📌 #رئیس‌جمهور_مردم مخاطبِ پر زرق و برق ثبت نام اعزام به مشهد تمام شده بود. همۀ صندلی‌ها کمتر از یکی دو ساعت پر شد. هر از گاهی چند نفر می‌آمدند و اسم خودشان را توی لیست ذخیره ثبت می‌کردند. صدای سنگین یک موتور توجهم را جلب کرد. راننده سریع پیاده شد و خودش را به در مسجد جامع رساند. با خودم گفتم برای سفر به مشهد آمده؟ یا شاید شلوغی را دیده و کنجکاو شده ببیند چه خبر است اینجا. جنب و جوشش مجبورم کرد تا بروم سری بکشم. رفتم جلو و شنیدم دنبال پوستر شهید رئیسی می‌گردد. از پاهایش شروع به برانداز کردم تا رسیدم به جیبی که روی لباسش بود. زرق و برق گوشی آمریکایی توی جیبش، مجابم کرد تا هم صحبتش شوم. فهمیدم پوستر را برای پشت شیشه ماشین و طلا فروشیش می‌خواهد. با شک نگاهش کردم اما زرنگ تر از این حرفا بود. نگاهم را با دو کلمه جواب داد: «چون سید بود و پر تلاش!» چهارشنبه | ۲ خرداد ۱۴۰۳ | #خراسان_رضوی #سبزوار حسینیه هنر سبزوار @hoseinieh_honar_sabzevar ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌#رئیس‌جمهور_مردم بوی دهه شصت می‌آید صدای‌ تلاوت قرآن، کل دانشگاه زنجان‌ را برداشته بود. عبدالباسط ‌می‌خواند «يس،َوالْقُرْآنِ الْحَكِيمِ،اِنَّكَ لَمِن‌ الْمُرْسَلِينَ، عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ» و علی الصراط المستقیم‌ را طوری یک نفس می‌کشد که جماعتی پشت‌سرش فریاد می‌کشند، «الله». سبزترین دانشگاه ایران در بی‌روح ترین حالت خودش قرار داشت. انگار که روی تمام آسمان گرد مرده پاشیده بودند. بی‌حوصله سرکلاس نشسته بودم. هرچه استاد بیشتر حرف می‌زد، کمتر متوجه می‌شدم. گوشی توی دستم لرزید و صفحه‌اش روشن شد، پیامک آمده بود که بعد از نماز ظهر در مسجد دانشگاه مراسم سوگواری برگزار می‌شود. نصفه و نیمه از کلاس بیرون زدم، خیابان دانشگاه به سمت مسجد پر بود و به سمت خوابگاه‌ها خالی‌ خالی. دختری که از جثه ریز و نابلد بودنش می‌توانستی بفهمی، ورودی امسال است، عکس سیاه و سفید رییس جمهور را توی بغلش گرفته و سینی خرما به دست، دانشجویان ‌را به سمت مسجد راهنمایی می‌کند. صدای رعد بلندی می‌آید و آسمان کیپ ابر، لحظه‌ای روشن می‌شود. بوی دهه شصت پیچیده در مشام‌ها؛ بوی انفجار، بوی خون باران‌خورده‌، بوی تن آتش‌سوخته، صدای سقوط، صدای انفجار، صدای پیام تسلیت امام از رادیو. من جوان دهه هفتادم و دهه هشتاد، دهه شصت را عمری شنیده‌ام و لای کتاب‌ها ورقش زده‌ام. حالا این ماه‌ها از اول فاجعه غزه و ریختن خون دختربچه‌ها تا انفجار سفارت دمشق و سقوط بالگرد رئیس‌جمهور، شمّه‌ای از دهه شصت را زیسته‌ام، ترور را. بدون رئیس‌جمهور ماندن را. عزاهای عمومی پشت‌به‌پشت را. بچه‌ها مشکی‌ها را آماده‌ کرده‌اند. بچه‌ها پنجه در پنجه گرگ‌ها انداخته‌اند. بچه‌ها می‌نویسند. می‌خوانند. منتشر می‌کنند. حرف‌می‌زنند. تجمع‌ها را هماهنگ می‌کنند. انسانیت‌های خاک‌گرفته و غبار نشسته توده‌ها را می‌تکانند. آقای انقلاب گفته بود که نسل امروز را بهتر از نسل آن‌روز دهه شصت می‌بینم. حالا همه جوان‌های آخرالزمانی این نسل، مثل دهه شصت، پای‌کار آمده‌اند. در پس غالب این تبیین‌ها و پویش‌ها و فعالیت‌ها و تجمع‌های سازنده این روزها، دستان گمنام جوانان این نسل مشغول است. قامت بیات‌ها و حمید احدی‌ها و فهمیه سیاری‌ها درحال پخته‌شدن‌اند. بچه‌ها حالا آرمان‌هاشان را زیسته‌اند و پستی بلندی‌های این راه را آموخته‌اند. زینب شاهی پنجشنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #زنجان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌#رئیس‌جمهور_مردم اتوبوس قزوین-زنجان حسابی قزوین را گز کرده بودیم. از حمام قجر و کاخ چهل ستون بگیر تا موزه‌ها و بازار و سعد السلطنه. حالا هم با چند جعبه شیرینی سنتی توی دست و کوله و دوربین، منتظر اتوبوس ایستاده بودیم. هرچند ثانیه پر شالم را توی هوا تکانی می‌دادم که خنک شوم. نشستیم توی اتوبوس و چند دقیقه بیشتر طول نکشید که چشم‌هایش گرم شد و با صدای خانمی که صندلی عقب ما بود بیدار شدم. - وای بیچاره شدیم... خواب و بیدار بودم. ساعتم را نگاهی انداختم دم غروب بود. سرم را چرخاندم سمتش: «چیزی شده؟حالتون خوبه؟» آب توی دستم را پس داد، اشک از گونه‌هایش سر خورد روی چانه‌اش - بالگرد... بالگرد... چیزی نفهمیدم، گوشی را گرفت سمتم. خبر را که خواندم، سرم گیج رفت. معلق شدم میان زمین و آسمان. مسیر قزوین به زنجان برایم کشدار شد. پیرمرد ریش‌داری که کلاه نمدی روی سرش بود و عینک ته استکانی روی صورت لاغر و استخوانی‌‌اش بزرگ به نظر می‌آمد. روی تک صندلی بغلمان آرام نشسته بود. با صدایی ضعیف و شمرده گفت: «صلوات محمدی پسند بفرست برای سلامتی آقای رئیسی و همراهانش، الهی که مریض نشی... صلوات بعدی رو بفرست برای امام رضا (ع)، غریب الغربا...» صدای صلوات‌ها هر لحظه بیشتر می‌شد. راننده پایش را گذاشت روی ترمز و شاگردش گفت: «خانم ها، آقایان همگی به سلامت...» پیاده شدیم، کوله‌بارم انگار هزار تن وزن داشت، شانه‌هایم تیر می‌کشید. رسیدم خانه، دل و دماغ تعریف کردن هیچ خاطره‌ای نداشتم، حتی کوله‌ام را باز نکردم. هیچ عکسی از سفر انتشار ندادم. مادر مثل همیشه به دادمان رسید: «با غصه خوردن چیزی درست نمی‌شه، بیایید دعای توسل بخونیم». مادر راست می‌گفت، سبک شدم. اشکم مثل نم باران روی «يَا وَجِيهاً عِنْدَ اللّٰهِ اشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّٰهِ»ها را پررنگ‌تر می‌کرد. صبح که چشم باز کردم، از توی اتاق دویدم سمت پذیرایی. بوی روغن، آرد و زعفران همه‌جا پیچیده بود. مادر داشت مایع توی ماهیتابه را مدام هم می‌زد، باورم نمی‌شد. رفتم جلوی تلویزیون، خیره شدم به عکس‌ها ... اشک‌هایم بی اختیار سُرید روی گونه‌هایم. مرد روزهای سخت، شهادتت مبارک. پری‌ناز رحیمی پنجشنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #زنجان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه| ایتــا

📌 #امام_خمینی شعرخوانی در محضر امام با هماهنگی شهید آیت الله ربانی شیرازی با چند اتوبوس از شیراز جهت زیارت امام خمینی(ره) به جماران رفتیم. من به عنوان شاعر همراه کاروان بودم، [شهید بی سر]حاج شیرعلی سلطانی به عنوان مداح. امام که وارد حسینه شدند شور و شوق مثال زدنی جمعیت بود که در حسینیه پیچید، از در و دیوار حسینیه بیرون زد، چه چیز می توانست این موج خروشان را آرام کند جز دست مهربان امام که بالای سر ما شروع به حرکت کرد. امام که روی صندلی‌شان نشستند، من پای تریبون رفتم. بغض گلویم را می‌جوید، رو به جمعیت شروع کردم: شبم را مشعل صبح سپیدی به قفل ناامیدی‌ها کلیدی قسم بر واژه‌های سوره نور خمینی روح قرآن مجیدی صدای صلوات جمعیت شعرم را قطع کرد. نگاهم به امام افتاد، لبخند زد؛ شیرین و دلنشین. دلم ریخت. خراب شدم و دیگر نتوانستم کلامی بگویم. زبانم قفل شده بود؛ شعرم بلند بود و در مدح امام، بارها تمرین کرده بودم اما بیش از این دو بیت نتوانستم. بعد از من نوبت حاج شیرعلی بود. مؤدب پشت تریبون ایستاد. دو دستش را پائین کتش گره زده بود. چشم در چشم امام دوخته بود و ساکت و بی‌حرکت فقط امام را نگاه می‌کرد. هرچه شهید ربانی اشاره کرد، مردم اشاره کردند، فایده‌ای نداشت. همین‌طور محو جمال امام شده بود. اصلاً لب از لب باز نکرد. امام که حال حاجی را دید، بسم‌الله گفت و سخنرانی را شروع کرد. ملاقات که تمام شد، بیرون حسینیه ما در آغوش هم فرو رفتیم اشک بود که از چشمه چشم ما شروع به جوشیدن کرد و روی شانه‌های ما جاری شد. سوار اتوبوس که شدیم تا خود شیراز از امام می‌گفتیم و اشک می‌ریختیم، آنقدر اشک ریخته بودیم که چشم‌های ما شده بود یک کاسه خون. حاجی می‌گفت: «در محضر امام سکوت کردم اما دوست دارم لحظه شهادت، با تمام وجود فریاد بزنم: «خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار»» احد ده‌بزرگی | شاعر آئینی به قلم: مجید ایزدی دوشنبه | ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ | #فارس #شیراز ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #امام_خمینی پیاده‌روی از شهیدآباد دانشسرای بوانات درس می‌خواندم. توی حیات دانشسرا بودیم یک دفعه سر و صدایی بلند شد. معلم پرورشی دانشسرا بود. بلند بلند فریاد می‌زد و با دست به سر و صورت خودش می‌زد. خبری که دوست نداشتیم بشنویم را شنیدیم. حضرت امام از دنیا رفته بودند. همه ناراحت بودند. انگار در و دیوار دانشسرا هم عزادار امام بود. دو تا امتحان مانده بود. امتحان دوم را که دادم همان روز از بوانات آمدم شهیدآباد. عصر بود که رسیدم. گفتند امشب یک کاروان پیاده به روستا می‌آید و شب می‌مانند. طوری برنامه‌ریزی کرده بودند که چهلم حضرت امام تهران باشند. اسم کاروان عشق و ایثار بود. در کاروان چهار نفر از اهالی شهیدآباد هم بودند که از شیراز با کاروان حرکت کرده بودند. قرار بود شب را در مسجد روستا بمانند و فردا صبح حرکت کنند. شام را مهمان مردم روستا بودند. به خانواده گفتم من هم می‌خواهم بروم. موافقت کردند. با یکی از مسئولین کاروان حرف زدم. گفت: «وسایلت را آماده کن فردا بعد از نماز حرکت می‌کنیم.» مسجد روستا در حال ساخت بود و شب هم سرد. شنیدم آن شب چند نفر از کاروانیان پتوهای خود را به آنهایی که بیشتر نیاز داشتند داده بودند و خودشان بدون پتو به خود می‌لرزیدند. اوایل شب مادر یکی از شهدای شهیدآباد پسرش را خواب دیده بود. پسر شهیدش گفته بود مهمان‌هایمان پتو نیاز دارند. مادر شهید چندتا پتو برداشته بود و به مسجد رفته بود. وقتی پرسیده بودند چطور متوجه شده، مادر شهید گفته بود: «پسرم به خوابم آمد و گفت برای مهمانهایمان پتو ببرید.» بعد از نماز صبح همراه با کاروان راه افتادم. در طول مسیر مردم آبادی‌ها به استقبالمان می‌آمدند، برای تبرک دست به پیراهن و سرمان می‌کشیدند. برخی پارچه‌ای را به ما می‌زدند. بیشتر مهمان مردم شهر و روستاهای در طول مسیر بودیم. از صفاشهر تا آباده و ایزدخواست و شهرضا مردم از کاروانیان پذیرایی می‌کردند. اصفهان مهمان یک کارخانه بزرگ بودیم. صاحب کارخانه خودش آمد استقبالمان. قم که رسیدیم آیت‌الله حائری امام جمعه وقت شیراز به کاروان اضافه شد. بعد از ٢٣ روز پیاده‌روی، کاروان روز چهلم حضرت امام به مرقد ایشان رسید. سه چهار روز آنجا ماندیم. شهیدآباد: روستایی در شهرستان صفاشهر واقع در شمال استان فارس حسین یوسفی به قلم: عبدالرسول محمدی دوشنبه | ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ | #فارس #شهیدآباد حافظه، حسینیه هنر شیراز @hafezeh_shz ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت مشهد بخش هفتادودوم دنبال بچه‌ها می‌گشت. به هرکدام یک بسته چوب شور می‌داد. موکب سیار کوچکی داشت. شکوهی پنجشنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #خراسان_رضوی #مشهد ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم روایت زنجان بخش دهم و تمام این جغرافیای عزیز، این محل، این مکان گرامی... از چارچوب این در، مردم زنجان بارها و بارها، نسل به نسل رد شده و به غم عزیزی نشسته‌اند. پیکر مطهری را تحویل گرفته، تشیع کرده‌اند و به آغوش گرم و گشوده خاک زنجان بخشیده‌اند. از شهدای عملیات خیبر، که لباس‌ها و پوتین‌ها و عکس‌هایشان در خانه بود، ولی پیکرشان از دفاع وطن برنگشته بود، تا سرگرد شهید «بهروز قدیمی» همه منتظر بودند، از پیرزنی عصا به دست تا دانشجویانی که صبح زود، از سمت خوابگاه راهی شده بودند به امید دیدار عزیزی. از دختری در آغوش مادر تا پسری نشسته بر روی شانه‌های پدر. رزم‌آوران ارتش که شروع به نواختن مارش کردند، صدای یاحسین بلند شد. مردم آغوش گشودند و شهید درون ماشین جای گرفت. بغضی که تا گلو نه! تا پشت چشم‌ها بالا آمده بود، بالاخره بارید. انتظارها بالاخره به سر رسید و حاج مهدی خواند: «بیز اهل ولا شهد بلا شربتیمزدی» پایان. معصومه دین‌محمدی پنجشنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #زنجان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه| ایتــا

📌 #امام_خمینی 📌 #رئیس‌جمهور_مردم انقلاب بَخیر! توی دفتر کار بودم که تلفنم زنگ خورد، تماس واتساپی بود از پاکستان. قاری عبدالرحمان بود. یکی از شخصیت‌های فرهنگی موثر در ایالت بلوچستان. حدس زدم بابت مراسم ارتحال امام قرار است بیاید. مثل همیشه از احوال‌پرسی دلنشینش استفاده کرد: «حاجی آقا بَخیر هستین؟» گفتم: «بخیرم شما چطور بخیرین؟» گفت امسال به خاطر شهادت آقای رئیسی بهشان گفتند که امکان حضور نیست. گیج شدم و توی ذهنم دنبال ربط این دو بودم که ادامه داد: توفیق نشد بیایم و بعدش هم خداحافظی کرد. گویا می‌خواست خبر بدهد که منتظرش نباشیم. گذشت و فردا شب دوباره زنگ زد و اعلام کرد از طرف مراسم ارتحال به آنها گفته شده که امسال حتما بیایند. خوشحال بود و قرار شد برای خودش و دو نفر همراهش بلیط زاهدان به تهران تهیه کنیم. ندای درونم گفت: «تو که بیشتر از بیست دفعه آمدی برای این مراسم، امسال هم لازم بود بیایی؟!» از طرفی هم خوشحال بودم که میاد چون لازم نبود مجدد پژوهشگر بفرستم و کلی هزینه کنم برای تکمیل خاطراتش. پنج‌شنبه ۱۰ خرداد ساعت ۰۷:۳۰ می‌رسیدند پایانه مرزی. راننده‌ای جور کردم و فرستادم دنبال عبدالرحمان. به خاطر یک عدم هماهنگی ۴ ساعتی معطل شدند و تا به ما رسیدند ساعت شد ۱۳. دم در به استقبالشان آمدم؛ یوسف‌الرحمان پسر عبدالرحمان داشت به پدر برای خروج از ماشین شاسی‌بلند کمک می‌رساند و من رفتم به طرف آقای انوارالحق. انوارالحق از شخصیت‌های مذهبی پشتون در کویته پاکستان بود. با مردم این منطقه مثل بلوچ‌های خودمان اول باید دست بدهی و بعد بغل کنی! با خنده و ذوق رفتم سمت عبدالرحمان که متاسفانه باز سوتی! دادم و یک راست بغلش کردم؛ سوتی که تو سفر کویته زیاد دادم. حرکت با عصا پیامش این بود که نباید ببرمشان طبقه دوم و لذا در همان اتاق مفروش و خنک طبقه اول ساختمان حوزه هنری پذیرایی‌شان کردم. پس از دقایقی یوسف چیزی شبیه چند لوله رو به سمت من آورد و گفت: «اینها انسولین بابا هست باید تو یخچال بذارید!» به خاطر معطلی‌شان بد جوری خجالت کشیدم. انسولین را دادم به وحید که توی یخچال بگذارد و توی همین حین می‌گفتم خدایا این پاکستانی‌ها چه موجوداتی هستند! ما توی ایران این همه شوق و ذوق نداریم برای مراسم ارتحال آنوقت این مرد با حدود ۸۰ سال سن، با عصا و پای لنگ و بیماری و آن همه معطلی لب مرز که هیچ هم به روی خودش نیاورد، می‌آید! این سطح از علقه عمیق در جهان اسلام معمولا فقط از پاکستانی‌ها بر می‌آید، شیعه و سنی هم ندارد. وقتی نهار می‌خوردیم، ذکر خیر رئیس جمهور شهید شد. فیلمهای مراسم تسلیت در کویته را نشانم داد. بعدش هم عکسی از خودش با آقای رئیسی؛ قابی که پیش‌زمینه‌اش خوش و بش عبدالرحمان در کنفرانس نقش تشیع در گسترش علوم انسانی در مشهد با شهید رئیسی بود. در پس‌زمینه هم جمعیت مدعو از کشورهای مختلف اسلامی بودند. بعدش هم نشان دیگری از ارادت به امام را برایم رو کرد. قابی که مخاطب را به سال ۱۹۸۰ میلادی، درست یک سال بعد از پیروزی انقلاب اسلامی می‌برد. عبدالرحمان می‌گفت آن روزها امام پیامی درباره وحدت امت اسلام صادر کرد. همه علمای بزرگ بلوچستان و شخصیت‌های فعال و اقشار مردم را جمع کرده تا بیانیه حضرت امام را بخواند. خودش نفر اول از چپ و بعد مولانا عبدالغفور بلوچ استادالعلمای بلوچستان بود؛ در کنار عبدالحکیم بلوچ؛ قاضی عبدالحکیم نماینده حزب اسلامی پاکستان و در سمت راست هم مولانا محمدنبی محمدی رئیس حرکت انقلاب اسلامی افغانستان حضور داشت. ذهنم ناخودآگاه این ندا را سر داد: «آب در کوزه و ما تشنه‌لبان می‌گردیم!» مصطفی سیاسر دوشنبه | ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ | #سیستان_و_بلوچستان #زاهدان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم کلمه‌ها بار دارند هوالجبار کلمه‌ها بار دارند. این برای آنهایی که شغلشان و کارهای هر روزه‌شان با کلمات است، مفهوم عمیق‌تری دارد. وقتی می‌خواهی متنی بنویسی و حرف‌های درونت را برای دفتر خاطراتت بیرون بریزی، چنین باری خیلی راحت‌تر جابجا می‌شود. هرچه می‌خواهی می‌نویسی و برای انتخاب کلمات خیلی دقت نمی‌کنی. کلمه‌ها هم خیلی راحت‌تر با تو همراه می‌شوند و بار درددلت را زمین می‌گذارند. سختی بار آنجاست که می‌خواهی حرف دلت را برای یک عده‌ای بیان کنی و مثلا این ردیف کردن کلمات، کتاب شود و به دست عده‌ای برسد. و حمل سخت‌تر این بار، آنجاست که بعضی از مخاطبینت دشمن تو باشند. اینجاست که بارها با مشقت عجیبی جابجا می‌شوند. انتخاب تک به تک کلمات سخت می‌شود و کنار هم گذاشتن‌شان وسواس می‌طلبد. از این سخت‌تر هم ممکن است. آنجا که تو رهبر یک جامعه باشی و علاوه بر دوست و دشمن، حرف‌هایت نماد و پرچم بشود. آنجا دیگر برگزیدن تک تک کلمات هنری عظیم می‌طلبد. و ما این هنرمندی در انتخاب کلمات را بارها از رهبر فرزانه‌مان دیده‌ایم، آنقدر که شاید برایمان عادی شده است. اما امروز انتخاب یک کلمه از سوی او، دیدگاه ما به انتخاب کلمات را عوض کرد. دیدیم انتخاب یک کلمه چقدر می‌تواند یک انسان را پرواز دهد. امروز او با انتخاب یک کلمه ما را از آتش سال یازدهم هجری به آتش سال شصت هجری و از آنجا به آتش سال ۱۴۴۵ هجری آورد و در ادامه سینه همه‌مان را سوزاند. آری، سوختن بار سنگینی را با خودش به دوش کشید. باری که حتی آن خاخام یهودی هم نتوانست تحمل کند و اشکهایش را جاری کرد. امروز هنر انتخاب کلمه را ندیدیم. چشیدیم. «دلم برای رئیسی سوخت...» مهری‌السادات معرک‌نژاد دوشنبه | ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ | #اصفهان ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا

📌 #رئیس‌جمهور_مردم یارِ کمکی از تهران آمده بود. یک بسته لیوان یکبار مصرف دستش بود. گفت: «دوست داشتم یه کمکی به موکب بکنم. اما همین رو تو مغازه پیدا کردم.» دلش راضی نبود. موقع رفتن یک میلیون تومان کارت کشید و رفت! پنج‌شنبه | ۳ خرداد ۱۴۰۳ | #خراسان_رضوی #سبزوار پارک بهمن، موکب شهدای خدمت حسینیه هنر سبزوار @hoseinieh_honar_sabzevar ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلـه | ایتــا