eitaa logo
آبادی شعر 🇵🇸
1.7هزار دنبال‌کننده
8.2هزار عکس
2هزار ویدیو
53 فایل
راه ارتباطی: @Hazrate_baran_786
مشاهده در ایتا
دانلود
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🦋[ در بهار... ] آری! هوا خوش است و غزل خیز در بهار باریده است خنده‌ی یکریز در بهار از باد نوبهار -حدیث است- تن مپوش باید درید جامه‌ی پرهیز در بهار! اما خدا نیاورد آن روز را که آه ... گیرد دلی بهانه‌ی پاییز در بهار بی دید و بازدید تو تبریک عید چیست؟ چندین دروغ مصلحت‌آمیز در بهار با دیدنم پر از عرق شرم می‌شوند گل‌های شادکامِ دل‌انگیز در بهار می‌بینم ای شکوفه که خون می‌شود دلت از شاخه‌ی انار میاویز در بهار
Ali Zand Vakili - Gole Sorkh.mp3
11.56M
پس از من یادِ یک‌انسان همیشه با تو خواهد بود غمِ یک روحِ سرگردان همیشه با تو خواهد بود... اتاقِ پاکِ قلبت مالِ من شاید نبود اما پس از من یادِ یک مهمان همیشه با تو خواهد بود... گلِ سرخِ عزیز من! به هر گل‌خانه‌ای باشی بدان رؤیای یک گلدان همیشه با تو خواهد بود... تو دستم را نوازش کرده بودی بعد از این حتماً تبِ یک عشقِ بی‌پایان همیشه با تو خواهد بود... تو در آغوشِ من خورشید بودی بانوی دریا نگاهِ مردِ کوهستان همیشه با تو خواهد بود... سحر می‌آید این باور شبم را نور خواهد داد تو بر می‌گردی این ایمان همیشه با تو خواهد بود... پس از من هم تو می‌مانی «زنِ کامل» ولی شاید غمِ یک نیمۀ پنهان همیشه با تو خواهد بود... نگو عادت کنم با دوری‌ات این خانه حتماً با- گل و آیینه و قرآن همیشه با تو خواهد بود... به دستت می‌سپارم چشم‌های اشکبارم را گلِ زیبای من! باران همیشه با تو خواهد بود...
تسبیح شیخ پاره شد و دانه‌دانه شد از بس که استخاره زدم تا ببینمت...!
خدا ذلیل کند این دل هوایی را  مرا به دست تو داد و خودش کنار کشید...
نبودنت به من فهماند، بی تو... سوءتفاهم است تمامِ بودن‌ها!
آیه‌های گریه باران خودش را در دلم جا کرده امشب باران نگاهم را چه زیبا کرده امشب بزمی میان مردم چشمم بپا شد مدیون بارانم که غوغا کرده امشب از بس دهن‌لق است چشمِ ساده‌ی من مهمان خود را باز رسوا کرده امشب شان نزول آیه‌های گریه، درد است هر قطره  را با شعر معنا کرده امشب باید وضو با بگیرد چشمم اگر، میل تماشا کرده امشب
ای کاش خدا قدرت باور می داد بر کور دلان نگاه بهتر می داد برکت به سرای زندگانی یعنی یک دانه پسر،دو جینِ دختر می داد... @gida13
هدایت شده از محمدهادی شریفی
ــــــــــــــــــــ 💠🔹﷽🔹💠 ــــــــــــــــــــ اندیشه ی ما مکارم الاخلاق است ره توشه ی ما مکارم الاخلاق است ما پیرو اخلاق کریمان هستیم در ریشه ی ما مکارم الاخلاق است @mohammadhadisharifi
سنگْ شِکاف می‌کند در هوس لقای تو جان پر و بال می‌زند در طَرَب هوای تو ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
تقصير لب توست، جنون كلماتم اين مستی از آن چشم، چكيده به لغاتم بايد غزلم سر شود از حضرت حافظ زيرا كه سر است از همه كس، شاخ نباتم تو عاشق افسونگری از گوشهء چادر من غرق معمای تو و اين حركاتم يک بار شنيدم ز لبت شعر خودم را در رعشه هنوز از اثر موج صداتم چندی است كه هر روز می آيی تو به مسجد چندی است گناهم شده بيش از حسناتم چندی است خدايم شده يک بت، كه به یک اخم جان برده و بخشيده به يك خنده حياتم تو سيده‌ای، كُفو تو من نيستم، افسوس! گيرم كه گشايد گره، ختم صلواتم گفتم كه همين عشق نجاتم دهد اما حالا چه كسی می‌دهد از عشق نجاتم؟
آسوده خاطرم که تو در خاطر منی گر تاج می‌فرستی و گر تیغ می‌زنی ای چشم عقل خیره در اوصاف روی تو چون مرغ شب که هیچ نبیند به روشنی شهری به تیغ غمزه خون خوار و لعل لب مجروح می‌کنی و نمک می‌پراکنی ما خوشه‌چین خرمن اصحاب دولتیم باری نگه کن ای که خداوند خرمنی گیرم که برکنی دل سنگین ز مهر من مهر از دلم چگونه توانی که برکنی حکم آن توست اگر بکشی بی‌گنه ولیک عهد وفای دوست نشاید که بشکنی این عشق را زوال نباشد به حکم آنک ما پاک دیده‌ایم و تو پاکیزه دامنی
حق نداری به کسی دل بدهی الا من... پیش روی تو دو راه است! فقط من، یا من!
از آن‌روزی که فهمیدم اجابت وقت باران را نشد باران بیاید زیر آن یادت نیفتم باز
من بودم و باغ رنگ در آیینه صد منظره‌ی قشنگ در آیینه ناگاه تماشای مرا بر هم زد نفرین به حضور سنگ در آیینه
مانند آن شاهم که یک سائل ندارد یک جسم بی‌نقصان که تنها دل ندارد مثل نسیم آزادم از بند تعلق پیش نگاری قلب من منزل ندارد احساس را کشتن اگرچه قتل عمد است اما به حکم عقل من مشکل ندارد نخل محبت، کوه می‌ریزی به پایش- می‌بینی آخر ذره‌ای حاصل ندارد دنیای خاکی چیست؟ اقیانوس درد است جان از جهان می‌گیرد و ساحل ندارد
تا کی بنگارم غم بی طاقتی ام را ای بُرده مرا طاقت ایام کجایی...؟
أَعْمَالُهُمْ كَسَرَابٍ بِقِيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً حَتَّىٰ إِذَا جَاءَهُ لَمْ يَجِدْهُ شَيْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ ۳۹ نور چه می کنی اگر این چشمه جز سراب نباشد؟! چه خاک بر سر خود میکنی چو آب نباشد؟! چه می‌کنی اگر آخر فقط گناه بماند و هیچ کار تو شایسته ثواب نباشد تمام آنچه‌که یک عمر جمع کرده ای، ای دل بفهمی عاقبتش غیر وهم و خواب نباشد سیاهی عمل ما حجاب دیده ما شد وگرنه جلوه آن یار در حجاب نباشد اگر‌ که نیش و اگر نوش، حکمت است برادر که شادی و غم این نشئه بی حساب نباشد دلی که نیست در آن عشق ارزنی نمی ارزد چه فایده ز سبو تا در آن شراب نباشد ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۳ ۲۸ شوال ۱۴۴۵
قولش منظوم، قلبِ منظوم نداشت غیر از مُشتی خیالِ مرقوم نداشت ای وای به شاعری که در دیوانش یک مصرع هم برای مظلوم نداشت
زيباتر از اين خواب نديدم خوابی بيدار شدم دست تو در دستم بود
هر کجا رفتی یقینا در پی‌ات جان و ایمان و خیالم میرود
صد شکر که بارگاه تو ملجا ماست هر گوشه‌ی این حرم پر از سوز و نواست بیگانه و آشنا چه فرقی دارند وقتی که دل شکسته، محبوب رضاست
دست عشق از دامن دل دور باد مى‌توان آيا به دل دستور داد؟ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
خسته ام مثل زنی از شاعری شوهرش مثل مردی مانده در احقاق حق همسرش مثل مجنونی که لیلی در دلش باشد ولی شور شیرین ناگهان افتاده باشد در سرش... خسته‌ام... چون شاعر ِ از شعر خنجر خورده ای که دهان وا کرده باشد زخم‌های دفترش خستگی دارد... ندارد؟! اینکه عطرت هست و باز هرچه می گردد نمی بیند تو را دور و برش... سمتی از این شهر باران دیده پیدایت شد و سمت دیگر گم شدی در پشت چشمان ترش از خیابان‌های شهر لاابالی خسته‌ام از خیانت‌های هر سمتش به سمت دیگرش... مثل سربازی که در جنگ است با معشوقه اش سر به راهی دارد و جا مانده اما باورش لاجِرَم فرجام این جریان عشق و عاشقی بستگی دارد به جنگ مرد با همسنگرش... خسته‌ام... مثل ِ... شبیهِ... خسته‌ام! خسته! همین! خسته‌ای را، خستگی را، فرض کن... خسته ترش
خسته‌ام از این همه عشق دروغین و غلط دردِ شیرین مرا، فرهاد می فهمد فقط..!
به تو گفتم که در این دور شدن ناچاری؟ سر به تایید تکان دادی و گفتی آری! عین مرگ است اگر بی تو بخواهد برود او که از جان خودت دوست‌تَرَش میداری...