📜بررسی راه های باستانی بندپی ه.ل رابینو در شرح راه هایی که از مازندران به تهران می رسد از این مسیر یاد میکند: ((راه دیگر از #آمل به #گلیا ، #نِشل ، #ارجمند یا لزور ،#نوا ، آه و طهران است که جمع آن تقریبا ۱۴۴ میل و خیلی به نُدرت و شاید هیچ وقت محل رفت و آمد کاروان ها نبوده است)) 📚منبع: ه.ل رابینو،مازندران و استرآباد، ترجمع غلامعلی وحید مازندرانی، تهران، بنگاه ترجمه و نشرکتاب، ۱۳۴۶، ص ۷۵ 📝نقد: گمان و نظر ه.ل رابینو نادرست است چرا که تا پهلوی اول، این مسیر کاربرد داشت و پس از احداث جاده ی #هراز، راه آهن شمال و جاده ی #فیروزکوه خالی از تردد گردید. وجود سه رباط (کاروان سرا) در مسیر این راه (نشل تا#لزور) خود گواهی این مدّعا است. 📝منوچهر ستوده می نویسد: ((ظاهرا این راه قدیمی از #مشهدسر (بابلسر) به #بارفروش_ده (بابل امروز) و از آنجا به #بندپی و از آنجا به بندپی و از آنجا به #شیخ_موسی و از شیخ موسی به #بَرزِنِه و لزور و #ارجمند و فیروزکوه میرفته است....مسیر این جاده بیشتر در کنار آبی بوده که به بندپی می رود و به #سِرچه_رود (سجرو)....معروف است)). 📚منبع: منوچهر ستوده، از آستارا تا استارآباد، جلد ۴، ص ۲_۳۲۱ ✍درباره ی سابقه ی تاریخی این راه در تاریخ طبرستان #ابن_اسفندیار به مسیری اشاره میشود که گویا مقصود همین راه است. ✍در جلد اول #تاریخ_ابن_اسفندیار ، در شرح دیدار نمایندگان خایفه ی وقت با #مازیار (در اوایل قرن سوم هجری) از گذر #کندی_آب در میان کوه های نزدیک به مقر او یاد میکند که راهی دشوار بود. چنانکه در آنجا بر اسب نتوان نشست. 📚منبع: ابن اسفندیار، تاریخ طبرستان، جلد یک، ص ۲۰۹ ✍#کندی_آب؛ همان #گندی_آب [گنیو در مسیر رودخانه ی سِجرو] است که حرف ((گ)) آن در کتابت قدیم به صورت ((ک)) نگاشته شد. #گَنیو موضعی ات در میانه ی سجرو که سرچشمه ی آن آبی معدنی دارد و بخاطر ترکیبات گوگردی، گازهای آزاردهنده و بدبو از آن متصاعد میشود. از این رو ، آن را به زبان محلی ((گَنیو)) میگویند. 📜مسیر قدیمی شرق به غرب #چارویداران_بندپی که به جاده ی قدیم#شاه_عباسی تهران می پیوست، بدین قرار است: آنون تنگه_آنون_سوت روآر_اوا گردن_ تختگاه_چرات_سید شریف_#اَنَندباکر_ آنون_دِزدرّه_الاشت_کارمزد_لَلِه بن_ گزوی آقا_کرفا_بُرخانی_بولک_ نفتچال_ کلاگر_فِک_انجیل سی_لوکار_خرلم_ کهلوچال_کوپه سر_#گلیا _لپر_ #ادملاباکرمحله_#اَشدَکِت باکر _ مِن درّه_کمِل به سر_#دیوا _تنیرسرک_ نارنجلو_تیرنگ سی_#شیاده _تش ویشه_اسب چرا_لال کون_زَربُد_دِچِلّه اِزّار_لشااوش_مَمرزلاپی_انجیل بن_ درون گردن_تنگه روآر_خلارد_کرفا_ تم کورد_آساکتی_وله_جِن مار سر شورِن_ آوین بن_#هراز آمل_پوجردحِمن_ماهی خِنی_#منگل》》》به طرف تهران ✍همچنین #میرتیمورمرعشی در شرح فتح قلعه ی #پِریجا توسط سپاه #میرعلی خان مرعشی گنج افروزی به این مسیر اشاره دارد: ((مَمَر ایشان منحصر است به راه #سِرچِه_رودپی که راه تنگ و زبون است. دو طرف او کوه است و درخت و جنگل بسیار دارد و ساعت به ساعت از رودخانه باد گذشت. در هر فرسنگ قریب به ۵۰ جا معبر است و در آنجاها از کثرت آب و تنگی راه با قشون عبور معتذر است.)) 📚منبع: میرتیمور مرعشی، تاریخ خاندان مرعشی، ص ۲۳۶ ✍در اطراف سرجیکلا (روبروی لمسوکلا) هنوز بخشهایی از سنگ فرش این راه تاریخی باقیست. ✍بر دامنه ی #لنگِ_سنگ_بن (ضلع شرقی) روبروی #انیجدان و در مسیر آبندان، دو غار با کارکرد دیده بانی مشهود است که دقبقا بر شمال به جنوب لین گذرگاه اشراف دشته است. 📝منوچهرستوده مسیر نِشل به لزور را اینگونه بیان میکند: (( این راه از نشل به#گِروِه، وَرزِنه،اسکندربَن، رباط اول که در اراضی #کَتو وَزان که آبریز آن به طرف نشل است و جُز اراضی این دهکده بحساب میاید. #میهون رباط در اراضی و ردواو (کناردوآب) است و میان این دو گمبوج بیش از دو کیلومتر فاصله نیست. رباط سوم نیز در اراضی وردواو است. سپس زَرِسر، چَفت،دِلِه میون،پنیرون کاریز، لَزیر، اِهنِز، شادمِهِن، ارجمند و در نهایت به تهران میباشد. 📚منبع:منوچهرستوده، از آستارا تا استارآباد، ج۱، ص۳۲۱ ✍محسن داداش پور باکر 🌐http://mohsendadashpour2021.blogfa.com/post/1974 🌐http://mohsendadashpour2021.blogfa.com/post/1268 ─═༅𖣔❅ ⃟ ⃟ 📚 ⃟ ⃟ ❅𖣔༅═─ #پژوهش_تبارشناسی_اِدمُلّاوَند @edmolavand ﷽ 📎#کانال_تخصصی_در_ایتا http://mohsendadashpour2021.blogfa.com 📡✦‎‌‌‌࿐჻ᭂ🇮🇷࿐჻𖣔༅═─ 🟡تمامی حقوق برای محسن داداش پور باکر محفوظ است .

📜بررسی راه های باستانی بندپی ه.ل رابینو در شرح راه هایی که از مازندران به تهران می رسد از این مسیر یاد میکند: ((راه دیگر از #آمل به #گلیا ، #نِشل ، #ارجمند یا لزور ،#نوا ، آه و طهران است که جمع آن تقریبا ۱۴۴ میل و خیلی به نُدرت و شاید هیچ وقت محل رفت و آمد کاروان ها نبوده است)) 📚منبع: ه.ل رابینو،مازندران و استرآباد، ترجمع غلامعلی وحید مازندرانی، تهران، بنگاه ترجمه و نشرکتاب، ۱۳۴۶، ص ۷۵ 📝نقد: گمان و نظر ه.ل رابینو نادرست است چرا که تا پهلوی اول، این مسیر کاربرد داشت و پس از احداث جاده ی #هراز، راه آهن شمال و جاده ی #فیروزکوه خالی از تردد گردید. وجود سه رباط (کاروان سرا) در مسیر این راه (نشل تا#لزور) خود گواهی این مدّعا است. 📝منوچهر ستوده می نویسد: ((ظاهرا این راه قدیمی از #مشهدسر (بابلسر) به #بارفروش_ده (بابل امروز) و از آنجا به #بندپی و از آنجا به بندپی و از آنجا به #شیخ_موسی و از شیخ موسی به #بَرزِنِه و لزور و #ارجمند و فیروزکوه میرفته است....مسیر این جاده بیشتر در کنار آبی بوده که به بندپی می رود و به #سِرچه_رود (سجرو)....معروف است)). 📚منبع: منوچهر ستوده، از آستارا تا استارآباد، جلد ۴، ص ۲_۳۲۱ ✍درباره ی سابقه ی تاریخی این راه در تاریخ طبرستان #ابن_اسفندیار به مسیری اشاره میشود که گویا مقصود همین راه است. ✍در جلد اول #تاریخ_ابن_اسفندیار ، در شرح دیدار نمایندگان خایفه ی وقت با #مازیار (در اوایل قرن سوم هجری) از گذر #کندی_آب در میان کوه های نزدیک به مقر او یاد میکند که راهی دشوار بود. چنانکه در آنجا بر اسب نتوان نشست. 📚منبع: ابن اسفندیار، تاریخ طبرستان، جلد یک، ص ۲۰۹ ✍#کندی_آب؛ همان #گندی_آب [گنیو در مسیر رودخانه ی سِجرو] است که حرف ((گ)) آن در کتابت قدیم به صورت ((ک)) نگاشته شد. #گَنیو موضعی ات در میانه ی سجرو که سرچشمه ی آن آبی معدنی دارد و بخاطر ترکیبات گوگردی، گازهای آزاردهنده و بدبو از آن متصاعد میشود. از این رو ، آن را به زبان محلی ((گَنیو)) میگویند. 📜مسیر قدیمی شرق به غرب #چارویداران_بندپی که به جاده ی قدیم#شاه_عباسی تهران می پیوست، بدین قرار است: آنون تنگه_آنون_سوت روآر_اوا گردن_ تختگاه_چرات_سید شریف_#اَنَندباکر_ آنون_دِزدرّه_الاشت_کارمزد_لَلِه بن_ گزوی آقا_کرفا_بُرخانی_بولک_ نفتچال_ کلاگر_فِک_انجیل سی_لوکار_خرلم_ کهلوچال_کوپه سر_#گلیا _لپر_ #ادملاباکرمحله_#اَشدَکِت باکر _ مِن درّه_کمِل به سر_#دیوا _تنیرسرک_ نارنجلو_تیرنگ سی_#شیاده _تش ویشه_اسب چرا_لال کون_زَربُد_دِچِلّه اِزّار_لشااوش_مَمرزلاپی_انجیل بن_ درون گردن_تنگه روآر_خلارد_کرفا_ تم کورد_آساکتی_وله_جِن مار سر شورِن_ آوین بن_#هراز آمل_پوجردحِمن_ماهی خِنی_#منگل》》》به طرف تهران ✍همچنین #میرتیمورمرعشی در شرح فتح قلعه ی #پِریجا توسط سپاه #میرعلی خان مرعشی گنج افروزی به این مسیر اشاره دارد: ((مَمَر ایشان منحصر است به راه #سِرچِه_رودپی که راه تنگ و زبون است. دو طرف او کوه است و درخت و جنگل بسیار دارد و ساعت به ساعت از رودخانه باد گذشت. در هر فرسنگ قریب به ۵۰ جا معبر است و در آنجاها از کثرت آب و تنگی راه با قشون عبور معتذر است.)) 📚منبع: میرتیمور مرعشی، تاریخ خاندان مرعشی، ص ۲۳۶ ✍در اطراف سرجیکلا (روبروی لمسوکلا) هنوز بخشهایی از سنگ فرش این راه تاریخی باقیست. ✍بر دامنه ی #لنگِ_سنگ_بن (ضلع شرقی) روبروی #انیجدان و در مسیر آبندان، دو غار با کارکرد دیده بانی مشهود است که دقبقا بر شمال به جنوب لین گذرگاه اشراف دشته است. 📝منوچهرستوده مسیر نِشل به لزور را اینگونه بیان میکند: (( این راه از نشل به#گِروِه، وَرزِنه،اسکندربَن، رباط اول که در اراضی #کَتو وَزان که آبریز آن به طرف نشل است و جُز اراضی این دهکده بحساب میاید. #میهون رباط در اراضی و ردواو (کناردوآب) است و میان این دو گمبوج بیش از دو کیلومتر فاصله نیست. رباط سوم نیز در اراضی وردواو است. سپس زَرِسر، چَفت،دِلِه میون،پنیرون کاریز، لَزیر، اِهنِز، شادمِهِن، ارجمند و در نهایت به تهران میباشد. 📚منبع:منوچهرستوده، از آستارا تا استارآباد، ج۱، ص۳۲۱ ✍محسن داداش پور باکر ─═༅𖣔❅ ⃟ ⃟ 📚 ⃟ ⃟ ❅𖣔༅═─ #پژوهش_تبارشناسی_اِدمُلّاوَند @edmolavand ﷽ 📎#کانال_تخصصی_در_ایتا http://mohsendadashpour2021.blogfa.com 📡✦‎‌‌‌࿐჻ᭂ🇮🇷࿐჻𖣔༅═─ 🟡تمامی حقوق برای محسن داداش پور باکر محفوظ است .