سخنرانی سرکار خانم لطفی‌آذر در شهر مشهد جلسۀ هشتم، 22 رجب 1439 چرا فراق؟ (قسمت سوم) #ولایت مساوی خیر و #سعادت است و در این راه هرچه از ما بگیرند، قطعاً بهتر از آن را می‌دهند. منتها بهتر برای ابدیت، نه اینکه همین جا و به صورت محسوس و ملموس، جایش را پر کنند. ما هر کاری می‌کنیم، از آن دنبال نتیجه‌ایم؛ آن هم نتیجه‌ای که همین الآن با چشم ببینیم و با قلبمان احساس کنیم. اما واقعاً چه کار داریم؟ قبول کنیم هر پیشامدی از خداست و او هرچه بگیرد، حتماً بهترش را می‌دهد؛ البته بهتری که ماورای درک و احساس و حبّ و بغض ماست. هیچ اتفاق و پدیده‌ای استقلال ندارد و ما باید همۀ اتفاقات و پدیده‌ها را از خدا ببینیم و جانمان فریاد بزند: «هرچه از دوست رسد، نیکوست»؛ نه اینکه همه را با پیش‌زمینه‌های قبلی خود بسنجیم و توجیه و نتیجه‌گیری کنیم که این دوست است و آن دشمن! الگوی ما حضرت علی(علیه‌السلام) است که آن‌قدر حق می‌بیند که حتی می‌گوید: «اگر به من شیر می‌دهید، به قاتلم هم شیر دهید.» دخترش بانو زینب(سلام‌الله‌علیها) نیز در کربلا می‌گوید: "مَارَأَيْتُ إِلَّا جَمِيلاً"؛ چون می‌بیند همه چیز تحت اذن و نظر خداست. بیایید خود و هرچه را داریم، رها کنیم؛ که اگر به ولایت وصل شویم و #غیب و #باطن را ببینیم، همه چیز قابل رها کردن است. ولایت، خودش ما را در میادین #امتحان می‌اندازد تا بتوانیم رها کنیم؛ چنان‌که موسی را در میادین امتحان انداخت. کار ما فقط این است: بنشینیم، ببینیم؛ مشاهده کنیم، بگذریم. آن‌وقت پس از مدتی می‌بینیم همه چیز سر جایش است و هیچ چیز از دست نداده‌ایم، مگر اینکه بهترش را یافته‌ایم. البته حرف‌های #موسی هم به دید ظاهری درست بود. اما اگر این‌گونه به هستی نگاه کنیم، هیچ‌گاه دست خدا را نمی‌بینیم و نمی‌فهمیم با ما چه می‌کند؛ هرچه می‌شود، فقط از این و آن می‌بینیم و خدا را جز در اینکه به #نماز و #روزه و... امر کرده، نمیشناسیم. اما پس کو #عشق خدا و ظهور و حضور او در زندگی‌مان؟ فکر نکنیم فرداست؛ هر خبری باشد، همین جاست. ولی ما نمی‌توانیم ببینیم، چون آزاد نیستیم. اگر آزاد شویم، می‌بینیم به جای از دست رفته‌ها چه نشسته است؛ و اگر در مسیر اسماء #جلال قرار گیریم و سختی‌ها را بپذیریم، #جمال الهی برایمان ظهور پیدا می‌کند. پایان #خلاصه #رجب1439 #جلسه_هشتم @Lotfiiazar

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم سخنرانی سرکار خانم لطفی‌آذر در شهر قزوین جلسۀ اول، 4 شعبان 1439 عباس و مشیت حق (قسمت اول) روز میلاد حضرت عباس(علیه‌السلام) است؛ قمر بنی‌هاشم و فرزند مولای دو عالم. امروز به خطبه‌ای از او اشاره می‌کنیم که در روز ترویه بر فراز خانۀ #کعبه و برای مسلمانانی که مُحرم شده بودند، ایراد فرمود [1]. خطبه‌ای پر از معارف ناب و زیبای توحیدی که اگر نگاهمان را با آن منطبق کنیم، می‌توانیم زندگی موحّدانه داشته باشیم. آن سروَر والا گویی می‌خواهد مردم را از آنچه در آستانۀ وقوع است، هشدار دهد و بیدارشان کند تا آماده باشند: «سپاس، خدایی را که خانۀ کعبه را به قدوم پدر حسین(علیه‌السلام) شرافت داد و آن را که خانه‌ای بود، قبله کرد. ای کافران فاجر! حال آیا راه این خانه را بر امام نیکان می‌بندید؟! بر کسی که از سایرین به کعبه سزاوارتر و نزدیک‌تر است و اگر حکمت‌های آشکار و اسرار عالی الهی و سنّت #امتحان انسان‌ها نبود، هرآینه این خانه به سوی او پرواز می‌کرد، پیش از آنکه او به سوی این خانه بیاید و اگر مردم حجرالأسود را استلام می‌کنند، حجر دست حسین(علیه‌السلام) را می‌بوسد و لمس می‌کند.» دقت کنید؛ خطاب ابوالفضل به مسلمانان بود، اما فرمود: ای کافران فاجر! زیرا همان‌گونه که اشاره کرد، شرافت کعبه به #ولایت علی(علیه‌السلام) و پاک شدن از تمام شرک‌ها بود، نه به ظاهر اعمال. پس حتی اگر آن‌ها مُحرم خانۀ خدا بودند و ظواهر #دین را کاملاً رعایت می‌کردند، وقتی امام و ولیّ زمانشان را تنها می‌گذاشتند، لایق نام مسلمانی هم نبودند! بر همین اساس است که می‌گوییم فرق #شیعه با سایر فرقه‌ها در بینش و نگاهش است، نه در عملش. اما متأسفانه اغلب ما کمتر به این ظرایف توجه داریم و باز غبطۀ #نماز و #قرآن اهل مکّه را می‌خوریم؛ حال آنکه مملکت ما هرقدر هم زشتی و فساد داشته باشد، زیباترین سرزمین دنیاست، چون پایه‌های شیعی دارد. ماه علی(علیه‌السلام) ادامه می‌دهد: «آیا قومی را می‌ترسانید که در کودکی با مرگ بازی می‌کردند؟ پس اکنون که مرد شده‌اند، چگونه‌اند؟ اگر چنین نبود که #مشیت مولایم حسین(علیه‌السلام) سرشته از مشیت خدا و منطبق بر آن باشد، هرآینه بر شما هجوم می‌آوردم، همچون باز شکاری بر گنجشکان در حال پرواز! و خود را فدای مولایم می‌کردم.» بارها گفته‌ایم که حضرت #موسی نتوانست در حرکت با خضر دوام آورد؛ چون نفهمید آنچه خضر می‌کند، کار خودش نیست؛ برای همین مدام سؤال و چون و چرا کرد. اما ببینید عباس‌بن‌علی(علیه‌السلام) را که چگونه از مقام حسین(علیه‌السلام) سخن می‌گوید و می‌داند که کار او کار خداست؛ ازاین‌رو خلاف آن هیچ قدمی برنمی‌دارد. اینجاست که باید مظلومیت را از انظلام یعنی پذیرش ظلم جدا کنیم. کربلاییان مظلوم بودند؛ اما نه چون قدرت نداشتند یا بصیر و زیرک نبودند یا از قوم مقابل خود ضعیف‌تر بودند. آن‌ها تابع مشیت خدا بودند و جز آنچه تکلیفشان بود، عمل نمی‌کردند؛ اگرچه می‌توانستند از راه‌هایی که غیر مشیت خداست، وارد شوند و صحنه را تغییر دهند. .......... [1] مناقب سادةالکرام٬ ج٬۳ ص۲۷۰؛ البته در استناد این خطبه، شبهاتی مطرح شده. اما روشن است که محتوای این کلام، کاملاً مقبول و منطبق بر سیره و بینش آن بزرگوار است. ادامه دارد... #خلاصه #میلاد_حضرت_عباس (علیه‌السلام) #شعبان1439 #جلسه_اول @Lotfiiazar

🔴 #ایستاده_در_غبار_مشکلات 💠 گاهی یک بچّه‌ی #خردسال، بخاطر نداشتن یک خوراکی یا اسباب بازی گریه می‌کند امّا وقتی خواهر، برادر یا بچّه‌‌های هم‌سن و سال خودش را به او نشان می‌دهیم و می‌گوییم نگاه کن آنها هم ندارند و #گریه نمی‌کنند تحمّلش بالاتر می‌رود مخصوصاً اگر بچّه‌هایی که هم‌بازی او هستند به او دلداری دهند که "ببین ما هم نداریم بیا با هم #بازی کنیم" از داد و قال کردن دست می‌کشد. چرا که می‌بیند دیگران نیز #مثل خودش از آن چیز محروم هستند و لذا آرام می‌گیرد. 💠 یکی از فرمولهای خوبی که به زن و شوهر کمک می‌کند تا در زندگی، سختی‌ها و فشارها را #تحمّل کنند این است که سختی‌های بزرگ‌تر دیگران مخصوصاً افراد #متدیّن مثل اهل بیت علیهم‌السلام، اولیاء خدا، شهدا و نیز اطرافیان و اقوام خود را تصوّر کنند. 💠 این تکنیک اوّلاً به ما یاد می‌دهد سختی‌ها جنبه‌ی #امتحان الهی دارند و عمومی و همه‌گیر هستند. ثانیاً در ما انگیزه‌ی #صبوری ایجاد کرده و می‌آموزد که می‌توان مثل هزاران زن و شوهر دیگر در #غُبار مشکلات یا بدرفتاری و بدخُلقی همسر، ایستاد و زندگی را به زیبایی ساخته و #مدیریّت کرد‌. 💠 اصل وجود سختی‌ها برای #رشد انسان‌ها طرّاحی شده است. لذا بجای آسایش باید دنبال #آرامش بود که تنها راه کسب آن فقط یاد خداست. بجای معامله با همسر، با خدا معامله کنید تا افکار، گفتار و رفتارتان #زیبا شده و آستانه‌ی استقامت و صبرتان بالا رود. 🆔 @zanashooi_amoozesh

قیمت #قرب یاران امام حسین(علیه‌السلام) یک‌شبه یار نشدند. آن‌ها عمری سیر باطنی داشتند و آن‌به‌آن از خود گذشتند تا به ظهر #عاشورا رسیدند؛ تا زهیری شدند که تمام اموالش را گذاشت و رفت، یا وهبی که از تازه‌عروسش چشم پوشید، یا مادری که سر فرزندش را به سپاه دشمن برگرداند! آن‌ها نیز مانند ما اقتضای خیر و شرّ را داشتند. اما آن‌قدر در میادین #امتحان، امیال و خواسته‌های خود را فانی کردند تا مصداق کسانی شدند که امام درباره‌شان فرمود: «بهتر از یاران خود ندیدم». این مقام، نتیجۀ سیرِ پی‌درپی آن‌ها بود، نه فقط مشاهدۀ امام. پس راه رسیدن به آن برای ما هم باز است. اما اینکه فکر کنیم در کنار امام بودن کار ساده‌ای است و ما هم اگر در #کربلا بودیم، حتماً ایشان را یاری می‌کردیم، تصور غلطی است. مگر آسان است در یک روز تمام هستی خود را کنار بگذاریم و از هرچه داریم، بگذریم؟ وقتی پس از سال‌ها تلاش هنوز رذایل را کنار نگذاشته‌ایم و مثلاً آنجا که خشمگین می‌شویم و می‌خواهیم انتقام بگیریم، نمی‌توانیم میل خود را نبینیم و آرام باشیم، چگونه خیال یاری امام را در سر داریم؟! برگرفته از #بیانات_استاد_لطفی_آذر @Lotfiiazar

#سایه_روشن ⁉️ #فتنه چیست و چه فرقی با #امتحان و #ابتلا دارد؟ 🔑 در تعریف لغوی فتنه آمده است: آن چیزی که موجب اختلال و اضطراب می‌شود. ریشۀ ابتلا نیز به معنی تغییر و تحول برای رسیدن به نتیجۀ مطلوب است. امتحان هم یعنی آزمایش به نحو مستمر و تلاشمند. حال، چه چیزهایی ما را به اضطراب می‌اندازد؟ مرگ، پیری، بیماری، گرانی، از دست دادن و...؟ اما آیا این اتفاقات همیشه و همۀ افراد را مضطرب می‌کند؟ ندیده‌ایم کسانی را که در بزرگ‌ترین از دست دادن‌ها آرامش داشته‌اند و تکلیفشان را به خوبی انجام داده‌اند؟ آیا پیش نیامده خودمان در شرایط ظاهراً سختی قرار گیریم، اما درونمان آرام باشد و به کاری که می‌کنیم، اطمینان داشته باشیم؟ از طرف دیگر، مگر گاهی همین امور موجب تحول و انقلاب درونی افراد نمی‌شوند؟ پس آیا نمی‌توان نتیجه گرفت که اتفاقات بیرونی به خودی خود، نه فتنه هستند، نه ابتلا؟ بلکه نوع نگاه و نحوۀ برخورد هر فرد به هر اتفاق، آن را برای او به فتنه یا ابتلا تبدیل می‌کند. همۀ از دست دادن‌ها و همچنین به دست آوردن‌ها، اقتضای سیستم دنیا و لازمۀ زندگی هستند و گریزی از آن‌ها نیست. اتفاقاً بستری آماده‌اند برای اینکه همیشه و همۀ افراد در آن مورد امتحان قرار گیرند تا محک بخورند و صیقل داده شوند، یعنی به مقام انسانی خود که لایق آن هستند، عروج کنند؛ و این، نتیجۀ مطلوبی است که در هر امتحان باید به آن برسند. اما عملکرد افراد در مقابل این اتفاقات یا همان امتحانات، یکسان نیست. آنجا که فرد در تشخیص وظیفه به اضطراب می‌افتد و نمی‌تواند با یقین و آرامش قلبی تصمیم درست بگیرد، دچار فتنه شده؛ دلیلش هم بی‌معرفتی و عدم بصیرت به حقایق است. اما اگر این اتفاق، مایۀ تغییر و تحول او شد و وجودش را بالا برد، ابتلاست. برگرفته از #بیانات_استاد_لطفی_آذر @Lotfiiazar

📗 #یک_آیه_یک_نکته ❣ #سوره_کهف_آیه_۷ نعمت‌های دنیوی اگرچه همه جلوات خدا هستند، اما زینت‌اند نه زیبایی حقیقی. یعنی خداوند آن‌ها را آرایش کرده و #زینت قرار داده تا مؤمنین #امتحان شوند. این نعمت‌ها را باید شاکر باشیم اما بدانیم هیچ نعمتی برای ما، بالاتر از نعمت وجود #امام و #محبت اهل‌بیت(علیهم‌السلام) -که عین محبت خداست- نیست. باید این محوری‌ترین نعمت را بشناسیم و شاکرش باشیم تا بتوانیم حق سایر مراتب نعمت را نیز به جای آوریم. معرفت نور تا عصر ظهور، جلد ۵، صفحۀ ۱۹۴ 〰❁🍃❁🌸❁🍃❁〰 🌐 سایت saehat.ir 📚 کانال معرفی کتاب‌های سرکار خانم لطفی‌آذر: https://t.me/ProfessorBooks

قیمت #قرب یاران امام حسین(علیه‌السلام) یک‌شبه یار نشدند. آن‌ها عمری سیر باطنی داشتند و آن‌به‌آن از خود گذشتند تا به ظهر #عاشورا رسیدند؛ تا زهیری شدند که تمام اموالش را گذاشت و رفت، یا وهبی که از تازه‌عروسش چشم پوشید، یا مادری که سر فرزندش را به سپاه دشمن برگرداند! آن‌ها نیز مانند ما اقتضای خیر و شرّ را داشتند. اما آن‌قدر در میادین #امتحان، امیال و خواسته‌های خود را فانی کردند تا مصداق کسانی شدند که امام درباره‌شان فرمود: «بهتر از یاران خود ندیدم». این مقام، نتیجۀ سیرِ پی‌درپی آن‌ها بود، نه فقط مشاهدۀ امام. پس راه رسیدن به آن برای ما هم باز است. اما اینکه فکر کنیم در کنار امام بودن کار ساده‌ای است و ما هم اگر در #کربلا بودیم، حتماً ایشان را یاری می‌کردیم، تصور غلطی است. مگر آسان است در یک روز تمام هستی خود را کنار بگذاریم و از هرچه داریم، بگذریم؟ وقتی پس از سال‌ها تلاش هنوز رذایل را کنار نگذاشته‌ایم و مثلاً آنجا که خشمگین می‌شویم و می‌خواهیم انتقام بگیریم، نمی‌توانیم میل خود را نبینیم و آرام باشیم، چگونه خیال یاری امام را در سر داریم؟! برگرفته از #بیانات_استاد_لطفی_آذر 🌐 Saehat.ir 📱 @Lotfiiazar