#دادگاه_ستم ‌سـتم ، زیــاد چــو شـد ، پــادشــاه می‌میرد مـــرام ، اگــر کــه نبــاشد رفــــاه ، می‌میرد ‌چو فقـر موجب حرمان و رنج جامعه است نجــــــابــت ملــــلِ بـــی‌ پنــــــاه ، می‌میرد ‌اگــرچــه مـــاهِ شـب بَــــدر ، روشـــنی دارد بــدون پــرتــوِ خــورشـــید ، مــــاه می‌میرد ‌ز بغضِ جهل و حقارت چنان بوَد که خبیث چـو شـب‌پـَــره ز حســد در پگــــاه می‌میرد ‌بـه زیــرِ دست مکــن ظـــلم و سرفرازی کن امیـــــرِ مُلــکِ ســــتم ، بـی ‌ســـپاه می‌میرد ‌به‌هــوش باش که در راه، چــاه بسیار است کـه بـی‌خبـــــر ، ز یکــی اشـتــــباه می‌میرد ‌شـبِ گنــــاه ، به پـایـان رسد ز گــام سحــر سـپـــــیده آیــــد و شــــامِ ســــیاه می‌میرد ‌بخیــــــل ، ره نبـَــــــرَد در ســـرای آرامــِش کـه از حســادت ، در هــــر نگـــــاه می‌میرد ‌ز بُعـــدِ راه نگــردد ملـــول ، پیـــر طــریــق جــــــوانِ نــابَـلــــــد از بُعــــــدِ راه می‌میرد ‌بـه کــارگــاهِ جهــان نیسـت رونـــق مطــلق چـو آفتـــاب ، کـــه در شـــامگــــاه می‌میرد ‌بشر به حکم طبیعت به جبر ، محکوم است بـه محــض زنــدگــی رو بـــه راه ، می‌میرد در آن زمانه که هر کس به نفـع خود کوشد کسی که مـانـده سرش بـی کـــلاه می‌میرد ‌طمـــع مـــدار ، بـه مـــال جهـــان بی‌بنــیاد حــریـصِ سفلــه شبی جــان‌تبـــاه می‌میرد ‌کسی کـــه تــــاب نیـــارد علــــوّ یــــاران را ز حِقــد و پســتی خـود گــاهگـــاه می‌میرد ‌به‌شـوق نــام و نشان دم مـزن ز نـــام خــدا بـدون صــدقِ عمـــل ، نــام و جــاه می‌میرد ‌مـده بـه زهـــدِ ریـــا ، آبـــروی خود بـر بــاد بــدون ریشــه اگــر شــد گیــــــاه ، می‌میرد ‌چـو آبِ رفتــه بـه جــویـی که بـر نمی‌گـردد سـرِ بـــریــده ، بخــواهــی نخـــواه می‌میرد ‌زیــان مــزن بـه کسی تـا تـو را زیــان نرسد "عقـــابِ جـــور" ، بــه یـک تیـــرِ آه می‌میرد ‌بــه کشـــوری کــه عـــدالــت ، ادا نمی‌گردد بــه دادگـــــاهِ ســـتـم ، دادخــــواه می‌میرد ‌بگیـر عبـــرت ازیـن روزگـــار و تجــربــه‌هـا دل از تغـــــافــــلِ هـــــر انـتـــــباه می‌میرد ‌ز جــام دلکش (ساقی) بنـوش و مستی کن خمــــار عشــق ، شــبی بــی‌گنــــاه می‌میرد سید محمدرضا شمس (ساقی) eitaa.com/shamssaghi

#کویر_سینه‌ها گرچه بیدارم ز چشمم خواب می آید برون از دل دریایی‌ام مرداب می آید برون بس‌که می‌تازد سپاه غم به‌دشت سینه‌ام از دوچشمم گوهر نایاب می آید برون گر دهم سر قصه‌ی غمبار قلب خسته را از دل احجار هم سیلاب می آید برون رنگ شب، اکنون گرفته روزهای زندگی خیره‌ام بر شب که کِی مهتاب می آید برون؟ خشکسال عاطفه گردیده در این سرزمین ناله حتی از دل میراب می آید برون در هزاران انجمن که در مجازی دیده‌ام عاری از علم بیان، القاب می آید برون سرکشان چون سرو بی بارند اما تاک را از رگ همت، شراب ناب می آید برون آن که آموزد ادب ، از ابتدای زندگی از دهانش، لؤلؤ آداب می آید برون گوشه‌ی میخانه‌ی دل جا گرفتم روز و شب تا که جای خون ز رگ، دوشاب می آید برون خوشه‌چین صائبم در باغ و بستان سخن کز نهادم شعر مضمون یاب می آید برون نطفه‌ی پاک از گزند دهر، ماند در امان «گوهر شهوار، خوب از آب می آید برون» دل به‌دریای تلاطم، گر زنی بینی به‌چشم موج طغیان از دلِ گرداب می آید برون تا نبارد ابر رحمت بر سر از الطاف حق از کویر سینه‌ها کِی آب می آید برون؟ پاک کن گرد کدورت را ازین قلب سیاه کز دل آیینه‌سان، سیماب می آید برون می‌شود مرهم به روی زخمِ دل‌های نزار زخمه‌ای که از دل مضراب می آید برون در قمار زندگانی نیست فرقی در میان بُرده و بازنده با یک قاب می آید برون گر چو پروانه بگردی گرد شمع معرفت از دلت خورشید عالمتاب می آید برون (ساقیا) جز مهر و الفت نیست در میخانه ها فتنه ها از مسجد و محراب می آید. سید محمدرضا شمس (ساقی) @sagharekhial

(وفات حضرت اُم‌ّالبنین(س) تسلیت باد) حضرت اُمّ البنين از بس ‌كه با احساس بود بــا يتــيمان علـی ، در مــــادری حساس بود اين مقامش بس كه او در بين نسوان جهان مـــادر سقـــاى دشـت كــربــلا، عبـــاس بود سيد محمدرضا شمس (ساقی) 1381 eitaa.com/shamssaghi

#ژاژخوایان خسته‌ام از شعرهای نطفه‌ی افیون و بنگ شعرهایی که نموده عرصه را بر شعر، تنگ خسته‌ام از مدعی‌هایی که بر تن کرده‌اند جامه‌ی رندان ولیکن با هزاران رنگ و ننگ خسته‌ام از نوسرایانِ تهی از مَعرفت که کنند از ابلهی بر کام شاعرها شرنگ خسته‌ام از ژاژخایانی که در قاموس شعر واژه‌ها را کرده دستاویز خود با ننگ و رنگ طبل‌های خالی اما با صداهای فریب در هیاهوی حبابی گوش‌ها را کرده منگ تا به کِی باید سکوت و هی سکوت و هی سکوت تا به کی باید دلنگ و هی دلنگ و هی دلنگ؟ بس کن ای خالی ز فرهنگ ای بدون اعتبار وامداری تا به کِی، از یاوه گویان فرنگ؟! تا به کِی خواهی بگویی شعر یعنی حرف مفت؟ تا به کی خواهی ببافی هی جفنگ و هی جفنگ؟ گو چگونه می‌کنی سگ‌ماهی مرداب را در قیاس ماهی دریای هیبت چون نهنگ؟ در کجا دیدی شغالی در مصاف شیر نر کی توان بوزینه‌ای را دید همپای پلنگ؟ شاعری کردند فردوسی، نظامی، رودکی حافظ و سعدی و صائب با فخامت، بی‌درنگ نوسرایی بذر در خاک کویر افشاندن است بی‌جهت کوشش مکن! سنبل نمی‌روید ز سنگ ابلهی را کن رها و رسم رندان پیشه کن نقش کن با واژه‌های شعر، یک بوم قشنگ کن بیان اندیشه را با لفظ و مضمون نوین مثل (ساقی) با موازین و مکن هرگز درنگ سید محمدرضا شمس (ساقی) 1384 eitaa.com/shamssaghi

#مادر هـوایت مــادرم دست از سرِ مــن برنمی‌دارد دلم آغوش می‌خواهد که غم از سینه بردارد نه آغــوش تو را دارم نه تــاب زنـدگـــانی را که دنیا بی‌تو زنــدان است و زندانم بیـازارد سید محمدرضا شمس (ساقی) eitaa.com/shamssaghi

#استاد_ستایشگر تا سـتایشـگر ِ مـداح ، سوی داور رفت روحِ مداحیِ اسـتان قــم از پیکر رفت او که یک عمر ستایشـگر مـولایش بود وقتِ رفتن هم، با نغمه‌ی یا حیدر رفت سید محمدرضا شمس (ساقی) @shamssaghi

میلاد امام محمدباقر (ع) مبارک باد. #مفخر_شرع_نبی در مدینه آسمان امشب درخشان می‌شود کهکشان تا کهکشان آیینه بندان می‌شود غنچه‌ای گل می‌کند، از بوستان مصطفیٰ کز شمیمش رَشکِ گل‌های بهاران می‌شود چارمین ماهِ سماوات ولا بعد از علی (ع) زیب عرش اعظم و آیینه‌ی جان می‌شود باقر آل محمد (ص) ، مفخر شرع نبی ـ بر امامِ ساجدین اِعطا ز یزدان می‌شود مالک الملکِ علوم و واقفِ احکام حق شارح آیات بی مانند قرآن می‌شود می‌شکافد پَرده‌های عِلم را با تیغ عقل تا که اسرار نهان بر او نمایان می‌شود برترین دانشور عالَم که باشد بی بدیل نزد او درمانده چون طفل دبستان می‌شود هر سؤالی را دهد پاسخ از اسرار جهان کز فصاحت، مثنوی‌های فراوان می‌شود کاخ جهل و برج عِصیان و بنای ارتداد از نسیم دانشش از پایه، ویران می‌شود هر که دارد شبهه‌ای در آفرینش، بی‌درنگ از کلامش مورد ایمان و ایقان می‌شود آنکه باشد دردمند دانش و جویای علم در کلاس درس او بی پرده درمان می‌شود آنکه سر ساید به خاک مکتب جانپرورش ذرّه‌ای باشد اگر، خورشیدِ تابان می‌شود آنکه نوشد قطره‌ای از بحر علم و دانشش ناخدای کشتی دریای عرفان می‌شود گرچه او بی بارگاه است و ندارد قبّه‌ای خاک کویش توتیای چشم ایمان می‌شود بار می‌گیرد ز دوشی که شده خم از گناه یک نگاهش موجب عفو گناهان می‌شود گر گنهکاری و نادم گشته‌ای رو کن به او که شفیعت نزد حق، در روز میزان می‌شود (ساقیِ) میخانه‌ی عِلم است و عرفان و حِکم جرعه‌نوش مکتبش مست و غزلخوان می‌شود شایگان آورده‌ام گر قافیه در این غزل... در مضامین سخن گهگاه شایان می‌شود. سید محمدرضا شمس (ساقی) 1391 eitaa.com/shamssaghi

"السلام علیك ایُها الهادی النقی" همزمان با سالروز شهادت مظلومانه‌ی امام هادی علیه السلام ارتحال مرحوم مغفور استاد المادحین : حاج میرزا محمدعلی ستایشگر (ابوالشهید) که عمر با برکت خود را صرف نوکری خاندان اهل‌بیت عصمت وطهارت علیهم السلام و خدمت به محرومین نمود را به اطلاع می‌رساند. مراسم تشییع وتدفین آن مرحوم : روز سه شنبه 1401/11/04 ساعت 13/30 از حسینه‌ی آیت‌الله خامنه‌ای جنب گلزار شهدای علی بن جعفر (ع) به طرف قطعه‌ی ایثارگران برگزار می‌گردد. مجلس بزرگداشت (زنانه و مردانه) نیز بعد از نماز مغرب و عشا در مسجد امام حسن عسکری (ع) واقع در قم ـ چهارراه بازار منعقد خواهد شد. سید محمدرضا شمس (ساقی)

(شهادت امام هادی (ع) تسلیت باد.) #امام_هادی گُلی از گلشن باغ نبوی (ص)، پَرپَر شد شیعیان را ز غمش خاک عزا بر سر شد بلبل غمزده، خاموش شد از غصه چو دید گلی از حاصل بستان ولا، پرپر شد حضرت هادی امام دهمین گشت شهید مرتکب، دست ستمکار ِ ستم پَرور شد کرد با «جامعه‌»اش جامعه‌ای را بیدار موجب معرفت امت پیغمبر (ص) شد قدرِ گل، بلبل شوریده بداند امّا... قدر او نیز برای همگان باور شد دستگیر فقرا بود در آن عصر فجیع غمگسار دل هر مرد و زنِ مضطر شد «معتمد» سوخت چو با زهر جفا سینه‌ی او زار و شرمنده ازین واقعه تا محشر شد قتل، یک لکّه‌ی ننگ است به دامانِ بشر مرگ، در راه خداوند، ولی زیور شد گرچه ماه رجب است و مَه خیر و برکات گویی امشب که «مُحرّم ـ صفری» دیگر شد مُلک شیعه ز غمش رَخت عزا بر تن کرد خون ازین داغ، دل فاطمه و حیدر شد لرزه افتاد نه تنها به جهان از این غم بلکه لرزان ، حرم و بارگه داور شد جام لبّیک ، چو بگرفت ز (ساقی) اجل آخرین جرعه‌ی مستانگی‌اش کوثر شد. سید محمدرضا شمس (ساقی) 1383 eitaa.com/shamssaghi

#گرانی بس‌که خاموشی گزیدیم و لبان را دوختیم از درون ، از آه ِ جان‌سوز گرانی ، سوختیم عاشقانه سال‌ها چون سوختیم و ساختیم سوختن را نیز ، بر پروانه ‌، ما آموختیم سید محمدرضا شمس (ساقی) 1401/11/08 @shamssaghi

"میـلاد امــام جــواد (ع) مبــارک باد" #مدح #میلاد #امام_جواد (وجود جواد) مـاه فلـک ، روشن از وجـود جواد است جود و سخا شمّه‌‌ای ز جـود جواد است حـاتـم طـایی که هست شهــره ی عـالم یک نـخ پنهــان تــار و پــود جواد است سيد محمدرضا شمس (ساقی) eitaa.com/shamssaghi

میلاد امام جواد (ع) مبارک باد. #مدح #میلاد #امام_جواد (مظهر جود و سخا) شد منوّر تا زمین از تابش روی جواد (ع) آسمان خَم گشت در مِحراب ابروی جواد ساحران مَسحور آن چشمان جادوی جواد عاشقان ماتِ لب لعل سخنگوی جواد دلبران دیوانه‌ی سیمای گلروی جواد ماه و خورشید، آینه‌گردان روی او شدند عِطر آگین، باغ‌ها زآن نوگل خوشبو شدند عرشیان حیران آن گل‌چهر‌ه‌ی مَه‌‌رو شدند فرشیان شادی‌کنان با عرشیان هم‌سو شدند عالَمی دلداده‌ی آن روی نیکوی جواد شد «سَبیکه» مادرِ آن مظهر جود و سخا او که بوده همسر «شاه سریر ارتضا» طعنه‌ ها هرچند بشنیدند از قوم دغا... دادشان پاسخ به این مولود فرخنده، خدا عرشیان و فرشیان، دلبسته‌ی خوی جواد شد پدر، سلطان هشتم حضرت شمس شموس آن که باشد قلبه‌‌گاه شیعیان در خاک توس گشت دشمن گرچه زین مولود فرخنده عبوس روشنایی داد با رویش به چرخ آبنوس هست عالم گوییا تاری ز گیسوی جواد مَظهر جود و سخا می‌باشد و «باب المراد» می‌دهد حاجات خلقی را چو می‌باشد جواد ناامید از درگه او هیچ کس هرگز مباد دلغمینان را کند با یک نگاهِ خویش شاد جود و احسان است چونکه در ترازوی جواد چون پدر را داد از کف آن مَه بُرج ولا در بهار هشتمینِ عمر خود شد پیشوا گرچه طفلی بود اما طبق فرمان خدا شیعیان را گشت در راهِ حقیقت رهنما سر بسایند عالِمان از عجز، بر کوی جواد شد نهم حجّت پس از جدّش علی روی زمین تا شود بعد از پدر بر شیعیان یار و معین آن معینی که ندارد در همه عالم قرین تا دهد درس دیانت بر عموم مسلمین دین حق پاینده می‌باشد ز بازوی جواد شهره بر عِلم کلام و، عالِمِ اخلاق بود در میان عالِمان در نوجوانی طاق بود در عبادت همچو جدّش شهره‌ی آفاق بود در کمک بر مُستمندان دایماً مشتاق بود حاتم طایی گدای جام مینوی جواد (ساقیا)! کوتاه اگرچه بود عمر آن امام داشت در احکام دینِ حق، هماره اهتمام زین‌سبب در نزد دشمن داشت حتیٰ احترام چون بلند آوازه باشد در مفاهیم کلام کر نموده گوش عالَم را هیاهوی جواد. سید محمدرضا شمس (ساقی) eitaa.com/shamssaghi

"در منقبت حضرت جوادالائمه" (علیه‌السلام) #مدح #میلاد #امام_جواد (مظهر جود) نشسته‌ام که به نظم سخن، زنم قلمی چکامه‌ای که بوَد وصفِ شاه ِ محتشمی محمّدی که تقی هست و هست مظهر جود چنان که گنج دهد ؛ گر طلب کنی دِرمی ز نسل شاه خراسان "رضا" بوَد که عیان بوَد به "مُلکِ عجم" از قداستش "حرمی" طلوع حضرت خورشید ، از سرِ تکریم به کاظمین ، چه زیبا بوَد به صبحدمی جواد ازآن شده نامش که قدوه‌ی جود است که هست قطره‌ای از جود او فزون ز یَمی بخواه! حاجت خود را ز بحر مرحمتش که بحرها همه در نزد اوست مثلِ نَمی چنانکه مظهر مِهر است، آن امام همام نظر کند به دلی که در او غم است همی به دست عاطفه و بذل و جود، بردارد ـ غمِ نشسته چو کوهی، ز روی پشتِ خمی رسد به مقصدِ عالی کسی‌که در همه‌_عمر زند به راهِ ولایش به معرفت، قدمی کسی که جرعه‌ای از جام مِهر او نوشد نه جام غیر طلب می‌کند نه جامِ جمی مُحبّ ِ اهل ولایت کسی بوَد که به عمر نه خود ستم بپذیرد، نه می‌کند ستمی شفا دهد به نگاهی، دلی که بیمار است جواد، آن که به عالم بوَد مسیح_دمی چو هست بنده‌ی درگاه حضرت معبود «که نیست در حرم دل به غیر او صنمی» ۱ سزد که از سرِ تکریمِ روز میلادش... در اهتزاز شود روی خانه‌ها عَلمی نبود معرفتی بیش ازین که تا بزنم : کنون به خامه‌ی طبعم به مدح او رقمی سرود (ساقی) شوریده‌دل به مِدحت او چکامه‌ای که بَرد نام او ز سینه غمی... سید محمدرضا شمس (ساقی) 1400/11/22 eitaa.com/shamssaghi ۱ ـ‌ محیط قمی