🔺 تأملی در دعای #ابوحمزه صادره از امام #سجاد صلوات‌الله‌علیه 🔹 جمله‌ی اول این دعای مبارک این است که: «إِلَهِی لَا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِكَ...»؛ این درخواست از چه کسی صادر شده؟ و از چه حلقوم و کامی بیرون آمده و از چه قلبی این #مناجات سر زده؟ این را تا اندازه‌ای باید #توجه کرد. گوینده‌ای که جمله اول این #دعا، -یعنی "إِلَهِی لَا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِكَ" را در #نیمه_شب که می‌خواهد با خدا صحبت کند، ابتدای عرایضش قرارداده- شخصی است که در تمام عمرش آن مقدار فشار و #ریاضت و آسیب که به افکارش، به قلبش، به سرتاپای وجودش، به خانواده‌اش رسیده ﻛﻪ هیچ‌یک از #انبیاء و #اولیاء این‌طور مبتلا نبودند!. او بنده‌ای است از بندگان خدا که در مقام تشکر طوری تشکر کرده، کأنه سلطنت #سلیمان ها در اختیار اوست و در مقام #عبادت و شب زنده‌داری‌ها طوری عبادت کرده، که هیچ‌کسی تحمل او را ندارد!. و در مقام #روزه، با وضعی روزه‌ای گرفته که هیچ‌کسی به فکرش نمی‌رسد که این‌طور روزه بتواند بگیرد!. درباره روزه‌ی آن حضرت وارد شده که دستور می‌داد گوسفند یا گوسفندانی را ذبح می کردند و در محل پخت و پز و آشپزخانه می‌پختند، وقتی که بخار آن بلند می‌شد و بوی غذای مطبوع می‌پیچید، خودش می‌آمد و در حالی‌که روزه بود، سرکشی می‌کرد و شاید با دست مبارکش این‌ها را به همسایگان و کسانی که از غذا برای‌شان می‌بردند، تقسیم می‌کرد، به طوری‌که خودش برای افطارش با چیز دیگر (با نان جویی یا چیز دیگری) #افطار می‌کرد!. آن‌وقت چنین شخص #معصوم، با چنین مقامی، با تحمل چنین مسائلی این عرایض را شروع کرده: «إِلَهِی لَا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِكَ»! این از کجا ناشی می‌شود؟ چه مسئله‌ای است؟ یک اطلاع مختصر از مصائب #سیدالساجدین علیه‌السلام، یک اطلاع مختصر از کیفیت #حج و روزه و #نماز و شب بیداری‌ها و عبادت آن حضرت، یک اطلاع مختصر از رسیدگی به #ایتام و عَجَزه و گرفتاران و فقرای #مدینه در شب‌ها، این‌ها را با هم‌دیگر که جمع بزنند، آن‌وقت ببینند که شخصی‌که در بشریت این کارها را کرده که انبیاء و اولیاء را جا گذاشته و فوق آن‌ها #بندگی کرده، چرا باید در دل #شب، ابتدای سخنش را با خدا از این‌جا شروع کند. که: "إِلَهِی لَا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِكَ".! این مشکل برای ما حل نمی‌شود مگر این‌که در مراتب #عبودیت و بندگی وارد بشویم. و این مراتب را اگر توانستیم #تصور کنیم؛ این مسئله آن‌وقت برای ما حل می‌شود، که بفهمیم سیدالساجدین در مقام مراتب بندگی بوده که این‌طور بندگی کرده و این‌طور هم صحبت کرده و این‌طور هم #مناجات کرده. بنابراین این مسئله را برادران من خوب #توجه بفرمایند. این است که ما باید تا اندازه‌ای از بیانات #عرفای حقّه و بندگانی که تا اندازه‌ای از این راه و این #سلوک اطلاع دارند، استفاده کنیم. قدری #مطالعه داشته باشیم. و #روحانیت ما بر این اساس است؛ بر اساس بندگی است و بندگی هم راه و روشش این است. این مقام #بندگی خدا چه طور مقامی است؟ #مرحوم_امام در شرح حدیث چهاردهم #اربعین صفحه ۲۲۴ یک فصلی تشکیل داده‌اند به نام: «در قصور ممکن از قیام به عبادت حق»؛ #ممکن یعنی مخلوق. #مخلوق در مقام عبادت، #قدرت انجام عبادت خدا را ندارد. یعنی ما که به نظرمان به یک مجاهده‌ای، به یک ریاضتی، به یک چله‌نشینی‌ای، عبادتی اهمیت می‌دهیم، این از باب این است که هنوز از دریای عبودیت اطلاع پیدا نکرده‌ایم. اگر از اقیانوس بندگی اطلاع پیدا کنیم، یک قطره و یک استکان و یک ظرف دیگر برای ما چیزی نیست. اصلاً قابل اعتنا نیست. می‌فرماید: «بدان ای عزیز که از برای خوف و رجاء مراتب و درجاتی است حسب حالات بندگان و مراتب معرفت آن‌ها؛ چنان‌چه خوف عامه از عذاب است و خوف خاصه از عتاب، و خوف اخص خواص از احتجاب است.» #اخص_خواص وقتی که عرض می‌کند: «إِلَهِی لَا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِكَ»؛ نمی‌گوید که بر من مار و عقرب نفرست و مرا به #دوزخ نبر. اصلاً این حرف‌ها در ذهنش نیست؛ او از #احتجاب می‌ترسد!. خدایا نکند که از ما احتجاب بگیری و ما را مأیوس کنی از درِ خانه‌ی #وصال و لطف و کرم خودت. منظور این است. در جلد اول #بحارالانوار روایتی هست که می‌فرماید: خداوند به حضرت #داود علیه‌السلام #وحی فرستاد که به بندگانم بگو: بین خودشان و بین من عالمی را که دنبال #دنیا باشد، قرار ندهند!. چرا؟ می‌فرماید برای این‌که این‌ها دچار #عقوبت شده‌اند. و من آن‌ها را عقوبت کرده‌ام و عقوبتم این است که لذت #مناجات را از دل‌شان گرفته‌ام. پس عقوبتی که اولیاء از آن می‌ترسند و عرض می‌کنند که: «إِلَهِی لَا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِكَ» چیست؟ این است که #لذت مناجات را از من نگیر، یعنی به من بی‌اعتنا نشو. پس این‌جا یک دریا #عشق و #محبت خدا به جریان افتاده و این دعا از آن در آمده. بنابراین مدارج #انسانیت و منازل عبودیت، چیزهایی است که باید درباره‌اش #فکر کرد. @seyedololama ص۱ ⬇️