امروز هرگاه خواستید کلمه ای ناخوشایند به زبان آورید به کسانی فکر کنید که قادر به تکلّم نیستند. قبل از اینکه بخواهید از مزّه ی غذای تان شکایت کنید، به کسی فکر کنید که اصلاً چیزی برای خوردن ندارد. حتی مزه غذا را حس نمی کند. امروز پیش از آنکه از زندگی تان شکایت کنید، به کسی فکر کنید که خیلی زود هنگام، از دنیا رفته قبل از آنکه از فرزندان تان شکایت کنی، به کسی فکر کنید که آرزوی بچّه دار شدن دارد پیش از نالیدن از مسافتی که مجبورید رانندگی کنید، به کسی فکر کنید که مجبور است همان مسیر را پیاده طی کند. و پیش از آنکه از شغل تان خسته شوید و از آن شکایت کنید به افراد بیکار و ناتوان و کسانی که در آرزوی داشتن شغل شما هستند فکر کنید. زندگی،یک نعمت است با غر زدن و نالیدن به کام خودتان و اطرافیان تلخش نکنید دکتر الهی قمشه‌‌ای •┈┈••✾•♥️•✾••┈┈• @koocheyEhsas •┈┈••✾•♥️•✾••┈┈•

. . رَبَّنا مال تو ای زاهد پاکیزه سرشت دم افطار ، همین ذکرِ حسین (ع) ما را بس #بردن‌نام‌حسین‌وقت‌عطش‌می‌چسبد.. #ماه_مبارک_رمضان •┈┈••✾•♥️•✾••┈┈• @koocheyEhsas •┈┈••✾•♥️•✾••┈┈•

💜☘💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜 ☘💜 💜 #اختر #قسمت32 آقا میرزا که حس کرده بود این اختر با اختری که قبلا میشناخت حسابی توفیر داره با صدای آرام تری گفت :تو هم مثل ننه ات وبا میگیری اختر ، بیا و ذوباره رباب رو به انبار ببر من که حسابی دلم از آقا میرزا پر بود با تمام وجودم فریاد زدم و گفتم :بهتر که وبا میگیرم حداقل از دست بی عدالنی های پدری مثل تو راحت میشم ، آقا میرزا که یکدندگی و عزم راسخ من را میدید دوباره زبان باز کرد و گفت : لجبازی نکن دختر اینطور همه ی ما را به کشتن میدی من که هنوز عصبانی بودم با اخم گقتم : مهم نیست حتی اگه بمیرم هم از ننه ام مراقبت میکنم ، آقا میرزا که از لجباری من به تنگ آمده بود به من نزدیک شد و دستش را برای زدن یک سیلی بلند به من بالا برد اما من قبل از فرود آمدن دستش روی صورتم فریاد زدم آره آقا میرزا معلومه که میترسی ، بلاخره اگه که من هم وبا بگیرم و بمیرم جیره و مواجبی که به خاطر کنیزی من ،از اعتماد دوله ها میگیری قطع میشه ؟ آقا میرزا که حرف من برایش گران تمام شده بود به سمتم حمله ور شد اما من دیگر آن اختر گذشته نبودم و اقا میرزا که فهمید برای رام کردن من نمیتواند به زور و کتک متوصل شودفریاد زد دختره ی بی حیا و با سکینه از خانه خارج شد با رفتن آقا میرزا به صندوق خانه رفتم و لباس های تمیزی برای ننه رباب آوردم و به او پوشاندم. با احتیاط کامل صورت و دستهای ننه را شستم و برای آماده کردن مکانی مناسب برای مراقبت از ننه رباب ،البسه و وسایلی که در صندوق خانه بود را به اندرونی بردم و برای ننه یک رخت خواب کهنه اما تمیز در صندوق خانه انداختم و ننه را به صندوق خانه بردم و روی تشک خواباندم . باید به مطبخ میرفتم و تشت یا قدحی پیدا میکردم که ننه در آن قی کند و اگر من خیلی خوش شانس میبودم و مبتلا نمیشدم بعدا همه ی ظرف ها و وسایل ننه رباب را میسوزاندم و کاملا نابود میکردم . با اینکه میدانستم ممکن است بیماری وبا به من سرایت کند اما تصمیم گرفته بودم که ننه رباب را تا لحظه ی مرگ تنها نگذارم و در کنار او بمانم ، در ضمن اینکه امیدی نیز برای زندگی کردن نداشتم و خوب میدانستم که بعد از ننه رباب هیچ خانواده ی مهربان و دلسوزی برایم باقی نخواهد ماند ، البته پوراندخت را فراموش نکرده بودم ولی پوران با به دنیا آمدن بچه اش من را فراموش میکرد و به زندگی و خوانواده ی خود سرگرم و مشغول میشد و اما آقا میرزا که امیدی به عشق و همایت او نبود . اقا میرزا ، اکنون از ترس گرفتن بیماری وبا خانه را ترک کرده بود و چه بسا که از ترس سرایت بیماری ، من و ننه رباب را در این خانه زنده، زنده نسوزاند . بنابر این چنان نا امید و افسرده بودم که از گرفتن وبا و مرگ هیچ باکی نداشتم. از قبل شنیده بودم که چایی مواد ضد عفونی کننده دارد و تنها تلاشی که برای زنده ماندن میکردم شستن دست و صورت با چایی دم کشیده بود یک هفته از امدن من به خانه ی آقا میرزا گذشته بود و حال و احوال ننه رباب وخیم تر شده بود ، در این مدت هیچ کس حتی از همسایه ها نیز سراغی از ما نگرفته بودند و همه به خاطر ترس از مبتلا شدن به وبا از ما دوری میکردند . به عقیده حکیم ها وبا یک بیماری گرم بود و من شیوه ی رایج درمان که خوراندن سردی و خنک نگهداشتن بیمار بود برای ننه رباب اجرا کردم.به همین دلیل روزی چند مرتبه به ننه رباب ابغوره میدادم و با اب سرد بدن او را خنک میکردم. همه ی این روزها من از ننه رباب به همین صورت مراقبت کردم و بعد از مراقبت دستانم را با دقت با چایی میشستم در روز های اخیر ننه رباب دیگر توانی برای حرکت نداشت و حتی پلک هایش را به سختی باز میکرد و من که احساس میکردم ننه هنوز صدای مرا میشنود برایش از روزهایی که در خانه ی ابوالفتح خان و اعتماد دوله ها زندگی میکردم تعریف میکردم . نه روز از پرستاری من از ننه رباب گذشت و اجل ننه رباب رسید. در این روز های اخر وقتی که ننه رباب حالش انقدر وخیم نشده بود که میتوانست صحبت کند آخرین آرزویش را به من گفته بود ، ارزو داشت که در یکی از اماکن مقدس به خاک سپرده شود و به من گفته بود که در تمام عمر برای کفن و دفنش در جوار یک امامزاده پس انداز کرده است و آن پس انداز را زیر درخت انجیر در حیاط چال کرده است. تصمیم گرفته بودم که آخرین آرزوی ننه رباب را برایش بر آورده کنم . توضیحات : در بین شیعیان این اعتقاد بود که دفن اموات در اماکن مقدس و زیارتی میتواند به نوعی موجب آمرزش گناهان یا تخفیف در انها شود و بسیاری از ثروتمندان مایل بودند پس از مرگ در یکی از اماکن مقدس به خاک سپرده شوند و این امر برای مستضعفین و قشر ضعیف جامعه یک ارزو بود که به واسطه ی پس انداز در تمام عمر میسر میشد برای درمان بیماری های شایع از جمله وبا در طب سنتی تئوری گرمی و سردی به کار گرفته میشد و از انجایی که وبا طبع گرم داشت به وسیله

ی سرد نگه داشتن و خوراندن سردی به فرد مبتلا با آن مبارزه میکردند در صورتی که اینکار باعث نزدیک شدن مرگ فرد مبتلا میشد #ادامه_دارد ☘💜 #کپی_رمان_حرام_است 💜 ☘💜 💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜☘💜

﷽ ماه رمضان که ماه پرفیـــض خداست هـنگام تقاضـــای ظـــــــهورمولاســـت #قرارمون_یادتون_نره همه ما فقط یک حاجت داریم #خدایا_آقامون_رو_برسون💔 #اللهم_عجل_لولیک_الفرج •┈┈••✾•♥️•✾••┈┈• @koocheyEhsas •┈┈••✾•♥️•✾••┈┈•

💜☘💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜 ☘💜 💜 #اختر #قسمت33 برای براورده کردن آرزوی ننه رباب جسد او را دو سه روزی به امانت گذاشته بودم و امروز ،با پولی که ننه رباب زیر دختر انجیر چال کرده بود وهمچنین پس اندازی که داشتم با کاروانی که به همین منظور به سوی امامزاده داوود حرکت میکرد رهسپار شدیم . الاغ ها و قاترهای این کاروان را در دو طرف با کیسه های طناب پیچ بار کرده بودند ،یعنی بار هر قاتر و الاغ دو کیسه بود که در دو طرف پالان آن حیوان آویخته بودندولی این کیسه ها با کیسه های بار معمولی از نظر شکل و حجم اختلاف زیادی داشت بعد از رسیدن به امامزاده داوود ،ننه رباب را در جوار امامزاده دفن کردند و من خوشحال بودم که ننه رباب بعد از گذراندن یک زندگی سخت ،حد اقل پس از مرگ به آرزویش رسیده است . ساعت های زیادی در کنار قبر ننه رباب قرآن خواندم و از خدا خواستم که به واسطه ی این امامزاده ،گناهان ناچیز ننه رباب بخشیده شود تا حداقل در دنیای باقی خوب و در راحتی و آرامش زندگی کند *** یک ماه از رفتن من از خانه ی اعتمادالدوله ها گذشته بود و در نهایت ناباوری هیچ کس حتی سراغی از من نگرفته بود همه ی همسایه ها و مردمی که از بیماری ننه رباب خبر داشتند هنوز از ترس سرایت وبا از من دوری میکردند در این مدت به تنهایی به عذاداری برای ننه رباب پرداخته بودم و هیچ خبری از آقا میرزا نداشتم تا اینکه دیروز بلاخره با زنی که صیقه ی او بود ، به خانه آمد و من که دیگر نفس کشیدن در این خانه برایم دشوار شده بود بقچه ی البسه ام را آماده کردم تا دوباره به خدمت پوران دخت بازگردم . آقا میرزا که از در و همسایه شنیده بود ، ننه رباب را در جوار امامزاده داوود به خاک سپرده ام ، درباره ی ننه رباب کنجکاوی نکرد و هیچ نپرسید و با این خونسردی که از خود نشان میداد آتش درون من را داغ تر و شعله ور تر میکرد . حیف از ننه رباب بود که تمام عمرش را در کنار آقا میرزا و به پرستاری از او گذرانده بود برای آخرین بار به حیاط خانه نگاه کردم و تمام خاطراتی که از ننه رباب داشتم را به خاطر سپردم و بعد از اینکه اشک چشمانم را با گوشه ی چاقچوقم پاک کردم رو بنده انداختم و از در خارج شدم تقریبا چند قدمی با خانه ی اعتمادالدوله ها فاصله داشتم که ابوالفضل خان را دیدم که با اسماعیل میرزا از در خانه خارج شد و دقیقا روبروی در با اسماعیل میرزا مشغول گفت و گو شد وقتی به آنها رسیدم سلام کردم و خواستم که وارد خانه شوم ولی ابوالفضل خان از ورود من به خانه جلوگیری کرد و گفت :ضعیفه ی گیس بریده، تا حالا کدوم گوری بودی ؟ من که از لحن پرخاشگر او ترسیده بودم با صدای لرزانی گفتم :ابوالفضل خان خانم پوراندخت از دلیل غیبت من با خبر بودند ابوالفضل خان چینی به ابروان پر پشتش داد و گفت : حالا که آقا زاده ی ما به دنیا آمده دیگر فرصتی برای رجوع به پوران دخت نداری ، خوش ندارم که به خاطر ناله ها و التماس های یک ضعیفه به بیراهه بروم و جان زن و فرزند را با ، بیماری وبا به مخاطره بیندازم ، پس از اینجا دور شو و دیگربه این خانه باز نگرد . با شنیدن این حرفها از ابوالفضل خان به این فکر کردم که به غیر از این خانه جایی برای ماندن ندارم و از طرفی بازگشت به خانه ی آقا میرزا با وجود آن زن صیغه ای امکان پذیر نبود به همین دلیل به دست و پای ابوالفضل خان افتادم و شروع به التماس بیشتر کردم ،اما ضجه ها و التماس های من هیچ اثری در تصمیم ابوالفضل خان نکرد ، او برای خلاص شدن از شر من وارد خانه شد و قاپوچی ها را برای جلوگیری از ورود من به خانه جلوی ، در گذاشت . در بین صدای ضجه و شیون های خودم صدای مردی را شنیدم که از من می خواست از روی زمین برخیزم و باعث آبرو ریزی و جمع شدن مردم نشوم . صدا برایم نا آشنا نبود این صدای اسماعیل میرزا بود بارها صدای او را هنگامی که با همین بس بازی میکرد ،شنیده بودم و آن را به خاطر داشتم #ادامه_دارد ☘💜 #کپی_رمان_حرام_است 💜 ☘💜 💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜☘💜

💜☘💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜 ☘💜 💜 #اختر #قسمت34 فصل دهم مرد خشمگین یا فرشته ی نجات با غروری که شکسته شده بود و قلبی پر درد با بقچه ای که در دستم بود ، چند قدم دور تر از اسماعیل میرزا راه میرفتم . به قدری خجالت زده شده بودم که حتی نمیتوانستم سرم را بالا بگیرم ولیکن چاره ای به غیر از قبول کردن کمک اسماعیل میرزا نداشتم زیرا به نظر میرسید او تنها کسی است که از مردن و دچار شدن به بیماری وبا، باکی ندارد و مثل دیگر انسانها از بابت به خطر افتادن جان شیرینش هراسی ندارد . متاسفانه با اینکه من از بیماری وبا در امان مانده بودم وهیچ اثری از بیماری در من رویت نمیشد ولی هنور مردم از من دوری میکردندو با دیدن من برای مخفی شدن به هر سوراخی متوسل میشدند . به قدری تنها و بی کس شده بودم که به تعداد انگشت شماری که میتوانستند پشت و پناهی برای من باشند فکر کردم ، اولین شخص پوران دخت بود که اینک با فرزندش سرگرم شده بود و شاید من را به طور کامل فراموش کرده بود و دومین شخص آقا میرزا بود که چشم دیدن من را نداشت و بازگشت به خانه ی او برایم امری غیر ممکن بود ، در ضمن اینکه آقا میرزا همراه با کنار گذاشتن ننه رباب قید من را نیز زده بود و تنها چیزی که برایش اهمیت داشت دستمزدی بود که از اعتمادالدوله ها به خاطرخدمت کردن من ، به پوران دخت دریافت میکرد . با فکر کردن به این موضوع که دیگر از اعتمادالدوله ها چیزی به آقا میرزا نمیرسد لبخند تلخی روی لبانم نقش بست و اینبار با قلبی شکسته و غروری نابود شده ،رفتن به خانه ی اسماعیل میرزا و برای مدتی مفقود شدن و نبودن را فرصتی میدیدم تا برای آینده ام چاره ای بیندیشم و بتوانم بدون متکی بودن به دیگران به این زندگی پوچ و بی معنا ادامه دهم . اسماعیل میرزا روبروی یک در بزرگ چوبی توقف کرد و دست در جیب آرخلق گران قیمت ترمه اش(آرخلق ردای بلندی بوده که تا روی زانو میرسید و آرخلق ثروتمندان بسیار فاخر بوده است ) کرد و کلیدی خارج کرد و با ان در را باز کرد . عجیب بود ، این خانه به نظر بزرگ میرسید ولی هیچ دربان یا قاپوچی برای حفاظت از خانه، مقابل در گماشته نشده بود ! بعد از گذشتن از یک دالان بلند به حیاط خانه رسیدیم که مثل بقیه ی خانه ها در ان چاه آب و یک حوض وجود داشت البته با این تفاوت که در حوض گرد آبی رنگ خانه ی اسماعیل میرزا به جای آب گرد و غبار بود و نمایی زشت و دلگیر به خانه داده بود و دو باغچه که هیچ اثری از سبزی و آبادی در آن به چشم نمیخورد وخاک داخل باقچه به حیاط چهره ای کریه المنظری داده بود . در سمت راست حیاط ایوان بزرگ و سراسری قرار داشت ، اسماعیل میرزا با چند قدم بلند خودش را به بالای ایوان رساند و به گوشه ای ترین قسمت ایوان رفت و درب یکی از اندرونی ها را با یک فشار محکم باز کرد و گفت : خیلی مرتب و تمیز نیست ولی حداقل اینجا در امان خواهی بود و دیگر به سرو صدا به پا کردن و التماس کردن در کوچه و خیابان جلوی آشنا و غریبه نیازی پیدا نمیکنی . احساس میکردم که این حرف اسماعیل خان ضربه ی آخری بود به غرور آسیب دیده ام، ولی بدبختی و بی کسی هیچ غروری نمیشناخت و من میبایست فعلا بدون در نظر گرفتن غرور و احساسات نابود شده ام برای مدتی در این خانه میماندم . #ادامه_دارد ☘💜 #کپی_رمان_حرام_است 💜 ☘💜 💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜☘💜

اللَّهُمَّ أَعِنِّي فِيهِ عَلَى صِيَامِهِ وَ قِيَامِهِ، وَ جَنِّبْنِي فِيهِ مِنْ هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ، وَ ارْزُقْنِي فِيهِ ذِكْرَكَ بِدَوَامِهِ، بِتَوْفِيقِكَ يَا هَادِيَ الْمُضِلِّينَ خدایا مرا در این ماه بر روزه و شب زنده داری اش یاری ده، و از لغزشها و گناهانش دورم بدار، و ذکرت را همواره روزی ام کن، به توفیقت ای راهنمای گمراهان •┈┈••✾•♥️•✾••┈┈• @koocheyEhsas •┈┈••✾•♥️•✾••┈┈•

💜☘💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜 ☘💜 💜 #اختر #قسمت35 در حالی که سر به زیر داشتم، زیر چشمی به پایین آمدن اسماییل میرزا از پله های ایوان نگاه میکردم اما در همان لحظه از سکوتی که در این خانه ی بزرگ و بی روح حاکم بود هراس کردم و پرسیدم :پس بقیه ی اهل خانه کجا هستند ؟ اسماییل میرزا که دیگر به پایین پله ها رسیده بود تلخ خندی کرد و گفت: این خانه به غیر از من ، اهل دیگری ندارد و بعد از گفتن این حرف بدون هیچ توضیحی از جلوی چشمانم دور شد از صدای کوبیده شدن در متوجه رفتن اسماعیل میرزا شدم هنوز از بهت حرفی که شنیده بودم پاها یم روی زمین چهار میخ شده بود و توان حرکت نداشتم . روبنده ام را با دست بالا زدم و در حالی که به این خانه ی بزرگ نگاه میکردم در دل به خود ناسزا میگفتم ،من چطور به این مرد اعتماد کرده بودم و با او به خانه اش آمده بودم ! بی شک اگر ننه رباب زنده بود، من را به خاطر این نادانی و بی فکری شماتت میکرد و من را از ماندن در آن خانه باز میداشت. درآن هنگام هراس از تنها بودن با یک مرد غریبه در یک خانه ی بزرگ روی همه ی درد و رنجی را که میخواستم از آن ها فرار کنم را پوشاند و فقط ترس و دو دلی بر وجودم سایه افکنده بود . از طرفی قدر دان اسماعیل میرزا بودم که به من پناه داده بود و من را از التماس کردن به هر کس و نا کسی نجات داده بود و از طرفی میدانستم که حضورم در این خانه چقدر حرف و حدیث و دهن لقی های ، خاله زنک های ور وره جادو را در پی دارد ولی از آنجایی که جایی برای رفتن نداشتم خودم را آرام کردم وبا تفهیم این موضوع به خود، که هیچ جای دیگری را برای ماندن و زندگی کردن ندارم ، یکی یکی از پله های ایوان بالا رفتم . در ایوان پنج در وجود داشت که در وسطی، شاه نشین بود و دو در دیگر چپ در سمت شاهنشین و دو در نیز در سمت راست شاه نشین قرار داشت . به انتهای ایوان که رسیدم نگاهی به اندرونی که به من داده شده بود کردم روبروی در دو تاقچه قرار داشت که روی آنها دو گلدان گل قرار داشت و دو مخده و یک فرش دست باف که همه ی اسباب و وسایل این اندرونی بودند به سمت دیگر حیاط نگاه کردم به نظر مطبخ و قهوه خانه و یکی دو اتاق دیگر نیز در سمت دیگر حیاط این خانه قرار داشت . این خانه با خانه ی بزرگ اعتماد الدوله ها قابل قیاس نبود و حتی از خانه ی ابوالفتح خان نیز کوچکتر بود اما چند برابر بزرگتر از خانه ی آقا میرزا بود . حالا برایم قابل درک تر بود که چرا این خانه قاپوچی نداشت زیرا نه باغی بود و نه اسطبل و نه آغلی ونه حتی اهل خانه ای فقط کمی اسباب و وسایل بود که به خاطر خاک زیادی که روی آنها نشسته بود همه بیرنگ و روح شده بودند. فشار ی که از ناراحتی و ترس بر من وارد شده بود را تنها با کار کردن میتوانستم مرحم بگذارم بنابراین بعد از گذاشتن بقچه ام در اتاق مشغول نظافت خانه شدم .تنها مکانی که برای نظافت غیر قابل دسترس بود اندرونی مخصوص اسماعیل خان بود که خوب میدانستم حتی نزدیک شدن به آنجا نیز برایم ممنوع و حرام است . این طور به نظر میرسید که برای مدتی باید با چادر و چاقچوق زندگی کنم چون حتی برای جارو کردن خاک کف حوض نیز چاقچوق برنداشتم زیرا در هر لحظه احتمال آن میرفت که اسماعیل خان در را باز کند و به خانه بیاید . کنار حوض گرد ابی رنگ که حالا جارو و نظافت شده بود نشستم و فکر کردم که حالا باید به اسماعیل خان بگویم که برای پر کردن این حوض خشک و بی روح میرآب خبر کند . به دور تا دور خانه ی ساکت و بزرگ نگاه کردم و دوباره احساس سرما و تنهایی بر من غلبه کرد من اکثر مواقع احساس تنهایی میکردم ولی هرگز چنین آشکارا تنها نبودم زیرا همیشه یا ننه رباب و یا دیگران از جمله پوران دخت را در اطرافم داشتم ولی حالا در کنار حوضی که گویی سالهاست رنگ آب را بر خود ندیده، نشسته ام و به این خانه ی بی روح نگاه میکنم و به دنیای بیرحمی که باعث شده بود اینک من در خانه ی یک مرد تنها و بیگانه پناه بگیرم فکرمیکردم . علاوه بر غم سنگینی که بر روی دوش داشتم گرسنگی زیاد نیز به من فشار آورده بود به سمت مطبخ خانه ی اسماعیل میرزا رفتم ولی مطبخ نیز مثل بقیه ی قسمت های خانه خاک گرفته بود و مشخص بود که مدت زیادیست که در این مطبخ غذایی طبخ نشده است . #ادامه_دارد ☘💜 #کپی_رمان_حرام_است 💜 ☘💜 💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜☘💜

💜☘💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜 ☘💜 💜 #اختر #قسمت36 صدای باز شدن در خانه باعث شد که روبنده بیندازم و از مطبخ خارج شوم . اسماعیل میرزا وارد حیاط شد و نگاهی متعجب به حیاط و حوض جارو شده انداخت و چینی به ابرو داد و با تلخی گفت : من شما را به عنوان کنیز به این خونه نیاوردم و فقط میخواستم که به شما کمکی کرده باشم بنابر این لطفا بعد از این از انجام چنین کارهایی بپرهیزید . به سمت اسماعیل میرزا رفتم و گفتم :من به خواست خودم حیاط رو آب و جارو کردم اسماعیل خان راستیاتش به خاطر فرار از بد بختیهام به کار کردن پناه میبرم و اینطوری سرگرم میشم اسماعیل میرزا به سمت حوض رفت و داخل حوض آبی رنگ را نگاه کرد و گفت : حالا که زحمت کشیدید و حوض را نظافت کردید باید به میراب بسپارم تا حوض را آب کند و بعد از مکث کوتاهی بقچه ای را که در دست داشت به سمت من گرفت و گفت : من روزانه در قهوه خونه یا کاروان سرای مادر شاه غذا میخورم و غذا ی نیم روزت را خریده ام ،عذر من را به خاطر تاخیر در رساندن غذا بپذیر . با دیدن بقچه درون دستان مردانه ی اسماعیل میرزا خوشحال شدم چون حداقل او به یاد من و گرسنه شدن من بود و برایم غذا خریده بود ، با اشتیاق بقچه را از اسماعیل خان گرفتم وبعد از شستن دستهایم به اندرونی خودم رفتم و ابگوشتی را که اسماعیل میرزا خریده بود را با اشتها ی فراوان بلعیدم .به نظر میرسید اسماعیل خان متوجه ی گرسنگی من شده بود و از بابت اینکه من را برای مدت طولانی گرسنه در خانه رها کرده بود عذاب وجدان شدیدی داشت و چشمان شرمسارش وقتی که بقچه ی غذا را به سمت من گرفته بود هنوز در خاطرم پر رنگ باقی مانده بود . امروز به راه اندازی و پخت و پز غذا در مطبخ فکر کرده بودم و تصمیم داشتم هرچه زودتر ترتیب پخت نان و غذا را در مطبخ خانه ی اسماعیل میرزا بدهم اما از چشیدن گوشت تلخی ها و اخم های اسماعیل میرزا حذر میکردم و هنوز خود را برای صحبت با اسماعیل خان آماده نمیدیدم .برای من بسیار عجیب بود که مرد جذاب و ثروتمندی مثل اسماعیل خان اینگونه در تنگنا و در تنهایی به زندگی ادامه دهد ، از دیدگاه من که دختری جوان بودم اسماعیل خان مرد جوان و زیبا ، بلند قد و با کمال بود و تنها بودن و اینگونه زندگی کردن او برای من به نظر به دور از واقعیت بود زیرا خوب میدانستم که زن های ثروتمند زیادی ارزوی ازدواج با اسماعیل خان را داشتند . سه روز از حضور من در خانه ی اسماعیل میرزا گذشته بود و در این مدت به غیر از ناشتایی که اغلب نان و شیر یا نان و پنیر بود، نهار و شام را اسماعیل میرزا از کاروان سرا برای من به خانه می آورد و بدون اینکه چیزی بگوید بقچه ی غذا را پشت در اندرونی که در آن ایام میگذراندم میگذاشت و میرفت . من که از جذبه و ابروهای گره شده ی اسماعیل میرزا گریزان بودم همیشه بعد از اطمینان از رفتن او، بقچه را برمیداشتم و از گرسنگی زیاد غذایی که در بقچه بود را تقریبا میبلعیدم در این مدت به غیر از یکی دوبار، هرگز جلوی اسماعیل خان ظاهر نشده بودم زیرا از ابهت مردانه اش گریزان بودم و از طرف دیگر به خاطر تنها بودنمان در این خانه ی بزرگ از روبرو شدن با او حذر میکردم دیروز عصر اسماعیل خان با میراب به خانه آمدند ومن دزدکی از پنجره ی اندرونی آنها را نگاه میکردم و در دل جوانمردی و لوتی گری اسماعیل خان را ستایش میکردم و با اینکه میدانستم من بیشتر از یک کنیز فقیر و بی پناه نیستم اما در دل به زنی که قلب اسماعیل خان را به چنگ میگرفت حسادت میکردم . و بارها به خاطر این بیچارگی بر خود لعنت میفرستادم . اکنون که با وجود حوض گرد آبی رنگی که پر از آب شده بود ، حیاط جان تازه ای گرفته بودو من نیز با دیدن این نما از خانه احساس رضایت بیشتری نسبت به خود داشتم . این اولین باری بود که میخواستم به تنهایی خانه ای را اداره کنم و اینکار برایم تبدیل به تجربه ای شیرین و شبیه به رویا بود و حالا که خانه را نظافت کرده بودم، حس میکردم که اکنون باید آن را به خانه ای با نشاط تبدیل میکردم و برای روح دادن به این خانه ی بی روح به کمک اسماعیل میرزا نیاز داشتم ،به همین دلیل عزمم را جزم کردم تا ظهر که اسماعیل میرزا برایم غذا می آورد از اندرونی خارج شوم و با او درباره ی تصمیماتی که گرفته بودم صحبت کنم فکر دیدار و گفتگو با اسماعیل میرزا عقل را از سرم پرانده بود و چنان دستپاچه و مضطرب بودم که فقط با کشیدن نفس های عمیق و پی در پی و فکر کردن به چگونگی بیان درخواستم از اسماعیل میرزا خود را آرام میکردم . در خواستی که داشتم راجب به گل کاری و درخت کاری در باغچه ها بود، زیرا باغچه ها به قدری خشک و بی آب و علف بودند که ظاهری رقت انگیز به حیاط خانه داده بودند #ادامه_دارد ☘💜 #کپی_رمان_حرام_است 💜 ☘💜 💜☘💜 ☘💜☘💜 💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜 ☘💜☘💜☘💜☘💜 💜☘💜☘💜☘💜☘💜