محمدرضا کریم زاده| ۹ بعد از یک ماه، یک حمام درست و حسابی کردم! همون روز اول اردوگاه من با همان حالتی که پای چپم تا کمر تو گچ بود اجبارا باید حمام می کردم ، خب من که هیچ کاری از دستم بر نمی آمد، چند نفر من رو بلند کردند و فقط تونستن سرم رو ببرند زیر شیر آب که یخ بود و این هم شد حمام کردن من ....... بعد از یکماه که من رو بردند بیمارستان صلاح الدین، بعد از چند روز گچ پام رو باز کردند و به دوستانی که اونجا بودند گفتند این رو ببرید حمام ، خلاصه دوستان زحمت کشیدند و اونجا جاتون خالی با آب گرم یک حمام درست و حسابی کردم ....... سختی توالت فرنگی برای یک مجروح حالا یک چیز جالب ، تو همون جایی که حمام کردم و توالت فرنگی هم همونجا بود بعد از حدود ۷ ماه که روی پای خودم تونستم راه برم برای اولین بار از نگهبان اجازه گرفتم که برم دستشویی ، اونجا فقط توالت فرنگی داشت و من تا بحال از توالت فرنگی استفاده نکرده بودم ، خلاصه بعد از کلی فکر کردن که چطور باید از این استفاده کنم، تصمیم گرفتم مثل توالت ایرانی انجام بدم، با تلاش زیاد یک پام رو روی کاسه فرنگی گذاشتم و اون یکی پام که زیاد جمع نمی شد، آویزون روی قسمت دیگه کاسه و با دو دست محکم قسمت پشتی کاسه فرنگی رو چسبیدم، خلاصه نفهمیدم که چطور قضای حاجت رو بجا آوردم . آزاده تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #خاطرات #ازادگان #دفاع_مقدس #محمدرضا_کریم_زاده 🌺 🍃🍂🌺🍃‌ 🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺

سلام الله کاظم خانی | ۸ در هر عملیات، تعدادی را از دست می‌دادیم سال‌ها قبل از اسارتم در اولین عملیاتی که در جنگ شرکت کردم (عملیات فتح المبین) وقتی به مقر برگشتم متوجه شدم که چند نفر از اعضای گروهان شهید حسامی برگشتند ولی تعداد زیادی از بچه‌های گروهان از جمله حسن حسامی در محاصره و درگیری تن به تن به شهادت رسیده‌اند. یادشان گرامی باد. شهادت عباس شجاعی در پایان مرحله اول عملیات و برای انجام مرحله دوم به ما استراحت دادند و گردان‌های دیگر در عملیات شرکت کردند . قرار بود گردان قزوین که از لشگر ۷۷ جدا شده بود در مرحله سوم عملیات فتح المبین آماده عملیات شود. عده‌ای از همرزمان ما به شهادت رسیده و یا مجروح شده بودند اما بقیه گردان، خود را برای شرکت در مرحله سوم عملیات فتح المبین در تاریخ ۶۱/۱/۹ آماده کرد. فاصله ما با عراقی‌ها ۲۰۰ متر بود! ▪️شب قبل از عملیات، ما را در تاریکی شب بردند به محوری که قرار بود گردان قزوین وارد مرحله سوم عملیات شود. در آنجا فاصله ما با عراقی‌ها بین ۲۵۰ تا ۳۰۰ متر بود و در یک کانال مستقر شدیم به نحوی که با کوچکترین حرکت عراقی‌ها متوجه می‌شدند. فرمانده گردان تاکید می‌کرد که تحت هیچ شرایطی حرکت نکنید. یکی از اعضای گردان رفت بالای خاکریز که عراقی‌ها متوجه شدند و شروع به شلیک خمپاره ۶۰ و ۸۰ به سوی ما کردند. بنده به همراه عباس شجاعی در یک سنگر مستقر بودیم که یک خمپاره در فاصله ۳ متری سنگر ما فرود آمد و سنگر ما لرزید و خاک زیادی وارد سنگر شد. به شجاعی گفتم: سریع از سنگر خارج شویم چون دشمن سنگر ما را نشانه گرفته است. بنده ۳۰ ثانیه زودتر از سنگر خارج شدم ولی با تاخیر ۳۰ ثانیه شجاعی خمپاره دوم در فاصله یک متری سنگر فرود آمد و چون شجاعی از سنگر قصد خروج داشت و سرش از سنگر بیرون بود؛ خمپاره به سر او اصابت کرد و نصف سرش را از بدنش جدا کرد و در جا شهید شد. یادش گرامی باد حال و هوای ما قبل از عملیات اینک، یاران و دوستان قبل از عملیات، خط مقدم جبهه، حال و هوای عرفانی، حساسی داشته‌اند، بعنوان اسوه و الگوی مردان بی ادعا، با وفا، با صفا، مرید محض امام خمینی (ره) بودند، از گذشت و ایثار آنان یادی کنم. عزیزان دلم و‌ معلمان عزیزم، سید ساعد افتخاری، طهماسب شیخ حسنی، از لحاظ اخلاقی و عرفانی بر ما دانش آموزان خیلی تاثیرگذار بودند. شهید سید ساعد افتخاری در عملیات بیت المقدس به درجه رفیع شهادت نائل آمدند. طهماسب شیخ حسنی در عملیات والفجر 8 به شهادت نائل آمد. از گروه دانش آموزانی که قبل از عملیات فتح المبین با هم اعزام شدیم چند نفر بشهادت رسیدند. عملیات یعنی هم فتح هم شهادت عملیات فتح المبین با رمز یا فاطمه‌ الزهرا آغاز گردید. شبانه در منطقه شوش به ستون یک حرکت نمودیم، چه حال عرفانی داشتیم، خدایا چه حالی داشتند عاشقان تو، چون عارفان بودند. در همان مراحل اول عملیات چندین نفر به درجه «عند ربهم یرزقون» رسیدند. اما بعد از عملیات بود که همه ما اعم از معلمین، دانش آموزان، سایرین گردهم آمدیم. تازه متوجه شدیم که چه کسانی به شهادت رسیده‌اند و بعضی هم مجروح و جانباز شدند از جمله مرتضی سرزارع که از رسته ادوات تجهیزات جنگی بودند در حین عملیات از ناحیه کتف مجروح شده و به پشت جبهه منتقل شده بود. نجات کسی که داخل سایت حبس شده بود در پایان عملیات و بعد از فتح سایت ۴ و ۵ شهید ساعدی متوجه می‌شود که از داخل سایت صدایی می‌آید. علی ربانی چند روزی را به علت نامعلوم، داخل سایت محبوس مانده بوده بود و این چند روز تشنگی، گرسنگی را متحمل شده بود. مرتضی سرزارع هم که در عملیات فتح المبین از دسته ادوات تجهیزات جنگی بود در حین عملیات از ناحیه کتف مجروح شد و به پشت جبهه منتقل شده بود. آزاده تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #خاطرات #ازادگان #دفاع_مقدس #سلام_الله_کاظم_خانی 🌺 🍃🍂🌺🍃‌ 🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺

ایمان مردم فلسطین، رمز پیروزی انهاست ▪️بمناسبت جنگ غزه از لحاظ اسباب مادی و تجهیزات و جنگ افزار، کفه نبرد به نفع صهیونیست‌ها می‌چربد اما قدرت ایمان و‌ صبر عجیب مردم فلسطین تاکنون بسیاری از غیر ممکن‌ها را ممکن ساخته است، همیشه این قدرت لایزال الهی بوده که در این مواقع به کمک مؤمنان آمده است و این وعده نصرت الهی را ما رزمندگان ده‌ها بار بشخصه در جنگ و در اثنای انقلاب اسلامی مشاهده کرده‌ایم. امیدواریم نصرت الهی هرچه زودتر شامل مبارزان شجاع و فداکار فلسطینی و لبنانی شود. https://eitaa.com/taakrit11pw65 #طوفان_الاقصی #فلسطین #غزه

نقطه ضعف رژیم جعلی اسرائیل ▪️فلسطین، الگوی فراموش نشدنی این رژیم اشغالگر و‌ وحشی از این می‌ترسد که مردم غزه و مقاومت غزه و نیروهای جهادی آن اگر بدون تسلیم و یا بدون ذلت بمیرند و کشته شوند الگوی کنترل نشدنی برای سایر مردم مسلمان دنیا شوند و قطعا اسرائیل این را نمی‌خواهد. اگر مقاومت فلسطین بتواند کمی بیشتر دوام بیاورد پیروزی شیرینی نصیب آنها خواهد شد. https://eitaa.com/taakrit11pw65 #طوفان_الاقصی #فلسطین #غزه

علیرضا باطنی| ۷ ▪️بیمارستان فرصتی برای آشنایی و ارتباط در جریان شکنجه‌هایی که اوایل راه‌اندازی اردوگاه می‌شدیم من خودم را به بیهوشی زدم، سر یکی از بچه‌ها هنگام خروج از آسایشگاه به نبشی خورد و خون زیادی آمد و دو تا هم از قبل حالشون بد شده بود.‌ برداشت ما این بود که عراقی‌ها آن روزها برای حفظ تعداد اسرا ملاحظاتی داشتند. لذا شکنجه می‌کردند تا زمانی که شخص نمیرد ولی وقتی اوضاع خراب‌تر می‌شد که بر اثر شکنجه‌ها کنترل از دستشان در می‌رفت و ممکن بود شخص به شهادت برسد. از این جهت عصر آن روز من و کسی که سرش به نبشی خورده بود را به بیمارستان اعزام کردند. بیمارستان تکریت، چگونه جایی بود؟ بیمارستان تکریت، یک بخش کوچک که دارای یک راهرو و سه چهار تا اتاق بود این بخش را گذاشته بودند برای اسرا که با مردم ارتباط و تماس نداشته باشند. سه چهار روز اول من آنجا بیهوش بودم. وقت نماز که می‌شد به هوش می‌آمدم، یک چیزی پیدا می‌کردم می‌خوردم دوباره مثلا بیهوش می‌شدم. آشنایی و ارتباط با کادر شیعه ارتش بعث این بیمارستان رفتن ما باعث شد با یک عراقی آشنا شویم به نام «اسماعیل»، اسماعیل درجه دار شیعه و اهل باسط عراق بود. بعدها او را فرستادند اردوگاه و پل ارتباطی ما درباره بعضی از مسائل بیرون شد. عملکرد دوگانه اسماعیل این اسماعیل وقتی که با بقیه بود بدتر از بقیه رفتار می‌کرد چون می‌ترسید مورد سوءظن قرار بگیرد ولی وقتی تنها می‌شد با ما رفیق بود. می‌آمد مسائل شرعی، حتی تعبیر خواب می‌پرسید، با او زیاد بحث‌های سیاسی می‌کردم. غرضم اینجای مطلب بود. از اسماعیل دعای کمیل خواستم دعای افتتاح آورد من ساعت یک یا دو نصف شب بود زیر پنجره نشسته بودم، اسماعیل نگهبان بود، دید من بیدارم صدا زد. دیدم فرصت خوبی است به او گفتم: ما یک دعای کمیل می‌خواهیم، گفت الآن می آورم، رفت آسایشگاهشان یک کاغذ A4 آورد. گفت: این هم دعای کمیل, وقتی باز کردم دیدم دعای افتتاح است. وقتی که آمد تحویل بگیرد به او گفتم: این دعای افتتاح است و ما دعای کمیل می‌خواستیم. دعای کمیل که از حفظ نوشته بودیم بعد آن دعای کمیلی که خودمان سرهم کرده بودیم روی دوتا کاغذ زرورق سیگار و خیلی ریز نوشته بودیم را آوردم. می‌خواستیم بدهیم یک بند دیگر چون بچه‌های بند خودمان حفظ کرده بودند. به او گفتم: دعای کمیل این است. اگر جایی کلمه‌ای را اشتباه نوشتیم یا جا انداختیم یا اضافه نوشتیم اصلاح کن و برایمان بیاور. گفت باشه، گرفت و رفت هنوز که نیاورده؛ بیست و هفت هشت سال گذشته ولی هنوز نیاورده! آزاده تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #علیرضا_باطنی #خاطرات_آزادگان 🌺 🍃🍂🌺🍃‌ 🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺

توییت دختر جوان فلسطینی: من بیان هستم، ۲۷سال در شهر زیبای خود غزه زندگی کردم و شاید امروز آخرین روز من در اینجا باشد. من و خانواده ام اشتباه روز نکبت در سال ۱۹۴۸ را تکرار نمی کنیم و خانه خود را به سمت جنوب ترک نمی کنیم. همه ما تا آخرین نفس به فلسطینی بودن خود افتخار می کنیم. من جهان را از شرق تا غرب، به خاطر آنچه بر سر ما خواهد آمد نمی بخشم و امیدوارم تصاویر ما تا آخر عمر شما را آزار دهند. #طوفان_الاقصی #فلسطین #غزه #آزادگان

مرتضی رستی| ۴ دعوایی که پدر پیرمرد رو درآورد! در بند ۴ آسایشگاه ۱۲، هنگام شب یکی از دوستان گیلانی با یک نفر دیگه بحثش شد و اون طرف را هول داد. طرف افتاد روی یک پیرمرد کُرد. متاسفانه پایش روی مناطق حساس پیرمرد افتاد. پیرمرد بدبخت هم که در خواب بود و بی هوا، پای طرف با ضرب کوبیده شد روی ... پیرمرد! خودش هم با قد بلندش روی او افتاد. پیرمرد بیچاره داشت از درد به خود می‌پیچید! نگهبان شاهد همه چی بود! نگهبان عراقی از پشت پنجره آسایشگاه شاهد ماجرا بود. (کسی متوجه بیرون نبود چون همه به فکر رفع و رجوع بحث دو طرف بودند ولی تمام اتفاق ظرف چند ثانیه انجام شد. یعنی فرصت نشد که آنها را از هم جدا کنند) نگهبان دو‌ طرف دعوا را صدا کرد گفت: دست‌هایتان را از لای میله های پنجره بیرون بیارید و چند تا با باتوم به دست‌های آنها زد طوری که دیگه از درد توان صحبت نداشتند! فردا صبح دخلتون رو میارم! نگهبان همون جمله همیشگی را گفت: «الله حطی هزک» یعنی «فردا صبح شانست رو می‌برم» منظور اینکه فردا صبح دخلت رو در میارم. تلویزیون را می بریم! صبح بعد از آمار حدود ساعت ۸ تا ۱۰ بعثی ها گفتند: چون دیشب تو آسایشگاه ۱۲ دعوا کردند مجازات شما این است که تلویزیون را می بریم آسایشگاه دیگه و بعد هم کتک. خلاصه افتادند به جون بچه ها با همان کابل و... یالله برو حمام - ۱ نمی‌دونم لطف الهی و یا دعای کی بود که اول تنبیه یکی از بعثیون به من گفت: «یالله رح حمام» از ابتدای ورود به اردوگاه حتی یک بار هم این چنین نشده بود که تک و تنها با آبگرم حمام بروم. یعنی همیشه همان مقدار کم آبی بود که دوستان سالم می ریختن روی سر و‌ کله من و بقولی گربه شور می کردیم اونم ظرف چند ثانیه چون نفر بعدی کنارمان بود. در دستشویی وقت نمی دادند تخلی کنیم! ▪️توالت هم همینطور با تعداد زیاد اسیر و تعداد محدود توالت و وقت کم هواخوری به محض اینکه وارد توالت می‌شدی هنوز برای تخلی ننشسته بودی که نفر بعدی می کوبید به در و می آمد تو. یالله برو حمام - ۲ ▪️یک بار دیگه هم تو فصل سرما که دوستان رو می ریختند تو حوض آب سرد و بعد هم غلت زدن روی زمین و تنبیهات مختلف دیگه (مثل لگد زدن با پوتین به پهلو و سر و صورت و یا پریدن روی بدن های لاغر ما) بعثیه گفت: چسمک ؟ (اسمت چیه؟) گفتم: مرتضی، محمد.... گفت: « یاالله گم رح توالت، رح حمام بعدا تعال اوگد احنا (یالله برو حمام و بعد بیا بشین اینجا). رفتم توالت و حمام و آمدم دیدم هنوز دارن تنبیه می کنند. خدایا ! چقدر تو رحیمی! همانجا رو کردم به آسمان به خدا گفتم: خدایا دعای کی بود؟ چی شد که این بعثی جانی رو وادار کردی و رحم تو دلش انداختی در بین این نگهبانان سفاک و در بین این جمعیت، فقط به من تنها بگه پاشو برو حمام و توالت (پس از گذشت سال ها هنوز هم این معما برایم حل نشده)! در همان حال گریه ام گرفت و گفتم: خدایا قبل از اسارت، در کشور خودمون چقدر تو ناز و نعمت و فراوانی بودیم و قدر ندانستیم! آیا میاد اون روزی که آزاد بشیم و براحتی بخوابیم بیدار شیم غذا بخوریم وووو... آزاده تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #خاطرات #ازادگان #مرتضی_رستی 🌺 🍃🍂🌺🍃‌ 🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺

▪️کتاب نامه رسان خاطرات محمود منصوری، قصه اسارت یک پستچی در دستان بعثی‌ها در زمان جنگ ایران و عراق را روایت می‌کند. 🔻خاطرات سربازان جنگ نزدیک‌ترین و بهترین روایت از جنگ را به ما می‌دهد، چرا که این افراد جنگ را با تمام وجود لمس کرده‌اند. 🔻 این خاطرات را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد. بخش اول روایت‌هایی که محمود منصوری از اتفاقات شهر ایلام قبل از شروع جنگ هشت ساله می‌کند و بخش دوم اسیر شدنش در عملیات والفجر 10 در سال 1366 و تحمل زندان و شکنجه در عراق را به تصویر می‌کشد. 🔻محمود منصوری قبل از پیروزی انقلاب چند سالی را در عراق ساکن بوده و به همین دلیل به زبان عربی تسلط داشتهاست، بعد از انقلاب به ایران برمی‌گردد و در اداره پست شهرستان ایلام مشغول کار می‌شود. او آزاده و جانباز 55 درصد جنگ تحمیلی است. 🔻همه رویدادهایی که در این کتاب از آن سخن گفته شده واقعی هستند و هیچ‌کدام ساخته و پرداخته ذهن نیستند. این کتاب خاطرات محمود منصوری از دوران کودکی و نوجوانی‌اش، آغاز انقلاب، فعالیت‌هایی که قبل از جنگ انجام می‌داد، خدمت سربازی، ازدواج و تمامی دوران حضورش در جبهه و اسارت را شامل می‌شود. https://eitaa.com/taakrit11pw65 #نامه_رسان #آزادگان #منصوری #خاطرات 🌺 🍃🍂🌺🍃‌ 🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺

احمد چلداوی | ۱۲۹ دقیقه ۹۰ به گروه فرار پیوستم! من برای کش رفتن رادیو از بهداری اردوگاه خودم را به آنجا رسانده بودم. اما یهو متوجه شدم چند نفر خودشان را به بهانه‌های ساختگی به بهداری رساندند ولی در حقیقت قصد فرار دارند، من با آنها صحبت کردم و چون من عرب زبان بودم و به من نیاز داشتند اجازه دادند من هم عضو تیم فرار باشم و قرارمان شد بیمارستان بعقوبه. بیمارستان شل و ول بعقوبه مناسب برای فرار وقتی از بهداری اردوگاه به بیمارستان بعقوبه منتقل شدیم وضعیت بخش اسرا در بیمارستان بعقوبه خیلی جالب بود. آنجا یک اتاق افتاده که کاملاً از بیمارستان دور بود. دست شویی اش هم بیرون بخش بود. نگهبان‌ها هم کنار ما روی مبل می‌خوابیدند. درب اتاق هم قفل نداشت، به همین خاطر شب‌ها نگهبان‌ها دست‌های ما را با دستبند به تخت می بستند و پشت در اتاق هم یک صندلی می‌گذاشتند و با خیال راحت می‌خوابیدند. برای دستشويی رفتن هم یکی از نگهبان‌ها را بیدار می‌کردیم تا دستانمان را باز کند و همراه‌مان بیاید. چند بار بیدار کردنشان از خواب ناز کافی بود تا شب‌ها دستانمان را باز بگذارند که تنهایی به دستشويی برویم. همه چیز برای شروع عملیات فرار آماده بود. هم اتاقی‌ها مانع فرار ما شدند! نیمه شب که نگهبان‌ها در خواب ناز بودند نقشه را شروع کردیم. هم اتاقی‌ها بیدار بودند و اول باید آنها را می خواباندیم. حاج آقا باطنی از هاشم خواست که آنها را توجیه کند. هاشم هم به آنها گفت: ما می‌خوایم فرار کنیم، شما ساکت باشید و چیزی نگید. ولی آنها هول کردند و سر و صدایشان درآمد که شما می‌خواهید با این کارتان ما را توی دردسر بیندازید و تهدید کردند که عراقی‌ها را خبر می‌کنند. کار داشت خراب می‌شد که هاشم بلافاصله موضوع را به خنده زد که ای بابا شوخی کردم، شما چرا جدی گرفتید! خلاصه آن شب بچه‌های تخت‌های روبرویی بودند که به جای نگهبان‌ها چهار چشمی مواظب ما بودند تا یک وقت کاری نکنیم و به این ترتیب آن شب برنامه فرار کنسل شد. نصف تیم جا ماندند و برگشتند اردوگاه فردای آن روز هم پزشکان به حاج آقا باطنی گفتند: یا اجازه بدهد فتقش را عمل کنند یا اینکه به اردوگاه برگردد. حاج آقا هم حاضر به عمل جراحی نشد و به اردوگاه بازگشت. تا این جا سه نفر از اعضای تیم از عملیات جا ماندند و ماندیم ما سه نفر؛ هاشم، مسعود و من بودیم. چه کنیم عملیات را ادامه بدهیم یا بی خیال نقشه فرار بشویم. از طرفی احتمال موفقیت کمتر شده بود و از طرفی هم من و هاشم هرکدام یک لیست بلند بالا از اسامی بچه‌های مفقودالاثر داشتیم که می‌خواستیم با خودمان به ایران ببریم. تصمیم قطعی گرفتیم راه را ادامه دهیم. از تنبلی نگهبان‌ها، کمال استفاده را کردیم بعد از قدری مشورت با هم تصمیم گرفتیم که عملیات را ادامه بدهیم. باید سریع عمل می‌کردیم؛ چون دیگر برای من امکان تکرار فیلم استفراغ خونی وجود نداشت. قرار شد دو سه شب قبل از ۲۲ بهمن نقشه را عملی کنیم تا به امید خدا روز جشن انقلاب را در ایران باشیم. با کمی تأخیر روز ۲۱ بهمن سال ۶۸ را به عنوان روز فرار انتخاب کردیم. تا شب فرار هر شب، وقت و بی وقت نگهبان‌ها را برای دستشويی از خواب بیدار می‌کردیم تا دستانمان را باز کنند. در نتیجه نگهبان‌ها عاصی شدند و تصمیم گرفتند دستانمان را باز بگذارند تا هر وقت دستشويی داشتیم خودمان برویم و آنها را بیدار نکنیم. باران داشت نقشه ما را خراب می‌کرد قرار گذاشتیم تا خوابیدن سایر اسرا و نگهبان‌ها صبر کنیم. متأسفانه آن شب باران تندی گرفت و سقف اتاق شروع به چکه کرد و بچه‌ها شروع به داد و فریاد و بیدار کردن نگهبان‌ها کردند. وقت گذشته بود! خودمان تخت بچه.ها را جابجا کردیم و صبر کردیم تا خواب‌شان ببرد غافل از این‌که حالا دیگر نزدیک صبح شده و ما چون ساعت نداشتیم نمی‌دانستیم. کمی بعد همه نگهبان‌ها و اسرا خوابیده بودند. به هاشم گفتم شاید فیلم بازی می‌کنند! کار خطرناک هاشم هاشم که تخصص عجیبی در فهمیدن خواب و بیداری آدم‌ها داشت بالای سرشان رفت و آن‌قدر به آنها نزدیک شد که ترسیدم از صدای نفسش نگهبان‌ها بیدار شوند. بعد برگشت و گفت: «مطمئن باشید خواب خواب هستند». آزاده تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #خاطرات_ازادگان #فرار #احمد_چلداوی 🌺 🍃🍂🌺🍃‌ 🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺

علی یوسفی | ۵ رسیدگی بعد از گچ ! محمد رضا کریم زاده را بخاطر مجروحیت شدیدی که داشت از پا تا سینه اش را گچ گرفته بودند که دستشان درد نکند، ولی رسیدگی خوبی بعد از بیمارستان نداشتند و ایشان را برای بازدید گچ به بیمارستان نمی بردند تا گچش را باز کنند، این قدر نبردند که بدنش زیر گچ کرم زده بود و بشدت خارش می کرد و ایشان را زجر می داد. در آن ۷ ماه به اندازه ۷ سال اسارت، رنج کشید. آزاده تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #خاطرات_ازادگان #علی_یوسفی #تکریت #محمدرضا_کریم_زاده

مصطفی جوکار| ۲ 🔻 قطعنامه ۵۹۸ و تاثیرات آن قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل در ۲۹ تیر ماه ۱۳۶۶ برای پایان دادن جنگ ایران و عراق صادر شد. دولت عراق دو روز بعد از صدور قطعنامه آنرا با اشتیاق پذیرفت. قطعنامه ذیل فصل هفت و ماده ۳۹ و ۴۰ صادر شده بود اگر عراق آن را نمی پذیرفت مورد تحریم شورای امنیت قرار می گرفت ولی عراق خودش هم مایل بود زودتر جنگ را تمام کند هم بخاطر اینکه از عهده جنگ بر نمی آمد و هم در قطعنامه متجاوز مشخص نشده بود و این برای صدام باعث خوشحالی بود‌ چون جلوی همه تلویزیون های دنیا قراداد صلح الجزایر را پاره کرده بود و جنگ را شروع کرده بود گرچه به بهانه های سست ایران را مسئول شروع جنگ می دانست. 🔻ایران بر تعیین متجاوز اصرار داشت! ایران به علت عدم تعیین متجاوز و عدم تعیین خسارت تا یکسال، قطعنامه را نپذیرفت. ایران اصرار داشت اول متجاوز تعیین شود و تعیین خسارت شود تا بعد قطعنامه را بپذیرد. تعیین متجاوز نهایتا بعد از جنگ عراق با کویت آن هم در شرایطی صورت گرفت که عراق حمایت غرب را از دست داده و بعد از یک سال مذاکرات مداوم، باعث شد نظرات ایران در قطعنامه گنجانده شود. 🔻پذیرش قطعنامه و شادی ها و غم ها حدود یکسال بعد از صدور قطعنامه ایران هم قطعنامه را در شرایط خاصی پذیرفت. در اردوگاه وقتی که ما پیام امام خمینی(ره) در مورد پذیرش قطعنامه را بعنوان اینکه جام زهر را می نوشم شنیدیم برای ما خیلی سخت آمد. ما حاضر بودیم سالها در همان سیاه چال های عراق باشیم ولی ناراحتی رهبری را نبینیم. بهرحال از اینکه در آستانه آزادی بودیم خوشحال بودیم ولی ای کاش این آزادی همراه با سقوط صدام بود. اما نگهبان های عراقی که بخاطر جنگ سال ها بر خدمت آنها اضافه شده بود از اینکه در آستانه پایان جنگ بودند خیلی خوشحال بودند. 🔻یکسال و نیم بعد از قطعنامه و‌ عدم‌ آزادی ما ! بعضی بچه ها دچار افسردگی شده بودند. عراق سال ۱۳۶۶ و ایران ۲۷ تیر ۱۳۶۷ قطعنامه را پذیرفته بودند اما یکسال و نیم گذشت یعنی ما اواخر تابستان ۱۳۶۹ بودیم و ما هنوز آزاد نشده بودیم. در این مدت چشم ما به مذاکرات وزاری خارجه ایران و عراق در ژنو سویس بود که برای آزادی ما و اسرای عراقی مذاکره می کردند. عراق بر سر آزادی اسرا چونه می زد و تن به آزادی اسرا نمی داد برای همین با وجود قطعنامه ۵۹۷ ما آزاد نشده بودیم. 🔻لطف خدا و بیچارگی صدام،سبب آزادی ما شد حمله به کویت در سال ۱۳۶۹ بزرگترین حماقت صدام بود که در نهایت باعث آزادی ما شد. زمانی که صدام با حمله به کویت گور خودش را کند و از طرف شورای امنیت بشدت تحریم شد و تحت محاصره قرار گرفت و همه آنچه که در طی این سالها برای جلب نظر غربی ها انجام داده بود دود شد و رفت هوا و بمعنای واقعی بیچاره شد تنها روزنه نجات خود را در کسب رضایت ایران دید. آن زمان بود که صدام ملعون از سر بیچارگی مجبور شد علاوه بر عقب نشینی از تمام قسمت های باقیمانده خاک ایران و پذیرش تمام شروط ایران و بازگشت به معاهده الجزایر، تبادل اسرا را هم بطور یکطرفه اعلام کند. لطف خفی خداوند متعال را در این حوادث عمیقأ درک می کردیم. از آن زمان برخورد عراقی ها هم ملایم و محترمانه شد. 🔻لباس نو گرفتیم در روزهای آخر اسارت به هر یک از ما یک دست لباس نظامی آستین کوتاه خاکی روشن و با یک جفت کفش چرمی و جوراب مشکی به بچه ها دادند و چون لباسها اندازه نبود ما با هم تعویض می کردیم و اضافه لباس را می بریدیم. 🔻یادگاری آوردیم و با لباس های قدیمی برای یادبودی از اسارت و بوسیله نخ های رنگی سبز و قرمز و سفید که از حوله و‌ پتو می کشیدیم بشکل پرچم جمهوری اسلامی جانماز درست کردیم البته بطوری که نگهبانها متوجه نشدند و ما با خودمان به ایران آوردیم. من خودم یک جانماز درست کردم و با خودم آوردم. 🔻نوبت آزادی شد! در تاریخ ۵ شهریورماه ۱۳۶۹ نوبت آزادی اردوگاه ما شد. اعلام شد آماده شوید و لباس های جدیدتان را بپوشید. همه ما را در بند یک جمع کردند و برای اولین بار نماز ظهر و عصر را با جماعت خواندیم. 🔻آخرین روز اسارت، اولین دیدار با صلیب سرخ! نماینده صلیب سرخ بعد از چهار سال برای اولین بار وارد اردوگاه شد و آسایشگاه به اسایشگاه اسیران را به خط کردند و اسامی را در دفتر صلیب سرخ یادداشت کردند. در طی چهار سال گذشته عراق اجازه نداده بود صلیب سرخ از ما بازدید کند و اسامی ما را به خانواده های مان اعلام کند. خانواده ها در این مدت چهار سال چشم انتظار یک خبر درست از ما بودند! 🔻شیطنت بعثی ها در آخرین لحظه عراقی ها در آن روز، چند نفر را از بین اسرا جدا کردند و بردند و خواستن آنها را مخفی کرده و تحویل صلیب سرخ ندهند که بچه ها این مورد و اسیرانی که چند روز قبل بعلت فرار در سلول انفرادی بودند را به صلیب سرخ اطلاع دادند توطئه خنثی شد. آزاده تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #خاطرات_ازادگان #مصطفی_جوکار #قطعنامه_۵۹۸