روایت روز تشییع شهدای حادثه تروریستی شاهچراغ 3️⃣قسمت سوم: میدان شهدا دست نوشته ای تایپ شده، توجه ما را جلب کرد با این مضمون: مردم خواستار تصویب فوری قانون جرم انگاری دروغ پراکنی هستند خانمی مانتویی،حدودا سی ساله دست نوشته را بالا گرفته بود تا بهتر دیده شود. ازش اجازه گرفتم تا مصاحبه بگیریم. اسمش راضیه بود. من صوت پر می کردم و دوستم سوال می پرسید. تا مصاحبه را شروع کردیم، خانمی مانتویی حدودا چهل ساله با اشتیاق از دست نوشته های راضیه عکس می گرفت. رفتارش عادی بود پس طبیعتا چیزی نگفتم اما وسط مصاحبه متوجه شدم از چهره ی راضیه و دوستم از نمایی خیلی نزدیک فیلم می گیرد تا صحبت ها هم ضبط کند. حالا دیگر رفتارش چندان طبیعی نبود چون چندین دفعه روی چهره ی آنها زوم کرد. مشغول ضبط بودم اما همه ی حواسم پیش آن خانم بود. ذهنم درگیر شد. چرا داره بدون اجازه از ما فیلم میگیره؟ دست دوستم را فشار می دادم تا متوجه ی رفتارش شود اما غرق مصاحبه گرفتن بود. خانمه دست خواهر راضیه را گرفت و گوشه ای برد. گوش هایم را تیز کردم، سمت ما اشاره کرد و گفت: مگه از جونتون سیر شدین؟ بدبخت سر به نیست می شین! تعجب کردم. پیش خودم گفتم: اگر چنین نگاهی داره پس چرا با اشتیاق فیلم و عکس گرفت؟ خانمه متوجه تمام شدن مصاحبه ی ما با راضیه شد. تا خواست برود، ناخودآگاه مچ دستش را گرفتم. خانم ببخشید! چرا از ما فیلم گرفتین؟ سکوت کرد. چرا به ایشون گفتین که ما سر به نیستشون می کنیم؟ جا خورد. فکر نمی کرد من حواسم به او بوده باشد. با ابروهایی گره کرده و صدایی مظلوم گفت: آخه دلم براش می سوزه، نمی دونه شما چه بلایی می خواین سرش بیارین. داشتم راهنماییش می کردم‌. گفتم مگه ما چه بلایی می خوایم سرش بیاریم؟ بعد نگاهی به راضیه کرد و گفت: بدبخت. دارن گولت میزنن، تو هنوز بچه ای!! گفتم خانم اولا قبل از مصاحبه ازشون اجازه گرفتیم دوما ایشون هم سن من هستند پس بچه نیستند سوما شما اگر دلسوزش هستین برای چی از چهره و حرف ها و دست نوشته اش فیلم گرفتین؟ یا اصلا شما که چنین تفکری دارین اینجا چکار می کنید؟ گفت من داشتم رد می شدم اتفاقی صحبت هاتون رو شنیدم. خواستم کمکش کنم! راضیه گوشی خانمه رو گرفت. گفت کلی فیلم و عکس از نمای نزدیک و کاملا واضح از او و دوستم گرفته. همه را پاک کرد این وسط خانمی اصرار می کرد که این فرد مشکوک هست، او را نگه دارید تا من بیایم. توی مسیر، ذهنم درگیر خانمه بود. اگر به صورت اتفاقی رد میشد پس چرا با تیپ عزادارها اومده بود؟ چرا از چهره ی آنها فیلم گرفته بود؟ هرچند مزیت این اتفاق، باز شدن باب دوستی ما با راضیه بود. روایت میدانی زهرا قوامی فر و طاهره بشاورز صبح ۷ آبان ۱۴۰۱ ادامه دارد ... @hafezeh_shz

روایت روز تشییع شهدای حادثه تروریستی شاهچراغ 4️⃣قسمت چهارم و پایانی: دوباره رفتیم سمت حرم. خیلی شلوغ بود. یکی دو ساعتی از وقت اذان گذشته بود و نتوانسته بودیم نماز بخوانیم. توی حرم سید میر محمد به سختی جایی دنج پیدا کردیم. بعد از نماز توی حیاط چشم می چرخوندیم. از دور خانمی با روپوش سفید دیدم. شال سرش بود و مدل عربی دور تا دور سرش بسته بود. زیرِ روپوش سفید، عبا پوشیده بود. تا تماس تلفنی دوستم تموم شد، اشاره کردم به سمت خانمه و گفتم مطمئنم ایرانی نیست چون فقط مسلمونای خارجی اجازه دارند با عبا وارد حرم بشن! به سمتش رفتیم. ابتدا از چادرهای خونی عکس گرفت و بعد جارو را از خادم حرم گرفت و موکت های قرمز رنگ پهن شده توی حیاط (درست جلوی ضریح) را جارو کرد. کارش که تمام شد، جلو رفتیم و سلام کردیم. فارسی را دست و پا شکسته بلد بود. حدس زدم یا افغانستانی است یا پاکستانی سیده بود و اهل پاکستان. خودش و خواهرش دانشجوی پزشکی دانشگاه شیراز بودند. به سختی سوالات را ازش می پرسیدیم، انگار که داشتیم پانتومیم بازی می کردیم. هم خنده ام گرفته بود هم حرص می خوردم که حداقل چرا تسلط کامل به زبان انگلیسی نداریم تا بتوانیم راحت با او صحبت کنیم. جالب اینجاست جواب سوالات ما را به زبان انگلیسی داد و ما هم ضبط کردیم اما من نمی دانستم دقیقا چه می گوید و سر تکان می دادم. از توی صحبت هایش فقط چند کلمه متوجه شدم. اسلام، شهدا، شاهچراغ،حسین بن علی. به راستی حب الحسین یجمعنا. روایت میدانی زهرا قوامی فر و طاهره بشاورز صبح ۷ آبان ۱۴۰۱ پایان ... @hafezeh_shz

پدری در بخش کودکان بخش کودکان بود، وارد اتاق شدم، یک مرد رو دیدم تعجب کردم از حضور یک مجروح در بخش کودکان با بالشت های کودکانه روی تخت بغلیش هم بچه سه ساله‌ای دراز کشیده بود بچه همین آقایی بود که این‌جا با تیر تو بدن و وضعیت روانی نامطلوب، حتی از خالی شدن اتاق هم ترس داشت. بی کم و کاست از زبون خودش می‌نویسم: « موقع اذان مغرب بود، دور ضریح خلوت‌تر از باقی اوقات، فرصت مناسب بود برای عکس گرفتن. از سیرجون اومدیم با خونواده، بچه‌ها رو جلو ضریح گذاشتم، گفتم دست‌تون رو بذارید رو پنجره‌های ضریح آقا، به گوشی نگاه کنید من عکس بگیرم. داشتم آماده می‌شدم که ازشون عکس بگیرم، یک‌دفعه صدای جیغ و داد همه‌جا رو برداشت. فقط جیغ و این‌که می‌شنیدم فرار کنید. گیج شدم، نمی‌دونستم چی‌شده تا این‌که صدای تیراندازی نزدیک‌تر شد. بچه بزرگم(علی اصغر) ۸ سالش بود، دستشو گرفتم و این کوچیکه رو هم بغل کردم دویدیم. رفتیم پشت یکی از این کولرگازی‌های ایستاده، پناه بگیریم. بچه‌ها رو خوابوندم زمین و خودمو انداختم روشون که تیر نخورن. اون نامرد ما رو دید و شروع کرد تیراندازی، هی داد می‌زدم نزن بچه‌ست، نزن، ولی کارشو کرد. پسر بزرگم یک لحظه سرشو از زیر بدن من اورد بالا ببینه چیشده که تیر خورد بهش و ...» بعد از گریه مفصلش گفت حالا خودش مونده و این بچه سه ساله‌ش که هردو مجروحن. پسرش حرف نمی‌زد، ترس و تنهایی همه وجودش رو گرفته بود. پرسیدم تونستی آخرین عکس رو از پسرت بگیری یا نه که بغض هردومون ترکید. ..... کنار پدرش بود، حرف نمی‌زد. چشماشو به زور باز می‌کرد. باباش که کنارش بود، خیالش راحت بود. برای همین تخت باباشم آورده بودند تو بخش کودکان. می‌گفتن اولش که آوردنش بیمارستان، وقتی یکم از بهت فاجعه خارج شد سراغ برادرش رو گرفته. از باباش می‌پرسید که برادرش کو؟ داداشش بزرگ‌تر بوده ازش، باباش از جفت‌شون مراقبت می‌کرد، منتها داداش بزرگه، داداش بزرگه رفت، رفت پیش مامانش... وقتی می‌خواستم یک جوری باهاش سر صحبت رو باز کنم، باباش داشت شکر خدا رو می‌کرد که حداقل یکی‌شون براش موند ... بابا، داداشت رفت از پیشمون.... روایت ابوالقاسم رحمانی به کانال حافظه در بله و ایتا بپیوندید: @hafezeh_shz

طبق آدرسی که داده بودند به منزلشان رسیدیم. همه دور هم جمع بودند. غم و اندوه در تک‌تک چهره‌ها موج می‌زد. فضای سنگینی بود. دایی آرشام شروع کرد. ما اهل بوشهریم. یکی دو نسل اخیر ما همه به شیراز آمدند. دامادمان هم بعد از بازنشستگی اش آمد. از آن به بعد شاه چراغش ترک نشد. برنامه هفتگی داشتند. هر هفته پنجشنبه‌ها به زیارت می‌رفتند اما، این هفته استثنائاً چهارشنبه رفتند. صدای گریه‌ی همکار پدر آرشام بلند شد. . این دوست ما ۳۰ سال با شرافت کارکرد. آن‌هم در شرایط سخت شهرهای جنوبی و جزایر. درآمدش زیاد نبود اما همیشه قانع بود و شاکر. از هیچ‌کس و هیچ‌چیز هم گلایه نداشت. آن‌طرف‌تر عزاداری مدیر مدرسه ی آرشام نظرمان را جلب کرد. می‌گفت خانواده ی خیلی مؤدب و محترمی بودند و بسیار دغدغه‌مند. باوجودی‌که درآمد بالایی نداشتند اما در شرایط مختلف به مدرسه کمک می‌کردند. دایی دیگرش هم با بغض می‌گفت این هفته عروسی خواهر آرشام بود که عروسی‌ دختر خواهرم تبدیل به عزا شد. با صدای سنج و دمام همسایه‌ها هم بیرون آمدند.فضا عوض شد.صدای گریه ها بلند شد. هیچ‌کس آرام نداشت. غم سنگینی بود از دست دادن ۳ تن از اعضای یک خانواده. روایت میدانی عبدالرسول محمدی ۵ آبان ۱۴۰۱ تنظیم: خانم زهراسادات هاشمی کانال حافظه را ایتا و بله دنبال کنید: @hafezeh_shz

عصر پنجشنبه، دم دم های غروب وارد شاپورجان میشویم. روستایی با نمایی شهری اطراف شیراز. کوچه را پیدا میکنیم، بلند است و تاریک. خانه شان انتهای کوچه ست. جلوی خانه شلوغ ست و نوای سوزناک محلّی به گوش می‌رسد. وارد خانه میشویم. راهرو تنگ و باریک است و پر از کفش، همان حوالی کفش مان را میگذاریم و میرویم داخل. سلام و احوال پرسی میکنیم و گوشه ای مینشینیم. خانه شلوغ است و صدای هق هق گریه ها لحظه ای قطع نمی‌شود. سه شهید از یک خانواده واقعا سخت است. میان جمعیت، مردی مسن از همه بی قرارتر ست. صدای ناله ی او از همه بلندتر است. پرس و جو میکنیم و میفهمیم دوست و همکار چندین و چند ساله ی شهید است. ۳۰ سال با هم در نیرو دریایی ارتش خدمت کرده بودند و از جیک و پوک هم با خبر بودند. مدام زیر لب میگوید:« من میدانم چی کشید، من از همه زندگیش خبر دارم. دلم برایش می سوزد ..» کم کم متوجه میشویم چند روز دیگر قرار عروسی دختر خانه بود، خواهر بزرگتر آرشام و آرتین اما حالا ... روایت میدانی پویان حسن‌نیا ۵ آبان ۱۴۰۱ ادامه دارد ... @hafezeh_shz

بالاخره دایی آرتین را از میان جمعیت پیدا میکنیم و سر صحبت را باز میکنیم. آرام است و شمرده شمرده حرف میزند. میگوید خواهرم که با علی آقا ازدواج کرد، رفتند بندرعباس. علی آقا ارتشی بود و تمام مدت خدمتش را در بندرعباس و جزایر اطراف گذراند. حدودا یک سال و نیم پیش بازنشسته شد وبرگشتند شیراز. وضع مالی شان زیاد خوب نبود و نتوانستند در شیراز خانه بخرند و آمدند شاپورجان. همیشه پنجشنبه ها برای زیارت می رفتند شاهچراغ. بر حسب اتفاق این سری چهارشنبه رفتند. ما هم خبر نداشتیم. تا اینکه ساعت ۸ خبر ترور را اعلام کردند و همان موقع یکی از زن برادرهایم زنگ زد و گفت:« عکس آرتین را در سایت خبری دیدم. جز مجروح هاست. خبر دارید چی شده؟» بلافاصله شماره خواهرم را گرفتم تا ببینم چه خبر است. هر چه زنگ زدم جواب نداد. به علی آقا زنگ زدم جواب نداد. دلشوره گرفتیم. نمیتوانستیم دست روی دست بگذاریم. بلند شدیم و راه افتادیم به سمت بیمارستان. در راه بودیم که برادرم زنگ زد و گفت:« به آبجی زنگ زدم، یکی جواب داد، گفت بیاید بیمارستان مسلمین.» راه را کج کردیم و رفتیم مسلمین. اما اسم شان در لیست مجروحین نبود. رفتیم بیمارستان شهید رجایی اما آن جا هم اسم شان نبود. بیمارستان نمازی را هم سر زدیم اما بی فایده بود. آرتین در بیمارستان نمازی بستری بود دستش تیر خورده بود. اما خبری از علی آقا و خواهرم و آرشام نبود. دلهره افتاد به جان مان که نکند شهید شده باشند. نزدیک ۲ و ۳ نصف شب بود که از اگاهی زنگ زدند و رفتیم برای شناسایی. عکس هایشان را دیدیم. هر سه شهید شده بودند. خواهرم، همسرش و آرشام پسر ۱۱ ساله شان. رسول میپرسد:« آرتین میداند چه بلایی سر پدر و مادرش آمده؟» _بله! اصلا خودش همه جزئیات را دیده! خودش همه چیز را تعریف میکند. می‌گفت تیر زدند در چشم مادرم، در سینه اش زدند... بغض قاطی صدایش میشود:« در سینه پدرش زدند،در سینه برادرش زدند.» گریه دیگر امانش نمیدهد، به هق هق می افتد. بلند میگوید:« خدا لعنت شان کند. خدا این هایی را که باعث و بانی این همه بدبختی در کشور شدند را لعنت کند. این هایی که از آن ور آبی ها این چیزها را یاد میگیرند. آخر گناه بچه شش ساله چیست؟ گناه پسر یازده ساله چیست؟ چرا باید اینجوری پر پر بشوند؟ ان شاءالله که به سزای اعمال شان برسند و قطعا می رسند. مردم ایران هم صبورند. بالاخره آن هایی که پشت انقلاب هستند نمی‌گذارند به این سادگی انقلاب به دست نااهلان بیافتد.» روایت میدانی پویان ‌حسن‌نیا ۵ آبان ۱۴۰۱ @hafezeh_shz

پخش مستند "آرشام" تهیه شده در مدرسه اندیشه و هنر (ماه) چهارشنبه11 آبان ماه ، بعد از خبر 20:30 شبکه دو سیما @hafezeh_shz

*مستند آرشام* تهیه شده در مدرسه اندیشه و هنر (ماه) مجری طرح: حسینیه هنر شیراز پخش شده: چهارشنبه11 آبان ماه ، بعد از خبر 20:30 شبکه دو سیما *نسخه کم‌حجم* نسخه اصلی در تلوبیون: http://www.telewebion.com/episode/0x29c3278 @hafezeh_shz

*روایت روز حادثه* اولین بار بعد حادثه تروریستی، روز خاکسپاری شهدا بود که وارد قسمت داخلی حرم شدم. حال و هوای ضریح حضرت شاهچراغ با گذشته فرق دارد. همه تصاویر در ذهنم مرور می شود. برای رسیدن به آقا سید پیرغلام حرم از خادمی سوال می کنم. به سمت شبستان امام خمینی می روم. در راه خادم می گوید، آن شخص که آنجا نشسته در شبستان را بسته. از او می خواهم که روایت کند. ابتدا امتناع می کند ولی بعد از مدتی اعتماد کرده و با هم راهی شبستان می شویم. اجازه می خواهم که اول با آقا سیدشریف از پیرغلامان خادم، گفت و گویی کنم. گفت و گویمان بیشتر درباره شهید پورعیسی است. با اقای هوشیار می رویم سمت درب شبستان. شروع می کند به روایت: "آن روز از قبل قصد زیارت نداشتیم. همه چی اتفاقی بود. آمده بودیم بازار وقت اذان که شد گفتیم برویم حرم نماز بخوانیم. ماشین را پارکینگ پارک کردم. داشتیم می آمدیم بعد از ده ثانیه ماشین آژیر کشید. دوباره برگشتم سمت ماشین و دزدگیر را زدم و مجدد برگشتم. همین رفت و برگشت حدود 10 یا 15 ثانیه طول کشید. به همراه همسرم و پسر 7 ساله ام از گیت ورودی رد شدیم. اذن دخول خواندیم. اذان تمام شده بود و همه آماده صف بستن بودن. خانمم و پسرم زودتر وارد شبستان شدند. وقتی میخواستم کفشم را بگذارم پلاستیک، هرکاری می کردم باز نمی شد. چندثانیه ای طول کشید. هنوز کفشم را در نیاورده بودم که صدای ترقه آمد. فکر کردیم که اغتشاشگران هستند. برگشتم دیدم آن بنده خدایی که چند ثانیه قبل ما را تفتیش می کرد روی زمین افتاده و یک نفر با تفنگ بالای سرش است. هنوز باور نکرده بودم. ولی دیدم یک تیر دیگر هم زد و دوید آن سمتی که اذن دخول خواندیم. اسلحه اش گیر داشت و چند ثانیه طول کشید. من نفر اول جلوی در ایستاده بودم. بچه ام از ترس گوشه دیوار ایستاده بود. نمازگزارها چون صدای بلندگو داخل بود متوجه این اتفاق نبودند . خانمم که این اتفاق را دید چندبار جیغ زد که بیا داخل. دیدم به سمت فردی که از وضوخانه آمد بیرون شلیک کرد دیگر آنجا فهمیدم موضوع جدی است. به سمت ضریح حرکت کرد. ناخودآگاه فریاد زدم، "بی شرف". بعد ار مکثی، از کنار دویید که بیاید سمت شبستان. آقای بردبار (خادم) پرید و لنگه در را بست و منم بدون فکر کردن لنگه بعدی را بستم. شلیک کرد. شیشه شکست و خورد توی صورت آقای بردبار. آن لحظه اگر ایستاده بودم تیر مستقیما به من می خورد. رفتم کنار در که اگر در را شکست و آمد داخل از پشت بتوانم بگیرمش. دردمان گرفته بود که نمی توانیم کاری بکنم. بعدش رفت سمت ضریح و اولین صدای تیر را شنیدیم. صدا بخاطر بسته بودن محیط و ارتفاع سقف به شدت ترسناک بود. فضای عجیبی بود. همه به سمتی در حال فرار بودن. من از درب شبستان خانم ها وارد ضریح شدم که دیدم کودکی تیر به شکمش خورده و روی شکم افتاده و هیچکس هم بالاسرش نبود. یکی از خدام بغلش کرد و فورا رساندش به اورژانس. رسیدم به قتلگاهِ کنار کولر گازی. خیلی دردناک بود مثل حادثه منا که همه جنازها روی هم افتاده بودند. از ان سمتی که آمدم همان لحظه بود که آن داعشی ملعون را گرفته بودند و بالاسرش رسیدم. دلم گرفته بود که نتوانستم کاری کنم. " روایت میدانی پویان حسن‌نیا از گفتگو با آقای هوشیار ۸ آبان ۱۴۰۱ به کانال حافظه در بله و ایتا بپیوندید: @hafezeh_shz

اهدای مدال جواد فروغی به آرتین @hafezeh_shz شامگاه ۱۲ آبان ۱۴۰۱

از طریق رفقای مجموعه رهپویان وصال متوجه شدیم در روز ۱۲ آبان‌ماه جواد فروغی می‌خواهد مدالش را به آرتین هدیه کند. همزمان به همت وزارت ورزش و جوانان دومین همایش ملی *دامان* که تجلیل از والدین قهرمانان ملی است در تالار مجموعه جهاد دانشگاهی دانشگاه شیراز نیز برگزار می‌شد. گفته شد برنامه اهدا مدال هم در همایش انجام می‌شود. کمی بعد اطلاع دادند حال آرتین خیلی مساعد نیست و به بیمارستان منتقل شده است. مشخص نبود که آرتین و خانواده‌اش در همایش حاضر می‌شوند یا خیر. حدودا ساعت ۱۸ بود. همایش داشت شروع می‌شد. با سید مهدی طباطبایی به محل برگزاری همایش رفتیم. از میان قهرمانان سیده الهام حسینی و محمدعلی گرایی را به اسم و چهره می‌شناختم. هنوز نمی‌دانستیم برنامه اهدای مدال به چه صورت است. همایش شروع شده بود. جواد فروغی هم وارد تالار شد. به این فکر افتادیم که اگر برنامه اهدا مدال صورت نگرفت حداقل از جواد فروغی مصاحبه بگیریم. با دوستان مجموعه هیئت رهپویان وصال که در برگزاری همایش مشارکت داشتند مشورت کردیم و گفتند آخر همایش فرصت خوبی است.با بوسه قهرمانان بر دستان پدر و مادرشان از قهرمانان و والدینشان تجلیل شد و هدایایی دریافت کردند. منتظر ماندیم تا همایش به پایان برسد. سراغ جواد فروغی رفتیم. از مصاحبه استقبال کرد. در آخر خواستیم تا از مدالش هم عکس بگیریم. داخل جعبه مدال روی کاغذی نوشته شده بود *تقدیم به فرزند ایران، آرتین عزیز. از طرف جواد فروغی* . که البته جاسازی زیبای آن متن در جعبه کار همسر قهرمان ملی بود. مجددا با دوستان رهپویان وصال مشورت کردیم که آیا برنامه‌ای برای اهدا مدال هست یا خیر که هنوز مشخص نبود. حدود ساعت 21:15 گفتند مراسم اهدای مدال ساعت 22 در روستای شاپورجان انجام می‌شود. آدرس گرفتیم و رفتیم. حالا دیگر باران هم می‌بارید. رفتیم منزل پدر آرتین. جواد فروغی و همراهانش به خاطر ترافیک کمی دیر رسیدند. آرتین انگار منتظر مدال بود، اولش کمتر و بعد بیشتر با جواد دوست شد و مدال را گردنش انداخت و خانواده و بقیه دوستان برایش دست زدند. آرتین مدال را گذاشت داخل جعبه و بین هدایایی که برایش آورده بودند جایش داد. گاهی نیز با دفتری که برایش آورده بودند ور می‌رفت. در نهایت قهرمان ملی از فرزند ایران خواست تا برایش دعا کند تا باز هم قهرمان شود. آرتین هم گمانم دیگر حسابی با جواد فروغی دوست شده بود. ساعت از 23 گذشته بود. با بدرقه خانواده آرتین خداحافظی کردیم و برگشتیم شیراز. قبل از سوار شدن فروغی می‌گفت این درد مثل یک گره روی قلبش سنگینی می‌کند. روایت میدانی عبدالرسول محمدی شامگاه ۱۲ آبان ۱۴۰۱ @hafezeh_shz

چند شب پیش، مصاحبه‌ای داشتیم با یکی از شاهدان عینی حادثه. ایشان ساعتی بعد از حضور عامل داعش، هنگام خروج از حرم متوجه خانمی در گوشه حرم و نزدیک ورودی VIP می‌شوند و به سمتشان می‌روند. معلوم می‌شود همسر این خانم در لحظه وقوع، داخل حرم بوده و این خانم هم با ترس و وحشت و به کمک واکر، کشان‌کشان خودش را به کتابخانه حرم می‌رساند و گوشه‌ای می‌نشیند. او ماجرای حضورش در شیراز و حرم را اینگونه تعریف می‌کند: *به دلیل عارضه‌ای که چند سال پیش دچارش شدم، نیمی از بدنم فلج شد و دکترها هم نتوانستند کاری انجام دهند. به پیشنهاد شوهرم و به نیت شفا برای زیارت شاهچراغ آمدیم شیراز. اولین باری بود پا به حرم می‌گذاشتم. همسرم رفت داخل برای زیارت و من بیرون ماندم. شلوغ که شد، ترسیدم و خودم را رساندم اینجا. شما خبری از همسرم ندارید؟* راوی ما می‌فهمد ایشان همسر شهید مرادی است و خبر ندارد شوهرش شهید شده. روز بعد و پس از اطلاع به خانواده شهید، برادر شهید و یکی دیگر اقوامشان به شیراز می‌آیند و پیکر برادرشان را شناسایی می‌کنند. به دلیل شرایط نامناسب روحی و جسمی همسرشان، همچنان خبر را از ایشان پنهان می‌کنند. راوی ما می‌گفت: حتی تا روز پرواز به همدان هم، خانم مرادی از شهادت همسرش مطلع نبود. گفته بودند اقای مرادی مجروح شده و جداگانه سوار هواپیما می‌شود. همسر شهید هم به خیال اینکه آقای خانه‌اش همچنان نفس می‌کشد و فقط کمی جراحت دارد، با آرامش و روحیه خوب سوار هواپیما می‌شود. بالاخره به همدان می‌رسند و وارد محله‌اشان می شوند. با دیدن پارچه‌های مشکی و اعلامیه‌های تسلیت، خانم شهید مرادی بالاخره می‌فهمد همسرش حاجت‌روا شده و چند روزی است که دیگر نفس نمی‌کشد. روایت میدانی محمدصادق شریفی از گفتگو با شاهدان عینی ۱۱ آبان ۱۴۰۱ @hafezeh_shz

سال۹۲ بود. بعد از برگشت روحانی از سازمان ملل و مکالمهٔ تلفنی با اوباما. حسابی حرصمان گرفته بود. هرکاری که از دستمان برمی‌آمد انجام دادیم تا مراسم ۱۳آبان پرشکوه برگزار شود. خودمان را خفه کردیم از بس ترانه «مرگ بر...» حامد زمانی را توی دانشگاه و جمع‌های دانشجویی پخش کردیم تا ملت را بکشانیم راه‌پیمایی. کُلی ارگان و نهاد هم آمدند پای کار آن مراسم تا باشکوه و پرتعداد برگزار شود ولی نشد. مسیر راه‌پیمایی در نظر گرفته شده، اصلا شکل نگرفت و فقط در محل پایان راه‌پیمایی دو سه هزار نفر تجمع کردند و شعار دادند. روال هر سالهٔ راه‌پیمایی ۱۳آبان هم همین بود. چندهزار نفر در مکانی تجمع می‌کردند و شعار میدادند. سخنران هم حرفهایش را میزد و تمام. تیپ شرکت‌کنندگان هم که از قبل مشخص بود. *** ۱۳آبان ۱۴۰۱ شیراز؛ صبح جمعه ساعت۹:۳۰ پُرشکوه‌ترین مراسم ۱۳آبانی بود که در ۱۶-۱۷سال گذشته شرکت کرده بودم. علاوه‌بر فاصلهٔ میدان شهدا تا سه‌راه‌نمازی که پر از جمعیت شده بود، یک ساعت بعد از شروع راه‌پیمایی هنوز مردم در حال پیوستن به جمعیت راه‌پیمایان بودند. این‌بار هم تعداد خانم‌های غیرچادری بیشتر از حالت معمول بود. یاد این حدیث امیرالمومنین(ع) افتادم: عَرَفْتُ آللّهَ سُبْحَانَهُ بِفَسْخِ العَزَائِمِ، وَحَلِّ آلْعُقُودِ، وَنَقْضِ آلْهِمَمِ خداوند را به‌وسیله بَرهم خوردن تصمیمها، فسخ پیمانها و نقض اراده‌ها شناختم. روایت محمدحسین عظیمی از ۱۳ آبان۱۳۹۲ و ۱۴۰۱ @hafezeh_shz

فضای تشییع شهدا این سری با دفعات قبل متفاوت بود. این سری دهه ی هشتادی ها و نودی های زیادی آمده بودند. از همان اوایل مسیر دو نوجوان را دیدم که بین مردم پلاکارد پخش می‌کردند. لباس‌های شهدای دانش‌آموزی واقعه تروریستی شاه‌چراغ را به تن داشتند. رویش حک‌شده بود رفیق شهیدم. مانده بودم چطور در این فرصت کم لباس‌ها را آماده کرده بودند. اسم یکی از آن دو نوجوان احسان بود. _آقا احسان کلاس چندم هستید؟ _نهم _چی شد به فکر این لباس‌ها افتادید؟ _کار جمعی بود. با مدرسه هماهنگ بودیم. _وقتی خبر شهادت دانش‌آموزان هم‌سن و سالتان را شنیدید چه احساسی داشتید؟ _خبر شهادت دوستانم، غمگینم کرد. دوست داشتم برایشان کاری انجام دهم. در بین مسیر دهه نودی های زیادی را دیدم که با قدهای کوچک و بزرگ میزبان شهدا بودند. یکی پلاکارد پخش می‌کرد، دیگری شعاری را روی چادرش چسبانده بود. آن یکی پارچه‌ای را به دست خادمان شاه‌چراغ داد که به تابوت شهدا بکشند. آن را به صورتش می‌کشید و اشک می‌ریخت. دو خواهر با لباس‌های فرم مدرسه آمده بودند و پلاکارد رفیق شهیدم را به دست داشتند. خواهر بزرگ‌تر کلاس ششم بود. بعد از شنیدن خبر دلش به حال دوستان شهیدش می‌سوزد و بلافاصله دست‌به‌کار می‌شود و کلیپی می‌سازد.پسر دیگری روی کاغذ نوشته بود من برادر آرتین هستم. اسمش محمدحسین بود کلاس چهارم. می‌گفت آرتین نترس نیروی انتظامی انتقام پدر و مادر و برادرت را می‌گیرد.انگار از کوچک و بزرگ پیر و جوان همه منتظر انتقام هستند. همین جور که از بچه‌های دهه هشتادی و نودی عکس می گرفتم یک آن ذهنم سمت بچه‌های خودم رفت. آن‌ها هم دهه نودی بودند.صبح برای این‌که زودتر به تشييع برسند حاضر شدند صبحانه نخورند. در بین مسیر هم تلاش داشتند کاری کنند. بچه‌ها و مادران را نشانم می‌دادند تا با آن‌ها صحبت کنم و عکس بگیرم. هر دو آن‌ها برای آرتین نقاشی کشیده بودند. از آن‌ها پرسیدم دوست دارید چه حرفی به آرتین بزنید؟ من مهدی هستم شش سالم هست. آرتین دعا می‌کنم زودتر دست‌هایت خوب شود. من هم فاطمه هستم کلاس سوم. آرتین جان دوستت دارم.وقتی این خبر رو شنیدم خیلی برات ناراحت شدم. آن روز دهه نودی ها و هشتادی ها، با کارهایشان، هر چند کوچک، سعی کردند میزبانان خوبی برای دوستان شهیدشان باشند. روایت میدانی خانم زهرا سادات هاشمی از روز تشییع شهدا ۷ آبان ۱۴۰۱ @hafezeh_shz

روز خاکسپاری شهدا بود. گوشه‌ای از حیاط حرم نشسته بودیم. گوشی دوستم زنگ خورد خبر دادند از تهران آمده‌اند برای ساخت مستند. دنبال شاهدان حادثه می‌گشتند. به خانم زارع زنگ زدیم. خادم حرم هست و زمان حادثه کنار ضریح بوده. نزدیک حرم بود داشت خودش را به مراسم تدفین شهدا می رساند. ........ مداح روضه کربلا می‌خواند مردم سینه می‌زدند. دخترش دستان مادر را گرفته بود. از میان جمعیت گذشتیم. بالای سر مزار شهدا ایستاد. چند نفر با بیل خاک می‌ریختند. پلاستیکی از کیفش بیرون آورد. تربت کربلا بود. روی خاک‌ها پاشید. با دستمال پارچه‌ای سفیدش اشک‌هایش را پاک کرد. از مردم فاصله گرفتیم به سمت محل فیلمبرداری رفتیم. ........ پشت در اتاق ضبط منتظر نشسته بودیم. دو مرد و یک زن توریست وارد شدند. از چشم هایشان معلوم بود از آسیای شرقی آمده‌اند. زن کلاه آفتابی صورتی روی سرش بود و برای ما سری تکان داد. مترجم همراهشان می‌خواست در اتاق را باز کند و اتاق را به توریست‌ها نشان بدهد. زمانی که فهمید فیلمبرداری هست منصرف شد. به انگلیسی بهشان گفت باید منتظر بمانند. آن ها هم روی زمین روبه روی ما نشستند. زن خارجی از در و دیوار حرم عکس می‌گرفت. از مترجم پرسیدم: - از کدوم کشور اومدند؟ - کره جنوبی - میشه ازشون چندتا سوال درباره حادثه اون شب حرم بپرسم؟ -فکر نکنم جواب بدن چون اصلا اهل حرف زدن نیستند. با اصرار من از زن خواست با ما مصاحبه کند. او هم قبول کرد! اسمش ویا ها (Viya Ha) بود ۶۳ ساله. -در هتل بودم که با صدای بوم بوم سوپرایز شدم. فکر می‌کردم با این اتفاق فضا خطرناک می‌شود اما دیگر امروز خطرناک نیست. سفرشان از تهران شروع شده بود از تبریز، کاشان و چند شهر دیگر هم گذشته بودند. می‌گفت از من می‌پرسند در شیراز سیزده نفر کشته شدند خطرناک هست؟ هنگامی که از کشته شدن حرف می‌زد کف دستانش را روی هم می‌گذاشت و زیر صورتش قرار می‌داد مانند به خواب رفتن. ایران را دوست داشت. می‌گفت: - مردم مهربانند خیلی از مردمش هم با من دوست هستند. در اتاق باز می شود فیلمبرداری تمام شده. ویا با دوستانش وارد اتاق می‌شوند. با دیدن آینه کاری‌ها و پنجره با شیشه‌های رنگی چشمانش گرد می‌شود. عکس‌هایش را که می‌گیرد روی زمین می‌نشیند زُل می‌زند به سقف گنبدی اتاق. روایت میدانی خانم طاهره بشاورز ۸ آبان ۱۴۰۱ @hafezeh_shz