اپلیکیشن آثار حدادپور جهرمی جهت مطالعه کتاب #مممحمد۱

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_نهم محمد در کنار صفیه به پهنای صورت اشک می‌ریخت. صفیه با نگرانی و غمگینی پرسید: «ینی به این همه چیزی که بلد بودی، اهمیت ندادن و فقط گفتن نه؟!» محمد همین طور که تلاش میکرد که گریه هایش بند بیاید اما ناموفق بود جواب داد: «چه میدونم! حس کسی رو داشتم که فقط یه مشت معلومات تلمبار کرده و وقتی که لازمه به دادش برسن و آماده بشه که به مردم خدمت کنه، هیچ فایده ای براش نداره!» صفیه گفت: «مگه میشه فایده نداشته باشه؟! تو وقتی جهرم بودی خیلی کلاس و منبرهای کوتاه میرفتی و بچه های دبیرستانی و دانشجو دور و برت جمع شده بودند. مگه میشه فایده نداشته باشه؟ خب اگه نخونده بودی و بلد نبودی که کسی دعوتت نمی‌کرد. خب حالا چرا برام نمیگی آخرش چی شد؟ فقط گفتن ردّی و تو هم گفتی چشم و اومدی بیرون؟!» محمد کمی آرام تر شد و صورتش را پاک کرد و یک قلپ آب خورد و گفت: «آخرش دلشون سوخت و گفتن حالا که تا اینجا اومدی و مصاحبه‌ات هم بد نبوده، یه حکم موقت بهت میدیم که بتونی این ماه محرم بری تبلیغ. اما حکم تلبس و مجوز اعزام به تبلیغ بهم ندادند.» صفیه وسط چهره مغمومش لبخندی زد و با صدای پر نشاط گفت: «خب این که خیلی خوبه. حداقل فعلا مشکلمون یه کم حل میشه و برای تو هم یک سال سابقه تبلیغی ثبت میشه. غیر از اینه؟» محمد نگاهی به چهره صفیه کرد و گفت: «نه ... درسته. کمک خوبی هست به زندگیمون. میگن امسال هفتصد یا هفتصد و پنجاه هزار تومان به کسانی که دوازده روز محرم به تبلیغ برن پرداخت میشه.» صفیه گفت: «خب خدا را صدهزار مرتبه شکر. والا همینم خوبه. میذاریم رو پولِ پیش اینجا و حداقل از اینجا خلاص میشیم.» محمد که انگار با حرفهای صفیه اندکی روحیه گرفته بود گفت: «همین که یک دهه محرم سابقه تبلیغی هم محسوب میشه بد نیست. بالاخره بقیه اش خدا بزرگه. مگه نه؟» صفیه گفت: «آره بابا. مگه دست ایناست؟ پاشو خودت جمع و جور کن. من فکر کردم اوضاع بدتر از ایناست. پاشو عزیزدلم.» محمد نفس عمیقی کشید و دستی به صورتش کشید و گفت: «دوازده روز مونده به شب اول ماه محرم. کمتر از ده روز وقت دارم که مطلب آماده کنم و آماده بشم. باید دو روز مونده به شب اول، بریم خودمون به سازمان تبلیغات جهرم معرفی کنیم تا اونا هم مسجدی که باید بریم به ما معرفی کنند.» صفیه پرسید: «حالا کو کاغذش؟ منظورم حُکمته!» محمد گفت: «گفتن سه چهار روز قبل از اینکه بریم، صادر میشه. حالا خدا کنه دبه در نیارن.» صفیه گفت: «من یه فکری دارم.» ادامه 👇👇

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_دهم محمد سراسیمه به خانه برگشت. صفیه با دیدن محمد هول شد و پرسید: «چه شده؟ چرا داری سرِ ساک را باز میکنی؟» محمد گفت: «برناممون به هم خورد. برام حکم زدند برای تهران!» صفیه که گیج شده بود گفت: «چرا تهران؟ مگه نگفتی که من میخوام برم جهرم؟» محمد همین طور که داشت در ساک دنبال چیزی میگشت جواب داد: «چرا. گفتم. ولی دیگه فایده نداشت.» پارچه عمامه ای را پیدا کرد. فورا گوشی را درآورد و برای یکی از دوستانش تماس گرفت. -سلام. خوبی؟ کجایی؟ -سلام. جهرمم. چطور؟ تو نیومدی؟ -ای وای! فکر کردم قمی. ما هم میاییم. فردا اول صبح میام پیشت تا برام عمامه ببندی! خونه باباتی؟ -آره. بیا. هستم. خدافظی کردند. محمد پارچه عمامه را دوباره در ساک گذاشت و از خانه زدند بیرون. در کل مسیر قم به جهرم که دوازده سیزده ساعت طول کشید، صفیه و محمد به هم دلداری دادند. و خیلی برای محمد سخت بود که در اولین و حساس ترین سفر تبلیغی‌اش صفیه در کنارش نباشد. آن ده دوازده ساعت با استرس و ترس از آینده مبهم گذشت. تا اینکه به جهرم رسیدند. محمد صفیه را گذاشت منزل مادرش. پارچه عمامه را برداشت و به خانه حسینی رفت. محمد رضا حسینی از روحانیون باصفایی بود که برای محمد عمامه می‌بست. حسینی تا عجله و هول شدن محمد را دید او را به داخل دعوت کرد. فورا دو سر پارچه سفیدِ هشت متری را گرفتند و شروع به پیچیدن آن کردند. همین طور که عمامه را می‌پیچیدند حسینی پرسید: «محمد نمیخوای بگی چی شده؟» محمد هم که کل دیشب را در اتوبوس نخوابیده بود و به کلمه وحشتناک تهران و مبهم بودن آینده ای که در انتظارش بود فکر کرده بود، با دلخوری به حسینی گفت: «برای منِ بیچاره و صفر کیلومتر، اشتباها حکم زدند برای تهران! خیلی استرس دارم. من اصلا تهران و تهرانی جماعت نمی‌شناسم. چه میدونم از چی خوششون میاد و از چی بدشون میاد؟ جایی بلد نیستم. حتی آدرس سازمان تبلیغاتشون بلد نیستم که برم و حکممو تحویل بدم.» حسینی که پارچه را به شیوه خاصی جمع کرده بود و حالا میخواست روی زانویش بپیچد تا هشت متر پارچه سفید تبدیل به عمامه ای زیبا با چین های جذاب شود گفت: «عجب! منم بودم هول میکردم. حالا میخوای براشون چی بگی؟ مطلب آماده کردی؟» محمد گفت: «آره تا حدودی. میخوام درباره علل و زمینه های قیام امام حسین بگم. اما کلا خوف کردم. میگم به نظرت نرم تهران و امسال بیخیال تبلیغ بشم بهتر نیست؟» ادامه 👇👇

یک مطلب درباره قصه #مممحمد۲ از امشب، قصه اصلی شروع میشه و تا الان حکم مقدمه برای قصه اصلی داشته. امیدوارم لحظات خوب و باحالی با این قصه داشته باشید🌷

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_یازدهم خانه جمیله که دومین خواهر محمد بود و قبلا از او سخن گفتیم، در تهران بود. جمیله در خانه ای مستاجری در نظام آباد به همراه علی آقا که در مغازه میوه فروشی کار میکرد و پایه ثابت هیئت و نمازاول وقت بود به همراه پسرانشان به نام های حسین و علیرضا و محمد مهدی زندگی می‌کردند. جمیله در بین خواهران محمد به آشپزی و روحیه بالا معروف بود و محبت خاصی به محمد داشت. به خاطر همین اجازه نداد که محمد در مدتی که برای تبلیغ به تهران رفته بود جای دیگری غیر از خانه آنها برود. محمد هم که هم صحبتی با جمیله و خانواده‌اش را دوست داشت به راحتی پذیرفت و در خانه باصفای آنها مستقر شد. روز اول ماه محرم بود. جمیله در حال شستن و اتو زدن لباس های همسر و دو پسرانش بود و با محمد گرم صحبت شده بودند: -داداش لباس سیاهت نیاز به اتو نداره؟ -نه. صفیه خانم شب آخر اتو زد برام. من یادم نبود اما صفیه یادش بود و شال عزا رو هم گذاشت تو ساکم. -خداییش خانم خوبی گیرت اومد. الهی شکر. از وقتی اومدی تهران، باهاش هم‌حرف نشدی؟ -چرا. دیروز... ینی دیشب... قبل از اینکه برم روضه، باهاش یه دل سیر حرف زدم. ولی ناراحتش کردم. خدا منو ببخشه. -چرا داداش؟ خدا نکنه! -هیچی. دلم پر بود. جمیله نمیدونی دیروز چقدر اذیت شدم! آواره بودم. از بس راه رفتم و کسی منو نخواست خیلی بهم فشار اومده بود! -خدا نکنه. حالا که میگی خدا را شکر دیشب رفتی منبر و سخنرانی کردی. گفتی کجاس؟ -نمیدونم. چشمی بلدم. حالا اگه یادم بود، امشب اسم خیابون و کوچه اش می‌پرسم تا یه شب با هم بریم. -آره. خیلی دوس دارم بیام. بپرس اگه دیدی زنونه هم دارن، بگو تا منم بیام. محمد در طول روز به مطالعه و نوشتن مشغول بود. چون گوشی همراهش خیلی ساده بود و لب تاپ نداشت، حوزه علمیه میدان امام حسین و یک حوزه علمیه دیگر را شناسایی کرده بود که اگر به کتاب خاصی نیاز داشت و یا سوالی پیش آمد و جوابش را نمی‌دانست و یا مثلا اگر عمامه اش کثیف و یا خراب شد، به آنجا مراجعه کند. همان روز اول به حوزه علمیه‌ای که در نزدیکی آنجا بود سر زد. پرسان پرسان رفت و حوزه را پیدا کرد. درس‌های سطوح عالی حوزه به خاطر فرارسیدن ایام تبلیغی ماه محرم تعطیل شده بود. فقط پایه های یک تا چهار برگزار می‌شد. چون معمم بود نگهبان به او گیر نداد و محمد مستقیم به دفتر مدیر حوزه رفت. با مدیر حوزه که آقای فاطمی نام داشت و مردی خوش رو با محاسنی نسبتا کوتاه و میانسال بود سلام و علیک کردند و خودش را معرفی کرد. ادامه 👇👇

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_دوازدهم «حقیقتشو بخواید من غافلگیر شدم. تا این لحظه فکر نمیکردم شما ... این جمع باصفا و مهربان ... آقا کریم و ابالفضل و بقیه ... کلیمی و ارمنی باشید. من تا الان غیر مسلمان از نزدیک ندیده بودم. چند تا دوست از اهل سنت داشتم و با اونا گاهی تبادلات علمی داشتیم. اما تا حالا با کلیمی و ارمنی روبرو نشده بودم. الان هم حس بدی ندارم. چرا که فکر میکنم حول یک محور ... حول یک شخصیت خاص دور هم جمع شدیم که برای هممون عزیز هست. که اگر برای شما عزیز نبود براش مراسم نمی‌گرفتید و اگر هم برای من عزیز نبود، بخاطرش آواره این کوچه و اون کوچه ... تو شهر غریب ... تنها و بدون همسرم ... نمیشدم.» محمد کاغذی که سرفصل مطالبش را در آن نوشته بود تا کرد و در جیب قبایش گذاشت و گفت: «الان دیگه مطالبی که آماده کرده بودم به درد این جمع نمی‌خوره. درباره این موضوعی که میخوام الان مطرح کنم جسته و گریخته قبلا فکر کرده بودم اما حس میکنم نیاز به مطالعه بیشتری دارم که بتونم برای شما ارائه بدم. نمیخوام بدون مطالعه کافی حرف بزنم. بخاطر همین امشب کوتاه حرف میزنم و اجازه میخوام به من فرصت مطالعه بیشتری بدید که بتونم مفیدتر صحبت کنم.» به خاطر شوکی که به او وارد شده بود، دهانش خشک شده بود. به خاطر همین، لیوان آبی که کنار دستش بود برداشت و چند قلب خورد و آن را زمین گذاشت. نفس عمیق کشید و با استفاده از تکنیک هایی که با صفیه برای کنترل لکنت زبانش تمرین کرده بودند اینطور ادامه داد: «انسان های بزرگ زمانی که در فضای زندگی عادیشان تحمل نمی‌شوند، از آنجا رانده میشن. اهل معرفت به این مرحله، مرحله اخراج یا خروج میگن. مرحله اخراج، بخشی از مسیر طبیعی و الهی هست که انسان های بزرگ تجربه‌اش می‌کنند. بعضی ها در این مرحله میمونن و موفق نمیشن. چون چسبیدن به جای قبلی و حال و حوصله جابجایی ندارن. به هجرت فکر نمیکنن چون حوصله تغییر ندارن. کسی که به جای قبلی خودش چسبیده باشه و اهل هجرت و جابجایی نباشه، محکوم به شکست هست و به تدریج فرسوده میشه.» همه ساکت بودند و به حرفهای محمد گوش می‌دادند. حتی وقتی محمد بعضی کلمات را تکرار میکرد و یا میکشید و یا ابتدای آن لکنتش میگرفت، هیچ کس به هم نگاه نمیکرد. فقط به محمد چشم دوخته بودند. «امام حسین در جامعه‌ی یزیدی آن زمان تحمل نشد. زمانی که داشت از مدینه خارج میشد، شب بود. سه روز از حاکم مدینه مهلت گرفته بود که با یزید بیعت نکنه. وقتی شرایط را مهیا دید، تصمیم گرفت شبانه به همراه یاران و خانواده‌اش از مدینه خارج بشن تا زیر بار حرف زور نرن. جالبه که وقتی که داشتند از مدینه خارج می‌شدند، همان آیه ای از قرآن را خواندند که وصف حال حضرت موسی است. قرآن وصف حال حضرت موسی در هنگام خارج شدن از شهر به حالت شبانه و به حالت خوف را اینگونه بیان کرده[فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا يَتَرَقَّبُ. قَالَ رَبِّ نَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ] ادامه 👇👇

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_سیزدهم صبح روز سوم محرم، محمد حوالی ساعت 9 از خواب بیدار شد. چون آن چند روز خیلی خسته شده بود، آن روز بعد از نماز صبح دوباره خوابیده بود. وقتی بیدار شد، دید علیرضا و حسین رفتند مدرسه و جمیله در حال عوض کردن لباس محمد مهدی است. سلام کرد و تجدید وضو کرد و جمیله او را دعوت کرد که با هم صبحانه بخورند. -فکر کردم شما صبحونه خوردی! -اول صبح دلم چیزی ورنمیداره. گفتم صبر کنم با هم صبحونه بخوریم. خدا را شکر خوب خوابیدی. -آره خدا را شکر. دیشب نصف شب یهو دلم هوای خانم کرد و بلند شدم و براش زنگ زدم و همه چی براش تعریف کردم. -وا! چرا به زنِ زائو اسم یهودی و این چیزا بردی؟ میخواستی بترسونیش؟ -وای ول کن خواهرِ من. اتفاقا کلی براش جالب بود. جمیله مگه از این پنیرا اینجا پیدا میشه؟ چقدر خوشمزه است. -آره. اینو دوست علی آقا از اردبیل آورده. خیلی خوشمزه است. نوش جان. همین طور که مشغول صبحانه بودند، زنگ در به صدا درآمد. محمد مهدی دوید و رفت در را باز کرد. چند لحظه بعد، جمیله بلند گفت: «مهدی جان کیه؟ چی میخواد؟» محمد مهدی هم دوان دوان آمد و رو به محمد کرد و گفت: «دایی دمِ در با شما کار دارن!» جمیله به محض اینکه این جمله را از محمد مهدی شنید، محکم به صورت خودش زد و گفت: «یا صاحب صبر! نگفتم محمد! نگفتم شر میشه؟ نگفتم اطلاعات میاد دنبالت؟ وای خدا مرگم بده! حالا بفرما! بفرما درستش کن!» محمد قلپ آخر چاییش را خورد و از سر جایش بلند شد. همین طور که داشت عبا به دوش می‌انداخت خیلی عادی و با آرامش رو به جمیله گفت: «وای آبجی چقدر حرص میخوری! بخدا حرص خوردن نداره. اصلا کاش نگفته بودم کجا میرم منبر که اینقدر اذیت نشی. بذار ببینم کیه؟» محمد نگاهی به آینه انداخت و دستی به مو و محاسنش کشید و رفت. وقتی در را باز کرد، دید مردی حدودا چهل و پنج شش ساله، با ته ریشی جذاب، چشمانی قهوه ای و عینکی نازک بود. مودب و خوش برخورد. محمد تا او را دید گفت: «سلام علیکم. بفرمایید.» آن مرد جواب داد: «سلام قربان! صبح شما بخیر. ببخشید مزاحم شدم.» محمد با لبخند گفت: «نه آقا. چه مزاحمتی؟ چه کمکی از بنده ساخته است؟» ادامه 👇👇

💥🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_چهاردهم محمد از آن روز که با ایران خانم و بقیه آشنا شده بود، انگار نزدیکانش را پیدا کرده بود. با احساس راحتی بیشتری به منبر می‌رفت و سخنرانی می‌کرد. با همه احساس راحتی که داشت اما حواسش بود که تکنیک‌هایی که تمرین کرده بودند را فراموش نکند. -وقتی موسی برای کار مهمی برانگیخته شد، خانواده اش در کنارش بود. شاید خداوند می‌خواسته به ما بفهماند که خانواده مانع پیشرفت انسان نیست. خانواده مانع رشد انسان نیست. سالها موسی تنها بود و این طرف و آن طرف می‌رفت. اما خداوند، شبی را برای برانگیختن موسی به پیامبری انتخاب کرد که خانواده‌اش در کنارش هستند. این هم نه به راحتی و در میان مردم و وسط خانه و شهر خودش. خیر. بلکه در بیابان و تنهایی و نیاز همسرش به موسی برای وضع حمل. یعنی دقیقا موسی در شرایط و ساعتی به پیامبری رسید، که هر مردی شاید سخت‌ترین شبِ عمرش باشد. محمد وسط منبر شب سومش دید که علاوه بر ده دوازده نفر قبلی که بودند، دو سه نفر جدید در اول مجلس و سه چهار نفر دیگر، چند دقیقه بعد وارد مجلس شدند و نشستند. وقتی اشتیاق و سکوت حضار را دید، دلش گرم‌تر شد. -یکی از سوره های قرآن که خیلی درباره زندگانی موسی مطالب شیرین و جذابی داره، سوره طه است. در سوره طه اومده که حضرت موسى عليه السلام به همراه همسر باردارش، عزم سفر نمود و در بيابان راه را گم كردند. در آن بيابان تاريك و هواى سرد و بارانى، براى گرمى و راهيابى، نياز به آتش داشتند كه از دور آتشى نمايان شد و حضرت موسی براى به دست آوردن آتش و آسايش خانواده، راهىِ آن مكان شد كه ناگهان ندايى آمد و خداوند موسى را به پيامبرى برگزيد. بله. حضرت موسى عليه السلام براى پيدا كردن راه نجاتِ خود و خانواده‌اش به سراغ آتش رفت، ولى خداوند راه نجات ديگران را به روى او گشود. او راه زمينى را مى‌جست، امّا خدا راه معنويت و سعادت را به او نشان داد. او راه هدايت فردى را دنبال مى‌كرد، ولى خدا راه هدايت امّت را به او ارائه نمود. محمد متوجه شد که آن شب، حتی ابوالفضل و یکی دو تا رفیقش هم گوشه دمِ در نشسته‌اند و در حال گوش دادن به سخنرانیش هستند. محمد لیوان آبی که بغل دستش بود را برداشت و جرعه‌ای نوشید و ادامه داد. -امام... محمد اغلب در گفتن حرف حاء به سختی می‌افتاد و گیر میکرد. آن لحظه هم گیر کرد. مردم داشتند نگاهش میکردند. معمولا وقتی کسی وسط کلامش وقفه می‌افتد، همه ناخودآگاه ساکت می‌شوند و به او نگاه می‌کنند. جوّ سنگینی بر کسی که در آن شرایط است حاکم می‌شود. دلش میخواهد هر طور شده، از آن حرف بگذرد و کلمه را بگوید و خودش و بقیه را خلاص کند. حتی بارها برای محمد پیش آمده بود که وقتی به بعضی حروف مثل حاء در کلمه حسین می‌رسید، مصیبت می‌گرفت. بخاطر همین از آن شب که در گفتن کلمه حسین گیر کرد، تصمیم گرفت به جای گفتن عبارت«امام حسین» از عبارت«سیدالشهدا» استفاده کند. چون هم حرف سین را به خوبی ادا میکرد و هم مشکلی با بقیه حروفش نداشت. بعلاوه اینکه بارها شنیده بود آیت الله جوادی آملی و دیگر اساتید مطرح حوزه و علما از عبارت«سیدالشهدا» استفاده می‌کنند. ادامه 👇👇

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_پانزدهم محمد معمولا صبحانه اش را که می‌خورد، حوالی ساعت نه و نیم به طرف حوزه می‌رفت تا از کتابخانه آنجا استفاده کند. اما قبل از اینکه پایش را در حوزه بگذارد، حتما تماس کوتاهی با صفیه می‌گرفت و مراتب فروتنی و عشق و تملق و چاپلوسی‌اش را به سمع و نظر قبله عالمش می‌رساند. -چطوری بانو جان؟ -الهی شکر. خوبم. فقط ... تحمل دوریت ندارم. -من بدترم. هر لحظه مخصوصا وقتایی که مطالعه می‌کنم، فورا یاد تو می‌فتم و به خودم که میام، می‌بینم که یک ساعته دارم به تو فکر می‌کنم. -محمد می‌خواستم یه چیزی بهت بگم! -جانم! چیزی شده؟ -چیزی که ... چه عرض کنم ... -زود باش. نگرانم نکن. -محمد داری پدر میشی. -به به. چه عالی... جاااان؟ چه گفتی؟ شوخی میکنی؟ -نه. جدی میگم. دیروز رفتم آزمایش دادم. -وای صفیه جدی میگی؟ بگو به خدا! -به خدا. مگه اینقدر حالم بده. همش میارم بالا. محمد که قلبش در آن لحظه به نشانِ خوشی و شعف، دو میلیون بار در دقیقه می‌تپید گفت: «کاش میتونستم همین حالا سوار اتوبوس بشم و بیام. صفیه خیلی خوشحالم کردی.» -محمد منم خوشحالم اما خیلی میترسم. خیلی حالم بده. -بابا اینا طبیعیه. نگران نباش. بعد از یه مدت درست میشه. -بله بله! تو از کجا اینا رو میدونی؟ -ناسلامتی شیش تا خواهر داشتما. به طور میانگین از هر کدومشون دو شکم دیده باشم، میشن ماشالله ماشالله دوازده تا. اگه من ندونم کی بدونه پس؟ ادامه 👇👇

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_شانزدهم شب از نیمه گذشته بود که محمد به خانه جمیله برگشت. دید همه خواب هستند. آرام و پاورچین رفت و عبا و قبا را درآورد. دید جمیله رختخوابش را گوشه اتاق گذاشته تا راحت‌تر بردارد. در همین افکار بود که دید وسط تاریکی، یهو سر و کله جمیله پیدا شد. با چشمان و صورتی پر از خواب. -سلام. بیدارت کردم؟ جمیله دستی به صورتش کشید و گفت: «بیدار بودم. شام خوردی؟» -آره. ممنون. راستی جمیله یه خبر خوش! -بعله. میدونم. مبارکه انشاءالله. -وا. تو از کجا فهمیدی؟ -مادر گفت. فورا زنگ زدم و به صفیه خانم تبریک گفتم. راستی تو این چند روز به مادر زنگ زدی؟ -وای نه. البته چرا ... چند روز پیش بعد از نماز صبح باهاش حرف زدم. -بیشتر به فکرش باش. راستی یه آقایی دو سه بار امروز زنگ زد خونه ما! با تو کار داشت. محمد یک لحظه سر جایش خشکش زد. رو به جمیله گفت: «کی بود؟ از کجا؟» -گفت از سازمان تبلیغات هستیم. آقای عبدالهی. -یا پیغمبر! چیکارم داره؟ -نمیدونم. برو شاید یه مسجدی ... هیئتی ... یه جای آبرومندی برات پیدا کردن. جمیله این را گفت و شب بخیر هم گفت و رفت. محمد همین طور که فکرش مشغول شده بود، به رختخواب رفت و مثل همیشه سه تا قل هو الله که معادل یک ختم قرآن هست زیر لب خواند و تقدیم امام عصر ارواحنا فداه کرد و خوابش برد. صبح شد. برای نماز صبح که بیدار شد، دیگر نخوابید. دفتر و خودکارش را درآورد و تا موقع صبحانه، مطالبی را نوشت. جمیله پرسید: «صبح بخیر. چه مینویسی کله صبحی؟» محمد گفت: «صبح بخیر. چند تا سوژه خوب برای شب تاسوعا و شب عاشورا. اگه بتونم درست درش بیارم، عالی میشه.» جمیله گفت: «امروز میری تبلیغات؟» محمد گفت: «دیشب که نگفتی آقای عبدالهی چه گفت؟ فقط گفتی زنگ زده و سراغت گرفته!» ادامه 👇👇

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_هفدهم محمد یاالله یاالله گویان وارد خانه ملیکا خانم شد. دید اوس کریم و یکی دو نفر دیگر در گوشه‌ای از حیاط که کنتور برق قرار داشت ایستاده بودند و عرق ریزان، در حال ور رفتن با سیم و کابل و کنتور بودند. هر کاری میکردند، نمی‌توانستند برق روشنایی کوچه را درست کنند. اوس کریم در حالی که با گوشه آستینش عرقش را خشک میکرد، نشست کنارِ پله‌های حیاط و جوری که بقیه هم بشنوند گفت: «ولش کنین. نمیشه. بلدی میخواد.» محمد کنار اوس کریم نشست و با لبخند به او گفت: «خسته شدی پیرمرد؟» اوس کریم یک لیوان آب ریخت و گفت: «از پیش از ظهر تا الان گرفتارشیم. نمیدونم کجاش ایراد داره که برق نمیرسونه؟!» این را گفت و لیوان آب را سر کشید. محمد همین طور که به عمارت خانه نگاه میکرد گفت: «اوس کریم! اون پیرمرده کیه؟» اوس کریم نگاه کرد و گفت: «اسحاق! همین که از ظهر از اتاقش بیرون نیومده و فُحش‌کِشِمون نکرده، خدا را شکر!» محمد گفت: «آهان. باجناغت؟ ازش حساب میبری؟» اوس کریم آهی کشید و گفت: «کاش بود و میزد تو سرمون. والا حاضر بودیم ازش حساب ببریم. از وقتی دو تا پسرش رفتن، با همه چی و همه کی قهره. اینم که الان اینجاییم، دولتیِ ملیکا خانمه. وگرنه این کجا ما رو تو خونه‌اش راه میداد؟!» محمد گفت: «یه عکس قاب شده ... تهِ اتاقش... همون اتاقی که پنجره‌اش...» اوس کریم فورا حرف محمد را قطع کرد و گفت: «نگاه نکن... یه ورِ دیگه رو نگا کن... آره ... پسره بزرگشه... سر رفتن همون، اسحاق از همه برید.» محمد پرسید: «شهید شده؟» اوس کریم جواب داد: «نه. جزء اعدامی‌های قبل از انقلابه. میگن کمونیست شده بوده. خدا میدونه. اما بیچاره خیلی پسر خوبی بود. خیلی آروم و سر به راه و خوشکل.» محمد گفت: «عجب! پسر دومش چی؟» اوس کریم گفت: «شوهر حوا... هنریک... باورت میشه هنریک جانباز جنگ بود؟!» محمد دوباره پرسید: «ینی پسر اولشون اعدام شد و پسر دومشون رفت جبهه؟» ادامه 👇👇

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_هجدهم صبح روز بعد، محمد در کتابخانه حوزه بود که پیامک صفیه را روی گوشی همراهش دید. نوشته بود: «سلام. خوبی. صبح بخیر. دیشب زنگ نزدی!» محمد همان لحظه گوشی‌اش را شارژ کرد و برای صفیه زنگ زد. -سلام. خوبی؟ -سلام. ممنون. شما چطوری؟ -الهی شکر. صفیه کاش بودی اینجا. اتفاقات جالبی افتاده. -من حتی نمیتونم از درِ خونه مادرم بیرون برم. حتی خونه خاله‌ام که دو قدم بیشتر تا خونه مادرم فاصله نداره، نمیتونم برم. -راستی بچه‌مون چطوره؟ -خوبه. خدا را شکر. -به اسمش هم فکر کردی؟ -حالا میخواستم همینو ازت بپرسم. اگه پسر شد اسمش میخوای چی بذاری؟ چون مامانمم میگفت شاید پسر بشه. -نمیدونم. ولی کلا از اسم محمد خیلی خوشم میاد. ولی باید یه چیز دیگه هم بعدش باشه که بتونم راحت اسمشو تلفظ کنم. -چی تو نظرته؟ -من خیلی اسم طاها رو دوست دارم. هم قرآنی هست. هم اسم پیامبر هست. هم اسم قشنگیه. -تا حالا بهش فکر نکرده بودم. بنظرم قشنگ میاد. -پس از حالا بهش میگم طاها؟ -زود نیست؟ بذار جون بگیره. بذار تو دلم تکون بخوره. -میخوره ایشالله. غصه نخور. از حالا وقتی خواستی باهاش حرف بزنی، بهش بگو طاها. طاهاجان. -محمد کی میایی؟ -خدا بزرگه. نمیدونم تا کی اینجا مراسم باشه. ولی شاید مثلا دوزادهم سیزدهم محرم راه بیفتم بیام جهرم. ادامه 👇👇