‌🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۹۵ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 سربازان از فرط خستگی سلاحها و مهمات خودشان را در جاده رها می‌کردند. مشاهده سلاح های سبک دستگاههای بی سیم و کلاه خودهای نظامی که در حاشیه جاده ریخته بود صحنه ای همچون فیلم سینمایی از یک ارتش شکست خورده را در برابر دیدگانمان مجسم می‌کرد. برخی از سربازان بیمار شدند، به حدی که یکی از آنها که حرارت بدنش بسیار بالا بود جلو ماشین را گرفت و از من خواست که سوار آمبولانس شود ولی آمبولانس مملو از سلاح و مهمات بود و این کار ممکن نبود. بعد از مدتی به یک خاکریز طولانی که از رودخانه تا سمت نامشخصی امتداد یافته بود رسیدیم. در سمت راست و از فاصله ای دور صدای شلیک سلاحها به گوش می‌رسید. از اتفاقاتی که رخ می‌داد اطلاعی نداشتیم. بی اطلاعی از موقعیت دشمن بدترین شرایطی است که یک ارتش ممکن است در آن قرار گیرد. در کنار خاکریز توقف کردیم. دژی توجهم را به خود جلب کرد، مقابلم زمین مسطحی بود که در آن دکل‌هایی کاشته شده بود تا مانع از پیاده شدن نیروهای ایرانی شود. صدها عدد از این ستونها در مساحت زیادی نصب شده بود که نیروهای شکست خورده در آن در جمع بودند. طی قدم زدن مواضع مستحکمی را دیدم که از بتون ساخته شده بود و در آن انبوهی از سربازان را دیدم که پشت به پشت یکدیگر نشسته بودند. از آن مکان خارج شدم، مجروحانی را دیدم که تقاضای کمک می‌کردند و هزاران سرباز که در امتداد دراز کشیده بودند و خودروهای متعددی که در نزدیکی در توقف کرده بودند. آنجا چند دستگاه آمبولانس متعلق به واحدهای مختلف را پارک کرده بودند که بیشتر آنها مجروح حمل می‌کردند و مشخص نبود که این مجروحان کجا تخلیه خواهند شد. حال عده ای از آنها بر اثر خونریزی شدید بسیار وخیم بود و متأسفانه، آمبولانسی برای حمل آنها وجود نداشت. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۸۹ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 آقا ناصر رو به من کرد و گفت: «حالا فرشته خانم بگو ببینم اوقور به خیر! از ما خسته شده‌ی؟ کسی چیزی گفته؟ رنجشی چیزی؟» به سرعت گفتم نه آقا نه به خدا چه رنجشی؟ چه ناراحتی ای؟ منصوره خانم به گریه افتاد. - پس چرا میخوای بری؟ گفتم: «آخه زحمت بسه. من مزاحم شماها ام.» به مادر نگاه کردم. مادر هم میخواد بره خونه شون. بابا و خواهرام تنهان. منصوره خانم محمد علی را بغل کرد و به سینه اش چسباند و با ناله گفت: «نوه قشنگ م کجا می‌خوای بری؟ امیر جان، دورت بگردم علی جان الهی قربانت برم امیر جان علی جان! کجا میخواین برین؟» آقا ناصر صدایش می‌لرزید، گفت نه بابا جان! از ای حرفا نزن ای حرفا مال غریبه هاست، تو دختر خودمانی، محمدعلی بچه خودمانه، مزاحم یعنی چی، اینجا خانه خودته.» و دست‌هایش را رو به آسمان گرفت و گفت خدایا شکرت، خدایا شکرت! اگه هر دو پسرم شهید شدن لیاقت داشتن و تو هم قبولشان کردی. خدایا شکرت که بچه هام مایه ننگ و سرافکندگی‌مان نشدن. خدایا شکرت که بچه هام مایه عزت و افتخارم شدن. خدایا هزار مرتبه شکر خوب دادی، صدهزار مرتبه شکر خوب گرفتی.» کمی بعد، آقا ناصر برای اینکه روحیه ها را عوض کند زد به دنده شوخی و گفت اصلا این بچه بردار .ببر. مُردیم از بس گریه نکرد و ور نزد. ناخن‌ام سیاه شد از بس چنگولش گرفتم؛ بچه هم بچه های سابق؛ ور میزدن، صداشان تا هفت خانه اطرف تر می‌رفت.» با حرفهای آقا ناصر و گریه‌های منصوره خانم ماندنی شدم، هر چند برای من هم دل کندن از آن اتاق سخت بود. هر روز دوست داشتم زودتر شب بشود و من و محمد علی توی اتاق علی آقا بخوابیم. اتاق طور عجیبی بود علی آقا را در آن اتاق احساس می‌کردم. در آن اتاق شب تا صبح خواب او را می‌دیدم. آن شب در آن اتاق ماندم و شبهای بعد. محمد علی دوماهه شده بود. گاهی برای مهمانی چند روزی به خانه حاج صادق می‌رفتیم. گاهی هم به خانه مادرم. اما خانه اصلی ام خانه آقا ناصر بود. حال منصوره خانم خوش نبود. کیست کلیه هایش بزرگتر و سیستم بدنش مختل شده بود. آقا ناصر تصمیم گرفت منصوره خانم را برای معالجه و مداوا مدتی به تهران ببرد. به همین دلیل بعد از دو ماه من و محمد علی به همراه چند ساک و چمدان راهی خانه مادر شدیم، اما همان موقع قرار گذاشتیم وقتی برگشتند چند روز اول هفته خانه مادر باشم و پنجشنبه و جمعه خانه آقا ناصر. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 بسیج عشایر و مساجد ۱ ▪︎دکتر شیخ محسن حیدری ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 حمله همه جانبه زمینی و هوایی ارتش بعث عراق به خوزستان و به ویژه شهر اهواز در اوایل جنگ همراه با ویرانی ها و تلفات مردمی بود و برای دفاع از شهر و استان، همه مردم بسیج شدند و هر گروهی فعالیت می‌کرد اما انسجام رزمی میان مدافعین نبود! در پی وقوع جنگ، مقام معظم رهبری مد ظله العالی آیت الله العظمی خامنه ای به همراهی دکتر چمران به اهواز آمدند و با ورود این دو شخصیت بزرگ انقلابی، برنامه ریزی برای زمین گیر کردن دشمن و جلوگیری از سقوط اهواز و استان آغاز گردید. لذا برای به کار گیری مردم اهواز و به ویژه عشایر داخل شهر و پیرامون آن که اعلام آمادگی کرده بودند، از سوی آیت الله موسوی جزایری نماینده امام (ره) در استان، آیت الله دکتر شیخ محسن حیدری نماینده کنونی مردم خوزستان در مجلس خبرگان رهبری و امام جمعه موقت اهواز که در آن زمان جزء رزمندگان دفاع مقدس بودند طی نامه ای به مقام معظم رهبری معرفی و این امر مقدمه تشکیل بسیج عشایر گردید. آیت الله دکتر حیدری در این زمینه می گویند: برای تأمین اسلحه و مسلّح کردن عشایر به دستور آیت الله موسوی جزایری، با همراهی مرحوم حجت الاسلام سيد يونس هاشمی ۵۰۰ قبضه اسلحه برنو و ام یک از ارتش جهت بسیج عشایر تحویل گرفتیم. از طرفی آیت الله جزایری گفتند در حال حاضر مقام معظم رهبری دام ظله العالی و شهید دکتر مصطفی چمران برای ساماندهی نیروهای مردم در دانشگاه اهواز مستقرند، به این منظور طی نامه ای مرا خدمت آن دو بزرگوار معرفی کردند. در همان روز به مقر فرماندهی در دانشگاه شهید چمران رفتم و با مقام معظم رهبری که لباس نظامی بر تن داشت و بنده هم ملبس به لباس نظامی بودم، ملاقات کردم. نامه آیت الله را به آقا دادم و آقا که تازه وضو گرفته بودند، آن را نگاه کردند و دکتر چمران را صدا زدند و فرمودند: من هنوز نماز عصرم را نخوانده ام و این آقا را، آقای جزایری معرفی کرده است. ببینید چه کار دارد؟ دکتر شهید چمران با محبت مرا به حضور پذیرفتند و وقتی مشکل عدم آموزش نظامی برای نیروهای بسیج عشایری و کمبود اسلحه را مطرح کردم ایشان نیم ساعت با من صحبت کرد، و رؤس مطالبی که در آن شرایط برای یک فرمانده عملیات ضروری است به بنده منتقل کرد و برای حل مشکل آموزش‌های نظامی دستور دادند تا نیروهای عشایری در اهواز گرد آوری شوند و در کنار دیگر نیروها آموزش ببینند. بدین‌سان بسیج عشایری شکل گرفت و نیروها در آن سازماندهی گردیدند و از طریق مساجد و دیگر اماکن برای جلوگیری از نفوذ دشمن به محورهای مختلف اعزام گردیدند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی #بسیج_عشایر @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

‌🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۹۶ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 از فرمانده خواستم که اجازه بدهد آنها را سوار کنم، ولی او قاطعانه پاسخ داد: ما مسئول افراد واحدهای دیگر نیستیم. در مورد شروع حمله از شمال شرقی شهر برای ایجاد شکاف در حلقه محاصره تصمیمی گرفته شد. برخی از گروهانهای ما خواسته یا ناخواسته در این حمله شرکت کردند که نتیجه ای جز شکست عایدشان نشد. ناگهان صدای هواپیمایی در آسمان شنیده شد، برای یافتن پناهگاهی به این سو و آن سو دویدم تا اینکه خودم را به داخل حفره ای انداختم که محل رفع حاجت بود. یکی از مجروحان که از ساق پا آسیب دیده بود، با اینکه جراحت های شدیدی را تحمل کرده بود از آمبولانس بیرون پرید و به دنبال یافتن پناهگاهی شروع به دویدن کرد. بعد از خاتمه بمباران به طرف آمبولانس برگشتم و دیدم که حال یکی از مجروحان وخیم است. به توصیه ای که چند روز قبل همکاران واحد پزشکی صحرایی کرده بودند عمل کردم. از حدود اختیاراتم به عنوان یک افسر و فرمانده واحد سیار پزشکی استفاده کرده به راننده آمبولانس و بهیاران دستور دادم کلیه سلاحها و تجهیزات و مهمات را از آمبولانس خارج کرده عده ای از مجروحان را سوار کند و به سمت شهر برود. به همراه کاروانی از سربازان که در عملیاتها عقب نشینی کرده بودند به طرف شهر به راه افتادیم. نظم و ترتیب به هم خورد و هر واحدی ملزم شد برای ایجاد نظم در بین نیروهای خود تدبیری بیندیشد. بعد از پیمودن خیابانها به اماکن مسکونی رسیدیم. از ماشین پیاده شده و به داخل یکی از منازل قدم گذاشتیم، اثاثیه منزل ریخته و پاشیده بود. در یکی از اتاقها عکسهای کودکان، کتابهای درسی و لباس ها روی زمین پخش شده بود. بخاری و آبگرمکن براثر اصابت گلوله ها سوراخ سوراخ شده بودند. به راستی، هدف از این ویرانگری چه بود؟ مگر این منازل متعلق به شهروندان عرب نبود؟ این آتش افروزیها انگیزه و هدفی جز کینه توزی و دشمنی با سرزمین‌های مسلمان ندارد، انگیزه ای که از قلب و روح بعثی های نژادپرست تراوش یافته است. در این افکار غوطه ور بودم که ناگهان خمپاره ای بر پشت بام یکی از خانه های خالی از سکنه اصابت کرد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۹۰ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 اوضاعم در خانه مادر تغییر کرد. تنهایی ام بیشتر شده بود. بابا هر صبح به مغازه اش می رفت. آرایشگر بود و آن وقت‌ها چهارراه شریعتی همدان آرایشگاه دو هزارش معروف بود و مشتری های خاص و زیادی داشت. مادر هر صبح و عصر به کارگاه خیاطی می‌رفت که تعدادی از خانم ها در آنجا بدون مزد و فی سبیل الله برای رزمنده ها لباس و یونیفورم می‌دوختند. کارگاه طبقۀ دوم مغازه ای بود در خیابان‌باباطاهر؛ جنب مسجد میرزا داوود. خواهرهایم‌هر دو دانش آموز بودند و به مدرسه می‌رفتند. به همین دلیل هر صبح خانه خالی می‌شد و من و محمدعلی تنها می ماندیم. محمد علی بچهٔ ساکت و کم زحمتی بود. آن روزها دوران سختی داشتم؛ دوران تنهایی، انزوا، و درون گرایی ام بود که اغلب با نوشتن خاطره یا به یاد آوردن خاطرات از روی تقویم سال ۱۳۶۵ و ۱۳۶۶ سپری می شد. مادر تنها کسی بود که تلاش می‌کرد مرا از آن تنهایی بیرون بیاورد. اغلب به کارگاه می‌رفت، سری میزد و کارها را راست و ریس می‌کرد و زود بر می‌گشت. گاهی شیفت‌های بعد از ظهرش را تعطیل می‌کرد. گاهی روضه می‌گرفت و گاهی مرا به روضه می‌برد. گاهی پدر را خانه نشین می‌کرد و محمد علی را به او می سپرد و حتی شده نیم ساعتی با هم به خیابان می‌رفتیم. چیزی برایم می‌خرید و گشتی توی بازار می‌زدیم و بر می‌گشتیم. آخر هفته ها اغلب خانه منصوره خانم بودم. تنهایی و دلتنگی سخت ترین فصل زندگی ام بود. روزها به امید آمدن دوست یا همراهی چشم به در می‌دوختم. کمتر کسی می آمد. همه غرق در زندگی خودشان بودند. با شهادت علی آقا انگار من هم از خاطره ها رفته بودم. آن روزها و روزهای بعد سختی‌ها و دشواری ها و ناگفتنی‌های زیادی دارد که اگر عشق به امام و انقلاب و پایبندی به اصول و اهداف و اعتقاداتم نبود، شاید هرگز تاب نمی آوردم. من وارد برهه سختی از زندگی شده بودم و باید تصمیم‌های بزرگتر و دشوارتری می‌گرفتم. اهداف و آرمانش رفته بود و من در پی کشف اهداف و آرمانهایم مانده بودم. سال بعد جنگ پایان یافت و رزمندگان و سربازان از مناطق جنگی به شهرها بازگشتند و به زندگی عادی خود مشغول شدند و کم کم خیلی چیزها تغییر کرد. با تشویق و پیگیریهای مادرم در سال ۱۳۶۷ در هنرستان تهذیب رشته کودک یاری مشغول تحصیل شدم. دوری از علی آقا شاید سخت ترین سالهای زندگی ام بود اما با وجود تقویم ها و خاطراتی که در آنها نوشته بودم عجیب با او زندگی می‌کردم و حضورش برایم قابل احساس بود. این تقویمها را هنوز هم دارم و با نگاه کردن به آنها با دو سه کلمه رمزی که به عنوان خاطره جلوی روزها نوشته ام همه خاطراتم از روز اول خواستگاری تا لحظه شهادت و بعد از آن جلوی چشمم زنده می‌شود. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

ياد آن بوسه كه هنگام وداع  بر لبم شعله حسرت افروخت .... بوسه وداع حاج اصغر صادق‌نژاد بر گونه‌ی شهید عقیل مولایی صبح‌تون سرشار از یاد شهدا        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 بسیج عشایر و مساجد ۲ ▪︎آیت الله سید خضر موسوی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 آیت الله سید خضر موسوی از علماء اهواز که در بسیج مردمی نقشی اساسی داشت در زمینه سازماندهی نیروهای مردمی چنین می گویند: زمانی که جنگ تحمیلی علیه جمهوری اسلامی آغاز گردید، سپاه و بسیج هم به گونه ای که بعدها سازمان یافته قدرت کافی نداشتند تسلیحات و اسلحه همه اش خارج از قدرت نیروهای انقلابی بود. من در جلساتی که با حضرت آیت الله موسوی داشتم، مسأله مشارکت مردم و عشایر عرب اهواز و دیگر مناطق استان را مطرح و گفتم: عشایر شیعه مذهب که در استان داریم سوابق مبارزاتی ممتدی علیه کفار انگلیس در جنگ های اوّل و دوم جهانی داشتند و با جان و مال خودشان بنا به فتوای مرجع تقلید جهان تشیع، حضرت آیت الله العظمی سید محمد کاظم یزدی طباطبایی طاب ثراه از حدود و ثغور خوزستان دفاع نمودند. این مردم در طول انقلاب اسلامی دوشادوش دیگر اقشار کشور علیه رژیم طاغوت مبارزه و شهدای بزرگواری تقدیم انقلاب نمودند. این مردم هم اکنون به من مراجعه می کنند و می‌گویند ما حاضریم در راه اسلام و نظام مقدس، جان خودمان را فدا کنیم. ما فرزندان همان پدرانی هستیم که در «المنیور (جنگ اعراب خوزستان با بریتانیا ۱۲۷۳) یا دیگر مناطق انگلیس را شکست‌ دادند. ما می خواهیم همان کاری را که پدرانمان انجام داده بودند و با یک مرجع دینی اعلی جهاد کرده بودند با مرجع دینی دیگر یعنی امام(ره) جهاد کنیم و این اشغالگران متجاوز و خونریز که بی رحمانه و ناجوانمردانه به سرزمین تشیع حمله ور گردیدند، گوشمالی دهیم. من همین مطلب را به استحضار مقام معظم رهبری مدظله العالی در سفر به دهلاویه در فروردین ۱۳۸۵ رساندم. گفتم این مردم دیندار و ولایتمدار با دو مرجع جهاد کردند. مرجع اوّل آیت الله العظمی سید محمد کاظم طباطبایی یزدی در محرم ۱۳۳۳ هجری جهاد کردند و در شهریور ماه ۱۳۵۹ شمسی با یک مرجع دیگر یعنی بنیانگذار جمهوری اسلامی با متجاوزین بعثی به مصاف و جنگ پرداختند. البته این مردم مورد لطف مقام عظمای ولایت و رهبری بوده و می باشند ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی #بسیج_عشایر @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 سید شجاع، نگهبان اردوگاه علی سوسرایی ‌‌‍‌‎‌┄═❁🔹❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ◾ نگهبان « سید شجاع» در شب ۲۸ صفر مصادف با رحلت حضرت رسول اکرم (ص) رادیو روشن کرده بود و ام کلثوم خواننده معروف عرب داشت آواز می خواند . حاج محسن و عین الله نصراللهی - اتاق دوم بودند و ما همه بشکل دور همی جمع شده بودیم و با هم صحبت می کردیم. شجاع آمد و من بهش گفتم: سید شجاع! امشب شب رحلت حضرت رسول اکرم هست ، انت مو مسلم !؟ شجاع گفت: لا آنی مسیحی، گفت نه من مسلمان نیستم، نه من مسیحی هستم! داشت سر بسر ما می گذاشت! مسلمان بود. ما هم نگهبان را سرکار گذاشتیم! بچه ها گفتند بیایید ما هم شجاع را سرکار بزاریمش! برای همین منم به شجاع گفتم :حاج محسن مسیحی! شجاع تعجب کرد، از اونجایی که روحیات حاج محسن رو می دانستم گفتم: حاج محسن! دعای مسیحی بخوان. حاج محسن گفت : باشه فقط در آخر دعا شما بجای آمین بگید بعله! خلاصه هماهنگ شدیم حاج محسن شروع کرد اوپرا خواندن و آخرش هم دعا کرد . 🔻حاج محسن در قالب دعا هر چه خواست به شجاع گفت! حاج محسن به فارسی شروع کرد در قالب و شکل دعا به شجاع هرچی دلش خواست گفت، ما هم خیلی هماهنگ بعله هارو گفتیم! شجاع هاج و واج مونده بود و با تعجب به حاج محسن نگاه می‌کرد، باورش شده بود حاج محسن، مسیحی است وگرنه کی می تونه به این زیبایی مثل مسیحی ها بخونه! وقتی خواست بره سمت اتاق نگهبانی همه با هم شروع کردیم بلند خندیدن.. عین الله نصراللهی از بس خندید از روی تختش به زمین افتاد. شجاع همانطور که بسمت اتاق نگهبانی می رفت شاید شک کرده بود که سرکارش گذاشتیم یا نه واقعی بود. آزاده تکریت ۱۱        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات_آزادگان #طنز_اسارت #طنز_جبهه @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 جدیدترین عکس از سید شجاع نگهبان کرد و شیعه عراقی اردوگاه تکریت ۱۱

‌🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 عبور از 🌹؛ آخرین خاکریز / ۹۷ خاطرات اسیر عراقی دکتر احمد عبدالرحمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔹 به سرعت به طرف آمبولانس برگشتم، بی درنگ حرکت کردیم تا به نزدیکترین واحد درمانی برسیم. به تابلویی برخوردیم که روی آن نوشته شده بود: مرکز جمع آوری مصدومان ..واحدهای... در آنجا توقف کردیم. بعد از تخلیه مجروحان به صحنه های وحشتناکی برخوردیم. کف حیاط یک خانه دو طبقه را حدود چهل تا پنجاه جسد پوشانده بود. این اجساد به قدری تغییر شکل داده بودند که امکان تعیین هویت آنها وجود نداشت. برخی از آنها قربانیان نبردهای سحرگاه بودند. کنار در ساختمان با یکی از همکارانم که از زمان فارغ التحصیلی سال ۱۹۷۸ او را ندیده بودم روبه رو شدم. همدیگر را به گرمی آغوش کشیدیم. او یکی از پزشکان و مسئولان واحد درمانی تیپ ۱۱ مستقر در خرمشهر بود. در میان انبوهی از مجروحان به داخل ساختمان رفتیم. به من گفت: انواع مُسکن ها و آرام بخشها تمام شده و نمی توانم کاری انجام بدهم. وارد اتاق پزشکان شدیم. پزشکان را دیدم که آثار خستگی و ضعف روحی در جمعی چهره هایشان هویدا بود. از آنها پرسیدم: چرا اسامی کشته ها و مشخصات آنها را ثبت نمی‌کنید؟ همکارم با لبخند حاکی از خونسردی پاسخ داد: چه اهمیتی دارد؟ این اطلاعات به دست چه کسانی خواهد رسید؟ به همین راحتی اسامی این کشته ها در فهرست مفقودالاثرها به ثبت می‌رسید و خانواده های آنها انتظار فرزندانشان را می‌کشیدند. در مورد تعداد مجروحان سؤال کردم، پاسخ دادند: «صد مجروح را در منزل مجاور قرار داده ایم تمامی اتاقها حتى حمام مملو از مجروح است. در آن حال مجروحی را آوردند که ران او براثر اصابت ترکش خمپاره شکاف برداشته بود. خون زیادی از او می رفت، چون خونی در اختیار نداشتیم که به او تزریق کنیم در برابر دیدگانمان از بین رفت. بر روی تخت معاینه سرهنگی دراز کشیده بود که در خون خود غلت می‌زد. به ظاهر فرمانده گردان سوم تیپ ما بود و در حمله صبح همان روز شرکت کرده بود. در آن حال هیاهویی در آستانه در به پا شد و گروه دیگری از مجروحان تخلیه شدند. برخی از آنها از جمله ستوانیار گردان ما که از ناحیه گردن جراحت‌هایی برداشته و در حال احتضار بود، مرا شناخت. او در همان حال جزئیات حملۀ صبح را که به کشته شدن هشتاد تا نود نفر از افراد گردان و اسیر و مجروح شدن عده زیادی منتهی گردیده بود، برایم تعریف کرد. سپس بازوی مرا محکم گرفت و درخواست کمک کرد ولی متأسفانه کاری از دستم برنمی آمد. دیدگانش طوری خیره شده بود که انگار چیزی را می بیند که من قادر به دیدن آن نیستم. احساس می‌کردم ملک الموت کنارم ایستاده و او را قبض روح می‌کند. دقایقی بعد آرام گرفت و چشمانش به دنیای تازه ای که روحش به آن پر کشیده خیره ماند. لحظه ای بعد او را در حالی که با چشمانی بسته روی زمین دراز کشیده بود، از اتاق خارج کردند و به جرگۀ کشته های مفقود انتقال دادند. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #عبور_از_آخرین_خاکریز @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 گلستان یازدهم/ ۹۱ زهرا پناهی / شهید چیت سازیان نوشته بهناز ضرابی ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ 🔸 بابا رفت و ایستاد پشت پنجره. برف، حیاط را سفیدپوش کرده بود. گفت: بهار که بشه یه طبقه رو پشت بام می‌سازم. باید سروسامان بگیری. باید مستقل بشی. هر چی کم و کسر داشتی به خودم بگو بابا جان برات می‌خرم بابا! غصه هیچی نخور ما خیلی به تو و علی آقا و پسرش بدهکاریم. سال بعد همین که بهار شد و هوا کمی مساعد، بابا چند کارگر و بنا آورد. تیرآهن و مصالح ریخت روی پشت بام و یک اتاق و آشپزخانه و سرویس بهداشتی آن بالا ساخت. بقیه پشت بام شد حیاطمان. محمدعلی که بزرگتر شد شب‌های تابستان روی پشت بام یا همان حیاط می‌خوابیدیم. محمد علی بهانه پدرش را می‌گرفت. - پدرجون من كجاست؟ - رفته پیش خدا. - چرا نمی آد پیش من؟ - چون از اون بالا مواظب ماست. - خُب تو که می‌گی خدا مواظب ماست تازه مادرجون و باباجون و تو مواظبمی. جواب کم می‌آوردم مثل همیشه حرف را عوض می‌کردم. - اون ستاره رو می‌بینی؟ محمد علی با شادی می‌گفت: «آره» اون ستاره پدرجونته. محمد علی شاد می‌شد، دست دراز می‌کرد تا پدر جون را بغل کند، نمی شد. نمی‌توانست، می‌زد زیر گریه. هر کاری می‌کردم آرام نمی‌شد. بغلش می‌کردم و می‌بوسیدمش. بوی علی آقا را می‌داد.. به یاد او صدایش می‌کردم علی جان. همه به یاد علی آقا به محمدعلی می‌گفتند «علی» علی جان بچه ام، اغلب شبها با گریه خوابش می‌برد. به مدرسه می‌رفتم. باز هم مجبور بودم سال دوم دبیرستان را بخوانم. سال ۱۳۶۵ که به خاطر عقد و ازدواج نتوانستم در امتحانات قبول بشوم، بعد هم که به دزفول رفتیم اما در سال تحصیلی ۱۳۶۷ - ۱۳۶۸ به اصرار و تشویق مادر برای سومین بار در سال دوم دبیرستان ثبت نام کردم. مادر کار خیاطی را کمتر کرده بود. صبح ها توی خانه می ماند و مراقب علی جان بود. یک سال به این ترتیب گذشت. مدیر هنرستان تهذیب برای رفاه حال دبیرانی که بچه کوچک داشتند یکی از اتاقهای هنرستان را تجهیز و مهد کودکی کوچک دایر کرده بود. صبح زودتر از بقیه به مدرسه می رفتم و علی را به مربی مهد می سپردم و ظهر دیرتر از همه به سراغش می‌رفتم تا کسی از دانش آموزان متوجه نشود که متأهلم و بچه دار. اما، سال بعد برای دوری از این گونه حرفها علی را در مهد کودکی خارج از مدرسه ثبت نام کردم. با این شرایط دیپلم گرفتم. علی چهار ساله شده بود. مادر اصرار داشت در آزمون استخدامی آموزش و پرورش شرکت کنم. این کار را انجام دادم، پذیرفته شدم و به عنوان معلم ابتدایی در مدرسه پسرانه ۲۲ بهمن که در منطقه چرم سازی همدان (منوچهری) واقع شده بود، مشغول به خدمت شدم. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #گلستان_یازدهم کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 بسیج عشایر و مساجد ۳ ▪︎آیت الله سید خضر موسوی ┄┅┅❀┅┅┄ 🔹 در آن زمان که جنگ آغاز شده بود، ما دفاع منظمی نداشتیم. ارتش ما از آمادگی لازم برخوردار نبود. سپاه خوزستان که در رأس آن برادرمان علی شمخانی بودند، اسلحه لازم را در اختیار نداشت. سپاه هم تازه تشکیل شده بود و از لحاظ اسلحه و مهمات در مضیقه بود. لذا ما به فکر چاره برای بسیج مردم بودیم و آنها هم آماده برای مبارزه؛ لیکن یک نهاد مسؤول می‌بایستی وجود داشته باشد که مردم را سازماندهی و آموزش داده و آنها را به محورهای نبرد اعزام نماید تا این که مقام معظم رهبری مد ظله العالی و شهید دکتر مصطفی چمران به اهواز آمدند و با آمدن این دو شخصیت انقلابی، تحرکی در جبهه ها به وجود آمد. همراه با دکتر چمران نیروهایی از تهران آمدند و تعدادی از همرزمان دکتر که از لبنان آمده بودند به اهواز رسیدند. من خدمت این دو بزرگوار رسیدم. بارها شهید نامدار دکتر چمران به منزلم در منطقه سید خلف شمال کیانپارس می آمدند و جلساتی داشتیم و او با زبان عربی با من گفتگو می‌کرد و من در مورد مبارزاتش در لبنان و دوره چریکی که در مصر داشت از او پرسش هایی می‌کردم و دوستی خوبی بین ما برقرار گردید و در جریان محاصره نیروهای جنگ های نامنظم در سوسنگرد، من یک وانت مواد غذایی بردم و شخصاً در وانت بودم در حالی که از زمین و آسمان باران گلوله می بارید کار خودمان را می کردیم. شهید چمران از این حرکتی که می کردیم، خیلی سپاسگزاری کردند . او به من اطلاع داده بود که ای سید اگر غذا به بچه های ما نرسد، آنها از گرسنگی تلف می‌شوند. من گفتم تا چند ساعت دیگر غذا به آنها خواهد رسید. نزد زنان عرب در اطراف سوسنگرد و هویزه رفتم و غذای گرم با همگامی و همکاری زنان مسلمان به آنان رساندم. در هر حال با کمک مقام معظم رهبری و شهید دکتر چمران و از طریق مساجد، عشایر را سازماندهی کردند و بعدها البته که بسیج قوام مستحکمی یافت، دیگر خود بسیج مردم را سازماندهی می‌کرد و در هر حال روزهای اول جنگ یک فرماندهی مشخصی نبود و همه مردم و گروهها فعالیت می‌کردند و دفاع توانمندانه ای را می‌نمودند و در آن زمان اهواز سخت بمباران می‌شد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد از کتاب اهواز در ۸ سال دفاع مقدس حمید طرفی #خاطرات_مردمی #بسیج_عشایر @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

؛🍂 اردوگاه اطفال خاطرات رمادی یک احمد یوسف زاده ⊱⊰᯽⊱╌⊰᯽⊱╌⊰᯽⊱⊰ 🔹 صبحانه میان قاطع سه و قاطع یک که ما بودیم زمینی سفت و شنی بود که وقتی سربازهای عراقی بر آن راه می‌رفتند صدای قرچ قرچ پوتین هایشان از دور شنیده می شد. در گوشه ای از این زمین، چند اتاق بلوکی به شکلی شلخته و بی‌ریخت ساخته شده بود با سقفی یک دست از ایرانیت. روی سقف، پرچم کشور عراق بال بال می‌زد و بر دیوار غربی این آشپزخانه کوچک، تابلوی نقاشی بزرگی از صدام حسین نصب شده بود؛ کار دست یک اسیر خسته و بریده! سه اجاق دست ساز بلوکی با دیواره های کوتاه و دودزده، دو دستگاه فر نفتی، چند پاتیل بزرگ، یک ملاقه و یک بیل که مخصوص توزیع برنج بود، همۀ لوازم آن آشپزخانه را تشکیل می‌داد. نرسیده به آشپزخانه، توی زمین سفت صاف شنی، تابلویی فلزی کاشته شده بود با این عبارت و "يطعمون الطعام على حبه مسكينا و يتيما و اسیرا." فقط ما که صبحانه مان دوازده قاشق شوربای آبکی و ناهارمان هشت قاشق برنج با خورشتی از گوشت بدبوی یخ زده برزیلی چند سال مانده بود می‌فهمیدیم بعثی ها چه استفاده بی‌جایی از مفهوم این آیه شریفه می‌کنند! یک روز در راه آشپزخانه با خودم فکر کردم راستی چقدر من مصداق این آیه هستم! فقیر و مسکین و اسیر، یتیم هم که بودم. به محمد صالحی که او هم مثل من در کودکی پدرش را از دست داده بود گفتم: محمد انگار این آیه برای من و تو نازل شده! آشپزهای این آشپزخانه محقر بزک شده با رنگ قرمز جیغ ایرانی بودند. شبها که ما توی آسایشگاه هایمان بودیم، یک گونی عدس سرخ مخلوط شده با کمی نرمه برنج را می‌شستند، می‌ریختند توی دو دیگ بزرگ که تا پگاه خیس بخورند و آماده پخت بشوند. سپیده دم مشعل‌های نفتی زیر دیگ‌ها را روشن می‌کردند. صدای هوهوی مشعل ها می پیچید توی اردوگاه و به گوش ما و لابد به گوش حسینجان هم می‌رسید. یکی دو ساعت بعد شوربای خوش رنگی به عمل می آمد که روز اول اسارت برای همه اسرا بی مزه بود اما رفته رفته به مذاق آنها خوش نشست و شد بهترین غذای اسارت. این شوربای پرلعاب و آبکی را اگر زود نمی خوردی، مثل ژله سفت و لخته می شد. اسرای قدیمی می‌گفتند وقتی پیاز ممنوع نشده بود این شوربا با پیازداغی چرب که روی آن ریخته می‌شد خوشمزه تر بود، اما وقتی یک نفر با آب پیاز نامهای نامرئی به ایران فرستاد، این لذت هم از سفره اسرا پرید! توی کوله پشتی ام یک کیسه کوچک دولایه داشتم لایه داخل از نایلون گوشت‌های یخ زده و بالایی از پارچه آبی رنگ روکش تشک تهیه شده بود. در این کیسه سهمیه نان روزانه ام را نگه می‌داشتم. دو صمون خشک لوزی شکل با پوسته‌ای سفت و مغزی خام و خمیر. لایه رویی نان را خرد می‌کردم توی بشقاب شوربا. پیش از آنکه سیر شده باشم صدای برخورد قاشق با کف بشقاب به گوش می‌رسید و درست در همین لحظه ملای عرب که مسئول نظافت آسایشگاه بود، بلند می‌شد برای توزیع چای. پتو را از روی سطل سرخ پلاستیکی کنار می‌کشید و پارچ سفیدش را می‌زد توی سطل. پارچ پلاستیکی، پر از چای می‌شد و لایه ای سیاه و چرب بر بدنه‌اش می ماند که آهسته آهسته به سمت ته پارچ سُر می‌خورد. لیوانهای دسته دار فلزی را می‌گرفتیم زیر پارچ ملا. لیوانها بیش از اندازه داغ می‌شدند. آن قدر داغ که یک روز صبح محمد باباخانی به خنده و بلند می‌گفت لامصب چایی داخلش سرد شده ولی این لیوان سردبشو نیست! نوشیدن یک لیوان چای شیرین که البته شیرینی‌اش با دقت زیاد قابل تشخیص بود، از یادمان می‌برد که شوربای صبحانه سیرمان نکرده. چای بعد از صبحانه و شام این وظیفه را به خوبی تا آخر اسارت انجام داد؛ سیر کردن کاذب شوربای عدس از اولین تا آخرین روزهای اسارت، صبحانه ما بود . هیچ وقت نشد یک روز صبح این رویه به هم بخورد و به جای شوربا یک صبحانه شیرین بدهند، یک شیشه مربا، تکه ای پنیر یا حتی کمی دوشاب خرما که در عراق زیاد بود و من از کودکی خیلی دوست داشتم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #اردوگاه_اطفال #خاطرات_آزادگان @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂