eitaa logo
آبادی شعر 🇵🇸
1.7هزار دنبال‌کننده
8.3هزار عکس
2هزار ویدیو
64 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
هرچند که آن سرودِ سنجیده برفت لب های غزل سیر نبوسیده برفت ثبت است همیشه چهره اش در یادم " از دل نرود هر آن که از دیده برفت! "
باسمه تعالی سکوت میکنم آن را غرور میخوانی سکوتِ تلخِ من از خستگی ست،میدانی؟ تویی که سرزنشم میکنی،بگو با من چقدر حوصله داری؟ چقدر میمانی؟ درونِ سینه ی من موج میزند ای دوست هزار حرفِ غم انگیز و دردِ پنهانی دوباره آمده از راه،خاطراتش،آه... دوباره بغضِ گلوگیر و حالِ بارانی مرا رها کن و بگذار در کنارِ خودم بسوزم از تبِ این عشق و این پریشانی
•❥✵••• بایدکه حالِ‌منفعلم راعوض کنم شد، شد؛ اگرنه ،‌آب‌و‌گلم راعوض‌کنم جای‌غریبه‌نیست‌،نشستن‌به‌قلبِ‌من بایدکه‌رمزِچشم‌و دلم‌راعوض‌کنم... ♡•❥•♡
مثل شیری پیر ڪه جان دادنش دیدن نداشت حال من بی تو مشخص بود، پرسیدن نداشت جای جای سینه‌ام رد نوازش‌های توست اشڪ‌های هرشبم، ای زخم خندیدن نداشت سال‌ها دنبال خود چشمت دلم را می‌ڪشید یڪ حریف خسته از رنج سفر، بردن نداشت پرپرم ڪردی ولی ای عشق این رسمش نبود یڪ گل پژمرده‌ی پرپر ڪه پا خوردن نداشت تا تو رفتی مرگ هر لحظه سراغم را گرفت طاقت بودن بدون لاله را لادن نداشت...
ساعت به وقت پر زدنم درد می‌ڪند! من زنده‌ام ولی ڪفنم درد می‌ڪند! آه ای دقیقه‌های پر از تیڪ و تاڪ درد، بغض نشسته در سخنم درد می‌ڪند! حالی برای پرسه زدن بین گریه نیست هم رفتنم هم آمدنم درد می‌ڪند! وقتی ڪه اشڪِ گرم، به دادم نمی‌رسد یڪ آهِ سرد، در دهنم درد می‌ڪند! فواره هم فراز و فرود مرا نداشت فهمیده ام چرا بدنم درد می‌ڪند! دریا منم ڪه بی تو به ساحل نمی‌رسد موج تو روی پیرهنم درد می‌ڪند! از بس ڪه متهم شده‌ام در نگاهِ تو احساسِ تلخِ زن شدنم درد می‌ڪند! عادت نڪرده ام به خودم، ڪنج انزوا روحِ میان انجمنم درد می‌ڪند! با درد زنده ام... به همین درد دلخوشم... بیچاره من ڪه بی تو "منم" درد می‌ڪند!
"قول دادم به کسی غیر تو عادت نکنم" ندهم دل به کسی باز حماقت نکنم هرچه از عشق تو امد به سرم نوشم باد عهد کردم که زجور تو شکایت نکنم گرچه نفرین شده ی عشق تو گشتم هیهات لحظه ای هم نشده تا که دعایت نکنم تو عزیزدل من همره و همراز منی چه کنم گر همه جا از تو حکایت نکنم بی تو گویم فقط از ذکر تو و خوبیهات گله از جور تو گویم؟؟نه که جرات نکنم گفتم از لج که تو را دوست ندارم اما بسته ام چشم که غیراز تو زیارت نکنم
در گوشه ای از ازدحامِ شهر شعرم پس از تو کودکی تنهاست از وحشتش دیگر نمیخندد چشمش شبیه ابرِ باران زاست نه پای رفتن دارد این کودک نه جای ماندن در هجومِ شب در هق هقِ پیوسته اش دارد تنها تورا، تنها تو را بر لب دردِ بزرگی در دلش دارد در هجمه ی آوارِ تنهایی چشمِ غریبه در کمینِ اوست از کوچه ای بیرون نمی آیی؟
شبگرد، و بی خواب نبودم، که شدم آن شاعرِ بی تاب نبودم، که شدم تا پیش که از بام برآیی مه من! هیچ عاشقِ مهتاب نبودم، که شدم 💟
ْْْ زینسان که رقص می‌کنم از شادیِ خیال در نعمتِ وصال ،گر اُفتم چه ها کنم...!! 💟
♥️ خوبم؛ خیلی خوب، مگر میشود به فکر تو بود و خوب نبود؟ راستی تا یادم نرفته بگویم: "دوستت دارم"... 🍃 ‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌
گفته‌بودی‌که شَوَم‌مَست‌و دو بوست بدهم وعده‌از حد بشدو ما نه دو دیدیم‌و نه یک 💟
خوب می دانی بدون شعر حالم خوب نیست مثل باغی بی بهارم، نه! مثالم خوب نیست در قفس از ادعای پر زدن پر می شدم لحظه ی پرواز فهمیدم که بالم خوب نیست زندگی را مثل فنجان زیر و رو کردم ولی تیره بختم باز هم تعبیر فالم خوب نیست همچنان از اعتیاد شاعری دم میزنم آتشم رو به زوال است و زغالم خوب نیست حال من از ابتدای شعر تعریفی نداشت از بهارم می شود فهمید سالم خوب نیست