eitaa logo
کانال اشعار(مجمع الذاکرین)
1.6هزار دنبال‌کننده
10 عکس
1 ویدیو
2 فایل
این کانال اشعارمذهبی توسط محب الذاکرین خاک پای همه یازهراگویان عالم مهدی مظفری ازشهراصفهان ایجادشد
مشاهده در ایتا
دانلود
علیه‌السلام علیه‌السلام 🔹دو آسمان🔹 دو جلوۀ ابدی از درخششی ازلی به خُلق و خو، دو محمد؛ به رنگ و بو دو علی دو آسمان که زمین مملو از ارادتشان دوشنبه‌های جهان تشنۀ زیارتشان چگونه باید از این وصف جاودانه نوشت دو سرو باغ بهشت‌اند خوش به حال بهشت دو سرگذاشته بر شانه‌های پیغمبر و در مباهله اَبنائنای پیغمبر به عزت و عظمت داده‌اند نام و نشان دو باوقار که خون علی‌ست در رگشان نگاه روشنشان آیه آیه اَلرَّحمان و در تلاقی بحرین لؤلؤ و مرجان چگونه سر نگذارد جهان به محضرشان که مهربانِ خدا، فاطمه‌ست مادرشان به یک نگاه هزاران کمیت می‌سازند دو مصرع‌اند که یک شاه‌بیت می‌سازند سلوک هر دو برادر میان یک راه است مسیر روشنشان قُربةً اِلی الله است اگر شتاب کنند و اگر درنگ کنند اگر که صلح کنند و اگر که جنگ کنند به یک نماز شبیه است عمر این دو امام که گاه وقت قعود است و گاه وقت قیام در اوج غربت و غیرت یکی‌ست یاورشان دو مقتدا دو برادر، که صبر خواهرشان برای خواهر حیرت‌زده چه سخت گذشت غمی که خورده گره با دو تشت، آه دو تشت یکی که خون جگر داده است زینب را میان غربت خانه شکست زینب را یکی که... آه چه می‌گویم، آه... بزم شراب و خیزران و دل زینب و نگاه رباب
از بس که زخمهای دلم بی شماره بود هفت آسمان زچشم ترم پرستاره بود بیگانه جای خود که مرا آشنا شکست آیینه ام که همسفرم سنگ خاره بود تشت از حرارت جگرم داد می کشید از بس که داغ بر جگر پاره پاره بود «زهری که می شکافت دل سنگ خاره را » با من چه کرد که نفسم در شماره بود خون دهان  مجال سخن را زمن گرفت در بسترم وصیت من با اشاره بود خاموش بودم از غم غیرت تمام عمر این راز سر به مهر گریبان پاره بود درگوش مانده آه پس از سال ها هنوز آهی که از شکستن  یک گوشواره بود قدم نمی رسید تا سپر مادرم شوم بر خاستن به پنجه پا کاش چاره بود دیدم به چشم خویش که مادر دگر ندید مویم سپید شد اگر از آن نظاره بود من که نخفته  بودم از  این غم تمام عمر تابوت پیش چشم ترم گاهواره بود قسمت نبود در دل تابوت خفتنم تشییع تیر روضه این سوگواره بود تشییع من دومرتبه  بود و ولی حسین ... تشییع جسم پر پر او چند باره بود بس که  ستور از تن او رفت و باز گشت چون رشته های زلف تنش پاره پاره بود
جانم فدای آن امامی که غریب است از سنگ قبر کوچکی هم بی نصیب است   یک روضه خوان یا شاعری پیشش نمانده خاکی است قبر و زائری پیشش نمانده   نان کریمی حسن را خورد تاریخ روز وداعش را ز خاطر بُرد تاریخ   هفتِ صفر روز غم و حزنی عظیم است مَردم... زمان داغ آقایی کریم است   بی مهریِ این قوم، تنها ساخت او را حتی امیر لشگرش نشناخت او را   سردارهایش غیر زر چیزی ندیدند سجاده را از زیر پاهایش کشیدند   گرچه میان خیمه اش تنهای تنهاست درد حسن تنها همان جریان زهراست   دیوار سنگی... تو بگو او چه کشیده؟! درد عظیمی بین آن کوچه کشیده   یک روز خوش دیگر ندید از آن دوشنبه موی سرش هم شد سپید از آن دوشنبه   مردی که روزی فاتح جنگ جمل شد ایام سخت غربتش ضرب المثل شد   وای از هوای خانه ای که سرد باشد مظلوم یعنی همسرت نامرد باشد   مظلوم یعنی هی بیافتی برنخیزی خونِ جگر را روی دامانت بریزی   مظلوم یعنی تشنه باشی آب خواهی بر خود بپیچی در کنار روسیاهی   وقتش شده تا که حسینش را بجوید با کام خشک و خونی اش لا یوم گوید   مانند آن تشییعِ سختِ مادرانه ای کاش تشییع تنش می شد شبانه   وقت نمازش یک سواره فتنه کرده فتنه گر یثرب دوباره فتنه کرده   آن زن که نفرین خدا دائم بر او باد دستور بر قوم کمان داران خود داد   آورده شیخ عباس آن شیخِ مقید تیر نخستین را خودِ ملعونه اش زد   جسمی که روزی روی دوش مصطفی بود حالا اسیر مردمانی بی حیا بود   از تیرها یکباره شد یاقوت، خونی دیوارهای کوچه و تابوت، خونی   دیگر حسینش جز دو چشم تر ندارد غارت زده یعنی حسن دیگر ندارد
ای کاش بگیرند دو چشمِ پسرش را تا در دلِ این طشت نبیند جگرش را بدجور غریبانه نفَس می‌زند آقا آتش زده با غربت خود دور و برش را خوب است که آغوش حسین است کنارش تا که نزد هِی به زمین بال و پرش را نه اُم‌ِبنین نه که ابالفضل توان داشت عباس گرفته است کنارش کمرش را تا خواهرش اینجا نرسیده است بگویید بر طشت نریزد جگرِ شعله‌ورش را از زهر نبود اینهمه خونابه که آمد آن کوچه نشان داد خدایا اثرش را صد شُکر سرش بر روی دامان حسین است تا بر روی حجره نکشد باز سرش را افسوس حسن نیست به گودالِ حسینش تا شمر نگیرد روی آن سر تبرش را
از بس که زخمهای دلم بی شماره بود هفت آسمان زچشم ترم پرستاره بود بیگانه جای خود که مرا آشنا شکست آیینه ام که همسفرم سنگ خاره بود تشت از حرارت جگرم داد می کشید از بس که داغ بر جگر پاره پاره بود «زهری که می شکافت دل سنگ خاره را » با من چه کرد که نفسم در شماره بود خون دهان  مجال سخن را زمن گرفت در بسترم وصیت من با اشاره بود خاموش بودم از غم غیرت تمام عمر این راز سر به مهر گریبان پاره بود درگوش مانده آه پس از سال ها هنوز آهی که از شکستن  یک گوشواره بود قدم نمی رسید تا سپر مادرم شوم بر خاستن به پنجه پا کاش چاره بود دیدم به چشم خویش که مادر دگر ندید مویم سپید شد اگر از آن نظاره بود من که نخفته  بودم از  این غم تمام عمر تابوت پیش چشم ترم گاهواره بود قسمت نبود در دل تابوت خفتنم تشییع تیر روضه این سوگواره بود تشییع من دومرتبه  بود و ولی حسین ... تشییع جسم پر پر او چند باره بود بس که  ستور از تن او رفت و باز گشت چون رشته های زلف تنش پاره پاره بود
نور خدای مهربان یا حسین مهر و محبتت عیان یا حسین از نسب احمدی و حیدری ای گل فاطمه نشان یا حسین بین همه خلق جهان تا به حشر نام تو گشته جاودان یا حسین نام توزینت لب عاشقان نوا و ذکر عارفان یا حسین بود ز روز اول زندگی مهر تو در سینه نهان یا حسین تا صف محشر از کرامات حق حریم تو دارالامان یا حسین بر همه خاکیان و افلاکیان لطفت همیشه بیکران یا حسین بر سر ما ای گل ختم رسل ولایت تو سایبان یاحسین مهر و ولایت تو را به سینه خدا نهاده رایگان یاحسین اگرچه من بدم عزیز زهرا مرا ز درگهت مران یا حسین دست مرا بگیر از کرامت ای یاور افتادگان یا حسین به حق زینبت، امید عالم مرا به کربلا رسان یا حسین نزدیک اربعین تو گشته است اشک دو دیده ام روان یا حسین بین همه خلق جهان تا به حشر غربت تو بود عیان یا حسین ز دیدگان عاشقان شما اشک غمت بود روان یا حسین گذشتی از هستی و جان و تنت چه خوب دادی امتحان یاحسین بهرغم تو گرید هر صبح و شام مهدی صاحب الزمان یا حسین با دیدن رخساره ی شهیدان بهار تو شده خزان یا حسین به راه قرآن و ولایت و دین داده ای اکبر جوان یا حسین با دیدن قنداقه ی پر از خون قامت تو شده کمان یا حسین وقت شهادت ای گل فاطمی شنیده ای زخم زبان یا حسین به وقت دیدن تن بی سرت قامت زینبت کمان یا حسین یاد سر بریده ات روی نی هر دیده ای گهرفشان یا حسین بود سفیر تو به کوفه و شام زینب پاک و قهرمان یاحسین یزید بی حیا ز جور و ستم زد به لب تو خیزران یا حسین (رضایم) و به زیر سایه ی تو گرفته ام من آشیان یا حسین رضا یعقوبیان اربعین حسینی (ع)
زائر کربوبلا یا حجت بن العسکری ای غریب هل أتی یا حجت بن العسکری در کدامین موکب ِ راهی تو مشغول دعا جای ما جامانده ها یا حجت بن العسکری تا به کی در خلوتت هستی طرید وبی پناه دور از چشمان ما یا حجت بن العسکری شیعه بین دشمنانت خوار شد دیگر بیا یا مُعِزالاولیا یا حجت بن العسکری خوب می دانم تو هم خسته شدی از غیبتت خسته از صبر و رضا یا حجت بن العسکری در مسیر کربلا در بین زوّاری غریب ای به عالم آشنا یا حجت بن العسکری می شود تکرار گویا در مسیر کربلا روبه رویت هر جفا یا حجت بن العسکری داغ های قلب تو تازه شود در طول راه نیست دردت را دوا یا حجت بن العسکری گاه می بینی که زینب می رود در بین بند بین صدها بی حیا یا حجت بن العسکری گاه می بینی تو هم لطمه زنان چون عمّه ها روی نی رأس جدا یا حجت بن العسکری نیمه شبها می کنی با چند بوته خار وسنگ مجلس روضه به پا یا حجت بن العسکری یاد آن طفلی که روی خار صحرا می دوید عمّه را می زد صدا یا حجت بن العسکری ما در ایرانیم و تو در جاده ی کربوبلا زائر کربوبلا یا حجت بن العسکری ️علی مهدوی نسب(عبدالمحسن) اربعین حسینی (ع) مناجات
. السلام علیکِ یا بنت الحسین نیزه نشین من به خرابه خوش آمدی ای رأس بی بدن به خرابه خوش آمدی در بزم شادی منِ تنها و بی پناه با این همه مِحَن به خرابه خوش آمدی روی لبان من که شده زخمِ سنگ ها تنها تویی سخن ، به خرابه خوش آمدی در اوج بی کسیِ منِ خسته از ستم  بابای خوب من به خرابه خوش آمدی بابا هزار غنچه ی نیلوفری ز هجر دارم به روی تن ، به خرابه خوش آمدی نیلوفرت ببین شده نیلی ز دوری ات در بند و در رَسَن ، به خرابه خوش آمدی بالانشین من ، منِ پایین نشین ببین ای شاه بی کفن به خرابه خوش آمدی .
صبح ازل طلوعش، باطلعتِ حسن بود "وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا" در صورت حسن بود یک ذره خاک او ماند، مارا درست کردند گویا که خلفت ما، از خلقت حسن بود بابا همیشه می‌گفت، دیدی خدا کریم است؟! نانی که خوردی امشب، از برکت حسن بود هرجا حسین قدم زد، دنبال مجتبی بود شخصاً حسین محوِ، شخصیت حسن بود با دوستان مروت، با دشمنان مروت این خُلق در یکی بود، او حضرت حسن بود! یک گوشه چشم کرد و شش گوشه را بنا کرد کرببلا محیطش، تا تربت حسن بود صد سال اشک آدم یک گریه‌ی شبش بود صدسال صبر ایوب، یک ساعتِ حسن بود ** در خانه جَعده بود و در کوچه هم مغیره... پس‌ کی خدا دراین شهر، هم صحبت حسن بود؟! در کوچه پیش رویش، کشتند مادرش را فریاد ازین زمانه! این قسمت حسن بود!
ذات حق است فقط قدر و بهای حَسَنِین راه قربِ به خدا چیست؟ لقای حَسَنِین در حسینیه موحد شدنم کامل شد بنده‌ام، سجده کنم رو به خدای حَسَنِین آبرودار شدن، ماحَصَلِ نوکری است هست، عزت همه‌اش تحت لوای حَسَنِین فاطمه بی برو برگرد تلافی بکند هر کسی کارِ کمی کرد برای حَسَنِین کیمیا می‌شود از خیرِ مجاور شدنش گَردِ خاکی که نشیند به سرای حَسَنِین اینکه در سلسله‌ی سینه زنان، سینه زدیم بوده تأثیر مناجات و دعای حَسَنِین ذکر مادر پدرم نام حسین است و حسن جان مادر پدرم هم به فدای حَسَنِین نذر کردم بروم ماه صفر، صحن نجف تا کنم طوفِ علی بهر رضای حَسَنِین اربعین پای پیاده، حرم ثارالله کاش دستم برسد تذکره‌های حَسَنِین دل من لک زده تا زائر شش گوشه شود دستِ خالی من و لطف و عطای حَسَنِین بارها گفت نبی: این دو پسر جان منند این همه ظلم نبوده‌ست سزای حَسَنِین هر دو آقای مرا تشنه به مقتل بردند کاش امسال بمیرم به عزای حَسَنِین
از بس حسن بخشنده و مهمان‌نواز است از عالم و آدم گدایش بی نیاز است از سفره‌اش هر قدر می‌خواهی طلب کن دستِ حسن در بذل و بخشش بازِ باز است زانو بغل کردن دگر معنا ندارد وقتی که آقای کریمت چاره ساز است هر جای عالم چشم می‌چرخانم انگار پرچم سیاهِ «یا حسن» در اهتزاز است استادِ عباس است، باید هم بگویند شير جمل در هر نبردی یکه تاز است در جنگ‌ها، الحق جلودارش نبودند جنگاوری‌اش فخرِ تاریخِ حجاز است ** سجاده را از زیر پایش می‌کشیدند غافل از آنکه مجتبی اصل نماز است اینکه چه‌ها شد در دل کوچه، بماند از چادرِخاکی نوشتن جانگداز است
میان هجمۀ غم‌ها اگر پناه ندارد حسین هست؛ نمی‌گویم او سپاه ندارد حسین مرهم زخم برادر است و غمی نیست زمانه حرمتشان را اگر نگاه ندارد حسین هست که سر روی شانه‌اش بگذارد حسین هست؛ نیازی به تکیه‌گاه ندارد میان لشکر او مَرد مانده؟ آه، نمانده درون خانۀ خود یار دارد؟ آه، ندارد زمانه تلخ‌ترین زهر را به کام حسن ریخت دلاوری که به جز تَرک جنگ، راه ندارد کسی که صلح حسن را غلط شمرد، ندانست امام مفترض الطاعة اشتباه ندارد درید قلب حسین آن چنان ز داغ برادر که احتیاج به گودال قتلگاه ندارد