📌 #سوریه آوارگان محترم با نامه‌های در دستمان به ساختمان هلال‌احمر می‌رویم. باید با دفتر حزب‌الله هماهنگی صورت بگیرد. آمدن هرکسی به اینجا و برای عکاسی و فیلمبرداری حتما بررسی می‌شود. هر حرکت ناآگاهانه و از سر دلسوزی ( دوستی خاله خرسه) شاید بعدا امنیت یک یک نازحین را مورد چالش قرار دهد. در دفتر کوچکشان می‌نشینیم. چقدر خوشحال‌ند از دیدن ما. گویی خانواده‌شان را بعد از سفری طولانی دیده باشند. سینی برای تعارف چای ندارند. ولی ادب و تعاملات اجتماعی را همیشه با خود به همراه دارند. استکان‌های چای را روی تنها میز کوچک کهنه‌ای می‌چینند. چایش به من می‌چسبد. هماهنگی‌ها کمی طول می‌کشد. بیرون می‌آیم و چرخی می‌زنم. برو بیا زیاد است. صدا کم! مردی با فرزندش آمده تا آب بگیرد. آب تمام شده است. بی‌سر و صدا و محترمانه می‌رود. مادری، فرزندش بیمار شده و بی‌تاب است. در آن اتاق نشسته تا داروها برسد. عجیب است که این ساختمان با تمام ترافیکش انقدر آرام و ساکت است. افراد یکی یکی می‌آیند و خواسته‌هایشان را بیان می‌کنند و می‌روند. آرام، بی‌تنش، بی‌استرس. در این ساختمان هم به روی همه باز است. عکس‌های سید حسن در هر گوشه و کناری دیده می‌شود. انگار که این آوارگان محترم، دلخوشیشان همین تصویر است... از آب می‌گذرد، از غذا، از دارو، از فرزندش، از شیر پسرش ولی از تصویر سید حسن هرگز... صحبت‌ها طولانی می‌شود. از ساختمان خارج می‌شوم. روبه‌روی ساختمان هلال‌احمر از بین دو ساختمان رد می‌شوم و «زینب» را کنار نوه‌هایش، پوشیده با شال مشکی کاموایی‌اش می‌بینم... مهسا الویری سه‌شنبه | ۲۹ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه زینب نمی‌دانم چطور در اندک زمانی، سلام و احوال پرسی‌هایمان در این مسیر می‌افتد. در مسیرِ مسیر! اینجا داغشان تازه است و کسی باور ندارد سید حسن دیگر نیست. شروع حرف‌های زینب نیز از سید حسن است. می‌گوید: در خانواده ما مسائل دینی مرسوم نبود. ولی حالا داریم در مکتب حسین‌(ع) با پوست و استخوانمان زندگی می‌کنیم، و این را مدیون سید هستیم که دانه‌‌ی عشق به اهل بیت‌ را در دل‌های ما کاشت و ما با جان و دل باورش داریم. زینب چه با صلابت وفادار حسین است! می‌گوید؛ صغار و کبار ما برای شهادت آماده‌اند! ما یکی دو نفر نیستیم، همه‌ی ما می‌خواهیم شهید بشویم. او بی‌وقفه سخن می‌گوید و من فقط دکمه‌ی ریکورد را زده‌ام. باید قدرت کلماتش را بارها پلی کرد و شنید! از شهدای دور و اطرافش می‌گوید. برایم می‌شمارد و می‌گوید هر چقدر که شهید بدهیم در این مسیر هستیم و ادامه می‌دهیم تا ان‌شاالله حتما حتما حتما به قدس برسیم. می‌خواهم از او عکس بگیرم تا چهره‌ی یک زن از نازحین لبنان را به شما نشان دهم! زنان مقاومت اینجا چقدر شبیه فرمانده زینب هستند! انگار با نگاهش، با جذبه‌اش، با استایل و زبان بدنش و با پوست و استخوانش می‌گوید «ما رأیت الا جمیلا» و این را نه تنها باور دارد که برایش جان شیرین خود را هم می‌دهد! مهسا الویری چهارشنبه | ۳۰ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #کمک_به_جبهه_مقاومت اهدای طلا و هیأت و امت اسلامی گاهی دوستان می‌پرسند جمع‌آوری طلا در هیأت از کجا شروع شد؟ ساده‌اش این است که جلسه صحیفه امام بود منزل معصومه خانم، همان روزی که آقا پیام دادند بر همه مسلمین فرض است در کنار مردم لبنان و حزب‌الله سرافراز بایستند و سه روز پیش‌تر هم حکم جهاد داده بودند برای فلسطین که حکم قطعی شرعی است کمک کنیم فلسطین به فلسطینی‌ها برگردد. اما قصه‌ی ارتباط طلا و این هیأت شنیدنی‌تر و درازتر است. سال ۹۹ بود و بحبوحه‌ی بیکاری‌های ایام کرونا. خانم جعفریان پیام دادند که شما که مرتبط هستید با این خانواده‌ها، یک قطعه طلا و یک ترمه عتیقه از زمان قاجار هست، اهدا کرده‌اند برای تأمین وسیله‌ی کار برای کارگرهایی که از کرونا بی‌کار شده‌اند. نمی‌دانم برای خودشان بود یا کسی دیگر، اما همان قطعه‌ی طلا شد آغاز یک مسیر درخشان. طلا را فروختیم و رفتیم سراغ یکی از دوستانمان، آقای براهویی. آقای خوش‌اخلاق بلوچ «اهل سنت» که توی کار تعمیر چرخ خیاطی و فروش چرخ دست دوم است. وقتی فهمید چرخ خیاطی برای کار خیر هست، خیلی تخفیف داد. آنقدر که عملا سودی برایش نماند. اعلام هم کرد هر وقت این چرخ‌ها به مشکلی خوردند، زنگ بزنند، خودم می‌روم تعمیر می‌کنم. شغل سرپرست دو تا خانواده با چرخ خیاطی حاصل آن طلا، راه افتاد و بعد از آن که دوستانی دیدند کار خوبی آغاز شده، به جای اهدای بسته ارزاق، آمدند سراغ وسیله کار. از تنور خانگی تا چیزهای دیگر. همان ایام بیش از ۵۰ چرخ خیاطی صنعتی، شد وسیله‌ی کار این خانواده‌ها. در شناسایی خانواده‌ها هم «ایرانی و غیرایرانی» مطرح نبود. تنها شاخص این بود: هر کارگری که بی‌کار شده و غیرت دارد و می‌تواند کار کند. خلاصه که «اهدای طلا»، با مسأله‌ی «امت اسلامی» در هیأت گره خورده است. رقیه فاضل ble.ir/rq_fazel جمعه | ۲ آذر ۱۴۰۳ | #خراسان_رضوی #مشهد ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #لبنان جنگ به روستای ما آمده بود - ۴ هنوز گیج بودم و اصلا نمی‌دانستم باید به کدام طرف بروم. جوان‌هایی کنار جاده خودجوش مردم را راهنمایی می‌کردند. قبل از اینکه به بزرگراه برسیم ماشین را به جاده فرعی انداختم. خیال می‌کردم اینطور سرعتمان بیشتر می‌شود و کمتر در ترافیک می‌مانیم. هنوز هم باورم نمی‌شود این من بودم که از آن سربالایی تند بالا کشیدم. بوی لاستیک و لنت سوخته پر شده بود توی ماشین. سرم گیج می‌رفت. خواهرم نزدیک بود بالا بیاورد. خودم هم تهوع شدید داشتم. بچه‌ها گریه می‌کردند. چاره‌ای نبود. آنروز فهمیدم در درون تمام آدم‌ها انگار آدم دیگری هم پنهان شده است. آدمی که فقط در شرایط سخت خودش را نشان می‌دهد. وقت ناچاری. باورم نمی‌شود این من بودم که با چند زن و بچه مثل راننده‌های حرفه‌ای مسابقات اینطور از دره و تپه بالا می‌کشیدم. بچه‌ها روی هم می‌افتادند و فکر کنم سر خواهرم جند باری به شیشه خورد. اما بچه‌ها را محکم بغل کرده بودند. بعد هم صدای جنگنده‌ها. باور می‌کنی؟ انگار گرمای عبور موشک از بالای سرمان را حس کردم. دقیقا نمی‌دانم کجا خورد اما دود و ترکش بود که به سمت ما می‌آمد. دقیقا مثل کشاورزی که به زمین شخم زده‌اش گندم می‌پاشد. جیغ دود گریه. وقت ایستادن نبود. وقت ترسیدن نبود. من باید از دل دود و آتش عبور می‌کردم و به بزرگراه می‌رسیدم. حالا در بزرگراه بودیم و من هنوز باورم نمی‌شد که این من بودم که از آن انفجار و دود و آتش و سربالایی تند ماشین را به جاده اصلی رساندم. چطور از هوش نرفتم؟ چطور همان جا ترمز نکردم و دست‌هایم را روی سرم نگذاشتم و جیغ نزدم؟ اصلا ماشین چطور چپ نکرد؟ نمی‌دانم... بزرگراه جنوب-بیروت گاهی ترافیک سنگینی دارد. اما این بار شبیه هیچ ترافیکی نبود. از آن ترافیک‌هایی که شاید تا آخر عمرت شبیه آن را نبینی. اما نه... در جنگ ۳۳ روزه هم مردم همین طور از جنوب خارج شدند و دوباره پس از پیروزی با همین ترافیک سنگین به جنوب برگشتند. پیر مردی کنار جاده ایستاده بود و دست نوشته‌ای را با لبخند بالا گرفته بود. "با پیروزی و سربلند بر می‌گردید" این جمله را که دیدم بغضم شکست و آرام گریه کردم. چقدر به این جمله احتیاج داشتم. چقدر به این جمله احتیاج داشتیم. نه فقط من... نه فقط خواهرهای من... همه ما به این جمله احتیاج داشتیم تا روحیه‌هایمان بالا برود. من داشتم نگاه آن مردی می‌کردم که با ظاهر ساده و لباس‌های کهنه‌اش به تنهایی نقش بزرگترین روان‌شناسان عالم را برای ما اجرا می‌کرد. دل‌هایمان را محکم می‌کرد. ما می‌دانستیم که پیروز می‌شویم. ما می‌دانستیم که دوباره بر می‌گردیم. اما همه ما به این جمله احتیاج داشتیم. احتیاج داشتیم یکی به ما یادآوری کند. به اینکه با پیروزی بر می‌گردید. آن پیر مرد کنار جاده که بود؟ نمی‌دانم. اما آن لحظه برای تمام ما شبیه یک فرشته بود. فرشته‌ای که آمده بود تا دل‌های خسته ما را محکم کند. ادامه دارد... روایت زنی از جنوب #لبنان به قلم رقیه كريمی eitaa.com/revayatelobnan1403 دوشنبه | ۲۸ آبان ۱۴۰۳ | #همدان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

برایت نامی سراغ ندارم - ۱۶ لبنانیات روایت طیبه فرید | شیراز

📌 #سوریه برایت نامی سراغ ندارم - ۱۶ لُبنانیات بعد از ظهر می‌رویم سمت غوطه شرقی. یکی از اولین نقطه‌هاش که سال‌های جنگِ سوریه، داعش خودش را کشت که از آن‌جا حرم حضرت زینب (س) را با موشک بزند اما این آرزو به دلش ماند. جوانی که سینه‌اش مخزن خاطرات شفاهی جنگ در زینبیه بود داشت تجربه زیسته‌اش را از توحش مسلحین، توی کوچه پس کوچه‌های منطقه می‌گفت اینکه توی دیوار خانه‌های مردم سوراخی کنده بودند اندازه کف دست که به کوچه‌ها اشراف داشت. از آن جا که توی تیر رس نبود و به چشم نمی‌آمد مدافعان را نشانه می‌گرفت. سرشان را، قلبشان را... آقای خاطرات شفاهی سن و سالی نداشت! اما جنگ که سن و سال سرش نمی‌شود. وسط حوادث زینبیه قد کشیده بود. جنگ که شر مطلق نیست، خصوصا وقتی نقل حفظ آب و خاک باشد، آن‌جا خیر هم هست! بماند که جنگیدن ما برای چیزی بیشتر از آب و خاک است، برای این است که هیچ صومعه و دیر و مسجد و خانه‌ای که نام خدا را می‌برد خراب نشود. مزایای جنگ معمولا به چشم نمی‌آید. مثلا همین که چیزی که قرارست آدم توی شصت سالگی‌اش بفهمد خیلی زودتر ملتفتش می‌شود، خیلی از تعلقات بی‌خود پیش چشمش رنگ می‌بازد. دنیا را خیلی واقعی‌تر و حقیرتر از روزهای معمولی می‌بیند. جوانک می‌گفت یک زمان خیلی شرایط پیچیده شد. بچه‌‌های مقاومت هر چقدر تلاش کردند زورشان به داعش در این منطقه نرسید. دستِ آخر تیپ فاطمیون با مدیریت فرمانده جوانی به اسم فاتح وارد کارزار شد. با ورود بچه‌های افغانستانی طولی نکشید که داعشی‌ها دُمشان را گذاشتند روی کولشان و الفرار. یک‌جوری که حتی فرصت نشد ادواتشان را ببرند و هر چه ماند، شد مفت چنگ رزمنده‌های جبهه مقاومت. آقای خاطرات شفاهی را اگر کاریش نداشتی تا شب خاطره برای تعریف کردن داشت اما دیگر فرصتی نبود. ما رسیده بودیم به مقصد. جای کوچکی که محل اسکان عده‌ای از نازحین بود. حسینیه‌ای در طبقه سوم یا چهارم یک ساختمان. پله‌هاش آن قدر تیز بود که تا رسیدیم آن بالا دلمان آمد توی حلقمان از بس نفس نفس زدیم. لُبنانیات آمدند پیشواز. مثل بقیه نازحاتی که تا آن روز دیده بودیم انگار یک آشنایی قبلی با ما داشتند بی آن که خودمان فهمیده باشیم کی و کجا؟ اسم یکیشان مونا بود. کمی که گذشت و چانه‌مان گرم شد، گوشی‌اش را گرفت جلوام و عکس مرد جوانی را نشانم داد و گفت «این شوهرم است. ایرانی بود، مدت‌ها قبل شهید شد». آدمِ توی عکس آشناست. چشم‌هاش، خنده‌هاش و طرز نگاه کردنش. ایرانی است خب... مونا دست می‌گذارد روی شانه دختر بچه ده دوازده ساله‌ای که شبیه مردِ توی عکس است و‌ می‌گوید «این یادگار شهید است.» دخترک سبزه بانمکی که خنده شیرینی روی اجزای صورتش پهن شده و از چشم‌هاش خجالت می‌بارد و سعی می‌کند نگاهش را مخفی کند. اما نمی‌شود. حتم دارم توی سرش دارد به نقطه اشتراک بین ما و خودش فکر می‌کند. «هموطن». مونا وقتی همسرش شهید شد سن و سالی نداشت. دوباره ازدواج کرده بود با یکی از بچه‌های حزب‌الله که حالا توی خط مقدم جنگ است. البته می‌گفت «مدت‌هاست از او خبری ندارم! اینکه شهید شده یا نه...» این را خیلی آرام و عادی می‌گوید. انگار که چیز عجیبی نگفته باشد! می‌گویم «دوست داشتی هیچ مقاومتی نبود می‌نشستید سر خانه و زندگیتان؟» با خنده می‌گوید «ما از وقتی چشم باز کردیم اسرائیل بهمان چشم داشته. زندگیمان وسط مبارزه معنا گرفته. اسرائیل باشد جنگ هم هست. ما تا پاک شدنش از روی زمین مقاومت می‌کنیم حتی اگر ده سال دیگر یا بیشتر طول بکشد!» توی دلم می‌گویم «خدا وکیلی اینم شد زندگی؟چقدر هیجانات و نوسانات! پس کی یک دل سیر زندگی می‌کنید؟ هر چند کلا دنیا جای سیر زندگی کردن نیست و انسان مدام توی سختیست تا خدا را ملاقات کند اما باز خود خدا گفته با هر سختی البته آسانی هست...» سختی‌هایشان را دیدم. اما دلم می‌خواهد از آسانی‌هایشان بپرسم... اما کار بی‌فایده‌ایست. قبلا هزار بار شنیده‌ام. جنگ بدست، اما مبارزه با اسرائیل با همه جنگ‌های دنیا فرق دارد. مقاومت اصل زندگیست... طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا به #سوریه @tayebefarid سه‌شنبه | ۶ آذر ۱۴۰۳ | #فارس #شیراز ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

به جبل الصبر خوش آمدید - ۳ تیک آف روایت زهرا کبریایی | سوریه

📌 #سوریه به پناهگاه جبل الصبر خوش آمدید - ۳ تیک‌آف با «مهربان» کلی رفت و برگشت پیامکی داشتیم. خانم هوشیاری را می‌گویم. همسفر سوریه! اسمش «مهربان» است. ۱۰ سالی از من کوچکتر است. روحیه‌ی پرتحرک و بانشاطش مرا پرت می‌کند توی سال‌های جوانی خودم. دیشب بالاخره بعد از کلی گپ و گفت، با هم قرار گذاشتیم. ساعت ۶ صبح از ورامین راه افتادم. باید تا ۸ و نیم به فرودگاه می‌رسیدیم. باران از شب قبل با شدت در حال باریدن بود. داشتم به فوبیای پرواز و ارتفاع فکر می‌کردم. پیامک مهربان را روی صفحه‌ی گوشی دیدم: «سمت شما هم داره از آسمون سیل میاد؟ نزدیک شدی از شرایط جوّی اونجا گزارش بده لطفاً.» نوشتم: «توی راه که حسابی مه آلود و بارندگیه» بلافاصله پیام بعدیش رسید: «خدایی برای ترسیدن من خدا دیگه داره سنگ‌تموم می‌گذاره‌ها.» مهربان هم فوبیای پرواز داشت. دوتا آدم شجاع داشتیم می‌رفتیم سوریه، وسط جنگ! یک روز قبل از حرکت ما زینبیه را زده بودند. من از ترس این که مانعم بشوند، کوچکترین حرفی نزده بودم. مبادا پسرها بفهمند و از نگرانی بیفتند دنبال منصرف کردن من. بعد از کلی توضیح و تفسیر تازه راضی شده بودند که بیایم سوریه. علی خیلی کلنجار رفت تا منصرفم کند. می‌گفت: «نمی‌شه همین جا بنویسی؟ بگیر بشین همین جا دیگه! حتماً باید بری سوریه؟ اونجا خطر داره. من نگرانم مامان!» خدا را شکر کردم حواسش بعد از من به نامزدش پرت می‌شود و کمتر فکر و خیال می‌کند. مهدی چند ماه دیگر پدر می‌شود. طعم مادربزرگ شدن را برای اولین بار قرار است تجربه کنم. شب آخر با خانمش آمد دیدنم. نگرانی از چشم‌هایش پیدا بود. ناامیدانه گفت: «الان هر چقدرم اصرارت کنم نری که فایده نداره. داره؟ تصمیمتو گرفتی دیگه. توروخدا خیلی مراقب خودت باش. جاهای خطرناک نرو.» با محمدامین شنبه صبح که می‌رفت دانشگاه خداحافظی کردم. یک ربعی همدیگر را بغل کرده بودیم. برای بار چندم گفت: «خیلی مواظب خودت باش مامان.» در گوشش گفتم: «هیچ خبری نیست مادر، نگران نباش.» بغضم را نگه داشتم تا وقتی از خانه بیرون رفت یک دل سیر گریه کنم. سعی کردم به این فکر نکنم که شاید بار آخر است که می‌بینمشان. قد و قامت هر کدام را جدا جدا یک دل سیر نگاه کردم. سپردمشان به بی بی حضرت زینب. از بانو خواستم دست بکشد روی قلبشان. روی قلبمان! به محوطه‌ی فرودگاه که رسیدم آفتاب پهن شده بود روی آسمان و دیگر خبری از مه و باران نبود. مهربان که از راه رسید مراحل لازم را طی کردیم و سوار هواپیما شدیم. سعی کردم به حکم همان ده سال بزرگتری، خواهرانگی کنم. تصمیم گرفتم در طول پرواز حواسش را پرت کنم. وسط تعریف کردن ماجرای ازدواج مهدی، پسر ارشد بودم که هواپیما شروع کرد به حرکت. استرس توی چشم‌هایش پیدا بود. حرف زدن را ادامه دادم و سعی کردم خودم هم کمتر بترسم. توی دلم گفتم: «پروردگارم! درسته من به مامان نگفتم دارم می‌رم سوریه! اما عتبات عالیات هم دروغ نیستا... سوریه جزء عتباته دیگه! نکنه به خاطر این که راستشو‌ به مامان نگفتم منو تنبیه کنی! به خاطر خودش این کار رو کردم. نمی‌خواستم نگران بشه. شما به بزرگیت ببخش.» لحظه‌ی تیک‌آف هواپیما، انگار یک آن همه‌ی قلب آدم کنده می‌شود. مهربان دست‌هایم را محکم‌تر فشار داد. اضطراب داشتیم. اما کنار هم می‌خندیدیم. معنی امت واحده مگر همین نیست؟ درد داری اما درد دیگر آدم‌ها اولویت دارد به درد خودت. از این رنج و غم باید الفت به جانت بنشیند. تا غم آدم‌های دیگر بشود غم خودت. امت واحده که شکل بگیرد می‌شود آن چه باید بشود. رنج و درد از مردم دنیا دست نمی‌کشد تا ما با هم الفت پیدا نکنیم. برای همین عازم سرزمینی شدم که مردم لبنان  به دامان جبل الصبرش پناه برده‌اند. باید می‌فهمیدم چند مرده حلّاجم؟ آدم گذشتن از دلبستگی‌ها و تعلق‌ها هستم؟ پذیرش سختی‌ها را دارم؟ برای تیک‌آف از دنیا خودم را آماده کرده‌ام؟ هواپیما دل ابرها را می‌شکافت و من به روزهای پیش رو فکر می‌کردم. زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا سه‌شنبه | ۲۹ آبان ۱۴۰۳ | نیمه‌شب | #سوریه #دمشق زینبیه ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو

هنوزم منتظرم روایت زینب عطایی | کرمان

📌 #فلسطین هنوز منتظرم دیشب سر مزار حاج قاسم دعا کردم قسمتم بشود بروم سوریه. چطور اسمم از توی لیست قطعی خط خورد؟ لیاقت نداشتم ولی حالا از ته دلم می‌خواستم بروم. انگار از مرز چهل سالگی که می‌گذری کاری نداری. زندگی‌ات را کرده‌ای. احساس می‌کردم باید بنشینم دقیق حساب و کتاب‌هایم را جمع کنم. به عرشیا و پدرش هم گفتم که باید حواستان را جمع کنید بدهی‌هایم را از اموالم تسویه کنید. عرشیا گفت «اگه اتفاقی برات بیفته چقدر بهمون میدن؟ ببینیم می‌ارزه.» گفتم «آره می‌ارزه.» صبح لباس‌ها را ریختم توی ماشین لباسشویی و نشستم روی مبل و گوشی در حال شارژم را برداشتم و داشتم باهاش کار می‌کردم بوی سوختگی بلند شد. شارژر را از پریز کشیدم. شارژر نبود. رفتم توی آشپزخانه. دوشاخه ماشین لباسشویی آب شده بود و افتاده بود.‌ قسمت فلزی‌اش داخل پریز بود. چند لحظه نگاه کردم و آتش سوزی‌های زندگی‌ام را که همه بر پایه یک اتصالی برق بودند در ذهنم مرور کردم. خدایا، دوباره؟ سریع رفتم توی راهرو فیوز را قطع کردم. برگشتم توی آشپزخانه و با دستمال کاغذی سر فلزی دوشاخه را کشیدم بیرون. شاید خدا می‌خواست بهم نشان بدهد که هنوز از حادثه می‌ترسی و اگر جگر شیر نداری سفر عشق مرو و... اما نمی‌ترسیدم. درست مثل تیتر کتابی که از گلزار شهدای کرمان گرفته بودم: از چیزی نمی‌ترسیدم.‌ صبح نمی‌دانستم شبم اینقدر غمبار می‌شود. یک صلح نمایشی. خلع سلاح مخلص‌ترین نیروهای شیعه و تمام. چه شد آن همه عشق و امید و آرزو. دارند با ما چه کار می‌کنند؟ با قلب‌هایمان که به قطعا سننتصر سید حسن آرام گرفته بود. گلویم خشک شده. هنوز هم امید دارم به وعده صادق ۳. خوابم نمی‌برد. هنوز هم منتظرم. زینب عطایی | از #اصفهان چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۰۱:۵۲ | #کرمان گلزار شهدا ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

📌 #سوریه بازگشت - ۱ من اینجا ﺭﻭﺯﯼ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺳﺘﯿﻎ ﮐﻮﻩ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺳﺮﻭﺩ ﻓﺘﺢ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮔﺸﺖ... آمدیم هتل قصر السادة الاشراف؛ لبنانی‌ها نشسته‌اند پای تلویزیون هتل، اخبار را دنبال می‌کنند. شبکه خبری دارد مناطق مختلف لبنان را نشان می‌دهد. مردم در حال برگشت به خانه‌ها بودند. برق امید توی چشم‌ها دیدنی است. زهرا کبریایی | راوی اعزامی راوینا چهارشنبه | ۷ آذر ۱۴۰۳ | ساعت ۱۰:۰۰ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

زین دایره مینا - ۲ بخش دوم روایت زهرا هوشیاری | سوریه