💥☄💥☄💥☄💥☄💥 ☄ ⭕️فرزند آوری در آئینه قرآن (بخش هفتم) 🔸در #قرآن_مجید، آیاتی نقل شده اند که بر تمنّی و دعای برخی از #انبیای_الهی برای #فرزند_داشتن دلالت می کنند. این دعا و طلب ها از محضر الهی و متعاقب آن اجابت آنها و تعابیری که خداوند متعال از این اجابت می فرماید، همگی دالّ بر #اهمیت و برکت این موضوع در قاموس فرهنگ قرآنی است. 🔹آیات مربوط به حضرت زکریا (ع) در آیات ۳۸ و ۳۹ سوره آل عمران می خوانیم: «هُنالِكَ دَعا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قالَ رَبِّ هَبْ لي‏ مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَميعُ الدُّعاءِ * فَنادَتْهُ الْمَلائِكَةُ وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى‏ مُصَدِّقاً بِكَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ سَيِّداً وَ حَصُوراً وَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحينَ؛ در آنجا بود كه #زكريا پروردگار خويش را خواند و عرض كرد: خداوندا! از طرف خود، #فرزند_پاكيزه‌اى به من عطا فرما، كه تو دعا را مى شنوى * و هنگامى كه او در محراب ايستاده، مشغول نيايش بود، فرشتگان او را صدا زدند كه: خدا تو را به #يحيى بشارت میدهد، [كسى] كه كلمه خدا [مسيح‏] را تصديق ميكند و رهبر خواهد بود و از هوس هاى سركش بركنار و پيامبرى از صالحان است». 🔹اين آيات گوشه اى از زندگى پيامبر الهى، زكريا (ع) را در ارتباط با داستان حضرت مريم‏ (س) بيان مى‏كند. همسر زكريا و مادر مريم خواهر يكديگر بودند و اتفاقا هر دو در آغاز نازا و عقيم بودند. هنگامى كه مادر مريم از لطف پروردگار، صاحب فرزند شايسته اى چون #حضرت_مریم (س) شد و #حضرت_زكريا (ع) اخلاص و ساير ويژگیهاى شگفت آور او را ديد، آرزو كرد كه او هم صاحب فرزندى پاك و با تقوا همچون مريم شود. فرزندى كه چهره اش آيت و عظمت خداوند گردد و با اينكه ساليان درازى از عمر او و همسرش گذشته بود و از نظر معيارهاى طبيعى بسيار بعيد به نظر مى رسيد كه صاحب فرزندى شود، ولى ايمان به قدرت پروردگار و مشاهده نعمتهایی که شامل حال مریم شده بود، قلب او را لبريز از اميد ساخت كه شايد در فصل پيرى، ميوه فرزند بر شاخسار وجودش آشكار شود؛ به همين دليل هنگامى كه مشغول نيايش بود از خداوند طلب «ذریة طیبة»؛ (فرزند پاکیزه) نمود. [۱] 🔹«طيّبِ» هر چيزی، آن است كه براى چيز ديگر سازگار و در برآمدن حاجت آن دخيل و مؤثر باشد. مثلا شهر طيب آن شهرى است كه براى زندگى اهلش سازگار و داراى آب و هوايى ملايم و رزقى پاكيزه باشد و كار و كسب و ساير خواسته ها براى اهلش هم فراهم باشد. همچنين عيش طيب، و حيات طيب، آن عيش و حياتى است كه ابعاض (پاره ها، افراد، اجزاء) و شؤون مختلفش با هم سازگار باشد، بطورى كه دل صاحب آن عيش به زندگى گرم و بدون نگرانى باشد. «طیب» به معنای عطر پاكيزه نیز هست و بنابراین #ذريه_طيبه آن فرزند صالحى است كه مثلا صفات و افعالش با آرزويى كه پدرش از يك فرزند داشت مطابق باشد. به همين جهت است كه خداى تعالى عين همين درخواست را درباره اش مستجاب نمود و با تعبیر «بشارت» از تولد فرزند برای او یاد کرد. این بشارت، يحيى (ع) بود كه‏ شبيه ترين انبيا به عيسى (ع) است. [۲] 🔹از این آیات شریفه بدست می آید که: اولا #فرزند_داشتن به اندازه ای مهم است که حضرت زکریا (ع) با وجود بالا رفتن سن خود و همسرشان و ناامیدی از اسباب طبیعی و ظاهری برای بچه دار شدن، برای دستیابی به این #گوهر_زندگی، دست به دعا برداشتند و #فرزند_داشتن را از خداوند طلب کردند. ثانیا به دنیا آمدن یحیی (ع)، به عنوان اجابت چنین خواسته ای از سوی خداوند، آن قدر اتفاق مبارکی است که از آن تعبیر به «بشارت» می شود. #ادامه_دارد... پی نوشت‌ها؛ [۱] تفسیر نمونه، ج ۲، ص ۵۳۳ [۲] المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۳، ‌ص ۲۷۴ نويسندگان: حجّة الاسلام احمد حیدری - علی غبیشاوی منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) #فرزند #فرزندآوری @tabyinchannel #انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد

✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️مواهب دهگانه اى که خداوند به حضرت یحیى (ع) عطا کرد چه بود؟ 🔹خداى متعال در آیات ۱۲ تا ۱۵ سوره «مریم» به مواهب دهگانه اى که خدا به #حضرت_یحیى (ع) داده بود، و یا او به توفیق الهى کسب کرد، اشاره مى کند؛ ۱) «وَ آتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبِیّاً»؛ ما فرمان نبوت و عقل، هوش و درایت را در کودکى به او دادیم. ۲) «وَ حَناناً مِنْ لَدُنّا»؛ به او رحمت و محبت نسبت به بندگان، از سوى خود بخشیدیم. «حَنان» در اصل به معنى رحمت، شفقت، محبت و ابراز علاقه و تمایل است. ۳) «وَ زَکاةً»؛ به او پاکى روح و جان و پاکى عمل دادیم». گرچه مفسران براى «زکات»، معانى مختلفى کرده اند: بعضى آن را به عمل صالح، بعضى به اطاعت و اخلاص، بعضى، نیکى به پدر و مادر، بعضى، حسن شهرت، و بعضى به پاکى پیروان، تفسیر کرده اند، ولى ظاهر این است که زکات معنى وسیعى دارد و همه این پاکیزگى ها را در بر خواهد گرفت. ۴) «وَ کانَ تَقِیّاً»؛ (او پرهیزگار بود) و از آنچه خلاف فرمان پروردگار بود، دورى مى کرد. ۵) «وَ بَرّاً بِوالِدَیْهِ»؛ او نسبت به پدر و مادرش خوشرفتار، نیکوکار و پر محبت بود. 🔹 ۶) «وَ لَمْ یَکُنْ جَبّاراً»؛ او مردى ستمگر، متکبر و خود برتربین در برابر خلق خدا نبود. ۷) «عَصِیّاً»؛ او معصیت‌کار و آلوده به گناه نبود. ۸ و ۹ و ۱۰) «وَ سَلامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَ یَوْمَ یَمُوتُ وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیّاً»؛ چون او جامع این صفات برجسته و افتخارات بزرگ بود (درود ما بر او به هنگام ولادتش، و درود ما بر او به هنگام مرگش، و درود بر او در آن روز که زنده و برانگیخته خواهد شد). تعبیر به «سَلامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَ یَوْمَ یَمُوتُ وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیّاً» نشان مى دهد: در تاریخ زندگى انسان و انتقال او از عالمى به عالم دیگر، سه روز سخت وجود دارد، روز گام نهادن به این دنیا «یَوْمَ وُلِدَ» و روز مرگ و انتقال به جهان برزخ «یَوْمَ یَمُوتُ» و روز برانگیخته شدن در جهان دیگر «وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیّاً». و از آنجا که این سه روز انتقالى طبیعتاً با بحران هایى روبرو است، خداوند سلامت و عافیت خود را شامل حال بندگان خاصش قرار مى دهد، و آنها را در این سه مرحله طوفانى، در کنف حمایت خویش مى گیرد. هر چند این تعبیر تنها در دو مورد در قرآن مجید آمده است، در مورد #حضرت_یحیى (ع) و حضرت عیسى (ع)؛ 🔹اما در مورد #حضرت_یحیى (ع) تعبیر قرآن، امتیاز خاصى دارد، چرا که گوینده این سخن خداوند است، در حالى که در مورد مسیح (ع) گوینده، خود او است. ناگفته پیدا است کسانى که: در شرایط مشابهى با این دو بزرگوار باشند مشمول این سلامت خواهند بود. جالب اینکه در روایتى از امام رضا (ع) منقول است: «إِنَّ أَوْحَشَ ما یَقُومُ عَلى هذَا الْخَلْقِ فِى ثَلاثِ مَواطِنَ: یَوْمَ یُولَدُ وَ یَخْرُجُ مِنْ بَطْنِ أُمِّهِ فَیرَى الدُّنْیا، وَ یَوْمَ یَمُوتُ فَیُعایِنُ الآخِرَةَ وَ أَهْلَها، وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیّاً، فَیَرى أَحْکاماً لَمْ یَرَها فِى دارِ الدُّنْیا وَ قَدْ سَلَّمَ اللّهُ عَلى یَحْیى فِى هذِهِ الْمَواطِنِ الثَّلاثِ وَ آمَنَ رَوْعَتَهُ فَقالَ وَ سَلامٌ عَلَیْهِ...»؛ وحشتناکترین دوران زندگى انسان سه مرحله است: آن روز که متولد مى شود و چشمش به دنیا مى افتد، و آن روز که مى میرد و آخرت و اهل آن را مى بیند و آن روز که برانگیخته مى شود و احکام و قوانینى را مى بیند که در این جهان حکم فرما نبود، خداوند سلامت را در این سه مرحله شامل حال #یحیى (ع) نمود و او را در برابر وحشت ها امنیت و آرامش داد و فرمود: «وَ سَلامٌ عَلَیٌهِ...». پروردگارا! در این سه موطن حساس و بحرانى سلامت را به ما مرحمت کن. 📕تفسیر نمونه، آيت الله العظمی مکارم شيرازى، دار الکتب الإسلامیه، چ بیست و پنجم، ج ۱۳، ص ۳۶ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) #حضرت_یحیی @tabyinchannel #انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد

✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨ ✨ ⭕️چگونه ممکن است یک نوجوان، امامت و پیشوای مسلمانان قرار گیرد؟ 🔹از آنجا كه #امام_جواد (علیه السلام) نخستين امامى بود كه در #كودكى به منصب #امامت رسيد، طبعاً نخستين سؤالى كه در هنگام مطالعه زندگى آن حضرت به نظر مى رسد، اين است كه چگونه يك #نوجوان مى تواند #مسئوليت_حساس و #سنگين #امامت و پيشوايى مسلمانان را بر عهده بگيرد؟ آيا ممكن است #انسانى در چنين سنى به آن حد از #كمال برسد كه بتواند #جانشين_پيامبر_خدا باشد؟ و آيا در امتهاى پيشين چنين چيزى سابقه داشته است؟ 🔹در پاسخ اين سؤالها بايد توجه داشت: درست است كه دوران شكوفايى عقل و جسم انسان معمولاً حد و مرز خاصى دارد كه با رسيدن آن زمان، جسم و روان به حد كمال مى رسند، ولى چه مانعى دارد كه #خداوند_قادر_حكيم، براى مصالحى، اين دوران را براى بعضى از #بندگان_خاص خود كوتاه ساخته، در سالهاى كمترى خلاصه كند. 🔹در #جامعه_بشريت از آغاز تاكنون افرادى بوده اند كه از اين #قاعده_عادى #مستثنا بوده اند، و در پرتو لطف و #عنايت_خاصى كه از طرف #خالق_جهان به آنان شده است در #سنين_كودكى به #مقام_پيشوايى و رهبرى امتى نائل شده اند. براى اينكه مطلب بهتر روشن شود ذيلاً مواردى از اين استثناها را ياد آورى مى كنيم: 💠نبوت «حضرت یحیی» (عليه السلام) در کودکی 🔹#قرآن_مجيد درباره #حضرت_يحيى (علیه السلام) و نبوت او و اينكه در #دوران_كودكى به #نبوت برگزيده شده است، مى فرمايد: «ما فرمان #نبوت را در كودكى به او داديم». [۱] بعضى از مفسران كلمه #حكم را در آيه بالا به معناى هوش و #درايت گرفته اند، و بعضى گفته اند: مقصود از اين كلمه، #نبوت است. مؤيد اين نظريه رواياتى است كه در كتاب «اصول كافى» نقل شده است؛ 🔹از آن جمله، روايتى از #امام_باقر (علیه السلام) وارد شده است كه حضرت طى آن با تعبير «حكم» در آيه مزبور، به #نبوت #حضرت_يحيى (علیه السلام) در #خردسالى استشهاد مى كند و مى فرمايد: پس از درگذشت #زكريا (علیه السلام)، فرزند او #يحيى (علیه السلام) كتاب و حكمت را از او به ارث برد و اين همان است كه خداوند در قرآن مى فرمايد: «يا يَحْيى خُذِ الْكَتابَ بِقُوّهٍ ٍْوَ آتَيْناهُ الحُكْمَ صَبِيّاً»؛ (اى #يحيى كتاب (آسمانى) را با نيرومندى بگير، و ما #فرمان_نبوت را در #كودكى به او داديم). [۲] 💠نبوت «حضرت مسيح» (عليه السلام) در روزهای نخستين تولد 🔹با اينكه براى آغاز تكلم و سخن گفتن كودك معمولاً زمانى حدود دوازده ماه لازم است، ولى مى دانيم كه #حضرت_عيسى (علیه السلام) در همان #روزهاى‌نخستين‌تولد زبان به #سخن گشود و از مادر خود (كه به قدرت الهى بدون ازدواج باردار شده و نوزادى به دنيا آورده بود و به اين جهت مورد تهمت و اهانت قرار گرفته بود) به شدت دفاع كرد و ياوه هاى معاندين را با #منطق و دليل رد كرد، در صورتى كه #اينگونه‌سخن‌گفتن و با اين محتوا، در شأن #انسانهای_بزرگسال است. 🔹#قرآن_مجيد گفتار او را چنين نقل مى كند: «قالَ إِنِّی عَبْدُ اللهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیّاً وَ جَعَلَنِی مُبارَکاً أَیْنَ ما کُنْتُ وَ أَوْصانِی بِالصَّلاةِ وَ الزَّکاةِ ما دُمْتُ حَیّاً وَ بَرّاً بِوالِدَتِی وَ لَمْ یَجْعَلْنِی جَبّاراً شَقِیّاً». ((عيسى) گفت: «بى شك من #بنده_خدايم، به من #كتاب (انجيل) عطا فرموده و مرا در هر جا كه باشم وجودى پربركت قرار داده است، و مرا تا آن زمان كه زنده ام به نماز و زكات توصيه فرموده و (نيز مرا) به نيكى در حق مادرم سفارش كرده و جبار و شقى قرار نداده است). [۳] 🔹با توجه به آنچه گفته شد به اين نتيجه مى رسيم كه قبل از #امامان نيز، #مردان_الهى ديگرى از اين #موهبت و نعمت الهى برخوردار بوده اند و اين امر اختصاص به #امامان ما نداشته است. پی نوشت‌ها؛ [۱] وَ آتَيناهُ الحُكمَ صَبِيّاً (سوره مريم، آیه ۱۲) [۲] اصول كافى، تهران، مكتبه الصّدوق، ۱۳۸۱ق، ج۱، ص۳۸۲ [۳] سوره مريم، آیات ۳۰ تا ۳۲. از بعضى از روايات استفاده مى شود كه #حضرت_عيسى (ع در آن زمان كه سخن گفت، #نبى بوده و هنوز منصب #رسالت نداشته است و در سن هفت سالگى به مقام رسالت نائل گرديده است. بنابراين هيچ استبعادى ندارد كه #ائمه - عليهم السلام - هم در سنّى همانند سنّ حضرت عيسى به #منصب_امامت برسند (اصول كافى، همان) 📕سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی، موسسه امام صادق (ع)، قم، ۱۳۹۰ش، چ۲۳، ص۵۳۴ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) #امام_جواد #امامت @tabyinchannel #انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد