#رمـــــــانــ_مدافع_عشقــــــ❤️🍃 #قسمت_دوم(۲) #هو_العشقــــ❤️🍃 روی پله ای بیرون از محوطه ی حوزه می نشینم و افرادی را که اطرافم پرسه می زنند، رصد می کنم تا شاید سوژه ای را که می خواهم، پیدا کنم.    ساعتی از ظهر می گذرد و هوا بشدت گرم است. جلوی پایم قوطی فلزی افتاده که هر از گاهی با اشاره ی پایم تکانش می دهم تا سرگرم شوم. تقریباً از همه چیز و همه کس عکس گرفته ام و فقط عکس روی جلد مانده. – هنوز طلبه جذابتون رو پیدا نکردید!؟ سرم را برمی گردانم به سمت صدای مردانه ی آشنا که با لحن تمسخر سؤال را پرسیده بود. همان چهره جدی با پوشش ساده پشت سرم ایستاده بود. همان طلبه ی بی ادب یک هفته پیش بود. – چطورمگه؟ شما مفتشید؟    وقتی اینطور با پرخاش جوابش را می دهم، اخم می کند و نگاهش را به قوطی فلزی مقابلم می دوزد و می گوید: نخیر خانوم. نه مفتشم و نه عادت به دخالت دارم اونم تو کار یه نامحرم. ولی… – ولی چی؟ اگر مفتش نیستید پس توی کار نامحرم دخالت نکنید دیگه، وگرنه یهو خدا می ندازتتون توی جهنم. – عجب! خواهرِ من؛ محض اطلاعتون باید بگم که حضور شما اینجا همون جهنم ناخواسته اس.    این را که می گوید، سریع از جایم بلند می شوم و با عصبانیت می گویم: ببینید مثلاً برادر! خیلی دارید ازحدتون جلو می زنید! تا کِی قصد دارید بی احترامی کنید!؟ – بی احترامی نیست. شما یک هفته است که مدام توی این محوطه می چرخید. اینجا محیطش مردونه ست. – من که تو نیومدم. فقط جلوی درم و دارم برای کار فرهنگی عکس تهیه می کنم. – آهان! یعنی آقایون جلوی در نمیان و یهو به قوه الهی از کلاس طی الارض می کنن به منزلشون و برعکس؟ یا شاید هم رفقا یاد گرفتن پروازکنن و ما بی خبریم؟    از این حرفش خنده ام می گیرد اما سکوت می کنم. نفس عمیقی می کشد و شمرده شمرده ادامه میدهد: صلاح نیست اینجا باشید. بهتره تمومش کنید و برید. – اگر نخوام برم، چی؟ – الله اکبر. اگرنرید… صدایی بین حرفش می پرد: بابا سید؛ رفتی یه تذکر بدیا! چه خبرته داداش!؟ نگاه می کنم. پسری با قد متوسط و پوششی مثل تو ساده. حتماً رفیقش است. عین خودش پر رو!  بی معطلی زیرلب “یاعلی” می گوید و باز هم دور می شود. یک چیز دلم را تکان می دهد: او سیده… #ادامه_دارد…😊 🌷اینجاکانال شَــهیـــدانِـــــہ است👇 http://eitaa.com/joinchat/2033647630C22e0467286

#رمان_مدافع_عشقــــ💖 #قسمتـــ_سومـ....۳ ـــــــــــــــــــــــــــــ 🌼به دیوار تکیه می دهم و نگاهم را به درخت کهنسال مقابل درب حوزه می دوزم. با خودم می گویم.🤔 “چند سال  است که شاهد رفت وآمدهایـی؟ استاد شدن چند نفر را به چشم دیده ای؟ یعنی توهم #طلبه_ها_را_دوست_داری؟ “ به یاد چند تذکر او می افتم و بی اراده لبخند 😊می زنم. چهار روز است که پیدایش نیست! دو کلمه آخرش به حالت تهدید در گوشم می پیچد. ” اگر نرید…😒” – خُب اگر نروم چی؟🤔 ” چرا دوستت مثل خروس بی محل بین حرفت پرید؟ “ دستی از پشت روی شانه ام قرار می گیرد! از جا می پرم و برمی گردم. یک #غریبه درپوشش #چادر. با تبسم و صدایی آرام. – سلام گلم؛ ترسیدی؟😃 با تردید جواب می دهم: سلام. بفرمایید؟ – مزاحم نیستم؟ یه عرض کوچولو داشتم.🌸 شانه ام راعقب می کشم و می گویم: ببخشید شما رو بجا نیاوردم!😏 لبخندش😊 عمیق تر می شود. – من؟ خواهرِ مفتشم.😁 برادرم منو فرستاد تا ازت معذرت خواهی کنم خانومی. اگر بد حرف زده، در کل #حلالش کن. بعد هم دیگه نمی خواست تذکر دهنده باشه! بابت این دو باری که با شما بحث کرده، خیلی تو خودش بود. هی راه می رفت و می گفت: “آخه بنده ی خدا؛ به تو چه که رفتی با نامحرم، دهن به دهن گذاشتی!” این چهار، پنج روزم رفته به قول خودش آدم شه.😜 – آدم شه!؟ کجا رفته؟😢 – اوهوم. کار همیشگیشه. وقتی خطایی می کنه بدون اینکه لباسی، غذایی، چیزی برداره، قرآن، مفاتیح و سجاده اش رو می ذاره توی یه ساک دستی کوچیک و می ره.🚶 – خُب کجا می ره!؟🤔 – نمی دونم. ولی وقتی میاد خیلی لاغره. یه جورایی #توبه می کنه. با چشمانی گرد به لب های خواهرش خیره می شوم.😳 – توبه کنه!؟ مگه … مگه اشتباه ازیشون بوده؟😳🙄 چیزی نمی گوید. صحبت را می کشاند به جمله آخر. – فقط #حلالش کن! 😕علاقه ات به طلبه هارم تحسین می کرد. علی اکبر، خیلی #غیرتیه.💪 اینم بزار پای همین غیرتش😊. “سید علی اکبر! همنام پسرِ #امام_حسین(ع). هر روز برایم عجیب تر می شوی. تو متفاوتی یا من، اینطور تو را می بینم.” یک لحظه که به خودم می آیم، می بینم که چند ساعت است مقابلم نشسته و صحبت می کند😐 #ادامــــہ_دارد.....💔 🍃🌸↬ @shahidane1

🔺🔺🔺 #رمانـــ_مدافـــــع_عشقـــ❣ـــ #قسمتـــ_چـہـــارمـ۴🔻 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ کار نشریه به خوبـی تمام شد و دوستی من با فاطمه سادات، خواهرش شروع شد. ☺️آنقدر مهربان، صبور و آرام بود که به راحتی می شد او را دوست داشت. حرف هایش راجب برادرش مرا هر روز کنجکاوتر می کرد.😅 همین حرفها به رفت و آمدهایم سمت حوزه، مُهر پایان زد.👌 گاهاً تماس تلفنی داشتیم و بعضـی وقتها هم بیرون می رفتیم تا بشود سوژه جدید عکس های من. #چادرش در کادر تصاویرم جلوه ی خاصی داشت. کم کم متوجه شدم خانواده نسبتاً پرجمعیتی هستند.👨👩👧👦 علـی اکبر، سجاد، علـےاصغر، فاطمه و زینب با مادر و پدرعزیزی که در چند برخورد کوتاه توانسته بودم ازنزدیک ببینمشان.💠 ” تو برادر بزرگتری و مابقی طبق نامشان ازتوکوچکتر! نام پدرت حسین و مادرت زهرا، یعنی همه ی این ها اتفاقی بود!؟ “🤔 حتی این چینش اسمها برایم عجیب بود.🙄 علی اکبر را دیگر ندیدم و فقط چند جمله ای بود که فاطمه گاهی بین حرفهایش از او می گفت.😐 دوستی ما روز به روز محکم ترمی شد و در این فاصله خبر اردوی راهیان نور که قرار بود علی اکبر برود، به گوشم رسید.🙂 – #فاطمه_سادات! – جانم! – تو هم می ری؟😳 – کجا؟ – با داداشت؟ #راهیان_نور؟ – آره. ما چند ساله که می ریم. با دودلی  و کمی مِن و مِن می گویم: می شه منم بیام؟😬 چشمانش برق می زند.😃 – دوست داری بیای؟ – آره. راستش خیلی دلم می خواد بیام. – چرا که نشه! فقط… گوشه #چادرش را می کشم. – فقط چی؟ نگاه معنا داری به سر تا پایم می کند. – باید چادر سر کنی.🤔 سر کج می کنم، ابرو بالا می اندازم و می گویم: مگه من #حجابم بده!؟😟 – نه! کی گفته بده؟! اما جایی که ما می ریم #حرمت خاصـی داره!👌 در اصل رفتن اون ها بخاطرهمین چادرسیاهـی بوده که روی سر ماست به خاطر حفظ همین .😭🌹 و کناری از چادرش را با دست، سمتم می گیرد و نشانم می دهد. دوست داشتم هر طور شده همراهشان شوم. حال وهوایشان را دوست داشتم. زندگی شان بوی غریب و آشنایی از #محبت می داد.😔 محبتی که من درزندگی ام دنبالش می گشم؛ حالا اینجاست. در بین همین افراد. قرار شد در این سفر بشوم عکاس📸 اختصاصـی خواهر و برادری که مهرشان عجیب به #دلم نشسته بود. تصمیمم راگرفتم. “ #چادر_سرم_میکنم.”✅❤️ #ادامـــــــــہ_دارد.......😊 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️

🔺🔺🔺 #رمانـ_مـدافــع_عشقـــ💔🍃 #قسمت_پنـــجم۵ ــــــــــــــــــــــــــــــــ ☺️نگاهت می کنم. پیراهن سفید با چاپ چهره ی #شهید_همت به تن داری. زنجیر و پلاک، سربند یا زهرا و یک تسبیح سبز شفاف پیچیده شده به دورمُچ دستت. چقدرساده ای!😔 و من به تازگی #سادگی را دوست دارم.☺️ قرار بود به منزل شما بیایم تا سه تایی به محل حرکت کاروان برویم. فاطمه سادات گفته بود: ممکنه راه رو بلد نباشی. بیا با هم بریم. و حالا اینجا ایستاده ام. کنار حوض آبی حیاط کوچکتان. تو پشت به من ایستاده ای. به تصویر لرزان خودم در آب نگاه می کنم. #چادر به من می آید. این را دیشب پدرم وقتی فهمید چه تصمیمی گرفته ام به من گفت.😍 صدای فاطمه رشته افکارم را پاره می کند. – ریحانه! ریحان! الو. نگاهش می کنم. – کجایی؟ – همین جا. به #چفیه و #سربندش اشاره می کنم و می گویم: چه خوشتیپ کردی!😄 – خُب تو هم میووردی و می نداختی دور گردنت. با دلخوری لب هایم را کج می کنم و می گویم: ای بدجنس!  من که نداشتم. دیگه چفیه نداری؟ مکث می کند. – اممم نه! همین یدونه است! تا می آیم دوباره غر بزنم صدای قدم هایت را پشت سرم می شنوم. – فاطمه سادات! – بله داداش. – بیا اینجا. فاطمه، ببخشیدِ کوتاهی می گوید و با چند قدم بلند به سمت تو می دود. تو به خاطر قد بلندت مجبور می شوی سر خَم کنی. در گوش خواهرت چیزی می گویی و بلافاصله چفیه ات را از ساک دستی ات بیرون می کشی و به دستش می دهی. فاطمه لبخندی از رضایت می زند و به سمتم می آید.🌹 – بیا عزیزم. #چفیه را دور گردنم می اندازد. متعجب نگاهش می کنم. – این چیه؟ – روسریه! مگه معلوم نیست؟ – هِرهِر. جدی پرسیدم؟ مگه برای علی آقا نیست!؟ – چرا! اما می گه فعلاً نمی خواد خودش بندازه. یک چیز در دلم فرو می ریزد، زیرچشمی نگاهت می کنم، مشغول چک کردن وسایل هستی. – ازشون خیلی تشکر کن. – باشه خانوم تعارفی.😁 و بعد با صدای بلند می گوید:علی اکبر! ریحانه می گه خیلی باحالی.😉 و تو لبخند می زنی. ☺️میدانی این حرف من نیست. با این حال سرکج می کنی وجواب می دهی: خواهش می کنم! احساس آرامش می کنم. درست روی شانه هایم. نمی دانم ازچیست؟ از #چفیه است یا #تو...! 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️ #ادامه_دارد......🌷

🔺🔺🔺 #رمـــانـــ_مدافـــع_عشــــقـ💔🍃 #قسمتــ_ششم۶ ـــــــــــــــــــــــــــــــ 👈 #دشت_عباس اعلام می شود که می توانیم کمی استراحت کنیم. نگاهم را به زیر می گیرم و از تابش مستقیم نور خورشید فرار می کنم.☀️ کلافه، #چادرخاکےام را از زیر پا جمع می کنم و نگاهی به فاطمه می اندازم.😐 – بطری آب رو بده. خفه شدم از گرما.😰 – کمه، خودم لازمش دارم.😒 – بابا دارم می پزم.😫 – خُب بپز. می خوااااامش.😅 – چی کارش داری؟😳 بی هیچ جوابی فقط لبخند می زند.😊 تو از دوستانت جدا می شوی و به سمت ما می آیی. – فاطمه سادات! – جانم داداش؟ – آب رو می دی؟ بطری را می دهد و تو مقابل چشمان من گوشه ای می نشینی. آستین هایت را بالا می زنی و همان طور که زیر لب ذکر می گویی، #وضو می گیری. نگاهت می چرخد و درست روی من می ایستد. خون به زیر پوست صورتم می دود و گُر می گیرم.😦 – ریحانه! داداش چفیه اش رو برای چند دقیقه لازم داره. پس به چفیه ات نگاه کردی، نه به من.☹️ #چفیه را دستش می دهم و او هم به دست تو می دهد. آن را روی خاک می اندازی. مهر و همان #تسبیح_سبز شفاف را رویش می گذاری. اقامه می بندی و دوکلمه می گویی که قلب مرا در دست می گیرد و از جا می کند.❣ – #الله_اکبر. بی اراده مقابلت به تماشا می نشینم.😔 گرما و تشنگـی از یادم می رود. آن چیزی که مرا اینقدر جذب می کند چیست؟🤔 #نمازت که تمام می شود، #سجده می کنی. کمی طولانی و بعد از آنکه پیشانی ات بوسه ی مهر را رها می کند با نگاهت، فاطمه را صدا می زنی. او هم دست مرا می کشد، کنار تو، درست در یک قدمی ات می نشینیم. کتابچه کوچکی را بر می داری و باحالی عجیب، شروع به خواندن می کنی.📖 – #السلام_علیک_یا_ابا_عبدالله.🌹 #زیارت_عاشورا می خوانی. چقدر صوتت دلنشین است.😊 در همان حال #اشک از گوشه ی چشمانت می غلتد.😭 فاطمه بعد از آن گفت: همیشه بعد از نماز صدام میکنه تا با هم زیارت عاشورا بخونیم. چقدر حالت را، این حس خوبت را #دوست_دارم. چقدرعجیب است که هر کارت #بوےخدا می دهد! حتی #لبخندت🙂. #ادامه_دارد…🌹 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️

#رمان_مدافع_عشق❤️🍃 #قسمت_هفتم۷ ‌‌‌‌ --------------------------- 👈 #دوکوهه حسینیه باصفایی داشت که اگر آنجا سر به #سجده می گذاشتی، #بوی_عطر از زمینش به جانت می نشست. سر روی مُهر می گذارم و بوی خوش را با تمام روح و جانم می بلعم.🌹 “اگر اینجا هستم همه از لطف #خداست. الهی شکرت!”😊 فاطمه گوشه ای دراز کشیده و چادرش را روی صورتش انداخته. – فاطمه! فاطمه! هوی! – هوی و کو…! لا اله الا الله. 😄اینجا اومدی آدم بشیاااا.😡 – هر وقت تو آدم شدی منم می شم.😜 – خوب حالا چته؟ – هیچی. تشنمه.😥 – واااا تو چرا همه اش تشنته!؟ مگه کله پاچه خوردی؟😅 – وا! بخیل؛ یه آب می خوامااا. – منم می خوام. اتفاقاً برادرا جلوی در، باکس آب معدنی پخش می کنن. قربونت برو بگیر. برای منم بیار. خدا اجرت بده.☺️ بلند می شوم و یک لگد آرام به پای فاطمه می زنم و می گویم: خیلی پررویی.😒 از زیر چادر می خندد. 😁سمت در حسینیه می روم و به بیرون سرک می کشم، چند قدم آن طرف تر ایستاده ای و باکس های آب مقابلت چیده شده. ” تو مسئولی!؟” آب دهانم را قورت می دهم و به سمتت می آیم. – ببخشید می شه لطفاً آب بدید؟🍃 یک باکس برمی داری و به سمتم می گیری. – علیکم السلام. بفرمایید. از خجالت خشکم می زند. “سلام نکردم! چقدر خنگم.”😐 دست هایم می لرزد، انگشت هایم جمع نمی شوند تا بتوانم بطری را از دستت بگیرم. یک لحظه شُل می گیرم و از دستم رها می شود. چهره ات درهم می شود. ازجا می پری و پایت را می گیری. – آخ پام!😫 روی پایت افتاده است. محکم به پیشانی ام می زنم.😠 – وای! ترو خدا ببخشید. چیزی شد؟ پشت بمن می کنی. می دانم می خواهی #نگاهت را از من بدزدی. – نه خواهرم خوبم. بفرمایید داخل. – تو رو خدا ببخشید. الآن خوبید؟ ببینم پاتونو.🙁 باز هم به پیشانیم می کوبم. “چرا چرت می گی آخه!”😬 با خجالت سمت درِ حسینیه می دوم. صدایت را ازپشت سرم می شنوم. – خانوم علیزاده!📢    لبم را می گزم و برمی گردم به سمتت. لنگان لنگان به سمتم می آیی با بطری های آب. – این ها رو جا گذاشتید. نزدیک تر که می آیی، خم می شوی تا آب ها را جلوی پایم بگذاری. #عطرت را بخوبی احساس می کنم. #بوی_یاس می دهی! همه ی وجودم می شود #استنشمام_عطرت. چقدر ارام است ، #یاس_نگاهت🌹 #ادامه_دارد...🌷 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️

#رمــــانــ_مـدافــع_عشـقــــ💔🍃 #قسمت_هشتــم۸ ـــــــــــــــــــــــــــــ 🌥نزدیک غروب، وقت برای خودمان بود. چشمانم دنبالت می گشت. می خواستم آخرهای این سفر چند عکس از تو بگیرم. گر چه فاطمه سادات خودش گفته بود که لحظاتی را ثبت کنم.😊    زمین پرفراز و نشیب #فـڪه با پرچم های #سرخ و #سبزی که باد تکانشان می داد حالی غریب را القا می کرد. تپه های خاکی. و تو درست اینجایی. لبه ی یکی از همین تپه ها. نگاهت به سرخـی آسمان است. نزدیکت می شوم. پشت به من هستی. می شنوم که زیر لب زمزمه می کنی: #از_هر_چه_که_دم_زدیم، #آنها_دیدند...😭 آهسته نزدیکتر می شوم. دلم نمی آید #خلوتت را بهم بزنم، اما… – آقای هاشمی! توقع مرا نداشتی، آن هم درآن خلوت. از جا می پری. می ایستی و زمانی که به سمت من رویت را بر می گردانی، پشت پایت درست لبه ی تپه، خالی می شود و از سراشیبی اش پایین می افتی. سر جایم خشکم می زند. “افتاد!” پاهایم تکان نمی خورند. به زور صدایی از حنجره ام بیرون می کشم. – آ آقا آقای ها ها هاشمی!😱 یک لحظه بخودم می آیم و به سمتت می دوم. می بینم که پایین سراشیبـی دو زانو نشسته ای و گریه می کنی.😭 تمام لباست خاکی شده. ☹️با یک دست مچ دست دیگرت را گرفته ای. فکر خنده داری می کنم. “یعنی از درد داره گریه می کنه!؟ اما تو حتماً #اشکهایت از سر بهانه نیست. علت دارد.علتی که بعدها آن را می فهمم.🤔 سعی می کنم آهسته از تپه پایین بیایم که متوجه می شوی و به سرعت بلند می شوی. قصد رفتن که می کنی به پایت نگاه می کنم. هنوز کمی می لنگی. تمام جرأتم را جمع می کنم و بلند صدایت می زنم. – #آقاےهاشمی! آقا سید! یک لحظه. تو رو خدا. باور کنید من … نمی خواستم که دوباره… دستتون طوری شده؟ آقای هاشمی! با شما ام.😩 اما تو بدون توجه به من، سعی کردی تا جای راه رفتن بدوی، تا زودتر از شر صدای من راحت شوی. محکم به پیشانیم می کوبم. “یعنیا خرابکار تر از تو کسی هست آخه؟ چقدر بی عرضه ای!”😢 آنقدر نگاهت می کنم که در چهار چوب نگاه من گم می شوی. چقدر عجیبی! یا نه؛ تو درستی، ما آنقدر به غلط هاعادت کرده ایم که تو را عجیب می بینیم. در اصل چقدر من عجیبم.😐  #ادامه_دارد..🌹 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️

#رمـــــان_مـــدافع_عشقــــ❤️🍃 #قسمتــ_نــهم۹👇 ـــــــــــــــــــــــــــــ 🔶فضا حال وهوای سنگینی دارد. یعنی باید خداحافظی کنم😢 از خاکی که روزی قدم های پاک آسمانی ها آن را نوازش کرده؟ با پشت دست #اشکهایم😭 را پاک می کنم. در این چند روز آنقدر روایت از آنها شنیده ام که حالا می توانم به راحتی #تصورشان کنم.🌹 دوربین📸 را مقابل صورتم می گیرم و شما را می بینم. اکیپی که از چهارده تا پنجاه ساله در آن در تلاطم بودند. یک جنب و جوش عاشقانه😍👌. من در خیالم صدایتان می زنم. – #آهاےمعراجےها!📣 برای گرفتن یک عکس ازچهره های معصومتان چقدر باید هزینه کنم؟🤔 و نگاه های مهربان شما که همگی فریاد می زنید: هیچ هزینه ای نیست! 😊فقط حرمت #خون ما را حفظ کن😔. #حجاب را بخر، #حیا را به تن کن. #نگاهت را بدزد از #نامحرم.👌 آرام می گویم: یک. دو. سه. صدای فلش و ثبت لبخند خیالی شما.📸 لبخندی که طعم سیب🍎 می دهد. شاید لب های شما با سیب #حرم_ارباب رابطه ی عاشق و معشوق داشته.🌷 🔶دلم به خداحافظی راه نمی دهد. بی اراده یک دستم را بالا می آوردم تا… اما یکی از شما را تصور می کنم که نگاه غمگینش را به دستم می دوزد و می گوید: با ما هم خداحافظی می کنی؟😢 – خداحافظی چرا؟😳 – تو هم می خوای بعد از رفتنت ما رو فراموش کنی؟ #خواهرم تو بی وفا نباش. دستم را پایین می آورم و به هق هق می افتم. احساس می کنم چیزی در من می شکند. ریحانه ی قبلی بود. غلط های روحم بود که شکست. نگاه که می کنم دیگر شما را نمی بینم. با خودم می گویم: “ #شهدا بال و پر بندگی هستند و #خاکی که زمانی روی آن #سجده می کردند عرش می شود برای توبه.” در همان لحظه تولدم تکرار شد. “کاش کمکم کنید تا پاک بمانم!❤️😔 شما را قسم به #سربندهای_خونےتان🕊 کمکم کنید.”😭 در تمام مسیر بازگشت اشک می ریزم. بی اراده و از روی دلتنگی.💔 شاید چیزی که پیش رو داشتم کار #شهداست. بعنوان یک هدیه. هدیه ای برای این شکست و تغییر. هدیه ای که من صدایش می کنم: #علےاکبر!🌹🍃 #ادامـــــہ_دارد.....🍃 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️

#رمــــانــ_مدافــــــع_عــشقـــ❤️🍃 #قسمتــــ_دهـــــــم🔻🔻 ــــــــــــــــــــــــــــــــــ صدای بوق آزاد🔊 در گوشم می پیچد.😫 شماره را عوض می کنم. جواب نمی دهند. خاموش می کنم و کلافه دوباره شماره گیری می کنم. باز هم خاموش می کنم.😢 فاطمه دستش را مقابل چشمانم تکان می دهد:👋 چی شده؟ جواب نمی دن؟😐 – نه. نمی دونم کجا رفتن. تلفن خونه رو جواب نمیدن. گوشی هاشونم خاموشه. کلید هم ندارم برم خونه.😔 فاطمه چند لحظه مکث می کند و بعد می گوید: خُب بیا فعلاً خونه ی ما.☺️ کمی تعارف کردم و ” نه ” آوردم. دو دل بودم اما آخر در برابر اصرارهای فاطمه تسلیم شدم.😅 وارد حیاط که شدم، ساکم را گوشه ای گذاشتم و یک نفس عمیق کشیدم.🔹 مشخص بود که زهرا خانوم تازه گلها 🌷را آب داده. فاطمه داد می زند: ماااماااان! ما اومدیم.👋📢 و تو یک تعارف می زنی که: اول شما بفرمایید.😏 اما بی معطلی سرت را پائین می اندازی و می روی داخل.😀 چند لحظه بعد، علی اصغر، پسر کوچک خانواده و پشت سرش زهرا خانوم بیرون می آیند.👦 علی جیغ می زند و می دود سمت فاطمه. خنده ام می گیرد. “چقدر شیطونه!”😅 زهرا خانوم بدون اینکه با دیدن من جا بخورد لبخند گرمی می زند و اول به جای دخترش به من سلام می کند.☺️ با خودم می گویم: چقدر خونگرم و مهمان نواز! – سلام مامان خانوم! مهمون آوردم.🤗 این را فاطمه می گوید و پشت بندش ماجرای مرا تعریف می کند. – خلاصه اینکه مامان باباشو گم کرده اومده خونه ی ما.🙄 علی اصغر با لحن شیرین و کودکانه می گوید: آجی! خاله جُم شده؟ واقیهنی؟😧 زهرا خانوم می خندد و بعد نگاهش را سمت من می گرداند. – نمی خوای بیای داخل دخترخوب؟😐 – ببخشید مزاحم شدم. خیلی بد شد. – بد این بود که توی خیابون می موندی. حالا تعارف رو بذار پشت در و بیا تو. ناهار حاضره.🍲 لبخند می زند، پشت به من می کند و می رود داخل. خانه ای بزرگ، قدیمی و دو طبقه که طبقه ی بالایش متعلق به بچه ها بود. یک اتاق برای سجاد و تو. دیگری هم برای فاطمه و علی اصغر. زینب هم یک سالی می شود که ازدواج کرده و سر زندگی اش رفته.🌷 از راهرو عبورمی کنم و پائین پله ها می نشینم. از خستگی شروع می کنم به مالیدن پاهایم. همین موقع صدایت را از پشت سرم می شنوم.😌 – ببخشید! میشه رد شم؟🔹 دستپاچه از روی پله بلند می شوم. یکی از دستانت را بسته ای. همانی که موقع افتادن از روی تپه صدمه دیده بود. علی اصغر از پذیرایی به راهرو می دود و آویزان پایت می شود.😁 – داداش علی! چلا نیمیای کولم کنی؟😄 بی اراده لبخند می زنم. به چهره ات نگاه می کنم. سرخ می شوی و کوتاه جواب می دهی.😄 – الآن خسته ام، جوجه ی من!😘 کلمه ی جوجه را طوری آرام گفتی که من نشنوم اما شنیدم.😂 یک لحظه از ذهنم می گذرد. “چقدر خوب شد که پدر و مادرم نبودن و من الآن اینجا هستم.”😊   #ادامه_دارد…🔹🔶 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️

#رمان_مدافع_عشق❤️🍃 #قسمت_یازدهم👇  مادرم تماس گرفت و گفت: حال پدربزرگت بد شده… ما مجبور شدیم بیایم اینجا… (منظور یکی از روستاهای اطراف تبریز است.) چند روز دیگه باید بمونیم… تو برو خونه ی عمه ات… اینها خلاصه ی جملاتی بود که مادرم گفت و تماس قطع شد. چادر رنگی فاطمه را روی سرم مرتب می کنم و به حیاط سرک می کشم. نزدیکِ غروب است و چیزی به اذان مغرب نمانده. تو لبه ی حوض نشسته ای، آستین هایت را بالا زده ای و وضو می گیری. پیراهن چهارخانه سورمه ای، مشکی و شلوار شیش جیب به تن داری. می دانستم که دوستت ندارم. فقط…احساسم به تو، نوعی حس کنجکاوی بود… کنجکاوی درباره ی  پسری که رفتارش برایم عجیب بود. اما نمی دانستم که چرا حس فضولی تا این اندازه برایم شیرین است! با خودم می گفتم: مگه می شه کسی این قدر خوب باشه!؟ می ایستی، دستت را بالا می آوری تا مسح سرت را بکشی. نگاهت به من می افتد. به سرعت رویت را بر می گردانی و “استغفر الله” می گویی. کاملاً از یادم رفته بود که برای چه کاری به حیاط آمده بودم. – ببخشید! زهرا خانوم گفتن بهتون بگم مسجد رفتید به آقا سجاد گوشزد کنید که امشب زود بیان خونه. همان طور که آستین هایت را پایین می کشی جواب می دهی: از طرف من بفرمایید، چشم! سمت درمی روی که من دوباره می گویم: گفتن که اون مسئله رو هم از حاجی پیگیری کنید. با مکث می گویی: بله. چشم. یا علی! 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️

#رمــــانــ_مدافــع_عــــشقــــ❤️🍃 #قسمتـــــ_دوازدهـــم۱۲🔻 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 🔶زهرا خانوم ظرف را پر از خورشت قرمه سبزی می کند و دستم می دهد.😋 – بیا دخترم. ببر بذار سر سفره.😊 – 🔹چشم! فقط اینکه من بعد از شام می رم خونه ی عمه ام. بیشتر از این مزاحم نمیشم.😐 فاطمه سادات از پشت بازویم را نیشگون می گیرد.😣 – چه معنی داره؟ نخیر شما هیچ جا نمیری. دیر وقته.☹️ – فاطمه راست میگه. حالا فعلاً ببرید غذاها رو، یخ کرد.🍲 هر دو با هم از آشپزخانه بیرون می آییم و به پذیرایی می رویم. همه چیز تقریباً حاضر است. صدای “ #یا_الله” مردانه کسی، نظرم را جلب می کند.🌹 پسری با پیراهن ساده مشکی، شلوار گرم کن، قدی بلند و چهره ای بینهایت شبیه به تو وارد پذیرایی می شود.😊 ازذهنم مثل برق می گذرد که باید آقا سجاد باشد.🤔 پشت سرش تو داخل می آیی و علی اصغر، چسبیده به پای تو، کشان کشان خودش را به سفره می رساند. خنده ام می گیرد. چقدر این بچه به تو وابسته است! نکند یک روز هم من مانند #این_بچه_به_تو …😍   👈 پتو را کنار می زنم، چشم هایم را ریز می کنم تا عقربه های ساعت را ببینم. ساعت سه نیمه شب است. خوابم نمی برد. نگران حال پدر بزرگم هستم.😢 زهرا خانوم آخر کار خودش را کرد و مرا شب نگه داشت. به خودم می پیچم. دستشویی درحیاط است و من ازتاریکی می ترسم.😄 تصورعبور از راه پله و رفتن به حیاط، لرزش خفیفی به تنم می اندازد. بلند می شوم، شالم را روی سرم می اندازم و با قدم های آهسته، از اتاق فاطمه خارج می شوم. درِ اتاقت بسته است. حتماً آرام خوابیده ای. یک دستم را روی دیوار می گیرم و با احتیاط، پله ها را پایین می روم.👌 آقا سجاد بعد از شام، برای انجام باقی مانده ی کارهای فرهنگی، پیش دوستانش به مسجد رفت. تو و علی اصغر در یک اتاق خوابیدید و من هم همراه فاطمه در اتاقش. سایه های سیاه، کوتاه و بلند، اطرافم تکان می خورند. قدم هایم را تندتر می کنم و وارد حیاط می شوم. با خودم می گویم: دستشویی چند متر فاصله داشت یا چند کیلومتر!؟😅 بعد زیر لب ناله می کنم: ای خدا چرا این قدر من ترسوام!؟😕 ترس از تاریکی را ازکودکی دارم. چشم هایم را می بندم و می دوم سمت دستشویی که صدایی سر جا مرا میخکوب می کند. صدایی شبیه به پچ پچ کردن یا زمزمه کردن. “ #خدایا_نکنه_جن_باشه؟”😱 از ترس به دیوار می چسبم و سعی می کنم که اطرافم را در آن گنگی و سیاهی رصد کنم. اما هیچ چیز نیست، جز سایه ی حوض و درخت و تخت چوبی.😰 دقت که می کنم، زمزمه قطع می شود و پشت سرش صدایی دیگر می آید. انگار کسی پا روی زمین می کشد. قلبم گروپ گروپ می زند.💗 از خودم می پرسم: یعنی صدای چیه؟🤔 سرم را بی اختیار بالا می گیرم. روی پشت بام. سایه یک مرد را می بینم که ایستاده و به من زل زده. از وحشت، نفسم درسینه حبس می شود. مرد یک دفعه می نشیند و من دیگر چیزی نمی بینم. بـی اختیار با یک حرکت سریع از دیوار کنده می شوم و به سمت اتاق می دوم. صدای خفه در گلویم را رها می کنم و با تمام قدرت فریاد می زنم: #دزد؛ #دزد؛ رو پشت بومه! یه دزد روی پشت بومه!😱 خودم را از پله ها بالا می کشم. گریه 😭و ترس با هم ادغام می شوند. – دزد! دزد!📣 درِ اتاقت باز می شود و تو سراسیمه بیرون می آیی. شوکه، نگاهت را به چهره ام می دوزی. سمتت می آیم و دیوانه وار تکرار می کنم: دزد؛ الآن فرار می کنه.😨 – کو؟ کجاست؟ به سقف اشاره می کنم و با لکنت جواب می دهم: رو…رو…پش…پشت…بوم…🙄 فاطمه وعلی اصغر، هر دو با چشم های نگران از اتاقشان بیرون می آیند و تو با سرعت از پله ها پایین می دوی.   #ادامه_دارد…🍃 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️

#رمــــانـ_مــدافــــــع_عــــشقــ💟 #قسمتـــــ_سیـــزدهــم۱۳👇 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 🔶دستم را روی سینه ام می گذارم. هنوز به شدت می تپد😢. فاطمه کنارم روی پله نشسته و زهرا خانوم برای آرام شدن من، #صلوات می فرستد. اما هیچ کدام مثل من نگران نیستند! به خودم که آمدم فهمیدم هنگام دویدن و بالا آمدن از پله ها شالم افتاده و تو مرا با این وضع دیده ای. همین آتش شرم به جانم می زند.😞 علی اصغر شالم را از جلوی در حیاط می آورد و به دستم می دهد. شالم را سرم می کنم و همان لحظه تو با مردی میان سال، از پله های پشت بام، پایین می آیی. علی اصغرهمین که او را می بیند، با لحن شیرینی می گوید: حاچ بابا!😳 انگار سطل آب یخ روی سرم خالی می کنند. مرد با چهره ای شکسته و لبخندی که لا به لای تارهای نقره ای ریشش گم شده، جلو می آید.😊 – سلام دخترم! خوش اومدی.🌷 بهت زده نگاهش می کنم. باز هم گند زده بودم. “آبروم رفت!”☹️ بلند می شوم. سرم را پایین می اندازم. – سلام. ببخشید من… من نمی دونستم که… زهرا خانوم دستم را می گیرد.😥 – عیبی نداره عزیزم. ما باید بهت می گفتیم که اینجوری نترسی. حاج حسین گاهی نزدیک #اذان صبح می ره روی پشت بوم برای #نماز. وقتی دلش می گیره و یاد همرزماش میفته. دیشب هم مهمون یکی ازهمین دوستاش بوده. فکر کنم زود برگشته و یک راست رفته اون بالا. با خجالت عرق پیشانی ام را پاک می کنم.😔 به زور تنها یک کلمه می گویم: #شرمنده! فاطمه به پشتم می زند😟. – نه بابا. منم بودم می ترسیدم.🤗 حاج حسین با لبخندی که حفظش کرده می گوید: خیلی بد مهمون نوازی کردم. مگه نه دخترم؟😜 و چشم های خسته اش را بمن می دوزد.☺️ *    نزدیک ظهراست. گوشه ی چادرم را با یک دست بالا می گیرم و با دست دیگرساکم 🛍را بر می دارم. زهرا خانوم صورتم را می بوسد. – خوشحال می شدیم بمونی همین جا. اما خُب قابل ندونستی دیگه.😅 – نه این حرف ها چیه؟ دیشب هم کلی شرمنده تون شدم. فاطمه دستم را محکم می فشارد. – ریحانه جون؛ رسیدی حتماً زنگ بزن.☎️ علی اصغر هم با چشم های معصومش می گوید: خدافس آله.👶 خم می شوم و صورت لطیفش را می بوسم. – اودافظ عزیزِ خاله.😘 خداحافظی می کنم. حیاط را پشت سر می گذارم و وارد خیابان می شوم.🔷 تو جلوی در ایستاده ای. کنارت که می ایستم همان طور که به ساکم نگاه می کنی می گویی: خوش اومدید… #التماس_دعا. قرار بود تو مرا برسانی خانه ی عمه جانم. اما کسی که پشت فرمان نشسته، پدرت است. یک لحظه از #قلبم❤️ این جمله می گذرد. “ #دلم_برات…”😢 و فقط این کلمات به زبانم می آید: #محتاجیم… #خدا_نگهدار.👋..... #ادامــــــــــــہ_دارد....🍃 🍃🌸↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖️