eitaa logo
روشنگر مدیا
957 دنبال‌کننده
3.6هزار عکس
556 ویدیو
68 فایل
ارتباط با ادمین: @RmediaAdmin خرید نسخه فیزیکی روشنا: 09199163684 خرید نسخه دیجیتال روشنا: https://b2n.ir/x56424 وب سایت: www.RoshangarMedia.com آپارات: aparat.com/Roshangarmedia یوتیوب: @roshangarmedia" rel="nofollow" target="_blank">youtube.com/@roshangarmedia اینستاگرام: Roshangar.Media@
مشاهده در ایتا
دانلود
💢 یا ❗️ ♨️ روشنگر به نقل از نقدو بررسی بهائیت/ پیشوایان فرقه‌ی بهائیت ادعای نوع‌دوستی و داشته و این مسئله را یکی از مهم‌ترین اهداف خود معرفی نموده‌اند. ⏪ به نقل از پیامبرخوانده‌ی بهائیت گفته است: «همه بار یک دارید و برگ یک شاخسار به عالم انسانی مهربانی کنید و به نوع بشر مهرپرور گردید و بیگانگان را مانند آشنا معامله کنید و اغنیاء را به مثابه یار نوازش کنید. دشمن را دوست ببینید و اهریمن را ملائکه شمارید. جفاکار را مانند وفادار به نهایت محبّت رفتار کنید و گرگان خون‌خوار را مانند غزالان ختن و ختامه مسک معطر به مشام رسانید».[1] 🔺 لذا در این‌راستا، هرگونه و را ممنوع دانسته‌اند.[2] ♦️ اما ژست و در حالیست که پیشوای این فرقه "عبدالبهاء"، چندی پس از اتمام جنگ جهانی و خانمان‌سوز اول، از سوختن انسان‌ها در آتش جنگ ابراز خوشحالی کرده و نوشته است: «الحمدلله فضل شامل شد و قوّه‌ی ملکوت ابهی معجزه‌ی کُبری نمود که جمیع طوائف و اُمم در نائره‌ی حَرب (آتش جنگ) سوخته و بنیان‌های عظیم برافتاد».[3] ⭕️ ♦️ عجیب‌تر آن‌که این پیشوای بهائی در ادامه، بر خلاف ظاهر نوع دوست بهائیت، تنها مصون ماندن از آسیب‌های این جنگ را کافی دانسته و نوشته است: «ولکن این حزب مظلوم (:بهائیان) در جمیع آفاق در صون (:نگهداشت) حمایت ربّ المیثاق (:پروردگار) در نهایت روح و ریحان باقی و برقرار».[4] ⚠️ اما به راستی آیا انتساب سخنان نوع‌دوستی به خود، نیاز به اثبات در عمل ندارد⁉️ ♻️ آری؛ به قول عبدالبهاء: «دين اللّه فی الحقيقه عبارت از اَعمال است، عبارت از اَلفاظ (:گفتار) نيست. زيرا دين اللّه عبارت از علاج است؛ دانستن دواء ثمری ندارد بلکه استعمال دواء ثمر دارد. اگرطبيبی جميع اَدويه (داروها) را بداند امّا استعمال (مصرف) نکند چه فائده دارد ...».[5] @n_bahaiat @feraghvaadyan 📚پی‌نوشت: 📕[1]. عباس افندی، مکاتیب، ج 3، ص 160. 📘[2]. ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، ص 271. 📕[3]. عباس افندی، مجموعه مکاتیب حضرت عبدالبهاء، شماره 52، ص 108. 📕[4]. همان. 📙[5]. عباس افندی، خطابات، ج 1، ص 106-105.