#روز_سلام_مادر تا جهان باقی بوَد دوران به کام مادر است حکم ایجاد بنی آدم به نام مادر است مظهر ابقای انسان‌ها ز بعد بوالبشر هست حوّا مادر اول که مام مادر است "روز مادر" شد قرین با زادروز فاطمه "س" چونکه زهرا ، اسوه‌ی اعلی‌ٰمقام مادر است بهترین دانشگه ارشاد فرزند از نخست دامن پاک و عفیف و اهتمام مادر است کودکان خسته‌جان را طعم "اَحلیٰ مِن عسل" نوشخند دلکش و شیرین‌کلام مادر است طفل سرکش کی بگردد رام با صد رنگ و دام لیک با اظهار یک لبخند ، رام مادر است پختگی‌‌های بشر ، در رهگذار زندگی حاصل ایثارِ عمر و شیرِ خام مادر است سختی و صبر و تحمّل در ره فرزند خویش ایده و امّید و احساس و مرام مادر است آنچه سازد آدمی را رستگار و شادکام خاطر شاد و دعای مستدام مادر است موجب آمرزش فرزند ، از جرم و گناه ارتضای والدین و احترام مادر است خواهی ار خیر دوعالم، حرمتش را پاس دار ورنه هر محنت که بینی انتقام مادر است شادی و پیروزی و بهروزی و بهزیستی بهر فرزندان خود ، فکر مدام مادر است در مقام و شأن مادر ، از سوی پروردگار گفت پیغمبر که جنت زیر گام مادر است در حیات و در مَمات او را گرامی دار چون در دو عالم منجی ما لطف عام مادر است (شمس قم) را شور و عشق و مستی و قول و غزل از طفیل باده‌ی جانبخش جام مادر است "روز مادر" ، "روز زن" ، با زادروز فاطمه "س" هر سه چون شد مقترن روز سلام مادر است شادروان سید علیرضا شمس قمی https://eitaa.com/shamseqomi

#مقام_مادر ‌ ‌ای نســیم سحــــر از مــن بــرسـان هـــر سحـــرگــــاه ، ســـلامِ مــــادر بوسه زن جای من از صـدق و صفا بــــر رخ حـــوریــــه فـــــام مــــادر بـا سرانگشـت عطـــوفــت بـنــــواز قــــامـــت ســــرو قــــــوام مــــادر دل نــاشــاد مــــرا ، شـــادان کــــن بـه یکــی طـــرفـــه پیــــام مــــادر روز مـــن شـــام بــــوَد بـــی ‌رخ او شـــام مــــن روز ، ز شــــام مــــادر بـــاغ رضــوان و بهشـت مــوعـــود هســت انـــدر کـــف گـــــام مــــادر در قيــامــت كه قيامی‌ست عظيــم بـــاشـــد از فيــض قيـــــام مــــادر جـان‌فــزا نغمـه‌ی مــرغــان بهشـت هسـت حـــرفــی ز كـــــلام مــــادر مکـتـب تـــربـیـت و تعلیـــم اســت مهـــــد دامــــــانِ هُمــــــام مــــادر در ره پـــــرورش کـــــودک نیـسـت هیــچ نظمـــی چو نظـــــام مــــادر کــودک ار رام شـود نيست عجــب كــه ز احـســـان شـــده رام مــــادر طفـل خود تا كه نبـيـند در خــواب نيسـت در ديـــده ، مَنـــــام مــــادر راحتـی‌های جهــان، گشـته حــــلال لـیـک گــــردیـــده حــــــرام مــــادر پختگـی‌هــای جهــــان، خـــــام بوَد پیـش آن شـــیـره‌ی خـــــام مــــادر بـــــاده‌ای نیـسـت نشــاط آورتـــــر از مـــیِ صــــافـــیِ جـــــام مــــادر گر مرا مسـتی و عشـقی‌ست به سر مسـتــم از جـــــامِ مـــــدام مــــادر گر جهــانی شودم عبــــد و غــــلام مـن شدم عبــــد و غـــــلام مــــادر خـواهــم از درگـه یــــزدان کــریــم عمــــــر بــــا عــــــزّ و دوام مــــادر فرض و واجـب شـده بــــر آدميــان حــرمـت و حـــق و ذمــــام مــــادر آه و افسوس کـه در شهـــر وجــود نیست کــوتـــاه ، چو بــــام مــــادر (شمس قمّی) به ثنــا لب چو گشود این ثنــــا گفـت بـــه نـــــام مــــادر تـا شــناسـند ، جـــوانــــان غـیـــور عــــزّت و جــــاه و مقـــــام مــــادر ‌ شادروان سيد عليرضا شمس قمی https://eitaa.com/shamseqomi

#هنر از هنرهای جهان، یک هنر آموخته‌ام که ز ارباب ادب ، شعرِ تر آموخته‌ام بهر تعلیم ادب ، نزد اساتید سخن با ادب رفتم و این‌سان هنر آموخته‌ام سر به سر در ره مقصود چو گشتم پویا آنچه گفتند مرا سر به‌ سر آموخته‌ام سیر پرواز به معراج سماوات ادب با بُراق دل بی بال و پر آموخته‌ام آنچه دارم به جهان از ادب و عزت ‌نفس فخرم این است که نزد پدر آموخته‌ام آنچه از شهد سخن با ادب آمیخته‌ام بهر شیرینی کام پسر آموخته‌ام گرچه آموخته‌ام شاعری و نظم سخن بهر آسایش نوع بشر آموخته‌ام سایه‌انداختن و سنگ ز طفلان خوردن در ره خدمت خلق از شجر آموخته‌ام درس حسن عمل و شیوه‌ی حق‌گویی را با بسی سختی و خون جگر آموخته‌ام دادٍ مظلومی و فریادِ عدالت‌خواهی... از نوای دل مرغ سحر آموخته‌ام با نکویان جهان، طرح وفا ریخته‌ام از دورویان ز تعقل، حذر آموخته‌ام پایمردی به غم و نرمش رفتار و شکیب این سیلابه و ، آن از حجر آموخته‌ام ناله‌ی عاشقی و نغمه‌ی شیرین‌سخنی از نوای نی و از نیشکر آموخته‌ام مبحث عشق و نظرپاکی و شیدایی را همه در مکتب اهل نظر آموخته‌ام (شمس قم) گنج ادب بر اثر رنج بیافت نه گمان دار ، که از گنجوَر آموخته‌ام. شادروان سید علیرضا شمس قمی https://eitaa.com/shamseqomi

#من_و_دل عمری‌ست که سرگرم هواییم من و دل سرگشته چو مرغان هواییم من و دل عمری‌ست پی ليلی اوهام چو مجنون حيران به بيابان خطاییم من و دل چون در طلب دوست به هر كوچه و بازار بازيچه‌ى هر بی‌سر و پاییم من و دل در راه وصال بت بی‌مهر و وفايی دل داده و در خوف و رجاييم من و دل افسانه‌ی جهليم و جنون در همه جا چون جاهل به رسوم عقلاییم من و دل چون زورق طوفان‌زده در بحر ضلالت افتاده به گرداب فناییم من و دل سرگشته چو پرگار ، پی نقطه‌ی ابهام در هندسه‌ی چون و چراییم من و دل هستيم هماهنگ به هر فسق و دريغا وقت عمل نيک ، جداییم من و دل آوخ كه به ظلْمات فنا از ره غفلت در جستجوی آب بقاییم من و دل بهر طمع گندم خال رخ جانان... در خاک غم از اوج سماییم من و دل قانع چو نگشتيم به خوان كرم دوست بر درگه هر سفله ، گداییم من و دل شد وقت سفر ، قافله آماده‌ى رفتن افسوس كه بی‌برگ و نواییم من و دل سامان نپذيرد بخدا خانه‌ى ايمان تا در طُرُق مكر و رياییم من و دل اندرز خرد را اثری در سر ِ ما نيست چون فاقد گوش شنواییم من و دل عمری به عبث طی شد و عبرت نگرفتيم حقا كه سزاوار جفاييم من و دل كرديم به بر، جامه‌ی صوف و به حقيقت صوفی‌وش بی‌صدق و صفاییم من و دل من بنده‌ی دل گشته و دل، بنده‌ی آمال پس مشرک يكتاى خداییم من و دل چون (شمس قم) از ما و من و مكر و تظاهر ظاهر به صفا و به مناییم من و دل شادروان سيد عليرضا شمس قمی https://eitaa.com/shamseqomi

#خوابنامه در اوایل دهه‌ی 40 که متشاعران شعر نو (نیمایی) به سعایت شعر کلاسیک می‌پرداختند؛ مرحوم سید علیرضا شمس قمی سروده‌ای دارد تحت عنوان (خوابنامه) با مطلع : خواب دیدم که اهورا پسری داد مرا نه پسر داد که جان دگری داد مرا که در سال 1342 در مقایسه‌ی شعر نو و شعر کلاسیک (کهن) سروده و در انجمن ادبی قم به ریاست دکتر ابوالفضل مصفا و انجمن ادبی صائب تهران، به ریاست استاد خلیل سامانی (موج) در جمع بزرگان آن زمان قرائت نموده است. با صدای شاعر 👆👆👆 ✅ بیت آخر متأسفانه ضبط نشده 👇 من به اشعار كهن گشته عجين نوسخن ، طالب اشعار نوين @shamseqomi

"اَلسّلامُ علیكَ یا اَمیرالمؤمنین" ا࿐❈❁࿐✿࿐❈❁࿐ا #مسمط علـى ای فــدایـی عشـق حــق! سر و جـان فــدای تو یـا علـی! کـــه بقـــای عـــالمـیـــان بُـــوَد همـه از بـقـــــای تــو یـا علــى! دو جهــان و خِلقـت مــاخَلَـــق بـــوَد از ولای تــــو یــا علـــی! نه عجـب اگـر که بـه مــدح تو زده دم خـــدای تـو یــا علــی! کـه مــدیـــح ذات خـــدا بــوَد بخــــدا ســزای تــو یــا علــی! بشر از مدیـح تو عـاجـز است اگــرش خــدا ، نــدهــد مـَــدد خـِـرد از ثنــای تو قـاصر است اگــرش کمــک ، نکنـــد صمـَــد سخـــن از بیـــان ِ مقــــام تــو شده غـــرق حیـــرتِ لا تُعـَـــد که به شـأن ذات تو گفته حـق حـَسَــنـات و مِـدحـت لایـُـــرَد بخــــدا روا بـــــوَد ار خـــــدا بـکـنـــد ثنــــای تــو یـا علــى! ز مـدیــح ذات و صفـــات تــو شده عقــل خلـق زمـانـه مـات کـه بیــان وصف صفـــات تــو نبـــوَد قـــریـــن ِ مقــــام ذات ز علـــوّ ِ فضــل و کمــــال تــو متـحیــــر آمــــده کــائـنـــــات چو ثنـــای قــدر و جــلال تــو دو جهـان ز فتـنه دهد نجــات بجــز آن کسی‌ که نسـوده سر بــه در ِ ســرای تـــو یـا علــی! تــویــی آن ولــی جهـــان‌‌گشـا که جهــان بـوَد به تو پــایــدار تـویـی آن یگانه‌ ی حــق ســتا کـه حقــایـق از تو شد آشکــار تــویـی آن وحیــد مـوحــدیـن تــویـی آن موحــد حق شعــار تــویـی آن امیـــر سریــر دیـن تـویی آن مُسبّب هشت و چـار کــه فـــــراز دوش نبــی بـــوَد اثـــــر دو پــــای تـو یــا علــی! تــویـی آنکه زهـــد و دیـانتـت شـده رهنمــــای مـــوحــــدیـن تـویـی آنکه منطق و حکمتـت شده مَشی و سرخط اهل دین تـویـی آنکــه نهــــج بــلاغتـت شــده نهــــج طــاعـت متّقیـن تـویـی آنکــه پنــــد حقیـقتـت شـده درس مکتـب نــاصحیـن تــویـی آنکـــه لایـــق تـو بــوَد سخــن خــــدای تــو یـا علــی! چو بخواست خـالـق لـم یــزل نظری به خــود کنــد از کمــال بـه عیــان چو آینــــه بـایـدش علی‌اش شد آینـــه‌ ی خصــال به علـى نظـر کن و حــق ببـین ز کمـــال و مــرتبـت و جـــلال کــه علــی‌ست آینـــه ‌ی خـــدا به خـــدای خـالـق ذوالجـــلال بخــدا که صـورت حـق عیــان بـــوَد از لقــــای تــو یـا علــی! على ای خلاصه ‌ی کاف و نون کــه فلـک بــوَد بـه اطــاعـتـت علــى ای عصــاره‌ ی مـایکــون کــه ملـک متـــابـــع طــاعـتـت علــى ای حقـیــقـت بنـــدگــی کـه جهـــان رهیــن عبـــادتــت علــى ای نتـیجـــه‌ ی مـاخَلــق کــه بشــر ، طفیـــلی حکمتـت علــى ای کــه خـِلقــت مـاسَـوا نـبــــوَد ســوای تـــو یـا علــی! به خــدا قسـم کـه به غیـر تـو نکـنــــم بــه نقطــــه‌ای اتکــــا کـه منـــم به لطـف تــو متّکـی تـــو ز رأفـتـــم شــده متـّکــــا نــــزنـــم دم از دگــــری مگـــر کـه به مـِدحـت ِ تـو کنــد ثنـــا نکنـــم نظـــر بـه کسـی مگـــر که تــو اش نظــر کنی از وفــا به خــدا قسم کـه همیـشه دم زنــــم از ولای تـــو یــا علــی! منـــم آن کهـیــنه غــــلام تـــو کـــه بــه آرزوی تــو زنــــده‌ام بـــه در ِ ســـرای تـــو خســروا ز خلـوص، چــاکــر و بنـــده‌ام بــه ره ِ وصــــال تــو تــا ابـــد ز ازل ـ شهــــا ، گـــروَنــــده‌ام کــلـمــــات کـــاملـــه ‌ی تــو را به سمـــاع جـــان شـنونــده‌ام کـه کـــلام کــامـل حـــق بــوَد سخـــن رســای تــو یــا علــی! به امیــد لطــف تـــو زنـــده‌ام که رسم به وصــل جمــال تــو به هــوای عشق تو سرخـوشم بــه امـیـــد درک کـمـــــال تــو نـه من از قصــور کمــال خـود شده محـو عــزّ و جـــلال تــو کـه خــلایــق دو جهـــان شده همه مـات خُلق و خصــال تــو همگان به طـاعـت و بنـــدگـی شـده در قفـــای تـو یـا علــی! چه خوش‌است اگر ز ره کــرم قــدمـی بــه دیــده‌ ی ما نهـی تـــو شـهـنـشــهـی و روا بـــوَد کـه قــدم به کــوی گـــدا نهـی نظـــرِ عطـــوفــت و رحمـتـت بــه جهــــانیـــان ز وفـــا نهـی ز بــــلاد شـیعــــه و مسـلمیـن همه جـور و کیــنه جــدا نهـی کـه کسی بـه دفــع معــانـدیـن نـرسد بـه پــای تــو یــا علــی! ملکــا به (شمس قمی) کنــون نظـــری ز مهــــر و وفـــا نمـــا چـو تــو شــاه مُلـک کــرامتـی نظـــری بــه ســوی گـــدا نمــا ز خــــزانــه ‌ی حسـنات خــود درمـی بــه بنــــده عطـــا نمــا ز عطــــای عـــالیـــه‌ات شهـــا دل مــا ، غـــریــق صفـــا نمـــا کـه دوچشـم ما شده منـــتظر بـه ره عطــــای تــو یــا علــی! شادروان سید عليرضا شمس قمی https://eitaa.com/shamseqomi

(تضمین غزل همای رحمت) #سروش_عرفان سحر از سروش عرفان بشنیدم این ندا را که رسید ساقی جان مِیِ جام هل أتی را ز خم غدیر عشقت ، بزدم مِی ولا را «علی ای همای رحمت! تو چه آیتی خدا را که به ماسَوا فکندی همه سایه‌ی هما را» چو علی‌ست مظهر حق به حقیقتش ولی بین همه حکمت خدا را ز رخش تو منجلی بین ز غدیر خم مپرسش، ز کمالش اوّلی بین «دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من ، بخدا قسم خدا را» اگرش خدا بخوانم، بجز او خدا نماند وگرش خدا ندانم، ز خدا جُدا نماند وگرش جدا شناسم، اثری بجا نماند «بخدا که در دو عالم، اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سرِ چشمه‌ی بقا را» تویی آنکه خصم گفتت به خم غدیر: بَخ بَخ تویی آنکه عالمی را ، ز فراق توست آوخ تویی آنکه بی ولایت! صف جنت است برزخ «مگر ای سحاب رحمت! تو بباری ار نه دوزخ به شرار قهر سوزد ، همه جان ماسوا را» چو حریم جانفزایش به شَه و گداست مأمن سر کوی دلربایش، سر بندگی بیفکن به صف نعال آن شه، بکن از خلوص مسکن «برو ای گدای مسکین! در خانه‌ی علی زن که نگین پادشاهی، دهد از کرم گدا را» علی آن شهی که جودش چو خدای حیّ ذوالمن علی آنکه بذل مهرش بدهد به خصم مأمن به جز از علی که خواهد ز پسر نجات دشمن «به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا» به جز از علی که گردد متبرّی از شوائب به جز از علی که باشد همه عمر در نوائب به جز از علی که سازد شب و روز با مصائب «بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که عَلم کند به عالم شهدای کربلا را» به رکوع، پیش فضلش فضلا و سرفرازان به سجود، پای زهدش عرفا و بی نیازان شده محو طاعت وی فقها و نکته سازان «چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان چو علی، که می‌تواند که به سر بَرد وفا را» حَسنات خُلق او را نتوان نگفت و نشنفت لمعات فیض او را نتوان به خُفیه بِنهفت که به عِلم و فضل و تقوا بخدا نباشدش جفت «نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیّرم چه نامم؟ شه ملک لافتیٰ را» چو علی بوَد به عالم شه کشور امامت همه گه کند تفقد، همه گه کند کرامت نظر بلند سِیرش، چو بوَد نعیم نعمت «به دوچشم خونفشانم هله! ای نسیم رحمت! که ز کوی او غباری، به من آر توتیا را» علی ای فدایی حق! سر و جان من فدایت که بقای هر دوعالم، همه هست در بقایت به نوید عفوّ ایزد، دو جهان به اتّکایت «به امید آن که شاید برسد به خاک پایت چه پیام ها که دادم همه سوز دل صبا را» علی ای طبیب وحدت به شفای دردمندان علی ای سروش رحمت به ندای پای بندان علی ای سراج رأفت به سرای دل نَژَندان «چو تویی قضایگردان، به دعای مستمندان که ز جان ما بگردان! رهِ آفت قضا را» به وجود بی مثالش، بنموده فخر آدم ز مَحاسن خصالش بستوده نیک خاتم دوجهان به پیش فضلش به مَثل چو قطره و یَم «چه زنم چو نای، هر دم ز نوای شوق او دم که لسان غیب خوش‌تر، بنوازد این نوا را» چو علی به مُلک هستی بوَدش مقام شاهی بنموده ذات باری، به فتوّتش گواهی چو لسان غیب هرشب بوَدم چنین مباهی «همه شب درین امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنایی... بنوازد آشنا را» هله (شمس قم) ز هجرش شده دل ز غم لبالب ز شرار ناله‌ی دل، تن و جان فتاده در تب شده هر سَحر نوایم، ز غم تو ذکر یارب «ز نوای مرغ یاحق، بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا» شادروان سید علیرضا شمس قمی 1345 https://eitaa.com/shamseqomi

قصیده‌ی (بدون نقطه) در منقبت امیرمؤمنان حضرت علی (ع) #مدح #شعر_بی_نقطه #امیرالمؤمنین (مــولا علــی) ای ولـــــیّ ِ والـــــی ِ والاـ عــلــــی وی علــی ِ عـــالـــی ِ اَعــلا عــلـــی ای سـمــیّ ِ کـــردگـــار ســرمــــدی وی وصــیّ ِ احمــــــد ِ والا عــلـــی هم اصــول و محــور علـم و کمـال هم اســاس عَـلّــم الاَسمـــا عــلـــی هــم رســول الـلــه را ـ اوّل وصــی هــم ولیّ الـلــه ِ عـــدل آرا عــلـــی هــم کمــال کـــامـــل ِ حـــیّ ِ وَدود هــم مــدار عـــالَـــم اَعـــلا عــلـــی هــم ســـرادار ســـرای کــــردگــــار هــم امـام و هـادی و مـولا عــلـــی اســـم او را ، داور کـــــلّ ِ امــــــور کــرد در عصر ورود اعطـــا عــلـــی درگـــــه عَـــــلّام را ، عــِلــــــم ِ ولا عـــــالَـــم لاحــــول را ، إلّا عــلـــی مـــاورا را رأی او سِحــــر حــَـــلال مـاسَـوا را سَــرور و اَولــیٰ عــلـــی در حــرم ، مــولــود او آمــد همــی مر حــرم را مَحــرمُ الاولی عــلـــی حـاصـل و محصـول درگــاه اَحــــد حــامـد و محمــودِ مُلـکِ لا عــلـــی حــاکــمِ ُحکــم ِ الهـــی در حـِکــَــم عـــالِـــم عِلـــم گُهـــر آســا عــلـــی صِهــر احمـــد ، سـرّ ِ الـلـه الصّمـَــد مِهـــر سرمد محــور طـاهـا عــلـــی داده در صـــدر سَمـــا معمـــوره ها کرده در مُلـکِ صمــد مــأوا عــلـــی لـوحِ کـرسی را علــی کِلـک علـــوم لوحـه ی "لـولاك" را "لـولا" عــلـــی مهـــر طالــع ، مــاه لامــِع ، روی او دُرّ ِ احـمـــــر ، لــؤلــؤ لالا عــلـــی روحِ ارواح و دَم ِ روح الـلّــهـــــــی طـور عــدل و هـادیِ موسا عــلـــی آدم و داوود و صـالح ، هـــود هــم داده دل‌هــا ، در رَه ِ مـــولا عــلـــی عسکــــر اســـلام را ـ هـــــادی ِ راه مَــر‌ کــــلام الـلـــه را ، آوا عــلـــی هم علـل ، هم درد ، هم معلـول درد هم دوای ِ دردهــــای ِ مـــا عــلـــی رادمـرد و عــامــل عـــدل و کــــرم اصل هر اِکـرام و هر اهــدا عــلـــی عـــالِـــم ِ کـــلّ ِ عـلـــوم ِ مـــاسَــوا ماحصل ، هـر علـــم را دارا عــلـــی در همــه اَعصــار ، اَعلــم عِـلـــم او در کمـال و عِلــم ، لا اِحصا عــلـــی مِهــرداد اهــل عِلــم و حِلــم و رای راهـدار ِ عـــامـی و أعمـــا عــلـــی در ره ِ ســودای کــــالای ِ کـمـــــال گـوهــر اَعـلا علـی ، سـودا عــلـــی سَــرورِ اَحــــرار ، امـــام ِ دادگــــــر عــدل کـامـل ، ماحی ِ کسرا عــلــی دادگـــــاه ِ اهـــــل ِ دل را ـ دادرس در مَهـالـک ، هــالـِک اَعـــدا عــلـــی در عمــل ، کــــوه وَرع ، سـدّ ِ وَلَــع در حِکــم سرّ ِ کمــاهـی را عــلـــی مَصـــدر ِ احکـــام داور ، در کــــلام صـدرِ اوّل ، صادر و صـدرا عــلـــی دل مـده ، ای دل! مگر در کــوی دل ره مــده در کـــوی دل ، اِلّا عــلـــی در وَلای او دو عــــالم ســر دهــــد هـا علــیٌ ، هــا علــیٌ ، هــا عــلـــی (شمس قم) جز بیت آخِــر مَدحتی گفت بی نقطه به عشقت یا عـلـــی شادروان سید علیرضا شمس قمی 1370 https://eitaa.com/shamseqomi

#مدح #امیرالمؤمنین (رباعیات علوی) از عین علی که چشمۀ نور خداست وز لام عـلی که لا اله از آن خــاست با یـای علی که خود یداللّهی اوست ترکیــب مقــدّس (علــی) اعــلاست ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا چون نـام علی‌ست مشتق از نـام خــدا بـاشـد همـــه جـــا قــریـــن ذات یکتــا در اسم و عـدد چو با خداوند یکی‌ست پـس هسـت علــی (عیــن) علـی اعلـی ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا از یمــن علـی که نـور فـیض ازلی ست پیدایـش خــلق خـالق لــم یـــزلی ست زین فضلِ علی که بر خداوند ولی ست شک نیست که منظومۀ ایجادعلی ست ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا چون ذات علـی‌ست نقش ذات ازلی مسـطوره بُــــوَد ز خــالــق لـم یزلی خواهی که خدا را بشناسی به کمال با دیده ی دل نگر ، به اوصـاف علی ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا آغـاز علی بوده و فرجــام علی ست دیباچۀ خلقت و سرانجام علی ست از روز ازل تـا به ابــد بوده و هـست در مُلک وجود ، حاکم تـام علی ست ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا شـاهــنشه مُلک افتخــار است علی سلطـان سـریــر اقتــدار اسـت علی فرموده خدا چو لافتـی در حق وی شایستۀ قبض ذوالفقــار است علی ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا تا مهر علی‌ست درجهان شـامـل ما تـابد دو هزار ، مهـر و مـه از دل ما معمـــار ازل از پـی تحکیــم اساس با مِهــر علـی ، سرشته آب و گِل ما ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا آییـنه ی ذات حـــیِّ دادار علی ست آییـنه علی و عکس دلـدار علی ست خـواهــی کـه ببـیـنی رخ یــار ازلــی در چهر علی نگر که آن یار علی ست ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا از سرّ ضمیــر حق علی آگاه است زیرا که علـی مَحــرم سرّالله است سرلوحـــۀ قــرآن که بوَد بسم الله او نقطۀ تحت بـای بسم الله است ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا مجموع صفات وعین ذات است علی ایجــاد کنـنده ی صفـــات اسـت علی دسـتِ طلــب از دامــن او بـاز مگــیـر زیـرا کـه سفینه ی نجـــات است علی ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا در بُــرج صــفا مَطلــع انـوار علی ست خورشید سپــهر معـدلت‌ بار علی ست سنگ مَحک است و بوته ی بـار و عیار در روز حساب، وزن و معیار علی ست ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا آن را که علی یاور و یار است چه غم؟ آن را که علیش غمگسار است چه غم؟ جـایی که ولایت علـی ، مذهب ماست گردشمن شیعه بی شمار است چه غم؟ ا─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─ا در کـارگــه ِ صـنـــع ِ خــدای ازلی باشد دو جهـان موهبـت لـم یزلی شد دایـره‌ی حکمت خلاقه‌ی خلق از روز ازل تـا به ابــد ، عیـن علی شادروان سید علیرضا شمس قمی https://eitaa.com/shamseqomi

قصیده ی (بدون الف) در منقبت حضرت علی (ع) #مدح #شعر_بدون_الف #شهادت_امیرالمؤمنین (عــدل مطــلق) مَظهــر حــق شـــیر حـــق مُظهــر علی محــور دیــن ، میــر دیــن گســتر علی کــوکــب بـــرج فضـیلت ، نـــور علـــم عـــدل مطـلق ، معـــدلــت پـــرور علی چــون سمــیّ ِ حضـرت حـــیّ قــدیــم در ضمیـــر عشـق حـــق ، مضمـــر علی بــود کـودک ، حیــّـه در ، در مهـــد شد پـس ملـقــب گشـت بـــر حیــــدر علی پیـــرو‌ِ دیـــن رســـولِ (ص) منـتخــب هـمــــدم و هـمخـــوی پیــغمــــبر علی بـــود مخلـــص در عبـــودیت چو بـود مــرجـــع علـــم و عمـــل ، یکــسر علی مَصـــدر لطــف و کـــرم بـــود و شرف معــــدن فـیــض و یـَــم کـــوثـــر علی هست جــز ختـــم رســـل بر مسلمیــن در فضیــلــت ، مِهـتـــر و بـــرتـــر علی گفــت پیغمـــبر که هسـتم شهــر علـــم هســت بـــر شهــــر نبـــوّت ، در - علی مفتخـــر بر وی ، جمیـــع مـــؤمـنـــیـن بــر همــه ـ گیـــتی بـــوَد مفخـــر علی در صوف رزم و بــزم و عــزم و جــزم بـــود در هر نقطـــه ، مسـتحضــر علی هرچه مشکل بود و معضــل، بـی‌دریــغ چـــون پیمـــبر ، بــود مسـتظهـــر علی در نبـــرد و غـــزّه ی بــــدر و حـنـــیـن بـــود در قـلــــع عــــدو ، صفــــدر علی جنـــگ خنــــدق در نــبــــرد عـبــــدوُد هـــم نـبــــرد وی نـبـــودی ، گــــر علی مــرحــب خیـــبر بکشـت و فتـــح کرد در هجــــومـــی قلعــــه‌ی خیـــبر علی روز ِ رزم ِ مشــــرکــیـــــن ِ ددمـنــــش بـود بهــــر مســلـمـیـــن ، سَـــرور علی در شـب هجـــرت ، پــی حفـــظ نبـــی چــون محمـــــد خفــت در بســتر علی گفــت پیغمـــبر به حکـــم ســرمـــدی : هست بـر دیــن سَــروَر و مَصـــدر علی بعــد ِ پیغمـــبر که بــر رغـــم غـــدیـــر شد به دسـت ملحــدیــن مضـــطر علی چون سـه تـن بـی‌دیـن ستم هرگز نکرد هیـــچ ملـعـــون سـتـمگــــر ، بـــر علی بس ســتم کـردنــد بــر وی مشــرکیــن دسـت بگــرفتــی بـــه فـــرق سـر علی منـــزوی گــردیــد و طبـــق مصلـحـت کــــرد تــــرک مسجــــد و منـــبـر علی بعـــد ِ چندی طبـــق تصمیـــم عمـــوم شـد زعیـــم و میـــر و سرلشکـــر علی دشمن بـی‌دیـن و حــق‌کـش در دمشـق دیـد چون در کــوفـــه شد رهبـــر علی ریخت طـرح قـتــل وی پس کشته شد شمــع حــق ، خـورشید روشنگـــر علی تیــغ دشمـن چون سـرش منشــق نمود شکـر حـق فـرمـود ، فـی محضــر علی خون فرقش چونکه در مسجد بریخت بـــر زمیــن بخشـید زیــب و فـَــر علی گر شهیــد عشقِ حــق شد در سجـــود فــدیــه ی معشــوق ، کــردی بـــر علی "فــزت" فرمودی "به ربّ کعبــه" چون ربّ ِ کـعـبـــه در گــشـــودی بـــــر علی کیفـــر جـــور عـــدو بی چـون و چنـد می‌دهـــد در صحـنـــه ی محشــر علی چــون قســیــم جـنـــت و دوزخ بـــوَد می‌دهــد بـر نیــک و بـــد، کیفــــر علی (شمس قم) جــز بیـت آخــر "بی الـف" گفــت : مـــدح ســاقــی کـــوثـــر علی شادروان سید علیرضا شمس قمی 1370 https://eitaa.com/shamseqomi