiyat

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری دانی که رسیدن هنر گام زمان است آبی که بر آسود زمینش بخورد زود دریا شود آن رود که پیوسته روان است باشد که یکی هم به نشانی بنشیند بس تیر که در چله این کهنه کمان است از روی تو دل کندنم آموخت زمانه این دیده از آن روست که خونابه فشان است ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی دردیست در این سینه که همزاد جهان است از داد و وداد آن همه گفتند و نکردند یارب چقدر فاصله ی دست و زبان است خون می چکد از دیده در این کنج صبوری این صبر که من می کن افشردن جان است از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود گنجی است که اندر قدم راهروان است #شعر_و_صدای #هوشنگ_ابتهاج @hafez_adabiyat

عشق شادی است عشق آزادی ست عشق آغاز آدمی‌زادی ست عشق آتش به سینه داشتن است دم همت بر او گماشتن است عشق شوری زخود فزاینده ست زایش کهکشان زاینده ست تپش نبض باغ در دانه ست در شب پیله رقص پروانه ست جنبشی در نهفت پرده‌ی جان در بن جان زندگی پنهان زندگی چیست؟ عشق ورزیدن زندگی را به عشق بخشیدن زنده است آن که عشق می‌ورزد دل و جانش به عشق می‌ارزد آدمی زاده را چراغی گیر روشنایی پرست شعله پذیر خویشتن سوزی انجمن فروز شب نشینی هم آشیانه‌ی روز آتش این چراغ سحر آمیز عشقِ آتش نشینِ آتش خیز #شعر_و_صدای #هوشنگ_ابتهاج @hafez_adabiyat

به دیوار قفس بشکسته ام بال و پر خود را زدم تنهای تنها ناله های آخر خود را درون شعله همچون شمع سوزان آتشی دارم که آبم کرده و آتش زدم پا تا سر خود را قفس را در گشوده، صید را آزاد بگذارید که در کنج قفس نگذاشت جز مشتی پر خود را کنیزان لحظه ای آرام، شاید بشنوم یکدم صدای نالۀ جانسوز زهرا مادر خود را لبم خشکیده یارم گشته قاتل حجره در بسته مگر با قطره اشکی تر نمایم حنجر خود را بزن کف، پایکوبی کن، بیفشان دست، امّ الفضل که کشتی در جوانی شوهر بی یاور خود را بیا و این دم آخر به من ده قطرۀ آبی که خوردم سال ها خون دل غم پرور خود را چه گوئی ای ستمگر در جواب مادرم زهرا اگر پرسد چرا لب تشنه کشتی شوهر خود را اجل بالای سر، من در پی دیدار فرزندم گهی بگشوده ام گه بسته ام چشم تر خود را به یاد شعله های نالۀ ابن الرّضا (میثم) سزد آتش زنی هم نخل، هم برگ و بر خود را #شعر #استاد_سازگار @hafez_adabiyat

عرض تسلیت

ای صفاتت حجاب چهره ذات ذات پاکت ظهور بخش صفات آفتاب رخت چو تابان گشت منهدم شد ز نور او ظلمات لب تو بر جهان مرده دمید نفسی زان بیافت حیات آنجهان در خروش و جوش آمد پیش مهر رخ تو چون ذرّات عالمی را چو نفی بود عدم لب جانبخش تو نمود اثبات جنبش از توست جمله عالم را ورنه دارد عدم سکَون و ثبات از چه شد عالمِ فقیر غنی گر نکردی برون ز گنج ذکوات وانچه او آدمش همی دانند نسخه عالم است و مظهر ذات مغربی آنچه عالمش خوانند عکس رخسار تست در مرآت #شعر #شمس_مغربی #آواز #محمد_مومنی @hafez_adabiyat