یابن شبیب تاب و تبم روضه های اوست یابن شبیب خواب شبم روضه های اوست یابن شبیب با لب تشنه شهید شد یابن شبیب موی رقیه سپید شد یابن شبیب شمر به گودال رفته بود بیرون خیمه عمه ام از حال رفته بود خیلی زبان دشمنشان تند بوده است یابن شبیب خنجر او کند بوده است یابن شبیب مشک گرفتار تیر شد یابن شبیب عمه ما هم اسیر شد… چشم رباب بود و تقاضای آب آب یابن شبیب وای من از مجلس شراب…

یابن الشبیب ! گریه فقط بر غم حسین یابن الشبیب ! گریه فقط بهر كربلا یابن الشبیب درد حسین درد جان فزاست یابن الشبیب ! روضه ی ما داغ پر بلا است یابن الشبیب ! درد حسین درد بی کسی است یعنی عزیز فاطمه شبگرد بی کسی است یابن الشبیب ! عمه ی ما را کتک زدند آتش هزار بار به باغ فدک زدند یابن الشبیب ! کوچه به دل غم نشانده است یعنی هنوز دست علی بسته مانده است یابن الشبیب ! خنده مرا ترك می كند خد التریب را چه كسی درك می كند یابن الشبیب ! غصه دلم را كباب كرد شیب الخضیب دیده ی ما را پر آب كرد یابن الشبیب ! جرم یتیم سه ساله چیست ؟ دیگر پس از امام کشی آه و ناله نیست یابن الشبیب ! قصه ی معجر نگفتنی است جریان حنجر و دم خنجر شنفتنی است یابن الشبیب ! غارت خیمه عجیب بود در شعله ها سلاله ی حیدر غریب بود یابن الشبیب ! دختر ترسیده دیده ای ؟ در زیر خار طفلک خوابیده دیده ای یابن الشبیب ! جد مرا سر بریده اند پیش نگاه عمه ی ما سر بریده اند یابن الشبیب عمه ی ما داد می زند حسین حسین حسین حسین حسین

آنانکه عاشقند به دنبال دلبرند هر جا که می روند تعلق نمی برند از آنچه که وبال ببینند خالی اند عشاق روزگار ، سبکبال می پرند پرواز می کنند به هر جا که جلوه ای ست گاهی ملائک اند و گاهی کبوترند دل را به دست هر کس و ناکس نمی دهند دلداده ی قدیمی آل پیمبرند آنان که عاشق علی و فاطمه شدند مدیون خانواده موسی بن جعفرند! ما عاشقیم عاشق زهرا و حیدریم ما شیعیان کشور موسی بن جعفریم آدم بدون مهر تو انسان نمی شود سلمان بدون عشق مسلمان نمی شود آن گردنی که تیغ تو را بوسه می زند سوگند می خوریم، پشیمان نمی شود وقتی کبوتران حریمت، گرسنه اند گندم برای سفره ما، نان نمی شود باید هزار قرن، حکومت کنی مرا سلطان چند روزه، که سلطان نمی شود تو خوب جایی آمده ای سروری کنی هر رعیتی که رعیت ایران نمی شود تو هشتمین پیمبر قرآنی منی حق خدا و حق مسلمانی منی تو آسمان عشقی و خورشید گنبدی خورشید هشتمی و به ایران خوش آمدی تو سجده ای و ساجد و مسجود و مسجدی تو عابدی و معبود و معبدی تو کربلایی و نجفی و مدینه ای یعنی شهید و شاهد و مشهود و مشهدی نه چشمه از علوم، به قلب تو جاری است با این حساب، عالم آل محمدی تو آمدی و آمدنت رفتنی نداشت مانند آفتاب تو در رفت و آمدی ای آبروی جن و ملک خاکبوسی ات عالم فدای جلوه شمس الشموسی ات زائر شدم نسیم، صدای مرا گرفت از دستم التماس دعای مرا گرفت یک شب کنار پنجره فولاد، مادرم آن قدر گریه کرد، شفای مرا گرفت یک پارچه گره زد و تا سالهای سال « سهمیه امام رضا » ی مرا گرفت صحن تو ، آسمان تو ، گنبد طلای تو حتی مجال کرب و بلای مرا گرفت ایمان نداشتم که ضمانت کنی مرا تا اینکه آهو آمد و جای مرا گرفت ای دستگیر صبح قیامت سرم فدات هم خانواده هم پدر و مادرم فدات ای مهربان ترین کرم سفره ی گدا یا ایها الرئوفی و یا ایها الرضا امشب خدا کند که تو را ای حضور سبز این قوم اشتباه نگیرند با خدا ای لطف بی نهایت شب های زائران یکبار ما، سه بار شما، پیش ما بیا با گریه های توست اگر گریه می کنیم ای روضه خوان گریه ی ابن شبیب ها یابن شبیب گریه فقط بر غم حسین یابن شبیب گریه فقط بهر کربلا یابن شبیب جد مرا سر بریده اند پیش نگاه عمه ما سر بریده اند شاعر: علی اکبر لطیفیان

یابن شبیب، گریه فقط بر غم حسین یابن شبیب، گریه فقط بر غم حسین یابن شبیب، گریه فقط بهر کربلا یابن شبیب، درد حسین، دردِ جان‌فزاست یابن شبیب، روضۀ ما، داغِ پُر بلا است یابن شبیب، عمه ما را کتک زدند آتش هزار بار به باغ فدک زدند یابن شبیب، کوچه به دل غم نشانده است یعنی هنوز دست علی، بسته مانده است یابن شبیب، خنده مرا تَرک می‌کند خدّ التریب را چه کسی درک می‌کند؟ یابن شبیب، غصه، دلم را کباب کرد شیب الخضیب دیدۀ ما را پُر آب کرد یابن شبیب، جُرم یتیم سه‌ساله چیست؟ دیگر پس از امام‌کشی آه و ناله نیست! یابن شبیب، قصّۀ معجر نگفتنی است جریان حنجر و، دَمِ خنجر شِنُفتنی است یابن شبیب، غارت خیمه عجیب بود در شعله‌ها سلالۀ حیدر غریب بود یابن شبیب، دختر ترسیده دیده‌ای؟ در زیر خار، طفلک خوابیده دیده‌ای؟ یابن شبیب، جدّ مرا سر بریده‌اند پیش نگاه عمۀ ما سر بریده‌اند علی‌اکبر لطیفیان

ترکیب بند یابن شبیب (جلوه اول) یابن شبیب، گریه کن از غربتِ حسین در کربلا شکسته شده حُرمتِ حسین شد زخم، از مصیبتِ او پلک چشم ما خنده رود ز لب، چو شود صحبت حسین بر تن نداشت جدّ غریبم توان و تاب یابن شبیب، ذکر لبش بود «آب آب» ٭٭٭ یابن شبیب، نیزه به حلقوم، دیده شد چون گوسفند، سر ز تنِ او بریده شد یابن شبیب، پیکر جدّ غریب ما در زیر نعل اسب، به هر سو کشیده شد یابن شبیب، چکمه به پهلوی او زدند در پیش عمّه، چنگ به گیسوی او زدند ٭٭٭ یابن شبیب، جدّ غریبم کفن نداشت یوسف به قعر چاه، ولی پیرُهَن نداشت از بس که زخم، بر روی زخمِ دگر زدند یک جای سالمی به تمام بدن نداشت یابن شبیب، سنگ به آئینه دیده‌ای؟ جای سُم سُتور، به یک سینه دیده‌ای؟ ٭٭٭ یابن شبیب، گریه به‌جز داغِ او مکن این حرف را به پیش کسی بازگو مکن ناموس جدّ ما روی تلّ با اشاره گفت: ای بی‌حیا حسینِ مرا زیر و رو مکن یابن شبیب، تیغ به حنجر کشید شمر رگ‌ها و گوشت‌های گلو را برید شمر … ٭٭٭ یابن شبیب، آتش قلبم زبانه زد نامحرمی به عمۀ ما تازیانه زد هر دختری بهانۀ بابا گرفته بود دشمن حیا نکرده و با هر بهانه زد یابن شبیب، لالۀ پژمرده دیده‌ای؟ یابن شبیب، طفل کتک‌خورده دیده‌ای؟ محمود اسدی

ترکیب بند یابن شبیب (جلوه دوم) یابن شبیب، یاد کن از پیکر حسین ضجه بزن برای تن بی‌سرِ حسین عالَم اگر بمیرد از این غصه کم بُوَد کف می‌زدند دور و بَرِ خواهر حسین از خیمه تا به تلّ، به زمین خورد عمه‌ام یابن شبیب، دست به سر بُرد عمه‌ام ٭٭٭ یابن شبیب، شامِ غَمَم بی سحر شده یاس علی به نیزه و، بی برگ و بَر شده یابن شبیب، بعد هجوم سنان و تیر در زیر پای اسب، تنش نرم‌تر شده یابن شبیب، قتله‌گهَش تنگ بوده است دور و برِ حسین پُر از سنگ بوده است ٭٭٭ یابن شبیب، گُل، تَهِ گودال دیده‌ای؟ قرآنِ پاره‌پاره و پامال دیده‌ای؟ هنگام دست‌وپا زدنش دست می‌زدند یابن شبیب، غارت و جنجال دیده‌ای؟ تنها نه آنکه بر بدنش سنگ خورده است بر صورت و محاسن او چنگ خورده است ٭٭٭ یابن شبیب، بال و پَرَم درد می‌کند از سوزِ روضه‌هاش سَرَم درد می‌کند یابن شبیب، طفل سه ساله به ناله گفت: از تازیانه‌ها کمرم درد می‌کند یابن شبیب، غارت گهواره دیده‌ای؟ یابن شبیب، کودک آواره دیده‌ای؟ ٭٭٭ یابن شبیب، زخم تَنَش سخت وا شده پیش از سنان، سه‌شعبه بر آن سینه جا شده یابن شبیب، زانوی قاتل به سینه بود در پیش چشم عمه سر از تن جدا شده مذبوح را کسی ز قفا سر نمی‌بُرَد از مرغ زنده هیچ کسی پَر نمی‌بُرَد محمود اسدی

دو بیتی یابن شبیب، جدّ مرا بی‌هوا زدند یابن شبیب، جدّ مرا با عصا زدند یابن شبیب، عمۀ ما را چرا زدند؟ نامردها برای رضای خدا زدند! علی سپهری

یابن شبیب، عمه ما بود و اشک و آه یابن شبیب، در همه‌جا غرق شور و شین إن کُنتَ باکیاً لشَیءْ، فَابکِ للحسین یابن الشبیب، قامت او دال کرده‌اند جدّ مرا راهی گودال کرده‌اند حتی تَنَش لگد زده، پامال کرده‌اند با سُمّ مرکبی بدنش چال کرده‌اند یابن الشبیب، جدّ مرا سر بریده‌اند با نعل تازه بر تن پاکش دویده‌اند یابن شبیب، عمۀ ما بود و اشک و آه یابن الشبیب، عمۀ ما بود و خیمه‌گاه یابن الشبیب، عمۀ ما بود و قتلگاه یابن الشبیب، عمۀ ما بود و صد نگاه علیرضا خاکساری

#امام_رضا_مناجات اگر چه خارم و خواندی به سو ی گلزارم شمیم باغ بهشت تو را به بر  دارم به جز توکیست که از خجلتم خبر دارد؟ به غیر اشک به رویم اگر نمی آرم مریضم و به شفاخانه ی تو رو کردم دوباره آمده ام ای طبیب، بیمارم دلم گرفته نگاهم نمی کنی آقا ؟ به یک نگاه تو وا می شود دل زارم تو ضامن همگان می شوی،نجاتم بخش که در حصار خطا و گنه گرفتارم سیاه نامه ی ما را سفید کن امروز چو آسمان پُر از ابر تیره و تارم عطا و رأفت تو این چنین حریصم کرد ببخش در خور شأن تونیست رفتارم نیامدم به طلبکاری،آمدم گویم تمام عمر به اجداتان بدهکارم من آمدم به در خانه ات تو رابینم به وقت دادن جان می رسی به دیدارم؟ سزاست گر که«وفایی» حضورتان گرید که سیل اشک گرفته مجال گفتارم #سیدهاشم_وفایی

#برگشت_به_مدینه رَوایَت اَست کِه چُون عِترَتِ رَسُول الله سُوی مَدِینه رِسیدَند با خُرُوش زِ راه خَمِیدِه زِینَبِ بِی غَمگُسار گَشت رَوان مِیانِ رُوضهء مادَر به نالِه و اَفغَان سَلام کَرد به حَسرَت فِکند سَر دَر پِیش زَبانِ حال به مادَر بگُفت با دِلِ رِیش که اِی سِتَمکِشِ اَیّام چِشمِ تُو رُوشَن کِه زِینَبَت زِ سَفَر آمَده اَست سُوی وَطَن سَرِی بَر آر زِ خاکَ و به پُرس اَحوالَم نَظارِه کُن کِه چِسان گَشتِه اَست اِقبالَم زِّ مَن بِپُرس کِه زِینَب چِه شُد بَرادَِر تُو زِِ داغِ کِیست کِه گَشتِه سِیاه مَعَجر تُو زِ کَربَلا تُو چِرا بِی بَرادَر آمَدِه‌اِی چِنِین شِکَستِه دِل و خاکَ بَر سَر آمَدِه‌اِی بِرَم زِ کُوفِه و یا کَربَلا به نَزدِ تُو نام و یا زِ شام و یَزِیدِ لَعِینِ بَد فَرجام به کَربَلا زِ سِتَم سُوختَند خانِهء ما بِباد داد فَلَکَ خاکِ آشیانِهء ما مَرا بِه گُوشهء زِندان هَمِین نَه مأوا داد بِه کُوفِه حُکَم به قَتلَم نَمُود اِبنِ زیاد میانِ کُوفُه نَدِیدِی چِسان زِ آتَشِ دِل زَدُم زِ غُصّه سَرِ خُود به چُوبهء مَحمِل کِه شُد زِ خُونِ سَرَم رُوی و مُویِ مَن رَنگِین رَوانَه شُد زِ سَرَم هَمچُو سِیل خُون به زَمِین زِ کُوفِه تا به سُویِ شام دَر بَرابَرِ مُن بِه پِیشِ مَحمِلِ مَن بُد سَرِ بَرادِر مَن شُدَم چُو واردِ شامِ خَراب اری مادَر خَرابِه مَنزِل ما بُود و خَاکَ رَه بَستَر کَسِی کِه مُونِس و غَمخوارِ و هَمدَمِ ما بُود مُدام سَنگ و نِی و چُوبِ سَختِ اَعدا بُود تَمامِ کُوچِه و بازارِ شام آئین بَست یَزیدِ دُون به سَر تَختِ زَرنِگار نِشَست به بَزمِ عام طَلب کَرد آن لَعِینِ غَیُور سُرِ بِرِهنِهء مُن و اُهلِ بِیت را بِه حِضُور چذنان نمُود جَفایِ یَزِید مَدهُوشَم کِه شُد زِ شِمر و صِف کَربَلا فَرامُوشَم به پِیشِ دِیدِهء مَن آن سِتَمگَرِ کُونِین بِزَد به چُوبِ سِتَم بَر لَب و دَهانِ حُسین گُذَشتِه زِین هَمِه یِک سُرخ مُو به بَزمِ یَزِید زِ خاندانِ نُبُوّت کَنِیز می‌طَلَبِید بَس اَست #صامت اَفسُردِه زِین عَزا بِگُذَر کِه از سِرِشگِ دُو چِشمَت سِیاه شُد دَفتَر #صامت_بروجردی

#امام_حسین_علیه_السلام #امام_حسین_مناجات شور شیرین جوانی پای ماتم خرج شد بهترین ساعات عمر من در این غم خرج شد هیچ کالایی گران‌تر از "بُکاءِ روضه" نیست پای هر یک قطره،خونِ شاه عالم خرج شد انبیا را دستگیری کرده "گریه بر حسین" عفوِ حق بارید وقتی اشک "آدم" خرج شد "کعبه" از گریه‌کُنان اسبق "شش گوشه" است در غمِ مشکِ "فراتت" اشک "زمزم" خرج شد از نخ چادر نمازِ وصله دار فاطمه است هر نخی که در سیاهی های پرچم خرج شد دستبند مادر و انگشتریِ خواهرم... بهر نذری دادنِ در روضه باهم خرج شد قُلَّک چشم ترم را تا شکستم..،"گریه" ریخت در عزایت کُلِّ دارایی ام از دَم خرج شد آبروی رفته ی ما را تو برگردانده ای با دو قطره آبِ رویی که مُحرَّم خرج شد . . روستا یک کهنه بوریا برایش مانده بود... که همان هم در ازای جسم دَرهَم خرج شد ساربانِ بی مُرُوَّت را خدا لعنت کند... وای که انگشت دستت پای خاتم خرج شد #بردیا_محمدی

#امام_حسین_علیه_السلام پرچمت هر چه نور داشت حسین نوکری ام قُصور داشت حسین! شصت و نُه شب ولی همین نوکر با تو حسّ غرور داشت حسین شهدِ نابِ عسل چشید آن که در غمت!اشک شور داشت حسین می شود سال بعد هم آیا در عزایت حضور داشت حسین؟ ای غریبی که بر روی سینه جای سمّ ستور داشت،حسین... وای که خواهرت عقیله چِقَدر دل و جانی صبور داشت حسین! . . . منتقم می رسد زِ رَه باید تب و تاب ظهور داشت حسین #محمدحسین_مهدی_پناه

#امام_حسین_علیه_السلام در بساطِ عشق هرکس زحمتش بالاتر است پیشِ زهرا مادرش شخصیتش بالاتر است هر که محضِ احترامت معصیت کمتر کند روزیِ اشک میانِ هیاتش بالاتر است احترامِ پیرها هر چند بر ما واجب است پیر پایِ پرچمِ تو حُرمَتش بالاتر است قول دادی روزِ محشر لنگ مگذاری مرا ساکنِ بیتُ الحُسين امنیتش بالاتر است خیمۀ تو جایِ کبر و کینه و منصَب که نیست هر کسی خاکی تر آمد عزتش بالاتر است نقص هایِ هر نمازش زود کامل میشود هر که انسِ سجده رویِ تربتش بالاتر است کربلا رفتن کجا ، از کربلا گفتن کجا دیدنِ شش گوشه ات از صحبتش بالاتر است داغ تو دیده به فکرِ غصۀ دنیا که نیست مبتلایِ اشکِ تو ظرفیتش بالاتر است گریه در هیأت تفاوت میکند با هر کجا اشک دسته جمع باشد قيمتش بالاتر است وسع ما این است اما خوب میدانیم ما خیلی از اين نوکری ها ساحَتَش بالاتر است تشنگی،زخم زبان،داغِ جوان،هتک حرم از تمام این مسائل غربَتش بالاتر است آب مهرِ مادرش بود و به رویش بسته شد حجم نیزه آمد و راهِ گلویش بسته شد #رضا_دین_پرور

#امام_حسین_مناجات #دوبیتی شاهِ عرصات، یا قتیل العبرات کشتیِ نجات، یا قتیل العبرات بر گریه ی گریه دارِ من غبطه خورَد امواجِ فرات، یا قتیل العبرات #رضا_رسول_زاده

#امام_حسین_مناجات #شب_جمعه سلام ميدهم از راه دور در شب جمعه سلام بر حرم تو ؛ سلام بر شب جمعه به سمت صحن و سراي تو ايستاده ام آقا سلام مي دهمت با دو چشم تر؛ شب جمعه فقط نيامده بانوي بي نشان به زيارت رسيده است پدر در بر پسر ؛ شب جمعه نشسته زينب كبري كنار حضرت زهرا حسن نشسته كنار پيامبر ؛ شب جمعه چه قدر فطرس پر سوخته ست گرد ضريحت كنار اين همه مرغ شكسته پر ؛ شب جمعه هنوز خاطره ي اوّلين زيارت خود را مُرور ميكنم اي مهربان به هر شب جمعه فقط دعاي فرج ؛ تحت قُبّه ي تو بخوانم دوباره زائر قبرت شوم اگر شب جمعه چه عطر سيب لطيفي گرفته است فضا را پُراز شميم تو گشته ست هر سحر؛ شب جمعه به حق لحظه ي بر نيزه رفتن سر طفلت مرا به كرببلا باز هم ببَر ؛ شب جمعه چه صحنه هاي عجيبي عبور كرد ز چشمم پدر؛خرابه؛سه ساله؛كنار سر ؛ شب جمعه #محمد_قاسمي

#امام_حسین_مناجات نرفته است دل از روضه اش پی غم دیگر چگونه اشک بریزم به پای ماتم دیگر؟ نخورده گندم ری، حُر شدم به طالعِ سعدم حسین ساخت از این روسیاه، آدم دیگر بهشت مال همینجاست، کربلای حسین است بگو خدا ندهد وعده ام به عالم دیگر به غیر پرچم مشکی روضه، فطرسِ چشمم نرفته ثانیه ای زیر هیچ پرچم دیگر هنوز زنده ام، ای ننگ بر تو دل، دلِ از سنگ به روضه خوان بسپارید، یک محرّم دیگر... #مسعود_یوسف_پور

#امام_حسین_مناجات #شب_جمعه #دوبیتی هر چند که تازه آمده از راهم دلتنگ شدم دوباره غرقِ آهم من دست خودم نیست که عادت کردم در هرشب جمعه کربلا میخواهم #سیدحسین_میرعمادی

#امام_حسین_مناجات #حضرت_علی_اصغر پای این سفره به پایت چقدر افتادیم ما از آن روز که در بند توایم آزادیم ما همه گوشه نشینان خرابات توایم از غمت خانه خرابیم، ولی آبادیم ما محال است که از عشق تو دلسرد شویم ما ندیدیم تو را، باز به تو دل دادیم از تو جز خوبی بسیار ندیدیم حسین خودمانیم ولی ما که پر از ایرادیم ارث اجدادیِ ما نوکری این خانه است تا ابد جیره خورِ خیرِ همان اجدادیم یادی از ما بکنی یا نکنی حرفی نیست ما به این نوکرِ دربار تو بودن شادیم پشت ما که همه جوره به تو گرم است حسین ما بدهکار شما در همه ی ابعادیم جز همین اشک نداریم برایت چیزی با همین گریه به غم های تو، از عُبّادیم به خدا نام تو هم دیده ی ما را تر کرد مادرت خواست که در گریه به تو استادیم تا ابد گریه ی آرام حرام است به ما سالیانیست که در روضه پر از فریادیم آب خوردیم به یاد جگر سوخته ات یاد خشکی لب اصغر تو افتادیم حرمله خیر نبیند که تو را حیران کرد بیش از آن تیر و کمان، دلخور از آن صیادیم #وحید_محمدی

#امام_حسین_علیه_السلام #آخر_صفر گناه ما صدایت را درآورد صدای گریه هایت را درآورد شود تازه عزادار آن کسی که سیاهی عزایت را درآورد کسی جز تو مرا همدم نباشد شبیه ات در همه عالم نباشد ابالفضلی بگیر این چشم ها را اگر اشکم دم مشکم نباشد نمی دانم کجایی و کجایم به دنبال تو بین روضه هایم اگر کم بر عزایت گریه کردم نشیند مادر من بر عزایم #شهریار_سنجری

#برگشت_به_مدینه کعبه رفتیم و زیارت در منا حولهء احرام شد رخت عزا سنگ خوردیم از میان نیزه ها هدیه آوردیم از کرببلا زینبت برگشته یا ام البنین جای تو خالی! که خوردم بر زمین چار فصل من بهاری داشت، نیست این دل عاشق، نگاری داشت، نیست زینب غمدیده یاری داشت، نیست محمل من پرده داری داشت، نیست هی نپرس از صورت نیلی فقط خورده ام از این و آن سیلی فقط من از اینجا گرچه سنگین رفته ام بین صدها مرد بی دین رفته ام از بلندی رو به پایین رفته ام تا ته گودالِ خونین رفته ام شمر بود اما سر یارم نبود نیمه شب، انگشتر یارم نبود آمدم با معجری محکم شده آمدم با این کمر که خم شده سینهء ام ویرانه ای از غم شده دختری از کاروانم کم شده یادگار مادرم، یادت که هست آن سه ساله دخترم، یادت که هست این سفر، بد حرمت ما را شکست بر سر نیزه، سر سقا شکست در دل آتش دل زهرا شکست حرمت من پیش دخترها شکست چند سوغاتی به حاجی ها رسید گوشواره تا حراجی ها رسید روضهء چاک گریبان را نپرس غربت قاری قرآن را نپرس رد شدم از کوچه ها، آن را نپرس سکوی برده فروشان را نپرس با یهودی ها که سنگم می زدند بی هوا یک عده چنگم می زدند آه، سر گردانی من را ببخش خسته ام، ویرانی من را ببخش این پریشان خوانی من را ببخش روضهء پایانی من را ببخش در پی اشرار رفتم با حسین مجلس اغیار رفتم با حسین #رضا_دین_پرور

#برگشت_به_مدینه مدینه کاروانی سوی تو با شیون آوردم ره آوردم بود اشکی که، دامن دامن آوردم مدینه در به رویم وامکن چون یک جهان ماتم نیاورد ارمغان با خود کسی، تنهامن آوردم مدینه یک گلستان گل اگر در کربلا بردم ولی اکنون گلاب حسرت از آن گلشن آوردم اسیرم کرد اگر دشمن به جان دوست خرسندم به پایان خدمت خود را به نحو احسن آوردم مدینه یوسف آل علی را بردم اکنون اگر او را نیاوردم از او پیراهن آوردم مدینه گر به سویت زنده برگشتم مکن مَنعَمْ که من این نیمه جان را هم به صد جان کندن آوردم مدینه این اسیری‏ها نشد سدّ رهم بنگر چها با خطبه‏ های خود به روز دشمن آوردم #محمدجواد_غفورزاده #شفق

#برگشت_به_مدینه عمر سفر آمد به سر مدینه داغ دلم شد تازه تر مدینه فریاد زن اعلام کن خبر ده برگشته زینب از سفر مدینه از کربلا و شام و کوفه سوغات آورده ام خون جگر مدینه هم داده ام از دست شش برادر هم دیده ام داغ پسر مدینه از کاروان بی حسین و عباس ام البنین را کن خبر مدینه گردیده جسم یوسف پیمبر از قلب زینب پاره تر مدینه پیراهن او را بگیر از من بر مادرم زهرا ببر مدینه بر یوسف زهرا ز سوز سینه قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه جان مرا لب تشنه سر بریدند هجده عزیزم را به خون کشیدند هم پیکرش را پاره پاره کردند هم سینه اش را از سنان دریدند گه دور خیمه گه به دور مقتل با کعب نی دنبال ما دویدند با کام خشک از هیجده عزیزم بین دو نهر آب سر بریدند از کربلا تا شام لحظه لحظه رأس حسینم را به نیزه دیدند اعضای او گردیده سوره سوره آیات قرآن از لبش شنیدند حالا که آمد این سفر به پایان اکنون که از ره کاروان رسیدند بر یوسف زهرا ز سوز سینه قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه دادم ز کف گل های پرپرم را عبدالله و عباس و اکبرم را راهم مده راهم مده که با خود نآورده ام گل های پرپرم را دیدم به روی شانة ذبیحم با کام عطشان ذبح اصغرم را تا سر بریدند از تن حسینم دیدم لب گودال مادرم را وقتی سکینه تازیانه می خورد کردم صدا جد مطهرم را دردا که با پیشانی شکسته دیدم به نی رأس برادرم را تا بر حسین خود کنم تأسی بر چوبة محمل زدم سرم را یک روزه یک باغ گلم خزان شد از دست دادم یار و یاورم را بر یوسف زهرا ز سوز سینه قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه عریانِ تن در خون شناورش بود پیراهنش گیسوی دخترش بود آبی که زخمش را به قتلگه شست در آن یم خون اشک مادرش بود وقتی که جسمش را به بر گرفتم لب های من بر زخم حنجرش بود یک سوی او نعش علی اکبر یک سوی او دست برادرش بود من زائر جسمش کنار گودال زهرا به کوفه زائر سرش بود پیشانی اش را جای سنگ دشمن نقش سم اسبان به پیکرش بود با من بنال از داغ آن شهیدی کز نوک نی چشمش به خواهرش بود از نیزه و شمشیر و تیر و خنجر بر زخم دیگر زخم دیگرش بود بر یوسف زهرا ز سوز سینه قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه #غلامرضا_سازگار

#برگشت_به_مدینه #دوبیتی دگر این کاروان یاسی ندارد که با خود شور و احساسی ندارد بیا ام البنین برگشته زینب ولی افسوس عباسی ندارد #یوسف_رحیمی

#برگشت_به_مدینه مـن حامــل ســلام سـران بریـده‌ام مادر! سؤال کن که بگویم چه دیده‌ام داغ حسین تو کمرم را شکسته است تیر شکسته یا کـه کمـان خمیده‌ام؟ جانم به لب رسیده در این ره هزاربار تـا در کنـار تـربت جــدم رسیـده‌ام جز آب تیغ و نیزه و شمشیر کوفیان آبـی نداده‌انـد بــه گل‌هـای چیده‌ام بار غمی کز آن کمر آسمان شکست من با قد خمیده بـه دوشم کشیده‌ام از لحظه‌ای که چشم به دنیا گشوده‌ام نـاز غم حسیـن بـه جانـم خریـده‌ام مـن داغــدار فاطمـۀ چــار‌سالــه‌ام سوغات، گشتـه پیرهن آن شهیده‌ام در زخم‌هـای آبله گم‌گشتـه پای من از بس بـه روی خار مغیلان دویده‌ام هم گریه بر حسین تو کردم قدم‌قدم هم لحظه‌لحظه خنـدۀ دشمن شنیده‌ام در قتلگه چو کـوه، مقـاوم بُـدم، ولی در مجلس یزیـد، گریبــان دریـده‌ام «میثم» به سوز سینه از آن سوخته که من آتــش درون سینــۀ او آفــریــده‌ام #غلامرضا_سازگار

#برگشت_به_مدینه ای مدینه دوباره برگشتم با دل پر شراره برگشتم بی علی ، بی رقیه ، بی عباس با همین گاهواره برگشتم از مسیری که بهرِ سنگ زدن می گرفتند استخاره، برگشتم همرهم بود زیور آلاتم ولی بی گوشواره برگشتم آه، از خیمه ای که غارت شد با دو چشم ستاره برگشتم از کنار تن لگد مال و بدنِ پاره پاره برگشتم با حجابی که بینِ آتش سوخت از دل هر نظاره برگشتم #رضا_باقریان

#برگشت_به_مدینه ای مدینه سوی تو با دیدۀ تر آمدم با برادر رفته بودم، بی برادر آمدم ای مدینه دربرویم وامکن راهم مده چون که بی امید جان خود براین درآمدم ای مدینه تاکه گویم شرح حال خویش را همچو مادر برسر قبر پیمبرآمدم ای مدینه همره یک کاروان رنج وملال سوی تو با کودکان ناز پرور آمدم ای مدینه سوختم از آتش داغ حسین چون پرستویی مهاجر گرکه بی پرآمدم کاخ استبداد را با خطبه ام آتش زدم دشمنان را ناتوان دیدم ، توانگر آمدم وقت رفتن قاسم وعباس واکبر داشتم بی علی اکبرو عباس واکبر آمدم دیده ام خونین بدن گلهای باغ عشق را ازکنار گلشنی در خون شناور آمدم یوسف آل علی را دشمنان کشتند ومن همره پیراهنش با دیدۀ تر آمدم گرکه ریزم برسر خود خاک غم،عیبم مکن کزکنار پیکری صد چاک وبی سر آمدم گرکه نشناسد مرا عبدالله جعفر بگو زینبم من کز سفر با دیدۀ تر آمدم با «وفایی»کزخودم دادم نشان، ازاین دیار اشک ریزان رفتم و،با دیدۀ تر آمدم #سيدهاشم_وفایی

#برگشت_به_مدینه همه جا عطر ياس می آمد عطرِ ياس پيمبر رحمت خيمه می زد به پشت دروازه عابد اهل بيت با زحمت داشت خواب مدينه را می ديد دختری كه به شام تهمت خورد ناگهان ديده بر سحر وا كرد چشم خيسش به شهر عصمت خورد ديد فرياد «طَرّقوا» آيد كوچه وا شد به محمل زينب گفت: اُم البنين بيا اما دست بردار از دلِ زينب گفت اُم البنين ببين زينب با چه اوضاعی از سفر برگشت از حسين تكه های پيراهن از ابالفضل يك سپر برگشت بر بلندی همين كه خيمه زدند ياد گودال كربلا افتاد سايه خيمه بر سرش كه رسيد ياد آتش گرفته ها افتاد گفت يادم نمی رود هرگز دلبرم رفت و روز ما شب شد آن قدر نيزه رفت و آمد كرد بدن شاه نامرتب شد خطبه ها خطبه هاي غرّا شد ليك با طعم روضه «الشام» صحبت از نذر نان و خرما بود صحبت از سنگ های كوچه و بام همه جا رنگ كربلا بگرفت كربلا كربلای ديگر بود بر لب زينب و زنان همگی روضه تشنگی اصغر بود رأس ها بر بدن شده ملحق دست ها جای زخم های طناب گوش ها جای گوشواره ولی همه ی گوشواره ها ناياب دختری با قيام نيمه شبش جان تازه به دين و قرآن داد در خرابه كنار رأس پدر طفل ويران نشين ما جان داد #علی_اکبر_لطیفیان

#حضرت_زینب #برگشت_به_مدینه زينب آئينه جلال خداست چشمه جاری كمال خداست ردّ پايش مسير عاشوراست خطبه هايش سفير عاشوراست مثل كوهِ وقار برگشته وه چه با افتخار بر گشته غصّه و ماتم دلش پيداست رنگ مشكی محملش پيداست پشت دروازه خواهری آمد خواهر بی برادری آمد خواهری كه تنش كبود شده رنگ پيراهنش كبود شده نيمه جانی كه كاروان آورد با خودش چند نيمه جان آورد كاروانی كه شير خواره نداشت گوش هايی كه گوشواره نداشت گر چه خورشيد عالمين شده چند ماهی ست بی حسين شده چند ماه است ديده اش ابری ست بر سرش سايه برادر نيست آسمان بود و غم اسيرش كرد خاطرات رقيه پيرش كرد رنگ مويش اگر سپيده شده بارها بارها كشيده شده بهر اُمّ البنين خبر آورد از ابالفضل يك سپر آورد از حسينش فقط كفن آورد چند تا تكّه پيرهن آورد #علی_اکبر_لطیفیان

#برگشت_به_مدینه از میان غباری از اندوه از دل ریگهای صحرا ها کاروانی ز راه آمده بود کاروان قبیله ی دریا تا که پرسید از مدینه بشیر کيست درشهرتان بزرگ شما همه گفتند بیت ام بنین هست در کوچه ی بن الزهرا دید در کوچه ی بنی هاشم درب آتش گرفته ای وا شد پیشتر از تمام خانم ها مادری همچو کوه پیدا شد ديد در احترام مردم شهر به سوی کاروان قدم برداشت رفت اما ز راه خود برگشت و به لب ناله ای مکرر داشت زیر لب گفت باز هم نرسید آنکه محو پریدنش بودم باز این کاروان نبود آنکه چشم بر راه دیدنش بودم حیف شد که نیامد و من هم نشنیدم سلام عباسم وندیدم دوباره پیش حسین پیش زینب قیام عباسم داشت او سمت خانه بر می گشت ناگهان ناله ای صدایش کرد زن پیری میان قافله باز مادرش خواند و در عزایش کرد زیر چادر به زیر گرد و غبار چهره ای سوخته پر از چین داشت خوب معلوم بود از سر و وضعش دیده ای تار و گوش سنگین داشت گفت:حق ميدهم كه نشناسي خواهری را که بی برادر شد دخترت را كه پاي گودالي قدكمان بود قدكمانتر شد شانه ام جای دوش طفلانت زیر رگبار خیزران ها سوخت جرم زنجیر ها که جا وا کرد پوست تا مغز استخوانها سوخت مادرم،خوب شد ندیدی تو شمر به روی سینه اش جا شد وقت غارت كه شد خودم ديدم سر یک پیرهن چه دعوا شد #حسن_لطفی

#برگشت_به_مدینه آمدم از سفر، مدینه سلام خسته و خون جگر مدینه سلام با شکوه و جلال رفتم من دیده ای با چه حال رفتم من وقت رفتن غرورِ من دیدی آن شکوهِ عبورِ من دیدی محملم پرده داشت یادت هست؟ جای دستی نداشت یادت هست ثروت عالمین بود مرا دلبری چون حسین بود مرا دستِ عباس پرده دارم بود علی اکبرم کنارم بود هر زنی یک نفر مُلازم داشت نجمه مه پاره ای چو قاسم داشت کاروان آیه های کوثر داشت روی دامان رباب اصغر داشت حال بنگر غریب و سرگشته کاروان را چنین که برگشت ه با غمِ عالمین آمده ام کن نظر بی حسین آمده ام ای مدینه خمیده برگشتم زار و محنت کشیده بر گشتم با رسولِ خدا سخن دارم بر سرِ دست پیرهن دارم دل من شاکی است یا جدّاه چادرم خاکی‌‌ است یا جدّاه سو ندارد ز گریه چشمانم پینه بسته ببین به دستانم خاطرت هست ناله ها کردم دست بر سر تو را صدا کردم از حرم سویِ او دویدم من هر چه نادیدنی ست دیدم من من غروبی پر از بلا دیدم شاه را زیر دست و پا دیدم آن چه را کس ندیده من دیدم صحنۀ دست و پا زدن دیدم خنجری کُند و حنجری دیدم تَه گودال پیکری دیدم آه جَدّاه امان ز صوتِ حزین جملۀ آخرم به اُمّ بنین پسرت تکیه گاه زینب بود مرد بود و سپاه زینب بود پسر تو ز زین اسب افتاد ضربه هایِ عمود کار دستش داد او زمین خورده و بلند نشد سرِ او روی نیزه بند نشد بعد عباس قلبم آزُردند تا زمین خورد ، معجرم بُردند #قاسم_نعمتی