لابد واژه‌ی زامبی را تا حالا شنیده‌اید؟ کمی به روزتر باشید، حتماً تا حالا یک فیلم هم که شده، در مورد این موضوع دیده‌اید؟! توی فیلم‌ها زامبی همان مرده از گور برخواسته‌ست با همان قیافه‌ی چندش‌ش که می‌افتد دنبال آدم‌های یک جامعه و آنها را می‌کُشد یا شبیه خودش می‌کند! و قهرمانان فیلم تا آخرِ فیلم درگیر نابودی این موجوداتند! کارِ سینمای استراتژیک همین است! یک چیزِ توهمی از خودش خلق می‌کند، به خورد مخاطب می‌دهد و آن را مسئله می‌کند؛ و به نوعی اذهان را از واقعیت‌های موازیِ موجود در واقعیتِ جامعه دور می‌کند! منظورم این است که زامبی در واقعیت هم هست، اما کار این محور سینما، تغییر تعریف آن است برای اشتباهِ مخاطب! می‌دانید چرا؟! تا امثالِ من و شما ذهن‌مان دنبال توهماتِ پرداخته‌شده‌ی هالیوودی باشد، تا واقعیت‌های دنیا... اما زامبی‌ها وجود خارجی دارند! و کاملاً واقعی هستند! توی عکسی که گذاشته‌ام دو تا زامبی را با هم نشان‌تان داده‌ام. سمت راستی زامبیِ معرفی شده توسط سینمای استراتژیک است و سمت چپی زامبیِ واقعی این زمان است! تفاوت این دو زامبی هم به راحتی قابل تشخیص است! سمت راستی زشت‌تر است، اما توی همان فیلم‌ها حتی تخریب و توحش و دریدگی و کشتارش کمتر از توحش و تخریبِ زامبی سمت چپ است، که در ظاهر بسیار هم زیباست! باور کنید! تا حالایی که این متن را می‌نویسم، نمونه‌های زامبیِ سمت چپ، فقط حدود 33 هزار کشته‌ی ثبت شده را توی غزه به جا گذاشته‌اند! این سوای از هزاران آدمی‌ست که زیر آوار مانده و جنازه‌ی آنها پیدا نشده، که احتمالاً باید به عدد 50 هزار هم رسیده باشد! و حتی سوای از تخریبِ بی نظیری‌ست که توی غزه اتفاق افتاده! زامبی واقعی‌ست؛ فقط آن هیکل‌های زشت خون‌آلود را از ذهنتان پاک کنید و جایش را به سربازان خوشگل و زیبا و جوان صهیونیست بدهید. ایضاً هنرپیشه‌های بادی‌بیلدینگیِ پفکیِ هالیوودی را فراموش کنید، قهرمانان امروز مقابله با این هیولاهای خونخوار، همین بچه‌های مقاومت اسلامی در لبنان و یمن و عراق و ایران و دیگر کشورهای اسلامی هستند... #احمد_کریمی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

همه ما تاریخ می‌دانیم. تاریخ خوان هم اگر نباشیم در کتاب‌های درسی و دیالوگ‌های فیلم‌ها تکه تکه‌هایی از آن را شنیده‌ایم، دیده‌ایم. یک عنصر همیشه با نگاه به تاریخ همراه است، قضاوت. ما تاریخ را قضاوت می‌کنیم. که چرا اجازه دادند هر آنچه رخ داده رخ بدهد. در یک هاله‌ای از غرور فرو می‌رویم که اگر ما بودیم اجازه نمی‌دادیم. تاریخ نوشته می‌شود تا توسط آیندگان قضاوت شود. ما نیز تاریخی می‌شویم که قضاوت خواهد شد. و قضاوت آیندگان از ما چگونه خواهد بود؟! احتمالا یک تاریخ‌دان مقاله‌اش را با این نقل از یک خبرنگار شروع می‌کند: «این بدترین رمضان نیست که بر مسلمانان می‌گذرد بلکه این بدترین مسلمانان‌اند که رمضان بر آن‌ها می‌گذرد. در رمضان ۱۴۴۵ صدای تلاوت قرآن مسلمین آن‌قدر بلند بود که صدای گریه و شیون کودکان و زنان فلسطینی شنیده نمی‌شد. ندایِ الهی العفوِ قنوتِ مردانِ خداجو، به هنگام سحر، شنیدنی‌تر از صدای ترک برداشتن غیرت مردان غزه بود.» ما و این رمضانی که بر ما گذشت قضاوت خواهیم شد. احتمالا در زمانی که رژیم اشغالگر قدس وجود خارجی ندارد و از او جز نامی در کتب درسی نیست. و احتمالا نویسنده کتاب خجالت می‌کشد بنویسد: «کشورهای اسلامی ایستادند تماشا کردند. محکوم کردند. و برای کودکانی که مادران‌شان را با کفن‌های خونین خاک کردند بسته‌های غذایی فرستادند.» #محدثه_صالحی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

شما هنوز به اختراع‌های عجیب و غریب فکر می‌کنید؟ هنوز امید دارید یک روزی آدمیزاد چیزی کشف کند تا بتواند مشق‌هایش را با خط خودش برایش بنویسد؟ چیزی که آرزوی همه‌مان بود یک روزی. گیرم که الآن دغدغه‌ی هیچکداممان نباشد. هنوز هم دوست دارید دستگاه کِش‌آورنده‌ی تعطیلات اختراع کنید؟ یا دستگاهِ چاپ پول واقعی. من می‌خواهمشان. همه را. دوست دارم توی دنیای سورئال زندگی کنم. حتی فکر کردن به آن هم حالم را خوب می‌کند. خیلی دلم می‌خواهد در لحظه یک دکمه را بزنم و غیب شوم. دکمه‌ی پرواز داشته باشم و در ثانیه‌ای پرواز کنم آن ینگه دنیا. دلم می‌خواهد استخرِ خوراکی‌های دوست داشتنی‌ام را داشته باشم و هیچ‌جوری هم تمام نشوند. دوست دارم چشم ببندم به هرچه که در این لحظه دارم می‌بینم و سفر کنم به گذشته. به هر ساعتی که دلم می‌خواهد. به زیر درختی که مادرمان حوّا از میوه‌اش خورد. به لحظه‌ی ورود زرافه به کشتی نوح. به ثانیه‌ای که قوچ از آسمان تِلِپی خورد روی زمین کنار ابراهیم و اسماعیل. به آن وقتی که حواریون کنار عیسای مسیح می‌نشستند زیر درخت. به انقلاب صنعتی. به روزی که مادر ادیسون فهمید پسرش از مدرسه اخراج شده. به اولین کلمه‌ای که الکساندر گراهام بل توی تلفن گفت. به اعلام آتش بس جنگ‌ها. به زمانی که مستی از سر شاه ناصر قاجاری پرید و فهمید دیگر امیرکبیری ندارد. به خیلی ساعت‌های خوب و بد گذشته می‌خواهم بروم. تصورش هم روحم را زنده می‌کند. کاش داشتمش. کاش داشتمش و امشب می‌رفتم مدینه‌ی سال سوم هجرت. می‌رفتم به پانزدهم رمضان و احتمالا دم‌دمای سحر. می‌رفتم درِ خانه‌ای که درش به مسجد باز می‌شد را می‌زدم. شاید حتی در هم نمی‌زدم. پشتش می‌نشستم. گوش می‌چسباندم برای شنیدن همهمه‌ی لطیفی که از خانه بیرون می‌زند. به صدای نوزاد تازه متولد شده. به صدای نفس‌های مادرش-اگر بیاید-. به صدای قدم‌های خوشحال پدرش-قبول دارید صدای قدم هم می‌تواند خوشحال یا ناراحت باشد؟- می‌خواستم بدانم همراه بودن با شادیِ خانواده‌ای که غم و شادی‌شان همیشه برایم در یک سطح دیگری مهم بوده، و غم و شادی‌ام برایشان خیلی مهم بوده چه شکلی‌ست؟ تنفس در هوایی که تازه مولود مبارکی در آن نفس کشیده چه شکلی‌ست؟ کاش بشر به خودش بیاید و یک روزی این دستگاه عزیز را بسازد. خیلی به کار خواهد آمد. #محدثه_کریمی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

قانون جنگل💫 هر بار از بی قانونی ادمی زاد کفری می‌شوم، ذهنم پرت می‌شود به جایی که ضرب المثلش را ساخته‌اند: "مگه جنگله که قانون نداره". اما این مکان، با همه بی‌قانونی‌هایش یک قانون‌هایی دارد. اینکه هیچ حیوان درنده‌ای بیشتر از گنجایش معده و حجم گرسنگی‌اش شکار نمی‌کند. اگر هم طعمه‌ای اضافه ماند، برای باقی حیوان‌ها هم سهمی می‌گذارد. بین حیوان‌ها محبت مادرانه معنا دارد. در کم و زیادش حرفی نیست. اما این روزها کلافه‌ام. کفری کفری. از گروهی از آدمی زادی که روی خلایق را مثل شب بی ستاره سیاه کرده. و هر چه از جنگل بد می‌گویند، و بی قانویش. ولی هزار برابر به ان‌ها شرف دارد. از این به بعد به جای "مگه جنگله که قانون نداره." باید گفت: "مگه اسرائیلی که شرف نداره." از این بعد خیلی از معادلات جابه جا می‌شود. خیلی از ضرب‌المثل‌ها عوض می‌شود. از وقتی که ادم‌ها از آدم بودنشان دور می‌شوند. باید به قلبمان نگاه کنیم، کجای این دنیا ایستاده‌ایم. #کوثر_شریف‌نسب 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

بسم الله مگر بیمارستان برای خوب شدن حال مریض‌ها نبود؛ یعنی جایی برای بهبود کسانی که سلامتی‌شان را از دست داده‌اند؟ از کی قتلگاه شده؟ مگر آخرالزمان است؟ مگر جنگ در خط مقدم در بیابان‌ها نبود؛ جایی دور از شهر، زن و بچه و زندگی؟ از کی مرز خط مقدم و جنگ شهری و پارتیزانی و همه این‌ها قاطی شده؟ چرا حتی یک وجب هم، ایمن از این اتفاق شوم نیست؟ مگر سازمان ملل و صلیب سرخ جهانی برای کمک به مردم جهان کار نمی‌کنند؛ پیام نمی‌دهند و اقدام نمی‌کنند؟ از کی منطقه مشخص می‌کنند برای امنیت و همان می‌شود قتلگاه هرکس به آن پناه برده است؟ بیمارستان‌‌شفا! مرزهای هرچه اسم و معناست را درنوردیدی، عوض کردی اصلا. بیمارستان نیستی دیگر شکنجه‌گاه و قتلگاهی... اسمت را عوض خواهند کرد لابد؛ چیزی شبیه حزن، غم یا ضجر بهتر است گمانم. زبان قاصر است و قلم عاجز. اشک کارساز نیست و سوز جگر لحظه‌ای خنک نمی‌شود. غذا انگار زهر است و در آغوش گرفتن نوزاد گریان روضه‌ای جانکاه. تو ای صاحب تمام لحظه‌ها، زمان‌ها و مکان‌ها! یاور مردم بیمار، درمانده و آواره! امام حیّ همه عالم، از غزه و بیمارستان شفا گرفته تا کوره دهی در ناشناخته‌ترین قسمت این کره خاکی! به ما که امیدی نیست، تکان نمی‌خوریم نه با غم، نه با تجاوز نه با ظلم. شما خودت فکری کن! بیا که دنیا بینهایت تنگ شده... #بیمارستان_شفا #غزه ✍️ #زکیه_دشتی‌پور‌ 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

بندِ «پ» دوتا لنگه‌ی در لب‌به‌لب چفت‌شده و به هم چسبیده. حتی ذره‌ای کج و کولگی هم ندارد تا بشود از درز وسطش بفهمی آن‌طرفش چه‌خبر است. ساعت هفت شب، یک‌جفت کفش ورنیِ واکس‌خورده پایین جاکفشی دلیلی کافی است برای سرریز شدن ظرف فضولی‌ام. آقای حسینی و شاکری که برندباز و اسپرت‌پوش‌اند. دکترهایمان هم که زحمت عوض‌ کردن کفش را به خودشان نمی‌دهند. (می‌دانید که کفِ کفش دکترها کثیف نمی‌شود هیچ، خودبه‌خود استریل هم هست. ته‌تهش یک خانه تا مطب را باهاش قدم زده باشند، آن‌هم با کشیدن یک کاور پلاستیکی رویش سروته قضیه را هم می‌آورند.) تنها یک گزینه می‌ماند. همراه مریض به واسطه‌ی بند «پ» خارج از وقت ملاقات آمده توی بخش ملاقات ممنوع! تا فضولی تمام انرژی اول شیفتم را نگرفته می‌پرم توی اتاق برای پوشیدن لباس مخصوص آی‌سی‌یو. حدسم درست از آب درمی‌آید. یک مرد کت و شلواری، ایستاده کنار تخت سه و دارد پاهای مریضش را ماساژ می‌دهد. گویا پارتی‌اش کلفت‌تر از این حرف‌هاست که حتی گان مخصوص همراه بیمار را هم نپوشیده. غیظ را چاشنی سلامم می‌کنم و با چشم و ابرو به ریحانه می‌فهمانم این آقا اینجا چکار می‌کنه؟ یکهو بلند رو به همان آقای حدودا چهل ساله می‌گوید:« آقای دکتر! امروز چهارلیتر مایع از شکمش کشیده شده. مسیرش رو باز نکنید، بیشتر از این بیاد آزمایشاش می‌ریزه بهم.» معادلاتم با همین جمله حل می‌شود. پسرِ تخت سه پزشک است و شواهد نشان می‌دهد قرار است تا صبح در معیت‌ هم باشیم. دوست دارم دست‌به‌سرش کنم ولی خب ما جلوی موردهای ضعیف‌تر هم کوتاه آمدیم. این که حی و حاضر و دکتر است. خود من به‌شخصه یک‌بار وقتی به همراه مریض پشت تلفن شرح حال کوتاهی از بیمارش دادم، راضی به این گزیده‌گویی‌ام نشد. بعد از کلی باد به غبغب انداختن و بم کردن صدا گفت: «خانم ما عموی مادری‌مون تو بیمارستان شیراز تو داروخونه کار می‌کنه ها!». تا این جمله را شنیدم، پرونده مریض را آوردم گذاشتم جلویم، از باء بسم‌اله برایش خواندم تا میم صدق‌الله. شوخی‌بردار که نیست. پارتی کلفتی رو کرده بود. متصدی داروخانه بیمارستان از دکتر بیمارستان مهم‌تر نیست؟ خلاصه که بله. دنیا دارد بر پایه‌ی پارتی می‌چرخد. اگر کسی را نداشته باشی که بتوانی پُزش را به بقبه بدهی، کارَت زار است. پشتت که به یک آدم گرم باشد نفس راحت می‌کشی و می‌زنی توی دل هفت‌خوان رستم. قوی می‌شوی. سینه‌سپر حرف می‌زنی. ریحانه یک جعبه شیرینی آلمانی می‌گیرد جلویم. می‌گوید کامت را تلخ نکن ببین ریاست بیمارستان چقدر زحمت کشیده. بخور که خوردن دارد. یکی از آن گل‌گلی‌های مربایی‌اش را درسته می‌چپانم توی دهانم. می‌گوید: «حالا درسته از این موقعیت‌ها کم پیش میاد، ولی والا امام حسنم راضی نیستن خودتو با شیرینی ولادتشون خفه کنی». می‌خندم و در شیرینی را می‌گذارم. کارت پستال روی جعبه خنده‌ام را کش می‌دهد. «میلاد کریم اهل بیت، شیر جمل بر همگان مبارک». روی کلمه‌ی«شیرِ جمل» استپ می‌کنم. عبارتش توی سرم اکو می‌شود. شیرینی توی دهانم می‌ماسد. تلخ می‌شود. غم می‌رود می‌نشیند جای ذوق. آرزویی توی دلم شکل می‌گیرد. «کاش می‌رسید روزی که ما مسلمانان هم پز پارتی‌مان را به عالم می‌دادیم. آن وقتی که دارد مثل شیر جمل وسط میدان، نفَس یهود را می‌بُرد سینه‌سپر می‌کردیم و به جهان می‌گفتیم دیدید بزرگ ما هم بالاخره رسید. دیدید چطور همه‌ی معادلاتتان را به هم زد. دیدید پارتی ما چقدر بزرگ‌تر از مکر شماست.» ذخیره و پشتوانه‌ی الهی! این‌روزها عجیب به دیدن نعلین شما پشت در دنیایمان محتاجیم. #مریم_شکیبا 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef