تو عشق خالصی دل من را پناه ده شعری برای خود بده وسوز و آه ده دلتنگ کربلای توام بی تو بی کسم جانم بگیر و روضه در قتلگاه ده #دلتنگی #کربلا

با این که خلق بر سرِ دل می‌نهند پا شرمندگی نمی‌کشد این فرشِ نخ نما بهلول‌وار فارغ از اندوهِ روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما کاری به کار عقل ندارم به قول عشق کشتی شکسته را چه نیازی به ناخدا گیرم که شرط عقل به جز احتیاط نیست ای خواجه! احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟ فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همه سنگ‌ریزه‌ها #فاضل_نظری

آری، ھمه باخت بود سرتاسر عمر دستی که به گیسوی تو بُردم، بُردم... #هوشنگ_ابتهاج

نسبت شاعری به من دادی کاش دشنام می‌فرستادی! ‌ «عاشقم»، عاشقی که در غم عشق لذتی یافت بهتر از شادی ‌ منِ تنها اسیر تنگم و تو ماهی آب‌های آزادی... ‌ ‌ از پریزادگان و سنگدلان دل ربودی و آدمیزادی ‌ گرچه یادی نمی‌کنی از من رفتی و تا همیشه در یادی ‌ سایه‌ات را خدا نگه دارد ای غم ای نعمت خدادادی! ‌ #سجاد_سامانی

هرگز ز دل امیدِ گل آوردنم نرفت این شاخ خشک زنده به بوی بهار توست... #هوشنگ_ابتهاج

بزرگ اوست که بر خاک، همچو سایه ابر چنان رود که دل مور را نیازارد #صائب_تبریزی

 گفتم بدَوم تا تو همه فاصله ها را تا زودتر از واقعه گویم گله ها را چون آینه پیش تو نشستم که ببینی در من اثر سخت ترین زلزله ها را پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست از بس که گره زد به گره حوصله ها را ما تلخی نه گفتنمان را که چشیدیم وقت است بنوشیم از این پس بله ها را بگذار ببینیم بر این جغد نشسته یک بار دگر پر زدن چلچله ها را یک بار هم ای عشق من از عقل میندیش بگذار که دل حل بکند مسئله ها را... #محمد_علی_بهمنی

«صبر اندک‌ را بگویم، یا غم بسیار را؟» #هلالی_جغتایی

«زخمی که بر دل آید، مرهم نباشد او را» #اوحدی

یازده پِلّه زمین رفت به سمت ملکوت یک قدم مانده، زمین شوقِ تکامل دارد #سید_حمید_رضا_برقعی

خورشید پشت ابر! نشانی به ما بده ای ماه! مژده‌ی رمضانی به ما بده مثل نسیم صبح از این جا گذر کن و باد صبای مشک فشانی به ما بده بی کس‌تر از همیشه رساندیم خویش را آواره‌ایم... جا و مکانی به ما بده از بس که در پی همه غیر از تو بوده‌ایم از پا نشسته‌ایم... توانی به ما بده از سفره‌ای که وقت سحر پهن می‌کنی مانده غذا و خورده‌ی نانی به ما بده "با روضه‌ی حسین نفس تازه می‌کنیم" روضه بخوان دوباره و جانی به ما بده #محمدعلی_بيابانی

طمع وصل تو می‌دارم و اندیشه‌ی هجر دیگر از هرچه جهانم نه امیدست و نه بیم #سعدی

«کس نیست در این گوشه فراموش‌تر از من.» #شهریار

ما را به‌ دعا کاش فراموش نسازند رندانِ سَحرخیز که صاحب‌ نفسانند #حافظ

نگاهی نامسلمان ناگهان انداختی رفتی ندیدی سوختم... آتش به جان انداختی رفتی به شك افتاده بین پنج و شش ركعت شمار ما تو باز اهل یقین را در گمان انداختی رفتی نماندی تا ببینی شهر را در خون و خاكستر عصایت را میان ساحران انداختی رفتی! شبیه چای خود را پیشكش كردم، تو با سردی مرا در انتظارت از دهان انداختی رفتی اگر خیری رساندی بی‌گمان نشناختی، گویا گلی بر سنگ قبری بی‌نشان انداختی رفتی برایت ارزش كشتن ندارم، دیده‌ام هرجا كه رویارو شدم با تو، كمان انداختی رفتی #حسین_زحمتکش

راست گفتی که فرج یابی اگر صبر کنی صبر نیک‌ست کسی را که توانایی هست #سعدی

«سوختم یک عمر و صبر آموختم.» #پروین_اعتصامی

نازپرورده ای و درد نمی دانی چیست گریه ی ممتد یک مرد نمی دانی چیست روی پوشاندی و پوشاندن این ماه تمام آنچه با اهل زمین کرد نمی دانی چیست در کجا علم سخن یاد گرفتی که هنوز ظاهرا معنی «برگرد» نمی دانی چیست شادمان باش ولی حال مرا هیچ مپرس آنچه غم بر سرم آورد نمی دانی چیست گفتم از عشق تو دلخون شده ام، خندیدی نازپرورده ای و درد نمی دانی چیست #سجاد_سامانی

به حجم تنگ‌دلی‌های آفتابی من مدار حوصله‌ی هیچ کهکشانی نیست... #قیصر_امین_پور

جراحت دلِ ما بر طبیب ، ظاهر نیست که تیر غمزهٔ او هر چه کرد پنهان کرد... #هلالی‌جغتایی

کجا رواست، که از دستِ دوست هم بِکشد…؟ دلی که، این همه از دستِ روزگار کشید ...! #شهریار

خویش را گم کرده‌ام بعد از تو در آوار خویش! رحم کن! می‌ترسم از تنهایی بسیار خویش شمع جانم را مسوزان بیش از این، دیگر مگو «اشک می‌ریزد برای گرمی بازار خویش» آن‌چنان سرگرم رویای تو هستم، بارها دیده‌ام خواب تو را با دیده‌ی بیدار خویش چهره‌ای دارم که پنهان در نقاب کهنه‌ای‌ست خیره در آیینه‌ام با حسرت دیدار خویش! باشد ای خورشیدِ پنهان! در حجابِ خویش باش باز هم خو می‌کنم با سایه‌ی دیوار خویش... #حسین_دهلوی