eitaa logo
عاشقان ثارالله مشهد و قم مقدس
688 دنبال‌کننده
24 عکس
2 ویدیو
63 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
نیمه‌شب مهتاب می‌شوید علی آب را با آب می‌شوید علی مثل این تنها ندیده هیچ‌کس شستنِ دریا ندیده هیچ‌کس چشمه را آیینه را مهتاب را فاطمه باید بشوید آب را غسلِ این دریا نمی‌آید به من شستنِ زهرا  نمی‌آید به من خواب می‌بینم که تعبیرش کنی آب می‌ریزم که تطهیرش کنی آب می‌ریزم که آبت کرده‌اند خانه‌ی عمرم خرابت کرده‌اند اشک از این چشمانِ محزون می‌چکد آب می‌ریزم چرا خون می‌چکد مثل اشکی مثل آهی یا خیال سخت می‌بینم تو را در این هلال زیرِ نورِ ماه شستن مشکل است آه را با آه شستن مشکل است چشمه را گفتی که بی‌ شیون بِشوی آب را از زیرِ پیراهن بِشوی مرتضی هم دست و پا گم می‌کند زخم گاهی هم  تورم می‌کند ای زلالِ من مضافت کرده‌اند زخمی از ضربِ غلافت کرده‌اند لرزه بر زانو نمی‌آید به من شستنِ پهلو نمی‌آید به من در عوض رفتن نمی‌آید به تو رفتنت بی من نمی‌آید به تو ضربه‌هایی سهمگین زد داغِ تو زانویم را بر زمین زد داغِ تو آب را آیینه را آتش زدند وایِ من این سینه را ... خانه تر  دیوار تر  مسمار تر در کفن پیجاندنت دشوار تر آه اقیانوسِ نا آرامِ من جان ندارد جان بده بر گام من حال من یا حال طفلان دیدنی است آستین‌ها بینِ دندان دیدنی است ضجه‌ها بالا نمی‌آید چرا جان بر این لبها نمی‌آید چرا بال اگر کوبی قفس وا می‌شود پا اگر کوبی نفس وا می‌شود بر زمین بسیار می‌کوبد علی سر بر این دیوار می‌کوبد علی سینه‌ها سنگین همه دق می‌کنیم بی صدا بی ضجه هق‌هق می‌کنیم چشمهای نا امیدش را ببین با حسن مویِ سفیدش را ببین با حُسینت ناله‌ای سوزنده است جای شکرش هست زینب زنده است... بعد از این غمهای تکفین مانده است وایِ من سختی تدفین مانده است ای زده هر روز و شب از قوت خویش روی دوشم می‌کشم تابوت خویش
دیگر بعید است این نفس بالا بیاید باید برای یاری‌اش اسما بیاید شب بود و باران بود و آب از چاه برداشت تا که برای شستن دریا بیاید این مرد خیبر مردِ خندق بود اما باید برایِ غسلِ او زهرا بیاید دستش به پهلو خورد زخمِ میخ را گفت دیدی نشد تا محسنم دنیا بیاید چشمش سیاهی رفت از بازوی خُردش باید بماند تا که حالش جا بیاد پشتِ سرِ هم شستنش را قطع می‌کرد اما نشد تا بند این خونها بیاید از بس حسن در آستین دندان فشرده باید به دادِ حالِ او بابا بیاید وقتی حسین اُفتاد بر این سینه باید دستِ شکسته از کفن بالا بیاید تازه زمانِ شستنِ دیوار و در بود ای کاش می‌شد زودتر فردا بیاید ای‌کاش می‌شد دِق کند زینب کنارش طاقت ندارد تا که عاشورا بیاید طاقت ندارد تا ببیند بینِ گودال بر روی آن سینه کسی با پا بیاید
  وقت غسلت به لبم آمده جانم، زهرا زخم های بدنت، برده امانم زهرا سرخ شد صورتِ آبی که چکید از بدنت چه سرت آمده بانوی جوانم، زهرا؟! تا سحر خیره به رویت شدم و آب شدم بد سرت خورده به دیوار، گمانم زهرا ذکر می گفتم و دستم به پرت خورد آرام بند آمد وسط ذکر، زبانم زهرا بازوی لاغرت اینقدر ورم کرده چرا؟! با که گویم من از این داغِ گرانم زهرا؟ آستین بین دهان کردم و فریاد زدم زخم مسمار، درآورد فغانم زهرا کاشف الکرب دلم، چوبه ی تابوتت را بر سر شانه گذارم؟ نتوانم زهرا پیش قبرت به روی خاک زمین می افتم می روی از بر من یار کمانم زهرا؟ پدرت آمده اما بدنت را آخر با چه رویی به پیمبر برسانم زهرا؟ خاک با دست خودم بر بدنت می ریزم حق بده که به لبم آمده جانم زهرا خوشی بعد تو را، فاتحه اش را خواندم تا ابد یاد غمت، فاتحه خوانم زهرا
پای تن مجروح زهرا با سر افتاد از دست این غم خون ز چشمان تر افتاد در زیر بار این مصیبت کوه خم شد تدفین مظلومه به دوش حیدر افتاد می شست جای بوسه های مصطفی را بند کفن تا بسته شد پیغمبر افتاد درهم شده اوضاع و احوال عوالم وقتی که حورا بین دیوار و در افتاد  فضه شهادت می دهد در این نود روز هر جا زمین افتاد مادر دختر افتاد این روزهای آخری از شدت درد خیلی غریبانه میان بستر افتاد تا آسمانها صوت الرحمن او رفت روی زمین آیه به آیه کوثر افتاد او بار شیشه داشت و میزد مغیره قنفذ رسید از راه و شیشه آخر افتاد شانه به شانه با اجل همراه می شد سایه به سایه مرگ با زهرا در افتاد از جنگ برگشته علی یا از سر قبر پشت سر تابوت مرد خیبر افتاد
علی پس از تو بدان شمعِ شعله‌ور ماند که بیشتر سوزد هرچه دیرتر ماند همین نه من دهم از آب دیده غسلْ تو را که چشمِ سرخِ کفن در غمِ تو تر ماند شده‌است آه تو و شعله‌های در، خاموش دل من است که پیوسته شعله‌ور ماند برفت جانم و من ماندم، ای عجب، چه کسی شنیده‌اید که سی سال محتضر ماند؟! «ز بس فتــاده به هـــر گوشه پـاره‌های دلم» «فضـــای دهـــر به دکـّان شیشـــه‌گر ماند» به دست خویش سپردم تو را به خاک و هنوز به یاد تو همه شب دیده‌ام به در ماند مدد ز آه گرفت از گلو برآید جان ولی میان ره از ضعف باز درماند صبا به تربت او ناله‌های من برسان بشرط آنکه مرا ناله تا سحر ماند ----------------------------------- پ ن: ۱. بیت اقتباسی از طالب آملی است. ۲. باد صبا هنگام سحر می‌وزد.
زهرا که رفت کار علی اشک و آه شد زهرا که رفت زندگی من تباه شد او یک تنه براي علی یک سپاه بود بار سفر که بست ، علی بی سپاه شد یک تن میان کوچه به دادش نمی رسید در کوچه ها پناه علی ، بی پناه شد طوري زدند فاطمه می زد نَفَس نَفَس طوري زدند که فاطمه ي من سیاه شد کی می رود ز یاد علی راه رفتنش ؟ زینب براي مادر خود تکیه گاه شد می گفت فاطمه : که علی روز یا شب است ؟ محروم ، محرَمِ علی از یک نگاه شد با او چه کرده اند که چشمش ز دست رفت ؟ ماندم که در خسوف چرا قرص ماه شد او یک دو روز آخر خود پلک هم نَزَد حتّی اشاره اش به علی ، گاه گاه شد من بودم و به پهلوی زهرا لگد زدند خانه براي صاحب خود قتلگاه شد بر روي سنگ غسل بجز پیرهن نبود زهرا رشیده بود ، سبک تر ز آه شد غربت براي غربت من گریه می کند امید من که رفت ، امیدم به چاه شد
شرر زده‌است به‌جان،کوچت از وطن مادر! خزان رسیده پس از تو در این چمن مادر! تو رفته‌ای و پدر در هجوم تنهایی شده است بعد تو با چاه هم‌سخن مادر! زمان غسل تو فریاد زد سکوتِ علی که هیچ چیز نمانده از این بدن... مادر! حسین و زینب‌وکلثوم و من که می‌مردیم نمی‌رسید اگر دستت از کفن مادر! به هیچ‌کس من از آن حادثه نخواهم گفت که مانده راز تو در سینهٔ حسن مادر! حسین‌گفت شبی دیده‌است، من در خواب که داد می‌زدم ای بی‌حیا! نزن... مادر! چه ضربه‌ای که‌تو را نقش‌خاک کرد آن روز هنوز مانده صدایش به گوش من مادر
نیمه شب، اشک، عزا، آه چه غوغا شده بود مجلس ختم علی بود که برپا شده بود گریه کن دیدۀ خونبار ولی الله و روضه خوان چشم کبودی که معمّا شده بود آنکه در صبر زبانزد شده بود از اول حال بی صبرتر از فضه و أسما شده بود هق هق گریه و مولای صبوری، ای وای راز جانسوز ترین حادثه اِفشا شده بود بازویی را که نود روز ز مولا پوشاند در شب پر زدنش، قاتل مولا شده بود آه تا صبح دگر دیدۀ او باز نشد درد پهلو دگر انگار مداوا شده بود دست می شست ز جان، لحظه به لحظه مولا گرچه زهرا خودش از قبل مهیّا شده بود بر علی آن شب جانکاه چهل سال گذشت بعد از آن قامت خیبرشکنش تا شده بود شایعه شد که علی عاقبت از پا افتاد هر چه شد آه پس از رفتن زهرا شده بود
از نشونِ  کبودی های رویِ تنت معلومه فاطمه جان خیلی بد کشتنت یاورم بودی ای زهرا در هر خیر و شر سپرم بودی حالا هستم من بی سپر ای یارم فاطمه خورده گره کارم فاطمه دست از غسل تو بر داشتم و زخماتو میشمارم فاطمه دلخونم فاطمه از غم نیمه جونم فاطمه جون دادی تو برای علی من از تو ممنونم فاطمه الوداع فاطمه الوداع الوداع فاطمه نمیشه باورم در پیش چشمای من که با دست خودم میبندم بند کفن چه خداحافظی تلخی ، سخته برام حالا باید بگیرم تابوت رو شونه هام تابوتِ یاورم تابوتِ لاله ی پرپرم رویِ دوشمه انگار که من یه تابوت خالی میبرم چی آوردن سرت شکسته شده بال و پرت مثل شمعی کم کم آب شدی چیزی نمونده از پیکرت الوداع فاطمه الوداع الوداع فاطمه
آهم رسد به گردون اشکم به رخ روانه شد قسمتم که شویم جسم تو را شبانه ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم     امشب رسیده دستم بر بازوی شکسته بنشینـم و بگــریم بـر پهلوی شکسته ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم   در موسم جوانی از من تو را گرفتند با ضـرب تازیانـه دیگـر چرا گرفتند ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم بر پیکرت بریزم از اشک خود ستاره غسل تو گشته بر من شهادت دوباره ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم   چون من کسی نـدارد مراسم شبانه هم غسل مخفیانه هم دفن مخفیانه ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم بر یار مهربانم خون گریه کن مدینه هم بــر مدال بازو هم بر مدال سینه ای یار مهربانم فاطمۀ جوانم
چه شب غمگینی، چه غم سنگینی سینة مجروحی، پهلوی خونینی جگر آب شود خون به تن فاطمه ام پیرهن گریه کند بر بدن فاطمه ام یار تنهای علی بی تو ای وای علی گشته اشک بصرم، آب غسل بدنت کمکم کن دل شب، که بپوشم کفنت خون دل ریختم و پیرهنت را شستم مُردم و زنده شدم تا بدنت را شستم یار تنهای علی بی تو ای وای علی دل ز جان پوشیدم، خون دل نوشیدم من به تاریکی شب، مرگ خود را دیدم من که میر اُحد و فاتح خیبر هستم لرزه افتاده به غسل بدنت بر دستم یار تنهای علی بی تو ای وای علی غربتت کشت مرا، کس ندانست چرا که علی از چه سبب، دل شب شست تو را خواستی تا که نگیرم خبر از پهلویت دست من خورد به روی ورم بازویت یار تنهای علی بی تو ای وای علی وای از ماندن من، آه از رفتن تو پشت در کشت مرا، یا علی گفتن تو کوه صبرم ولی از داغ تو بی تاب شدم آب بر پیکر تو ریختم و آب شدم یار تنهای علی بی تو ای وای علی شب تشییع من است، جان من این بدن است تن من در تب و تاب، تن تو در کفن است تا ابد چوبة تابوت تو بر دوش من است بانگ "یا فضه خُذینی" تو در گوش من است یار تنهای علی بی تو ای وای علی  
اشک حیدر اشک اسما گشته آب غسل زهرا شوید آهسته آهسته حیدر زخم پهلو و بازوی کوثر الوداع   الوداع    فاطمه جان دست محنت زد روی دست شیون مولا بلند است لرزه افتاده بر زانوی او دست حیدر رسیده به بازو الوداع  الوداع  فاطمه جان نیمه ی شب مخفیانه می‌رود مادر ز خانه پیش چشم یتیمان مضطر رفته بر شانه تابوت مادر الوداع  الوداع  فاطمه جان ای کبودی در کبودی یاور حیدر تو بودی شستن یاس پرپر چه سخت است نیمه شب دفن مادر چه سخت است الوداع الوداع فاطمه جان