#دعای_هر_روز_رمضان روز شانزدهم @ostad_shojae

خلاصۀ سخنرانی سرکار خانم لطفی‌آذر در شهر تهران 3 رمضان 1439 علم، غذای روح (قسمت دوم) درواقع بُعد بشری انسان، دو چهره دارد. یکی رو به زمین که جامع مراتب شش‌گانۀ قبل است و به تنهایی "كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ" [2] می‌شود یا حتی یک‌پارچه شیطان می‌گردد. چهرۀ دیگرش نیز رو به آسمان است که #اسماء و خدایی شدن را پذیرفته و می‌تواند تا مقام خلیفةاللّهی بالا رود. پس هم وسوسه‌های شیطانی و هم خواطر و الهامات رحمانی، در این مرحله بر وجود انسان کار می‌کنند و به این ترتیب، رتبۀ اول و دوم بُعد روحانی ما معیّن می‌شود. مرتبۀ سوم، #قلب است که از این دو رتبه متولد می‌شود و هنوز به ماده توجه دارد و از آن مجرّد نیست. اما پیوسته بین #دنیا و #آخرت و بین خواهش #نفس و دعوت #عقل، تردّد دارد. اگر به طبع یعنی حیوانیتِ رو به ماده مایل شود، از یاد خدا روی گردانده و زندگی سختی خواهد داشت. اما اگر به آسمان رو کند، به یاد خدا آرامش و اطمینان می‌گیرد. پس در هر فعل یا اندیشه اگر دیدیم قلبمان متزلزل است و قاطع و آرام به ما جواب نمی‌دهد، بدانیم اسیر زمین است؛ اگرچه در وادی ظاهر #شریعت باشد. قلب، جایگاه حضور و ظهور و فعالیت #ولایت است. ازاین‌رو به مراقبت از آن بسیار سفارش شده و شرط تعادل و و حرکت صحیحش این است که همواره نور وجود ائمه(علیهم‌السلام) را نصب‌العین آن قرار دهیم. مرتبۀ چهارم، عقل است؛ جوهری مجرد از ماده که تجسم ندارد و در فعالیت خود، نیازمند ابزار نیست. این رتبه، معقولات را درک می‌کند و خداوند کل قرآن و مراتب علمی وجود انسان را در این رتبه گذاشته است. کمال انسان هم این است که قلبش تسلیم عقل شود و به تفقّه برسد؛ که به فرمودۀ قرآن: تفقّه و عمیق‌اندیشی، کار قلب است [3]. قلب همواره در دوراهی نزدیک شدن به عقل و نزدیک شدن به حیوانیت در مجاهده است. اگر خود را به دست عقل بدهد و با دو تیغ #جمال و #جلال ولایت پیش رود، به مقام نفس مطمئنه بار می‌یابد؛ و اگر نه، نفس أمّاره می‌شود و در زمین ماده گیر می‌افتد. سه مرحلۀ بعدی روحانیت نیز روح و خفی و اخفا نام دارند که فراتر از بیان‌اند و برای درک آن‌ها باید به آن‌ها رسید. این‌ها همه، مراتب مختلف وجود #انسان هستند که هر رتبۀ بالاتر، فعلیت مراتب پایین‌تر را در خود دارد و هر رتبۀ پایین‌تر، استعداد و قوّۀ مراتب بالاتر را. سیر #نزول این مراتب تا ظهور مرحلۀ بشریت، صرف‌نظر از اراده و اختیار انسان، به دست خدا صورت گرفته است. اما سیر #صعود که انسان قرار است از بشریت به خلیفةاللّهی برسد، به اختیار و ارادۀ خود او بستگی دارد. او باید مقصد حرکت خود را بشناسد تا برای حرکت به سوی آن، انگیزه و اراده پیدا کند. پس موتور محرّک انسان، #معرفت است و تنها با علم و آگاهی است که می‌تواند خلیفةالله شود. اولین غذایی که خداوند پس از خلقت هفت مرحلۀ جسمانی به انسان داد تا بتواند با مراحل روحانی پیوند داشته باشد، تعلیم اسماء بود. اکنون نیز انسان به قدر تغذیه از معرفت الهی می‌تواند وجودش را قوی‌تر کند و درنتیجه رفع حجاب‌ها، بریدن تعلقات و عبور از هوی‌های نفسانی برایش آسان‌تر می‌شود. بر این اساس، خداوند انبیاء را برای ظهور عقل فرستاده و آن‌ها با کتب آسمانی آمده‌اند تا با تذکر به انسان، او را برای خداگونه شدن، به حرکت اندازند. قرآن نیز به عنوان آخرین کتاب، جامع معارف الهی است و حرکت ما در بُعد انسانی، به قدر آگاهی‌مان از آن است. تا جایی که حتی اگر فروع دین را داشته باشیم، بدون آگاهی و شناخت قرآن، بهره‌ای از زوجیت جسم و روح نمی‌بریم. .......... [2] اشاره به آیۀ 79، سورۀ اعراف: همچون چهارپایان، بلکه گمراه‌تر! [3] اشاره به همان: "لَهُمْ قُلُوبٌ لايَفْقَهُونَ بِها"؛ قلب‌هایی دارند که با آن تفقّه نمی‌کنند و عمیق نمی‌اندیشند. ادامه دارد... #خلاصه #رمضان1439 #جلسه_دوم @Lotfiiazar

‌ 🎉 میلاد کریم اهل بیت مبارک‌باد ‌🌷 امام حسن علیه السلام هنگام نماز زیباترین لباس را می‌پوشیدند و می‌فرمودند... 👆 ‌ 🌙 @khamenei_reyhaneh

⚠ سفره‌های رنگین نابه‌جا ⁉ آیا ‌سفره‌های افطاری ما، با اهداف دینی افطاری دادن همخوانی دارد؟ اساسا چرا افطاری می‌دهیم؟ برگزاری مراسم افطار، علاوه بر اینکه بهانه‌ای برای صله‌رحم است، از این رو طرفدار دارد که در دین ما ثواب عظیمی برایش ذکر کرده‌اند مانند معادل آزاد کردن یکی از فرزندان پیامبر خدا (ص)، کفاره یک سال گناه، بهای ورود به بهشت و... افطاری دادن عبادت است و اولین شرط پذیرفته شدن هر عبادتی، نیت قربة الی الله! اگر «دل»تان می‌خواهد مراسم افطاری را با بیشترین زرق و برق و هزینه برگزار کنید و با سفره‌ای که برای مهمانان‌تان می‌اندازید، سر زبان‌ها بیفتید، با این خواسته نفسانی‌ خود مبارزه کنید؛ زیرا ماه مبارک رمضان، ماه خودسازی و مبارزه با نفس است. یکی از مصادیق مبارزه با نفس هم، دوری از فخرفروشی و اسراف است. 💣 مراقب فرهنگ‌سازی‌تان باشید شما هر لحظه، با هر اقدامی که در حضور دیگران انجام می‌دهید، در حال فرهنگ‌سازی هستید. مراقب باشید با دعوت دوستان و بستگان به مراسم افطار، به جای درو کردن ثواب، آنها را در چرخه‌ی رنج‌آور چشم و هم‌چشمی نیندازید. یکی از بیماری‌های روحی که نهایتا باعث ضرر جامعه و گرفتاری مردم می‌شود، افتادن در این دام و ابتلا به #بیماری_واگیردار تجمل و اسراف است. ✂ از حواشی کم کنید تشریفات و ریخت و پاش‌های مراسم افطار را کاهش دهید، و در عوض، مهمانان و افطارشوندگان بیشتری را دعوت کنید. می‌توانید افطاری ساده‌تری برای بستگان یا رهگذران تدارک ببینید، اما روزه‌داران بیشتری را با همان بودجه، اطعام کنید. این روش، به سبک زندگی ایرانی اسلامی ما نزدیک‌تر است. 📊 هوای جیب دیگران را داشته باشید بسیاری از بستگان و دوستان شما مایلند و حتی آرزو دارند، روزی میزبان روزه‌داران باشند. اما توانایی رقابت با سفره‌های رنگارنگ سایر افراد فامیل را در خودشان و البته جیب‌شان نمی‌بینند. با سنگ‌تمام گذاشتن بی‌جا در سفره افطار، توفیق سفره‌داری را از دیگران سلب نکنید. ⛔ در لذت‌ها غرق نشوید روایت است که روزه را واجب کرده‌اند تا فقیر و غنی برابر شوند. با توجه به این نکته، مراقب باشید بعد از اذان مغرب، خودتان و مهمانان‌تان را در لذت و شهوت خوردن، غرق نکنید. بهره‌مندی از این لذت‌ها گناه نیست، اما اسراف قطعا گناه است. 🌱 #مهارتهای_زندگی ❣ @Khamenei_Reyhaneh

محمدحسین پویانفر ✨ @ostad_shojae ✨

#ریزه_کاری_های_مهمونی ۱۵ ✨می‌گَن؛ شب قدر، شبِ اندازه است! یعنی اول قدر و اندازه‌ی خودت رو بدونی و بعد درخواست‌هات رو به قیمت خودت، به دست اجابت بسپاری! ✅شبِ قدر= شبِ اندازه ی خودت @ostad_shojae

#حرفهای_من_و_خدا #دلنوشته سحر شانزدهم ✍سالهاست که رسم میان من و تو، همین بوده است ؛ من... یکسال...را خراب کرده ام! و تو....سال بعد را به نیکوترین تقدیر، نوشته ای! @ostad_shojae

#افطارانه ۱۵ ✍راستش را بخواهی؛ رمضان که میشود، به راهی فکر میکنم تا مرا به تو نزدیک کند ... ✨دمِ افطار روزه که باشی ، چقدر زمزمه ی آل یاسین میچسبد ... | سلامٌ علی آل یاسین ... | @ostad_shojae

#تقدیر_در_شب_قدر ۵ #استاد_شجاعی یه سؤال مهم؛ تـ👈ــو کی هستی؟ 💢جواب این سؤال نشون میده؛ شب قدر، چقـدر میتونی موفق بشی! @ostad_shojae

🌹محبت به سگ 🌹 علاّمه مجلسى رحمه اللّه از بعضى از كتب معتبره نقل كرده كه روايت كرده از مردى كه نام او نجيح بوده كه گفت: ديدم جناب امام حسن عليه السّلام را كه طعام ميل مى‌فرمود و سگى در پيش روى او بود و هر زمانى كه آن جناب لقمه‌اى براى خود بر مى‌داشت مثل آن را نيز براى آن سگ مى‌افكند، من گفتم: يا بن رسول اللّه! آيا اذن مى‌دهى كه اين سگ را از نزد طعام شما دور كنم؟ فرمود: بگذار باشد چه من از خداوند عزّ و جلّ حيا مى‌كنم كه صاحب روحى در روى من نظر كند و من چيز بخورم و به او نخورانم. منتهی الآمال - ج1، صفحه 531 ❤️کانال عرفان ❤️ @erfan1212