📌 #سوریه برایت نامی سراغ ندارم - ۱۱ اصلا به ما چه؟ هوای حسینیه سرد بود. خیلی از سوری‌ها وسعشان نمی‌رسید مازوت بخرند برای فصل سرما. چه برسد به مهاجرین که جانشان را از معرکه برداشته و آمده بودند اینجا. بچه نفسش داشت خس خس می‌کرد. چشم‌هاش پف کرده بود و طفلکی جانش داشت در می‌آمد. معلوم نبود موهاش آخرین‌بار کی رنگ شانه دیده. حسینیه فاطمیه پر بود از این تیپ آدم‌ها. مردم کف جامعه لبنان. حتی کف‌تر از مصلی. مادرِ بچه هشت ماهه حامله بود.اما شکم نداشت. یعنی اصلا پیدا نبود. بی‌اغراق چهارلاخ استخوان خشک بود که فوتش می‌کردی تِلِپی می‌افتاد. - لبنان که بودیم دکترها گفتند شاید بچه‌ات به نه ماه نرسد. بماند که بعدش چپ و راست اسرائیل دیوانه، دیوار صوتی را می‌شکست و دل آدم هری می‌ریخت. جنوب را که زدند مجبور به کوچ شدیم. با این حالم آن قدر پیاده راه رفتم که وسط راه فکر کردم همه چیز تمام است و دارم می‌میرم. اینجا که رسیدیم رفتم دکتر. بچه‌ام هنوز زنده است و دارد مقاومت می‌کند. دخترک را می‌گذارد روی پاش و تند تند تکانش می‌دهد. - ریه دخترم عفونت دارد. نمی‌تواند درست نفس بکشد. بیا دست بزن به سینه‌اش! یقه بچه را می‌دهد پایین. راست می‌گوید آتشی که نتانیاهو روشن کرده و هی تویش می‌دمد از زیر پوست بچه دارد می‌زند بیرون. دلم شور می‌زند! نکند بچه بمیرد... از پشت پنجره حیاط را نگاه می‌کنم. هوا دارد تاریک می‌شود. اجاق بچه‌های آشپزخانه امام رضا هنوز روشن است. طلبه جوانی که صبح با بچه‌ها بازی می‌کرد پای قابلمه نشسته و دارد چیزی خورد می‌کند. بچه‌های نازحین توی دست و بال بچه محل‌های امام رضا می‌چرخند و عین آدم‌های گنده کمک می‌کنند. خودم را می‌رسانم توی حیاط و می‌روم پیش مشهدی‌ها. بهشان می‌گویم که آن بالا بچه‌ای هست که دارد از نفس تنگی می‌میرد. مادرش باردار است و شرایط سختی دارد. بنده خدا روحانی جوان نگرانی من را که می‌بیند می‌گوید: - اونو که دیشب بردیم دکتر... چند دقیقه بعد انگار او هم دلش طاقت نمی‌آورد یکی از بچه‌های حزب‌الله را می‌فرستد بالا. مادر و بچه را می‌برد بیمارستان! صدای خس خس سینه بچه توی سرم می‌پیچد. چشم‌هاش که پف کرده و موهاش که به هم تابیده. به بچه‌ای که تا یک ماه دیگر قدم می‌گذارد توی این دنیا فکر می‌کنم... توی سرمای سوریه. به اینکه هزینه‌های سازش از مقاومت خیلی بیشتر است... به حاج قاسم که نذاشت آب توی دل ایرانی جماعت تکان بخورد. به مصطفی صدرزاده و محمدحسین محمد‌خانی و کلی آدم دیگر که جان دادند که زیرساخت‌های تهران نابود نشود! به اینکه اگر شهدایمان پای آن زخم زبان ها که مدافعان حرم برای پول جنگیدند می‌گفتند «اصلا به ما چه» و کوتاه می‌آمدند الان اسرائیل روزانه برای شکستن دیوار صوتی توی تهران و اصفهان و شیراز پول خرج می‌کرد و کسی فرصت نداشت فیلم تعیین جنسیت بچه‌اش را توی مجازی وایرال کند... به این فکر می‌کنم که ما چقدر مدیونیم و حواسمان نیست... طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا به #سوریه @tayebefarid سه‌شنبه | ۱۵ آبان ۱۴۰۳ | #فارس #شیراز ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه برایت نامی سراغ ندارم - ۱۲ مبارزان صادق از وقتی می‌نشیند پشت میز، نیشش باز است. رد ترکش‌های پیجر روی صورت گندمی صافش شیارهای عمیقِ تیره انداخته. چراغِ یکی از چشم‌های روشنش خاموش شده. وسط حرف‌هاش دست چپ باند پیچی‌اش را بالا می‌آورد که عددی نشانمان بدهد اما تا یادش می‌آید که دیگر انگشت ندارد می‌زند زیر خنده! می‌گوید «هنوز به بی‌انگشتی عادت نکردم و هی یادم می‌رود!» گفتم «چی شد رفتی قاتی مقاومت؟ شما هم از بچه‌های کشافه المهدی بودی؟» خنده رندانه‌ای تحویلم می‌دهد «نه من هیچ‌وقت کشافه نرفتم. خانواده‌ام مخالف حزب‌الله بودند. از آن مخالف‌های سر سخت که سایه مقاومت را با تیر می‌زدند. خوششان نمی‌آمد خب. بعد از ماجرای حرب تموز (جنگ سی و سه روزه) صد و هشتاد درجه نظرشان عوض شد! نه فقط خانواده من، حزب بین لبنانی‌ها محبوب شد. حتی مسیحی‌ها هم پایشان برای مقاومت و خصوصا سید سُر خورد. خیلی از زن‌ها حجاب سرشان گذاشتند مثل حجاب زن‌های مقاومت. جنگ حتی توی نماز خواندن مردم هم اثر گذاشت، خیلی از جوان‌ها آرزو داشتند حزب قبولشان کند. خیلی از دخترها آرزو داشتند با جوان‌های مقاومت عروسی کنند.» این حرف‌ها برام آشنا هستند. هفته قبل یکی از راوی‌های زن لبنانی عین همین‌ها را گفته بود ... کی فکرش را می‌کرد که مقاومت صادقانه جوان‌های حزب بتواند نگاه مردم را به جریان سیاسی مذهبی مقاومت عوض کند؟ لبنانی‌ها دیده بودند که حزب نسبت به بقیه جریان‌های سیاسی که خیلی قُمپُز در می‌کنند تا پای جان سرِ حفظ خاک و شرف ایستاده! خب همین همه چیز بود! تا لحظه‌ای که به روز شهادت سید نرسیدیم همه اجزای صورتش پر از خنده بود اما تا قصه آن روز پیش آمد با آن دست سالمش از جیبش پاکت سیگارش را در آورد و یکی آتش زد و شروع کرد به هق هق کردن! توی بیمارستان خبر را شنیده بود. با سر و صورت و دست زخم و زیل! عین بقیه پیجری‌ها... شانه‌هاش شروع کرد به لرزیدن. «من باورم نمی‌شد سید شهید شده باشد. قرار بود با هم توی مسجد الاقصی نماز بخوانیم. حتی وقتی شورای حزب بیانیه داد گفتم حتما نقشه است. تا روزی که سید القائد شهادت سید را تسلیت گفت. می‌دانی! حرف سید القائد برای ما سند است. این را ما از سید یاد گرفتیم» دوباره شانه‌هاش می‌لرزد... من هم شروع می‌کنم پا به پاش گریه می‌کنم. ما با بچه‌های مقاومت خیلی حرف‌های مشترک داریم. حس‌های مشترک. خنده‌ها و اشک‌های مشترک. انگار خدا خاک ما و آن‌ها را از یک جا برداشته. ما عاشق سید بودیم آن‌ها زمین خورده سید القائد. براش می‌گویم که ما در قصه سید، حسِ بچه‌های امام حسین را در شهادت حضرت عباس تجربه کردیم... به نشانه تائید سری تکان می‌دهد و دستمال کاغذی را فشار می‌دهد روی چشم‌هاش و می‌گوید «نقشه امام خمینی در انقلاب شبیه رفتار انبیا بود. بعد از حضرت سلیمان اولین حکومت دینی که قدرت گرفت و دلش برای مظلوم‌های عالم تپید انقلاب اسلامی بود. خیلی از دولت‌های اسلامی و عربی در ماجرای جنگ ما ساکتند اما ایران‌ پشتیبان ماست.» نیم ساعتی از مصاحبه گذشته اما جمله آخر آن جانباز توی گوشم زنگ می‌زند! «من به زودی درمانم تمام می‌شود و بر می‌گردم جبهه! شما هم وقتی برگشتی ایران، بگو داغ سید خیلی بزرگ است تلافی‌اش هم باید خیلی بزرگ باشد»... طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا @tayebefarid پنج‌شنبه | ۲۴ آبان ۱۴۰۳ | #فارس #شیراز ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه چهره‌ی زنانه جنگ - ۵ حبیبی! حبیبی! عمری! حبیبی! حبیبی، باورم نمی‌شود. برای یک لحظه همه چیز در مقابل چشمم تیره و تار می‌شود. مات و مبهوت می‌مانم. - اَخی، مطمئنی که رضا تو خونه بوده؟! تایید می‌کند. اشک می‌آید و اشک. خاطره می‌آید و خاطره. آخرین تماس و آخرین خداحافظی از ذهنم می‌گذرد: حبیبتی، فَطُّوم! اگه چیزیم شد، حلالم کن. برات یه وصیت‌نامه هم نوشتم، توش پُرِ حرف‌های زیباست. به ابراهیم هم زنگ بزن، بگو بابات گفته از آلمان برگرد، وقتِ جنگه، الان نیاد، کی می‌خواد بیاد؟! همه‌ی این‌ها، به اضافه‌ی ۲۲ سال زندگی مشترک، از ذهنم می‌گذرد. لحظه‌ای استرس سراسر وجودم را پر می‌کند. مسئولیت بزرگ کردن بچه‌ها بدون رضا کمی ترس به جانم می‌اندازد. ناامید شوم؟ جا بزنم؟ قطعا نه! الحمدلله، فخر و سعادت است، نظر انداختند و آبرومندم کردند. رضا مال من نبود، یادگار رضا؛ ابراهیم هم مال من نیست. همه‌ی جوانان و فرزندان و جان و مال‌مان فدای مقاومت. دلم قرص و محکم است به خدایی که زیر حمایتش هستم. «فاصبر لحکم ربک فانک باعیننا؛ در راه ابلاغ حکم پروردگارت صبر و استقامت کن که تو در حفاظت کامل ما قرار داری.». دلم می‌خواهد وصیت رضا را ببینم. تا تشییعش نکنند آرام نمی‌گیرم. دوست دارم هر چه از پیکرش مانده را در آغوش بکشم؛ اما به خودم نهیب می‌زنم: مگه فقط شوهر تو شهید شده و زیر آوار مونده؟ حزب کارای مهمتری داره الان، از بی‌بی زینب می‌خواهم صبرم بدهند. امّا الان تنها یک چیز نگرانم می‌کند. - یا الله، به اُمّ رضا چطور بگم پسرش شهید شده؟! با بچه‌ها می‌رویم سمت خانه‌اش. در راه مدام ذکر می‌گویم. در را می‌کوبم. عصا زنان می‌آید دم در. نوه‌هایش را بعد ۱۶ سال دوری، محکم بغل می‌گیرد. می‌بوید و می‌بوسدشان‌‌. من را که می‌بیند، بدون رضا آمده‌ام، با لحنی تند پشت سر هم می‌گوید و می‌گوید. می‌خواهد خودش را خالی کند. - پس رضا کجاست؟ چجور دلت اومد تنهاش بذاری تو این وضعیت؟ من الان تو رو می‌خوام چکار؟ چرا پیشش نموندی؟ حق می‌دهم بی‌تابی کند! مادر است‌. -مرّت عمّی؛ زن عمو! خیلی دلم می‌خواست پیشش بمونم؛ ولی خیلی بهم اصرار کرد که بچه‌ها رو بردارم و بیام‌. مانده‌ام که چه‌طور خبر را بدهم! از حضرت زینب مدد می‌گیرم‌‌. محکم بغلش می‌کنم. زن عمو خدا بهت نظر کرده، بهت جایگاه بزرگی داده، سرت رو بالا بگیر. هنیئا لک! هنیئا لک! همان‌جا روی زمین می‌نشیند. عصایش را کنار می‌گذارد. همین چند دقیقه پیش، معترض بود چرا رضا را در وضعیت جنگی رها کرده‌ام. چشم انتظارش بود. ولی حالا، اشک می‌لغزد و شانه‌هایش تکان می‌خورد. دو دستش را می‌برد بالا «فدای مقاومت! همه‌ی ما فدای مقاومت. یا الله، تَقَّبَّل منّا هذا القلیل» روایت فاطمه از مقاومت زنانه‌اش در این بخش تمام شد؛ ولی در تاریخ به طور سلحشورانه‌ای جاودان خواهد ماند. پ.ن: راوی فاطمه امّ ابراهیم، همسر مجاهد شهید حرب لبنان؛ رضا ربیع فاطمه احمدی | راوی اعزامی راوینا @voice_of_oppresse_history چهارشنبه | ۲۳ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه ضیافت‌گاه - ۱۲ خانه‌شان در جنوب لبنان با مرز فاصله‌ای نداشت. سربازهای اسرائیلی را می‌دیدند که آن طرف راه می‌روند. تفنگ به دست و مسلح با همه تجهیزات. عصرها که پسرها از مدرسه برمی‌گشتند، فلاسک چای و تخمه و پفک برمی‌داشتند و می‌رفتند لب مرز. تفریحشان اذیت کردن اسرائیلی‌ها بود. تخمه می‌شکستند و سربازهای اسرائیلی را نگاه می‌کردند. نزدیکتر که می‌شدند، صدا که به صدا می‌رسید، الموت لاسرائیل می‌گفتند و اسم سیدحسن نصرالله را فریاد می‌زدند. آنقدر می‌گفتند تا اسرائیلی‌ها عصبانی شوند و شروع کنند به دادوبیداد. آن وقت پسرها سنگ برمی‌داشتند و به طرفشان پرتاب می‌کردند. آن روز احمد، پسرک هفت هشت ساله، ایستاد روی بلندی مرز، چای داغ لب سوز را ریخت توی استکان و همان‌طور که پشتش به سربازان اسرائیلی بود، جرعه جرعه نوشید. برادرش عکسش را با پس زمینه اسرائیلی‌ها گرفت و گذاشت توی فیس‌بوک. همان روزها یکی از مقامات دولت لبنان با یکی از مقامات اسرائیلی، چای خورده بود. عکس‌ها توی فیس‌بوک و فضای مجازی دست به دست می‌شد. ترند آن روزها شد: عکس پسرکی ده ساله، پشت به اسرائیلی‌ها ایستاده، فنجان چای به دست؛ و عکس آن مقام دولت لبنان، نشسته در کنار آن اسرائیلی. هشتک زدند: الشای یختلف عن الشای چای با چای فرق می‌کنه احمد حالا فرزند شهید است. پدرش بیست روزی هست که شهید شده.    شبنم غفاری‌حسینی | راوی اعزامی راوینا ble.ir/jarideh_sh پنج‌شنبه | ۲۴ آبان ۱۴۰۳ | #اصفهان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه برایت نامی سراغ ندارم - ۱۳ مردم انقلاب اسلامی بخش اول دوشنبه شب کمی قبل از اینکه خادم‌ها‌ چراغ‌های حرم را خاموش کنند، دختر جوانی داشت با زنی که انگار مادرش بود جلو ضریح عکس می‌انداخت. با انگشت‌های ظریفش چنگ انداخته بود توی مشبک‌ها. چشم‌هاش با یک تکه گاز کرمی، پانسمان شده بود. خانه پرش هفده سالی داشت. این را از بقیه اجزای صورتش که سالم بود می‌شد فهمید. احتمال دادم از مجروحین قصه پیجرها باشد اما مجال حرف زدن نبود. درهای حرم داشت بسته می‌شد. فردا صبح توی جلسات قرآن خانواده جانبازهای پیجری‌ دیدمشان. دنبال فرصتی می‌گشتم برای حرف زدن. باز هم شرایطش جور نشد. عصر وقتی رفتم مصلی یک لحظه مادرش از کنارم رد شد. اولش شک کردم اما خودش بود. این‌بار دست پسر بچه‌ای ده ساله با موهای قهوه‌ای مجعد توی دستش بود. بچه صورتش زخمی بود و دستش آتل داشت... توی دلم گفتم «یا خدا! چه خبره؟ چنتا زخمی از یه خونواده؟ چرا هی اینا میان جلو چشمم؟» این چندبار دیدنشان تصادفی نبود. خدا دست سوژه را گرفته بود و چپ و راست می‌کشاند جلو چشم‌های من. فردا وقتی برای مصاحبه رفتیم محل اقامت پیجری‌ها دل به دریا زدم و قبل از مصاحبه با سوژه‌ها به ابوصالح آدرس مادر و دختر را دادم. ابوصالح مسئول جانبازها بود. با ریش سفید یک دست، هودیِ رنگِ آسمان ابری می‌پوشید و کلاه نقاب‌دار می‌گذاشت سرش. خودش می‌آمد وسط مصاحبه‌ها یک کم می‌نشست و بعد از چند دقیقه وقتی خیالش راحت می‌شد سوال‌های امنیتی نمی‌پرسیم خسته می‌شد و می‌رفت پی کارش. همه جانبازها را با اسم‌ کوچک و سابقه‌شان می‌شناخت. ده پانزده دقیقه بعد، زن، دخترک و پسر مو قهوه‌ای یکجور معصومانه طوری گوشه نمازخانه روبرویم نشسته بودند. اسمش حورا بود. عین فاطی و زهرای خودمان که توی هر خانواده‌ی ایرانی حداقل چهار پنج‌تاش هست حورا هم بین لبنانی‌ها زیادست. اصلا الکی یک‌جا مثل حرم بلند بگویی حورا شانصد نفر زن و دختر بر می‌گردند نگاهت می‌کنند. ادامه دارد... طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا @tayebefarid شنبه | ۲۶ آبان ۱۴۰۳ | #فارس #شیراز ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه برایت نامی سراغ ندارم - ۱۳ مردم انقلاب اسلامی بخش دوم جو خیلی سنگین بود. من خودم مادر بودم. دختر نوجوان داشتم. دخترهای نوجوان روی جزئیات صورتشان خیلی حساسند. این توانمندی را دارند که از کاهِ یک جوشِ کوچک کوه بسازند. جانم در آمد و کف دست‌هام خیس شد تا خدا مدد رساند و عقده زبانم باز شد. به زن گفتم «خواهر جان اون شب توی حرم دیدمتون. می‌دونید که زینبیه کوچیکه. آدما زود همدیگرو پیدا می‌کنن. دیروز هم سر کلاس قرآن و دیشب هم مصلی دیدمتون. فکر می‌کنم مدد حضرت زینب ما رو به شما رسوند. چه اتفاقی برای شما و بچه‌ها افتاده؟ درگیر حادثه پیجر شدین؟» قیافه‌اش شکسته بود. صداش هم. سری تکان داد و گفت «نه! ما اهل بقاعیم. منطقه نبی شیت. موشک خورد به خانه ما و همسایه‌مان. سه‌تا دختر جوان و همه نوه‌های همسایه شهید شدند. یکی از دخترهاش چهار ماهه حامله بود. فقط یک پدر پیر زخمی ازشان مانده. من هم از پنج تا بچه‌هام چهارتایشان زخمی شدند.» اشاره می‌کند به چشم چپش که اسکارهای ظریف زخم‌ بغلش پیداست. «خودم زخمی بودم. حورا بچه بزرگم هر دو چشمش را از دست داد و حیدر پسر کوچکم یک چشمش را. آن دو تا پسر دیگرم لبنانند. شدت جراحاتشان زیاد نبود» عکس‌های توی تلفنش را تند تند عقب و جلو می‌کند و نشانم می‌دهد.عکس دخترهای همسایه‌ و نوه‌های شهیدش. بین عکس‌ها می‌رسد به صورتی که مثل ماه شب چهارده می‌درخشد... بی‌صدا اشاره می‌کند به دخترش، یعنی این حوراست. ببین چه شکلی بوده... استخوان گونه و بینی‌اش شکسته و ترکیب صورتش عوض شده. اما هم آن شب توی حرم هم حالا که روبرویم نشسته آرامش عجیب و عمیقی دارد. سر کلاف کلام را می‌گذارم توی دست‌هاش. ادامه دارد... طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا @tayebefarid شنبه | ۲۶ آبان ۱۴۰۳ | #فارس #شیراز ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه برایت نامی سراغ ندارم - ۱۳ مردم انقلاب اسلامی بخش سوم - حورا چطوری؟ - خوبم، خیلی خوب! - از اتفاقی که افتاده بگو... - وجود ما فدای مقاومت! ما در برابر جوان‌هایی که دارند جانشان را فدا می‌کنند چیزی ندادیم... برای این حرف‌های بزرگ، زیادی جوانست‌. آدم دیرباور درونم می‌گوید «دخترجان حالا تنت داغ است. چند صباح دیگر ازین شرایط که خسته شدی، وقتی دلت برای قیافه‌ات تنگ شد این حس و حال‌های عارفانه از سرت می‌پرد» حورا قبل از اینکه سوالی بپرسم می‌گوید: «من از همان روزی که موشک خورد توی خانه‌مان و چشم‌هام تاریک شد حس کردم صبور شدم. حس کردم خدا بهم یه نیروئی داده که اگر چشم‌هام بودن اون نیرو رو‌ نداشتم» من محاسبه اینجایش را نکرده بودم... مادرش هم می‌آید وسط حرف‌هاش «من که کم طاقت می‌شوم حورا بهم می‌گه صبر داشته باش، راستش توی این موشک بارونا دیدم که خدا در جواب داغ‌هایی که اسرائیل به دل ما میذاره بهمون صبر می‌ده، یه صبر بزرگ، یه توان و تحملی که به این سادگیا به دست نمیاد... یه شبه!» مادر است... از چشم‌های نم‌ و گوشه‌های مورب لبش پیداست توی دلش چه‌خبر است. غصه دارد که قاب و قدح گلسرخی لب طلایی‌اش اینقدر به ناحق شکسته. اما ایمانش سر جاش است. به او می‌گویم «خواهر جان از حال الانت برام بگو از اینکه چه آرزویی داری؟» خنده کم رنگ و بی‌جانی می‌نشیند یک طرف لبش و بی‌معطلی می‌گوید «فقط به ایرانی‌ها بگو یه جوری اسرائیلو بزنید که این دل آتیش گرفته ما یه کم آروم شه...» به او قول می ‌دهم که به ایرانی‌ها پیامش را برسانم. به مردمی که به قول سیدالقائد فریاد انتقامشان‌ سوخت واقعی موشک‌هایی بود که پایگاه‌های آمریکائی را زیر و رو کرد. به آقای انقلاب اسلامی که اینقدر امید مظلومان عالم است که هر تصمیمی مردمش بگیرند روی دنیای مردم منطقه اثر می‌گذارد... روی جان و مال و ناموسشان. طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا @tayebefarid شنبه | ۲۶ آبان ۱۴۰۳ | #فارس #شیراز ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه 🎧 #آوای_راوینا 🎵 برایت نامی سراغ ندارم - ۱ سواره با صدای: ریحانه نبی‌لو طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا @tayebefarid چهارشنبه | ۲ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه چهره‌ی زنانه‌ی جنگ - ۶ نُوفا- ۱ حدود دو ماه پیش بود. داشتیم زندگی‌مان را می‌کردیم. مدام خبر می‌رسید، می‌خواهند ضاحیه را بزنند. باورم نمی‌شد. می‌گفتم اسرائیل باز بی‌خودی شلوغش کرده و تهدیداتش توخالی است. با این وجود، کیف کوچکی برداشتم. برای بچه‌ها نفری یک دست لباس کنار گذاشتم. سه چهار روزی از اخبار و تهدیدات حمله می‌گذشت. حدود ۳ شب بود. با صدای مهیبی که از انفجار خانه بغلی‌مان بلند شد، همگی با وحشت از خواب پریدیم‌. گمان می‌کردم قیامتی برپا شده. مغزم قفل کرده بود. آن لحظه نه می‌توانستم به فکر همسایه باشم، نه فامیل! به تنها چیزی که فکر می‌کردم، نجات جان نوه‌هایم بود و بس. ۵ تا بچه‌ی قد و نیم‌قد که مادرشان بعد از اینکه فهمید شاکر سرطان دارد، همه‌شان را رها کرد و رفت. سراسیمه، با شاکر و پسر دیگرم حمدان، بچه‌ها را بغل کردیم. نوه‌ی کوچکم تنها ۷ ماه داشت و بقیه‌شان ۲/۵، ۴، ۶ و ۱۰ ساله بودند. مسئولیت همه‌شان افتاد گردن من. با همان لباس تنم، زدیم به جاده و مستقیم رفتیم بعلبک و این شروع مهاجرت اجباری‌مان بود. هر وقت سنگینی مسئولیت بهم فشار می‌آورد، با خودم می‌گفتم: حتما بی‌دلیل نیست پدرم اسمم را گذاشت نوفا! گویا همه چیزِ زندگی، دست به دست هم داده و آمده تا آوای بلندِ فراز و فرودش را به گوشم بنوازد و من هم با گوشت و پوست، لمس و تجربه‌اش کنم! بعلک به دنیا آمدم. هنوز ۱۴ سالم پر نشده بود که دست بخت زورش چربید و من را آورد ضاحیه. موهای سپید و دندان نداشته و چروکِ دست و صورتم را نبین. خیلی زبر و زرنگ بودم. هنوز هم هستم‌! این قصه حالا حالاها ادامه دارد... پ.ن: معنی‌ نوفا به عربی می‌شود؛ آوای بلند./ مصاحبه با خانم نوفا عباس خالد، حسینیه فاطمیه فاطمه احمدی | راوی اعزامی راوینا @voice_of_oppresse_history شنبه | ۲۶ آبان ۱۴۰۳ | #بوشهر #کنگان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه چهره‌ی زنانه‌ی جنگ - ۷ نُوفا بخش دوم نوه‌هایم خیلی ترسیده بودند. دست و پای‌شان می‌لرزید. تمام مسیر اضطراب و ترسِ از حمله‌ی دوباره‌ی موشک و بمباران را، می‌شد توی چهره‌های‌شان خواند. عبایم را سفت چسبیده بودند و رها نمی‌کردند. رفتن به خانه‌ی پدری‌، دل‌شان را کمی آرام می‌کرد. داشتیم می‌رفتیم شرق؛ به سمت بعلبک. هر وقت از خاطرات کودکی‌ام در بعلبک می‌گفتم، شاکر و حمدان ذوق می‌کردند. حالا داشتیم می‌رفتیم به طرف خاطرات کودکی‌ام. خودم هم ذوق زده بودم. ۲۰ سالی می‌شد آنجا نرفته بودم. توی راه برای اینکه ترس‌شان کمتر شود، از بلعبک برای‌شان می‌گفتم. از جوانان شجاع و با اراده‌اش. از اینکه هیچ‌کسی توی تیراندازی روی دست‌شان بلند نمی شود. از اینکه چطور امام موسی صدر آمد و جوانان بلعبک را از بی‌هدفی نجات داد. حرف و خطش یکی بود؛ دفاع از مستضعفین و محرومین در هر نقطه‌ای از جهان که می‌خواهد باشد! همین حرف باعث شد بعلکی‌ها کنار امام موسی صدر بایستند و هر چه داشتند؛ چه از جان، چه از مال، سر دست گرفتند و کنارش مبارزه می‌کردند. حرف زدن‌های توی مسیر، کمی دلهره را از بچه‌ها گرفته بود؛ امّا گرمای مسیر بچه‌ها را بی‌تاب کرده بود. با یک حالت مطمئن به بچه‌ها قول دادم یک هفته نشده، برمی‌گردیم خانه‌مان؛ به ضاحیه! به بعلبک رسیدیم. با آغوش باز ازمان استقبال کردند. همگی رفتیم خانه‌ی اُمِّ هانی؛ رفیق دوران بچگی. بعلبکی‌ها به مهمان‌‌‌نوازی معروف‌اند‌. به سه روز نکشیده، تهدیدها و دستورات تخلیه‌ی بعلبک هم شروع شد. فکرش را هم نمی‌کردم. ماندن‌مان طولی نکشید. هنوز نیامده باید می‌رفتیم. مقصد بعدی، سوریه بود. راه به جایی نداشتیم، باید می‌رفتیم. بعلبک بودیم و داشتیم آماده‌‌ی ‌رفتن به سوریه می‌شدیم؛ امّا روح و روان و پاره‌ای از وجود و تنم در ضاحیه مانده بود. هادی؛ پسر حمدان، زیر دست و بال خودم بزرگش کردم. شغلش شبانه‌روزی است. موقع بمباران تمام راه‌های ارتباطی‌مان قطع شده بود. آن‌قدر با عجله از خانه زدیم بیرون که نشد خبری ازش بگیریم. یادش که می‌افتم، قلبم به تپش می‌افتد. فشارم می‌رود بالا. همین حالا؛ دو ماهی از آن شبِ کذایی می‌گذرد و من هنوز از هادی بی‌خبر بی خبرم... قصه‌ی نُوفا ادامه دارد... پ.ن: معنی‌ نُوفا به عربی می‌شود؛ آوای بلند./ مصاحبه با خانم نوفا عباس خالد، حسینیه فاطمیه فاطمه احمدی | راوی اعزامی راوینا @voice_of_oppresse_history دوشنبه | ۲۸ آبان ۱۴۰۳ | #بوشهر #کنگان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه 🎧 #آوای_راوینا 🎵 برایت نامی سراغ ندارم - ۲ زینبیه با صدای: ریحانه نبی‌لو طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا @tayebefarid پنج‌شنبه | ۳ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه 🎧 #آوای_راوینا 🎵 برایت نامی سراغ ندارم - ۳ احساس سوختن با صدای: ریحانه نبی‌لو طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا @tayebefarid جمعه | ۴ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا