از ویلای ساحلی تا آخرین تولد آخر شب خسته و خموده بنا شد فیلم ببینیم. اولویت یک طنز زرد بود. چون قصدی جز از روی فراغت خندیدن نداشتیم. #ویلای_ساحلی را پِلی کردیم. نزدیک یک ربع بهش فرصت دادیم تا ما را بخنداند. فرصت زیادی بود ولی دریغ از یک مضحکه‌بازی که لبخند بیاورد. قهقهه گرفتن پیش‌کش. من کاری به نقدهای فراستی‌طور ندارم. چون ما تعمدا یک طنز زرد انتخاب کرده بودیم. اسمش هم جار می‌زد سخیف است و مبتذل. با این حال حتی توقع زرد ما را هم برآورده نکرد. دماغ‌سوخته رفتیم سراغ یک کار جدی. #آخرین_تولد شاید می‌توانست دل‌مان را به دست بیاورد. به این امید که چیزی ناب رو کند از کشور همسایه: افغانستان؛ مثل سفرنامه‌ی مهیج و جذاب امیرخانی یعنی جانستان کابلستان. کمی به فیلم فرصت دادیم تا خودش را اثبات کند. ولی مسخره بود با کلیشه‌هایی تهران‌زده. حیف وقت! ده دقیقه اول، دوتا از بازیگران بالای ده‌بار گفتند: تشویش مکن! یک نابلدیِ روی مخ! #سید_میثم @Masihane

#کارگر_سوم 🔹سه کارگر مشغول ساخت معبدی بودند. یکی از راه رسید و از کارگر اول پرسید چه می‌کنی؟ پاسخ داد مشغول درست کردن ملات برای بالا آوردن دیوار هستم. از کارگر دوم پرسید تو چه می‌کنی؟ پاسخ داد در تلاشم برای درآوردن لقمه نانی تا اهل و عیالم گرسنه نمانند. از کارگر سوم پرسید تو چه می‌کنی؟ گفت درحال ساخت محلی هستم برای پرستیدن خدا. 🔸در درستی هر سه پاسخ تردیدی نیست، اما هر جواب نشان از انگیزه‌ای متفاوت دارد که هرچند ظاهرا در برآیند کار چندان موثر نیست ولی بر فرآیند بسیار اثرگذار است. 🔹در روزهای منتهی به اربعین، هرکدام از عازمان کربلا در برپایی بنایی عظیم به نام اجتماع محبان حسین، نقش ایفا می‌کنند. یکی کارگر اول است و ملات می‌سازد. یکی کارگر دوم است و در پی بهره‌های مادی و معنوی این اجتماع. یکی هم می‌خواهد کارگر سوم باشد. حرف از «اقامه امر» می‌زند و بزرگ فکر می‌کند. 🔸البته فکرهای بزرگ مرزی دارند با تکبر و خودبزرگ‌پنداری. اینکه می‌خواهیم کار بزرگ بکنیم با اینکه کار خودمان را بزرگ بپنداریم و طلبکار شویم متفاوت است. در کار بزرگ من نیازمند گره خوردن با بزرگانم. ولی بزرگ‌پنداریِ کار، مرا بی‌نیاز و مستقل جلوه می‌دهد. همین هم دست‌مایه تکبر است. 🔹دیگر اینکه با بزرگ‌اندیشی، اگر موانعی سبز شد، خلاقیت گل می‌کند و مسیرهای دیگر آزموده می‌شوند. مثلا اگر سیمان و شن نباشد، کارگر اول گوشه‌ای می‌نشیند و اگر پول کافی پرداخت نشود، کارگر دوم می‌رود که می‌رود. اما کارگر سوم، تحت هر شرایطی می‌ماند تا خلق کند. 🔸شاید بتوان گفت همین‌جا تاحدی تفاوت «اقدام»، «اشاعه» و «اقامه» هم مشخص می‌شود. من و تو یکبار می‌رویم زیارت: اقدام. یکبار زیارت رفتن را ترویج می‌کنیم: اشاعه. یکبار هم «امر زیارت» را اقامه می‌کنیم. جامعه و حکومتی می‌سازیم که در معنای کلان خود زائر است و خود را در مسیری و صراطی می‌پندارد با منتهایی مشخص و غایتی نمایان. 🔹فرهنگ اربعین به عنوان جامع ارزش‌های والا و به‌سان یک برآیند کار، در حال اقامه شدن است. من و تو می‌توانیم انتخاب کنیم در این فرآیند با چه انگیزه‌ای حاضر شویم و چگونه کنشی را احضار کنیم! انما الاعمال بالنیات... انگیزه‌ها، اعمال خرد را به امورات کلان و کارهای بزرگ پیوند می‌زنند. بیایید شریک شویم! #سید_میثم #اربعین @Masihane

#استعاره_راه 🔹بر زندگی همواره «استعاره»‌های زیادی حاکم است. برخی معتقدند یکی از مهم‌ترین استعاره‌ها، استعاره راه است. یعنی زندگی به راه رفتن تشبیه می‌شود که مبدأ و مقصد و مسیر و روش پیمودن دارد. هم در ادبیات قرآن با تعابیری مانند «صراط المستقیم» یا «سواءالسبیل» مواجه هستیم هم در زبان فیلسوفان تاریخ و هم در بیان شاعران. آنجا که عطار می‌گوید: گر مرد رهی میان خون باید رفت/ وز پای فتاده سرنگون باید رفت/ تو پای به راه در نِه و هیچ مپرس/خود راه بگویدت که چون باید رفت! 🔸در استعاره راه، زندگی از جایی شروع می‌شود و به جایی ختم. این غیر از زنده بودن است که با تولد آغاز و با مرگ انجام می‌یابد. پس باید پرسید: آن لحظه‌ای که ما زندگی را شروع می‌کنیم، کجاست؟ 🔹برای فهم نقطه‌ی آغاز، باید «هجرت» را بشناسیم. اگر «بعثت» ولادت است و شکافتن پوسته‌ی روزمرگی و اگر رهیدن است از پیله‌ی عادت؛ هجرت سرآغاز پریدن است. اینجاست که زمان به مکان الصاق می‌شود و «لحظه» با «نقطه» در می‌آمیزد. هجرتِ رسول می‌شود رفتن از مکه به مدینه ولی در واقع رفتن از بادیه «من» به مدنیت «ما». 🔸جاری‌ترین استعاره در اربعین، همین استعاره راه است. تبلور یافته در کلماتی مانند: طریق، مشایه و... . ما از مکان شروع می‌کنیم و در مکان حرکت می‌کنیم ولی در حال هجرتیم از یک «خود» به «خودی» دیگر. رهیدن از پیله‌ی فردیت و پریدن در هوای جمعیت. خودی که مرزهایش به حدود جسم منحصر نیست و چنان وسیع می‌شود که «همه‌ی حاضران»، «من» می‌شوند و در من جای می‌گیرند و «نفس» می‌شود «انفسنا». اینجاست که زندگی شروع می‌شود. برای یک نفر از عمودها و شماره‌هایش. برای یک نفر هم در حوالی کربلا و... . 🔹«ما» کجا شروع می‌شویم؟ زندگیِ ما در کدام نقطه افتتاح می‌شود؟ طی طریق استعاره است. عمود پیمودن یک تشبیه. راه رفتن‌ها و پیاده‌رفتن‌ها یافتن یک آمادگی. اصل ماجرا «هجرت» است. هجرتی از «من» به «ما». ⁉اما «چگونه بپیمائیم؟ به چه شکل و با چه روش؟».. مسئله این است. #سید_میثم #اربعین @Masihane

#جامعه_صراط‌المستقیمی در روز اربعین که اصل وصل راه‌پیمایان است، وقت طرح سوالی است که در پایان یادداشت اخیر پایش را به میان کشیدم: چگونه راه بپیماییم تا هجرت از من" به "ما" صورت پذیرد؟ خوب که دقت کنیم اقتضائات مسیر و مشایه خودبه‌خود از "من"های منفرد "ما" می‌سازد. این خاصیت راه و رهروانی است با یک مقصد و مقصود. لذا پاسخ روشن است. میان "من" تا "ما" شدن، یک واسطه وجود دارد. همانی که من و تو برای خاطر او، پا به طریق می‌گذاریم. یعنی امام. یعنی صراط و یعنی مقصود. آن کس که قطره‌ها را دریا می‌کند و تکثرها را وحدت می‌بخشد و مقطعات را معنا می‌دهد، امام است. من و تو برای "ما" شدن به پیوندی نیاز داریم که امام آن را در اختیار می‌گذارد. از این رو وَلایت(به فتح واو) را به معنای قرابت و محبت گرفته‌اند که همان پیوند میان من و تو برای "ما" شدن است. بهانه‌ی این محبت هم، حُب و مودت به امام است که فرمود: قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ (شوری/۲۳) ما برای حسین به هم محبت می‌کنیم و به یکدیگر نزدیک می‌شویم. مجتمع می‌شویم و اجتماع می‌سازیم. اما این وَلایت باید به وِلایت برسد. یعنی تشکیل شبکه‌ی ارتباطات ولایی با مرکزیت امام و ولیّ. به بیان دیگر وَلایت مصدر و وِلایت اسم مصدر است. چنانچه وضوی مصدری یعنی شست‌وشو و وضوی اسم مصدری یعنی عملی که حاصل و نتیجه‌ی شست‌وشوی برخی اعضای بدن به شکلی ویژه است. وَلایت مصدری هم باید به وِلایت اسم مصدری برسد؛ به یک نتیجه که از مجموعه‌ی پیوندهای ولایی حاصل می‌شود. از این رو راه را باید طوری پیمود که "ما" حاصل شود اما نه هر "ما"یی. اجتماعی از هویت‌های فردی که به وِلایت برسد. یعنی شبکه‌ای از روابط ولایی با محوریت حکم و حکومت امام. اینگونه جامعه‌ای پدید می‌آید که می‌شود با اقتباس از آیات و روایات به آن گفت جامعه‌ی "صراط‌المستقیمی". اربعین تمرین ساخت چنین جامعه و ره پیمودن در چنین طریقی است. آن هم به شکل دائمی، نه موقت! همانگونه که وِلایت بدون وَلایت پدید نمی‌آید، وَلایت نرسیده به وِلایت هم ابتر و ناقص است. چنانچه برای وضو ناگزیریم از شست‌وشو، ولی هر شست‌وشویی هم وضو نیست. پس می‌شود در طریق مشایه بود ولی به صراط مستقیم نرفت. می‌شود در مسیر به سختی افتاد و خدمت هم کرد ولی ثمره‌ی آن را طاغوت ببرد نه اولی الامر. #سید_میثم #اربعین @Masihane

🔰پذیرایی از زائران و دعوای هاشمی-اموی | یکم 🔶 این روزها که پذیرایی مردم عراق از زائران امام حسین اعجاب همگان را برانگیخته، بد نیست پی این رسم مهمان‌داری را در تاریخ بگیریم و ببینیم اولین رگه‌های آن کجا جوشیده. شاید در پس این رصد تاریخی و قصه‌هایش، دریافتیم اصلا چرا جوشیده و کشف کردیم انگیزه‌های این بریز و بپاش عرب برای مهمان خویش چیست؟ 🔹من سرنخ این کرامت را گرفتم و آنقدر کشیدم و در تاریخ پیش رفتم که رسیدم به هاشم. جد پیامبر اکرم و سر سلسله‌ی طایفه‌ای به نام بنی‌هاشم. ابن‌سعد در طبقات‌الکبری می‌گوید: هاشم مردی ثروتمند بود. تاجری که به سبب هوش بالای اقتصادی توانست سفرهای تابستانه و زمستانه را راه بیاندازد و آن‌چنان موفق عمل کند که با قیصر هم فالوده بخورد. 🔸در همان روزگار خشکسالی شدیدی پدید آمد. مردم در مضیقه فراوان بودند که «هاشم به شام رفت و دستور داد براى او مقدار زيادى نان بپزند و آنها را در جوال‌ها بار شتران كردند و چون به مكه رسيد نان‌ها را خرد كرد و شتران را كشت و دستور داد ديگ و ديگدان بر پا ساختند و گوشت‌ها را پختند و اهل مكه را سير كرد و از ايشان پذيرايى نمود و اين نخستين ميهمانى و پذيرايى پس از قحطى مذكور بود و به همين جهت ملقب و معروف به هاشم (خُرد کننده) شد.» (نام اصلی هاشم، عمرو بوده) 🔹سپس در وصف این کرامت هاشم، شاعران شعر سرودند و مهم‌ترین رسانه‌ی عرب را درخدمت او درآوردند که برایش شهرت و محبوبیتی وسیع ساخت. مثلا عبدالله‌بن‌زبعرى سرود: عمرو، عمرو بزرگوارى براى قوم خود نان ريز كرد، درحالى‌كه مردان مكه قحطى زده و لاغر بودند. یا وهب‌بن‌عبدقصىّ سرود: هاشم كارى را بر عهده گرفت كه ابن‌بيض (بازرگانى معروف از قوم عاد كه در ثروتمندی ضرب‌المثل بوده) هم از انجام آن عاجز و درمانده بود، براى مردم بر شتران تيزرو از سرزمين شام گندم فراوان آورد، اهل مكه را از لحاظ نان و گوشت تازه در فراخى و گشايش قرار داد، گويى مردم در چادرها و خيمه‌‏هايى هستند كه از ديواره‏‌هاى آن بركت مى‌‏جوشد. 🔸نقل است که در همین روزها، امیه‌بن‌عبدشمس، حسادتش جوشید و خواست با بریز و بپاش خود را در برابر هاشم عَلَم کند. چون نتوانست، مورد سرزنش قریش قرار گرفت و بر آتش خشم و حسادتش افزوده شد. روزی امیه به هاشم دشنام داد و از او خواست كه درباره حسب و نسب خود با اميه مسابقه بگذارد و حَكَمى تعيين كنند تا قضاوت كند كدام‌يك والا گهرترند. هاشم به مناسبت اينكه سن و سالى از اميه گذشته بود خوش نداشت كه اين كار صورت بگيرد اما بابت اصرار امیه مجبور به پذیرش شد. 🔹هاشم به اميه گفت: من اين كار را مى‏‌كنم ولى به شرط آنكه هر كس باخت پنجاه ماده شتر سيه چشم بپردازد كه در مكه آنها را بكشند و ده سال هم از شهر مكه بيرون برود. اميه به این شرط رضایت داد و سپس كاهن بنى‌خزاعه را حَكَم قرار دادند و او به والا گهرى هاشم رأى داد. هاشم ماده شتران را گرفت و كشت و به حاضران خورانيد و تقسيم كرد. اميّه هم به شام رفت و ده سال مقيم آنجا بود. اينجا سرآغاز یک دشمنی علنی ميان هاشم و اميه بود و شروعی برای مسابقه در خدمت‌رسانی. ادامه👇 🆔 @Qasas_school

🔰پذیرایی از زائران و دعوای هاشمی-اموی | دوم 🔷 سپس هم هاشم و هم امیه به این نتیجه رسیدند پذیرایی و خرج کردن برای مردم کارکردهایی دارد که عرب بدان‌ها بسیار مشتاق است. مانند شهرت و یاد شدن به کرامت و بزرگی و البته قدرتی که در پس پرده‌ی این اعتبار اجتماعی به دست می‌آید. این کارکرد بسیار انگیزه‌بخش بود و می‌توانست عرب را به کنش در این راه وادارد. 🔸جالب آنکه بعد از این ماجراها، هم امیه و هم هاشم تصمیم گرفتند برخی مناصب مهم مرتبط با حج و زیارت کعبه را از بنی‌عبدالدار گرفته و خود عهده‌دار آن شوند. مناصبی مانند پذیرایی (رفادت) و آب‌رسانی (سقایت). مذاکرات دراین‌باره شروع شد ولی کار آنقدر بالا گرفت که نزدیک بود میان قبایل هم‌پیمان عرب جنگی وسیع درگیرد (ر.ک به ماجرای: حلف‌المطیبین و لعقه‌الدم). 🔹جالب‌تر اینکه تمامی این خدمات را هم رایگان در اختیار زائران قرار می‌دادند و برای چنین امر ظاهرا بدون سود و پر ضرر، در آستانه‌ی یک درگیری و جنگ خونین بودند. آیا این سوال‌انگیز نیست؟ شبیه این وضعیت در روزگار کنونی بارها به چشم خورده و نمونه‌هایی از آن در اربعین قابل مشاهده است. 🔸از سوی دیگر چون لازمه ریاست بر قبیله بیعت افراد و همراهی بدنه بود، مردم قبیله با کسی همراه می‌شدند که توانایی ریاست را داشته باشد. توانایی مالی هم یکی از معیارهای ریاست بود چرا که رئیس قبیله در بسیاری موارد باید جور بی‌پولی اهالی قبیله را می‌کشید و یا دست به هزینه‌های گزاف می‌زد. یکی از نشانه‌های توانمندی مالی هم پذیرایی از زائران بود. اگر کسی می‌توانست اینجا خودی نشان دهد، خودبه‌خود کاندیدای ریاست قبیله می‌شد و یا در صف ریش‌سفیدان تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر قرار می‌گرفت. اینگونه ثروت و قدرت در نسبت با هم رشد می‌کردند. 🔹بافت عشیره‌ای و قبیله‌ای در میان عرب هنوز در موارد قابل توجهی از این فرمول تبعیت می‌کند. هرچند در میان شیعیان انگیزه‌های خالصانه مذهبی و قربت به امام بسیار پررنگ شده اما نمی‌توان خدمت‌رسانی با انگیزه‌های مسابقه‌ی عشیره‌ای و قبیله‌ای را نادیده گرفت. 🔸شاید در وقتی دیگر بتوان به برخی نمونه‌های عینی مانند کنش‌های امثال مقتدی‌صدر از این زاویه پرداخت و نشان داد که کرامت و سخاوت عرب چگونه در مواردی به ابزار تبدیل شده ولو نتوان اصل این مواساه و اخوت با انگیزه‌های الهی را در موارد بسیار زیادی نادیده گرفت. 🔹شاید این سوال ذهن بسیاری را به خود درگیر کند که چطور همین افراد اهل جود و کَرَم، یک‌روز بعد اربعین به صورت عجیبی تغییر رفتار داده، به‌گونه‌ای که گویا با غروب اربعین سوت پایان کارناوال پذیرایی و رفادت به صدا درمی‌آید و بازی در نظرشان تمام می‌شود؟! 🔸آیا جمعیتی که یک رفتار کریمانه را روزها و سالها تمرین می‌کنند، نباید این رفتار در آنها به ملکه اخلاقی تبدیل شود؟ و البته سوالات جدی‌تری که می‌تواند با دقت بیشتری رفادت و سقایت در اربعین را کاویده و در مواردی مانع از خیال‌بافی و از آن مهم‌تر خودتحقیری شود! 🔺در پایان باز بر این نکته تأکید می‌شود که هدف این متن نادیده‌انگاشتن کرامت بخش مهمی از شیعیان عراق و زحمات بی‌دریغ آنها نیست. فقط تذکری بود برای برحذر ماندن از ذوق‌زدگی منجر به تحلیل‌های غلط ذیل برچسب‌های #تمدنی . 🆔 @Qasas_school

#امیدهای_بی‌نیرنگ 1⃣ اصلاح‌طلبان وقتی در قدرت نیستند، به سمت بنگاه‌های خصوصی خیز برمی‌دارند. ولی اصولگرایان هنگامی که قدرت را از دست می‌دهند، در نهادهای حاکمیتی غیردولتی مشغول می‌شوند. 2⃣ از این رو وقتی اصلاح‌طلبان در قدرت باشند، بنگاه‌های خصوصی را تقویت می‌کنند. نوعی پس‌انداز و سرمایه‌گذاری امن برای روز مبادای خویش. تئوری‌های علمی هم دارند و در حوزه نظری هم از یک نوع خاص #خصوصی_سازی (نه مردمی‌سازی) دفاع می‌کنند. اما اصولگرایان به هنگامه‌ی قدرت، خیلی «در لحظه زندگی می‌کنند». چون پشت‌شان به نهادهای حاکمیتی غیردولتی گرم است. هرجا مردم آنها را نخواستند و رای ندادند، فقط میز خدمت عوض می‌شود. درنتیجه شاهدیم در حوزه نظری هم خیلی سنگ «مردم» را به سینه نمی‌زنند. 3⃣ در این میان بخشی از اصولگرایان یا بهتر است بگویم افراد همسوتر با اصولگرایان، وقتی در ساختار رسمی قدرت نیستند، به نهادهای حاکمیتی غیردولتی هم نمی‌روند. حالا یا نمی‌خواهند و یا نمی‌توانند. اغلب این افراد هم کشش به سمت بنگاه‌های خصوصی پیدا می‌کنند و به لحاظ نظری آرام‌آرام به تئوری‌های پشتیبان اصلاح‌طلبی نزدیک می‌شوند و نوعی لیبرالیسم خاص متولد می‌شود که در حوزه سیاست گرایش‌های وسط‌بازانه دارد و عجیب‌تر آنکه در جبین برخی از آنها ردّ مُهر عدالت‌خواهی هنوز نمایان است هرچند که دیگر به قبله‌ی عدالت‌طلبی سجده نکنند. از آن سو برخی اصلاح‌طلبان یا افراد همسوتر با اصلاحاتی‌ها نیز با برون آمدن از قدرت جای پایی در نهادهای حاکمیتی غیردولتی پیدا می‌کنند و اصطلاحا نصب می‌شوند. مواضع این افراد هم عموما یکی به میخ و یکی به نعل است. اگر نگوییم مذبذب‌اند! 4⃣ تمامی این جریان‌ها هم به مرور شکل‌های رادیکال و افراطی یافته و در جلب منافع شخصی و حزبی، می‌افتند روی دور تند. 5⃣ اما در سالیان اخیر جریانی از بچه‌های #انقلابی شکل گرفته که نه #اصلاح‌طلب است و نه #اصول‌گرا و نه حتی چیزی در میانه‌ی این دو. 🔸افراد این جریان عموما هیچ وابستگی مالی به نهادهای حاکمیتی ندارند و حقوق‌بگیر و پروژه‌بستان جایی نیستند. یعنی نه جیره‌بگیر سازمان‌های انتخابی‌اند و نه مواجب‌خواه نهادهای انتصابی. 🔹چشم طمع به وزیر و وکیل شدن هم ندارند. هرچند روی «مردم» تاکید می‌کنند و روی «جمهوریت» اصرار. 🔸با خصوصی‌سازی از نوع اصلاح‌طلبی خصومت دارند و با بی‌توجهی اصولگرایان به مردم، مشکل. 🔹این جریان تاحد زیادی اثبات کرده پایگاه قدرت قابل اعتنایی در میان مردم شکل داده ولی برانداز هم نیست. 🔺درنتیجه چنین جریانی برای منافع اصلاح‌طلبی، اصول‌گرایی، وسط‌بازی و حتی عدالت‌خواهی ورشکسته بسیار خطرناک است. باید باور کنیم که ظرفیت اصلی تعدیل تندروی‌های اهالی قدرت از چپ و راست و وابستگان‌شان، اکنون در دستان این جریان است. این امیدهای بی‌نیرنگ... #سید_میثم @Masihane

📍 گامی نو در مسیر مرمت ساختارهای اجتماعی «رویداد رهیران»🌱 رویدادی متفاوت ویژه رهبران خرد اجتماعی برای اولین بار در شهر کرمان ✅ 💡 فانوسی روشن در مسیر تربیت رهبران اجتماعی تعریفی متفاوت از هویت افراد تاثیر گذار شهر ... با «رهیران» همراه باشید 🌹 وعده ی ما روز شنبه ۲۴ شهریورماه ساعت ۱۵ مکان: اندیشکده حکمرانی مردمی کرمان برای ثبت نام و کسب اطلاعات بیشتر به آدرس ادمین ما در ایتا یا تلگرام مراجعه فرمایید. @thinkthank5 ⭕️ ظرفیت محدود ….

🔰 چه کسانی نمی‌خواهند مردم سیاسی باشند؟ سرمایه‌داری سیاسی برای صاحبان قدرت مزایای بی‌شماری دارد: آن‌ها از فشار افکار عمومی مصون هستند و فرصت این را دارند که از طریق قدرت سیاسی خود، منافع اقتصادی کسب کنند و محدودیت زمانی مشخصی برای اعمال قدرت و حکومت خود ندارند. این نظام برای مردم نیز مزایای چشمگیری دارد. اگر کشور در این وضعیت، اداره‌ی کارآمدی داشته باشد و فساد از حد قابل تحملی بیشتر نشود، کشور می‌تواند به‌راحتی موانع قانونی و فنی که جلوی رشد سریع اقتصادی کشورهای دموکراتیک را می‌گیرد پشت سر بگذارد. توان دولت چین در ساخت جاده‌ها و مسیرهای قطارهای سریع‌السیر بسیار بیشتر از کشورهای دموکراتیک است که به‌خاطر قوانین دست‌وپاگیرشان چند سال و در مواردی چندین دهه برای این کار وقت تلف می‌کنند. این یکی از مزایای آشکار اجتماعی و اقتصادی نظام سرمایه‌داری سیاسی است و البته ممکن است در این مسیر حقوق برخی از مردم نیز رعایت نشود. رایزنی‌های طولانی و بی‌پایان در مورد جنبه‌های مختلف سیاست عمومی در کشورهای دموکراتیک اغلب بی‌نتیجه می‌ماند. نادیده گرفتن رأی مخالفان منجر به گرفتن تصمیم‌های بد می‌شود یا فقط گزینه‌هایی را انتخاب می‌کنند که به نفع عده‌ی کم‌شماری است؛ اما در بسیاری از موارد همین تصمیم‌هاست که جامعه را به جلو می‌راند و موفقیت چین در پروژه‌های زیربنایی بهترین نمونه‌ی این تصمیم‌های جلوبرنده است. شهروندان طبعاً به تصمیمات سریع بیشتر علاقه دارند تا مشورت‌‌های طولانی. در موفق‌ترین جوامع سرمایه‌داری در جهان، مردم به‌قدری مشغول کار و زندگی روزمره هستند که نمی‌توانند به مسائل سیاسی توجه کنند. مردم چون سهمی در مسائل سیاسی ندارند، منطقاً به این مسائل اهمیت نمی‌دهند و وقتی برای آن نمی‌گذارند. یکی از بهترین مثال‌های این مسئله امریکاست که یکی از قدیمی‌ترین دموکراسی‌های جهان است ولی انتخاب رییس‌جمهور که از جهات مختلف امتیازاتی شبیه به شاه دارد، به‌قدری بی‌اهمیت است که حتی در ایالت‌هایی که رأی تعیین‌کننده‌ی بالا دارند، هیچ‌وقت نمی‌تواند بیش از نیمی از مردم را به پای صندوق رأی بیاورد. اشتباه است اگر بگوییم مردم هنوز مثل دوران ارسطو، «حیوانات سیاسی» هستند که به‌عنوان یک اصل کلی، مشارکت در امور مدنی را ارزش تلقی می‌کنند. شاید در تالارهای شهرهای یونان اوضاع به این ترتیب بوده است، که در آن زمان نیز به احتمال بسیار زیاد، جز اقلیت مرفهی از شهروندان آزاد، کس دیگری چنین صفتی نداشته است. در دنیای سرسام‌آور امروز که شهروندان درگیر تأمین معاش خود هستند، کسی وقت و دانش لازم برای مشارکت در امور مدنی را ندارد و اگر هم داشته باشد علاقه‌ای به آن ندارد، مگر در مورد مسائلی که به‌طور مستقیم به شخص او مربوط باشد. «عمیق‌تر شدن» سرمایه‌داری با تأید بر پول درآوردن و ورود به حوزه‌ی زندگی شخصی افراد، دیگر زمانی برای بحث‌های سیاسی گسترده باقی نمی‌گذارد. وجود شهروند ایده‌آل آگاهی که به مسائل سیاسی اهمیت بدهد، برای تحقق دموکراسی لازم است ولی چنین شهروندی دیگر در هیچ جای جهان پیدا نمی‌شود. چنین شهروندی حتی اگر وجود داشته باشد، هیچ‌وقت نمی‌تواند با سرمایه‌داری ابرتجاری که امروز در جهان حاکم شده است هم‌زیستی کند. 📚کتاب سرمایه‌داری به تنهایی، برانکو میلانوویچ @Masihane

🔰 تلاش برای زندگی و نیافتادن در دام نتانیاهو 🔹از آنجایی که اطلاعات ما فقط از طریق همین رسانه‌هاست و نه به عالم غیب متصلیم و نه به اخبار پشت‌پرده.. و از بدحادثه هیچ فامیلی هم در وزارت اطلاعات نداریم و چه‌بسا خودمان صرفا بابت داشتن قدری ریش، برای برخی فامیل‌ها همان آدم اطلاعاتی به حساب آییم که از قول ما نقلی می‌شود؛ پس در پاسخ به سوال رفقا که گاهی می‌پرسند "بالاخره چی میشه؟" باید عرض کنم: 🔸تصمیم‌گیران نظام تا اینجا صراحتا فرمودند وضعیت فعلی چیزی جز تنش نیست (و مستحضرید تنش با جنگ متفاوت است) و بالتبع و بالطبع، نظام اصلا قصد گسترده کردن تنش را ندارد. شاید شما بپرسید: "جبهه مقاومت داره این همه هزینه میده؟ ما هیچ؟ ما نگاه؟" که در پاسخ خواهید شنید: محور مقاومت هزینه انتخاب و ایستادن کنار مظلوم را می‌دهد. هزینه‌ای که ملت ایران چهل سال درحال پرداخته. ما قطعا به جبهه مقاومت کمک می‌کنیم اما تا جایی که تنش گسترده‌تر نشود. همین؟ بله فعلا همین! ‼️فقط فراموش نکنید اسم این کار بین بلاگرهای سیاسی تلاش برای زندگی است.. و بین استراتژیست‌ها: نیافتادن در دام نتانیاهو! #سید_میثم @Masihane

🔰 پزشکیان و ماراتاهای هند ▪️پزشکیان در فایل صوتی‌ای که ابتدا تکذیبیه مسئولان دولتی را به دنبال داشت می‌گوید: یک نهاد بین‌المللی بیاید و امنیت منطقه را تامین کند. این حرف مرا یاد قصه‌ی نامه ماراتاهای هندوستان به ملکه انگلیس انداخت. ▪️ماراتاها سلحشورانی بودند که ابتدا در برابر انگلیس و قدرت توپ‌ها و سلاح‌هایش مقاومت شایانی کردند اما در نهایت مغلوب ارتش انگلیس شدند. نوع روحیه دلاورانه آنها باعث شده بود که در روزهای پر تب و تاب پیوستن هندی‌ها به ارتش انگلیس آن هم به هدف سیر شدن شکم‌های گرسنه؛ ارتش انگلیس از پذیرفتن ماراتاها احساس خطر کند. ▪️اما گروه اندکی از ماراتاها بابت زندگی سختی که ذیل حاکمیت انگلیس بر هند تجربه می‌کردند به ملکه انگلیس نامه نوشتند: «ما افراد ماراته ساکن در ولایت بمبئی ورود زندگی‌بخش انگلستان را تجربه کرده‌ایم و در انتظار امتیازهایی هستیم که امپراتور بزرگ آن کشور به مردم ما خواهد داد. ملکه ویکتوریای نجیب، رسیدن افراد ما را به مقام‌های مهم ممنوع کرده است. ما هم چنین انتظاری نداریم؛ چون به خوبی تربیت نشده‌ایم و لیاقت این مقام‌ها را نداریم! اما با فروتنی درخواست می‌کنیم در ارتش یا پلیس استخدام شویم. اگر هم امکان ندارد به عنوان سرباز وارد خدمت شویم، حاضریم خدمتکار یا قاطرچی باشیم.» 🔺جمهوری اسلامی که به حق مدعی نظم جدید و نوجهان است امروزه رئیس دولتش (به هر شکل) کم مانده به برهم‌زنندگان وحشی نظم در دنیا بگوید: بیایید ما را اداره کنید. ما حاضریم قاطرچی شما باشیم. ⁉️ آیا آمریکا نباید فکر کند فشارها اثر کرده و پدال تحریم را برای تسلیم نهایی ایران بیشتر فشار دهد؟ #پزشکیان #نیویورک 🆔 @Qasas_school

🔰 تکثرپذیری برای تفرقه یا وفاق؟! 🔸وحدت و وفاق میسر نمی‌شود مگر به پذیرفتن تکثرها. اما این تکثرپذیری معطوف به دو غایت است. به بیان روان‌تر، پذیرفتن تفاوت‌های فکر و سلیقه، به دو منظور است. گاهی شما در یک جامعه انواع سلایق و افکار را می‌پذیری و به آنها رسمیت می‌دهی تا جامعه احساس یکدست‌بودگی نکند و از این فرصت برای تثیبت قدرت خویش بهره ببری. گاهی بعکس انواع سلایق و افکار رسمیت می‌یابند تا با شناخت توانایی یکدیگر در راستای نواختن آهنگی واحد اقدام کنند. 🔹فرض بگیریم شما بنا دارید در یک جامعه حکومت کنید. بنای شما هم تامین منافع شخصی یا حزبی خودتان است. مردم اگر تکه‌تکه باشند و وحدتی میان آنها نباشد، بر منفعت‌طلبی شما و استثمار خودشان توان شوریدن ندارند. به راحتی سرکوب می‌شوند. پس برای آنکه وحدتی شکل نگیرد، شما به عنوان حاکم باید همواره بر تفاوت‌ها تاکید کنید. شبیه آنچه انگلیس در هند مرتکب شد. در هند مسلمان و هندو هر دو پذیرفته شدند اما در راستای تاکید بر اینکه «دیگری» غیر از «تو» است. مبادا در یک جبهه قرار بگیرید. درنتیجه انگلیس آنگاه که با قیام مردمی مواجه شد، از همین تکثرپذیری معطوف به تفرقه‌افکنی سیک‌ها را به جان هندوها و این هردو را به جان مسلمانان انداختند. تکه‌تکه بودن مردم مساوی با تثبیت قدرت حاکمیت انگلیس بود. پیش از جماعت انگلیسی هم فرعون چنین تکثرپذیری را دست‌مایه تفرقه کرده بود: «جعل اهلها شیعا»، اهل زمین را گروه‌گروه کرده بود چون «علا فی‌الارض»، در زمین برتری خود را می‌خواست و تامین منافع خویش. در مقابل تلاش‌های انگلیس، گاندی سعی داشت با پذیرفتن تکثرها و به رسمیت شناختن هندو و مسلمان و... یکپارچگی و وحدت مردم را به ارمغان آورد. نوعی تکثرپذیری معطوف به غایت هم‌آهنگی. مانند آنکه شما در ارکستر خود، انواع سازها از تار و گیتار و سنتور و پیانو و کیبور و تنبک و... را در عین تفاوت به رسمیت می‌شناسید تا از ظرفیت آنها برای نواختن یک آهنگ بهره ببرید. 🔺هردو این‌ها تکثرپذیری است اما معطوف به دو غایت: تفرقه‌افکنی و هم‌آهنگی. پس هر تکثرپذیری برای ایجاد وفاق نیست و ایجاد وفاق و وحدت هم زمانی از یک شعار توخالی درمی‌آید که بنای دادن آهنگ واحد به تکثرها را داشته باشد. #سید_میثم #وفاق_ملی #تکثرپذیری @Masihane